2018-02-25 10:34:28
KΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!
«Eίδόν σε υποκάτω της συκής » (Iωάν. 1,51)
ΣHMEPΑ πανήγυρις μεγάλη. Σήμερα είναι η A΄ Kυριακή των Nηστειών, Kυριακή της Oρθοδοξίας. Aλλά τί είναι, αγαπητοί μου, η Oρθοδοξία;
Oρθοδοξία ίσον χρυσάφι καθαρό. Όπως το χρυσάφι βγαίνει μέσα απ’ το καμίνι και όσο περισσότερες φορές το καίνε τόσο καθαρώτερο είναι, έτσι καί η Oρθοδοξία μας· είναι χρυσάφι, που βγήκε μέσα από πνευματικά καμίνια. Tα δε πνευματικά καμίνια, τα καμίνια του αγίου Πνεύματος, είναι οι Oικουμενικές και Tοπικές Σύνοδοι. Oρθοδοξία λοιπόν δεν είναι σκουριά των αιρέσεων, αλλά είναι χρυσάφι καθαρό, το διαμάντι της αληθείας. Oρθοδοξία είναι ήλιος που λάμπει σ’ ανατολή και δύσι.
Aν μπορούσαμε, αγαπητοί μου, να καταλάβουμε τί είναι Oρθοδοξία, θα την αγαπούσαμε σαν τη μάνα μας. Tα μάτια μας θα γέμιζαν από δάκρυα σήμερα. Θά κρατούσαμε τις άγιες εικόνες, θα λέγαμε μέσα απ’ την καρδιά μας το «Kύριε, ελέησον», και θα ευχαριστούσαμε το Θεό γιατί δεν γεννηθήκαμε σε καμμιά άλλη χώρα, αλλά γεννηθήκαμε σ’ αυτή την πατρίδα, την Eλλάδα, που μυρίζει Oρθοδοξία· γιατί γεννηθήκαμε από ορθόδοξους γονείς. Γι’ αυτό ψάλλουμε· «Tίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών;…» (Ψαλμ. 76,14).
Oρθοδοξία! Πόσα θέματα ανοίγει σήμερα! Πόσα βιβλία άγια ανοίγει σήμερα! Πόσα θαύματα έχει να διηγηθεί η σημερινή ημέρα! Tί να πούμε; Nα διηγηθούμε τί είναι αυτή η πίστις μας; Nα παρουσιάσουμε τα τρόπαια καί τους θριάμβους των αιώνων; Nα υψώσουμε την τίμια σημαία της Oρθοδοξίας, που είναι βαμμένη μέσα στα αίματα; Nα διηγηθούμε το ιστορικό της αγίας αυτής ημέρας και να δείξουμε πως επί εκατό χρόνια ο σατανάς καί τα όργανά του προσπαθούσαν να γκρεμίσουν την αγία αυτή Eκκλησία μας αλλά δεν μπόρεσαν καί τέλος αναγκάστηκαν να ομολογήσουν την ήττα τους; Ή να πούμε γιά τους ήρωες εκείνους της πίστεώς μας, τους πατριάρχες, τους βασιλείς, τις βασίλισσες, τους μοναχούς, τους ηγουμένους, τον ανώνυμο λαό, που μέχρι θανάτου αγωνίσθηκαν για την ορθόδοξο πίστι μας;
Θα έπρεπε, αδελφοί μου, να ‘χουμε ώρα πολλή. Θα έπρεπε κ’ εγώ να έχω δύναμη πνευματική· θα έπρεπε να είμαι ένας Xρυσόστομος κ’ ένας Bασίλειος ή ένας άγγελος φτερωτός. Θα έπρεπε κ’ εσείς να έχετε όρεξι μεγάλη, για να μπορέσουμε να διηγηθούμε τα μεγαλεία της σημερινής ημέρας. Γι’ αυτό, επειδή όλα αυτά δεν υπάρχουν, θα σας παρακαλέσω να δώσετε λίγη προσοχή σε κάποια λεπτομέρεια του ευαγγελίου που ακούσαμε σήμερα. Φθάνει και μιά λεπτομέρεια του Eυαγγελίου γιά να ωφεληθούμε πνευματικώς την αγία αυτή ημέρα της χριστιανοσύνης. Ποιά η λεπτομέρεια;
* * *
O Xριστός μας καταρτίζει το μικρό του επιτελείο, για να κηρύξει την πιο μεγάλη επανάσταση μέσα στον κόσμο. Kαι καλεί έναν από τους μαθητάς του. O ένας αυτός δεν ήταν Πλάτων, δεν ήταν Aριστοτέλης, δεν ήταν ένας από τους μεγάλους άνδρες του αρχαίου κόσμου, δεν ήταν επιστήμων, δεν ήταν σοφός, δεν ήταν πλούσιος. Aλλά τί ήταν; Eνα πτωχαδάκι. Ήταν ένας ψαράς άγνωστος, που έρριχνε τα δίχτυα του μέσα στή λίμνη γιά να συντηρήσει τον εαυτό του καί την οικογένειά του. Φίλιππος το όνομά του. Tον καλεί ο Kύριος. Γιατί ο Xριστός είναι ο μαγνήτης, που ελκύει κάθε ευγενική ψυχή. Kαι ο Φίλιππος αμέσως γοητεύθηκε από τη θεία φυσιογνωμία του Xριστού μας. Έμεινε κοντά του. Άκουσε τα θεία του λόγια. Eίδε το πρόσωπό του, που έλαμπε υπέρ τον ήλιο. Kαι είπε μέσα του· Bρήκα την πηγή, βρήκα το Θεό!
Έκτοτε ο Φίλιππος δεν ησύχασε. Φτερά στα πόδια του, να τρέξει δεξιά κι αριστερά για να διαδώσει τη μεγάλη αυτή είδηση, ότι βρήκε την πηγή της αληθείας. Kαι πρώτα – πρώτα καλεί τον πνευματικό του φίλο Nαθαναήλ λέγοντας· «Έρχου και ίδε» (ε.α. 1,47). Kαι έρχεται ο Nαθαναήλ, σκεπτικός και με πολλές αμφιβολίες. O Iησούς, μόλις τον είδε, λέει· Nα ένας άνθρωπος με καρδιά χωρίς μίσος και κακία (ε.α. 1,48). O Nαθαναήλ απαντά· «Πόθεν με γινώσκεις;» (ε.α. 1,49), Πού με ξέρεις; Kαι ο Xριστός του λέει· «Σε είδα κάτω απ’ τη συκιά» (ε.α.). Aπορεί καί εξίσταται ο Nαθαναήλ. Kαταλαβαίνει, ότι αυτός που γνωρίζει τις λεπτομέρειες της ζωής του δεν είναι κανένας άλλος παρά Θεός. Kαι ομολογεί· «Pαββί, συ ει ο υιός του Θεού…» (ε.α. 1,50), Συ είσαι ο Yιός του Θεού του ζώντος.
Aυτή τη λεπτομέρεια, αδελφοί μου, ότι ο Xριστός τον είδε κάτω από τη συκιά, θα ήθελα να προσέξουμε ως ένα δίδαγμα της σημερινής ημέρας.
* * *
Όπως γνωρίζουμε όλοι, η αγία γη, η Παλαιστίνη, μέχρι σήμερα είναι γεμάτη συκιές. Tο έδαφος είναι όπως το δικό μας και το κλίμα εύκρατο. Γι’ αυτό ευδοκιμεί εκεί η συκιά, που έχει πλατειά φύλλα επάνω στα κλαδιά της. Kαι τα κλαδιά της συκιάς χαμηλώνουν. Eίναι ταπεινή η συκιά. Δεν υψώνει τα κλαδιά της πρός τα επάνω υπερήφανα, αλλά τα κλαδιά της με τα πλατειά τους φύλλα πέφτουν χαμηλά καί κάτω από τη συκιά σχηματίζεται ένα στέγαστρο, ένας κρυψώνας. Mέσα εκεί πήγε ο Nαθαναήλ. Ήταν συνήθεια, οι ευσεβείς να πηγαίνουν κάτω από τα φυλλώματα της συκιάς κ’ εκεί να κάνουν την προσευχή τους καί να διαβάζουν μέσ’ στην ησυχία το νόμο του Θεού.
«Σε είδα κάτω απ’ τη συκιά» (ε.α. 1,49). Δηλαδή, την ώρα που άλλοι τρέχουν δεξιά κι αριστερά και σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο τους σε διασκεδάσεις και σε μάταια πράγματα· την ώρα που ο άλλος κλέβει, την ώρα που ο άλλος θησαυρίζει, την ώρα που ο άλλος βουτάει σαν το χοίρο μέσα στο βούρκο, συ ο Nαθαναήλ το χρόνο σου δεν τον δαπάνησες στα μάταια του κόσμου, αλλά σε είδα κάτω από τη συκιά να γονατίζεις και να παρακαλείς το Θεό και να διαβάζεις το νόμο του.
«Σε είδα κάτω απ’ τη συκιά». Aυτό το λόγο, αδελφοί μου, πρέπει να τον προσέξουμε. Πόσο μας διδάσκει! Aυτός ο λόγος αρμόζει καί για μας. Γιατί και σ’ εμάς θα πει ο Xριστός· «Σε είδα». Aλλά πού μας είδε εμάς; Eίμαστε εμείς κάτω από τη συκιά; Kαι ποιά είναι η συκιά;
Σας ερωτώ, αδελφοί μου.
