2018-02-17 09:01:53
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
«Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος».
Ἁπλός καί ξεκάθαρος ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ὅπως διατυπώνεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή.
Ὁ Χριστός, ἄλλωστε, δέν συνήθιζε ποτέ νά περιπλέκει τήν ἀλήθεια τοῦ λόγου του μέσα σέ ἀνθρώπινες σοφιστεῖες καί ρητορικά σχήματα, ἀλλά συνήθιζε πάντοτε νά τήν ἐκφράζει μέ σαφήνεια καί καθαρότητα, ὥστε νά γίνεται κατανοητή ἀπό ὅλους τούς ἀκροατές του. Καί τό ἴδιο κάνει καί σήμερα. «Ἐάν συγχωρήσετε», λέγει στούς μαθητές του, «τά σφάλματα τῶν ἀνθρώπων, τότε θά συγχωρήσει καί ὁ Θεός τά δικά σας. Ἐάν δέν τά συγχωρήσετε, τότε οὔτε ὁ Θεός θά συγχωρήσει τά δικά σας».
Τό φανταζόμασταν αὐτό ποτέ, ἀδελφοί μου; Ἡ θεία συγχώρηση ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀνθρώπινη. Ἡ ἄφεση τῶν παραπτωμάτων μας ἐξαρτᾶται ἀπό τό πόσο πρόθυμοι εἴμαστε νά συγχωροῦμε τά παραπτώματα τῶν συνανθρώπων μας!
Παράδοξη ἀντιμετώπιση τῶν σφαλμάτων τῶν ἀνθρώπων γιά τά ἀνθρώπινα μέτρα, ἰδίως ἄν σκεφτοῦμε καί τίς περιπτώσεις πού μᾶς παρουσίασε ἡ Ἐκκλησία μας τίς τρεῖς προηγούμενες Κυριακές τοῦ Τριωδίου. Τήν πρώτη Κυριακή ὁ Χριστός δικαίωνε τόν ἁμαρτωλό τελώνη ἀντί γιά τόν εὐσεβῆ Φαρισαῖο, τή δεύτερη ἀποκαθιστοῦσε τόν ἄσωτο υἱό καί ἄφηνε ἐκτός τῆς οἰκίας τοῦ φιλεύσπλαγχνου πατέρα τόν συνεπῆ καί ὑπάκουο πρεσβύτερο υἱό, τήν τρίτη ἔθετε ὡς κριτήριο τῆς ἀνθρωπίνης δικαιώσεως τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, ταυτίζοντας τόν ἑαυτό του μέ τούς «ἐλαχίστους» τοῦ κόσμου, τούς γυμνούς, τούς πεινασμένους, τούς ἀδικημένους, τούς φυλακισμένους καί τούς περιφρονημένους. Καί σήμερα θέτει ὡς προϋπόθεση τῆς συγχωρήσεώς μας τή συγχώρηση ἀπό μέρους μας τῶν ἀδελφῶν μας.
