2018-02-26 12:14:16
Παραθέτουμε την τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα indymedia
Θα κάνω την ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου όπως έχουμε πει με αίτημα να ανατεθεί η υπόθεση σε μικτό ορκωτό δικαστήριο.
Το πρώτο που θέλω να πω είναι ότι δεν υπάρχει σαφής ορισμός του πολιτικού εγκλήματος ούτε στο σύνταγμα ούτε στο νόμο γενικότερα.
Το σύνταγμα λέει στο άρθρο 97 ότι τα πολιτικά εγκλήματα εκδικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια.
Αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα και το οποίο χρησιμοποιείται στις περισσότερες αποφάσεις των δικαστηρίων, των ειδικών δικαστηρίων αυτών των υποθέσεων είναι νομολογίες όπως και η απόφαση-νομολογία του Αρείου Πάγου του 2010 για την υπόθεση της 17Ν που λέει ότι η ένοπλη δράση είναι απρόσφορη για την αλλοίωση ή την ανατροπή του πολιτεύματος ή του καθεστώτος γενικότερα, οπότε επειδή είναι απρόσφορη, δεν είναι πολιτική δράση, δεν αρκεί η υποκειμενική επιδίωξη του δράση, δεν αρκεί να πει ότι εγώ έχω αυτά τα κίνητρα να ανατρέψω ή να αλλοιώσω το καθεστώς, άρα με την επίκληση ότι είναι απρόσφορη η δράση των ένοπλων οργανώσεων, κατ’ εσάς τρομοκρατικών εντός εισαγωγικών, δεν αναγνωρίζεται η δράση τους ως πολιτική, οπότε αυτές οι υποθέσεις θα πρέπει να εκδικαστούν από ειδικά δικαστήρια εφετών
. Δεν ισχύει σε αυτή την περίπτωση το άρθρο 97 του συντάγματος.
Εδώ όμως υπάρχει μια κραυγαλέα αντίφαση σε σχέση με τον αντιτρομοκρατικό νόμο, τον 187Α. Ο 187Α μιλάει για την δυνατότητα των ένοπλων οργανώσεων, κατ’ εσάς ‘’τρομοκρατικών’’, να βλάψουν και να καταστρέψουν – αυτή είναι η διατύπωση – τις συνταγματικές, οικονομικές και πολιτικές δομές μιας χώρας. Άρα εδώ υπάρχει η αντίφαση ότι ο 187Α αναγνωρίζει ότι η δράση ένοπλων οργανώσεων όπως ο Επαναστατικός Αγώνας, ότι έχουν την δυνατότητα να βλάψουν τις συνταγματικές, οικονομικές και πολιτικές δομές μιας χώρας. Αυτό έρχεται σε αντίφαση με την νομολογία του Αρείου Πάγου του 2010 που λέει ότι η δράση αυτών των οργανώσεων είναι απρόσφορη.
Εδώ λοιπόν έχουμε την αντίφαση ότι ενώ ο 187Α στην διατύπωσή του μιλάει για αντικειμενική δυνατότητα καταστροφής των δομών της χώρας που αυτό είναι ακόμα πιο ριζοσπαστικό από την αλλοίωση ή την πολιτική παρεκτροπή όπως όταν γίνεται ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ή κίνημα, όπως θέλετε πείτε το, είναι ακόμα πιο ριζοσπαστικό να καταστρέψεις τις δομές μιας χώρας το οποίο είναι προϋπόθεση για την ολική ανατροπή του καθεστώτος και όχι για μια αλλοίωση ή παρεκτροπή του πολιτεύματος, ενώ λοιπόν ο 187Α μιλάει για την καταστροφή των δομών της χώρας από ένοπλες οργανώσεις, αντί να παραπέμπουν αυτές τις υποθέσεις σε ΜΟΔ, σε μικτά ορκωτά δικαστήρια, τα παραπέμπει σε εφετεία κακουργημάτων που αποτελούνται από επαγγελματίες δικαστές. Αυτό είναι μια μεγάλη αντίφαση κατ’ εμάς.
Στην απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου όταν ήμουν εγώ παρών το 2015, η απόφαση που έβγαλε για την απόρριψη της ένστασης για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου, η διατύπωσή της παραπέμπει στην απόφαση του Αρείου Πάγου.
Στην σελίδα 107 της απόφασης του δικαστηρίου – λογικά πρέπει να την έχετε διαβάσει – λέει, ’’η ύπαρξη και η δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων στοιχειοθετεί μια διαρκή απειλή για το πολιτικοκοινωνικό σύστημα της χώρας του οποίου αμφισβητεί την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων’’.
Είναι άρρηκτη στην διατύπωση αυτή η σύνδεση της δράσης των οργανώσεων όπως ο Επαναστατικός Αγώνας με το ότι απειλείται το πολιτικοκοινωνικό σύστημα. Παρακάτω όμως λέει, ότι, ‘‘δεν συνιστά βεβαίως πράξη προπαρασκευής της εσχάτης προδοσίας που προϋποθέτει την προετοιμασία μιας συγκεκριμένης πράξης ανατροπής του πολιτεύματος, στοιχείο το οποίο λείπει από τις τρομοκρατικές οργανώσεις, ούτε ευρύτερα έγκλημα διακινδύνευσης της πολιτικής υπόστασης του κράτους ή του πολιτεύματος. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε την κίνηση μιας διαδικασίας που θα είχε την δυναμική να οδηγήσει η ανατροπή ή αλλοίωση της μορφής του πολιτεύματος σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και όχι σε ένα μακρινό αβέβαιο μέλλον’’.
Αυτή η διατύπωση ουσιαστικά λέει ότι πολιτικά αδικήματα είναι μόνο τα πραξικοπήματα και ότι πολιτικοί εγκληματίες είναι μόνο αυτοί που είναι καραβανάδες, επαγγελματίες στρατιωτικοί, αστυνομικοί οι οποίοι συμμετέχουν σε ένα πραξικόπημα τύπου 21ης Απριλίου. Και εδώ όμως υπάρχει μια αντίφαση.
Τα πραξικοπήματα δεν αλλοιώνουν το καθεστώς. Το θωρακίζουν ακόμα περισσότερο. Υπάρχει μια αυταπάτη ότι ο κοινοβουλευτισμός και η στρατιωτική δικτατορία είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι και τα δύο διαφορετικές μορφές διακυβέρνησης του καπιταλισμού, για την κυριαρχία του κεφαλαίου.
Όποτε το πολυκομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν κατορθώνει να πείσει τις μάζες να υποταχθούν, τουλάχιστον σε παλιότερες εποχές, τότε κατέφευγαν στους στρατιωτικούς. Αυτό ίσχυε παλιότερα.
Αυτό ίσχυε ειδικά και την εποχή του μεσοπολέμου με την απειλή της Ρώσικης Επανάστασης και μετά στην Λατινική Αμερική και εδώ στην 21η Απριλίου.
Δεν αλλοιώνουν στην πραγματικότητα τα πραξικοπήματα το καθεστώς. Το θωρακίζουν ακόμα περισσότερο και το κάνουν ολοκληρωτικό.
Υπάρχει όμως ένας πρώην συνάδελφός σας, ο Μανωλεδάκης, μακαρίτης τώρα, ο οποίος στο βιβλίο του ‘‘Ποινικό Δίκαιο’’ έχει διαφορετική ερμηνεία για το τι είναι πολιτικό έγκλημα και ποια είναι η ιδιότητα του ‘‘πολιτικού’’ εγκληματία. Στην σελίδα 251 λέει το εξής που έρχεται σε αντίθεση με αυτά που κατά καιρούς έχουν βγάλει τα δικαστήρια και με την νομολογία του Αρείου Πάγου του 2010. Λέει:
‘‘Αν ξεκινήσουμε από την λογική αφετηρία ότι ο πολιτικός εγκληματίας είναι εχθρός της πολιτικής κατεστημένης εξουσίας, θα πρέπει από την αρχή εξ’ ορισμού να αποκλειστεί ο χαρακτηρισμός αυτός για όλα τα πρόσωπα που είναι ενταγμένα στον υπαλληλοστρατιωτικό μηχανισμό του κράτους’’.
