2018-02-20 21:19:04
Γράφει ο Γιάννης Παπαϊωάννου
Ο Τούρκος από τον 18ο αιώνα όταν τα βάζει με Δυτικούς καταλήγει με διαμελισμό. Αυτό φοβάται και τώρα στο ότι θα συμβεί με το Κουρδιστάν.
Ο όρος «Ανατολικό Ζήτημα», αναφέρεται στα διπλωματικά και πολιτικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν από τον διαμελισμό του Οθωμανικού Κράτους από τα μέσα του 18ου μέχρι και τις αρχές του 20ου. Τότε ο ένας μετά τον άλλο οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς λαοί εξεγέρθηκαν κατά της Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ηττηθεί από τη Ρωσία κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο το 1774
«Το ξεφλούδισμα της αγκινάρας» ξεκίνησαν οι Γάλλοι του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο μετά οι Έλληνες με το Ναβαρίνο, ακολουθεί η εξέγερση της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, η ήττα στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78, Η Ρουμανία (Βλαχία και Μολδαβία), η Σερβία και Μαυροβούνιο ανακηρύχθηκαν πλήρως ανεξάρτητα κράτη. Αργότερα εξεγέρθηκε η Αραβία και οι βρετανικές δυνάμεις κατέλαβαν (1917) τη Βαγδάτη και την Ιερουσαλήμ. Οι βαλκανικές κτίσεις χάθηκαν όλες στους Βαλκανικούς πολέμους ώσπου η Οθωμανική αυτοκρατορία έφθασε στα σημερινά τουρκικά σύνορα.
Σύνορα που σταθεροποιήθηκαν κυρίως χάρη στο ευρωπαϊστή Κ. Ατατουτρκ και σε βάρος του Μικρασιατικού Ελληνικού ποντιακού, Αρμενικού, κουρδικού πληθυσμού.
Και η πολιτική των δυτικών -ειδικά των Ευρωπαίων και των μεγάλων δυνάμεων- είναι τέτοια διαχρονικά που θέλουν να έχουν απέναντι τους μια μικρή Τουρκία. Γενικότερα θελουν μικρά ελεγχόμενα «δυτικόφρονα» κράτη σε αυτή την κομβική περιοχή των Βαλκανίων και της ανατολικής μεσογείου.
Οι κεμαλιστές το «είχαν δει» το σενάριο και επέλεξαν να πιάσουν «στρατηγικές φιλίες» με την Δύση πετυχαίνοντας αρχικά την πλήρη σταθεροποίηση των συνόρων τους μετά το 1922. Στην συνέχεια υιοθετώντας πλήρως τον εκ δυτικισμό, και πορεια προς την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ κλείδωσαν μεταπολεμικά τα σύνορα τους προς βορά εξασφαλίζοντας τα από τον παραδοσιακό τους αντίπαλο την Ρωσία και πέτυχαν μακροχρόνια ειρήνη με την Ελλάδα στα δυτικά τους.
Στα τέλη του 20ου αιώνα, λόγω της συμμαχίας με τις ΗΠΑ, οι Τούρκοι είχαν ρόλο στο Νότο σε βάρος του ΙΡΑΝ και του ΙΡΑΚ και ανατολικότερα. Είχαν μεγάλη υποστήριξη σε πολλά εσωτερικά προβλήματα τους όπως το κουρδικό και τέλος, είχαν την πλήρη ανοχή της δύσης στο Κυπριακό.
Την τελευταία 15ετια όμως ο Ερντογαν και οι νεο Οθωμανοί έκαναν οτιδήποτε ήταν δυνατόν να κάνουν, ώστε να σπάσουν με την Δύση και τους γείτονες τους φέρνοντας τα πράγματα σε μια πρότερη κατάσταση. Η Τουρκία αισθάνεται άβολα μέσα στα σημερινά σύνορα της έφτασε στο σημείο να ζητήσει δια του πρόεδρου της Ερντογαν να ξανασυζητηθεί η Λωζάνη.
Έτσι επιστρέψαμε σχεδόν στην εποχή του μεγάλου Ασθενή. Για τους δικούς τους λογούς σήμερα -Φεβρουάριος του 2018- κανένας δεν θα βοηθήσει την Τουρκία.
