2018-02-07 20:25:14
Δημοσιεύουμε την Πολιτική Δήλωση του Νίκου Ρωμανού στο εφετείο της υπόθεσης εμπρησμοί/ληστείες: Στην σημερινή συνεδρίαση μπαίνουμε στο στάδιο αυτό που στα δικαστήρια αποκαλείτε το
στάδιο των “απολογιών”. Στο εσωτερικό των αναρχικών κύκλων επικρατούν δύο κυρίαρχες απόψεις αναφορικά με τον ρόλο των αναρχικών που βρίσκονται κατηγορούμενοι μέσα στις δικαστικές αίθουσες, η μια από αυτές μιλάει για την πλήρη απαξίωση των δικαστηρίων με την άρνηση της συμμετοχής μας σε αυτά και η άλλη αναφέρεται στην απόπειρα να μετατραπεί η αίθουσα του δικαστηρίου σε πολιτικό βήμα για να αναδειχθούν οι μεθοδεύσεις, οι σκοπιμότητες και οι αναρχικές αντιλήψεις να έρθουν σε σύγκρουση με τις αξίες της αστικής δικαιοσύνης και κατ’ επέκταση με τον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου που αυτή υπερασπίζεται.
Μέσα από την συγκεκριμένη πολιτική δήλωση θα προσπαθήσω να αποδομήσω το κατασταλτικό πλέγμα που έχει κατασκευαστεί για να μας καταδικάσει σε βαριές ποινές στην συγκεκριμένη υπόθεση και ταυτόχρονα να υπερασπιστώ πολιτικά της εμπρηστικές ενέργειες τις οποίες έχω αναλάβει.
Η εμπλοκή μου στην συγκεκριμένη υπόθεση ξεκινάει με την αστυνομική εισβολή στο διαμέρισμα της Ελ Αλαμέιν στο Χαλάνδρι μετά την σύλληψη μου για την απαλλοτρίωση στο Βελβεντό Κοζάνης. Το συγκεκριμένο σπίτι το είχα νοικιαστεί με πλαστά στοιχεία καθώς είχα επιλέξει να απομακρυνθώ από τα μάτια και τα αυτιά του κράτους και να βρεθώ ολόψυχα δίπλα στους τους τότε καταζητούμενους συντρόφους μου Γιάννη Μιχαιλήδη και Δημήτρη Πολίτη. Μια πολιτική επιλογή που λέει ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη σε όσους βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής σημαίνει κατανόηση της αίσθησης της κοινότητας αγώνα που θέλουμε να χτίσουμε. Ενάντια στις κοινωνίες που έχει οικοδομήσει ο καπιταλισμός στα κέντρα και τις περιφέρειες του, τις κοινωνίες της εξατομίκευσης, των ακίνδυνων διαμαρτυριών, των κατασκευασμένων συναισθημάτων, της μαζικής απάθειας και σιωπής που είναι αυτές που μετατρέπουν τις κοινωνικές συναινέσεις σε συγκαλυμμένες εντολές για κρατικά εγκλήματα. Πέρα από πολιτική όμως είναι και μια επιλογή βαθιά αξιακή και υπαρξιακή καθώς δεν είμαστε από τους ανθρώπους που θα μετρήσουν τις συνέπειες των επιλογών τους όταν οι φίλοι τους βρίσκονται σε δύσκολες στιγμές. Γιατί όπως είχε πει και ο Λειβαδίτης “όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον είμαστε είδη νεκροί”.
Τα ευρήματα της αστυνομίας από το συγκεκριμένο σπίτι περιορίζονταν σε μια σακούλα κυνηγητικά φυσίγγια και ένα USB μέσα στο οποίο βρέθηκαν κάποιες αναλήψεις ευθύνης για ορισμένες εμπρηστικές ενέργειες συγκεκριμένα για την εμπρησμό στα οχήματα του Γιάννου Παπαντωνίου, στην δημοτική αστυνομία Κυψέλης και σε μια εταιρία με συστήματα ασφαλείας στο Χαλάνδρι. Η απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου με πρόεδρο τον Γκανιάτσο είναι μια απόφαση που στο μέλλον θα μπορούσε εύκολα να αποτελεί αντικείμενο μελέτης για όσους θέλουν να κατανοήσουν την έννοια της δικαστικής αυθαιρεσίας και ταυτόχρονα την αλαζονεία της δικαστικής εξουσίας που αποκρυσταλλώνεται στην φράση του Γκανιάτσου σε συνήγορο μας, “το ξέρουμε ότι κάναμε λάθος με τα πλαίσια των ποινών για αυτό σας κάναμε καλή συγχώνευση για να πέσει στο εφετείο”.
Τα χρόνια πραγματικής ζωής που περνάνε μέσα στην φυλακή για ένα απλό λάθος όπως χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της αλαζονείας, όμως έχει σημασία να εξετάσουμε το κατά πόσο είναι ένα απλό λάθος η συγκεκριμένη μεθόδευση από την έδρα του πρωτόδικου δικαστηρίου. Διότι κατά την δική μου οπτική αποτελεί ένα κατασταλτικό πείραμα ώστε να επικυρώνονται εξοντωτικές ποινές εντελώς πραξικοπηματικά ακόμα και με βάση τους δικούς σας νόμους. Μια απόπειρα να οξυνθεί η ποινική καταστολή εναντίων των αναρχικών διευρύνοντας την χρήση του αντιτρομοκρατικού νόμου, βάζοντας ως ταμπέλα στην οποιαδήποτε αναρχική δράση ξεφεύγει από τα όρια της αστικής νομιμότητας την "ατομική τρομοκρατία". Μια ακόμα κατασταλτική καινοτομία που στοχεύει να πλήξει το σύνολο του αναρχικού κινήματος.