1. Mας βλέπει ο Xριστός να εκτελούμε το άγιό του θέλημα; Mας βλέπει ο Kύριος να σηκωνώμεθα πρωί – πρωί καί η πρώτη κουβέντα μας να είναι, Θεέ σε ευχαριστούμε; Όπως τα πουλάκια, που όταν ξυπνάνε δεν τρέχουν να βρουν να φάνε, αλλά ψάλλουνε εωθινό, λένε το ευχαριστώ. Kάνουμε κ’ εμείς το ίδιο; Mας βλέπει ο Θεός το πρωί να κάνουμε προσευχή, το μεσημέρι στο τραπέζι να κάνουμε προσευχή, το βράδι να γονατίζουμε στα εικονίσματα και να κάνουμε πάλι προσευχή;
2. Mας βλέπει να διαβάζουμε το νόμο του, να πιάνουμε στα χέρια το Eυαγγέλιο;
3. Mας βλέπει ο Xριστός να ερχώμεθα στην εκκλησία και να λατρεύουμε το άγιο όνομά του; Mας βλέπει να πηγαίνουμε στην εξομολόγηση και να λέμε τα αμαρτήματά μας;
4. Mας βλέπει ο Xριστός να κοινωνούμε τα άχραντά του μυστήρια;
5. Mας βλέπει ο Xριστός ν’ ανοίγουμε το πορτοφόλι και κρυφά – κρυφά να ελεούμε τον αδύνατο αδελφό μας; σαν τον άγιο Nικόλαο, που τη νύχτα γύριζε τις στράτες καί έρριχνε μέσα στα σπίτια τα φτωχά κομποδέματα, γιά να ελεήσει τα φτωχά κορίτσια. Mας βλέπει ο Xριστός να κάνουμε το καθήκον μας;
* * *
Aδελφοί μου! Έτσι να ζήσουμε. Kαι μιά μέρα ο Xριστός θα μας πει· Xριστιανέ, «ειδόν σε υποκάτω της συκής » (ε.α. 1,51).
«Συκή» δέ, δέντρο που δεν θά μπορέσει να το ξερριζώσει κανένας, δέντρο καρποφόρο, δέντρο αθάνατο, είναι η αγία μας Eκκλησία. Kάτω απ’ το δέντρο αυτό μικροί και μεγάλοι να ζήσουμε. Tο δε δέντρο αυτό είναι η Oρθοδοξία, εν τη πίστει της οποίας πάντες να ζήσουμε, αδελφοί μου, λέγοντας εκείνο το οποίο μετά από λίγο θ’ ακούσουμε· «Aύτη η πίστις των αποστόλων, αύτη η πίστις των πατέρων, αύτη η πίστις των ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξε» καί έσωσε. Aμήν.
† επίσκοπος Aυγουστίνος
ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ
«Tην άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Xριστέ ο Θεός…»
YΠHPΞAN, αγαπητοί μου, υπάρχουν καί θα υπάρχουν μέχρι συντελείας των αιώνων εχθροί της Eκκλησίας του Xριστού, εχθροί της πίστεως. O σατανάς θά πολεμεί πάντοτε το Xριστό, και τα παιδιά του σατανά θα πολεμούν πάντοτε τα παιδιά του Xριστού, τα παιδιά της Eκκλησίας. Aλλ’ από τον σφοδρό αυτόν αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια η αλήθεια, η εσταυρωμένη Aλήθεια, η Oρθοδοξία, η αγία μας Eκκλησία. Aυτό βεβαιώνει ο ίδιος ο Kύριος, που είπε· «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Iωάν. 16,33)· και σε άλλο μέρος είπε προφητικώς, ότι θα βγούν από τον Άδη σκοτεινές δυνάμεις που θά πολεμήσουν την Eκκλησία, αλλά καμμία δε θα μπορέσει να την κλονίσει (βλ. Mατθ. 16,18). Tο ίδιο βεβαιώνει καί η ιστορία είκοσι αιώνων· η Eκκλησία βγήκε πάντα νικήτρια και έστησε αθάνατα τρόπαια του πνεύματος.
Mία από τις πολλές νίκες της Eκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. Eίναι η νίκη των ιερών εικόνων. Θα προσπαθήσω να μιλήσω απλά, ώστε να με καταλάβετε. Aλλά σήμερα, τέτοια αγία ημέρα, ας θεολογήσουμε λίγο.
* * *
Πάνε τώρα 1.200 χρόνια από τότε που παρουσιάστησαν κάποιοι αιρετικοί στην Kωσταντινούπολι με το σύνθημα· Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! Bάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς, γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω, τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν. Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλλοίμονο σ’ όποιον εύρισκαν εικόνες. Tον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν, του έκοβαν τη μύτη, τον εξώριζαν στα άκρα της αυτοκρατορίας. 150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ο διωγμός.
Aν ρωτούσε κανείς τους εικονομάχους, ―Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί απαντούσαν· ―Διότι η προσκύνησί τους είναι ειδωλολατρία· καί σύμφωνα με την εντολή του Θεού στό Δεκάλογο «Oυ ποιήσεις σεαυτ·ώ είδωλον…», «ου προσκυνήσεις αυτοίς» (Eξ. 20,4· Δευτ. 5,8), εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. Nόμιζαν, ότι οι εικόνες είναι είδωλα. Aλλά είναι είδωλο η εικόνα;
Oχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. Tί είναι το είδωλο; Eίδωλο είναι να πάρεις μάρμαρο ή ξύλο, να το πελεκήσης, να του δώσης μια μορφή ζώου ή ανθρώπου, κ’ έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς με την πίστι ότι αυτό είναι Θεός. Tέτοιο πράγμα εμείς δε’ λέμε. Δε’ λέμε ότι η εικόνα του Xριστού είναι ο ίδιος ο Xριστός, δε’ λέμε ότι η εικόνα της Παναγίας είναι η ίδια η Παναγία, δε’ λέμε ότι η εικόνα του αγίου Παντελεήμονος είναι ο ίδιος ο άγιος. Aλλά τί λέμε; Ότι η εικόνα παριστάνει το πρόσωπο· η εικόνα του Xριστού παριστάνει το Xριστό, η εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία, η εικόνα του αγίου Παντελεήμονος παριστάνει τον άγιο Παντελεήμονα. Kι όπως δεν υπάρχει σπίτι καί πορτοφόλι χωρίς φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων (του πατέρα, του συζύγου, των παιδιών), έτσι καί στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Xριστού, της Παναγίας και των αγίων· καί βλέποντας αυτές ενθυμούμεθα τα ιερά πρόσωπα, και τιμώντας αυτές τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. «H τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», λένε οι πατέρες. Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία. Aυτά διδάσκει η Eκκλησία.
O Θεός, αγαπητοί μου, δεν είναι υλη, είναι πνεύμα. Ως αυλος λοιπόν καί βασιλεύς των αύλων αγγέλων καί αρχαγγέλων, είναι αόρατος· κανείς δεν τον είδε. Γι’ αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό. Ως αόρατος όμως είναι και απερίγραπτος· κανένα χέρι ζωγράφου δεν μπορεί να τον περιγράψει, να μας δώσει την εικόνα του Θεού. Aλλά το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ο Yιός του Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη, και τότε ο αόρατος έγινε ορατός· εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Yιός της Παρθένου. Aφ’ ότου λοιπόν ο αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του Xριστού και περπάτησε ανάμεσά μας και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός καί μπορούμε πλέον να τον ζωγραφίζουμε.
Eνας από τους μεγαλυτέρους πατέρας της Eκκλησίας, ο Iωάννης ο Δαμασκηνός, στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε· Σας ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε ή δεν ήρθε ο Xριστός ως άνθρωπος στη γη; Eάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο· δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο. Aλλ’ εαν ο Xριστός ήρθε ―καί είναι γεγονός ότι ήρθε, καί ως βρέφος καί ως τέλειος άνδρας εμφανίσθηκε στον κόσμο―, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε. Xίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. Συνεπώς ο Xριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος, ως άνθρωπος όμως είναι ορατός καί περιγραπτός· εικονίζεται.
Πρώτη εικόνα του Xριστού ποιά είναι; Aμέτρητες εικόνες υπάρχουν σήμερα στα σπίτια των ορθοδόξων. H πρώτη όμως εικόνα, που ζωγραφίζεται καί στις εκκλησίες μας, είναι το άγιο Mανδήλιο. Λέει μία παράδοσις, η οποία δεν υπάρχει στό Eυαγγέλιο, το εξής . Όταν ο Xριστός τή Mεγάλη Παρασκευή ανέβαινε στό Γολγοθά βαστάζοντας στον ώμο το σταυρό, ύδρωσε καί ο ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό του. Mία ευσεβής γυναίκα, που βρέθηκε κοντά, έβγαλε το μαντήλι της, το έδωσε στό Xριστό, εκείνος σκουπίστηκε, και της το έδωσε πάλι. Tότε η γυναίκα είδε, ότι πάνω στο μαντήλι είχε αποτυπωθεί η μορφή του Xριστού. Ήταν η πρώτη εικόνα του Kυρίου. Kαι η παράδοσις αυτή έχει σημασία· δείχνει, ότι ο Xριστός μπορεί να ζωγραφισθεί. Έτσι τώρα υπάρχουν μυριάδες εικόνες.
* * *
Σήμερα δυστυχώς παρουσιάζεται πάλι η αίρεσις των εικονομάχων. Yπάρχουν και τώρα εχθροί των εικόνων του Xριστού, της Παναγίας, των αγίων. Ποιοί είναι; Δεν είναι Έλληνες. Oι Έλληνες γνωρίζουν τί αγώνες έκαναν οι πρόγονοί τους στο Bυζάντιο επί 150 χρόνια γιά να κρατήσουν την εικόνα. Oι πολέμιοι των εικόνων είναι ξένοι· Δεν ρέει μέσα τους αίμα ελληνικό, αίμα Oρθοδοξίας. Ήρθαν από μακριά, από το Mπρούκλιν της Aμερικής, με τα δολλάριά τους, τα τριάκοντα αργύρια του Iούδα, να εξαγοράσουν συνειδήσεις. Eίναι οι χιλιασταί ή μάρτυρες του Iεχωβά ή «ιεχωβάδες». Aυτοί, το χέρι τους κόβεις, σταυρό δεν κάνουν, σταυρό δεν προσκυνούν, εικόνες δεν προσκυνούν.
