2018-02-13 09:19:09
Από τους οργανωτές οργίων στην Αρχαία Ελλάδα, τους συλλέκτες βδελλών στη βικτωριανή εποχή και τα ανθρώπινα ραντάρ πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν αμέτρητα παράξενα επαγγέλματα, τα οποία έχουν πλέον εξαφανιστεί. Η εξέλιξη της τεχνολογίας αντικατέστησε ή εξαφάνισε επαγγέλματα που γνώριζαν άνθιση τους προηγούμενους αιώνες. Αν και αρκετός κόσμος συνεχίσει να παραπονιέται για την επέλαση των τεχνολογικών καινοτομιών στην ανθρώπινη εργασία, μερικά από τα επαγγέλματα που χάθηκαν στη διάρκεια των χρόνων ήταν εξαιρετικά επικίνδυνα είτε προωθούσαν την παιδική εργασία.
Οργανωτής οργίων
Στην Αρχαία Ελλάδα, αλλά κυρίως στα ρωμαϊκά χρόνια, αυτοκράτορες και αξιωματούχοι φημίζονταν για τις σεξουαλικές διαστροφές τους. Η αιμομιξία, η παιδεραστία και ο ευνουχισμός ήταν σχεδόν καθημερινές καταστάσεις στα δημοφιλή «ρωμαϊκά όργια». Για την πραγματοποίησή τους υπήρχε ειδικό επάγγελμα, αυτό του οργανωτή οργίων, ο οποίος συνήθως ήταν ένας από τους αυλικούς του αυτοκράτορα. Ανάμεσα στα καθήκοντά τους ήταν να βρουν μεγάλες ποσότητες φαγητού και ποτού, όμορφες γυναίκες και παροχή διαμονής. Ο πιο γνωστός οργανωτής οργίων ήταν ο Πετρόνιος, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τη διασκέδαση του Νέρωνα.
Διασκεδαστής κηδειών
Στη Ρώμη δεν ανθούσαν μόνο τα όργια και οι οργανωτές τους. Υπήρχαν και άτομα των οποίων η δουλειά ήταν να ψυχαγωγούν τους παρευρισκόμενους σε μια κηδεία. Αποτελούσαν μια πρώιμη εκδοχή των σημερινών κλόουν, μόνο που ήταν περισσότερο προσβλητικοί και αγενείς. Ο διασκεδαστής πληρωνόταν για να ντυθεί όπως ο αποθανόντας, να φορέσει μία μάσκα που να κρύβει το πρόσωπό του και στη συνέχεια να μιμείται τη φωνή και τις κινήσεις του νεκρού, κάνοντας συχνά χοντροκομμένα αστεία. Οι Ρωμαίοι πίστευαν πως με αυτόν τον τρόπο θα καθησύχαζαν τα πνεύματα των νεκρών και θα έφερναν χαρά στους ζωντανούς.
Βοηθός τουαλέτας
Προτού ο προσωπικός χώρος και η ιδιωτικότητα συνδυαστούν με την έννοια του να είναι κάποιος πραγματικά μόνος σε ένα χώρο, οι μονάρχες της Αγγλίας ήταν σε όλη τη διάρκεια της ημέρας περιτριγυρισμένοι από ακόλουθους και υπηρέτες. Πολλές φορές υπήρχε ένα άτομο που κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο με τον ίδιο, ενώ πάντα υπήρχε κάποιος που βοηθούσε τον μονάρχη στην τουαλέτα! Το 1500 η λεκάνη του βασιλιά ήταν υπερπολυτελής. Στην ουσία ήταν ένα φορητό κάθισμα με βελούδινη επένδυση και έναν κουβά από κασσίτερο. Ο Ερρίκος VIII φαίνεται πως ξεκίνησε την παράξενη «παράδοση». Κάθε μέρα καθόταν στο βελούδινο μαξιλαράκι και μέχρι να ολοκληρώσει την ανάγκη του, είχε κοντά του τόσο τον βοηθό τουαλέτας όσο και τους πολιτικούς του συμβούλους μαρτυρώντας πληροφορίες ύψιστης σημασίας. Οι βοηθοί τουαλέτας ήταν επίσης υπεύθυνοι για την προσωπική υγιεινή και τον ρουχισμό του βασιλιά, ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις διαχειρίζονταν ακόμη και τα οικονομικά του μονάρχη. Το επάγγελμα ξέπεσε τα πρώτα βικτωριανά χρόνια.