Ουσιαστικά λέει ότι όποιος είναι αξιωματούχος του κρατικού μηχανισμού και ειδικά στρατιωτικός, αυτός δεν είναι πολιτικός εγκληματίας και αυτό έρχεται σε αντίθεση με ότι αποφάσεις έχουν βγάλει δικαστήρια όπως τα δικά σας, συναδέλφων σας, οι οποίοι λένε ότι μόνο πραξικοπηματίες οι οποίοι διαπράττουν το έγκλημα της εσχάτης προδοσίες και προσπαθούν να αλλοιώσουν το πολίτευμα, ότι μόνο αυτοί είναι πολιτικοί εγκληματίες. Εδώ ο Μανωλεδάκης λέει το αντίθετο.
Ότι ειδικά αυτοί, οι στρατιωτικοί δεν μπορούν να θεωρηθούν πολιτικοί εγκληματίες γιατί είναι μέρος του κρατικού μηχανισμού.
Και παρακάτω στη σελ. 252 λέει, έχει μία φράση που ακριβώς ανταποκρίνεται σε οργανώσεις όπως είμαστε εμείς, ο Επαναστατικός Αγώνας. Λέει:
‘‘ Ώστε πολιτικός εγκληματίας μπορεί να χαρακτηριστεί ο ενταγμένος σε οργάνωση με πολιτικό σκεπτικό που επιδιώκει δηλαδή την ανατροπή, μεταβολή, κλωνισμό, πίεση του πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος και τελεί αξιόποινες πράξεις ανταποκρινόμενες στο σκεπτικό αυτό και πρόσφορες για τους σκοπούς αυτούς εφόσον ο ίδιος δεν έχει οποιαδήποτε υπαλληλοστρατιωτική ιδιότητα’’.
Αυτή η φράση ταιριάζει γάντι σε εμάς, και γενικά σε οργανώσεις ένοπλου αντάρτικου. Γιατί εμείς είμαστε πολίτες, δεν έχουμε καμία σχέση με τον κρατικό μηχανισμό. Δεν έχουμε καμία υπαλληλική σχέση με τον κρατικό μηχανισμό, άρα εμείς είμαστε αυτοί οι οποίοι έχουμε πολιτική δράση, παράνομη μεν, γιατί δεν είμαστε μέλη του κρατικού μηχανισμού. Δεν έχουμε αυτό που λέει, υπαλληλοστρατιωτική ιδιότητα.
Ο δικός σας λοιπόν συνάδελφος ο οποίος απ’ ότι ξέρω έχει μεγάλο κύρος, έχει εντελώς αντίθετη άποψη από αυτά που έχουν βγάλει κατά καιρούς τα δικαστήρια και η νομολογία αυτή του Αρείου Πάγου.
Επίσης στη σελίδα 248 λέει το τι θεωρεί πολιτικό έγκλημα. Ισχυρίζεται ότι είναι σύνθετο, δηλαδή είναι πολιτικό το οποίο έχει και ποινικά χαρακτηριστικά. Λέει:
‘‘Η ανατροπή μιας πολιτικής εξουσίας και μάλιστα σήμερα που το κράτος διαθέτει τελειοποιημένο τεράστιο μηχανισμό εξουδετέρωσης των πολιτικών αντιπάλων του δεν γίνεται στα χαρτιά ούτε με ευχολόγια.
Για να φτάσει ο πολιτικός εγκληματίας στο στόχο του πρέπει να προσβάλει θέλοντας και μη ένα πλήθος από έννομα αγαθά έτσι ώστε πάντα το έγκλημά του να εμφανίζεται σύνθετο.
Το κράτος είναι ένα έννομο αγαθό περιχαρακωμένο από άλλα έννομα αγαθά (ανθρώπινες ζωές, προσωπικές ελευθερίες, εγκαταστάσεις, υπηρεσίες). Για να φθάσεις σε αυτό πρέπει να περάσεις από τα αγαθά αυτά ετούτα που η προσβολή τους δεν αποτελεί με το κριτήριο της αντικειμενικής θεωρίας πολιτικό αλλά κοινό έγκλημα. Έτσι ενώ η προσβολή αποβλέπει στην ανατροπή της πολιτικής εξουσίας καταλήγει αντικειμενικά σε σύνθετο πάντα πολιτικό έγκλημα ή και σε μόνο κοινό αν ο δράστης είχε την ατυχία να συλληφθεί στην αρχή της πραγμάτωσης του σχεδίου του’’. Δηλαδή, το τελευταίο ανταποκρίνεται στην φράση που λέμε, ‘‘κρίνεσαι εκ του αποτελέσματος’’. Αν τα καταφέρειs αναγνωρίζεται η πολιτική σου ιδιότητα, αν δεν τα καταφέρεις και συλληφθείς όπως εμείς, είσαι κοινός εγκληματίας και τρομοκράτης.
Αυτό λέει ο Μανωλεδάκης στην πραγματικότητα.
Θεωρώ όμως ότι είναι ντροπή για το δικό σας σύστημα να θεωρείτε ότι μόνο τα πραξικοπήματα, όπως της 21ης Απριλίου είναι αυτά που ανταποκρίνονται στον ορισμό του πολιτικού εγκλήματος .
Όταν είχα κάνει στο εφετείο της 1ης δίκης την ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου, ο εισαγγελέας της έδρας ο κ. Πούλιος είχε διαβάσει ως απάντηση τυπικά την συνθήκη του Παλέρμο του 2002 αν θυμάμαι καλά που ήταν φυσικά μετά την ανακήρυξη του πολέμου κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’ μετά τις επιθέσεις σε Ν. Υόρκη και Ουάσιγκτον, που έλεγε ότι η δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων δεν είναι πολιτική, ότι η χρήση όπλων και εκρηκτικών δεν αποτελούν πολιτικό αδίκημα κλπ.
Και απαντάω εγώ, ότι σύμφωνα με αυτή τη συνθήκη, τα τανκς του Παττακού, του Μακαρέζου του Παπαδόπουλου είναι πολιτικό έγκλημα για σας αλλά η βόμβα του Παναγούλη να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο δεν είναι πολιτικό έγκλημα αλλά είναι τρομοκρατία, κοινό ποινικό έγκλημα και μάλιστα με μεγαλύτερη απαξίωση από τα υπόλοιπα κοινά ποινικά αδικήματα. Σ’ αυτό βέβαια ο κ. Πούλιος δεν μου απάντησε τίποτα.
Όμως δεν υπήρχε πάντοτε αυτή η θεώρηση για το τι είναι πολιτικό έγκλημα. Ο ίδιος ο Μανωλεδάκης λέει στη σελ. 247 σε μια υποσημείωση το εξής:
‘‘Είναι χαρακτηριστικό ότι η περί πολιτικού εγκλήματος θεωρία άρχισε να αναπτύσσεται μετά την Γαλλική Επανάσταση κάτω από την επίδραση της ιδεολογίας της. Έτσι εξηγούνται και οι νόμοι υπέρ των πολιτικών εγκληματιών’’. Εδώ αναφέρει τον Λομπρόζο, έναν εγκληματολόγο του 19ου αιώνα ο οποίος θεωρούσε ότι οι αναρχικοί είναι εκ γενετής εγκληματίες. Αυτή την θεωρία είχε. ‘‘ Όταν όμως το επαναστατικό πνεύμα πέρασε από τα χέρια των αστών στα χέρια των αναρχικών, άρχισε η στροφή από την υποκειμενική στην αντικειμενική θεωρία που σήμαινε και την κατάργηση της έννοιας και του πολιτικού εγκλήματος για την αντιμετώπιση των αναρχικών’’. Του δικού μας κινήματος.