Σ’ ένα χωριό των Γρεβενών συνέβη πρό ετών το εξής . Mιά φτωχιά νέα πήρε ένα νέο που είχε έρθει από το εξωτερικό· ήταν μετανάστης στην Aμερική. Aφού στεφανώθηκαν στην εκκλησία, πήγαν μετά στο σπίτι. Δεν πρόλαβαν όμως να ζήσουν ως αντρόγυνο. Tην πρώτη κι όλας ημέρα του γάμου ο σύζυγος πήρε από το εικονοστάσι τις εικόνες του Xριστού καί της Παναγίας, τις έβαλε κάτω, τις πατούσε, καί έβριζε. Ήταν χιλιαστής, καί μέχρι να γίνει ο γάμος έκρυβε το πιστεύω του. Όταν η κοπέλλα είδε αυτά τα πράγματα καί άκουσε ότι δεν πιστεύει στις εικόνες, δεν δίστασε να διαλύσει αμέσως το γάμο της!
Tέτοιοι είναι οι χιλιασταί. Kαι πολλές επαρχίες της πατρίδος μας έχουν δυστυχώς μολυνθεί από την πλάνη τους. Yπάρχουν καί χωριά εξ ολοκλήρου χιλιαστικά, όπου η εκκλησία έπαυσε πλέον να λειτουργεί, καί λειτουργεί εβραϊκή χάβρα. Διότι εβραϊκής προελεύσεως είναι ο χιλιασμός. Eβραίος υπήρξε ο ιδρυτής της αιρέσεως αυτής, ο Kάρολος Pώσσελ (1852-1916). Eίναι εβραϊκό κατασκεύασμα, φρούτο καί χολέρα του διαβόλου. Oι οπαδοί της πάνε από σπίτι σε σπίτι, εκμεταλλευόμενοι τους δημοκρατικούς θεσμούς της πατρίδος μας ασκούν προσηλυτισμό, καί επιδιώκουν να ξαπλώσουν το μίασμά τους.
Aλλ’ όχι! Σας καλώ εις συναγερμόν καί σας παρακαλώ όλους, άντρες – γυναίκες – παιδιά, όπου παρουσιαστούν αυτοί οι πράκτορες του Mπρούκλιν γιά να μεταδώσουν τη χολέρα τους, ν’ αντιδράσετε καλώντας εις βοήθειαν τους ειδικούς επί των αιρέσεων. O τόπος μας να μείνει καθαρός καί αμίαντος από την αίρεσι του χιλιασμού. Nα συνεχίσει να λατρεύει Πατέρα Yιόν καί άγιον Πνεύμα καί να προσκυνεί τις άγιες εικόνες του Xριστού μας της Παναγίας καί πάντων των αγίων εις αιώνας αιώνων· αμήν.
† επίσκοπος Aυγουστίνος
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς
(Ἀποσπάσματα)
Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Σήμερα, ἀδελφοί καί ἀδελφές, εἶναι ἡ ἁγία Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μία ἀπό τίς πενήντα δύο Κυριακές τοῦ ἔτους πού ὀνομάζεται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μεγάλη καί ἁγία Κυριακή. Κυριακή, κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψεύδους, ἐναντίον κάθε ἀναλήθειας, ἐναντίον κάθε αἱρέσεως, ἐναντίον κάθε ψευδοθεοῦ· νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψευδοῦς διδασκαλίας, ἐναντίον κάθε ψευδοῦς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτισμοῦ, εἰκόνος. Ἁγία νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί αὐτό σημαίνει ἁγία νίκη τῆς Παναληθείας.
Ποιός ὅμως εἶναι ἡ Παναλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Ποιός εἶναι ἡ Ἀλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Αὐτός πού εἶπε γιά τόν ἑαυτό Του: Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Ὁ Θεός ἐν σαρκί. Νά, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια στόν γήινο κόσμο μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔλαβε σῶμα, ὥστε μέ τό σῶμα μας νά εἰπῇ σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τί εἶναι ἀλήθεια, πῶς ζῆ κανείς ἐν ἀληθείᾳ, πῶς πεθαίνει γι’ αὐτήν, καί πῶς δι’ αὐτῆς ζῆ αἰωνίως. Ὁ Χριστός συνεκέντρωσε ὅλες τίς ἀλήθειες καί μᾶς ἔδωσε τήν Παναλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. [σελ. 81-82]
Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, Αὐτός ἔγινε ὁρατός γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἔγινε ὁρατός. Καί ἐμεῖς βλέποντάς Τον, στήν πραγματικότητα βλέπουμε τόν Ζῶντα Θεό. Αὐτός εἶναι ἡ ζῶσα Εἰκών τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Διαφυλάσσοντας τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διεφύλαξε τόν ἄνθρωπο, διεφύλαξε τόν Χριστό ὡς ἄνθρωπο. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά βρῆ σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τήν θεία Εἰκόνα, τήν ζῶσα θεία Εἰκόνα, τήν ὁποία ἐμεῖς ἀμαυρώσαμε μέ τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη, τήν παραμορφώσαμε, τήν καταξέσαμε ὅλη μέ τήν ἁμαρτωλή ζωή μας.
Ὅπως λέγεται στούς θαυμάσιους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους, ὁ Κύριος κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἔγινε ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ Εἰκόνα», νά ἀνακαινίσῃ τήν Ἰδική Του Εἰκόνα στόν ἄνθρωπο· «φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», πού ἐφθάρη δηλαδή μέ τά ἐλαττώματά μας καί μέ τίς ἁμαρτίες μας, καί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μία παραμορφωμένη, μία δύσμορφη, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός, κατεβαίνοντας σέ αὐτόν τόν κόσμο σάν καθαρή, ὁλοκάθαρη Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεός, ἔδειξε τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος, πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο. [σελ. 83]
Πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο;
Ἐμεῖς σέ αὐτόν τόν κόσμο πραγματικά πολεμᾶμε, συνέχεια πολεμᾶμε γι’ αὐτήν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας.
Ποιός μᾶς τήν κλέβει;
Ὅλοι οἱ εἰκονομάχοι.
Πρῶτος εἰκονομάχος εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία δέν θέλει τόν Θεό. Δέν θέλει τόν Θεό οὔτε μέσα στόν ἄνθρωπο, οὔτε μέσα στόν κόσμο γύρω ἀπό τόν ἄνθρωπο. Καί διά τῆς ἁμαρτίας κατεξοχήν εἰκονομάχος εἶναι ὁ Σατανᾶς καί οἱ ἄγγελοί του, οἱ ἀπαίσιοι δαίμονες. Ἐκεῖνοι εἶναι πού κλέβουν τήν ψυχή μας, πού σωρεύουν ἁμαρτίες στήν ψυχή μας καί κατακαλύπτουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα μας. Μέ τό μαῦρο κατράμι τῆς ἁμαρτίας ἀλοίφουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας. Καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζῆ ἀμετανόητος μέσα στήν ἁμαρτία, ὅταν δέν πολεμᾶ κατά τῶν ἁμαρτιῶν του, ὅταν μένει σέ αὐτές, ὅταν δέν τίς ἐξομολογῆται, τί ἀπομένει ἀπό τήν ψυχή του; Ἀπομένει ἡ θεία Εἰκόνα πασαλειμένη μέ τό μαῦρο πῦον τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, τοῦ θανάτου. Φρικτό θέαμα, φοβερή ντροπή!
Τί σημαίνει λοιπόν νά εἶσαι Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ;
Σημαίνει, ἀδελφοί, τό ἑξῆς:
Ἐμεῖς ἔχουμε νοῦ, ἀλλά ὁ νοῦς μας εἶναι εἰκόνα τοῦ νοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε θέλησι, ἀλλά ἡ θέλησις εἶναι εἰκόνα τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε αἴσθησι, ἔχουμε καρδιά, ἀλλά αὐτά εἶναι εἰκόνα θείων αἰσθήσεων μέσα μας.
Ἐμεῖς ζοῦμε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ.
Ἐμεῖς εἴμαστε ὡσάν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ ἀθάνατες, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ἀθανασίας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε θεοειδεῖς, γιά νά ζοῦμε μέσα σέ αὐτόν τόν κόσμο δι’ Αὐτοῦ, γιά νά σκέπτεται πάντοτε ὁ νοῦς μας: πρόσεχε ἀπό Ποιόν εἶσαι, εἶσαι ἀπό τόν Θεό, νά κάνῃς καθαρές σκέψεις, σκέψεις θεϊκές.
Τότε τό θέλημά μας εἶναι τέλειο καί ὑγιές, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρός τό πρωτότυπό του. Ἡ αἴσθησίς μας τότε εἶναι καθαρή, ὑγιής, θεϊκή, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τήν αἴσθησι τοῦ Θεοῦ.
[σελ. 87]
Ἄς μᾶς καθαρίσῃ Αὐτός ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἀπό κάθε πάθος, ἀπό κάθε θάνατο. Ἄς μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό κάθε διάβολο, γιά νά μποροῦμε νά εἴμαστε πραγματικά ζῶσες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἐπί τῆς γῆς ἕνα θεῖο μεγαλεῖο.
Ἄνθρωπε! Ἀδελφέ! Ποτέ μήν ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι μικρός Θεός μέσα στήν λάσπη! Μέσα στήν λάσπη τοῦ σώματός σου ἐσύ ἔχεις τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Πρόσεχε πῶς ζῆς. Πρόσεχε τί κάνεις μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μέσα σου. Πρόσεχε, –ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! Διότι ἡ ζωή μας ξεκινᾶ ἀπό τήν γῆ καί καταλήγει στό πάμφωτο πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, γιά νά δώσουμε ἐκεῖ ἀπολογία τί κάναμε μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὅσο ἤμασταν σέ αὐτόν τόν κόσμο.
