2018-02-03 09:45:13
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
«Καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας».
Μία ἀπό τίς πιό γνωστές καί προσφιλεῖς εὐαγγελικές παραβολές ἀκούσαμε σήμερα. Τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ.
Καί παρότι ὁ χαρακτηρισμός «παραβολή τοῦ ἀσώτου» προοιωνίζεται ὡς πρωταγωνιστή τόν νεώτερο υἱό, ἡ προσοχή μας στρέφεται συνήθως στήν εὐπλαγχνία τοῦ πατέρα ἤ στήν σκληρότητα τοῦ πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ πού προτίμησε νά μήν παρίσταται στή χαρά γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, μή μπορῶντας νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀγάπη καί τή συγχωρητικότητα τοῦ πατέρα του.
Καί τά δύο αὐτά πρόσωπα ἔχουν, ἀσφαλῶς, βαρύνουσα σημασία στή σημερινή παραβολή, ἀφενός γιατί στό πρόσωπο τοῦ πατέρα ὁ Χριστός διαζωγραφεῖ τήν ἀγάπη καί τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρτωλό καί ἀποστάτη ἄνθρωπο, καί ἀφετέρου γιατί μέ τό παράδειγμα τῆς σκληροκαρδίας τοῦ πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ προειδοποιεῖ καί διδάσκει ὅτι δέν ἀρκεῖ νά εἶναι κανείς ἐνάρετος, ἀλλά εἶναι ἀναγκαῖο νά συνδυάζει τήν ἀρετή μέ τήν ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό του ἀποφεύγοντας τή σκληρότητα.
Τό κυρίαρχο πρόσωπο τῆς παραβολῆς εἶναι ὅμως ἀδιαμφισβήτητα ὁ νεώτερος υἱός ὄχι μόνο μέ τήν ἀποστασία του, ὄχι μόνο μέ τήν ἐπανάσταση καί τήν ἀνταρσία του ἔναντι τοῦ πατέρα του, ἀλλά καί μέ τήν ἐπιστροφή, τή μετάνοια καί τήν ἀποκατάστασή του.
Ἡ διαδρομή τοῦ ἀσώτου εἶναι ἡ διαδρομή τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τοῦ κάθε ἑνός μας, ἔστω καί ἐάν τίς περισσότερες φορές προσπαθοῦμε νά ἀποστασιοποιηθοῦμε ἀπό τή συμπεριφορά του καί νά διαφοροποιηθοῦμε ἀπό τή στάση τοῦ πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ.
Ποῦ ἔγκειται ὅμως ἡ ὁμοιότητά μας μέ τόν ἄσωτο τῆς σημερινῆς παραβολῆς; Ἔγκειται στό γεγονός ὅτι πιστεύουμε πώς ὅ,τι ἔχουμε μᾶς ἀνήκει, ἀγνοῶντας ὅτι ὅ,τι ἔχουμε καί ὅ,τι εἴμαστε τό ὀφείλουμε στόν Θεό. Ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἐμπιστευόμαστε τίς δυνάμεις καί τίς δυνατότητές μας, χωρίς νά ὑπολογίζουμε ὅτι αὐτά στά ὁποῖα στηριζόμεθα εἶναι «ὀνείρου ἀπατηλότερα», εἶναι ἐφήμερα καί προσωρινά, εἶναι στοιχεῖα πού μεταβάλλονται καί δέν μποροῦν νά μᾶς διασφαλίσουν τό μέλλον. Καί ἔτσι περιπίπτουμε στό ἴδιο σφάλμα, στό ὁποῖο περιέπεσε ὁ ἄσωτος ζητῶντας τήν ἀπεξάρτησή μας ἀπό τόν Θεό, δηλώνοντας ὑπεροπτικά μέ τή στάση καί τή ζωή μας ὅτι δέν τόν χρειαζόμασθε, ὅτι δέν τόν ἔχουμε ἀνάγκη, ὅτι μποροῦμε νά διευθετήσουμε τά τῆς ζωῆς μόνοι μας.