Τι σημαίνει αυτό να το πούμε πιο λιανά;
Κάποτε ακόμα και οι αστοί, η τάξη που εσείς εκπροσωπείτε γιατί δεν αντιπροσωπεύετε τον λαό, εξυμνούσε τους πολιτικούς εγκληματίες. Αλλά πότε γινόταν αυτό; Όταν η ίδια η αστική τάξη στη Γαλλική Επανάσταση στρεφόταν κατά του παλαιού καθεστώτος και οδηγούσε τους οπαδούς του στην γκιλοτίνα, στην καρμανιόλα και τους αποκεφάλιζε.
Ήταν αυτό που έλεγα στην πρώτη μου τοποθέτηση, ότι η τρομοκρατία ακόμα και με την επαναστατική έννοια είναι, ήταν οργανωμένη επιχείρηση καταστολής από την τότε επαναστατική κυβέρνηση του Ροβεσπιέρου που στρεφόταν κατά των οπαδών του παλαιού καθεστώτος. Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα υπήρχε αυτή η εξύμνηση του πολιτικού εγκλήματος όταν η αστική τάξη στρεφόταν κατά της φεουδαρχίας, του παλαιού καθεστώτος. Όταν όμως εμφανίστηκε το εργατικό κίνημα ως αντίπαλο δέος, ειδικά μετά την Παρισινή Κομμούνα, τότε άλλαξε η θεωρία του πολιτικού εγκλήματος. Οι αντίπαλοι της αστικής τάξης δεν θεωρούνταν ότι είναι πολιτικοί αδικηματίες, ότι έχουν πολιτική δράση, ότι είναι κοινοί εγκληματίες, φονιάδες, ληστές κλπ.
Η πρώτη εφαρμογή αυτής της θεώρησης έγινε στους αναρχικούς οι οποίοι ήταν διαχρονικά υπέρ αυτής της δράσης, δηλαδή εκτελέσεις αρχηγών κρατών, βομβιστικές επιθέσεις.
Στην Γαλλία αν θυμάμαι καλά το 1894, όταν δικαζόταν ένας Γάλλος αναρχικός, ο Ραβασόλ, - αυτός έβαζε βόμβες σε αστυνομικά τμήματα, είχε βάλλει βόμβα στο σπίτι ενός δικαστή, σε στρατώνες - όταν συνελήφθη είχε γίνει ένας διάλογος με τον εισαγγελέα στη δίκη του όπου ο Ραβασόλ έλεγε ότι η δράση μου είναι πολιτική και του απαντάει ο εισαγγελέας ειρωνικά, ‘‘εσείς είστε πολιτικός ανήρ; Εσείς είστε ιππότης της δυναμίτιδας’’, του είπε.
Όλοι αυτοί καταδικάζονταν σε θάνατο και αποκεφαλιζόντουσαν στην γκιλοτίνα.
Από τότε υπάρχει ο ισχυρισμός στην αστική τάξη ότι ''εμείς (ως αστική τάξη) δεν έχουμε κανέναν αντίπαλο.Αυτοί που θεωρούνται αντίπαλοί μας δεν έχουν πολιτική δράση, ότι είναι κοινοί εγκληματίες και με μεγαλύτερη απαξία από το κοινό ποινικό έγκλημα, ότι είναι τρομοκράτες''. Όμως οι αναρχικοί είναι η τάση η οποία έχει την ευθύνη για τις περισσότερες εκτελέσεις μέχρι τον μεσοπόλεμο τουλάχιστον αρχηγών κρατών. Έχουν εκτελέσει τρεις Ισπανούς πρωθυπουργούς, έναν Αμερικανό πρόεδρο τον Μακ Κίνλεϋ το 1901, έναν Ιταλό βασιλιά, έναν Γάλλο πρόεδρο, έχουν κάνει απόπειρες κατά του Μουσολίνι και κατά του Φράνκο. Ουσιαστικά είμαστε η τάση η οποία έχει στραφεί κατά επιλεγμένων στόχων, κατά αρχηγών κρατών, κατά ηγετών κρατών.
Αυτά όμως η αστική τάξη ποτέ δεν τα θεώρησε ότι είναι πολιτικά εγκλήματα ενώ όταν αυτή πάλευε με τα παλαιά καθεστώτα και με την φεουδαρχία, τότε εξυμνούσε τους πολιτικούς εγκληματίες. Αυτό όμως είναι υποκρισία.
Επίσης υπάρχει η αντίφαση αυτή που σας διάβασα που λέει ότι πολιτική δράση σημαίνει μια διαδικασία η οποία θα έχει την δυνατότητα να οδηγήσει σε ανατροπή ή αλλοίωση του πολιτεύματος σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και όχι σε ένα μακρινό και αβέβαιο μέλλον. Αυτό όμως έχει την εξής αντίφαση.
Αν μπορείς σε μια δεδομένη στιγμή να ανατρέψεις ένα καθεστώς αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προϋπάρχεις ως οργάνωση, πρέπει να έχεις πολιτική εμπειρία, να έχεις ένοπλη εμπειρία, να υπάρχεις χρόνια πριν, στο παρελθόν. Δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη να ανατρέψεις ένα καθεστώς. Αυτό είναι μια χρόνια διαδικασία.
Ακόμα και οι πραξικοπηματίες προϋπήρχαν της 21ης Απριλίου. Είχαν μηχανισμό, ήταν πράκτορες της CIA,προϋπήρχαν χρόνια. Ακόμα και για τους πραξικοπηματίες ισχύει αυτό. Είναι αντιφατική αυτή η διατύπωση. Ιστορικά δεν στέκει.
Ακόμα και ο Φιντέλ Κάστρο που έκανε 3 χρόνια να ανατρέψει τον Μπατίστα με βάση αυτές τις νομολογίες, δεν είναι πολιτικό υποκείμενο, δεν είχε πολιτική δράση γιατί έκανε 3 χρόνια να τον ανατρέψει, δεν το έκανε με μια κίνηση ματ να ανατρέψει το καθεστώς σε μια δεδομένη στιγμή, το έκανε σε 3 χρόνια.
Το ίδιο ισχύει και για τους μπολσεβίκους το 1917. Αυτοί κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα σε μια δεδομένη στιγμή άρα είναι πολιτικά υποκείμενα, έχουν πολιτική δράση ενώ αν δεν τα καταφέρνανε δεν θα ήτανε;
Αυτοί όμως είχαν έναν παράνομο μηχανισμό για χρόνια και είχαν ένοπλο μηχανισμό, ήταν ένοπλη οργάνωση. Για να κάνεις κάτι τέτοιο όπως λέει αυτή η διατύπωση πρέπει να προϋπάρχεις ως οργάνωση, να έχεις την δυνατότητα να έχεις ένοπλο μηχανισμό, να έχεις την υποδομή ώστε να μπορείς να το επιχειρήσεις αυτό σε μια δεδομένη στιγμή. Αυτές οι νομολογίες έχουν κραυγαλέες αντιφάσεις.
Στην Ελλάδα από την δεκαετία του ’20 υπήρχαν διαφορετικές θεωρίες για το πολιτικό έγκλημα. Αυτό σας το γράφουμε και στην αίτηση την οποία θα σας παραδώσω.
