2018-01-27 07:34:20
Το τέλος της καριέρας του ανακοίνωσε ο Γιάννης Ταπούτος, μετά από μια μακροχρόνια και σπουδαία καριέρα. Ο έμπειρος άσος μίλησε στην ΕΡΑσπορ και στην εκπομπή των Βαγγέλη Ζορμπά και Κώστα Σωτηρίου («24 δεύτερα») για την καριέρα του, τον τραυματισμό του στο χέρι και για πολλά άλλα.
«Την ετοίμαζα εδώ και πολύ καιρό την ανακοίνωσή μου, γιατί η απόφαση είχε παρθεί εδώ και αρκετούς μήνες. Προσπάθησα να γράψω ακριβώς αυτό που νιώθω. Θεωρώ ότι αυτά που διάβασε ο κόσμος είναι ακριβώς τα συναισθήματα που έχω αυτή τη στιγμή και που μου έχει αφήσει το μπάσκετ όλα αυτά τα χρόνια που ασχολήθηκα επαγγελματικά. Σαν παιδάκι και εγώ, όπως κάνουν όλοι οι επαγγελματίες αθλητές ονειρευόμουν, είχα στόχους, ήθελα να πετύχω πολλά, κάποια πέτυχα, κάποια όχι. Σίγουρα αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο, πολλά πράγματα θα άλλαζα, πολλά θα έκανα ίσως πιο διαφορετικά και κάποια θα τα έκανα έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Η διαδρομή ενός αθλητή είναι συγκεκριμένη, περνάει πολλά, δε χρειάζεται να αναλύουμε το τι έγινε και το τι δεν έγινε. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να σκαλίζω το παρελθόν μου, απλά τα πράγματα ήταν να γίνουν έτσι ακριβώς.
Θα μπορούσαν να γίνουν και καλύτερα αν πολλά πράγματα έκανα διαφορετικά. Θεωρώ όμως πως για μένα προσωπικά, αυτό ήταν το γραμμένο μου, αυτό έγινε και το δέχομαι έτσι ακριβώς όπως έγινε. Προσπαθώ να μιλάω από μέσα μου. Σε κάποιους αρέσει σε κάποιους όχι. Έτσι είμαι. Έτσι ήμουν και έτσι θα συνεχίσω να είμαι. Σε όποιον αρέσουμε. Ο αθλητισμός, η ζωή μέσα στα γήπεδα και ο πρωταθλητισμός σε ωριμάζει πολύ μικρό. Εγώ έφυγα από το σπίτι μου 16 χρονών και πήγα να μείνω μόνος. Σε μία μέρα από παιδάκι έγινα άντρας. Δεν είναι εύκολο και διαχειρίσιμο για ένα παιδί ούτε η φήμη ούτε η δημοσιότητα ούτε τα λεφτά, δηλαδή ό,τι είχα εγώ από τα 17 μου. Εμένα προσωπικά ήρθαν και με ‘’έπνιξαν’’ . Το δύσκολο δεν είναι να το διαχειριστεί ένα παιδί, γιατί δε μπορεί. Το δύσκολο είναι να το διαχειριστούν οι γύρω, εννοώντας γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλους και γενικότερα το κοντινό περιβάλλον ενός αθλητή. Εγώ προσωπικά με τα βιώματα και τις εικόνες που έχω από αυτά τα χρόνια, μπορώ σε 5 λεπτά να διακρίνω σ’ ένα παιδί το αν υπάρχει το κάτι ιδιαίτερο και δεν εννοώ στο ταλέντο, αλλά στη διαχείριση και το πώς συμπεριφέρεται ένα παιδί μέσα στο γήπεδο. Είναι αρκετά δύσκολο, ειδικά από τους γονείς, αφού όσο καλός ή όχι είναι σε κάτι, αυτοί τον θεωρούν πάντα ως τον καλύτερο. Λογικό είναι. Και εγώ τα παιδιά μου τα θεωρώ τα καλύτερα στον κόσμο».