Από την στιγμή που βρεθήκαμε στην φυλακή έχουμε αθωωθεί αμετάκλητα σε τέσσερα δικαστήρια για την συμμετοχή μας στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και κατ’ επέκταση για τον νόμο 187Α. Η έδρα του πρωτόδικου δικαστηρίου ενώ μας αθώωσε όπως έπρεπε για την ΣΠΦ διατήρησε το νομικό πλαίσιο του αντιτρομοκρατικού νόμου στις ποινές που επιβλήθηκαν συνδέοντας ταυτόχρονα ασύνδετες μεταξύ τους υποθέσεις. Χρησιμοποιώντας ένα φασιστικό άρθρο του 187Α μας καταδίκασε ως "ατομικούς τρομοκράτες" βρίσκοντας έτσι την νομική φόρμουλα να καταδικαστούμε σε σ εξοντωτικές ποινές. Για παράδειγμα τα κυνηγητικά φυσίγγια που βρέθηκαν στο σπίτι μου σε συνδυασμό με κάποιες σφαίρες που βρέθηκαν στο σπίτι του Πολίτη ενώ στην πραγματικότητα κανένας κατηγορούμενος δεν θα προφυλακιζόταν καν με αυτά, αποτέλεσαν το όχημα για την καταδίκη μας σε δέκα χρόνια κάθειρξη για “διακεκριμένη κατοχή πυρομαχικών από κοινού”. Μια νομική ακροβασία που σε συνδυασμό με το ύψος της ποινής αποτελεί ένα πραγματικό μνημείο μεροληψίας, εκδικητικότητας και αυθαιρεσίας.
Επίσης ενώ οι ενέργειες που έχω αναλάβει αφορούν εμπρησμούς δηλαδή πρόκληση φωτιάς με εμπρηστική ύλη έχω καταδικαστεί σε δέκα χρόνια κάθειρξη για “πρόκληση εκρήξεων”. Μια ποινή που προστίθεται αθροιστικά στην δεκαετή κάθειρξη για πρόκληση εμπρησμών λες και αφορά διαφορετικά περιστατικά και όχι μια πράξη όπως η συγκεκριμένη. Η βενζίνη ως γνωστόν είναι εμπρηστική ύλη και όχι εκρηκτική, ενώ όσον αφορά τα γκαζάκια σε αντίστοιχες υποθέσεις αναρχικών συντρόφων που έχουν καταδικαστεί για εμπρηστικές επιθέσεις υπάρχουν καταθέσεις από τους ίδιους τους πυροτεχνουργούς της ελληνικής αστυνομίας που λένε το αυτονόητο διαχωρίζοντας τις εμπρηστικές από τις βομβιστικές επιθέσεις. Με τα λόγια ενός από αυτούς συγκεκριμένα : “ Θα λιώνανε το δοχείο το πλαστικό και μετά θα άναβε το υγρό μέσα δηλαδή η βενζίνη στην συγκεκριμένη περίπτωση. Η οποία θα προκαλούσε φωτιά και λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας το βουτάνιο στα γκαζάκια διαρρηγνύεται, το γκαζάκι καίγεται από τα σταγονίδια και τους υδρατμούς από τα φιαλίδια.” Αυτά δεν είναι τα λόγια ενός συνήγορου υπεράσπισης αλλά ενός μάρτυρα κατηγορίας που μάλιστα ειδικεύεται σε αυτά τα ζητήματα. Δεν μιλάμε εδώ πέρα για έναν άνθρωπο που επιδιώκει την καλύτερη ποινική μεταχείριση των κατηγορούμενων αλλά αντίθετα επιδιώκει την καταδίκη τους.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η καταδίκη μου με βάση το άρθρο 270β του ποινικού κώδικα το οποίο αυξάνει κατακόρυφα το ύψος της ποινής αφού αναφέρεται σε πρόκληση κινδύνου σε άνθρωπο κατά την έκρηξη.
Καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης οι εμπρηστικές επιθέσεις σε στόχους της κυριαρχίας αποτελούν μια διαχρονική πρακτική από αγωνιστές του αντικαπιταλιστικού και αναρχικού κινήματος. Εκατοντάδες εμπρησμοί έχουν πραγματοποιηθεί όλα αυτά τα χρόνια χωρίς ποτέ να προκύψει κίνδυνος για την ζωή κάποιου ανθρώπου και αυτό προφανώς δεν είναι θέμα τύχης αλλά ζήτημα κοινής λογικής αφού οι εμπρησμοί πραγματοποιούνται πάντα βραδινές ώρες είτε σε οχήματα είτε σε άδεια κτήρια. Ακριβώς λόγο της μη επικινδυνότητας τους για περαστικούς δεν παίρνονται και προειδοποιητικά τηλεφωνήματα όπως συμβαίνει με όσες επαναστατικές ομάδες τοποθετούν εκρηκτικούς μηχανισμούς ενημερώνοντας την αστυνομία για τις περιοχές που πρέπει να εκκενώσει ώστε να αποφευχθούν τυχόν τραυματισμοί άσχετων ανθρώπων.