Για παράδειγμα, την δεκαετία του ’20 στον μεσοπόλεμο υπήρχε η λεγόμενη υποκειμενική θεωρία που βασιζόταν απλώς και μόνο στο πολιτικό κίνητρο του δράστη για να χαρακτηριστεί μια πράξη ως πολιτική. Μάλιστα με το νόμο του Βενιζέλου, το λεγόμενο ιδιώνυμο, ασκούσαν διώξεις σε όποιον επιδιώκει την εφαρμογή ιδεών που στόχευαν στη βίαιη ανατροπή του κρατούντος καθεστώτος και όχι του πολιτεύματος. Μόνο και μόνο αν μοίραζες μία προκήρυξη που προέτρεπε σε βίαιη ανατροπή του καθεστώτος πήγαινες φυλακή και εξορία σε κάποιο ξερονήσι του Αιγαίου. Αργότερα, αυτό όμως άλλαξε, ειδικά από τον Μεταξά και μετά όπου σκλήρυνε το καθεστώς και το ποινικό οπλοστάσιο κατά των αντιπάλων του καθεστώτος.
Με αποκορύφωμα στον εμφύλιο είχε φτιαχτεί ο νόμος 509 περί κατασκοπίας, για απόπειρα απόσπασης εδαφικής επικράτειας της χώρας. Με αυτό τον νόμο είχαν εκτελεστεί χιλιάδες κομμουνιστές και αριστεροί οπαδοί του ΕΑΜ και του Δημοκρατικού Στρατού την δεκαετία του ’40. Και οι τελευταίοι ακόμα πολιτικοί κρατούμενοι που εκτελέστηκαν ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης με βάση τον 509 εκτελέστηκαν ως κατάσκοποι, δεν τους αναγνώρισαν την πολιτική τους ιδιότητα ότι ήταν αντίπαλοι του καθεστώτος.
Αλλά δεν υπήρχε πάντα αυτή η κουλτούρα ακόμα και στους δικαστές. Και θα αναφέρω – το έχουμε ξανακάνει αυτό στην πρώτη δίκη – το είχε πει η συντρόφισσα Ρούπα σε σχέση με την υπόθεση Πόλε, Ρόλφ Πόλε την δεκαετία του ’70 στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το είχαμε πει και στο πρώτο δικαστήριο. Και θα σας διαβάσω τι λέχθηκε από τα πρακτικά της 1ης δίκης. Θα σας πω τι ήταν η υπόθεση Πόλε.
Στη σελ. 51 από τα πρακτικά της πρώτης δίκης: Ο Πόλε ήταν μέλος της δυτικογερμανικής οργάνωσης RAF Φράξια Κόκκινος Στρατός. Η RAF ιδρύθηκε το 1970.
Ο Πόλε συνελήφθη το 1971 πριν ακόμα η οργάνωση προχωρήσει σε αμιγώς ενέργειες αντάρτικου όπως η ανατίναξη του αμερικάνικου στρατηγείου της Χαϊδελβέργης, της βάσης της Χαϊδελβέργης στη Δ. Γερμανία με νεκρούς Αμερικανούς στρατιώτες. Είχε δηλαδή συλληφθεί στο πρώτο διάστημα που η οργάνωση έκανε απαλλοτριώσεις τραπεζών, ως προπαρασκευαστικές ενέργειες. Το 1975 μια άλλη οργάνωση αντάρτικου, η 2 Ιούνη απαγάγει τον υποψήφιο δήμαρχο του Δ. Βερολίνου, τον Πέτερ Λόρεντς και ζητά ως αντάλλαγμα την απελευθέρωση κρατουμένων ανταρτών πόλεων στη Δ. Γερμανία. Ένας από αυτούς που απελευθερώθηκαν ήταν και ο Πόλε ο οποίος αρχικά πήγε στην Υεμένη και κατέληξε στην Ελλάδα όπου συνελήφθη. Τον ζήτησε λοιπόν να εκδοθεί η Δ. Γερμανία. Αυτός ζήτησε πολιτικό άσυλο ισχυριζόμενος ότι η δράση του είναι πολιτική και ότι δεν θα πρέπει να εκδοθεί στην Δ. Γερμανία.
Και όντως η απόφαση του συμβουλίου εφετών που ήταν πενταμελές με πλειοψηφία 3 έναντι 2, είπανε ναι, ότι τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνταν ο Πόλε είναι πολιτικά και απορρίπτουν το αίτημα της Δ. Γερμανίας να τον εκδώσει η Ελλάδα.
Λέει λοιπόν η συντρόφισσα Ρούπα στην πρώτη δίκη τοποθετούμενη στην απόφαση, για τον Πόλε:‘‘Υπήρξε βέβαια στο παρελθόν στη δεκαετία του ’70 μια δικαστική απόφαση την οποία αξίζει να την αναφέρουμε η οποία βγήκε από ένα πενταμελές συμβούλιο εφετών που είχε κληθεί να αποφασίσει για την έκδοση του Ρόλφ Πόλε. Τον οποίον τον κατηγόρησαν για συμμετοχή στη RAF. Συνελήφθη το ’76 και έπρεπε να εκδοθεί στη Δ. Γερμανία’’.
Έλεγε τότε η απόφαση για τον Πόλε, σας την διαβάζω σε καθαρεύουσα: ‘‘Ο Πόλε ήτο κατά το 1971 μέλος μιας επαναστατικής εξτρεμιστικής οργανώσεως ήτις είχε πολιτικούς σκοπούς και απέβλεπε εις ενεργόν δράσιν για την ανατροπή του κρατούντος εις την Δυτική Γερμανία πολιτικού καθεστώτος και εις αγώνα από κοινού μετά των καταπιεζομένων εις όλον τον κόσμο κατά του Ιμπεριαλισμού και του μονοπωλιακού Καπιταλισμού και εστρέφετο εν γένει κατά του πολιτικού κατεστημένου της Δυτικής Κοινωνίας’’.
Με αυτή την απόφαση δεν θα μπορούσαμε και εμείς να διαφωνήσουμε, με την απόφαση των 3 μελών του συμβουλίου εφετών. Δηλαδή σε μια παράγραφο τα είπανε όλα. Και αυτή είναι η αλήθεια.
‘‘Τότε η πλειοψηφία του δικαστηρίου, 3 στους 5 είχε αποφανθεί ότι τα εγκλήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί ο Πόλε στη Γερμανία συνάπτονται με τους πολιτικούς σκοπούς της οργάνωσης. Κατά συνέπεια η έκδοση δεν πρέπει να γίνει’’.
Την εποχή εκείνη στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών ο Χαραλαμπόπουλος, ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου, ο Μαγκάκης που ήταν τότε βουλευτής της ΕΔΗΚ και μετέπειτα υπουργός Δικαιοσύνης είχαν πει, ‘‘μπράβο στο γενναίο συμβούλιο εφετών το οποίο πήρε αυτή την απόφαση και σήκωσε ανάστημα στις απαιτήσεις της Δυτικής Γερμανίας’’ η οποία ως ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη ήθελε να επιβάλει την άποψή της στο ελληνικό κράτος. Όποιος θυμάται μέρος του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου τότε όπως το ΠΑΣΟΚ κρατούσε ισορροπίες ανάμεσα στο ανατολικό και δυτικό μπλοκ.
Δεν ήταν τόσο ευθυγραμμισμένες οι απόψεις σε σχέση με το ‘‘ανήκομεν εις την Δύση’’ που έλεγε τότε ο Καραμανλής.
Ο Μαγκάκης είχε πει: ‘‘Το θέμα είναι καθαρά νομικό. Οι πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε (ο Πόλε) στη Γερμανία έχουν αποδοθεί από την απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου. Η απόφαση αυτή διαπίστωσε πολιτικό κίνητρο στον Πόλε. Αυτό σημαίνει ότι οι πράξεις του συνιστούσαν μεικτό πολιτικό αδίκημα’’.
Ότι λέει ο Μανωλεδάκης δηλαδή. ‘‘Τα μεικτά πολιτικά αδικήματα υπάγονται στην απαγόρευση εκδόσεως. Πρέπει να κατανοηθεί ότι η απόφαση περί μη εκδόσεως του Πόλε δεν σημαίνει πολιτική ταύτιση μαζί του, αλλά σεβασμό στις δικονομικές αρχές του κράτους δικαίου’’.