« Έχω κάνει καλές χρονιές βάσει στατιστικών, βάσει επιτυχιών και άλλες άσχημες. Έχω περάσει καλά χρόνια στον Άρη, ήταν και η ομάδα που αγαπούσα από μικρός, άλλωστε δεν το έχω κρύψει ποτέ αυτό. Δε θεωρώ ότι πρέπει να κρύβουμε τέτοια πράγματα. Ναι μεν είσαι επαγγελματίας, αλλά από εκεί και πέρα δε γίνεται να λες πάω σε αυτήν την ομάδα και γίνομαι οπαδός αυτής. Εγώ είμαι πάντα αυτό που δηλώνω και σε όποιον αρέσει. Ήμουν δύο φορές κοντά στον Ολυμπιακό και μία στον Παναθηναϊκό όταν έφυγα από τη Νήαρ Ήστ και πήγα στην ΑΕΚ. Υπήρχε ενδιαφέρον, αλλά προτίμησα την ΑΕΚ, γιατί τότε είχε το Ελληνικό στοιχείο και γενικά είχε ένα παιδομάζωμα με παίκτες όπως ο Ζήσης, τον Μπουρούση και εμένα. Την πρώτη μας χρονιά πήραμε και το πρωτάθλημα, με την επική ανατροπή. Κανένας δεν μας υπολόγιζε ειδικά στο 4ο παιχνίδι, όταν πήγαμε να παίξουμε στο ΣΕΦ.
Στον Άρη άργησα να πάω λόγω… καταστάσεων, οι οποίες δε χρειάζεται να αναφέρουμε και έφυγα γιατί ήθελα να κάνω το βήμα-παραπάνω στο εξωτερικό που δεν είχα κάνει τόσα χρόνια και επίσης η κατάσταση ήταν πάρα πολύ δύσκολη εκείνα τα χρόνια. Δε ξέραμε καν αν θα υπάρχει επόμενη μέρα, οπότε έχοντας στα χέρια μου μια πολύ καλή πρόταση από το εξωτερικό θεώρησα να κάνω και αυτό το βήμα στην καριέρα μου. Θα ήθελα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα όσον αφορά την καριέρα μου στον Άρη. Με προβληματίζει πάρα πολύ η κατάσταση στον Άρη. Δεν αξίζει στη συγκεκριμένη ομάδα που έφερε το μπάσκετ στο σπίτι των Ελλήνων να βιώνει τέτοιες καταστάσεις, ασχέτως άμα υποστηρίζω εγώ τον Άρη. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια που η ομάδα είναι στο ίδιο σημείο και δε ξέρουμε τι θα γίνει. Πρέπει να βρεθεί μια λύση. Φταίμε και εμείς οι ίδιοι που υποστηρίζουμε τον Άρη που έχουμε στο εσωτερικό μας τη φαγωμάρα και τη γκρίνια που μας τρώει, αλλά πρέπει όλοι μας να τα βάλουν όλα στην άκρη και να δουν ότι όλοι είμαστε εδώ και ότι αυτή η ομάδα υπήρχε κάποτε. Στο γήπεδο πάω μόνο στο πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη δε μπορώ, γιατί η καθημερινότητά μου είναι δύσκολη, με τις φυσικοθεραπείες, τα τρεξίματα και τις οικογενειακές υποχρεώσεις.»
«Μία επίσημη διοργάνωση με την Εθνική ήταν και είναι καημός που δεν εκπληρώθηκε. Γενικά θα μπορούσα να κάνω περισσότερα πράγματα από αυτά που έκανα. Όλοι το ξέρουμε και το έχω δηλώσει και εγώ ο ίδιος.»
« Τα παιδιά μου για την ώρα ασχολούνται με το κολυμβητήριο, για τον οργανισμό τους και το σώμα τους, γιατί η κολύμβηση όσο είσαι σε μικρή ηλικία σού «δένει» το κορμί. Μετέπειτα ό,τι θέλουν και ό,τι τους αρέσει,. Εγώ δεν πρόκειται να τα πιέσω, μπορούν να επιλέξουν αυτό που θέλουν, χωρίς να βάλω το ‘’μαχαίρι στο λαιμό’’. Δε νομίζω να ακολουθήσουν οι κόρες μου κάτι σχετικά με το μπάσκετ. Το θεωρώ πιο αντρικό. Να είχα γιο, ναι, αλλά και πάλι μπορεί να έχουν κλίσει.»