Στην δική μου περίπτωση αυτό δεν αποδεικνύεται μόνο από τις ιστορικές αναφορές που έκανα παραπάνω αλλά και από όλες τις καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων σχετικά με τους συγκεκριμένους εμπρησμούς. Όλοι τους επιβεβαίωσαν με τις καταθέσεις τους ότι σε καμία περίπτωση δεν προέκυψε κίνδυνος για την ζωή κάποιου ανθρώπου από τους συγκεκριμένους εμπρησμούς.
Η συγκεκριμένη κατηγορία όμως πέρα από την επιδίωξη της για την ποινική μου εξόντωση είναι και προσβλητική σε πολιτικό επίπεδο. Κίνδυνος για ανθρώπους από τυφλές εκρήξεις προκύπτει από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην κατεχόμενη Γάζα, από τις τυφλές επιθέσεις με βαρέλια – βόμβες που πετιούνται από τα ελικόπτερα από το καθεστώς Άσαντ εναντίων του άμαχου πληθυσμού της Συρίας, από τις σφαγές της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, από τα μαχητικά αεροσκάφη όλων των υπερδυνάμεων που βομβαρδίζουν νοσοκομεία, σχολεία, λαϊκές αγορές κατά την διάρκεια επιδρομών στο παγκόσμιο σφαγείο που στήνει ο καπιταλισμός για να εξαπλώσει τις πολιτικές ελέγχου και εξαθλίωσης σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Οι επιθέσεις των αναρχικών είναι πάντα στοχευμένες επιδιώκοντας την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα σε επίπεδο συμβολισμού – αποτελέσματος. Εκτός από τους αυτονόητους ηθικούς λόγους της εναντίωσης μας σε λογικές παράπλευρων απωλειών η αποτελεσματικότητα που αφορά και την μη πρόκληση κινδύνου σε άσχετους ανθρώπους είναι και η καλύτερη απάντηση στην κρατική προπαγάνδα που θέλει τις αναρχικές πρακτικές ως επιθέσεις τυφλής βίας.
Στο ίδιο μοτίβο νομικών ακροβασιών εντάσσεται και η καταδίκη μου σε δέκα χρόνια κάθειρξης για παρασκευή των συγκεκριμένων εμπρηστικών μηχανισμών. Ακόμα και με την δική σας λογική αν η ανάληψη ευθύνης είναι επαρκές στοιχείο για την καταδίκη μου όσον αφορά την κατοχή και την πρόκληση εμπρησμών σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετή για την απόδειξη ότι εγώ τους παρασκεύασα. Σε όλη την διάρκεια της διαδικασίας πέρα από την δική μου ανάληψη ευθύνης δεν υπάρχει στην πραγματικότητα το παραμικρό στοιχείο που να με συνδέει ως φυσικό αυτουργό των συγκεκριμένων πράξεων. Ούτε ένας μάρτυρας, ούτε ένα αποτύπωμα, ούτε μια περιγραφή που να με αφορά, ούτε το ελάχιστο στοιχείο που να με συνδέει με τις συγκεκριμένες ενέργειες.
Η ανάληψη ευθύνης για της συγκεκριμένες ενέργειες ήταν μια αυτονόητη επιλογή για μένα καθώς είναι στον αξιακό μας κώδικα να μην αφήνουμε ορφανές στην προπαγάνδα του κράτους τις πολιτικές μας δράσεις αλλά να τις αναλαμβάνουμε και να τις υπερασπιζόμαστε με σθένος μέσα στις δικαστικές αίθουσες εξηγώντας το σκεπτικό και τα κίνητρα που μας ώθησαν σε αυτές.
Συγκεκριμένα λοιπόν η ενέργεια στην Δημοτική Αστυνομία της Κυψέλης ήταν μια πράξη αντίστασης στην πολιτική αντιμετώπισης των μεταναστών από την Δημοτική Αστυνομία στο κέντρο της Αθήνας. Με τις ευλογίες της τότε κυβέρνησης με κορμό την ΝΔ υπήρχε ένα όργιο ρατσιστικής καταστολής και βίας εναντίων των μεταναστών με την δημοτική αστυνομία να αποτελεί την εμπροσθοφυλακή του. Μετανάστες ξυλοκοπούνταν καθημερινά, δεχόντουσαν εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους, ενώ υπήρχε μια ιδιότυπη σύμπνοια των φασιστικών πογκρόμ που είχαν αφήσει πίσω τους δολοφονημένους μετανάστες με την ρατσιστική πολιτική που εφαρμοζόταν εις βάρος τους με αποκορύφωμα την επιχείρηση Ξένιος Δίας. Η ρατσιστική πολιτική σε βάρος των μεταναστών ουσιαστικά τελειώνει στα αστικά γκέτο των δυτικών μητροπόλεων στην πραγματικότητα η αφετηρία της βρίσκεται στους διακρατικούς πολέμους των σύγχρονων αυτοκρατοριών, στους τυφλούς βομβαρδισμούς αμάχων, στην σφαγή ολόκληρων πληθυσμών για να λεηλατηθούν οι πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Συνεχίζεται με τις προσφυγικές ροές, την εκμετάλλευση τους από κάθε λογής κυκλώματα για να καταλήξουν να πνίγονται στο βυθό της Μεσογείου, να στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, να αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό που θα εργάζεται χωρίς δικαιώματα στα χέρια κάποιου σύγχρονου τσιφλικά.