Ο δε Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος αν θυμάμαι καλά ήταν μέλος του ΠΑΚ που έβαζε βόμβες την εποχή της χούντας, ήταν πιο κατηγορηματικός. ‘‘Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα αδικήματα του Πόλε είναι πολιτικά. Ο Πόλε αγωνίστηκε και αγωνίζεται για την επικράτηση των ιδεών του.
Η απόφαση του εφετείου δεν επιδέχεται παρερμηνείες ως προς το σημείο αυτό. Και ήταν μια απόφαση που τιμά τους Έλληνες δικαστές που την εξέδωσαν. Καμία σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί την έκδοση του Πόλε’’.
Ο Παπανδρέου ο ίδιος , έλεγε τότε: ‘‘Αναμένεται από ολόκληρο τον ελληνικό λαό να αποδείξει η ελληνική δικαιοσύνη την ανεξαρτησία της τόσο απέναντι στην εκτελεστική εξουσία όσο και απέναντι στις αφόρητες και απαράδεκτες επεμβάσεις της γερμανικής κυβέρνησης. Ο λαός αναμένει και θα κρίνει’’.
Μετά όμως ο Άρειος Πάγος που είχε πρόεδρο τον Ευστάθιο Μπλέτσα εξαφάνισε την απόφαση του συμβουλίου για την υπόθεση του Πόλε και αποφάσισε να εκδοθεί, ότι τα κίνητρά του δεν είναι πολιτικά, ότι είναι τρομοκράτης. Και μάλιστα ήθελε να ασκήσει πειθαρχική δίωξη κατά των τριών εφετών οι οποίοι είχαν πει ότι ήταν πολιτικά τα αδικήματα του Πόλε και ότι δεν πρέπει να εκδοθεί στην Δ. Γερμανία.
Η απόφαση του Αρείου Πάγου να ασκήσει πειθαρχική δίωξη είχε προκαλέσει πολιτικές τριβές. Γενικά η υπόθεση Πόλε τότε είχε προκαλέσει πολιτικές τριβές και ο Παπανδρέου είχε συγκρίνει την υπόθεση αυτή, δηλαδή να ασκηθεί δίωξη στους τρείς εφέτες δικαστές, την είχε συγκρίνει με την επέμβαση του εισαγγελέα Κόλλια στην υπόθεση Λαμπράκη. Ο Κόλλιας ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της χούντας και είχε επέμβει για να μην διωχθούν οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, οι δολοφόνοι του Λαμπράκη αν θυμάμαι καλά.
Αλλά ήταν άλλη εποχή. Μιλάμε για το 1976. Δεν υπήρχε αυτή η ευθυγράμμιση των κρατών με αυτό που λέγεται σήμερα, πόλεμος κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’ που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Ακόμα και στους δικαστές υπήρχε η αντίληψη ότι υπάρχουν πολιτικά αδικήματα, ότι δεν μόνο οι πραξικοπηματίες πολιτικοί εγκληματίες, ότι υπάρχει πολιτικός αντίπαλος. Αλλά από τότε έχουν περάσει 40 χρόνια. Σήμερα υπάρχει αυτό που εμείς χαρακτηρίζουμε ως δικτατορία των αγορών, δικτατορία του κεφαλαίου. Και αυτό αντανακλάται και σε ποινικό επίπεδο.
Δηλαδή εφόσον προχωράει ο ολοκληρωτισμός στην οικονομία, δηλαδή να κάνει ό, τι θέλει το κεφάλαιο, έχουμε και σκλήρυνση του ποινικού καθεστώτος και αυτό αντανακλάται και στους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Και εδώ θέλω να επισημάνω τι έκανε το ΠΑΣΟΚ τότε, στην υπόθεση Πόλε και τι έκανε αργότερα όταν έκανε μια πλήρη μεταστροφή.
Στην Ελλάδα η πρώτη εφαρμογή αντιτρομοκρατικού νόμου ήταν επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη το 1990 – ’93 αν θυμάστε καλά. Και αν θυμάστε πάλι καλά, το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να μπουν φυλακή κάποιοι εκδότες εφημερίδων, της Ελευθεροτυπίας, των Νέων κλπ, γιατί η τότε διάταξη του Μητσοτάκη απαγόρευε ρητώς στον τύπο να αναδημοσιεύσει προκηρύξεις ενόπλων οργανώσεων.Το ’93 όταν επανέρχεται το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία επί Α. Παπανδρέου καταργεί τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Και επαναφέρει το παλαιό καθεστώς, δηλαδή οι υποθέσεις αυτές όπως η δική μας να εκδικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια.
Πώς γίνεται μετά από 8 χρόνια το ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη βέβαια, να επαναφέρει τον αντιτρομοκρατικό νόμο; Και μάλιστα όταν τον έφερε με υπουργό Δικαιοσύνης τον Σταθόπουλο ο οποίος ήταν μια μαριονέτα - τον έκανε υπουργό ακριβώς για να κάνει τον αντιτρομοκρατικό νόμο, δεν ήταν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, - πώς γίνεται μετά από 8 χρόνια, μετά την κατάργηση του αντιτρομοκρατικού νόμου το ’93 να τον επαναφέρει με τον νόμο 2928/2001 αν θυμάμαι καλά, τον νόμο περί ‘‘οργανωμένου εγκλήματος’’;
Γιατί πια το ελληνικό κράτος που πάντα έδινε ‘‘γη και ύδωρ’’ στις μεγάλες δυνάμεις, π.χ. στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία, είχε ευθυγραμμιστεί πλήρως με την πολιτική τους που είναι πόλεμος κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’.
Και δέχεται δουλικά οτιδήποτε του υπαγορεύσουν. Ο πρώτος νόμος αυτός νομοθετήθηκε κατόπιν πιέσεων της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ μετά την εκτέλεση Σόντερς, του στρατιωτικού ακολούθου της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα. Μας τον επέβαλαν ξένοι ουσιαστικά.
Και να θυμίσω ότι ούτε οι πασόκοι δεν τον έχουν ψηφίσει αυτό τον νόμο τον 2928.Τον ψήφισαν σε μια ολομέλεια σε ένα άδειο κοινοβούλιο 14 βουλευτές της Ν. Δ.
Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ ως εκτελεστική εξουσία έφερε αυτό το έκτρωμα και τον ψήφισε η αντιπολίτευση στην πραγματικότητα.
Αλλά αυτό το αναφέρω επειδή ο κ. Λιόγας στην πρώτη δίκη είχε πει ‘‘ότι εγώ εκπροσωπώ τον λαό και βάσει του νόμου εγώ εκπροσωπώ τον λαό και επιτελώ καθήκοντα’’, δηλαδή των αντιτρομοκρατικών νόμων επειδή είναι επιθυμία του λαού.
Και λέω ποιά επιθυμία του λαού; Ήταν επιθυμία του λαού η ψήφιση των αντιτρομοκρατικών νόμων; Και να βγάλουν τους πολίτες από τα δικαστήρια που αυτοί κανονικά θα έπρεπε να μας δικάζουν γιατί αυτοί είναι οι φυσικοί δικαστές μας εντός εισαγωγικών;
Οι πολίτες, τη στιγμή που η κατηγορία είναι ότι είμαστε αντικοινωνικοί εγκληματίες, ότι στρεφόμαστε κατά του πληθυσμού γενικότερα, ότι εκφοβίζουμε τον πληθυσμό.
