2012-05-29 09:10:03
Τη Δημόσια εκπαίδευση τη γνωρίσαμε και τη νοιώσαμε για τα καλά στο πετσί μας. Εδώ και δεκαετίες η εκπαιδευτική πίτα έχει μοιραστεί... μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων, αλλά και των φροντιστηρίων που αποτελούν αναπόσπαστο πια μέρος της εκπαίδευσης και λειτουργούν συμπληρωματικά κάνοντας τα επί μέρους σπουδαιότερα μαθήματα.
Όλοι οι μαθητές από τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού πάνε κατά συρροή στα φροντιστήρια για ξένες γλώσσες που σημαίνει ότι στα δημόσια σχολεία δεν γίνεται δουλειά. Κανένα ελληνόπουλο δεν πήρε lower & proficiency στα Αγγλικά από δημόσιο σχολείο παρά μόνο από φροντιστήριο.
Το ίδιο και στα μαθηματικά και στα φιλολογικά μαθήματα όπου ξεκινούν από πολύ νωρίς και καταλήγουν στην εντατική τους προετοιμασία στη Β’ και Γ’ Λυκείου για να δώσουν Πανελλαδικές. Όλα όμως αυτά κοστίζουν μια περιουσία στις ελληνικές οικογένειες, ειδικά όταν έχουν 2, 3 και περισσότερα παιδιά να σπουδάσουν και είναι να αναρωτιέται κανείς που είναι η δωρεάν δημόσια εκπαίδευση.
Και να τελείωναν εδώ τα βάσανα πάει στο καλό. Έλα όμως που τα παιδιά που συνεχίζουν στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στα πέρατα της χώρας, όπου στήθηκαν ένα σωρό σχολές με το ξενέρωτο κριτήριο της γκαρσονιέρας και την ψηφοθηρία των πολιτικάντηδων, επιβαρύνοντας τις οικογένειές τους σύμφωνα με τους οικονομικότερους υπολογισμούς κατά 800 ευρώ το μήνα ή 800Χ12=9.600 ευρώ το χρόνο και για 5 χρόνια σπουδές 48.000 ευρώ συνολικά για την απόκτηση ενός πτυχίου, άνευ ουδεμιάς σχεδόν πραγματικής και ουσιαστικής αξίας.
Με όλα αυτά διαπιστώνει ο καθένας τι τον περιμένει για να σπουδάσει τα παιδιά του εκτός του τόπου διαμονής της οικογένειας και αν αξίζει να επενδύσει σε άθλιες υπολειτουργούσες αστελέχωτες σχολές, με αμφιβόλου χρησιμότητας και χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα ειδικότητες. Εκτός και αν νομίζουν οι αρμόδιοι ότι τα παιδιά σπουδάζουν έτσι για πλάκα και ότι οι οικογένειες μπορούν να δαπανήσουν επίσης για πλάκα 100.000 ευρώ για να σπουδάσουν τα δυο τους παιδιά.
Λογαριάζοντας όλα τα παραπάνω φτάσαμε στην αναγκαιότητα ίδρυσης ιδιωτικών Πανεπιστημίων που άρχισαν να φυτρώνουν στην Αθήνα των 5 εκατομμυρίων κατοίκων, με δίδακτρα σαφώς λιγότερα (λένε για 4-6.000 ευρώ το χρόνο) απ’ ότι θα ξόδευαν οι οικογένειες στέλνοντας τα παιδιά τους σε απόμακρες υποβαθμισμένες σχολές.
Τώρα με την νέα Ιδιωτική Νομική Σχολή Αθήνας που διαβάσαμε, θα δούμε πόσο θα αντέξει η Νομική Κομοτηνής των 500 φοιτητών αλλά και της Θεσσαλονίκης των 350 που τροφοδοτούνται κυρίως από Αθηναίους, όταν όλοι αυτοί που τις γεμίζουν θα έχουν αξιόπιστη εναλλακτική λύση κοντά στο σπίτι τους.
Αλήθεια, ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα στηθούν στην Κεφαλονιά, στην Πρέβεζα, στην Σάμο, στην Λήμνο, στη Μυτιλήνη, στη Λειβαδιά και στην Καλαμάτα, όπου δηλαδή επένδυσε το κράτος; Γιατί όχι άραγε;
Έφτασε λοιπόν η ώρα να κριθούν όλες οι επιλογές των κυβερνώντων στην πράξη και να δούμε κατά πόσο θα αντέξουν τα απόμακρα ξεχαρβαλωμένα κρατικά Πανεπιστήμια της μηδενικής αναγνώρισης και της τελευταίας παγκόσμιας κατάταξης.
