2018-01-22 21:06:33
Έχετε ακούσει και εσείς πολλούς που λένε ότι τα αγόρια πρέπει να γίνονται σκληρά από μικρά; Ότι τα ευαίσθητα αγόρια, τα οποία οι γονείς «κακομαθαίνουν», δεν θα γίνουν «σωστοί» άνδρες;
Είναι αλήθεια ότι η παραπάνω αντίληψη επικρατεί ακόμα και στις ημέρες μας και πολλοί είναι ακόμα εκείνοι που θεωρούν ότι τα αγόρια δεν πρέπει καν να κλαίνε, αφού το κλάμα δείχνει αδυναμία Αυτήν την πεποίθηση θέλησε να «χτυπήσει» στην ρίζα της η Jaime Primak Sullivan, μητέρα τριών αγοριών, η οποία χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως την πιο σκληρή μαμά, αλλά δεν διστάζει ποτέ να δείχνει τρυφερότητα στους γιους της, όταν χρειάζεται.
Πρόσφατα, μοιράστηκε μια εμπειρία της με τους φίλους της στο Facebook, στην οποία εξηγούσε γιατί δεν θα σταματήσει να είναι τρυφερή με τους γιους της και να τους παρηγορεί, ειδικά όταν εκείνοι πονούν.
Ο 8χρονος γιος της, Max, έπαιζε αγώνα με την ομάδα μπέιζμπολ στην οποία ανήκει. Κάποια στιγμή, έπειτα από μια πολύ δυνατή πάσα, η μπάλα τον χτύπησε στο πρόσωπο. Εκείνη έτρεξε αμέσως κοντά του, τον πήρε αγκαλιά και όταν βεβαιώθηκε πως είχε ηρεμήσει και ήταν έτοιμος, τον έστειλε πίσω στην ομάδα του. Ένας άγνωστος περαστικός, που είδε τι συνέβη, την πλησίασε και της είπε: «Πρέπει να σταματήσεις να νταντεύεις το γιο σου».
Τη στιγμή εκείνη η Jaime Primak Sullivan τον αγνόησε. Αγκάλιασε και φίλησε το γιο της, τον είδε να επιστρέφει στην ομάδα του και γύρισε στη θέση της.
Καθώς επέστρεφε, όμως, στις κερκίδες άρχισε να τρέμει από οργή και αποφάσισε να γράψει κάτι γι'αυτό που της συνέβη στο Facebook.
«Αυτή η αντίληψη ότι τα αγόρια δεν πονούν ποτέ και δεν νιώθουν τίποτα είναι τόσο καταστροφική για αυτά! Επηρεάζει πολύ και την μετέπειτα ζωή τους. Η πεποίθηση ότι οποιαδήποτε κίνηση αγάπης και στοργής θα μειώσει τον ανδρισμό τους, αυτή η πίεση να είναι πάντα “άνδρες”, τα ακολουθεί και στην ενηλικίωση γι’ αυτό και παλεύουν με τα συναισθήματά τους διαρκώς!
Το μόνο συναίσθημα που τους επιτρέπεται να νιώθουν είναι η ευτυχία και καταλήγουν να αναζητούν μόνο αυτό στη ζωή τους.
Τους διδάσκουμε, ότι η λύπη είναι αδυναμία, ότι το να μιλάς για αυτά που νιώθεις σε μειώνει, σε κάνει λιγότερο γενναίο ή δυνατό. Παλεύουν για να θρηνήσουν, φοβούνται να κλάψουν, δεν μπορούν να διαχειριστούν όσα νιώθουν. Πράγμα που δεν τα αφήνει να εκφραστούν σωστά ως σύζυγοι και γονείς. Και αυτό είναι κάτι που μισώ!
Η αγάπη είναι ρήμα. Δείχνει κάτι που κάνουμε! Δεν είναι το ίδιο με το ντάντεμα, το χάδι ή με το να κακομαθαίνεις κάποιον. Είναι κάτι που ο γιος μου αξίζει. Θα τον αγαπάω πάντα, και όταν πονάει, και η ευχή μου γι αυτόν είναι να μπορεί να εκφράζει την αγάπη του, αλλά και να λαμβάνει πολλή αγάπη και ο κύκλος αυτός να μην κλείνει ποτέ…».