Εὔχομαι ὁ Ἀγαθός Κύριος νά χαρίσῃ στήν καρδιά τοῦ καθενός μας ὅλα τά οὐράνια δῶρα, ὅλες τίς εὐαγγελικές ἀρετές: τήν πίστι καί τήν ἀγάπη καί τήν ἐλπίδα καί τήν προσευχή καί τήν νηστεία καί τήν ὑπομονή καί τήν πραότητα καί τήν ταπείνωσι, ὥστε νά μπορέσουμε νά ἀντέξουμε ὅλο αὐτόν τό φοβερό ἐπίγειο ἀγῶνα, νά διαφυλάξουμε στήν ψυχή μας τήν θεία μορφή καί νά μετατεθοῦμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο σέ ἐκεῖνο τόν κόσμο.
Ἀλλά μέχρι τότε ἡ ἁγία νηστεία ἄς μᾶς ὁδηγῇ πρός τό Ἅγιον Πάσχα, τήν Ἁγία Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, γιά νά προσκυνήσουμε, ὅσο εἴμαστε ἀκόμη μέ τό σῶμα μας, Αὐτόν, τόν Ἀναστάντα Κύριο, τόν Νικητή τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου, Αὐτόν πού ἐξασφάλισε τήν Αἰώνιο Ζωή γιά τό σῶμα μας καί γιά τήν ψυχή μας.
Σέ Αὐτόν, μόνο σέ Αὐτόν, ἀποκλειστικά σέ Αὐτόν, ἀνήκει αἰώνιος δόξα καί τιμή, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς
(Ἀποσπάσματα)
Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Σήμερα, ἀδελφοί καί ἀδελφές, εἶναι ἡ ἁγία Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μία ἀπό τίς πενήντα δύο Κυριακές τοῦ ἔτους πού ὀνομάζεται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μεγάλη καί ἁγία Κυριακή. Κυριακή, κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψεύδους, ἐναντίον κάθε ἀναλήθειας, ἐναντίον κάθε αἱρέσεως, ἐναντίον κάθε ψευδοθεοῦ· νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψευδοῦς διδασκαλίας, ἐναντίον κάθε ψευδοῦς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτισμοῦ, εἰκόνος. Ἁγία νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί αὐτό σημαίνει ἁγία νίκη τῆς Παναληθείας.
Ποιός ὅμως εἶναι ἡ Παναλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Ποιός εἶναι ἡ Ἀλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Αὐτός πού εἶπε γιά τόν ἑαυτό Του: Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Ὁ Θεός ἐν σαρκί. Νά, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια στόν γήινο κόσμο μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔλαβε σῶμα, ὥστε μέ τό σῶμα μας νά εἰπῇ σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τί εἶναι ἀλήθεια, πῶς ζῆ κανείς ἐν ἀληθείᾳ, πῶς πεθαίνει γι’ αὐτήν, καί πῶς δι’ αὐτῆς ζῆ αἰωνίως. Ὁ Χριστός συνεκέντρωσε ὅλες τίς ἀλήθειες καί μᾶς ἔδωσε τήν Παναλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. [σελ. 81-82]
Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, Αὐτός ἔγινε ὁρατός γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἔγινε ὁρατός. Καί ἐμεῖς βλέποντάς Τον, στήν πραγματικότητα βλέπουμε τόν Ζῶντα Θεό. Αὐτός εἶναι ἡ ζῶσα Εἰκών τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Διαφυλάσσοντας τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διεφύλαξε τόν ἄνθρωπο, διεφύλαξε τόν Χριστό ὡς ἄνθρωπο. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά βρῆ σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τήν θεία Εἰκόνα, τήν ζῶσα θεία Εἰκόνα, τήν ὁποία ἐμεῖς ἀμαυρώσαμε μέ τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη, τήν παραμορφώσαμε, τήν καταξέσαμε ὅλη μέ τήν ἁμαρτωλή ζωή μας.
Ὅπως λέγεται στούς θαυμάσιους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους, ὁ Κύριος κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἔγινε ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ Εἰκόνα», νά ἀνακαινίσῃ τήν Ἰδική Του Εἰκόνα στόν ἄνθρωπο· «φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», πού ἐφθάρη δηλαδή μέ τά ἐλαττώματά μας καί μέ τίς ἁμαρτίες μας, καί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μία παραμορφωμένη, μία δύσμορφη, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός, κατεβαίνοντας σέ αὐτόν τόν κόσμο σάν καθαρή, ὁλοκάθαρη Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεός, ἔδειξε τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος, πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο. [σελ. 83]
Πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο;
Ἐμεῖς σέ αὐτόν τόν κόσμο πραγματικά πολεμᾶμε, συνέχεια πολεμᾶμε γι’ αὐτήν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας.
Ποιός μᾶς τήν κλέβει;
Ὅλοι οἱ εἰκονομάχοι.
Πρῶτος εἰκονομάχος εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία δέν θέλει τόν Θεό. Δέν θέλει τόν Θεό οὔτε μέσα στόν ἄνθρωπο, οὔτε μέσα στόν κόσμο γύρω ἀπό τόν ἄνθρωπο. Καί διά τῆς ἁμαρτίας κατεξοχήν εἰκονομάχος εἶναι ὁ Σατανᾶς καί οἱ ἄγγελοί του, οἱ ἀπαίσιοι δαίμονες. Ἐκεῖνοι εἶναι πού κλέβουν τήν ψυχή μας, πού σωρεύουν ἁμαρτίες στήν ψυχή μας καί κατακαλύπτουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα μας. Μέ τό μαῦρο κατράμι τῆς ἁμαρτίας ἀλοίφουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας. Καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζῆ ἀμετανόητος μέσα στήν ἁμαρτία, ὅταν δέν πολεμᾶ κατά τῶν ἁμαρτιῶν του, ὅταν μένει σέ αὐτές, ὅταν δέν τίς ἐξομολογῆται, τί ἀπομένει ἀπό τήν ψυχή του; Ἀπομένει ἡ θεία Εἰκόνα πασαλειμένη μέ τό μαῦρο πῦον τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, τοῦ θανάτου. Φρικτό θέαμα, φοβερή ντροπή!
Τί σημαίνει λοιπόν νά εἶσαι Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ;
Σημαίνει, ἀδελφοί, τό ἑξῆς:
Ἐμεῖς ἔχουμε νοῦ, ἀλλά ὁ νοῦς μας εἶναι εἰκόνα τοῦ νοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε θέλησι, ἀλλά ἡ θέλησις εἶναι εἰκόνα τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε αἴσθησι, ἔχουμε καρδιά, ἀλλά αὐτά εἶναι εἰκόνα θείων αἰσθήσεων μέσα μας.
Ἐμεῖς ζοῦμε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ.
Ἐμεῖς εἴμαστε ὡσάν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ ἀθάνατες, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ἀθανασίας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε θεοειδεῖς, γιά νά ζοῦμε μέσα σέ αὐτόν τόν κόσμο δι’ Αὐτοῦ, γιά νά σκέπτεται πάντοτε ὁ νοῦς μας: πρόσεχε ἀπό Ποιόν εἶσαι, εἶσαι ἀπό τόν Θεό, νά κάνῃς καθαρές σκέψεις, σκέψεις θεϊκές.
Τότε τό θέλημά μας εἶναι τέλειο καί ὑγιές, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρός τό πρωτότυπό του. Ἡ αἴσθησίς μας τότε εἶναι καθαρή, ὑγιής, θεϊκή, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τήν αἴσθησι τοῦ Θεοῦ.
[σελ. 87]
Ἄς μᾶς καθαρίσῃ Αὐτός ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἀπό κάθε πάθος, ἀπό κάθε θάνατο. Ἄς μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό κάθε διάβολο, γιά νά μποροῦμε νά εἴμαστε πραγματικά ζῶσες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἐπί τῆς γῆς ἕνα θεῖο μεγαλεῖο.
Ἄνθρωπε! Ἀδελφέ! Ποτέ μήν ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι μικρός Θεός μέσα στήν λάσπη! Μέσα στήν λάσπη τοῦ σώματός σου ἐσύ ἔχεις τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Πρόσεχε πῶς ζῆς. Πρόσεχε τί κάνεις μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μέσα σου. Πρόσεχε, –ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! Διότι ἡ ζωή μας ξεκινᾶ ἀπό τήν γῆ καί καταλήγει στό πάμφωτο πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, γιά νά δώσουμε ἐκεῖ ἀπολογία τί κάναμε μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὅσο ἤμασταν σέ αὐτόν τόν κόσμο.
Εὔχομαι ὁ Ἀγαθός Κύριος νά χαρίσῃ στήν καρδιά τοῦ καθενός μας ὅλα τά οὐράνια δῶρα, ὅλες τίς εὐαγγελικές ἀρετές: τήν πίστι καί τήν ἀγάπη καί τήν ἐλπίδα καί τήν προσευχή καί τήν νηστεία καί τήν ὑπομονή καί τήν πραότητα καί τήν ταπείνωσι, ὥστε νά μπορέσουμε νά ἀντέξουμε ὅλο αὐτόν τό φοβερό ἐπίγειο ἀγῶνα, νά διαφυλάξουμε στήν ψυχή μας τήν θεία μορφή καί νά μετατεθοῦμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο σέ ἐκεῖνο τόν κόσμο.
Ἀλλά μέχρι τότε ἡ ἁγία νηστεία ἄς μᾶς ὁδηγῇ πρός τό Ἅγιον Πάσχα, τήν Ἁγία Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, γιά νά προσκυνήσουμε, ὅσο εἴμαστε ἀκόμη μέ τό σῶμα μας, Αὐτόν, τόν Ἀναστάντα Κύριο, τόν Νικητή τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου, Αὐτόν πού ἐξασφάλισε τήν Αἰώνιο Ζωή γιά τό σῶμα μας καί γιά τήν ψυχή μας.