Το βέβαιο είναι ότι μόλις φτιαχτούν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα μείνουν τα κτίρια των κρατικών άδεια, όπως έμειναν άδεια και λεηλατημένα τα κτίρια των επιδοτημένων βιομηχανοστασίων στις απανταχού Βιομηχανικές Περιοχές και τώρα φωλιάζουν σπουργίτια. Γι’ αυτό πρέπει να ζητηθούν ευθύνες.
Αρκετά κράτησε το πρόσκαιρο αυτό πανηγύρι της περιφερειακής ανάπτυξης μέσω των σχολών και μέσω των παιδιών μας, κάτι ανάλογο δηλαδή με την πλασματική ανάπτυξη της χώρας μέσω της οικοδομής. Τέτοιοι πολιτικοί τέτοια ανάπτυξη.
Τώρα θα κριθούν οι επιλογές των άχρηστων ειδικοτήτων σε παραμεθόριες περιοχές που απευθύνονται ειδικά στους Αθηναίους των 5 εκατομμυρίων, οι οποίοι καταδικάστηκαν να στέλνουν τα παιδιά τους εκεί για να τα εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι.
Πόσοι ντόπιοι για παράδειγμα σπουδάζουν στη Νομική Κομοτηνής, πόσοι ντόπιοι στη Μυτιλήνη, πόσοι στη Λήμνο, πόσοι στη Σάμο και έπρεπε να γίνουν σχολές εκεί και όχι στην Αθήνα που υπάρχει η ζήτηση και χιλιάδες παιδιά αναγκάζονται να ξενιτεύονται καταχρεώνοντας τους γονείς τους;
Με τη λογική αυτή θα έπρεπε να κάνουμε ΙΕΚ στον Αϊ Στράτη, στη Δονούσα, Ηρακλειά και στη Γαύδο ώστε να αποκτήσουν εισόδημα οι ντόπιοι, αφού αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο. Βεβαίως και χρειάζεται ανάπτυξη στα μέρη αυτά αλλά όχι με κεφαλικό φόρο μέσω των παιδιών που θυμίζει την εποχή που οι Αθηναίοι έστελναν τα παιδιά τους ως φόρο στο Μινώταυρο.
Χάθηκαν οι επενδύσεις στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στον τουρισμό, στην αλιεία, στη βιοτεχνία, στην πράσινη ανάπτυξη, αλλά και σε σχολές που ικανοποιούν την τοπική ζήτηση σε ειδικότητες ευρείας ζήτησης όπως, διοίκησης, οικονομίας, λογιστικά, τουριστικά και τρόφιμα που να καλύπτουν τις τοπικές και περιφερειακές ανάγκες απόμακρων περιοχών και φυσικά ότι άλλο σχετίζεται με τις επί μέρους ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου; Έτσι και οι ντόπιοι θα έμεναν εκεί να σπουδάσουν σε κάτι χρήσιμο για τον τόπο τους και ελάχιστοι θα έφευγαν από τα μέρη τους για άλλες πόλεις.
Αλλά η πολιτική της νοικιαζόμενης γκαρσονιέρας είναι πιο εύκολη και πιο αποτελεσματική. Το να εκβιάζεις οικογένειες και παιδιά να έρχονται στον τόπο σου για να τα μαδάς με την ησυχία σου δεν είναι μόνο επαίσχυντο αλλά και απάνθρωπο.
Όλες αυτές οι σχολές απευθύνονται στους ζάπλουτους δήθεν κατοίκους του λεκανοπεδίου Αττικής στους οποίους έλαχε ο κλήρος να αναλάβουν να ζήσουν τους πάμφτωχους κατοίκους της Ρόδου, της Κέρκυρας, της Μυτιλήνης και της Καλαμάτας, στέλνοντας εκεί κατά χιλιάδες τα παιδιά τους, σε πόλεις δηλαδή όπου οι ντόπιοι έχουν ένα σωρό άλλες εναλλακτικές λύσεις βιοπορισμού, ενώ οι Αθηναίοι καμία. Εκτός και αν στην Ομόνοια σπείρουμε στάρια, στο Σύνταγμα βαμβάκι και στην Ακρόπολη βόσκουμε γιδοπρόβατα.