Στό σημεῖο αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά προσέξουμε, ἀδελφοί μου, μιά εὔκολη δικαιολογία πού προβάλλουμε συχνά γιά νά ἀπαλλάξουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τό βάρος μιᾶς τέτοιας συγκρίσεως καί τήν πραγματικότητα τῆς ὁμοιότητος μέ τόν ἄσωτο τῆς παραβολῆς. Καί ἡ δικαιολογία εἶναι ὅτι ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἐγκαταλείψει τόν Θεό, δέν τόν ἔχουμε ἀρνηθεῖ, οὔτε ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ οἶκος του.
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, μπορεῖ νά μήν ἔχουμε φθάσει σ᾽ αὐτήν τήν ἀκραία μορφή ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό, στήν ὁποία ἔφθασε ὁ νεώτερος υἱός, ἀλλά ἡ ζωή καί οἱ ἐπιλογές μας δέν εἶναι σύμφωνες μέ τίς ἐντολές καί τόν νόμο του. Ἐπαναπαυθήκαμε στήν ἀνθρώπινη εὐημερία πού ἀπολαμβάναμε τίς τελευταῖες δεκαετίες· προσκολληθήκαμε στά ὑλικά ἀγαθά· υἱοθετήσαμε ἀρχές καί ἀξίες πού δέν εἶχαν σχέση μέ τόν Θεό· δουλεύσαμε στήν ὑπηρεσία κυρίων πού ἦταν ἐχθροί τοῦ Θεοῦ· παρασυρθήκαμε ἀπό τήν ἀπόλαυση τῶν ἐπιγείων καί ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ἀπολαύσεων καί ξεχάσαμε τή νηστεία, τήν ἐγκράτεια, τήν προσευχή, τή μετάνοια. Λέγαμε πώς εἴμασθε κοντά στόν Θεό, ὅταν δέν τόν ἀρνούμασταν ἀνοικτά καί ἀπροκάλυπτα, ἀλλά ἡ καρδία μας πόρρω ἀπεῖχε αὐτοῦ. Καί τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν Θεό, αὐτῆς τῆς ψυχικῆς ἀπομακρύνσεως, τίς ζοῦμε σήμερα· τίς βιώνουμε μαζί μέ τόν ἄσωτο τῆς σημερινῆς παραβολῆς, καθώς ὅλα αὐτά στά ὁποῖα στηρίξαμε τή ζωή μας, ὑποχωροῦν καί ἐξαφανίζονται.
Ὅμως, ἀδελφοί μου, ἀκόμη καί τήν τελευταία στιγμή, ἡ λύση ὑπάρχει, καί μᾶς τήν ὑποδεικνύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου. Ἀνεξάρτητα ἀπό τά σχέδια καί τούς ὑπολογισμούς, τίς συμβάσεις καί τίς συμφωνίες τῶν ἰσχυρῶν, τά ὁποῖα δέν μποροῦμε νά ἐπηρεάσουμε, ὑπάρχει κάτι πού μποροῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς· καί αὐτό εἶναι νά ἀκολουθήσουμε τόν ἄσωτο στήν πορεία τῆς ἐπιστροφῆς πρός τόν Θεό, μιᾶς ἐπιστροφῆς πού ἀρχίζει μέ τή μετάνοια καί ὁδηγεῖ στή σωτηρία.
Αὐτή ἡ ὥρα κατά τήν ὁποία δέν διαφαίνονται πολλές προοπτικές, ὑπάρχει ἡ προοπτική τοῦ Θεοῦ· ὑπάρχει ἡ προοπτική τῆς μετανοίας, τῆς ἀλλαγῆς τῆς ζωῆς καί τῆς σκέψεώς μας, τῆς ἀλλαγῆς τῶν προτεραιοτήτων τῆς ζωῆς μας, τῆς ἐπιστροφῆς μας στόν Θεό.
Ἄς μιμηθοῦμε, λοιπόν, τό παράδειγμα τοῦ ἀσώτου καί ἄς τόν ἀκολουθήσουμε ὅλοι στόν δρόμο τῆς μετανοίας καί τῆς ἐπιστροφῆς στήν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ-Πατέρα πού περιμένει καί ἐμᾶς γιά νά μᾶς χαρίσει τή σωτηρία.
Πηγή
paraklisi
«Καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας».
Μία ἀπό τίς πιό γνωστές καί προσφιλεῖς εὐαγγελικές παραβολές ἀκούσαμε σήμερα. Τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ.