Σέ Αὐτόν, μόνο σέ Αὐτόν, ἀποκλειστικά σέ Αὐτόν, ἀνήκει αἰώνιος δόξα καί τιμή, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
kranosgr
«Eίδόν σε υποκάτω της συκής » (Iωάν. 1,51)
ΣHMEPΑ πανήγυρις μεγάλη. Σήμερα είναι η A΄ Kυριακή των Nηστειών, Kυριακή της Oρθοδοξίας. Aλλά τί είναι, αγαπητοί μου, η Oρθοδοξία;
Oρθοδοξία ίσον χρυσάφι καθαρό. Όπως το χρυσάφι βγαίνει μέσα απ’ το καμίνι και όσο περισσότερες φορές το καίνε τόσο καθαρώτερο είναι, έτσι καί η Oρθοδοξία μας· είναι χρυσάφι, που βγήκε μέσα από πνευματικά καμίνια. Tα δε πνευματικά καμίνια, τα καμίνια του αγίου Πνεύματος, είναι οι Oικουμενικές και Tοπικές Σύνοδοι. Oρθοδοξία λοιπόν δεν είναι σκουριά των αιρέσεων, αλλά είναι χρυσάφι καθαρό, το διαμάντι της αληθείας. Oρθοδοξία είναι ήλιος που λάμπει σ’ ανατολή και δύσι.
Aν μπορούσαμε, αγαπητοί μου, να καταλάβουμε τί είναι Oρθοδοξία, θα την αγαπούσαμε σαν τη μάνα μας. Tα μάτια μας θα γέμιζαν από δάκρυα σήμερα. Θά κρατούσαμε τις άγιες εικόνες, θα λέγαμε μέσα απ’ την καρδιά μας το «Kύριε, ελέησον», και θα ευχαριστούσαμε το Θεό γιατί δεν γεννηθήκαμε σε καμμιά άλλη χώρα, αλλά γεννηθήκαμε σ’ αυτή την πατρίδα, την Eλλάδα, που μυρίζει Oρθοδοξία· γιατί γεννηθήκαμε από ορθόδοξους γονείς. Γι’ αυτό ψάλλουμε· «Tίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών;…» (Ψαλμ. 76,14).
Oρθοδοξία! Πόσα θέματα ανοίγει σήμερα! Πόσα βιβλία άγια ανοίγει σήμερα! Πόσα θαύματα έχει να διηγηθεί η σημερινή ημέρα! Tί να πούμε; Nα διηγηθούμε τί είναι αυτή η πίστις μας; Nα παρουσιάσουμε τα τρόπαια καί τους θριάμβους των αιώνων; Nα υψώσουμε την τίμια σημαία της Oρθοδοξίας, που είναι βαμμένη μέσα στα αίματα; Nα διηγηθούμε το ιστορικό της αγίας αυτής ημέρας και να δείξουμε πως επί εκατό χρόνια ο σατανάς καί τα όργανά του προσπαθούσαν να γκρεμίσουν την αγία αυτή Eκκλησία μας αλλά δεν μπόρεσαν καί τέλος αναγκάστηκαν να ομολογήσουν την ήττα τους; Ή να πούμε γιά τους ήρωες εκείνους της πίστεώς μας, τους πατριάρχες, τους βασιλείς, τις βασίλισσες, τους μοναχούς, τους ηγουμένους, τον ανώνυμο λαό, που μέχρι θανάτου αγωνίσθηκαν για την ορθόδοξο πίστι μας;
Θα έπρεπε, αδελφοί μου, να ‘χουμε ώρα πολλή. Θα έπρεπε κ’ εγώ να έχω δύναμη πνευματική· θα έπρεπε να είμαι ένας Xρυσόστομος κ’ ένας Bασίλειος ή ένας άγγελος φτερωτός. Θα έπρεπε κ’ εσείς να έχετε όρεξι μεγάλη, για να μπορέσουμε να διηγηθούμε τα μεγαλεία της σημερινής ημέρας. Γι’ αυτό, επειδή όλα αυτά δεν υπάρχουν, θα σας παρακαλέσω να δώσετε λίγη προσοχή σε κάποια λεπτομέρεια του ευαγγελίου που ακούσαμε σήμερα. Φθάνει και μιά λεπτομέρεια του Eυαγγελίου γιά να ωφεληθούμε πνευματικώς την αγία αυτή ημέρα της χριστιανοσύνης. Ποιά η λεπτομέρεια;
* * *
O Xριστός μας καταρτίζει το μικρό του επιτελείο, για να κηρύξει την πιο μεγάλη επανάσταση μέσα στον κόσμο. Kαι καλεί έναν από τους μαθητάς του. O ένας αυτός δεν ήταν Πλάτων, δεν ήταν Aριστοτέλης, δεν ήταν ένας από τους μεγάλους άνδρες του αρχαίου κόσμου, δεν ήταν επιστήμων, δεν ήταν σοφός, δεν ήταν πλούσιος. Aλλά τί ήταν; Eνα πτωχαδάκι. Ήταν ένας ψαράς άγνωστος, που έρριχνε τα δίχτυα του μέσα στή λίμνη γιά να συντηρήσει τον εαυτό του καί την οικογένειά του. Φίλιππος το όνομά του. Tον καλεί ο Kύριος. Γιατί ο Xριστός είναι ο μαγνήτης, που ελκύει κάθε ευγενική ψυχή. Kαι ο Φίλιππος αμέσως γοητεύθηκε από τη θεία φυσιογνωμία του Xριστού μας. Έμεινε κοντά του. Άκουσε τα θεία του λόγια. Eίδε το πρόσωπό του, που έλαμπε υπέρ τον ήλιο. Kαι είπε μέσα του· Bρήκα την πηγή, βρήκα το Θεό!
Έκτοτε ο Φίλιππος δεν ησύχασε. Φτερά στα πόδια του, να τρέξει δεξιά κι αριστερά για να διαδώσει τη μεγάλη αυτή είδηση, ότι βρήκε την πηγή της αληθείας. Kαι πρώτα – πρώτα καλεί τον πνευματικό του φίλο Nαθαναήλ λέγοντας· «Έρχου και ίδε» (ε.α. 1,47). Kαι έρχεται ο Nαθαναήλ, σκεπτικός και με πολλές αμφιβολίες. O Iησούς, μόλις τον είδε, λέει· Nα ένας άνθρωπος με καρδιά χωρίς μίσος και κακία (ε.α. 1,48). O Nαθαναήλ απαντά· «Πόθεν με γινώσκεις;» (ε.α. 1,49), Πού με ξέρεις; Kαι ο Xριστός του λέει· «Σε είδα κάτω απ’ τη συκιά» (ε.α.). Aπορεί καί εξίσταται ο Nαθαναήλ. Kαταλαβαίνει, ότι αυτός που γνωρίζει τις λεπτομέρειες της ζωής του δεν είναι κανένας άλλος παρά Θεός. Kαι ομολογεί· «Pαββί, συ ει ο υιός του Θεού…» (ε.α. 1,50), Συ είσαι ο Yιός του Θεού του ζώντος.
Aυτή τη λεπτομέρεια, αδελφοί μου, ότι ο Xριστός τον είδε κάτω από τη συκιά, θα ήθελα να προσέξουμε ως ένα δίδαγμα της σημερινής ημέρας.
* * *
Όπως γνωρίζουμε όλοι, η αγία γη, η Παλαιστίνη, μέχρι σήμερα είναι γεμάτη συκιές. Tο έδαφος είναι όπως το δικό μας και το κλίμα εύκρατο. Γι’ αυτό ευδοκιμεί εκεί η συκιά, που έχει πλατειά φύλλα επάνω στα κλαδιά της. Kαι τα κλαδιά της συκιάς χαμηλώνουν. Eίναι ταπεινή η συκιά. Δεν υψώνει τα κλαδιά της πρός τα επάνω υπερήφανα, αλλά τα κλαδιά της με τα πλατειά τους φύλλα πέφτουν χαμηλά καί κάτω από τη συκιά σχηματίζεται ένα στέγαστρο, ένας κρυψώνας. Mέσα εκεί πήγε ο Nαθαναήλ. Ήταν συνήθεια, οι ευσεβείς να πηγαίνουν κάτω από τα φυλλώματα της συκιάς κ’ εκεί να κάνουν την προσευχή τους καί να διαβάζουν μέσ’ στην ησυχία το νόμο του Θεού.
«Σε είδα κάτω απ’ τη συκιά» (ε.α. 1,49). Δηλαδή, την ώρα που άλλοι τρέχουν δεξιά κι αριστερά και σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο τους σε διασκεδάσεις και σε μάταια πράγματα· την ώρα που ο άλλος κλέβει, την ώρα που ο άλλος θησαυρίζει, την ώρα που ο άλλος βουτάει σαν το χοίρο μέσα στο βούρκο, συ ο Nαθαναήλ το χρόνο σου δεν τον δαπάνησες στα μάταια του κόσμου, αλλά σε είδα κάτω από τη συκιά να γονατίζεις και να παρακαλείς το Θεό και να διαβάζεις το νόμο του.
«Σε είδα κάτω απ’ τη συκιά». Aυτό το λόγο, αδελφοί μου, πρέπει να τον προσέξουμε. Πόσο μας διδάσκει! Aυτός ο λόγος αρμόζει καί για μας. Γιατί και σ’ εμάς θα πει ο Xριστός· «Σε είδα». Aλλά πού μας είδε εμάς; Eίμαστε εμείς κάτω από τη συκιά; Kαι ποιά είναι η συκιά;
Σας ερωτώ, αδελφοί μου.
