2018-02-20 16:06:14
«Μαμά, σε παρακαλώ, θα γίνεις φίλη με τη μαμά της Βαλέριας;» μου λέει τις προάλλες η κόρη μου. «Θέλω να γίνεις πολύ καλή φίλη, όσο είσαι με την Άντα [την κολλητή μου] γιατί η Βαλέρια είναι η καλύτερή μου φίλη στο σχολείο και θέλω να έρχεται σπίτι μας, να παίζουμε…» και πριν προλάβω καλά-καλά να της απαντήσω, ότι δεν ξέρω αν θέλω να γίνω φίλη με τη μαμά της Βαλέριας, γιατί δεν την γνωρίζω καν και ότι καμία άλλη μαμά δεν θα μπορέσει ποτέ να πάρει στην καρδιά μου τη θέση της κολλητής μου, έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο της μαμάς-blogger Julia Clark και σκέφτηκα, ότι πολλές από εμάς θα νιώθουμε κάπως έτσι «Όσο τα παιδιά μας είναι μικρά, η ζωή μας είναι σχετικά εύκολη. Εμείς επιλέγουμε με ποιους θα κάνουμε παρέα και, κατά συνέπεια, με ποια παιδιά θα παίξουν τα παιδιά μας. Είμαστε λίγο σαν Θεοί στη ζωή τους. Για λίγο καιρό τουλάχιστον, το ποιον θα έχουν φίλο τα παιδιά μας εξαρτάται απόλυτα από εμάς.
Τα παιδιά μας, όμως, μεγαλώνουν, η ζωή γίνονται πιο περίπλοκη. Τα παιδιά μας αποκτούν φίλους στο σχολείο, στη μπάλα, στο ωδείο, στη γειτονιά και εμάς δεν μας πέφτει λόγος πια. Πρώτα κάνουν τα παιδιά μας νέους φίλους και αργότερα γνωρίζουμε εμείς τους γονείς τους –τα ραντεβού για παιχνίδι όσο πήγαιναν στον παιδικό σταθμό αντιστρέφονται πλέον εντελώς.
Μέχρι στιγμής δεν έχει τύχει να γνωρίσω κάποιον άλλο γονιό που να θεωρήσω, ότι θα μπορούσα να γίνω φίλη –και δεν με πειράζει αυτό! Το “πλάνο” μου, αναφορικά με τους άλλους γονείς είναι να τους γνωρίσω τόσο όσο χρειάζεται για να μπορώ να βγάζω αποφάσεις, για το αν τους εμπιστεύομαι ή όχι όταν το παιδί μου πηγαίνει στο σπίτι τους. Αν τώρα, κάποια στιγμή στο μέλλον, γίνουμε φίλοι, μια χαρά! Αλλά δεν θα το πιέσω κιόλας!
Δυστυχώς, οι πιθανότητες μέχρι στιγμής δεν ήταν με το μέρος μας. Καταλαβαίνω, ότι ίσως ακούγομαι λίγο σνομπ με αυτό, αλλά μερικές φορές το να βρεις γονείς με τους οποίους ταιριάζεις είναι σα να ψάχνεις να βρεις νέο σύντροφο.
Οι φίλοι των παιδιών έρχονται και φεύγουν –το ίδιο και οι γονείς τους. Έχουμε κατά καιρούς γνωρίσει εξαιρετικά θρήσκους γονείς που ήθελαν να παίρνουν το παιδί μας μαζί τους στην εκκλησία τις Κυριακές, γονείς που είχαν πρόβλημα εθισμού στο αλκοόλ, γονείς που μας ζήτησαν δανεικά και γονείς που δεν είχαν ιδέα πού βρισκόταν το παιδί τους (ή σε ποιανού το σπίτι ήταν) –κάτι που λέει πολλά…
Όχι μόνο πρέπει να προσέχουμε τους φίλους που κάνει το παιδί μας, να καταλαβαίνουμε αν είναι καλά παιδιά και ασκούν θετική επιρροή, αλλά πρέπει να ανησυχούμε και για τους γονείς τους και τον τρόπο που ζουν στο σπίτι τους.
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν το παιδί βρει τον απόλυτα κολλητό φίλο; Και τι γίνεται όταν το παιδί αυτό, είναι μεν συμπαθητικό, αλλά οι γονείς του όχι τόσο;
Σχεδόν αμέσως, αφού γνωρίσαμε τους γονείς της εν λόγω φίλης της κόρης μου, άρχισαν να μας καλούν σπίτι τους. Μας συμπάθησαν. Ζήτω. Και αφού με το ζόρι πήγαμε μια φορά, πλέον περιμένουν από εμάς να τους καλέσουμε. Και γεγονός είναι, ότι ο άνδρας μου και εγώ δεν είμαστε οι πιο κοινωνικοί άνθρωποι.