Η ρατσιστική πολιτική εναντίων των μεταναστών είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής διαχείρισης, για όσους δεν αποτελέσουν πεδίο βίαιας και στυγνής εκμετάλλευσης, η ύπαρξη τους αποτελεί απλώς μια βρώμικη κηλίδα μόλυνσης πάνω στον χάρτη των εμπορικών καταστημάτων, των επιβλητικών κτηρίων, των διαδρομών ανάμεσα σε οικονομικές ζώνες διασκέδασης και κατανάλωσης. Μια εστία μόλυνσης στον αψεγάδιαστη εικόνα των καπιταλιστικών μητροπόλεων που πρέπει να εκτοπιστεί στα σκοτεινά μέρη των σύγχρονων γκέτο όπου ο κρατικός έλεγχος περιορίζεται στην ωμή καταστολή τους. Η ενέργεια λοιπόν στα γραφεία της Δημοτικής Αστυνομίας είχε στόχο να εναντιωθεί σε όσα ανέφερα παραπάνω.
Οι εμπρησμοί στα οχήματα του Γιάννου Παπαντωνίου ήταν μια ενέργεια μνήμης για την δολοφονία του φίλου και συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και είχε πραγματοποιηθεί το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2012
Είμαι της άποψης ότι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις έναν νεκρό σύντροφο είναι να κρατήσεις ζωντανή την μνήμη του μέσα από δράσεις που θα έρχονται σε σύγκρουση με τον κόσμο της εξουσίας από τον οποίο δολοφονήθηκαν οι σύντροφοι μας και τον οποίο αγωνιζόντουσαν να καταστρέψουν.
Ο Γιάννος Παπαντωνίου είναι ένας πρώην κρατικός αξιωματούχος, ένας άνθρωπος του συστήματος ο οποίος αποτέλεσε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για το ίδιο το σύστημα, αποτέλεσε τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές την περίοδο του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του Κώστα Σημίτη. Ως υπουργός Εθνικής Άμυνας αλλά και Οικονομικών συνέχισε το εθνικό σπορ του ντόπιου πολιτικού προσωπικού λαμβάνοντας μίζες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Η κρατική διαφθορά των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ καθώς και οι κοινωνικές λογικές που την ακολουθούσαν βρίσκει σε πρόσωπα όπως ο Παπαντωνίου την καλύτερη ενσάρκωση τους, την καλύτερη απόδειξη για τον τρόπο που κράτος και κεφάλαιο διαπλέκονται μέσα από δαιδαλώδης υπόγειες διαδρομές μέσα από πολυτελή γραφεία, βίλες, offshore εταιρίες, υφαίνοντας έτσι τον ιστό της αδίστακτης εκμετάλλευσης που θα τυλιχτεί γύρω από τους οικονομικά ασθενέστερους και τους αδύναμους.
Δεν πιστεύω ότι εκτός από τους ανθρώπους που υπηρετούν το σύστημα υπήρχαν πολλοί άλλοι άνθρωποι που να στεναχωρήθηκαν στην είδηση του εμπρησμού των οχημάτων του.
Τέλος όσον αφορά την εταιρία με τα συστήματα ασφαλείας στο Χαλάνδρι ήταν μια πράξη σαμποτάζ προς τους κεφαλαιούχους που συνεργάζονται με την ελληνική αστυνομία τροφοδοτώντας την με υπερσύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό που θα χρησιμοποιηθεί στην αύξηση του κοινωνικού ελέγχου και την καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων.
Διαφημιστικές εταιρίες, δημοσιογράφοι, αφεντικά προπαγανδίζουν την ανάγκη της παροχής ασφάλειας δημιουργώντας μια κοινωνική ανάγκη που έρχονται να καλύψουν οι εταιρίες συστημάτων ασφαλείας. Ένας αντιδραστικός κοινωνικός αυτοματισμός προς όφελος του κράτους και του κεφαλαίου αφού αφενός νομιμοποιούνται όλες οι πρακτικές κοινωνικού ελέγχου και επιτήρησης και αφετέρου δημιουργείται ένας εμπορικός τομέας με τεράστια κέρδη για τους διαχειριστές του. Η συγκεκριμένη εταιρία εκτός των υπόλοιπων συνεργασιών προμήθευε την ελληνική αστυνομία με χειροβομβίδες κρότου λάμψης η οποίες εκείνη την περίοδο χρησιμοποιούνταν για να καταστείλουν τις αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις και τους ανθρώπους που συγκρούονταν ενάντια στην υποτίμηση της ζωής τους από τα κοράκια των υπερεθνικών οργανισμών και των επιχειρηματικών ομίλων. Κατά συνέπεια η συγκεκριμένη ενέργεια είχε την προοπτική του διάχυτου σαμποτάζ σε όσους προμηθεύουν τους κρατικούς δολοφόνους με τα εργαλεία καταστολής των διαδηλώσεων.
Κάπου εδώ φτάνω στο τέλος της τοποθέτησης μου πιστεύω ότι αναφέρθηκα αναλυτικά τόσο στο κατασταλτικό πλέγμα που στήθηκε για να μας καταδικάσει σε εξοντωτικές ποινές όσο και στους λόγους και τις αιτίες που πραγματοποιήθηκαν οι εμπρησμοί για τους οποίους κατηγορούμαι. Λόγοι που εν’ τέλει δεν είναι άλλοι από το συνεχές έγκλημα της ύπαρξης του κράτους και του καπιταλισμού που καταστρέφει τις ζωές μας.