Ας δεχτούμε όμως υποθετικά τον ισχυρισμό και τις νομολογίες γενικά των δικαστηρίων ότι τα πραξικοπήματα ή τα στρατιωτικά κινήματα κατ’ άλλους είναι αυτά που ανταποκρίνονται στον χαρακτηρισμό του πολιτικού εγκλήματος.Υπάρχει αυτή η κουλτούρα, αυτό που είπα προηγουμένως ότι κρίνεσαι εκ του αποτελέσματος. Αν τα καταφέρεις, θα θεωρηθεί ότι είναι πολιτική η δράση σου. Τη στιγμή μάλιστα που άμα γίνεις εξουσία και δεδομένου ότι ο λαός και όλοι οι άνθρωποι λένε ότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές, άμα ήμασταν και εμείς νικητές θα επιβάλαμε σε εσάς τους δικαστές ότι εμείς έχουμε την πολιτική ιδιότητα και όλοι οι αντίπαλοί μας δεν την έχουν.
Όμως αυτή η αντίληψη δεν στέκει μπροστά στην ιστορική κριτική, στα γεγονότα.
Δηλαδή, ας πάρουμε αμιγώς τα ‘‘στρατιωτικά κινήματα’’ στην Ελλάδα τα οποία δεν ήταν λίγα.
Από το 1909 από το Γουδί, μέχρι το ’67 έχουμε πολλά στρατιωτικά πραξικοπήματα τα οποία δεν ήταν όλα σκοταδιστικά όπως των Απριλιανών. Υπήρχαν πραξικοπήματα ή ‘‘κινήματα’’ τα οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ‘‘προοδευτικά’’. Ένα ήταν το Γουδί (1909).
Προσέξτε τώρα αντιφάσεις που έχει αυτή η θεωρία του πολιτικού εγκλήματος περί εσχάτης προδοσίας. Μία περίπτωση είναι και αφορά μάλιστα το ίδιο πρόσωπο σε δύο ιστορικές στιγμές ο οποίος είναι στρατιωτικός που εμπίπτει στη δική σας ερμηνεία και νομολογία:
Τον Νικόλαο Πλαστήρα. Ο οποίος το 1922 καταφέρνει μετά την Μικρασιατική Καταστροφή να εκθρονίσει τον βασιλιά Κωνσταντίνο τον Α΄ τον Γλύξμπουργκ, τότε με αυτή την νομολογία που έχετε εσείς είναι πολιτικός ανήρ όμως όταν ο ίδιος το 1933 κάνει πραξικόπημα και μάλιστα την ημέρα των εκλογών για να μην επανέλθει στην εξουσία η μοναρχική παράταξη, το Λαϊκό κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη και αποτυγχάνει, τότε, κατά την δική σας νομολογία δεν είναι πολιτικός ανήρ, είναι εγκληματίας και μάλιστα μετά την αποτυχία του αυτοεξορίζεται στη Γαλλία.
Μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο. Τα κατάφερες, έχεις πολιτική δράση, δεν τα κατάφερες, είσαι εγκληματίας τη στιγμή που δεν τα κατάφερες να πάρεις την εξουσία. Αυτές τις αντιφάσεις έχουν οι αποφάσεις οι δικές σας και των δικαστηρίων.
Και μιλάμε για μια εποχή, αυτή του Εθνικού Διχασμού που ήταν η διαμάχη μεταξύ βενιζελικών – μοναρχικών που κατέληξε αν θυμάστε καλά με την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου του Α΄ το ’22 και στην αλλαγή πολιτεύματος. Και τότε στον μεσοπόλεμο είχαμε προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία όπως έχουμε από το ’74 και μετά. Από το 1924 ως το ’35 είχαμε το ίδιο σύστημα που έχουμε σήμερα, προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία με πρώτο πρόεδρο τον Παύλο Κουντουριώτη, τον ναύαρχο των βαλκανικών πολέμων και κυβερνήτη του ‘‘Αβέρωφ’’.
Οι βενιζελικοί αξιωματικοί ουσιαστικά κατέληξαν με την διαμάχη αυτή να εκθρονίσουν τον βασιλιά και όταν επανήλθε με εκλογές στην εξουσία η μοναρχική παράταξη, το Λαϊκό κόμμα δηλαδή, έκαναν 2 φορές στρατιωτικά κινήματα ή πραξικοπήματα, μία το ’33 ο ίδιος ο Πλαστήρας και μία το ’35 όταν απέτυχαν πάλι, μάλιστα εκτελέστηκαν κάποιοι από αυτούς και επανήλθε η μοναρχία με τους Γλύξμπουργκ.
Και μάλιστα ο Πλαστήρας όταν είχε καταλάβει την εξουσία το ’22 έστειλε στο έκτακτο στρατοδικείο τον τότε πρωθυπουργό Δημήτριο Γούναρη – ήταν η λεγόμενη δίκη των έξι –, τον Χατζηανέστη αρχιστράτηγο της στρατιάς της Μικράς Ασίας και τους εκτέλεσε όλους και τους έξι με πρόεδρο του στρατοδικείου τον Οθωναίο και τον παππού του σημερινού καθάρματος Πάγκαλου που έκανε και αυτός πραξικόπημα το ’25.
Κατά τις δικές σας νομολογίες ο Πλαστήρας το ’22 είναι πολιτικός ανήρ, το ’33 όμως δεν ήταν.
Και επειδή μιλάμε μόνο για το πολίτευμα, δεν μιλάμε για το καθεστώς γιατί ο νόμος για την εσχάτη προδοσία μιλάει μόνο για το πολίτευμα, δεν μιλάει γενικά για την ανατροπή του καθεστώτος, ας πάρουμε την περίπτωση του εμφυλίου πολέμου.
Ποια ήταν η αιτία του εμφυλίου πολέμου , από το 43 ως το ’49; Γιατί το ’43 ξεκίνησε, όχι το 1946 με το Λιτόχωρο. Ξεκίνησε το ’43 με την διαμάχη των δύο αντιστασιακών οργανώσεων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ. Το πολιτειακό ήτανε, ότι λέει ο νόμος περί εσχάτης προδοσίας. Το Μοναρχία ή Δημοκρατία.
Αυτά ήταν τα αίτια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’40. Δεν ήταν η επικράτηση του κομμουνισμού όπως λέγανε οι προδότες, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες ή οι δεξιοί ‘‘εθνικόφρονες’’. Το πολιτειακό ήτανε.
Και αυτό άμα θέλει κάποιος να ψάξει και να διαβάσει, αυτή την αλήθεια, θα βρει.
Όταν ξέσπασε η διαμάχη μεταξύ του ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ το ’43 μέσα στην κατοχή, δεν είχανε φύγει οι Γερμανοί, ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ ο Κομνηνός Πυρομάγλου ο οποίος ήταν πολύ πιο έντιμος από τον αρχηγό του τον Ναπολέοντα Ζέρβα ο οποίος ήταν ένας από τους βενιζελικούς κινηματίες ή πραξικοπηματίες του ’35 που έκανε κίνημα κατά της μοναρχίας, ρωτάει τον αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ τον Άρη Βελουχιώτη. Πες τι θέλεις να κάνει ο Ζέρβας να σταματήσει η εμφύλια σύρραξη; Και του λέει ο Βελουχιώτης, να βγει ο Ζέρβας στο μπαλκόνι ενός οποιουδήποτε χωριού στην Ελεύθερη Ελλάδα και να πει ότι ο λαός μετά την απελευθέρωση θα κάνει δημοψήφισμα και θα εκλέξει το πολίτευμά του. Το πολιτειακό ήταν το πρόβλημα. Γιατί ο Ζέρβας ήταν όργανο των Άγγλων ο οποίοι ήθελαν να επαναφέρουνε την μοναρχία και τους Γλύξμπουργκ.
Αναγνωρίστηκαν οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού ως πολιτικά όντα, αφού η αιτία του εμφυλίου ήταν το πολιτειακό; Σαφέστατα και όχι.
Στην επίσημη ιστορία ο εμφύλιος πόλεμος έχει μείνει ως ληστοσυμμοριτισμός. Ότι ήταν ληστοσυμμορίτες οι αντάρτες του ΔΣΕ. Δεν ήταν πολιτικά υποκείμενα, δεν έκαναν αγώνα πολιτικό, εγκληματίες ήταν και μάλιστα οι χειρότεροι!