Γιατί ὅμως ὁ Χριστός συσχετίζει τή θεία συγχώρηση μέ τήν ἀνθρώπινη καί γιατί ἀποδίδει τόσο μεγάλη σημασία στήν ἀλληλοσυγχώρηση τῶν ἀνθρώπων; Ἄν σταθοῦμε γιά λίγο καί ἐξετάσουμε τό βαθύτερο νόημα τῆς συγχωρήσεως, τότε θά κατανοήσουμε καί τό βαθύτερο νόημα τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ συγχώρηση δέν εἶναι μιά ἁπλή πράξη, πολύ περισσότερο δέν εἶναι μιά ἁπλή λέξη, πού προφέρουμε ἁπλῶς μέ τά χείλη μας. Ἡ συγχώρηση εἶναι μιά σύνθετη καί πολυεπίπεδη διαδικασία πού προϋποθέτει βαθύτερη καλλιέργεια ψυχῆς καί ἐμπειρία ἀγάπης. Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τό σφάλμα τοῦ ἀδελφοῦ σου, ἄν πιστεύεις πώς ἐσύ δέν θά τό ἔκανες ποτέ. Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν μπορεῖς νά ξεπεράσεις τό συναίσθημα τῆς πικρίας, τῆς ἀπογοητεύσεως, τῆς ζήλιας ἤ τοῦ φθόνου πού μπορεῖ νά σοῦ δημιούργησε ὁ λόγος ἤ ἡ πράξη του. Δέν μπορεῖς συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν μπορεῖς νά δεῖς πίσω ἀπό τό κακό πού σοῦ ἔκανε τήν ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν τόν δεῖς σάν πραγματικό ἀδελφό σου, πού μπορεῖ νά ἀστόχησε σέ μία του ἐνέργεια ἤ σέ ἕνα του λόγο, ὅπως μπορεῖς νά ἀστοχήσεις καί σύ ἤ μᾶλλον ὅπως ἀστοχεῖς καθημερινά ὄχι μόνο ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀλλά κυρίως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν μπορεῖς νά τόν ἀγαπήσεις πραγματικά ὡς τέκνο τοῦ ἴδιου πατέρα, τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔστειλε καί γιά ἐκεῖνον, ὅπως καί γιά σένα τόν μονογενῆ του Υἱό στή γῆ, γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία μέ τή σταυρική του θυσία.
«Δέν ὑπάρχει βαθύτερη θεολογική ἀλήθεια», ἔγραφε κάποιος σύγχρονος θεολόγος, «ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς ἀλληλοσυγχωρήσεως τήν ὁποία προβάλλει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, γιατί μόνο αὐτή μᾶς εἰσάγει ἀπευθείας στό μυστήριο τῆς σωτηρίας. Συγχωρῶντας τόν ἀδελφό μας συνειδητοποιοῦμε τό μεγαλεῖο τῆς θείας συγχωρήσεως καί συμπράττουμε στή σωτηρία μας. Σωζόμενοι σώζουμε καί σώζοντες σωζόμεθα.
Ἄν ὁ κόσμος μας ὑποφέρει», συνεχίζει ὁ ἴδιος θεολόγος «ἀπό νευρώσεις, ψυχώσεις καί κάθε εἴδους συμπλέγματα πού ταλαιπωροῦν τούς ἀνθρώπους καί μεταβάλλουν τήν συμπεριφορά καί τήν προσωπικότητά τους, αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι δέν ἔχουμε μάθει νά συγχωροῦμε». Μία καί μόνη φορά ἐάν ἔχουμε συγχωρήσει, τότε μόνο μποροῦμε νά κατανοήσουμε πόσο βαθειά ἐσωτερική ἐλευθερία ἔχουμε ἀποκτοῦμε, πόση ψυχική ἄνεση αἰσθανόμαστε, ἀλλά καί πόσο εὐκολότερα μποροῦμε νά προχωρήσουμε στή ζωή μας καί στόν πνευματικό μας ἀγώνα.
Ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας θά μᾶς καλέσει σήμερα νά εἰσέλθουμε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν μέ μιά ἀκολουθία, τήν ἀκολουθία τοῦ κατανυκτικοῦ ἑσπερινοῦ, πού ὀνομάζεται καί ἑσπερινός τῆς συγχωρήσεως. Καί τό κάνει αὐτό θέλοντας νά μᾶς ὑπενθυμίσει τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἀλληλοσυγχωρήσεως πού μᾶς διδάσκει μέ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός, ἀφενός γιατί μᾶς ἐξασφαλίζει καί τή συγχώρηση τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ καί ἀφετέρου γιατί χωρίς αὐτήν κάθε ἀγώνας καί κάθε προσπάθεια γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν ἀποβαίνει μάταιη.
Ἄς οἰκειοποιηθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ συγχωρῶντας τούς ἀδελφούς μας, ὥστε ἀπαλλαγμένοι ἀπό τό βάρος τῶν πταισμάτων μας νά διανύσουμε μέ χαρά τόν δρόμο τῆς νηστείας καί νά ἀξιωθοῦμε νά γίνουμε μάρτυρες τοῦ θείου Πάθους καί μέτοχοι τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Πηγή
paraklisi
«Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος».