« Πλήρως αποκατάσταση στο χέρι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει. Όλη αυτή η ιστορία θα μου αφήσει κουσούρι, το πόσο μεγάλο ή μικρό θα φανεί στο μέλλον, γιατί έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου. Έχω κάνει ήδη δύο εγχειρήσεις και ενδέχεται να κάνω μία ακόμα. Ελπίζω να είναι η τελευταία. Όταν όμως σου συμβαίνει αυτό στο καλό σου χέρι, που τα κάνεις όλα, είναι δύσκολα γενικά. Όχι μόνο το μπάσκετ. Το μπάσκετ το έβγαλα από την πρώτη στιγμή, όταν μίλησα με τους γιατρούς. Μιλάω για πράγματα καθημερινά. Σ’ ένα βράδυ αναγκάστηκα να γίνω δεξιόχειρας, που μέχρι τότε το δεξί το είχα μόνο για τις ταχύτητες. Προσπαθώ να κάνω και πάλι το χέρι να λειτουργεί για απλά πράγματα. Ακόμα και τα παιδιά με το δεξί χέρι τα σηκώνω. Ούτε κοτσίδα δε μπορώ να κάνω.»
« Ο Σπανούλης νομίζω είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα δουλειάς- επιμονής- μεγάλης θέλησης και ό,τι έχει καταφέρει στην καριέρα του το έκανε επειδή δούλεψε πραγματικά. Κανένας δεν του χάρισε τίποτα. Ήταν τρομερός δουλευταράς μέσα στα γήπεδα. Ο Βασίλης είναι και ένα παιδί που είχε δυσκολίες στην οικογενειακή του ζωή, οπότε ό,τι έχει φτιάξει μέχρι τώρα το αξίζει πραγματικά και εγώ προσωπικά τον θαυμάζω. Η πορεία των Διαμαντίδη και Σπανούλη οφείλεται κυρίως στη δουλειά την προσήλωση, στο γεγονός ότι είχαν τα μυαλά μέσα στο κεφάλι τους και ότι το ήθελαν πάρα πολύ. Είναι ένα μείγμα πολλών πραγμάτων που κάνει ένας αθλητής για να το πετύχει και αυτοί τα έκαναν όλα τέλεια. Ο Αντετοκούνμπο έχει τρομερά αθλητικά προσόντα εξ αρχής. Θεωρώ ότι με τα συγκεκριμένα αθλητικά προσόντα κάποιος θα ήταν χαζός άμα δεν έπαιζε. Ο θεός του έδωσε ένα πράγμα και αυτός το αξιοποίησε».
« Αυτό που δε μου αρέσει καθόλου στο σύγχρονο μπάσκετ είναι αυτή η ξενομανία. Πλέον, το πρωτάθλημά μας έχει πέσει πάρα πολλά επίπεδα και συνεχίζουμε να μην εμπιστευόμαστε Έλληνες αθλητές και αυτό θα το βρούμε μπροστά μας αύριο μεθαύριο με την Εθνική ομάδα. Είμαι αντίθετος σε αυτό που ισχύει από πέρυσι με τους 6 ξένους, γιατί βλέπουμε ότι έρχονται παίκτες της… σειράς, με 20-30 χιλιάδες δολάρια, παίρνοντας τη δουλειά από τους μικρούς Έλληνες που έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως ό,τι και να κάνουν πάντα θα έχουν τον Αμερικάνο από μπροστά τους, οπότε δεν έχουν και τόσο μεγάλο πείσμα- θέληση για να δουλέψουν. Εμένα με ξινίζει αυτό. Μου αρέσει γενικά ότι η Ευρώπη έχει πλησιάσει αρκετά το NBA, έχουν ισορροπηθεί τα πράγματα. Βλέπουμε ότι οι μεγάλοι Ευρωπαίοι παίκτες πηγαίνουν στην Αμερική και πρωταγωνιστούν. Δεν είναι τα συμπληρωματικά πάζλ ενός ρόστερ. Το βλέπουμε και με τις εθνικές αυτό. Νομίζω είναι καλό για το παγκόσμιο μπάσκετ που έχουν ισορροπήσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ με το NBA. Εμένα σα φίλαθλος μου αρέσει πάρα πολύ.»