Εκείνοι, όμως, φέρνουν το παιδί τους για να το αφήσουν στο σπίτι μας και καταλήγουν να μπαίνουν μέσα και να κάθονται τουλάχιστον μία ώρα –κάθε φορά! Πολύ συχνά προσφέρομαι να επιστρέψω εγώ το παιδί τους στο σπίτι, για να αποφύγω ακριβώς αυτό! Αλλά κατεβαίνουν να το πάρουν και μου μιλούν μισή ώρα έξω από το αμάξι.
Η ευγένειά μας, δηλαδή, μας γυρνά μπούμερανγκ. Για να μην γίνουμε αγενείς, γινόμαστε φιλικοί. Και όταν τελικά τους αποχαιρετώ νιώθω λίγο άσχημα, σα να τους έδωσα λάθος εντύπωση, ότι θέλω να γίνω φίλη τους, ενώ στην πραγματικότητα, θέλω μόνο να αποδράσω!
Μπορεί να ακούγομαι απαίσια που το λέω αυτό, αλλά δεν τους συμπαθώ. Για την ακρίβεια, είμαστε εντελώς διαφορετικοί γονείς –και πρέπει να έχουμε και γύρω στα 15 χρόνια διαφορά ηλικίας μαζί τους. Διαφωνούμε σε πολλά πράγματα μαζί τους (κυρίως στο πώς μεγαλώνουν τους και στην εμμονή που έχουν με τα λεφτά), όμως έχουμε την ατυχία να μένουμε πολύ κοντά τους. Τόσο που σχεδόν τους ακούμε όταν τσακώνονται!
Μερικές φορές αστειευόμενοι λέμε, ο άνδρας μου κι εγώ, ότι ίσως να έπρεπε να μετακομίσουμε. Από την άλλη, μας φαίνεται εντελώς λάθος να χαλάσουμε τη φιλία του παιδιού μας, εξαιτίας αυτών των γονιών.
Η συμβουλή μου, τελικά, αν πιστεύετε ότι είστε στη θέση μου είναι να επενδύσετε χρόνο στους γονείς των φίλων των παιδιών σας, με τους οποίους πιστεύετε ότι θα συναναστρέφεστε για πολλά χρόνια, ακόμα κι αν κάποιες φορές νιώθετε ότι υποφέρετε. Κι αν ο άλλος γονιός δείχνει να γίνεται πολύ πιεστικός, απλά κρατήστε αποστάσεις.
Αν πιάσετε τον εαυτό σας να μη συμπαθεί ή να μην εμπιστεύεται τον άλλο γονιό αρκετά, ώστε να αφήσετε το παιδί σας στο σπίτι του ή στο αυτοκίνητό του, είστε σε πολύ δύσκολη θέση! Δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και καθώς πορευόμαστε μαθαίνουμε… ένας φίλος τη φορά!»
Πηγή Tromaktiko
Τα παιδιά μας, όμως, μεγαλώνουν, η ζωή γίνονται πιο περίπλοκη. Τα παιδιά μας αποκτούν φίλους στο σχολείο, στη μπάλα, στο ωδείο, στη γειτονιά και εμάς δεν μας πέφτει λόγος πια. Πρώτα κάνουν τα παιδιά μας νέους φίλους και αργότερα γνωρίζουμε εμείς τους γονείς τους –τα ραντεβού για παιχνίδι όσο πήγαιναν στον παιδικό σταθμό αντιστρέφονται πλέον εντελώς.
Μέχρι στιγμής δεν έχει τύχει να γνωρίσω κάποιον άλλο γονιό που να θεωρήσω, ότι θα μπορούσα να γίνω φίλη –και δεν με πειράζει αυτό! Το “πλάνο” μου, αναφορικά με τους άλλους γονείς είναι να τους γνωρίσω τόσο όσο χρειάζεται για να μπορώ να βγάζω αποφάσεις, για το αν τους εμπιστεύομαι ή όχι όταν το παιδί μου πηγαίνει στο σπίτι τους. Αν τώρα, κάποια στιγμή στο μέλλον, γίνουμε φίλοι, μια χαρά! Αλλά δεν θα το πιέσω κιόλας!
Δυστυχώς, οι πιθανότητες μέχρι στιγμής δεν ήταν με το μέρος μας. Καταλαβαίνω, ότι ίσως ακούγομαι λίγο σνομπ με αυτό, αλλά μερικές φορές το να βρεις γονείς με τους οποίους ταιριάζεις είναι σα να ψάχνεις να βρεις νέο σύντροφο.