Μέχρι την δεκαετία του ’80 στην επίσημη ιστορία της χώρας αυτό είχε μείνει ότι ήταν ο εμφύλιος πόλεμος. Ότι ήταν ληστοσυμμορίτες.
Η αιτία του εμφυλίου ήταν το πολίτευμα, όχι η απόπειρα να εγκαθιδρυθεί ένα σύστημα σοβιετικού τύπου.
Άρα λοιπόν ακόμα και με τις δικές σας νομολογίες, πότε εφαρμόστηκε, πότε αναγνωρίστηκε κάποιος διαχρονικά ρωτάω, ότι είναι πολιτικός εγκληματίας; Ποτέ!
Όλα αυτά που έχουν λεχθεί στα δικαστήρια είναι απλά προσχήματα για να πείτε τι; Ότι δεν έχετε πολιτική δράση, ότι η δράση σας δεν είναι πολιτική, ότι είστε εγκληματίες και τρομοκράτες και μάλιστα με μεγαλύτερη απαξία από τα κοινά ποινικά αδικήματα. Όλες αυτές οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν στέκονται στην ιστορική κριτική στην πραγματικότητα, είτε στην ελληνική ιστορία, είτε στην παγκόσμια διεθνή ιστορία.
Ας πάρουμε και ένα άλλο παράδειγμα στην Ελλάδα, τη Συνθήκη της Βάρκιζας.
Στο άρθρο 2 αν θυμάμαι καλά μιλούσε για αμνηστία των πολιτικών αδικημάτων. Αυτό έγινε μετά την σύγκρουση των Δεκεμβριανών. Αυτό όμως περί πολιτικών αδικημάτων ήταν πολύ αφηρημένο, δεν αποσαφηνίζει τι θεωρούσε πολιτικά αδικήματα.
Προσέξτε όμως, με βάση αυτό το άρθρο οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα αυτοί οι οποίοι, π.χ. η ΟΠΛΑ, οι οποίοι εκτελούσαν στην κατοχή προδότες, γερμανοτσολιάδες, χίτες, ταγματασφαλίτες, μέλη της Ειδικής Ασφάλειας, η οποία ήταν μια αστυνομική υπηρεσία που είχε φτιάξει ο Βενιζέλος κατά των κομμουνιστών και την τελειοποίησε ο Μεταξάς στην δικτατορία του. Αυτά σύμφωνα με την συνθήκη της Βάρκιζας δεν θεωρούνταν πολιτικά αδικήματα, οι εκτελέσεις δηλαδή των προδοτών στην κατοχή αλλά κοινά ποινικά αδικήματα. Με βάση αυτό, χιλιάδες οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, μέλη και του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ η οποία ήταν μία ειδική οργάνωση που ελεγχόταν από το ΚΚΕ η οποία ήταν μία οργάνωση εκτελεστών.
Τελικά ποιό είναι το πολιτικό αδίκημα που αναγνωρίζει το καθεστώς σας δηλαδή;
Το να είσαι στρατιωτικός, να έχεις την εξουσία και να κάνεις αλλοίωση πολιτεύματος σαν τον Παπαδόπουλο ή τον Ιωαννίδη. Αυτό είναι λιγάκι ντροπή για το δικό σας σύστημα το να αναγνωρίζει αυτό τα πράγμα.
Να θυμίσω όμως ότι και ο Μανωλεδάκης και ο Παρασκευόπουλος είχαν κληθεί νομίζω στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή για να φτιάξει τον πρώτο αντιτρομοκρατικό, δηλαδή τον νόμο Σταθόπουλο του 2001, είχαν διαφωνήσει και δεν είχαν δεχθεί να συμμετέχουν.
Βέβαια ο Παρασκευόπουλος μετά επί Σύριζα έγινε υπουργός Δικαιοσύνης και όταν κάποιοι πολιτικοί κρατούμενοι κάναμε απεργία πείνας το 2015 και ζητούσαμε μεταξύ άλλων να καταργηθούν οι 2 νόμοι, και ο 187 και ο 187Α, είχε πει ότι αυτά δεν γίνονται γιατί τους επιβάλουν οι Αμερικανοί. Αυτό είχε πει σε έναν συνήγορό μας.
Δεν γίνονται να αποσυρθούν αυτοί οι νόμοι. Μιλάμε για τον νόμο με τον οποίον είχε διαφωνήσει ο ίδιος το 2001 να είναι μέλος της επιτροπής που θα τον συνέταξε.
Επίσης θα σας δώσω μια δημοσκόπηση της ZΟUGLA του 2009. Η δημοσκόπηση αυτή έγινε λίγο μετά που ο Επαναστατικός Αγώνας τον Φλεβάρη του 2009 είχε κάνει μία ενέργεια εναντίον των κεντρικών γραφείων της Citibank.Και εδώ αποδεικνύεται γιατί ο αντιτρομοκρατικός νόμος έχει βγάλει τους πολίτες από τα δικαστήρια να μας δικάζουν μόνο επαγγελματίες δικαστές.
Σε αυτή την δημοσκόπηση που ήταν ηλεκτρονική, συμμετείχαν 24.091 χρήστες. Ήταν ηλεκτρονική, την έκανε η ZOUGLA από τις 24 Μαρτίου ως τις 26 Μαρτίου 2009. Ήταν λίγο μετά τις επιθέσεις που έγιναν στη Citibank στα κεντρικά στη Ν. Κηφισιά και στο υποκατάστημα της Φιλοθέης – Ν. Ιωνίας.
Υπήρχαν πολλά ερωτήματα αλλά δύο είναι αυτά που θέλω να αναφέρω. Το ένα ερώτημα είναι σε σχέση με το αν δικαιολογείτε την ένοπλη βία.
Μιλούσε καθαρά για εμάς γιατί τότε εμείς ήμασταν η κυριότερη οργάνωση αντάρτικου.
Και το 34% δικαιολογούσε την ένοπλη βία ενώ το 58% έλεγε ότι είναι πολιτικά τα κίνητρα των ένοπλων οργανώσεων. Αυτό μάλιστα τότε, ο 1 στους 3 που συμμετείχε, το 34% θεωρεί ότι η ένοπλη βία είναι δικαιολογημένη, επίσης το 58% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι οι οργανώσεις ένοπλης βίας έχουν πολιτικά κίνητρα. Αυτό στην αρχή της κρίσης, το 2009.
Εάν γινόταν μία παρόμοια δημοσκόπηση σήμερα θα ήταν διπλάσια τα ποσοστά. Ειδικά μετά από τόσα χρόνια που το κράτος που εκπροσωπείτε έχει καταληστέψει τον κόσμο και τον έχει εξοντώσει.
Και κατηγορείτε εμάς ότι εκφοβίζουμε τον πληθυσμό ή ότι είμαστε κίνδυνος για τους πολίτες. Αυτό θα σας το δώσω όπως και την ένσταση γραπτώς βέβαια.
Υπάρχει όμως και μια άλλη απόδειξη η οποία δεν είναι επίσημη αλλά θα την ξανααναφέρω γιατί την είχα αναφέρει και στο εφετείο της 1ης δίκης που αποδεικνύει γιατί δεν δικαζόμαστε από πολίτες.
Μου είχε πει ιδιωτικά ένας μέλος της ΕΟΜ, από τους αστυνομικούς που μας βάζουν χειροπέδες για να μας φέρουν εδώ. Όταν είχε έρθει ο Βουλγαράκης στο εφετείο, ήταν εδώ, άκουσε τι εί bloko
Θα κάνω την ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου όπως έχουμε πει με αίτημα να ανατεθεί η υπόθεση σε μικτό ορκωτό δικαστήριο.
