2012-05-29 00:02:44
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Αν δεχθώ τις αιτιάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τότε το κόμμα του Αλ. Τσίπρα δέχεται ολομέτωπη επίθεση από διάφορα μέσα ενημέρωσης.
Μια επίθεση την οποία χαρακτηρίζουν «εκτροπή» ή «πραξικόπημα» - παρότι δεν διευκρινίζεται γιατί ακόμη και μια αρνητική αντιμετώπιση κάποιου κόμματος από μερίδα του Τύπου συνιστά αντιδημοκρατική πρακτική...
Κάπως έτσι, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ κατασκεύασε έναν εχθρό και κήρυξε εαυτόν σε καθεστώς διωγμού από υποχθόνιες ορατές και αόρατες δυνάμεις.
Η ιδέα μπορεί να βολεύει προεκλογικά ως μέσο πίεσης και συσπείρωσης, αλλά μαρτυρεί έλλειψη πρωτοτυπίας.
Διότι πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ρόλο του «στόχου των διαπλεκομένων» έχουν (κατά χρονολογική σειρά) υποδυθεί:
- Ο Κ. Μητσοτάκης όταν ανετράπη από τον Σαμαρά.
- Ο Ν. Κωνσταντόπουλος όταν (στο όνομα της δημοκρατίας...) κατακεραύνωνε όσους εκδότες δεν του ήταν αρεστοί.
- Ο Κ. Καραμανλής όταν δραστηριοποιήθηκε κατά των «νταβατζήδων» και του «βασικού μετόχου».
- Ο Γ. Παπανδρέου όταν επικαλέστηκε «επίθεση εξωθεσμικών κέντρων» για να επανεκλεγεί το 2007 αρχηγός του ΠΑΣΟΚ - αν και - συνέχεια μάλλον θα δικαίωσε τα «εξωθεσμικά κέντρα» που (υποτίθεται) τον πολεμούσαν!..
Με άλλα λόγια, τα «διαπλεκόμενα ΜΜΕ» αποτελούν, διαχρονικά και διακομματικά, τον πιο χρησιμοποιημένο μπαμπούλα της ελληνικής πολιτικής.
Αλλοτε ανεπιτυχώς και (συνήθως) επιτυχώς - με την έννοια ότι ο μέσος Ελληνας είναι ευεπίφορος σε θεωρίες παρασκηνίων και ευσυγκίνητος με «τα θύματα των ισχυρών» Στη σημερινή εκδοχή της, όμως, η ανακύκλωση του παραμυθιού περιλαμβάνει μια ιδιαίτερη πτυχή: ο απλός αντίλογος και η εύλογη κριτική προκαλούν στον ΣΥΡΙΖΑ την ανησυχία ότι κλονίζεται συνολικά μια παλαιοαριστερή ιδεολογική ηγεμονία στα μέσα ενημέρωσης.
Κακά τα ψέματα, η δημοσιογραφία μετά τη Μεταπολίτευση λειτούργησε περίπου ως συνιστώσα της Αριστεράς. Το αξιακό σύστημα του σωστού δημοσιογράφου ήταν σχεδόν ταυτόσημο με το φρόνημα του καλού Αριστερού.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν μια νεότερη γενιά δημοσιογράφων είτε κουβαλούσε διαφορετικές αντιλήψεις είτε ενδιαφέρθηκε περισσότερο να κάνει σωστά τη δουλειά της παρά να γκρεμίσει τον καπιταλισμό.
Ετσι, οι εύκολες αριστερές βεβαιότητες έπαψαν να αποτελούν αναντίρρητα δημοσιογραφικά δεδομένα - μια φυσιολογική εξέλιξη, η οποία (κατά την αντίληψη διαφόρων σκερβελέδων...) έθεσε την κανονική δημοσιογραφία στην «υπηρεσία του συστήματος»!..
Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχουν σήμερα αρκετοί δημοσιογράφοι (και όχι απαραιτήτως οι χειρότεροι...) που φρίττουν όταν ακούν ότι θα προσληφθούν άλλες εκατό χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, ότι θα μπουν νέοι φόροι ή ότι θα παίξουμε στα ζάρια τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και φρίττουν ελευθέρως, αυτοβούλως και από μόνοι τους, χωρίς να παίρνουν εντολές από κανένα σκοτεινό κέντρο.
Πέρα από το κέντρο της στοιχειώδους λογικής!