Καί παρότι ὁ χαρακτηρισμός «παραβολή τοῦ ἀσώτου» προοιωνίζεται ὡς πρωταγωνιστή τόν νεώτερο υἱό, ἡ προσοχή μας στρέφεται συνήθως στήν εὐπλαγχνία τοῦ πατέρα ἤ στήν σκληρότητα τοῦ πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ πού προτίμησε νά μήν παρίσταται στή χαρά γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, μή μπορῶντας νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀγάπη καί τή συγχωρητικότητα τοῦ πατέρα του.
Καί τά δύο αὐτά πρόσωπα ἔχουν, ἀσφαλῶς, βαρύνουσα σημασία στή σημερινή παραβολή, ἀφενός γιατί στό πρόσωπο τοῦ πατέρα ὁ Χριστός διαζωγραφεῖ τήν ἀγάπη καί τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρτωλό καί ἀποστάτη ἄνθρωπο, καί ἀφετέρου γιατί μέ τό παράδειγμα τῆς σκληροκαρδίας τοῦ πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ προειδοποιεῖ καί διδάσκει ὅτι δέν ἀρκεῖ νά εἶναι κανείς ἐνάρετος, ἀλλά εἶναι ἀναγκαῖο νά συνδυάζει τήν ἀρετή μέ τήν ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό του ἀποφεύγοντας τή σκληρότητα.
Τό κυρίαρχο πρόσωπο τῆς παραβολῆς εἶναι ὅμως ἀδιαμφισβήτητα ὁ νεώτερος υἱός ὄχι μόνο μέ τήν ἀποστασία του, ὄχι μόνο μέ τήν ἐπανάσταση καί τήν ἀνταρσία του ἔναντι τοῦ πατέρα του, ἀλλά καί μέ τήν ἐπιστροφή, τή μετάνοια καί τήν ἀποκατάστασή του.
Ἡ διαδρομή τοῦ ἀσώτου εἶναι ἡ διαδρομή τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τοῦ κάθε ἑνός μας, ἔστω καί ἐάν τίς περισσότερες φορές προσπαθοῦμε νά ἀποστασιοποιηθοῦμε ἀπό τή συμπεριφορά του καί νά διαφοροποιηθοῦμε ἀπό τή στάση τοῦ πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ.
Ποῦ ἔγκειται ὅμως ἡ ὁμοιότητά μας μέ τόν ἄσωτο τῆς σημερινῆς παραβολῆς; Ἔγκειται στό γεγονός ὅτι πιστεύουμε πώς ὅ,τι ἔχουμε μᾶς ἀνήκει, ἀγνοῶντας ὅτι ὅ,τι ἔχουμε καί ὅ,τι εἴμαστε τό ὀφείλουμε στόν Θεό. Ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἐμπιστευόμαστε τίς δυνάμεις καί τίς δυνατότητές μας, χωρίς νά ὑπολογίζουμε ὅτι αὐτά στά ὁποῖα στηριζόμεθα εἶναι «ὀνείρου ἀπατηλότερα», εἶναι ἐφήμερα καί προσωρινά, εἶναι στοιχεῖα πού μεταβάλλονται καί δέν μποροῦν νά μᾶς διασφαλίσουν τό μέλλον. Καί ἔτσι περιπίπτουμε στό ἴδιο σφάλμα, στό ὁποῖο περιέπεσε ὁ ἄσωτος ζητῶντας τήν ἀπεξάρτησή μας ἀπό τόν Θεό, δηλώνοντας ὑπεροπτικά μέ τή στάση καί τή ζωή μας ὅτι δέν τόν χρειαζόμασθε, ὅτι δέν τόν ἔχουμε ἀνάγκη, ὅτι μποροῦμε νά διευθετήσουμε τά τῆς ζωῆς μόνοι μας.
Στό σημεῖο αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά προσέξουμε, ἀδελφοί μου, μιά εὔκολη δικαιολογία πού προβάλλουμε συχνά γιά νά ἀπαλλάξουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τό βάρος μιᾶς τέτοιας συγκρίσεως καί τήν πραγματικότητα τῆς ὁμοιότητος μέ τόν ἄσωτο τῆς παραβολῆς. Καί ἡ δικαιολογία εἶναι ὅτι ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἐγκαταλείψει τόν Θεό, δέν τόν ἔχουμε ἀρνηθεῖ, οὔτε ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ οἶκος του.