Τα νέο οθωμανικά σχέδια ενοχλούν όλα τα γειτονικά κράτη της Τουρκίας που φτιάχτηκαν σε βάρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Παράλληλα ούτε ο Ρώσος, ούτε ο Αμερικάνος, ούτε ο Γερμανός, ούτε ο Γάλλος, ούτε ο Άγγλος ούτε ο Ιταλός, ούτε το Ισραηλ ούτε η Συρία θελουν μια μεγάλη Τουρκία, ανεξέλεγκτη περιφερειακή δύναμη σε μια περιοχή έξω από τα όρια της συνθήκης της Λωζάνης.
Σήμερα ο Ρώσος στέλνει κατά των Τουρκων τους Σύριους του Ασαντ στην Αφριν. Εκεί θα πολεμήσουν στο πλευρό Κούρδων που εκπαιδεύουν οι Αμερικάνοι(!) Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η Τουρκία πολεμά με μικρότερους στρατούς που δρουν στην υπηρεσία των δυο μεγάλων του πλανήτη.
Παρά την συμμαχία στο ΝΑΤΟ οι Αμερικάνοι άλλα και όλοι οι σύμμαχοι δειχνουν φανερά απρόθυμοι να συνδράμουν τον επεκτατισμό της Τουρκίας στην Συρία.
Η στρατιωτική ήττα της Τουρκίας θα την οδηγήσει σε αποδοχή -ντε φάκτο- του ανεξάρτητου Κουρδιστάν ενώ η βαρύτητα της ήττας θα καθορίσει τα σύνορα του νέου κράτους. Συνορα τα όποια όπου και να χαραχτούν θα είναι σε βάρος της Τουρκίας.
Από τους υπόλοιπους μεγάλους ο Γερμανός δεν θέλει ούτε να δει Τούρκο, ο Γάλλος έχει ήδη συνάψει διπλωματικές σχέσεις με το Κουρδιστάν, ο Άγγλος κάνει ότι κάνει ο Αμερικάνος, η Ιταλία, Γαλλία και το Ισραήλ παραφυλάνε μην πειράξει ο Τούρκος τα οικόπεδα που τους ενδιαφέρουν στην Κύπρο.
Η Κύπρος κάνει ότι μπορεί για να εμπλέξει όσα περισσότερα πετρελαϊκά συμφέροντα, στην ανατολική μεσόγειο! Εκεί εξελίσσεται ένα νέο στρατηγικό και οικονομικό Ελ Ντοραντο και όλοι είναι έτοιμοι αν κάνει καμιά «χοντράδα» ο Ερντογάν να παρέμβουν.
Ο Τούρκος ως Οθωμανός έγινε ξανά ο μεγάλος Ασθενής στην περιοχή!
Μια στρατιωτική ήττα της Τουρκίας θα λύσει πολλά μέτωπα ταυτόχρονα. Ένα Κουρδιστάν αρχικά και μια ζώνη ασφάλειας 200-300 μίλια από τα πετρέλαια στην Κύπρο είναι ορατά σενάρια που θα βόλευαν τους πάντες.
Αντιθέτως αν αφεθεί να νικήσει στην Β. Συρία θα βγει από τα σύνορα του και αν αφεθεί να κάνει το Μπουλινγκ στην ανατολική Μεσόγειο θα βλάψει τους πάντες.
Το τσαλάκωμα της Τουρκίας και το ρήγμα στο ΝΑΤΟ θα βόλευε κι άλλους στην ανατολική ευρώπη ενώ οι Ευρωπαίοι -όσο και αν τους θεωρούμε φραγκοφονιάδες- δύσκολα θα ανέχονταν ανοιχτή Τουρκική εισβολή και μπουλινγκ στην ευρωπαϊκή επικράτεια και στα σχέδιά τους.