« Καταρχήν οι πατεράδες να καταλάβουν ότι δεν είναι προπονητές. Οι πατεράδες είναι πατεράδες και πρέπει να δρουν σε αυτό το κομμάτι. Να αφήσουν τα παιδιά ελεύθερα να επιλέξουν αυτό που θέλουν, να κάνουν αυτό που θέλουν, να αφήνουν τα παιδιά να δουλεύουν χωρίς την πίεση του πατέρα, γιατί συνήθως ο πατέρας κάνει άσχημη κριτική. Για τα μικρά παιδιά, όταν αγαπάς κάτι και ασχολείσαι και έχεις στόχους κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις. Φωτεινό παράδειγμα ο Βασίλης ο Σπανούλης»
« Έγινε ξαφνικά όλο αυτό. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για να το δουλέψω μέσα στο μυαλό μου τι μπορώ να κάνω από εδώ και πέρα. Οι σκέψεις υπάρχουν, πολλές και διάφορες, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω και θέλω να μείνω μέσα στο χώρο από διάφορα πόστα. Την προπονητική να πω την αλήθεια ότι δεν την έχω στο μυαλό μου, γιατί δεν το έχω. Δε μου αρέσει να λέω ότι επειδή ήμουν παίκτης, μπορώ να γίνω και προπονητής. Είναι άλλος ο παίκτης, άλλος ο προπονητής. Δεν έχω τέτοιες βλέψεις. Θα μου άρεσε να ασχοληθώ με τα παιδιά που ξεκινάνε το μπάσκετ και να τα βοηθήσω είτε σε καθαρά μπασκετικά πράγματα είτε να τα συμβουλέψω. Γενικά, δεν είναι να μάθεις στο παιδί μόνο να ντριμπλάρει και να πασάρει, αλλά να του «φτιάξεις» και το μυαλό.»
Πηγή Tromaktiko
«Την ετοίμαζα εδώ και πολύ καιρό την ανακοίνωσή μου, γιατί η απόφαση είχε παρθεί εδώ και αρκετούς μήνες. Προσπάθησα να γράψω ακριβώς αυτό που νιώθω. Θεωρώ ότι αυτά που διάβασε ο κόσμος είναι ακριβώς τα συναισθήματα που έχω αυτή τη στιγμή και που μου έχει αφήσει το μπάσκετ όλα αυτά τα χρόνια που ασχολήθηκα επαγγελματικά. Σαν παιδάκι και εγώ, όπως κάνουν όλοι οι επαγγελματίες αθλητές ονειρευόμουν, είχα στόχους, ήθελα να πετύχω πολλά, κάποια πέτυχα, κάποια όχι. Σίγουρα αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο, πολλά πράγματα θα άλλαζα, πολλά θα έκανα ίσως πιο διαφορετικά και κάποια θα τα έκανα έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Η διαδρομή ενός αθλητή είναι συγκεκριμένη, περνάει πολλά, δε χρειάζεται να αναλύουμε το τι έγινε και το τι δεν έγινε. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να σκαλίζω το παρελθόν μου, απλά τα πράγματα ήταν να γίνουν έτσι ακριβώς.