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, μπορεῖ νά μήν ἔχουμε φθάσει σ᾽ αὐτήν τήν ἀκραία μορφή ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό, στήν ὁποία ἔφθασε ὁ νεώτερος υἱός, ἀλλά ἡ ζωή καί οἱ ἐπιλογές μας δέν εἶναι σύμφωνες μέ τίς ἐντολές καί τόν νόμο του. Ἐπαναπαυθήκαμε στήν ἀνθρώπινη εὐημερία πού ἀπολαμβάναμε τίς τελευταῖες δεκαετίες· προσκολληθήκαμε στά ὑλικά ἀγαθά· υἱοθετήσαμε ἀρχές καί ἀξίες πού δέν εἶχαν σχέση μέ τόν Θεό· δουλεύσαμε στήν ὑπηρεσία κυρίων πού ἦταν ἐχθροί τοῦ Θεοῦ· παρασυρθήκαμε ἀπό τήν ἀπόλαυση τῶν ἐπιγείων καί ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ἀπολαύσεων καί ξεχάσαμε τή νηστεία, τήν ἐγκράτεια, τήν προσευχή, τή μετάνοια. Λέγαμε πώς εἴμασθε κοντά στόν Θεό, ὅταν δέν τόν ἀρνούμασταν ἀνοικτά καί ἀπροκάλυπτα, ἀλλά ἡ καρδία μας πόρρω ἀπεῖχε αὐτοῦ. Καί τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν Θεό, αὐτῆς τῆς ψυχικῆς ἀπομακρύνσεως, τίς ζοῦμε σήμερα· τίς βιώνουμε μαζί μέ τόν ἄσωτο τῆς σημερινῆς παραβολῆς, καθώς ὅλα αὐτά στά ὁποῖα στηρίξαμε τή ζωή μας, ὑποχωροῦν καί ἐξαφανίζονται.
Ὅμως, ἀδελφοί μου, ἀκόμη καί τήν τελευταία στιγμή, ἡ λύση ὑπάρχει, καί μᾶς τήν ὑποδεικνύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου. Ἀνεξάρτητα ἀπό τά σχέδια καί τούς ὑπολογισμούς, τίς συμβάσεις καί τίς συμφωνίες τῶν ἰσχυρῶν, τά ὁποῖα δέν μποροῦμε νά ἐπηρεάσουμε, ὑπάρχει κάτι πού μποροῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς· καί αὐτό εἶναι νά ἀκολουθήσουμε τόν ἄσωτο στήν πορεία τῆς ἐπιστροφῆς πρός τόν Θεό, μιᾶς ἐπιστροφῆς πού ἀρχίζει μέ τή μετάνοια καί ὁδηγεῖ στή σωτηρία.
Αὐτή ἡ ὥρα κατά τήν ὁποία δέν διαφαίνονται πολλές προοπτικές, ὑπάρχει ἡ προοπτική τοῦ Θεοῦ· ὑπάρχει ἡ προοπτική τῆς μετανοίας, τῆς ἀλλαγῆς τῆς ζωῆς καί τῆς σκέψεώς μας, τῆς ἀλλαγῆς τῶν προτεραιοτήτων τῆς ζωῆς μας, τῆς ἐπιστροφῆς μας στόν Θεό.
Ἄς μιμηθοῦμε, λοιπόν, τό παράδειγμα τοῦ ἀσώτου καί ἄς τόν ἀκολουθήσουμε ὅλοι στόν δρόμο τῆς μετανοίας καί τῆς ἐπιστροφῆς στήν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ-Πατέρα πού περιμένει καί ἐμᾶς γιά νά μᾶς χαρίσει τή σωτηρία.
Πηγή
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Aδέσποτο συγκινεί στο Μοναστηράκι - Το βίντεο συγκλονίζει!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟΥ Η ΚΙΝΗΣΗ «ΠΡΑΤΤΩ» ΤΟΥ Ν. ΚΟΤΖΙΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