Όλα αυτά κάνουν τους Τούρκους πολύ νευρικούς και αυτό πρέπει να προσεχθεί γιατί εμείς έχουμε σύνορα μαζί τους
papaioannou-j.gr
Ο Τούρκος από τον 18ο αιώνα όταν τα βάζει με Δυτικούς καταλήγει με διαμελισμό. Αυτό φοβάται και τώρα στο ότι θα συμβεί με το Κουρδιστάν.
Ο όρος «Ανατολικό Ζήτημα», αναφέρεται στα διπλωματικά και πολιτικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν από τον διαμελισμό του Οθωμανικού Κράτους από τα μέσα του 18ου μέχρι και τις αρχές του 20ου. Τότε ο ένας μετά τον άλλο οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς λαοί εξεγέρθηκαν κατά της Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ηττηθεί από τη Ρωσία κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο το 1774
«Το ξεφλούδισμα της αγκινάρας» ξεκίνησαν οι Γάλλοι του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο μετά οι Έλληνες με το Ναβαρίνο, ακολουθεί η εξέγερση της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, η ήττα στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78, Η Ρουμανία (Βλαχία και Μολδαβία), η Σερβία και Μαυροβούνιο ανακηρύχθηκαν πλήρως ανεξάρτητα κράτη. Αργότερα εξεγέρθηκε η Αραβία και οι βρετανικές δυνάμεις κατέλαβαν (1917) τη Βαγδάτη και την Ιερουσαλήμ. Οι βαλκανικές κτίσεις χάθηκαν όλες στους Βαλκανικούς πολέμους ώσπου η Οθωμανική αυτοκρατορία έφθασε στα σημερινά τουρκικά σύνορα.
Σύνορα που σταθεροποιήθηκαν κυρίως χάρη στο ευρωπαϊστή Κ. Ατατουτρκ και σε βάρος του Μικρασιατικού Ελληνικού ποντιακού, Αρμενικού, κουρδικού πληθυσμού.
Και η πολιτική των δυτικών -ειδικά των Ευρωπαίων και των μεγάλων δυνάμεων- είναι τέτοια διαχρονικά που θέλουν να έχουν απέναντι τους μια μικρή Τουρκία. Γενικότερα θελουν μικρά ελεγχόμενα «δυτικόφρονα» κράτη σε αυτή την κομβική περιοχή των Βαλκανίων και της ανατολικής μεσογείου.
Οι κεμαλιστές το «είχαν δει» το σενάριο και επέλεξαν να πιάσουν «στρατηγικές φιλίες» με την Δύση πετυχαίνοντας αρχικά την πλήρη σταθεροποίηση των συνόρων τους μετά το 1922. Στην συνέχεια υιοθετώντας πλήρως τον εκ δυτικισμό, και πορεια προς την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ κλείδωσαν μεταπολεμικά τα σύνορα τους προς βορά εξασφαλίζοντας τα από τον παραδοσιακό τους αντίπαλο την Ρωσία και πέτυχαν μακροχρόνια ειρήνη με την Ελλάδα στα δυτικά τους.
Στα τέλη του 20ου αιώνα, λόγω της συμμαχίας με τις ΗΠΑ, οι Τούρκοι είχαν ρόλο στο Νότο σε βάρος του ΙΡΑΝ και του ΙΡΑΚ και ανατολικότερα. Είχαν μεγάλη υποστήριξη σε πολλά εσωτερικά προβλήματα τους όπως το κουρδικό και τέλος, είχαν την πλήρη ανοχή της δύσης στο Κυπριακό.
Την τελευταία 15ετια όμως ο Ερντογαν και οι νεο Οθωμανοί έκαναν οτιδήποτε ήταν δυνατόν να κάνουν, ώστε να σπάσουν με την Δύση και τους γείτονες τους φέρνοντας τα πράγματα σε μια πρότερη κατάσταση. Η Τουρκία αισθάνεται άβολα μέσα στα σημερινά σύνορα της έφτασε στο σημείο να ζητήσει δια του πρόεδρου της Ερντογαν να ξανασυζητηθεί η Λωζάνη.
Έτσι επιστρέψαμε σχεδόν στην εποχή του μεγάλου Ασθενή. Για τους δικούς τους λογούς σήμερα -Φεβρουάριος του 2018- κανένας δεν θα βοηθήσει την Τουρκία.