Για όλους τους λόγους του κόσμου λοιπόν η δικαιοπραξία του αγώνα εναντίων τους δεν μπορεί ποτέ να χωρέσει στις αίθουσες των δικαστηρίων παρά μόνο στην ζωντανή ανατρεπτική ιστορία που γράφεται από τα χέρια των ανθρώπων που επιθυμούν να δώσουν ένα τέλος στον αέναο κύκλο εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Μέχρι την ανατολή της δικής μας εποχής, Μέχρι την ελευθερία _
bloko
στάδιο των “απολογιών”. Στο εσωτερικό των αναρχικών κύκλων επικρατούν δύο κυρίαρχες απόψεις αναφορικά με τον ρόλο των αναρχικών που βρίσκονται κατηγορούμενοι μέσα στις δικαστικές αίθουσες, η μια από αυτές μιλάει για την πλήρη απαξίωση των δικαστηρίων με την άρνηση της συμμετοχής μας σε αυτά και η άλλη αναφέρεται στην απόπειρα να μετατραπεί η αίθουσα του δικαστηρίου σε πολιτικό βήμα για να αναδειχθούν οι μεθοδεύσεις, οι σκοπιμότητες και οι αναρχικές αντιλήψεις να έρθουν σε σύγκρουση με τις αξίες της αστικής δικαιοσύνης και κατ’ επέκταση με τον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου που αυτή υπερασπίζεται.
Μέσα από την συγκεκριμένη πολιτική δήλωση θα προσπαθήσω να αποδομήσω το κατασταλτικό πλέγμα που έχει κατασκευαστεί για να μας καταδικάσει σε βαριές ποινές στην συγκεκριμένη υπόθεση και ταυτόχρονα να υπερασπιστώ πολιτικά της εμπρηστικές ενέργειες τις οποίες έχω αναλάβει.
Η εμπλοκή μου στην συγκεκριμένη υπόθεση ξεκινάει με την αστυνομική εισβολή στο διαμέρισμα της Ελ Αλαμέιν στο Χαλάνδρι μετά την σύλληψη μου για την απαλλοτρίωση στο Βελβεντό Κοζάνης. Το συγκεκριμένο σπίτι το είχα νοικιαστεί με πλαστά στοιχεία καθώς είχα επιλέξει να απομακρυνθώ από τα μάτια και τα αυτιά του κράτους και να βρεθώ ολόψυχα δίπλα στους τους τότε καταζητούμενους συντρόφους μου Γιάννη Μιχαιλήδη και Δημήτρη Πολίτη. Μια πολιτική επιλογή που λέει ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη σε όσους βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής σημαίνει κατανόηση της αίσθησης της κοινότητας αγώνα που θέλουμε να χτίσουμε. Ενάντια στις κοινωνίες που έχει οικοδομήσει ο καπιταλισμός στα κέντρα και τις περιφέρειες του, τις κοινωνίες της εξατομίκευσης, των ακίνδυνων διαμαρτυριών, των κατασκευασμένων συναισθημάτων, της μαζικής απάθειας και σιωπής που είναι αυτές που μετατρέπουν τις κοινωνικές συναινέσεις σε συγκαλυμμένες εντολές για κρατικά εγκλήματα. Πέρα από πολιτική όμως είναι και μια επιλογή βαθιά αξιακή και υπαρξιακή καθώς δεν είμαστε από τους ανθρώπους που θα μετρήσουν τις συνέπειες των επιλογών τους όταν οι φίλοι τους βρίσκονται σε δύσκολες στιγμές. Γιατί όπως είχε πει και ο Λειβαδίτης “όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον είμαστε είδη νεκροί”.
Τα ευρήματα της αστυνομίας από το συγκεκριμένο σπίτι περιορίζονταν σε μια σακούλα κυνηγητικά φυσίγγια και ένα USB μέσα στο οποίο βρέθηκαν κάποιες αναλήψεις ευθύνης για ορισμένες εμπρηστικές ενέργειες συγκεκριμένα για την εμπρησμό στα οχήματα του Γιάννου Παπαντωνίου, στην δημοτική αστυνομία Κυψέλης και σε μια εταιρία με συστήματα ασφαλείας στο Χαλάνδρι. Η απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου με πρόεδρο τον Γκανιάτσο είναι μια απόφαση που στο μέλλον θα μπορούσε εύκολα να αποτελεί αντικείμενο μελέτης για όσους θέλουν να κατανοήσουν την έννοια της δικαστικής αυθαιρεσίας και ταυτόχρονα την αλαζονεία της δικαστικής εξουσίας που αποκρυσταλλώνεται στην φράση του Γκανιάτσου σε συνήγορο μας, “το ξέρουμε ότι κάναμε λάθος με τα πλαίσια των ποινών για αυτό σας κάναμε καλή συγχώνευση για να πέσει στο εφετείο”.
Τα χρόνια πραγματικής ζωής που περνάνε μέσα στην φυλακή για ένα απλό λάθος όπως χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της αλαζονείας, όμως έχει σημασία να εξετάσουμε το κατά πόσο είναι ένα απλό λάθος η συγκεκριμένη μεθόδευση από την έδρα του πρωτόδικου δικαστηρίου. Διότι κατά την δική μου οπτική αποτελεί ένα κατασταλτικό πείραμα ώστε να επικυρώνονται εξοντωτικές ποινές εντελώς πραξικοπηματικά ακόμα και με βάση τους δικούς σας νόμους. Μια απόπειρα να οξυνθεί η ποινική καταστολή εναντίων των αναρχικών διευρύνοντας την χρήση του αντιτρομοκρατικού νόμου, βάζοντας ως ταμπέλα στην οποιαδήποτε αναρχική δράση ξεφεύγει από τα όρια της αστικής νομιμότητας την "ατομική τρομοκρατία". Μια ακόμα κατασταλτική καινοτομία που στοχεύει να πλήξει το σύνολο του αναρχικού κινήματος.