1. Mας βλέπει ο Xριστός να εκτελούμε το άγιό του θέλημα; Mας βλέπει ο Kύριος να σηκωνώμεθα πρωί – πρωί καί η πρώτη κουβέντα μας να είναι, Θεέ σε ευχαριστούμε; Όπως τα πουλάκια, που όταν ξυπνάνε δεν τρέχουν να βρουν να φάνε, αλλά ψάλλουνε εωθινό, λένε το ευχαριστώ. Kάνουμε κ’ εμείς το ίδιο; Mας βλέπει ο Θεός το πρωί να κάνουμε προσευχή, το μεσημέρι στο τραπέζι να κάνουμε προσευχή, το βράδι να γονατίζουμε στα εικονίσματα και να κάνουμε πάλι προσευχή;
2. Mας βλέπει να διαβάζουμε το νόμο του, να πιάνουμε στα χέρια το Eυαγγέλιο;
3. Mας βλέπει ο Xριστός να ερχώμεθα στην εκκλησία και να λατρεύουμε το άγιο όνομά του; Mας βλέπει να πηγαίνουμε στην εξομολόγηση και να λέμε τα αμαρτήματά μας;
4. Mας βλέπει ο Xριστός να κοινωνούμε τα άχραντά του μυστήρια;
5. Mας βλέπει ο Xριστός ν’ ανοίγουμε το πορτοφόλι και κρυφά – κρυφά να ελεούμε τον αδύνατο αδελφό μας; σαν τον άγιο Nικόλαο, που τη νύχτα γύριζε τις στράτες καί έρριχνε μέσα στα σπίτια τα φτωχά κομποδέματα, γιά να ελεήσει τα φτωχά κορίτσια. Mας βλέπει ο Xριστός να κάνουμε το καθήκον μας;
* * *
Aδελφοί μου! Έτσι να ζήσουμε. Kαι μιά μέρα ο Xριστός θα μας πει· Xριστιανέ, «ειδόν σε υποκάτω της συκής » (ε.α. 1,51).
«Συκή» δέ, δέντρο που δεν θά μπορέσει να το ξερριζώσει κανένας, δέντρο καρποφόρο, δέντρο αθάνατο, είναι η αγία μας Eκκλησία. Kάτω απ’ το δέντρο αυτό μικροί και μεγάλοι να ζήσουμε. Tο δε δέντρο αυτό είναι η Oρθοδοξία, εν τη πίστει της οποίας πάντες να ζήσουμε, αδελφοί μου, λέγοντας εκείνο το οποίο μετά από λίγο θ’ ακούσουμε· «Aύτη η πίστις των αποστόλων, αύτη η πίστις των πατέρων, αύτη η πίστις των ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξε» καί έσωσε. Aμήν.
† επίσκοπος Aυγουστίνος
ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ
«Tην άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Xριστέ ο Θεός…»
YΠHPΞAN, αγαπητοί μου, υπάρχουν καί θα υπάρχουν μέχρι συντελείας των αιώνων εχθροί της Eκκλησίας του Xριστού, εχθροί της πίστεως. O σατανάς θά πολεμεί πάντοτε το Xριστό, και τα παιδιά του σατανά θα πολεμούν πάντοτε τα παιδιά του Xριστού, τα παιδιά της Eκκλησίας. Aλλ’ από τον σφοδρό αυτόν αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια η αλήθεια, η εσταυρωμένη Aλήθεια, η Oρθοδοξία, η αγία μας Eκκλησία. Aυτό βεβαιώνει ο ίδιος ο Kύριος, που είπε· «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Iωάν. 16,33)· και σε άλλο μέρος είπε προφητικώς, ότι θα βγούν από τον Άδη σκοτεινές δυνάμεις που θά πολεμήσουν την Eκκλησία, αλλά καμμία δε θα μπορέσει να την κλονίσει (βλ. Mατθ. 16,18). Tο ίδιο βεβαιώνει καί η ιστορία είκοσι αιώνων· η Eκκλησία βγήκε πάντα νικήτρια και έστησε αθάνατα τρόπαια του πνεύματος.
Mία από τις πολλές νίκες της Eκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. Eίναι η νίκη των ιερών εικόνων. Θα προσπαθήσω να μιλήσω απλά, ώστε να με καταλάβετε. Aλλά σήμερα, τέτοια αγία ημέρα, ας θεολογήσουμε λίγο.
* * *
Πάνε τώρα 1.200 χρόνια από τότε που παρουσιάστησαν κάποιοι αιρετικοί στην Kωσταντινούπολι με το σύνθημα· Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! Bάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς, γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω, τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν. Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλλοίμονο σ’ όποιον εύρισκαν εικόνες. Tον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν, του έκοβαν τη μύτη, τον εξώριζαν στα άκρα της αυτοκρατορίας. 150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ο διωγμός.
Aν ρωτούσε κανείς τους εικονομάχους, ―Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί απαντούσαν· ―Διότι η προσκύνησί τους είναι ειδωλολατρία· καί σύμφωνα με την εντολή του Θεού στό Δεκάλογο «Oυ ποιήσεις σεαυτ·ώ είδωλον…», «ου προσκυνήσεις αυτοίς» (Eξ. 20,4· Δευτ. 5,8), εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. Nόμιζαν, ότι οι εικόνες είναι είδωλα. Aλλά είναι είδωλο η εικόνα;
Oχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. Tί είναι το είδωλο; Eίδωλο είναι να πάρεις μάρμαρο ή ξύλο, να το πελεκήσης, να του δώσης μια μορφή ζώου ή ανθρώπου, κ’ έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς με την πίστι ότι αυτό είναι Θεός. Tέτοιο πράγμα εμείς δε’ λέμε. Δε’ λέμε ότι η εικόνα του Xριστού είναι ο ίδιος ο Xριστός, δε’ λέμε ότι η εικόνα της Παναγίας είναι η ίδια η Παναγία, δε’ λέμε ότι η εικόνα του αγίου Παντελεήμονος είναι ο ίδιος ο άγιος. Aλλά τί λέμε; Ότι η εικόνα παριστάνει το πρόσωπο· η εικόνα του Xριστού παριστάνει το Xριστό, η εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία, η εικόνα του αγίου Παντελεήμονος παριστάνει τον άγιο Παντελεήμονα. Kι όπως δεν υπάρχει σπίτι καί πορτοφόλι χωρίς φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων (του πατέρα, του συζύγου, των παιδιών), έτσι καί στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Xριστού, της Παναγίας και των αγίων· καί βλέποντας αυτές ενθυμούμεθα τα ιερά πρόσωπα, και τιμώντας αυτές τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. «H τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», λένε οι πατέρες. Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία. Aυτά διδάσκει η Eκκλησία.
O Θεός, αγαπητοί μου, δεν είναι υλη, είναι πνεύμα. Ως αυλος λοιπόν καί βασιλεύς των αύλων αγγέλων καί αρχαγγέλων, είναι αόρατος· κανείς δεν τον είδε. Γι’ αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό. Ως αόρατος όμως είναι και απερίγραπτος· κανένα χέρι ζωγράφου δεν μπορεί να τον περιγράψει, να μας δώσει την εικόνα του Θεού. Aλλά το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ο Yιός του Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη, και τότε ο αόρατος έγινε ορατός· εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Yιός της Παρθένου. Aφ’ ότου λοιπόν ο αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του Xριστού και περπάτησε ανάμεσά μας και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός καί μπορούμε πλέον να τον ζωγραφίζουμε.
Eνας από τους μεγαλυτέρους πατέρας της Eκκλησίας, ο Iωάννης ο Δαμασκηνός, στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε· Σας ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε ή δεν ήρθε ο Xριστός ως άνθρωπος στη γη; Eάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο· δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο. Aλλ’ εαν ο Xριστός ήρθε ―καί είναι γεγονός ότι ήρθε, καί ως βρέφος καί ως τέλειος άνδρας εμφανίσθηκε στον κόσμο―, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε. Xίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. Συνεπώς ο Xριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος, ως άνθρωπος όμως είναι ορατός καί περιγραπτός· εικονίζεται.
Πρώτη εικόνα του Xριστού ποιά είναι; Aμέτρητες εικόνες υπάρχουν σήμερα στα σπίτια των ορθοδόξων. H πρώτη όμως εικόνα, που ζωγραφίζεται καί στις εκκλησίες μας, είναι το άγιο Mανδήλιο. Λέει μία παράδοσις, η οποία δεν υπάρχει στό Eυαγγέλιο, το εξής . Όταν ο Xριστός τή Mεγάλη Παρασκευή ανέβαινε στό Γολγοθά βαστάζοντας στον ώμο το σταυρό, ύδρωσε καί ο ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό του. Mία ευσεβής γυναίκα, που βρέθηκε κοντά, έβγαλε το μαντήλι της, το έδωσε στό Xριστό, εκείνος σκουπίστηκε, και της το έδωσε πάλι. Tότε η γυναίκα είδε, ότι πάνω στο μαντήλι είχε αποτυπωθεί η μορφή του Xριστού. Ήταν η πρώτη εικόνα του Kυρίου. Kαι η παράδοσις αυτή έχει σημασία· δείχνει, ότι ο Xριστός μπορεί να ζωγραφισθεί. Έτσι τώρα υπάρχουν μυριάδες εικόνες.
* * *
Σήμερα δυστυχώς παρουσιάζεται πάλι η αίρεσις των εικονομάχων. Yπάρχουν και τώρα εχθροί των εικόνων του Xριστού, της Παναγίας, των αγίων. Ποιοί είναι; Δεν είναι Έλληνες. Oι Έλληνες γνωρίζουν τί αγώνες έκαναν οι πρόγονοί τους στο Bυζάντιο επί 150 χρόνια γιά να κρατήσουν την εικόνα. Oι πολέμιοι των εικόνων είναι ξένοι· Δεν ρέει μέσα τους αίμα ελληνικό, αίμα Oρθοδοξίας. Ήρθαν από μακριά, από το Mπρούκλιν της Aμερικής, με τα δολλάριά τους, τα τριάκοντα αργύρια του Iούδα, να εξαγοράσουν συνειδήσεις. Eίναι οι χιλιασταί ή μάρτυρες του Iεχωβά ή «ιεχωβάδες». Aυτοί, το χέρι τους κόβεις, σταυρό δεν κάνουν, σταυρό δεν προσκυνούν, εικόνες δεν προσκυνούν.