Τα νέο οθωμανικά σχέδια ενοχλούν όλα τα γειτονικά κράτη της Τουρκίας που φτιάχτηκαν σε βάρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Παράλληλα ούτε ο Ρώσος, ούτε ο Αμερικάνος, ούτε ο Γερμανός, ούτε ο Γάλλος, ούτε ο Άγγλος ούτε ο Ιταλός, ούτε το Ισραηλ ούτε η Συρία θελουν μια μεγάλη Τουρκία, ανεξέλεγκτη περιφερειακή δύναμη σε μια περιοχή έξω από τα όρια της συνθήκης της Λωζάνης.
Σήμερα ο Ρώσος στέλνει κατά των Τουρκων τους Σύριους του Ασαντ στην Αφριν. Εκεί θα πολεμήσουν στο πλευρό Κούρδων που εκπαιδεύουν οι Αμερικάνοι(!) Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η Τουρκία πολεμά με μικρότερους στρατούς που δρουν στην υπηρεσία των δυο μεγάλων του πλανήτη.
Παρά την συμμαχία στο ΝΑΤΟ οι Αμερικάνοι άλλα και όλοι οι σύμμαχοι δειχνουν φανερά απρόθυμοι να συνδράμουν τον επεκτατισμό της Τουρκίας στην Συρία.
Η στρατιωτική ήττα της Τουρκίας θα την οδηγήσει σε αποδοχή -ντε φάκτο- του ανεξάρτητου Κουρδιστάν ενώ η βαρύτητα της ήττας θα καθορίσει τα σύνορα του νέου κράτους. Συνορα τα όποια όπου και να χαραχτούν θα είναι σε βάρος της Τουρκίας.
Από τους υπόλοιπους μεγάλους ο Γερμανός δεν θέλει ούτε να δει Τούρκο, ο Γάλλος έχει ήδη συνάψει διπλωματικές σχέσεις με το Κουρδιστάν, ο Άγγλος κάνει ότι κάνει ο Αμερικάνος, η Ιταλία, Γαλλία και το Ισραήλ παραφυλάνε μην πειράξει ο Τούρκος τα οικόπεδα που τους ενδιαφέρουν στην Κύπρο.
Η Κύπρος κάνει ότι μπορεί για να εμπλέξει όσα περισσότερα πετρελαϊκά συμφέροντα, στην ανατολική μεσόγειο! Εκεί εξελίσσεται ένα νέο στρατηγικό και οικονομικό Ελ Ντοραντο και όλοι είναι έτοιμοι αν κάνει καμιά «χοντράδα» ο Ερντογάν να παρέμβουν.
Ο Τούρκος ως Οθωμανός έγινε ξανά ο μεγάλος Ασθενής στην περιοχή!
Μια στρατιωτική ήττα της Τουρκίας θα λύσει πολλά μέτωπα ταυτόχρονα. Ένα Κουρδιστάν αρχικά και μια ζώνη ασφάλειας 200-300 μίλια από τα πετρέλαια στην Κύπρο είναι ορατά σενάρια που θα βόλευαν τους πάντες.
Αντιθέτως αν αφεθεί να νικήσει στην Β. Συρία θα βγει από τα σύνορα του και αν αφεθεί να κάνει το Μπουλινγκ στην ανατολική Μεσόγειο θα βλάψει τους πάντες.
Το τσαλάκωμα της Τουρκίας και το ρήγμα στο ΝΑΤΟ θα βόλευε κι άλλους στην ανατολική ευρώπη ενώ οι Ευρωπαίοι -όσο και αν τους θεωρούμε φραγκοφονιάδες- δύσκολα θα ανέχονταν ανοιχτή Τουρκική εισβολή και μπουλινγκ στην ευρωπαϊκή επικράτεια και στα σχέδιά τους.
Όλα αυτά κάνουν τους Τούρκους πολύ νευρικούς και αυτό πρέπει να προσεχθεί γιατί εμείς έχουμε σύνορα μαζί τους
papaioannou-j.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στα Aστέρια Γλυφάδας το επόμενο «bras de fer» των κατασκευαστών
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