πηγή: tanea.gr
Αν δεχθώ τις αιτιάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τότε το κόμμα του Αλ. Τσίπρα δέχεται ολομέτωπη επίθεση από διάφορα μέσα ενημέρωσης.
Μια επίθεση την οποία χαρακτηρίζουν «εκτροπή» ή «πραξικόπημα» - παρότι δεν διευκρινίζεται γιατί ακόμη και μια αρνητική αντιμετώπιση κάποιου κόμματος από μερίδα του Τύπου συνιστά αντιδημοκρατική πρακτική...
Κάπως έτσι, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ κατασκεύασε έναν εχθρό και κήρυξε εαυτόν σε καθεστώς διωγμού από υποχθόνιες ορατές και αόρατες δυνάμεις.
Η ιδέα μπορεί να βολεύει προεκλογικά ως μέσο πίεσης και συσπείρωσης, αλλά μαρτυρεί έλλειψη πρωτοτυπίας.
Διότι πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ρόλο του «στόχου των διαπλεκομένων» έχουν (κατά χρονολογική σειρά) υποδυθεί:
- Ο Κ. Μητσοτάκης όταν ανετράπη από τον Σαμαρά.
- Ο Ν. Κωνσταντόπουλος όταν (στο όνομα της δημοκρατίας...) κατακεραύνωνε όσους εκδότες δεν του ήταν αρεστοί.
- Ο Κ. Καραμανλής όταν δραστηριοποιήθηκε κατά των «νταβατζήδων» και του «βασικού μετόχου».
- Ο Γ. Παπανδρέου όταν επικαλέστηκε «επίθεση εξωθεσμικών κέντρων» για να επανεκλεγεί το 2007 αρχηγός του ΠΑΣΟΚ - αν και - συνέχεια μάλλον θα δικαίωσε τα «εξωθεσμικά κέντρα» που (υποτίθεται) τον πολεμούσαν!..
Με άλλα λόγια, τα «διαπλεκόμενα ΜΜΕ» αποτελούν, διαχρονικά και διακομματικά, τον πιο χρησιμοποιημένο μπαμπούλα της ελληνικής πολιτικής.
Αλλοτε ανεπιτυχώς και (συνήθως) επιτυχώς - με την έννοια ότι ο μέσος Ελληνας είναι ευεπίφορος σε θεωρίες παρασκηνίων και ευσυγκίνητος με «τα θύματα των ισχυρών» Στη σημερινή εκδοχή της, όμως, η ανακύκλωση του παραμυθιού περιλαμβάνει μια ιδιαίτερη πτυχή: ο απλός αντίλογος και η εύλογη κριτική προκαλούν στον ΣΥΡΙΖΑ την ανησυχία ότι κλονίζεται συνολικά μια παλαιοαριστερή ιδεολογική ηγεμονία στα μέσα ενημέρωσης.
Κακά τα ψέματα, η δημοσιογραφία μετά τη Μεταπολίτευση λειτούργησε περίπου ως συνιστώσα της Αριστεράς. Το αξιακό σύστημα του σωστού δημοσιογράφου ήταν σχεδόν ταυτόσημο με το φρόνημα του καλού Αριστερού.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν μια νεότερη γενιά δημοσιογράφων είτε κουβαλούσε διαφορετικές αντιλήψεις είτε ενδιαφέρθηκε περισσότερο να κάνει σωστά τη δουλειά της παρά να γκρεμίσει τον καπιταλισμό.
Ετσι, οι εύκολες αριστερές βεβαιότητες έπαψαν να αποτελούν αναντίρρητα δημοσιογραφικά δεδομένα - μια φυσιολογική εξέλιξη, η οποία (κατά την αντίληψη διαφόρων σκερβελέδων...) έθεσε την κανονική δημοσιογραφία στην «υπηρεσία του συστήματος»!..
Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχουν σήμερα αρκετοί δημοσιογράφοι (και όχι απαραιτήτως οι χειρότεροι...) που φρίττουν όταν ακούν ότι θα προσληφθούν άλλες εκατό χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, ότι θα μπουν νέοι φόροι ή ότι θα παίξουμε στα ζάρια τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και φρίττουν ελευθέρως, αυτοβούλως και από μόνοι τους, χωρίς να παίρνουν εντολές από κανένα σκοτεινό κέντρο.
Πέρα από το κέντρο της στοιχειώδους λογικής!
πηγή: tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