Συλλέκτες βδελλών
Έως τον 19ο αιώνα οι βδέλλες χρησιμοποιούνταν μαζικά για ιατρικούς σκοπούς. Η συλλογή τους ωστόσο, ήταν μια επίπονη διαδικασία. Κυρίως γυναίκες έβαζαν τα γυμνά τους πόδια σε βάλτους και άφηναν τις βδέλλες κολλημένες πάνω τους για περισσότερο από είκοσι λεπτά. Αφού είχαν ρουφήξει αρκετό αίμα, τις ξεκολλούσαν και στη συνέχεια τις παραχωρούσαν στους γιατρούς. Ως αποτέλεσμα οι εργάτριες έφταναν στο σημείο να αιμορραγούν για περισσότερο από 10 ώρες μετά τη συλλογή βδελλών. Το επάγγελμα γνώρισε μεγάλη άνθιση στην Αγγλία και ήταν αρκετά κακοπληρωμένο. Ήταν όμως και πολύ επικίνδυνο, γιατί οι εργαζόμενοι πολύ συχνά υπέφεραν από μεγάλη απώλεια αίματος και σοβαρές λοιμώξεις.
Κυνηγοί αρουραίων
Στην Ευρώπη του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, ο πληθυσμός των αρουραίων είχε αυξηθεί δραματικά. Καθώς η «Μαύρη Πανώλη» θέριζε και πολλές αποθήκες τροφίμων είχαν μολυνθεί από τα ποντίκια, οι αρχές κάθε περιοχής άρχισαν να προσλαμβάνουν κυρίως άνδρες, με σκοπό να πιάσουν και να σκοτώσουν τα επικίνδυνα τρωκτικά. Οι κυνηγοί έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους, καθώς τις περισσότερες φορές έπιαναν τους αρουραίους με γυμνά χέρια. Συχνά μολύνονταν από το δάγκωμα τους, αλλά σίγουρα βοήθησαν στη μείωση του πληθυσμού των αρουραίων. Υπήρχαν βέβαια αναφορές πως αρκετοί κυνηγοί αντί να θανατώνουν τους αρουραίους που έπιαναν, τους χρησιμοποιούσαν σε αγώνες για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Από τους πιο γνωστούς κυνηγούς αρουραίων ήταν ο «Μαύρος Τζακ», ο οποίος έδρασε στο Λονδίνο τη δεκαετία του 1850.
Υπεύθυνος για τις κορίνες του μπόουλινγκ
Μέχρι το 1936 που εφευρέθηκε από τον Γκότφριντ Σμιντ το αυτοματοποιημένο μηχάνημα που τοποθετούσε τις κορίνες του μπόουλινγκ στη σωστή τους θέση, την εργασία αυτή είχαν αναλάβει ανήλικα αγόρια. Καθήκον τους η σωστή τοποθέτηση των κορίνων στον διάδρομο και η επιστροφή της μπάλας του μπόουλινγκ στον παίχτη μετά από κάθε προσπάθεια. Προσέφερε ελάχιστα χρήματα, ήταν αρκετά κουραστική και απασχολούσε τους νεαρούς κάθε βράδυ μέχρι αργά. Παρόλα αυτά θεωρούταν μια πολύ καλή εργασία, με προοπτικές εξέλιξης στον χώρο της ψυχαγωγίας.
Ανθρώπινα ραντάρ
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι στρατιωτικές δυνάμεις έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να ακούν και να αναγνωρίζουν τα εχθρικά αεροπλάνα, προτού τους βομβαρδίσουν. Η τεχνολογία δεν είχε εξελιχθεί ακόμη και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ραντάρ. Για αυτό τον λόγο, χρησιμοποιήθηκαν μεταλλικές κατασκευές που έμοιαζαν με μεγάλα αυτιά και είχαν τη δυνατότητα να ακούσουν τις μηχανές των αεροπλάνων από μακριά. Εκπαιδευμένο προσωπικό ήταν εξοπλισμένο με αυτά τα περίεργα «αυτιά» που λειτουργούσαν ως καθρέφτης ήχων. Η βασική ιδέα ήταν πως ο ήχος από τα επικείμενα αεροπλάνα θα προκαλούσε δόνηση στα υπερμεγέθη μεταλλικά αυτιά, πριν ο ήχος γίνει αντιληπτός από τους ανθρώπους. Οι περιορισμοί αυτής της συσκευής ήταν αρκετοί και πολλές φορές μάλιστα οι στρατιώτες μπέρδευαν τα αεροπλάνα με πλοία. Ωστόσο, τα ανθρώπινα ραντάρ ήταν αρκετά διαδεδομένα, καθώς πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα χρησιμοποίησαν κατά τη διάρκειά του Α. Π. Π και με διάφορες παραλλαγές.