Πηγή Tromaktiko
Είναι αλήθεια ότι η παραπάνω αντίληψη επικρατεί ακόμα και στις ημέρες μας και πολλοί είναι ακόμα εκείνοι που θεωρούν ότι τα αγόρια δεν πρέπει καν να κλαίνε, αφού το κλάμα δείχνει αδυναμία Αυτήν την πεποίθηση θέλησε να «χτυπήσει» στην ρίζα της η Jaime Primak Sullivan, μητέρα τριών αγοριών, η οποία χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως την πιο σκληρή μαμά, αλλά δεν διστάζει ποτέ να δείχνει τρυφερότητα στους γιους της, όταν χρειάζεται.
Πρόσφατα, μοιράστηκε μια εμπειρία της με τους φίλους της στο Facebook, στην οποία εξηγούσε γιατί δεν θα σταματήσει να είναι τρυφερή με τους γιους της και να τους παρηγορεί, ειδικά όταν εκείνοι πονούν.
Ο 8χρονος γιος της, Max, έπαιζε αγώνα με την ομάδα μπέιζμπολ στην οποία ανήκει. Κάποια στιγμή, έπειτα από μια πολύ δυνατή πάσα, η μπάλα τον χτύπησε στο πρόσωπο. Εκείνη έτρεξε αμέσως κοντά του, τον πήρε αγκαλιά και όταν βεβαιώθηκε πως είχε ηρεμήσει και ήταν έτοιμος, τον έστειλε πίσω στην ομάδα του. Ένας άγνωστος περαστικός, που είδε τι συνέβη, την πλησίασε και της είπε: «Πρέπει να σταματήσεις να νταντεύεις το γιο σου».
Τη στιγμή εκείνη η Jaime Primak Sullivan τον αγνόησε. Αγκάλιασε και φίλησε το γιο της, τον είδε να επιστρέφει στην ομάδα του και γύρισε στη θέση της.
Καθώς επέστρεφε, όμως, στις κερκίδες άρχισε να τρέμει από οργή και αποφάσισε να γράψει κάτι γι'αυτό που της συνέβη στο Facebook.
«Αυτή η αντίληψη ότι τα αγόρια δεν πονούν ποτέ και δεν νιώθουν τίποτα είναι τόσο καταστροφική για αυτά! Επηρεάζει πολύ και την μετέπειτα ζωή τους. Η πεποίθηση ότι οποιαδήποτε κίνηση αγάπης και στοργής θα μειώσει τον ανδρισμό τους, αυτή η πίεση να είναι πάντα “άνδρες”, τα ακολουθεί και στην ενηλικίωση γι’ αυτό και παλεύουν με τα συναισθήματά τους διαρκώς!
Το μόνο συναίσθημα που τους επιτρέπεται να νιώθουν είναι η ευτυχία και καταλήγουν να αναζητούν μόνο αυτό στη ζωή τους.
Τους διδάσκουμε, ότι η λύπη είναι αδυναμία, ότι το να μιλάς για αυτά που νιώθεις σε μειώνει, σε κάνει λιγότερο γενναίο ή δυνατό. Παλεύουν για να θρηνήσουν, φοβούνται να κλάψουν, δεν μπορούν να διαχειριστούν όσα νιώθουν. Πράγμα που δεν τα αφήνει να εκφραστούν σωστά ως σύζυγοι και γονείς. Και αυτό είναι κάτι που μισώ!
Η αγάπη είναι ρήμα. Δείχνει κάτι που κάνουμε! Δεν είναι το ίδιο με το ντάντεμα, το χάδι ή με το να κακομαθαίνεις κάποιον. Είναι κάτι που ο γιος μου αξίζει. Θα τον αγαπάω πάντα, και όταν πονάει, και η ευχή μου γι αυτόν είναι να μπορεί να εκφράζει την αγάπη του, αλλά και να λαμβάνει πολλή αγάπη και ο κύκλος αυτός να μην κλείνει ποτέ…».
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