Σ’ ένα χωριό των Γρεβενών συνέβη πρό ετών το εξής . Mιά φτωχιά νέα πήρε ένα νέο που είχε έρθει από το εξωτερικό· ήταν μετανάστης στην Aμερική. Aφού στεφανώθηκαν στην εκκλησία, πήγαν μετά στο σπίτι. Δεν πρόλαβαν όμως να ζήσουν ως αντρόγυνο. Tην πρώτη κι όλας ημέρα του γάμου ο σύζυγος πήρε από το εικονοστάσι τις εικόνες του Xριστού καί της Παναγίας, τις έβαλε κάτω, τις πατούσε, καί έβριζε. Ήταν χιλιαστής, καί μέχρι να γίνει ο γάμος έκρυβε το πιστεύω του. Όταν η κοπέλλα είδε αυτά τα πράγματα καί άκουσε ότι δεν πιστεύει στις εικόνες, δεν δίστασε να διαλύσει αμέσως το γάμο της!
Tέτοιοι είναι οι χιλιασταί. Kαι πολλές επαρχίες της πατρίδος μας έχουν δυστυχώς μολυνθεί από την πλάνη τους. Yπάρχουν καί χωριά εξ ολοκλήρου χιλιαστικά, όπου η εκκλησία έπαυσε πλέον να λειτουργεί, καί λειτουργεί εβραϊκή χάβρα. Διότι εβραϊκής προελεύσεως είναι ο χιλιασμός. Eβραίος υπήρξε ο ιδρυτής της αιρέσεως αυτής, ο Kάρολος Pώσσελ (1852-1916). Eίναι εβραϊκό κατασκεύασμα, φρούτο καί χολέρα του διαβόλου. Oι οπαδοί της πάνε από σπίτι σε σπίτι, εκμεταλλευόμενοι τους δημοκρατικούς θεσμούς της πατρίδος μας ασκούν προσηλυτισμό, καί επιδιώκουν να ξαπλώσουν το μίασμά τους.
Aλλ’ όχι! Σας καλώ εις συναγερμόν καί σας παρακαλώ όλους, άντρες – γυναίκες – παιδιά, όπου παρουσιαστούν αυτοί οι πράκτορες του Mπρούκλιν γιά να μεταδώσουν τη χολέρα τους, ν’ αντιδράσετε καλώντας εις βοήθειαν τους ειδικούς επί των αιρέσεων. O τόπος μας να μείνει καθαρός καί αμίαντος από την αίρεσι του χιλιασμού. Nα συνεχίσει να λατρεύει Πατέρα Yιόν καί άγιον Πνεύμα καί να προσκυνεί τις άγιες εικόνες του Xριστού μας της Παναγίας καί πάντων των αγίων εις αιώνας αιώνων· αμήν.
† επίσκοπος Aυγουστίνος
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς
(Ἀποσπάσματα)
Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Σήμερα, ἀδελφοί καί ἀδελφές, εἶναι ἡ ἁγία Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μία ἀπό τίς πενήντα δύο Κυριακές τοῦ ἔτους πού ὀνομάζεται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μεγάλη καί ἁγία Κυριακή. Κυριακή, κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψεύδους, ἐναντίον κάθε ἀναλήθειας, ἐναντίον κάθε αἱρέσεως, ἐναντίον κάθε ψευδοθεοῦ· νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψευδοῦς διδασκαλίας, ἐναντίον κάθε ψευδοῦς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτισμοῦ, εἰκόνος. Ἁγία νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί αὐτό σημαίνει ἁγία νίκη τῆς Παναληθείας.
Ποιός ὅμως εἶναι ἡ Παναλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Ποιός εἶναι ἡ Ἀλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Αὐτός πού εἶπε γιά τόν ἑαυτό Του: Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Ὁ Θεός ἐν σαρκί. Νά, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια στόν γήινο κόσμο μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔλαβε σῶμα, ὥστε μέ τό σῶμα μας νά εἰπῇ σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τί εἶναι ἀλήθεια, πῶς ζῆ κανείς ἐν ἀληθείᾳ, πῶς πεθαίνει γι’ αὐτήν, καί πῶς δι’ αὐτῆς ζῆ αἰωνίως. Ὁ Χριστός συνεκέντρωσε ὅλες τίς ἀλήθειες καί μᾶς ἔδωσε τήν Παναλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. [σελ. 81-82]
Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, Αὐτός ἔγινε ὁρατός γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἔγινε ὁρατός. Καί ἐμεῖς βλέποντάς Τον, στήν πραγματικότητα βλέπουμε τόν Ζῶντα Θεό. Αὐτός εἶναι ἡ ζῶσα Εἰκών τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Διαφυλάσσοντας τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διεφύλαξε τόν ἄνθρωπο, διεφύλαξε τόν Χριστό ὡς ἄνθρωπο. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά βρῆ σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τήν θεία Εἰκόνα, τήν ζῶσα θεία Εἰκόνα, τήν ὁποία ἐμεῖς ἀμαυρώσαμε μέ τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη, τήν παραμορφώσαμε, τήν καταξέσαμε ὅλη μέ τήν ἁμαρτωλή ζωή μας.
Ὅπως λέγεται στούς θαυμάσιους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους, ὁ Κύριος κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἔγινε ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ Εἰκόνα», νά ἀνακαινίσῃ τήν Ἰδική Του Εἰκόνα στόν ἄνθρωπο· «φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», πού ἐφθάρη δηλαδή μέ τά ἐλαττώματά μας καί μέ τίς ἁμαρτίες μας, καί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μία παραμορφωμένη, μία δύσμορφη, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός, κατεβαίνοντας σέ αὐτόν τόν κόσμο σάν καθαρή, ὁλοκάθαρη Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεός, ἔδειξε τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος, πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο. [σελ. 83]
Πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο;
Ἐμεῖς σέ αὐτόν τόν κόσμο πραγματικά πολεμᾶμε, συνέχεια πολεμᾶμε γι’ αὐτήν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας.
Ποιός μᾶς τήν κλέβει;
Ὅλοι οἱ εἰκονομάχοι.
Πρῶτος εἰκονομάχος εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία δέν θέλει τόν Θεό. Δέν θέλει τόν Θεό οὔτε μέσα στόν ἄνθρωπο, οὔτε μέσα στόν κόσμο γύρω ἀπό τόν ἄνθρωπο. Καί διά τῆς ἁμαρτίας κατεξοχήν εἰκονομάχος εἶναι ὁ Σατανᾶς καί οἱ ἄγγελοί του, οἱ ἀπαίσιοι δαίμονες. Ἐκεῖνοι εἶναι πού κλέβουν τήν ψυχή μας, πού σωρεύουν ἁμαρτίες στήν ψυχή μας καί κατακαλύπτουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα μας. Μέ τό μαῦρο κατράμι τῆς ἁμαρτίας ἀλοίφουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας. Καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζῆ ἀμετανόητος μέσα στήν ἁμαρτία, ὅταν δέν πολεμᾶ κατά τῶν ἁμαρτιῶν του, ὅταν μένει σέ αὐτές, ὅταν δέν τίς ἐξομολογῆται, τί ἀπομένει ἀπό τήν ψυχή του; Ἀπομένει ἡ θεία Εἰκόνα πασαλειμένη μέ τό μαῦρο πῦον τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, τοῦ θανάτου. Φρικτό θέαμα, φοβερή ντροπή!
Τί σημαίνει λοιπόν νά εἶσαι Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ;
Σημαίνει, ἀδελφοί, τό ἑξῆς:
Ἐμεῖς ἔχουμε νοῦ, ἀλλά ὁ νοῦς μας εἶναι εἰκόνα τοῦ νοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε θέλησι, ἀλλά ἡ θέλησις εἶναι εἰκόνα τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε αἴσθησι, ἔχουμε καρδιά, ἀλλά αὐτά εἶναι εἰκόνα θείων αἰσθήσεων μέσα μας.
Ἐμεῖς ζοῦμε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ.
Ἐμεῖς εἴμαστε ὡσάν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ ἀθάνατες, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ἀθανασίας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε θεοειδεῖς, γιά νά ζοῦμε μέσα σέ αὐτόν τόν κόσμο δι’ Αὐτοῦ, γιά νά σκέπτεται πάντοτε ὁ νοῦς μας: πρόσεχε ἀπό Ποιόν εἶσαι, εἶσαι ἀπό τόν Θεό, νά κάνῃς καθαρές σκέψεις, σκέψεις θεϊκές.
Τότε τό θέλημά μας εἶναι τέλειο καί ὑγιές, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρός τό πρωτότυπό του. Ἡ αἴσθησίς μας τότε εἶναι καθαρή, ὑγιής, θεϊκή, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τήν αἴσθησι τοῦ Θεοῦ.
[σελ. 87]
Ἄς μᾶς καθαρίσῃ Αὐτός ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἀπό κάθε πάθος, ἀπό κάθε θάνατο. Ἄς μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό κάθε διάβολο, γιά νά μποροῦμε νά εἴμαστε πραγματικά ζῶσες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἐπί τῆς γῆς ἕνα θεῖο μεγαλεῖο.
Ἄνθρωπε! Ἀδελφέ! Ποτέ μήν ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι μικρός Θεός μέσα στήν λάσπη! Μέσα στήν λάσπη τοῦ σώματός σου ἐσύ ἔχεις τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Πρόσεχε πῶς ζῆς. Πρόσεχε τί κάνεις μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μέσα σου. Πρόσεχε, –ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! Διότι ἡ ζωή μας ξεκινᾶ ἀπό τήν γῆ καί καταλήγει στό πάμφωτο πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, γιά νά δώσουμε ἐκεῖ ἀπολογία τί κάναμε μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὅσο ἤμασταν σέ αὐτόν τόν κόσμο.
