Του Κώστα Ροδινού
Μπορεί οι δηλώσεις της κ. Λαγκάρντ να μας εξόργισαν, αλλά ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Λίγο πολύ αυτή είναι η εντύπωση που τείνει να κυριαρχήσει, αν δεν έχει ήδη επικρατήσει, στη διεθνή κοινή γνώμη, αλλά και τα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Στην Ε.Ε. , με όλους τους τόνους δηλώνουν ότι πολύ ασχολήθηκαν με την Ελλάδα, πολλά χρήματα μας έδωσαν, δεν μπορούν να συνεχίζουν να πετάνε λεφτά σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο. «Καιρός να πάρουν και οι Έλληνες τις αποφάσεις τους», είναι η συνήθης επωδός.
Στο ΔΝΤ, πληθαίνουν διαρκώς οι φωνές που ισχυρίζονται (και μάλλον δεν έχουν άδικο) ότι με τα χρήματα που διοχετεύονται στην Ελλάδα, θα μπορούσε ίσως να παραχθεί σημαντικότερο έργο σε άλλες χώρες του πλανήτη που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.
Παράλληλα, όποιος ξένος τυχαίνει να παρακολουθεί το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα, κυριολεκτικά τραβάει τα μαλλιά του γιατί η εικόνα που μεταφέρουμε, είναι σαν να μην έχουμε ιδέα για το τι μπορεί να μας περιμένει στην άκρη του δρόμου.
Περί άλλων τυρβάζουμε..
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον μόνο τυχαίο δεν είναι που καθημερινά εμφανίζονται και νέα σενάρια που είτε προβλέπουν, είτε προφητεύουν, είτε ανακυκλώνουν την έξοδό μας από το ευρώ.
Ας μη γελιόμαστε. Προφανώς και η έξοδός μας από το ευρώ θα έχει τεράστιο κόστος το οποίο, ασχέτως του τι λέγεται, ουδείς μπορεί να εκτιμήσει με ακρίβεια. Όμως , η διαρκής αβεβαιότητα κοστίζει περισσότερο και οδηγεί το σύνολον της ευρωζώνης σε παράλυση. Χώρια, που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ένα ..ατύχημα, που θα επιφέρει το μοιραίο.
Επιπλέον, και αυτό τείνουμε να το ξεχάσουμε υπάρχουν πολλοί που έχουν επενδύσει στο σενάριο εξόδου, άρα αναμένουν να εισπράξουν. Και αυτοί είναι από τις κινητήριες δυνάμεις ανακύκλωσης των σεναρίων γιατί «είναι πολλά τα λεφτά Άρη»!
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις (και αναφέρομαι κυρίως στα κόμματα της Αριστεράς, αλλά και τους ΑΝΕΞΕΛ) που λαϊκίζουν ασύστολα επιχειρώντας να υποκλέψουν την ψήφο της κοινής γνώμης ισχυριζόμενες ό,τι τελικώς οι «Ευρωπαίοι μπλοφάρουν» και πως απειλές τους είναι κούφιες! Στο τέλος, θα κάνουν πίσω, θα μας δώσουν κάτι παραπάνω και θα συνεχίσουμε όπως πρώτα! Έτσι, ο ένας τάζει προσλήψεις, ο άλλος υπόσχεται αυξήσεις, ο τρίτος ..δεσμεύεται ό,τι θα τα καταγγείλει όλα και θα ξαναγυρίσουμε στο 2009! Σαν να μη συνέβη τίποτα!
Λυπούμαι πολύ, αλλά στερούνται σοβαρότητος όσοι «παραμυθιάζουν» τον κόσμο με ψεύτικα λόγια. Και μάλιστα έναν κόσμο που, ζαλισμένος από τα μέτρα των τελευταίων χρόνων, έχει ήδη υπερβεί τις αντοχές του. Είναι και ανήθικο να λές συνειδητά ψέματα. Να εμπορεύεσαι ελπίδες.