Από την στιγμή που βρεθήκαμε στην φυλακή έχουμε αθωωθεί αμετάκλητα σε τέσσερα δικαστήρια για την συμμετοχή μας στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και κατ’ επέκταση για τον νόμο 187Α. Η έδρα του πρωτόδικου δικαστηρίου ενώ μας αθώωσε όπως έπρεπε για την ΣΠΦ διατήρησε το νομικό πλαίσιο του αντιτρομοκρατικού νόμου στις ποινές που επιβλήθηκαν συνδέοντας ταυτόχρονα ασύνδετες μεταξύ τους υποθέσεις. Χρησιμοποιώντας ένα φασιστικό άρθρο του 187Α μας καταδίκασε ως "ατομικούς τρομοκράτες" βρίσκοντας έτσι την νομική φόρμουλα να καταδικαστούμε σε σ εξοντωτικές ποινές. Για παράδειγμα τα κυνηγητικά φυσίγγια που βρέθηκαν στο σπίτι μου σε συνδυασμό με κάποιες σφαίρες που βρέθηκαν στο σπίτι του Πολίτη ενώ στην πραγματικότητα κανένας κατηγορούμενος δεν θα προφυλακιζόταν καν με αυτά, αποτέλεσαν το όχημα για την καταδίκη μας σε δέκα χρόνια κάθειρξη για “διακεκριμένη κατοχή πυρομαχικών από κοινού”. Μια νομική ακροβασία που σε συνδυασμό με το ύψος της ποινής αποτελεί ένα πραγματικό μνημείο μεροληψίας, εκδικητικότητας και αυθαιρεσίας.
Επίσης ενώ οι ενέργειες που έχω αναλάβει αφορούν εμπρησμούς δηλαδή πρόκληση φωτιάς με εμπρηστική ύλη έχω καταδικαστεί σε δέκα χρόνια κάθειρξη για “πρόκληση εκρήξεων”. Μια ποινή που προστίθεται αθροιστικά στην δεκαετή κάθειρξη για πρόκληση εμπρησμών λες και αφορά διαφορετικά περιστατικά και όχι μια πράξη όπως η συγκεκριμένη. Η βενζίνη ως γνωστόν είναι εμπρηστική ύλη και όχι εκρηκτική, ενώ όσον αφορά τα γκαζάκια σε αντίστοιχες υποθέσεις αναρχικών συντρόφων που έχουν καταδικαστεί για εμπρηστικές επιθέσεις υπάρχουν καταθέσεις από τους ίδιους τους πυροτεχνουργούς της ελληνικής αστυνομίας που λένε το αυτονόητο διαχωρίζοντας τις εμπρηστικές από τις βομβιστικές επιθέσεις. Με τα λόγια ενός από αυτούς συγκεκριμένα : “ Θα λιώνανε το δοχείο το πλαστικό και μετά θα άναβε το υγρό μέσα δηλαδή η βενζίνη στην συγκεκριμένη περίπτωση. Η οποία θα προκαλούσε φωτιά και λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας το βουτάνιο στα γκαζάκια διαρρηγνύεται, το γκαζάκι καίγεται από τα σταγονίδια και τους υδρατμούς από τα φιαλίδια.” Αυτά δεν είναι τα λόγια ενός συνήγορου υπεράσπισης αλλά ενός μάρτυρα κατηγορίας που μάλιστα ειδικεύεται σε αυτά τα ζητήματα. Δεν μιλάμε εδώ πέρα για έναν άνθρωπο που επιδιώκει την καλύτερη ποινική μεταχείριση των κατηγορούμενων αλλά αντίθετα επιδιώκει την καταδίκη τους.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η καταδίκη μου με βάση το άρθρο 270β του ποινικού κώδικα το οποίο αυξάνει κατακόρυφα το ύψος της ποινής αφού αναφέρεται σε πρόκληση κινδύνου σε άνθρωπο κατά την έκρηξη.
Καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης οι εμπρηστικές επιθέσεις σε στόχους της κυριαρχίας αποτελούν μια διαχρονική πρακτική από αγωνιστές του αντικαπιταλιστικού και αναρχικού κινήματος. Εκατοντάδες εμπρησμοί έχουν πραγματοποιηθεί όλα αυτά τα χρόνια χωρίς ποτέ να προκύψει κίνδυνος για την ζωή κάποιου ανθρώπου και αυτό προφανώς δεν είναι θέμα τύχης αλλά ζήτημα κοινής λογικής αφού οι εμπρησμοί πραγματοποιούνται πάντα βραδινές ώρες είτε σε οχήματα είτε σε άδεια κτήρια. Ακριβώς λόγο της μη επικινδυνότητας τους για περαστικούς δεν παίρνονται και προειδοποιητικά τηλεφωνήματα όπως συμβαίνει με όσες επαναστατικές ομάδες τοποθετούν εκρηκτικούς μηχανισμούς ενημερώνοντας την αστυνομία για τις περιοχές που πρέπει να εκκενώσει ώστε να αποφευχθούν τυχόν τραυματισμοί άσχετων ανθρώπων.
Στην δική μου περίπτωση αυτό δεν αποδεικνύεται μόνο από τις ιστορικές αναφορές που έκανα παραπάνω αλλά και από όλες τις καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων σχετικά με τους συγκεκριμένους εμπρησμούς. Όλοι τους επιβεβαίωσαν με τις καταθέσεις τους ότι σε καμία περίπτωση δεν προέκυψε κίνδυνος για την ζωή κάποιου ανθρώπου από τους συγκεκριμένους εμπρησμούς.