Θα μπορούσαν να γίνουν και καλύτερα αν πολλά πράγματα έκανα διαφορετικά. Θεωρώ όμως πως για μένα προσωπικά, αυτό ήταν το γραμμένο μου, αυτό έγινε και το δέχομαι έτσι ακριβώς όπως έγινε. Προσπαθώ να μιλάω από μέσα μου. Σε κάποιους αρέσει σε κάποιους όχι. Έτσι είμαι. Έτσι ήμουν και έτσι θα συνεχίσω να είμαι. Σε όποιον αρέσουμε. Ο αθλητισμός, η ζωή μέσα στα γήπεδα και ο πρωταθλητισμός σε ωριμάζει πολύ μικρό. Εγώ έφυγα από το σπίτι μου 16 χρονών και πήγα να μείνω μόνος. Σε μία μέρα από παιδάκι έγινα άντρας. Δεν είναι εύκολο και διαχειρίσιμο για ένα παιδί ούτε η φήμη ούτε η δημοσιότητα ούτε τα λεφτά, δηλαδή ό,τι είχα εγώ από τα 17 μου. Εμένα προσωπικά ήρθαν και με ‘’έπνιξαν’’ . Το δύσκολο δεν είναι να το διαχειριστεί ένα παιδί, γιατί δε μπορεί. Το δύσκολο είναι να το διαχειριστούν οι γύρω, εννοώντας γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλους και γενικότερα το κοντινό περιβάλλον ενός αθλητή. Εγώ προσωπικά με τα βιώματα και τις εικόνες που έχω από αυτά τα χρόνια, μπορώ σε 5 λεπτά να διακρίνω σ’ ένα παιδί το αν υπάρχει το κάτι ιδιαίτερο και δεν εννοώ στο ταλέντο, αλλά στη διαχείριση και το πώς συμπεριφέρεται ένα παιδί μέσα στο γήπεδο. Είναι αρκετά δύσκολο, ειδικά από τους γονείς, αφού όσο καλός ή όχι είναι σε κάτι, αυτοί τον θεωρούν πάντα ως τον καλύτερο. Λογικό είναι. Και εγώ τα παιδιά μου τα θεωρώ τα καλύτερα στον κόσμο».
« Έχω κάνει καλές χρονιές βάσει στατιστικών, βάσει επιτυχιών και άλλες άσχημες. Έχω περάσει καλά χρόνια στον Άρη, ήταν και η ομάδα που αγαπούσα από μικρός, άλλωστε δεν το έχω κρύψει ποτέ αυτό. Δε θεωρώ ότι πρέπει να κρύβουμε τέτοια πράγματα. Ναι μεν είσαι επαγγελματίας, αλλά από εκεί και πέρα δε γίνεται να λες πάω σε αυτήν την ομάδα και γίνομαι οπαδός αυτής. Εγώ είμαι πάντα αυτό που δηλώνω και σε όποιον αρέσει. Ήμουν δύο φορές κοντά στον Ολυμπιακό και μία στον Παναθηναϊκό όταν έφυγα από τη Νήαρ Ήστ και πήγα στην ΑΕΚ. Υπήρχε ενδιαφέρον, αλλά προτίμησα την ΑΕΚ, γιατί τότε είχε το Ελληνικό στοιχείο και γενικά είχε ένα παιδομάζωμα με παίκτες όπως ο Ζήσης, τον Μπουρούση και εμένα. Την πρώτη μας χρονιά πήραμε και το πρωτάθλημα, με την επική ανατροπή. Κανένας δεν μας υπολόγιζε ειδικά στο 4ο παιχνίδι, όταν πήγαμε να παίξουμε στο ΣΕΦ.
Στον Άρη άργησα να πάω λόγω… καταστάσεων, οι οποίες δε χρειάζεται να αναφέρουμε και έφυγα γιατί ήθελα να κάνω το βήμα-παραπάνω στο εξωτερικό που δεν είχα κάνει τόσα χρόνια και επίσης η κατάσταση ήταν πάρα πολύ δύσκολη εκείνα τα χρόνια. Δε ξέραμε καν αν θα υπάρχει επόμενη μέρα, οπότε έχοντας στα χέρια μου μια πολύ καλή πρόταση από το εξωτερικό θεώρησα να κάνω και αυτό το βήμα στην καριέρα μου. Θα ήθελα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα όσον αφορά την καριέρα μου στον Άρη. Με προβληματίζει πάρα πολύ η κατάσταση στον Άρη. Δεν αξίζει στη συγκεκριμένη ομάδα που έφερε το μπάσκετ στο σπίτι των Ελλήνων να βιώνει τέτοιες καταστάσεις, ασχέτως άμα υποστηρίζω εγώ τον Άρη. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια που η ομάδα είναι στο ίδιο σημείο και δε ξέρουμε τι θα γίνει. Πρέπει να βρεθεί μια λύση. Φταίμε και εμείς οι ίδιοι που υποστηρίζουμε τον Άρη που έχουμε στο εσωτερικό μας τη φαγωμάρα και τη γκρίνια που μας τρώει, αλλά πρέπει όλοι μας να τα βάλουν όλα στην άκρη και να δουν ότι όλοι είμαστε εδώ και ότι αυτή η ομάδα υπήρχε κάποτε. Στο γήπεδο πάω μόνο στο πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη δε μπορώ, γιατί η καθημερινότητά μου είναι δύσκολη, με τις φυσικοθεραπείες, τα τρεξίματα και τις οικογενειακές υποχρεώσεις.»