Ἁπλός καί ξεκάθαρος ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ὅπως διατυπώνεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή.
Ὁ Χριστός, ἄλλωστε, δέν συνήθιζε ποτέ νά περιπλέκει τήν ἀλήθεια τοῦ λόγου του μέσα σέ ἀνθρώπινες σοφιστεῖες καί ρητορικά σχήματα, ἀλλά συνήθιζε πάντοτε νά τήν ἐκφράζει μέ σαφήνεια καί καθαρότητα, ὥστε νά γίνεται κατανοητή ἀπό ὅλους τούς ἀκροατές του. Καί τό ἴδιο κάνει καί σήμερα. «Ἐάν συγχωρήσετε», λέγει στούς μαθητές του, «τά σφάλματα τῶν ἀνθρώπων, τότε θά συγχωρήσει καί ὁ Θεός τά δικά σας. Ἐάν δέν τά συγχωρήσετε, τότε οὔτε ὁ Θεός θά συγχωρήσει τά δικά σας».
Τό φανταζόμασταν αὐτό ποτέ, ἀδελφοί μου; Ἡ θεία συγχώρηση ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀνθρώπινη. Ἡ ἄφεση τῶν παραπτωμάτων μας ἐξαρτᾶται ἀπό τό πόσο πρόθυμοι εἴμαστε νά συγχωροῦμε τά παραπτώματα τῶν συνανθρώπων μας!
Παράδοξη ἀντιμετώπιση τῶν σφαλμάτων τῶν ἀνθρώπων γιά τά ἀνθρώπινα μέτρα, ἰδίως ἄν σκεφτοῦμε καί τίς περιπτώσεις πού μᾶς παρουσίασε ἡ Ἐκκλησία μας τίς τρεῖς προηγούμενες Κυριακές τοῦ Τριωδίου. Τήν πρώτη Κυριακή ὁ Χριστός δικαίωνε τόν ἁμαρτωλό τελώνη ἀντί γιά τόν εὐσεβῆ Φαρισαῖο, τή δεύτερη ἀποκαθιστοῦσε τόν ἄσωτο υἱό καί ἄφηνε ἐκτός τῆς οἰκίας τοῦ φιλεύσπλαγχνου πατέρα τόν συνεπῆ καί ὑπάκουο πρεσβύτερο υἱό, τήν τρίτη ἔθετε ὡς κριτήριο τῆς ἀνθρωπίνης δικαιώσεως τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, ταυτίζοντας τόν ἑαυτό του μέ τούς «ἐλαχίστους» τοῦ κόσμου, τούς γυμνούς, τούς πεινασμένους, τούς ἀδικημένους, τούς φυλακισμένους καί τούς περιφρονημένους. Καί σήμερα θέτει ὡς προϋπόθεση τῆς συγχωρήσεώς μας τή συγχώρηση ἀπό μέρους μας τῶν ἀδελφῶν μας.
Γιατί ὅμως ὁ Χριστός συσχετίζει τή θεία συγχώρηση μέ τήν ἀνθρώπινη καί γιατί ἀποδίδει τόσο μεγάλη σημασία στήν ἀλληλοσυγχώρηση τῶν ἀνθρώπων; Ἄν σταθοῦμε γιά λίγο καί ἐξετάσουμε τό βαθύτερο νόημα τῆς συγχωρήσεως, τότε θά κατανοήσουμε καί τό βαθύτερο νόημα τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ συγχώρηση δέν εἶναι μιά ἁπλή πράξη, πολύ περισσότερο δέν εἶναι μιά ἁπλή λέξη, πού προφέρουμε ἁπλῶς μέ τά χείλη μας. Ἡ συγχώρηση εἶναι μιά σύνθετη καί πολυεπίπεδη διαδικασία πού προϋποθέτει βαθύτερη καλλιέργεια ψυχῆς καί ἐμπειρία ἀγάπης. Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τό σφάλμα τοῦ ἀδελφοῦ σου, ἄν πιστεύεις πώς ἐσύ δέν θά τό ἔκανες ποτέ. Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν μπορεῖς νά ξεπεράσεις τό συναίσθημα τῆς πικρίας, τῆς ἀπογοητεύσεως, τῆς ζήλιας ἤ τοῦ φθόνου πού μπορεῖ νά σοῦ δημιούργησε ὁ λόγος ἤ ἡ πράξη του. Δέν μπορεῖς συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν μπορεῖς νά δεῖς πίσω ἀπό τό κακό πού σοῦ ἔκανε τήν ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν τόν δεῖς σάν πραγματικό ἀδελφό σου, πού μπορεῖ νά ἀστόχησε σέ μία του ἐνέργεια ἤ σέ ἕνα του λόγο, ὅπως μπορεῖς νά ἀστοχήσεις καί σύ ἤ μᾶλλον ὅπως ἀστοχεῖς καθημερινά ὄχι μόνο ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀλλά κυρίως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν μπορεῖς νά τόν ἀγαπήσεις πραγματικά ὡς τέκνο τοῦ ἴδιου πατέρα, τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔστειλε καί γιά ἐκεῖνον, ὅπως καί γιά σένα τόν μονογενῆ του Υἱό στή γῆ, γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία μέ τή σταυρική του θυσία.