Η συγκεκριμένη κατηγορία όμως πέρα από την επιδίωξη της για την ποινική μου εξόντωση είναι και προσβλητική σε πολιτικό επίπεδο. Κίνδυνος για ανθρώπους από τυφλές εκρήξεις προκύπτει από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην κατεχόμενη Γάζα, από τις τυφλές επιθέσεις με βαρέλια – βόμβες που πετιούνται από τα ελικόπτερα από το καθεστώς Άσαντ εναντίων του άμαχου πληθυσμού της Συρίας, από τις σφαγές της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, από τα μαχητικά αεροσκάφη όλων των υπερδυνάμεων που βομβαρδίζουν νοσοκομεία, σχολεία, λαϊκές αγορές κατά την διάρκεια επιδρομών στο παγκόσμιο σφαγείο που στήνει ο καπιταλισμός για να εξαπλώσει τις πολιτικές ελέγχου και εξαθλίωσης σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Οι επιθέσεις των αναρχικών είναι πάντα στοχευμένες επιδιώκοντας την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα σε επίπεδο συμβολισμού – αποτελέσματος. Εκτός από τους αυτονόητους ηθικούς λόγους της εναντίωσης μας σε λογικές παράπλευρων απωλειών η αποτελεσματικότητα που αφορά και την μη πρόκληση κινδύνου σε άσχετους ανθρώπους είναι και η καλύτερη απάντηση στην κρατική προπαγάνδα που θέλει τις αναρχικές πρακτικές ως επιθέσεις τυφλής βίας.
Στο ίδιο μοτίβο νομικών ακροβασιών εντάσσεται και η καταδίκη μου σε δέκα χρόνια κάθειρξης για παρασκευή των συγκεκριμένων εμπρηστικών μηχανισμών. Ακόμα και με την δική σας λογική αν η ανάληψη ευθύνης είναι επαρκές στοιχείο για την καταδίκη μου όσον αφορά την κατοχή και την πρόκληση εμπρησμών σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετή για την απόδειξη ότι εγώ τους παρασκεύασα. Σε όλη την διάρκεια της διαδικασίας πέρα από την δική μου ανάληψη ευθύνης δεν υπάρχει στην πραγματικότητα το παραμικρό στοιχείο που να με συνδέει ως φυσικό αυτουργό των συγκεκριμένων πράξεων. Ούτε ένας μάρτυρας, ούτε ένα αποτύπωμα, ούτε μια περιγραφή που να με αφορά, ούτε το ελάχιστο στοιχείο που να με συνδέει με τις συγκεκριμένες ενέργειες.
Η ανάληψη ευθύνης για της συγκεκριμένες ενέργειες ήταν μια αυτονόητη επιλογή για μένα καθώς είναι στον αξιακό μας κώδικα να μην αφήνουμε ορφανές στην προπαγάνδα του κράτους τις πολιτικές μας δράσεις αλλά να τις αναλαμβάνουμε και να τις υπερασπιζόμαστε με σθένος μέσα στις δικαστικές αίθουσες εξηγώντας το σκεπτικό και τα κίνητρα που μας ώθησαν σε αυτές.
Συγκεκριμένα λοιπόν η ενέργεια στην Δημοτική Αστυνομία της Κυψέλης ήταν μια πράξη αντίστασης στην πολιτική αντιμετώπισης των μεταναστών από την Δημοτική Αστυνομία στο κέντρο της Αθήνας. Με τις ευλογίες της τότε κυβέρνησης με κορμό την ΝΔ υπήρχε ένα όργιο ρατσιστικής καταστολής και βίας εναντίων των μεταναστών με την δημοτική αστυνομία να αποτελεί την εμπροσθοφυλακή του. Μετανάστες ξυλοκοπούνταν καθημερινά, δεχόντουσαν εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους, ενώ υπήρχε μια ιδιότυπη σύμπνοια των φασιστικών πογκρόμ που είχαν αφήσει πίσω τους δολοφονημένους μετανάστες με την ρατσιστική πολιτική που εφαρμοζόταν εις βάρος τους με αποκορύφωμα την επιχείρηση Ξένιος Δίας. Η ρατσιστική πολιτική σε βάρος των μεταναστών ουσιαστικά τελειώνει στα αστικά γκέτο των δυτικών μητροπόλεων στην πραγματικότητα η αφετηρία της βρίσκεται στους διακρατικούς πολέμους των σύγχρονων αυτοκρατοριών, στους τυφλούς βομβαρδισμούς αμάχων, στην σφαγή ολόκληρων πληθυσμών για να λεηλατηθούν οι πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Συνεχίζεται με τις προσφυγικές ροές, την εκμετάλλευση τους από κάθε λογής κυκλώματα για να καταλήξουν να πνίγονται στο βυθό της Μεσογείου, να στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, να αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό που θα εργάζεται χωρίς δικαιώματα στα χέρια κάποιου σύγχρονου τσιφλικά.