«Μία επίσημη διοργάνωση με την Εθνική ήταν και είναι καημός που δεν εκπληρώθηκε. Γενικά θα μπορούσα να κάνω περισσότερα πράγματα από αυτά που έκανα. Όλοι το ξέρουμε και το έχω δηλώσει και εγώ ο ίδιος.»
« Τα παιδιά μου για την ώρα ασχολούνται με το κολυμβητήριο, για τον οργανισμό τους και το σώμα τους, γιατί η κολύμβηση όσο είσαι σε μικρή ηλικία σού «δένει» το κορμί. Μετέπειτα ό,τι θέλουν και ό,τι τους αρέσει,. Εγώ δεν πρόκειται να τα πιέσω, μπορούν να επιλέξουν αυτό που θέλουν, χωρίς να βάλω το ‘’μαχαίρι στο λαιμό’’. Δε νομίζω να ακολουθήσουν οι κόρες μου κάτι σχετικά με το μπάσκετ. Το θεωρώ πιο αντρικό. Να είχα γιο, ναι, αλλά και πάλι μπορεί να έχουν κλίσει.»
« Πλήρως αποκατάσταση στο χέρι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει. Όλη αυτή η ιστορία θα μου αφήσει κουσούρι, το πόσο μεγάλο ή μικρό θα φανεί στο μέλλον, γιατί έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου. Έχω κάνει ήδη δύο εγχειρήσεις και ενδέχεται να κάνω μία ακόμα. Ελπίζω να είναι η τελευταία. Όταν όμως σου συμβαίνει αυτό στο καλό σου χέρι, που τα κάνεις όλα, είναι δύσκολα γενικά. Όχι μόνο το μπάσκετ. Το μπάσκετ το έβγαλα από την πρώτη στιγμή, όταν μίλησα με τους γιατρούς. Μιλάω για πράγματα καθημερινά. Σ’ ένα βράδυ αναγκάστηκα να γίνω δεξιόχειρας, που μέχρι τότε το δεξί το είχα μόνο για τις ταχύτητες. Προσπαθώ να κάνω και πάλι το χέρι να λειτουργεί για απλά πράγματα. Ακόμα και τα παιδιά με το δεξί χέρι τα σηκώνω. Ούτε κοτσίδα δε μπορώ να κάνω.»
« Ο Σπανούλης νομίζω είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα δουλειάς- επιμονής- μεγάλης θέλησης και ό,τι έχει καταφέρει στην καριέρα του το έκανε επειδή δούλεψε πραγματικά. Κανένας δεν του χάρισε τίποτα. Ήταν τρομερός δουλευταράς μέσα στα γήπεδα. Ο Βασίλης είναι και ένα παιδί που είχε δυσκολίες στην οικογενειακή του ζωή, οπότε ό,τι έχει φτιάξει μέχρι τώρα το αξίζει πραγματικά και εγώ προσωπικά τον θαυμάζω. Η πορεία των Διαμαντίδη και Σπανούλη οφείλεται κυρίως στη δουλειά την προσήλωση, στο γεγονός ότι είχαν τα μυαλά μέσα στο κεφάλι τους και ότι το ήθελαν πάρα πολύ. Είναι ένα μείγμα πολλών πραγμάτων που κάνει ένας αθλητής για να το πετύχει και αυτοί τα έκαναν όλα τέλεια. Ο Αντετοκούνμπο έχει τρομερά αθλητικά προσόντα εξ αρχής. Θεωρώ ότι με τα συγκεκριμένα αθλητικά προσόντα κάποιος θα ήταν χαζός άμα δεν έπαιζε. Ο θεός του έδωσε ένα πράγμα και αυτός το αξιοποίησε».