Πηγή
Tromaktiko
Οργανωτής οργίων
Στην Αρχαία Ελλάδα, αλλά κυρίως στα ρωμαϊκά χρόνια, αυτοκράτορες και αξιωματούχοι φημίζονταν για τις σεξουαλικές διαστροφές τους. Η αιμομιξία, η παιδεραστία και ο ευνουχισμός ήταν σχεδόν καθημερινές καταστάσεις στα δημοφιλή «ρωμαϊκά όργια». Για την πραγματοποίησή τους υπήρχε ειδικό επάγγελμα, αυτό του οργανωτή οργίων, ο οποίος συνήθως ήταν ένας από τους αυλικούς του αυτοκράτορα. Ανάμεσα στα καθήκοντά τους ήταν να βρουν μεγάλες ποσότητες φαγητού και ποτού, όμορφες γυναίκες και παροχή διαμονής. Ο πιο γνωστός οργανωτής οργίων ήταν ο Πετρόνιος, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τη διασκέδαση του Νέρωνα.
Διασκεδαστής κηδειών
Στη Ρώμη δεν ανθούσαν μόνο τα όργια και οι οργανωτές τους. Υπήρχαν και άτομα των οποίων η δουλειά ήταν να ψυχαγωγούν τους παρευρισκόμενους σε μια κηδεία. Αποτελούσαν μια πρώιμη εκδοχή των σημερινών κλόουν, μόνο που ήταν περισσότερο προσβλητικοί και αγενείς. Ο διασκεδαστής πληρωνόταν για να ντυθεί όπως ο αποθανόντας, να φορέσει μία μάσκα που να κρύβει το πρόσωπό του και στη συνέχεια να μιμείται τη φωνή και τις κινήσεις του νεκρού, κάνοντας συχνά χοντροκομμένα αστεία. Οι Ρωμαίοι πίστευαν πως με αυτόν τον τρόπο θα καθησύχαζαν τα πνεύματα των νεκρών και θα έφερναν χαρά στους ζωντανούς.
Βοηθός τουαλέτας
Προτού ο προσωπικός χώρος και η ιδιωτικότητα συνδυαστούν με την έννοια του να είναι κάποιος πραγματικά μόνος σε ένα χώρο, οι μονάρχες της Αγγλίας ήταν σε όλη τη διάρκεια της ημέρας περιτριγυρισμένοι από ακόλουθους και υπηρέτες. Πολλές φορές υπήρχε ένα άτομο που κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο με τον ίδιο, ενώ πάντα υπήρχε κάποιος που βοηθούσε τον μονάρχη στην τουαλέτα! Το 1500 η λεκάνη του βασιλιά ήταν υπερπολυτελής. Στην ουσία ήταν ένα φορητό κάθισμα με βελούδινη επένδυση και έναν κουβά από κασσίτερο. Ο Ερρίκος VIII φαίνεται πως ξεκίνησε την παράξενη «παράδοση». Κάθε μέρα καθόταν στο βελούδινο μαξιλαράκι και μέχρι να ολοκληρώσει την ανάγκη του, είχε κοντά του τόσο τον βοηθό τουαλέτας όσο και τους πολιτικούς του συμβούλους μαρτυρώντας πληροφορίες ύψιστης σημασίας. Οι βοηθοί τουαλέτας ήταν επίσης υπεύθυνοι για την προσωπική υγιεινή και τον ρουχισμό του βασιλιά, ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις διαχειρίζονταν ακόμη και τα οικονομικά του μονάρχη. Το επάγγελμα ξέπεσε τα πρώτα βικτωριανά χρόνια.