Και για να σοβαρευτούμε, τη φτωχή και άνεργη Αθήνα των υπαλλήλων και των εργατών που δεν έχουν καμιά άλλη εναλλακτική λύση βιοπορισμού, με τα χιλιάδες άδεια διαμερίσματα, τα κλειστά καταστήματα και τις επιχειρήσεις, ποιος θα τη ζήσει;
Αναγνώστης
Tromaktiko
Όλοι οι μαθητές από τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού πάνε κατά συρροή στα φροντιστήρια για ξένες γλώσσες που σημαίνει ότι στα δημόσια σχολεία δεν γίνεται δουλειά. Κανένα ελληνόπουλο δεν πήρε lower & proficiency στα Αγγλικά από δημόσιο σχολείο παρά μόνο από φροντιστήριο.
Το ίδιο και στα μαθηματικά και στα φιλολογικά μαθήματα όπου ξεκινούν από πολύ νωρίς και καταλήγουν στην εντατική τους προετοιμασία στη Β’ και Γ’ Λυκείου για να δώσουν Πανελλαδικές. Όλα όμως αυτά κοστίζουν μια περιουσία στις ελληνικές οικογένειες, ειδικά όταν έχουν 2, 3 και περισσότερα παιδιά να σπουδάσουν και είναι να αναρωτιέται κανείς που είναι η δωρεάν δημόσια εκπαίδευση.
Και να τελείωναν εδώ τα βάσανα πάει στο καλό. Έλα όμως που τα παιδιά που συνεχίζουν στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στα πέρατα της χώρας, όπου στήθηκαν ένα σωρό σχολές με το ξενέρωτο κριτήριο της γκαρσονιέρας και την ψηφοθηρία των πολιτικάντηδων, επιβαρύνοντας τις οικογένειές τους σύμφωνα με τους οικονομικότερους υπολογισμούς κατά 800 ευρώ το μήνα ή 800Χ12=9.600 ευρώ το χρόνο και για 5 χρόνια σπουδές 48.000 ευρώ συνολικά για την απόκτηση ενός πτυχίου, άνευ ουδεμιάς σχεδόν πραγματικής και ουσιαστικής αξίας.
Με όλα αυτά διαπιστώνει ο καθένας τι τον περιμένει για να σπουδάσει τα παιδιά του εκτός του τόπου διαμονής της οικογένειας και αν αξίζει να επενδύσει σε άθλιες υπολειτουργούσες αστελέχωτες σχολές, με αμφιβόλου χρησιμότητας και χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα ειδικότητες. Εκτός και αν νομίζουν οι αρμόδιοι ότι τα παιδιά σπουδάζουν έτσι για πλάκα και ότι οι οικογένειες μπορούν να δαπανήσουν επίσης για πλάκα 100.000 ευρώ για να σπουδάσουν τα δυο τους παιδιά.
Λογαριάζοντας όλα τα παραπάνω φτάσαμε στην αναγκαιότητα ίδρυσης ιδιωτικών Πανεπιστημίων που άρχισαν να φυτρώνουν στην Αθήνα των 5 εκατομμυρίων κατοίκων, με δίδακτρα σαφώς λιγότερα (λένε για 4-6.000 ευρώ το χρόνο) απ’ ότι θα ξόδευαν οι οικογένειες στέλνοντας τα παιδιά τους σε απόμακρες υποβαθμισμένες σχολές.
Τώρα με την νέα Ιδιωτική Νομική Σχολή Αθήνας που διαβάσαμε, θα δούμε πόσο θα αντέξει η Νομική Κομοτηνής των 500 φοιτητών αλλά και της Θεσσαλονίκης των 350 που τροφοδοτούνται κυρίως από Αθηναίους, όταν όλοι αυτοί που τις γεμίζουν θα έχουν αξιόπιστη εναλλακτική λύση κοντά στο σπίτι τους.
Αλήθεια, ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα στηθούν στην Κεφαλονιά, στην Πρέβεζα, στην Σάμο, στην Λήμνο, στη Μυτιλήνη, στη Λειβαδιά και στην Καλαμάτα, όπου δηλαδή επένδυσε το κράτος; Γιατί όχι άραγε;
Έφτασε λοιπόν η ώρα να κριθούν όλες οι επιλογές των κυβερνώντων στην πράξη και να δούμε κατά πόσο θα αντέξουν τα απόμακρα ξεχαρβαλωμένα κρατικά Πανεπιστήμια της μηδενικής αναγνώρισης και της τελευταίας παγκόσμιας κατάταξης.
Το βέβαιο είναι ότι μόλις φτιαχτούν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα μείνουν τα κτίρια των κρατικών άδεια, όπως έμειναν άδεια και λεηλατημένα τα κτίρια των επιδοτημένων βιομηχανοστασίων στις απανταχού Βιομηχανικές Περιοχές και τώρα φωλιάζουν σπουργίτια. Γι’ αυτό πρέπει να ζητηθούν ευθύνες.