«Δέν ὑπάρχει βαθύτερη θεολογική ἀλήθεια», ἔγραφε κάποιος σύγχρονος θεολόγος, «ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς ἀλληλοσυγχωρήσεως τήν ὁποία προβάλλει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, γιατί μόνο αὐτή μᾶς εἰσάγει ἀπευθείας στό μυστήριο τῆς σωτηρίας. Συγχωρῶντας τόν ἀδελφό μας συνειδητοποιοῦμε τό μεγαλεῖο τῆς θείας συγχωρήσεως καί συμπράττουμε στή σωτηρία μας. Σωζόμενοι σώζουμε καί σώζοντες σωζόμεθα.
Ἄν ὁ κόσμος μας ὑποφέρει», συνεχίζει ὁ ἴδιος θεολόγος «ἀπό νευρώσεις, ψυχώσεις καί κάθε εἴδους συμπλέγματα πού ταλαιπωροῦν τούς ἀνθρώπους καί μεταβάλλουν τήν συμπεριφορά καί τήν προσωπικότητά τους, αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι δέν ἔχουμε μάθει νά συγχωροῦμε». Μία καί μόνη φορά ἐάν ἔχουμε συγχωρήσει, τότε μόνο μποροῦμε νά κατανοήσουμε πόσο βαθειά ἐσωτερική ἐλευθερία ἔχουμε ἀποκτοῦμε, πόση ψυχική ἄνεση αἰσθανόμαστε, ἀλλά καί πόσο εὐκολότερα μποροῦμε νά προχωρήσουμε στή ζωή μας καί στόν πνευματικό μας ἀγώνα.
Ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας θά μᾶς καλέσει σήμερα νά εἰσέλθουμε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν μέ μιά ἀκολουθία, τήν ἀκολουθία τοῦ κατανυκτικοῦ ἑσπερινοῦ, πού ὀνομάζεται καί ἑσπερινός τῆς συγχωρήσεως. Καί τό κάνει αὐτό θέλοντας νά μᾶς ὑπενθυμίσει τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἀλληλοσυγχωρήσεως πού μᾶς διδάσκει μέ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός, ἀφενός γιατί μᾶς ἐξασφαλίζει καί τή συγχώρηση τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ καί ἀφετέρου γιατί χωρίς αὐτήν κάθε ἀγώνας καί κάθε προσπάθεια γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν ἀποβαίνει μάταιη.
Ἄς οἰκειοποιηθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ συγχωρῶντας τούς ἀδελφούς μας, ὥστε ἀπαλλαγμένοι ἀπό τό βάρος τῶν πταισμάτων μας νά διανύσουμε μέ χαρά τόν δρόμο τῆς νηστείας καί νά ἀξιωθοῦμε νά γίνουμε μάρτυρες τοῦ θείου Πάθους καί μέτοχοι τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Πηγή
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Capital controls: Αλλάζει το όριο αναλήψεων χρημάτων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