« Αυτό που δε μου αρέσει καθόλου στο σύγχρονο μπάσκετ είναι αυτή η ξενομανία. Πλέον, το πρωτάθλημά μας έχει πέσει πάρα πολλά επίπεδα και συνεχίζουμε να μην εμπιστευόμαστε Έλληνες αθλητές και αυτό θα το βρούμε μπροστά μας αύριο μεθαύριο με την Εθνική ομάδα. Είμαι αντίθετος σε αυτό που ισχύει από πέρυσι με τους 6 ξένους, γιατί βλέπουμε ότι έρχονται παίκτες της… σειράς, με 20-30 χιλιάδες δολάρια, παίρνοντας τη δουλειά από τους μικρούς Έλληνες που έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως ό,τι και να κάνουν πάντα θα έχουν τον Αμερικάνο από μπροστά τους, οπότε δεν έχουν και τόσο μεγάλο πείσμα- θέληση για να δουλέψουν. Εμένα με ξινίζει αυτό. Μου αρέσει γενικά ότι η Ευρώπη έχει πλησιάσει αρκετά το NBA, έχουν ισορροπηθεί τα πράγματα. Βλέπουμε ότι οι μεγάλοι Ευρωπαίοι παίκτες πηγαίνουν στην Αμερική και πρωταγωνιστούν. Δεν είναι τα συμπληρωματικά πάζλ ενός ρόστερ. Το βλέπουμε και με τις εθνικές αυτό. Νομίζω είναι καλό για το παγκόσμιο μπάσκετ που έχουν ισορροπήσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ με το NBA. Εμένα σα φίλαθλος μου αρέσει πάρα πολύ.»
« Καταρχήν οι πατεράδες να καταλάβουν ότι δεν είναι προπονητές. Οι πατεράδες είναι πατεράδες και πρέπει να δρουν σε αυτό το κομμάτι. Να αφήσουν τα παιδιά ελεύθερα να επιλέξουν αυτό που θέλουν, να κάνουν αυτό που θέλουν, να αφήνουν τα παιδιά να δουλεύουν χωρίς την πίεση του πατέρα, γιατί συνήθως ο πατέρας κάνει άσχημη κριτική. Για τα μικρά παιδιά, όταν αγαπάς κάτι και ασχολείσαι και έχεις στόχους κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις. Φωτεινό παράδειγμα ο Βασίλης ο Σπανούλης»
« Έγινε ξαφνικά όλο αυτό. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για να το δουλέψω μέσα στο μυαλό μου τι μπορώ να κάνω από εδώ και πέρα. Οι σκέψεις υπάρχουν, πολλές και διάφορες, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω και θέλω να μείνω μέσα στο χώρο από διάφορα πόστα. Την προπονητική να πω την αλήθεια ότι δεν την έχω στο μυαλό μου, γιατί δεν το έχω. Δε μου αρέσει να λέω ότι επειδή ήμουν παίκτης, μπορώ να γίνω και προπονητής. Είναι άλλος ο παίκτης, άλλος ο προπονητής. Δεν έχω τέτοιες βλέψεις. Θα μου άρεσε να ασχοληθώ με τα παιδιά που ξεκινάνε το μπάσκετ και να τα βοηθήσω είτε σε καθαρά μπασκετικά πράγματα είτε να τα συμβουλέψω. Γενικά, δεν είναι να μάθεις στο παιδί μόνο να ντριμπλάρει και να πασάρει, αλλά να του «φτιάξεις» και το μυαλό.»
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ρεκόρ συλλήψεων για οδήγηση χωρίς δίπλωμα στην Αιτωλοακαρνανίαa
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Aγνοείται αλιέας στη Μεθώνη Πιερίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