Οι φίλοι των παιδιών έρχονται και φεύγουν –το ίδιο και οι γονείς τους. Έχουμε κατά καιρούς γνωρίσει εξαιρετικά θρήσκους γονείς που ήθελαν να παίρνουν το παιδί μας μαζί τους στην εκκλησία τις Κυριακές, γονείς που είχαν πρόβλημα εθισμού στο αλκοόλ, γονείς που μας ζήτησαν δανεικά και γονείς που δεν είχαν ιδέα πού βρισκόταν το παιδί τους (ή σε ποιανού το σπίτι ήταν) –κάτι που λέει πολλά…
Όχι μόνο πρέπει να προσέχουμε τους φίλους που κάνει το παιδί μας, να καταλαβαίνουμε αν είναι καλά παιδιά και ασκούν θετική επιρροή, αλλά πρέπει να ανησυχούμε και για τους γονείς τους και τον τρόπο που ζουν στο σπίτι τους.
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν το παιδί βρει τον απόλυτα κολλητό φίλο; Και τι γίνεται όταν το παιδί αυτό, είναι μεν συμπαθητικό, αλλά οι γονείς του όχι τόσο;
Σχεδόν αμέσως, αφού γνωρίσαμε τους γονείς της εν λόγω φίλης της κόρης μου, άρχισαν να μας καλούν σπίτι τους. Μας συμπάθησαν. Ζήτω. Και αφού με το ζόρι πήγαμε μια φορά, πλέον περιμένουν από εμάς να τους καλέσουμε. Και γεγονός είναι, ότι ο άνδρας μου και εγώ δεν είμαστε οι πιο κοινωνικοί άνθρωποι.
Εκείνοι, όμως, φέρνουν το παιδί τους για να το αφήσουν στο σπίτι μας και καταλήγουν να μπαίνουν μέσα και να κάθονται τουλάχιστον μία ώρα –κάθε φορά! Πολύ συχνά προσφέρομαι να επιστρέψω εγώ το παιδί τους στο σπίτι, για να αποφύγω ακριβώς αυτό! Αλλά κατεβαίνουν να το πάρουν και μου μιλούν μισή ώρα έξω από το αμάξι.
Η ευγένειά μας, δηλαδή, μας γυρνά μπούμερανγκ. Για να μην γίνουμε αγενείς, γινόμαστε φιλικοί. Και όταν τελικά τους αποχαιρετώ νιώθω λίγο άσχημα, σα να τους έδωσα λάθος εντύπωση, ότι θέλω να γίνω φίλη τους, ενώ στην πραγματικότητα, θέλω μόνο να αποδράσω!
Μπορεί να ακούγομαι απαίσια που το λέω αυτό, αλλά δεν τους συμπαθώ. Για την ακρίβεια, είμαστε εντελώς διαφορετικοί γονείς –και πρέπει να έχουμε και γύρω στα 15 χρόνια διαφορά ηλικίας μαζί τους. Διαφωνούμε σε πολλά πράγματα μαζί τους (κυρίως στο πώς μεγαλώνουν τους και στην εμμονή που έχουν με τα λεφτά), όμως έχουμε την ατυχία να μένουμε πολύ κοντά τους. Τόσο που σχεδόν τους ακούμε όταν τσακώνονται!
Μερικές φορές αστειευόμενοι λέμε, ο άνδρας μου κι εγώ, ότι ίσως να έπρεπε να μετακομίσουμε. Από την άλλη, μας φαίνεται εντελώς λάθος να χαλάσουμε τη φιλία του παιδιού μας, εξαιτίας αυτών των γονιών.
Η συμβουλή μου, τελικά, αν πιστεύετε ότι είστε στη θέση μου είναι να επενδύσετε χρόνο στους γονείς των φίλων των παιδιών σας, με τους οποίους πιστεύετε ότι θα συναναστρέφεστε για πολλά χρόνια, ακόμα κι αν κάποιες φορές νιώθετε ότι υποφέρετε. Κι αν ο άλλος γονιός δείχνει να γίνεται πολύ πιεστικός, απλά κρατήστε αποστάσεις.
Αν πιάσετε τον εαυτό σας να μη συμπαθεί ή να μην εμπιστεύεται τον άλλο γονιό αρκετά, ώστε να αφήσετε το παιδί σας στο σπίτι του ή στο αυτοκίνητό του, είστε σε πολύ δύσκολη θέση! Δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και καθώς πορευόμαστε μαθαίνουμε… ένας φίλος τη φορά!»
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