Εὔχομαι ὁ Ἀγαθός Κύριος νά χαρίσῃ στήν καρδιά τοῦ καθενός μας ὅλα τά οὐράνια δῶρα, ὅλες τίς εὐαγγελικές ἀρετές: τήν πίστι καί τήν ἀγάπη καί τήν ἐλπίδα καί τήν προσευχή καί τήν νηστεία καί τήν ὑπομονή καί τήν πραότητα καί τήν ταπείνωσι, ὥστε νά μπορέσουμε νά ἀντέξουμε ὅλο αὐτόν τό φοβερό ἐπίγειο ἀγῶνα, νά διαφυλάξουμε στήν ψυχή μας τήν θεία μορφή καί νά μετατεθοῦμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο σέ ἐκεῖνο τόν κόσμο.
Ἀλλά μέχρι τότε ἡ ἁγία νηστεία ἄς μᾶς ὁδηγῇ πρός τό Ἅγιον Πάσχα, τήν Ἁγία Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, γιά νά προσκυνήσουμε, ὅσο εἴμαστε ἀκόμη μέ τό σῶμα μας, Αὐτόν, τόν Ἀναστάντα Κύριο, τόν Νικητή τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου, Αὐτόν πού ἐξασφάλισε τήν Αἰώνιο Ζωή γιά τό σῶμα μας καί γιά τήν ψυχή μας.
Σέ Αὐτόν, μόνο σέ Αὐτόν, ἀποκλειστικά σέ Αὐτόν, ἀνήκει αἰώνιος δόξα καί τιμή, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς
(Ἀποσπάσματα)
Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Σήμερα, ἀδελφοί καί ἀδελφές, εἶναι ἡ ἁγία Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μία ἀπό τίς πενήντα δύο Κυριακές τοῦ ἔτους πού ὀνομάζεται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μεγάλη καί ἁγία Κυριακή. Κυριακή, κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψεύδους, ἐναντίον κάθε ἀναλήθειας, ἐναντίον κάθε αἱρέσεως, ἐναντίον κάθε ψευδοθεοῦ· νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψευδοῦς διδασκαλίας, ἐναντίον κάθε ψευδοῦς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτισμοῦ, εἰκόνος. Ἁγία νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί αὐτό σημαίνει ἁγία νίκη τῆς Παναληθείας.
Ποιός ὅμως εἶναι ἡ Παναλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Ποιός εἶναι ἡ Ἀλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Αὐτός πού εἶπε γιά τόν ἑαυτό Του: Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Ὁ Θεός ἐν σαρκί. Νά, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια στόν γήινο κόσμο μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔλαβε σῶμα, ὥστε μέ τό σῶμα μας νά εἰπῇ σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τί εἶναι ἀλήθεια, πῶς ζῆ κανείς ἐν ἀληθείᾳ, πῶς πεθαίνει γι’ αὐτήν, καί πῶς δι’ αὐτῆς ζῆ αἰωνίως. Ὁ Χριστός συνεκέντρωσε ὅλες τίς ἀλήθειες καί μᾶς ἔδωσε τήν Παναλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. [σελ. 81-82]
Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, Αὐτός ἔγινε ὁρατός γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἔγινε ὁρατός. Καί ἐμεῖς βλέποντάς Τον, στήν πραγματικότητα βλέπουμε τόν Ζῶντα Θεό. Αὐτός εἶναι ἡ ζῶσα Εἰκών τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Διαφυλάσσοντας τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διεφύλαξε τόν ἄνθρωπο, διεφύλαξε τόν Χριστό ὡς ἄνθρωπο. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά βρῆ σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τήν θεία Εἰκόνα, τήν ζῶσα θεία Εἰκόνα, τήν ὁποία ἐμεῖς ἀμαυρώσαμε μέ τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη, τήν παραμορφώσαμε, τήν καταξέσαμε ὅλη μέ τήν ἁμαρτωλή ζωή μας.
Ὅπως λέγεται στούς θαυμάσιους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους, ὁ Κύριος κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἔγινε ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ Εἰκόνα», νά ἀνακαινίσῃ τήν Ἰδική Του Εἰκόνα στόν ἄνθρωπο· «φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», πού ἐφθάρη δηλαδή μέ τά ἐλαττώματά μας καί μέ τίς ἁμαρτίες μας, καί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μία παραμορφωμένη, μία δύσμορφη, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός, κατεβαίνοντας σέ αὐτόν τόν κόσμο σάν καθαρή, ὁλοκάθαρη Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεός, ἔδειξε τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος, πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο. [σελ. 83]
Πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο;
Ἐμεῖς σέ αὐτόν τόν κόσμο πραγματικά πολεμᾶμε, συνέχεια πολεμᾶμε γι’ αὐτήν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας.
Ποιός μᾶς τήν κλέβει;
Ὅλοι οἱ εἰκονομάχοι.
Πρῶτος εἰκονομάχος εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία δέν θέλει τόν Θεό. Δέν θέλει τόν Θεό οὔτε μέσα στόν ἄνθρωπο, οὔτε μέσα στόν κόσμο γύρω ἀπό τόν ἄνθρωπο. Καί διά τῆς ἁμαρτίας κατεξοχήν εἰκονομάχος εἶναι ὁ Σατανᾶς καί οἱ ἄγγελοί του, οἱ ἀπαίσιοι δαίμονες. Ἐκεῖνοι εἶναι πού κλέβουν τήν ψυχή μας, πού σωρεύουν ἁμαρτίες στήν ψυχή μας καί κατακαλύπτουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα μας. Μέ τό μαῦρο κατράμι τῆς ἁμαρτίας ἀλοίφουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας. Καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζῆ ἀμετανόητος μέσα στήν ἁμαρτία, ὅταν δέν πολεμᾶ κατά τῶν ἁμαρτιῶν του, ὅταν μένει σέ αὐτές, ὅταν δέν τίς ἐξομολογῆται, τί ἀπομένει ἀπό τήν ψυχή του; Ἀπομένει ἡ θεία Εἰκόνα πασαλειμένη μέ τό μαῦρο πῦον τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, τοῦ θανάτου. Φρικτό θέαμα, φοβερή ντροπή!
Τί σημαίνει λοιπόν νά εἶσαι Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ;
Σημαίνει, ἀδελφοί, τό ἑξῆς:
Ἐμεῖς ἔχουμε νοῦ, ἀλλά ὁ νοῦς μας εἶναι εἰκόνα τοῦ νοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε θέλησι, ἀλλά ἡ θέλησις εἶναι εἰκόνα τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἐμεῖς ἔχουμε αἴσθησι, ἔχουμε καρδιά, ἀλλά αὐτά εἶναι εἰκόνα θείων αἰσθήσεων μέσα μας.
Ἐμεῖς ζοῦμε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ.
Ἐμεῖς εἴμαστε ὡσάν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ ἀθάνατες, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ἀθανασίας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε θεοειδεῖς, γιά νά ζοῦμε μέσα σέ αὐτόν τόν κόσμο δι’ Αὐτοῦ, γιά νά σκέπτεται πάντοτε ὁ νοῦς μας: πρόσεχε ἀπό Ποιόν εἶσαι, εἶσαι ἀπό τόν Θεό, νά κάνῃς καθαρές σκέψεις, σκέψεις θεϊκές.
Τότε τό θέλημά μας εἶναι τέλειο καί ὑγιές, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρός τό πρωτότυπό του. Ἡ αἴσθησίς μας τότε εἶναι καθαρή, ὑγιής, θεϊκή, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τήν αἴσθησι τοῦ Θεοῦ.
[σελ. 87]
Ἄς μᾶς καθαρίσῃ Αὐτός ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἀπό κάθε πάθος, ἀπό κάθε θάνατο. Ἄς μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό κάθε διάβολο, γιά νά μποροῦμε νά εἴμαστε πραγματικά ζῶσες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἐπί τῆς γῆς ἕνα θεῖο μεγαλεῖο.
Ἄνθρωπε! Ἀδελφέ! Ποτέ μήν ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι μικρός Θεός μέσα στήν λάσπη! Μέσα στήν λάσπη τοῦ σώματός σου ἐσύ ἔχεις τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Πρόσεχε πῶς ζῆς. Πρόσεχε τί κάνεις μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μέσα σου. Πρόσεχε, –ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! Διότι ἡ ζωή μας ξεκινᾶ ἀπό τήν γῆ καί καταλήγει στό πάμφωτο πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, γιά νά δώσουμε ἐκεῖ ἀπολογία τί κάναμε μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὅσο ἤμασταν σέ αὐτόν τόν κόσμο.
Εὔχομαι ὁ Ἀγαθός Κύριος νά χαρίσῃ στήν καρδιά τοῦ καθενός μας ὅλα τά οὐράνια δῶρα, ὅλες τίς εὐαγγελικές ἀρετές: τήν πίστι καί τήν ἀγάπη καί τήν ἐλπίδα καί τήν προσευχή καί τήν νηστεία καί τήν ὑπομονή καί τήν πραότητα καί τήν ταπείνωσι, ὥστε νά μπορέσουμε νά ἀντέξουμε ὅλο αὐτόν τό φοβερό ἐπίγειο ἀγῶνα, νά διαφυλάξουμε στήν ψυχή μας τήν θεία μορφή καί νά μετατεθοῦμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο σέ ἐκεῖνο τόν κόσμο.
Ἀλλά μέχρι τότε ἡ ἁγία νηστεία ἄς μᾶς ὁδηγῇ πρός τό Ἅγιον Πάσχα, τήν Ἁγία Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, γιά νά προσκυνήσουμε, ὅσο εἴμαστε ἀκόμη μέ τό σῶμα μας, Αὐτόν, τόν Ἀναστάντα Κύριο, τόν Νικητή τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου, Αὐτόν πού ἐξασφάλισε τήν Αἰώνιο Ζωή γιά τό σῶμα μας καί γιά τήν ψυχή μας.
Σέ Αὐτόν, μόνο σέ Αὐτόν, ἀποκλειστικά σέ Αὐτόν, ἀνήκει αἰώνιος δόξα καί τιμή, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
kranosgr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα 10 επαγγέλματα με τους περισσότερους... ψυχοπαθείς
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