Αρκετά κράτησε το πρόσκαιρο αυτό πανηγύρι της περιφερειακής ανάπτυξης μέσω των σχολών και μέσω των παιδιών μας, κάτι ανάλογο δηλαδή με την πλασματική ανάπτυξη της χώρας μέσω της οικοδομής. Τέτοιοι πολιτικοί τέτοια ανάπτυξη.
Τώρα θα κριθούν οι επιλογές των άχρηστων ειδικοτήτων σε παραμεθόριες περιοχές που απευθύνονται ειδικά στους Αθηναίους των 5 εκατομμυρίων, οι οποίοι καταδικάστηκαν να στέλνουν τα παιδιά τους εκεί για να τα εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι.
Πόσοι ντόπιοι για παράδειγμα σπουδάζουν στη Νομική Κομοτηνής, πόσοι ντόπιοι στη Μυτιλήνη, πόσοι στη Λήμνο, πόσοι στη Σάμο και έπρεπε να γίνουν σχολές εκεί και όχι στην Αθήνα που υπάρχει η ζήτηση και χιλιάδες παιδιά αναγκάζονται να ξενιτεύονται καταχρεώνοντας τους γονείς τους;
Με τη λογική αυτή θα έπρεπε να κάνουμε ΙΕΚ στον Αϊ Στράτη, στη Δονούσα, Ηρακλειά και στη Γαύδο ώστε να αποκτήσουν εισόδημα οι ντόπιοι, αφού αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο. Βεβαίως και χρειάζεται ανάπτυξη στα μέρη αυτά αλλά όχι με κεφαλικό φόρο μέσω των παιδιών που θυμίζει την εποχή που οι Αθηναίοι έστελναν τα παιδιά τους ως φόρο στο Μινώταυρο.
Χάθηκαν οι επενδύσεις στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στον τουρισμό, στην αλιεία, στη βιοτεχνία, στην πράσινη ανάπτυξη, αλλά και σε σχολές που ικανοποιούν την τοπική ζήτηση σε ειδικότητες ευρείας ζήτησης όπως, διοίκησης, οικονομίας, λογιστικά, τουριστικά και τρόφιμα που να καλύπτουν τις τοπικές και περιφερειακές ανάγκες απόμακρων περιοχών και φυσικά ότι άλλο σχετίζεται με τις επί μέρους ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου; Έτσι και οι ντόπιοι θα έμεναν εκεί να σπουδάσουν σε κάτι χρήσιμο για τον τόπο τους και ελάχιστοι θα έφευγαν από τα μέρη τους για άλλες πόλεις.
Αλλά η πολιτική της νοικιαζόμενης γκαρσονιέρας είναι πιο εύκολη και πιο αποτελεσματική. Το να εκβιάζεις οικογένειες και παιδιά να έρχονται στον τόπο σου για να τα μαδάς με την ησυχία σου δεν είναι μόνο επαίσχυντο αλλά και απάνθρωπο.
Όλες αυτές οι σχολές απευθύνονται στους ζάπλουτους δήθεν κατοίκους του λεκανοπεδίου Αττικής στους οποίους έλαχε ο κλήρος να αναλάβουν να ζήσουν τους πάμφτωχους κατοίκους της Ρόδου, της Κέρκυρας, της Μυτιλήνης και της Καλαμάτας, στέλνοντας εκεί κατά χιλιάδες τα παιδιά τους, σε πόλεις δηλαδή όπου οι ντόπιοι έχουν ένα σωρό άλλες εναλλακτικές λύσεις βιοπορισμού, ενώ οι Αθηναίοι καμία. Εκτός και αν στην Ομόνοια σπείρουμε στάρια, στο Σύνταγμα βαμβάκι και στην Ακρόπολη βόσκουμε γιδοπρόβατα.
Και για να σοβαρευτούμε, τη φτωχή και άνεργη Αθήνα των υπαλλήλων και των εργατών που δεν έχουν καμιά άλλη εναλλακτική λύση βιοπορισμού, με τα χιλιάδες άδεια διαμερίσματα, τα κλειστά καταστήματα και τις επιχειρήσεις, ποιος θα τη ζήσει;
Αναγνώστης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η επίσκεψη της τρόικας θα καθορίσει το μέλλον της χώρας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τρία τα πιθανά σενάρια για την επόμενη ημέρα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