Συλλέκτες βδελλών
Έως τον 19ο αιώνα οι βδέλλες χρησιμοποιούνταν μαζικά για ιατρικούς σκοπούς. Η συλλογή τους ωστόσο, ήταν μια επίπονη διαδικασία. Κυρίως γυναίκες έβαζαν τα γυμνά τους πόδια σε βάλτους και άφηναν τις βδέλλες κολλημένες πάνω τους για περισσότερο από είκοσι λεπτά. Αφού είχαν ρουφήξει αρκετό αίμα, τις ξεκολλούσαν και στη συνέχεια τις παραχωρούσαν στους γιατρούς. Ως αποτέλεσμα οι εργάτριες έφταναν στο σημείο να αιμορραγούν για περισσότερο από 10 ώρες μετά τη συλλογή βδελλών. Το επάγγελμα γνώρισε μεγάλη άνθιση στην Αγγλία και ήταν αρκετά κακοπληρωμένο. Ήταν όμως και πολύ επικίνδυνο, γιατί οι εργαζόμενοι πολύ συχνά υπέφεραν από μεγάλη απώλεια αίματος και σοβαρές λοιμώξεις.
Κυνηγοί αρουραίων
Στην Ευρώπη του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, ο πληθυσμός των αρουραίων είχε αυξηθεί δραματικά. Καθώς η «Μαύρη Πανώλη» θέριζε και πολλές αποθήκες τροφίμων είχαν μολυνθεί από τα ποντίκια, οι αρχές κάθε περιοχής άρχισαν να προσλαμβάνουν κυρίως άνδρες, με σκοπό να πιάσουν και να σκοτώσουν τα επικίνδυνα τρωκτικά. Οι κυνηγοί έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους, καθώς τις περισσότερες φορές έπιαναν τους αρουραίους με γυμνά χέρια. Συχνά μολύνονταν από το δάγκωμα τους, αλλά σίγουρα βοήθησαν στη μείωση του πληθυσμού των αρουραίων. Υπήρχαν βέβαια αναφορές πως αρκετοί κυνηγοί αντί να θανατώνουν τους αρουραίους που έπιαναν, τους χρησιμοποιούσαν σε αγώνες για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Από τους πιο γνωστούς κυνηγούς αρουραίων ήταν ο «Μαύρος Τζακ», ο οποίος έδρασε στο Λονδίνο τη δεκαετία του 1850.
Υπεύθυνος για τις κορίνες του μπόουλινγκ
Μέχρι το 1936 που εφευρέθηκε από τον Γκότφριντ Σμιντ το αυτοματοποιημένο μηχάνημα που τοποθετούσε τις κορίνες του μπόουλινγκ στη σωστή τους θέση, την εργασία αυτή είχαν αναλάβει ανήλικα αγόρια. Καθήκον τους η σωστή τοποθέτηση των κορίνων στον διάδρομο και η επιστροφή της μπάλας του μπόουλινγκ στον παίχτη μετά από κάθε προσπάθεια. Προσέφερε ελάχιστα χρήματα, ήταν αρκετά κουραστική και απασχολούσε τους νεαρούς κάθε βράδυ μέχρι αργά. Παρόλα αυτά θεωρούταν μια πολύ καλή εργασία, με προοπτικές εξέλιξης στον χώρο της ψυχαγωγίας.
Ανθρώπινα ραντάρ
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι στρατιωτικές δυνάμεις έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να ακούν και να αναγνωρίζουν τα εχθρικά αεροπλάνα, προτού τους βομβαρδίσουν. Η τεχνολογία δεν είχε εξελιχθεί ακόμη και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ραντάρ. Για αυτό τον λόγο, χρησιμοποιήθηκαν μεταλλικές κατασκευές που έμοιαζαν με μεγάλα αυτιά και είχαν τη δυνατότητα να ακούσουν τις μηχανές των αεροπλάνων από μακριά. Εκπαιδευμένο προσωπικό ήταν εξοπλισμένο με αυτά τα περίεργα «αυτιά» που λειτουργούσαν ως καθρέφτης ήχων. Η βασική ιδέα ήταν πως ο ήχος από τα επικείμενα αεροπλάνα θα προκαλούσε δόνηση στα υπερμεγέθη μεταλλικά αυτιά, πριν ο ήχος γίνει αντιληπτός από τους ανθρώπους. Οι περιορισμοί αυτής της συσκευής ήταν αρκετοί και πολλές φορές μάλιστα οι στρατιώτες μπέρδευαν τα αεροπλάνα με πλοία. Ωστόσο, τα ανθρώπινα ραντάρ ήταν αρκετά διαδεδομένα, καθώς πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα χρησιμοποίησαν κατά τη διάρκειά του Α. Π. Π και με διάφορες παραλλαγές.
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Mega: Εισαγγελική έρευνα διέταξε η εισαγγελία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