Υπάρχει απάντηση σ’ όλα αυτά;
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι χώρες δεν είναι ..ανώνυμες εταιρείες που τίθενται σε καθεστώς εκκαθάρισης. Γιατί οι χώρες στηρίζονται σε λαούς. Σε έθνη. Μπορεί να πτωχεύουν, αλλά δεν εξαφανίζονται! Το γιατί, το είπε ο Γκίντερ Γκράς με το ποίημά του η «Ντροπή της Ευρώπης»!
Το λέει ο στίχος του Ρίλκε από τις Ελεγείες του Ντουίνο : «Γιατί η ομορφιά δεν είναι παρά η αρχή του τρομερού, που μόλις μπορούμε να υποφέρουμε και τη θαυμάζουμε τόσο γιατί δεν στέργει να μας καταστρέψει»!
Το είχε πεί ο Νίτσε, στη «Γέννηση της Τραγωδίας: «Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.»
Το εξηγεί ο Νικηφόρος Βρεττάκος στη «Λειτουργία Κάτω από των Ακρόπολή»: «Απολιόρκητη όταν πολιορκείσαι και όταν συλλαμβάνεσαι ασύλληπτη κι όταν κουστωδίες σε πάνε και σε φέρνουνε στα πραιτώρια, κι όταν δένεσαι πάνω σε πασσάλους και μαστιγώνεσαι, κι όταν δένεσαι πίσω από άλογα κι άρματα και σέρνεσαι βάφοντας κόκκινη την οδό προς τον Αδη…Κι όταν ενταφιάζεσαι, δεν μένεις εκεί, παρά μόνο για μια ή για δύο το πολύ για τέσσερις νύχτες-οπότε «όρθρου βαθέος» γιομίζεις το φώς με πίδακες της Ανάστασης»
Που θέλω να καταλήξω;
Σχεδόν τρία χρόνια τώρα περιμένουμε τους άλλους να μας σώσουν. Ψοφοδεείς κυβερνήτες, κατέφυγαν σε οριζόντιες λύσεις για να μη ξεβολέψουν τον κομματικό τους στρατό.
Ενέσκηψαν επί των πολλών, για να μη ζορίσουν τους εκλεκτούς τους.
Βρίσκουν χρήματα για τις τράπεζες και απλώς καταμετρούν τους ανέργους.
Ανθρώπινες ψυχές καταγράφονται ως στατιστικά δεδομένα.
Κοροϊδεύουν έναν ολόκληρο λαό, ό,τι δήθεν τον σώζουν ενώ τον εξαθλιώνουν.
Στην Ευρώπη, όντως αλλάζουν τα δεδομένα και ανοίγεται μια χαραμάδα ελπίδας που δεν υπήρχε πριν λίγους μήνες, αλλά ας μην αναπτερωθούν ελπίδες φρούδες. Η Ευρώπη περισσότερο σκέφτεται μη χτυπήσει σε παγόβουνο ο ..Τιτανικός της Ισπανίας. Γιατί δεν σώζεται με τίποτα.
Τι πρέπει να κάνουμε;
Αυτό που δεν κάναμε τα τελευταία χρόνια.
Να καταστρώσουμε ένα σχέδιο ελληνικό.
Ένα σχέδιο που μπορούμε να υλοποιήσουμε χωρίς να διαλύσουμε την κοινωνία μας, αλλά και ταυτοχρόνως χωρίς να διεκδικούμε την συμπόνια ή την επαιτεία των άλλων.
Και να τολμήσουμε να υπερβούμε τους εαυτούς μας αποκαλύπτοντας όλη την αλήθεια στο φώς.
Το λέει ο Εθνικός μας Ποιητής:
«Το Εθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί Εθνικό ο,τι είναι αληθινό..»
Γιατί τα ψέμματα μας οδήγησαν εδώ….
kostasxan.blogspot.com