Η ρατσιστική πολιτική εναντίων των μεταναστών είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής διαχείρισης, για όσους δεν αποτελέσουν πεδίο βίαιας και στυγνής εκμετάλλευσης, η ύπαρξη τους αποτελεί απλώς μια βρώμικη κηλίδα μόλυνσης πάνω στον χάρτη των εμπορικών καταστημάτων, των επιβλητικών κτηρίων, των διαδρομών ανάμεσα σε οικονομικές ζώνες διασκέδασης και κατανάλωσης. Μια εστία μόλυνσης στον αψεγάδιαστη εικόνα των καπιταλιστικών μητροπόλεων που πρέπει να εκτοπιστεί στα σκοτεινά μέρη των σύγχρονων γκέτο όπου ο κρατικός έλεγχος περιορίζεται στην ωμή καταστολή τους. Η ενέργεια λοιπόν στα γραφεία της Δημοτικής Αστυνομίας είχε στόχο να εναντιωθεί σε όσα ανέφερα παραπάνω.
Οι εμπρησμοί στα οχήματα του Γιάννου Παπαντωνίου ήταν μια ενέργεια μνήμης για την δολοφονία του φίλου και συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και είχε πραγματοποιηθεί το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2012
Είμαι της άποψης ότι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις έναν νεκρό σύντροφο είναι να κρατήσεις ζωντανή την μνήμη του μέσα από δράσεις που θα έρχονται σε σύγκρουση με τον κόσμο της εξουσίας από τον οποίο δολοφονήθηκαν οι σύντροφοι μας και τον οποίο αγωνιζόντουσαν να καταστρέψουν.
Ο Γιάννος Παπαντωνίου είναι ένας πρώην κρατικός αξιωματούχος, ένας άνθρωπος του συστήματος ο οποίος αποτέλεσε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για το ίδιο το σύστημα, αποτέλεσε τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές την περίοδο του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του Κώστα Σημίτη. Ως υπουργός Εθνικής Άμυνας αλλά και Οικονομικών συνέχισε το εθνικό σπορ του ντόπιου πολιτικού προσωπικού λαμβάνοντας μίζες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Η κρατική διαφθορά των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ καθώς και οι κοινωνικές λογικές που την ακολουθούσαν βρίσκει σε πρόσωπα όπως ο Παπαντωνίου την καλύτερη ενσάρκωση τους, την καλύτερη απόδειξη για τον τρόπο που κράτος και κεφάλαιο διαπλέκονται μέσα από δαιδαλώδης υπόγειες διαδρομές μέσα από πολυτελή γραφεία, βίλες, offshore εταιρίες, υφαίνοντας έτσι τον ιστό της αδίστακτης εκμετάλλευσης που θα τυλιχτεί γύρω από τους οικονομικά ασθενέστερους και τους αδύναμους.
Δεν πιστεύω ότι εκτός από τους ανθρώπους που υπηρετούν το σύστημα υπήρχαν πολλοί άλλοι άνθρωποι που να στεναχωρήθηκαν στην είδηση του εμπρησμού των οχημάτων του.
Τέλος όσον αφορά την εταιρία με τα συστήματα ασφαλείας στο Χαλάνδρι ήταν μια πράξη σαμποτάζ προς τους κεφαλαιούχους που συνεργάζονται με την ελληνική αστυνομία τροφοδοτώντας την με υπερσύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό που θα χρησιμοποιηθεί στην αύξηση του κοινωνικού ελέγχου και την καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων.
Διαφημιστικές εταιρίες, δημοσιογράφοι, αφεντικά προπαγανδίζουν την ανάγκη της παροχής ασφάλειας δημιουργώντας μια κοινωνική ανάγκη που έρχονται να καλύψουν οι εταιρίες συστημάτων ασφαλείας. Ένας αντιδραστικός κοινωνικός αυτοματισμός προς όφελος του κράτους και του κεφαλαίου αφού αφενός νομιμοποιούνται όλες οι πρακτικές κοινωνικού ελέγχου και επιτήρησης και αφετέρου δημιουργείται ένας εμπορικός τομέας με τεράστια κέρδη για τους διαχειριστές του. Η συγκεκριμένη εταιρία εκτός των υπόλοιπων συνεργασιών προμήθευε την ελληνική αστυνομία με χειροβομβίδες κρότου λάμψης η οποίες εκείνη την περίοδο χρησιμοποιούνταν για να καταστείλουν τις αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις και τους ανθρώπους που συγκρούονταν ενάντια στην υποτίμηση της ζωής τους από τα κοράκια των υπερεθνικών οργανισμών και των επιχειρηματικών ομίλων. Κατά συνέπεια η συγκεκριμένη ενέργεια είχε την προοπτική του διάχυτου σαμποτάζ σε όσους προμηθεύουν τους κρατικούς δολοφόνους με τα εργαλεία καταστολής των διαδηλώσεων.
Κάπου εδώ φτάνω στο τέλος της τοποθέτησης μου πιστεύω ότι αναφέρθηκα αναλυτικά τόσο στο κατασταλτικό πλέγμα που στήθηκε για να μας καταδικάσει σε εξοντωτικές ποινές όσο και στους λόγους και τις αιτίες που πραγματοποιήθηκαν οι εμπρησμοί για τους οποίους κατηγορούμαι. Λόγοι που εν’ τέλει δεν είναι άλλοι από το συνεχές έγκλημα της ύπαρξης του κράτους και του καπιταλισμού που καταστρέφει τις ζωές μας.
Για όλους τους λόγους του κόσμου λοιπόν η δικαιοπραξία του αγώνα εναντίων τους δεν μπορεί ποτέ να χωρέσει στις αίθουσες των δικαστηρίων παρά μόνο στην ζωντανή ανατρεπτική ιστορία που γράφεται από τα χέρια των ανθρώπων που επιθυμούν να δώσουν ένα τέλος στον αέναο κύκλο εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Μέχρι την ανατολή της δικής μας εποχής, Μέχρι την ελευθερία _
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