Το πρώτο που θέλω να πω είναι ότι δεν υπάρχει σαφής ορισμός του πολιτικού εγκλήματος ούτε στο σύνταγμα ούτε στο νόμο γενικότερα.
Το σύνταγμα λέει στο άρθρο 97 ότι τα πολιτικά εγκλήματα εκδικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια.
Αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα και το οποίο χρησιμοποιείται στις περισσότερες αποφάσεις των δικαστηρίων, των ειδικών δικαστηρίων αυτών των υποθέσεων είναι νομολογίες όπως και η απόφαση-νομολογία του Αρείου Πάγου του 2010 για την υπόθεση της 17Ν που λέει ότι η ένοπλη δράση είναι απρόσφορη για την αλλοίωση ή την ανατροπή του πολιτεύματος ή του καθεστώτος γενικότερα, οπότε επειδή είναι απρόσφορη, δεν είναι πολιτική δράση, δεν αρκεί η υποκειμενική επιδίωξη του δράση, δεν αρκεί να πει ότι εγώ έχω αυτά τα κίνητρα να ανατρέψω ή να αλλοιώσω το καθεστώς, άρα με την επίκληση ότι είναι απρόσφορη η δράση των ένοπλων οργανώσεων, κατ’ εσάς τρομοκρατικών εντός εισαγωγικών, δεν αναγνωρίζεται η δράση τους ως πολιτική, οπότε αυτές οι υποθέσεις θα πρέπει να εκδικαστούν από ειδικά δικαστήρια εφετών
Εδώ όμως υπάρχει μια κραυγαλέα αντίφαση σε σχέση με τον αντιτρομοκρατικό νόμο, τον 187Α. Ο 187Α μιλάει για την δυνατότητα των ένοπλων οργανώσεων, κατ’ εσάς ‘’τρομοκρατικών’’, να βλάψουν και να καταστρέψουν – αυτή είναι η διατύπωση – τις συνταγματικές, οικονομικές και πολιτικές δομές μιας χώρας. Άρα εδώ υπάρχει η αντίφαση ότι ο 187Α αναγνωρίζει ότι η δράση ένοπλων οργανώσεων όπως ο Επαναστατικός Αγώνας, ότι έχουν την δυνατότητα να βλάψουν τις συνταγματικές, οικονομικές και πολιτικές δομές μιας χώρας. Αυτό έρχεται σε αντίφαση με την νομολογία του Αρείου Πάγου του 2010 που λέει ότι η δράση αυτών των οργανώσεων είναι απρόσφορη.
Εδώ λοιπόν έχουμε την αντίφαση ότι ενώ ο 187Α στην διατύπωσή του μιλάει για αντικειμενική δυνατότητα καταστροφής των δομών της χώρας που αυτό είναι ακόμα πιο ριζοσπαστικό από την αλλοίωση ή την πολιτική παρεκτροπή όπως όταν γίνεται ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ή κίνημα, όπως θέλετε πείτε το, είναι ακόμα πιο ριζοσπαστικό να καταστρέψεις τις δομές μιας χώρας το οποίο είναι προϋπόθεση για την ολική ανατροπή του καθεστώτος και όχι για μια αλλοίωση ή παρεκτροπή του πολιτεύματος, ενώ λοιπόν ο 187Α μιλάει για την καταστροφή των δομών της χώρας από ένοπλες οργανώσεις, αντί να παραπέμπουν αυτές τις υποθέσεις σε ΜΟΔ, σε μικτά ορκωτά δικαστήρια, τα παραπέμπει σε εφετεία κακουργημάτων που αποτελούνται από επαγγελματίες δικαστές. Αυτό είναι μια μεγάλη αντίφαση κατ’ εμάς.
Στην απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου όταν ήμουν εγώ παρών το 2015, η απόφαση που έβγαλε για την απόρριψη της ένστασης για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου, η διατύπωσή της παραπέμπει στην απόφαση του Αρείου Πάγου.
Στην σελίδα 107 της απόφασης του δικαστηρίου – λογικά πρέπει να την έχετε διαβάσει – λέει, ’’η ύπαρξη και η δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων στοιχειοθετεί μια διαρκή απειλή για το πολιτικοκοινωνικό σύστημα της χώρας του οποίου αμφισβητεί την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων’’.
Είναι άρρηκτη στην διατύπωση αυτή η σύνδεση της δράσης των οργανώσεων όπως ο Επαναστατικός Αγώνας με το ότι απειλείται το πολιτικοκοινωνικό σύστημα. Παρακάτω όμως λέει, ότι, ‘‘δεν συνιστά βεβαίως πράξη προπαρασκευής της εσχάτης προδοσίας που προϋποθέτει την προετοιμασία μιας συγκεκριμένης πράξης ανατροπής του πολιτεύματος, στοιχείο το οποίο λείπει από τις τρομοκρατικές οργανώσεις, ούτε ευρύτερα έγκλημα διακινδύνευσης της πολιτικής υπόστασης του κράτους ή του πολιτεύματος. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε την κίνηση μιας διαδικασίας που θα είχε την δυναμική να οδηγήσει η ανατροπή ή αλλοίωση της μορφής του πολιτεύματος σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και όχι σε ένα μακρινό αβέβαιο μέλλον’’.
Αυτή η διατύπωση ουσιαστικά λέει ότι πολιτικά αδικήματα είναι μόνο τα πραξικοπήματα και ότι πολιτικοί εγκληματίες είναι μόνο αυτοί που είναι καραβανάδες, επαγγελματίες στρατιωτικοί, αστυνομικοί οι οποίοι συμμετέχουν σε ένα πραξικόπημα τύπου 21ης Απριλίου. Και εδώ όμως υπάρχει μια αντίφαση.
Τα πραξικοπήματα δεν αλλοιώνουν το καθεστώς. Το θωρακίζουν ακόμα περισσότερο. Υπάρχει μια αυταπάτη ότι ο κοινοβουλευτισμός και η στρατιωτική δικτατορία είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι και τα δύο διαφορετικές μορφές διακυβέρνησης του καπιταλισμού, για την κυριαρχία του κεφαλαίου.
Όποτε το πολυκομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν κατορθώνει να πείσει τις μάζες να υποταχθούν, τουλάχιστον σε παλιότερες εποχές, τότε κατέφευγαν στους στρατιωτικούς. Αυτό ίσχυε παλιότερα.
Αυτό ίσχυε ειδικά και την εποχή του μεσοπολέμου με την απειλή της Ρώσικης Επανάστασης και μετά στην Λατινική Αμερική και εδώ στην 21η Απριλίου.
Δεν αλλοιώνουν στην πραγματικότητα τα πραξικοπήματα το καθεστώς. Το θωρακίζουν ακόμα περισσότερο και το κάνουν ολοκληρωτικό.
Υπάρχει όμως ένας πρώην συνάδελφός σας, ο Μανωλεδάκης, μακαρίτης τώρα, ο οποίος στο βιβλίο του ‘‘Ποινικό Δίκαιο’’ έχει διαφορετική ερμηνεία για το τι είναι πολιτικό έγκλημα και ποια είναι η ιδιότητα του ‘‘πολιτικού’’ εγκληματία. Στην σελίδα 251 λέει το εξής που έρχεται σε αντίθεση με αυτά που κατά καιρούς έχουν βγάλει τα δικαστήρια και με την νομολογία του Αρείου Πάγου του 2010. Λέει:
‘‘Αν ξεκινήσουμε από την λογική αφετηρία ότι ο πολιτικός εγκληματίας είναι εχθρός της πολιτικής κατεστημένης εξουσίας, θα πρέπει από την αρχή εξ’ ορισμού να αποκλειστεί ο χαρακτηρισμός αυτός για όλα τα πρόσωπα που είναι ενταγμένα στον υπαλληλοστρατιωτικό μηχανισμό του κράτους’’.
Ουσιαστικά λέει ότι όποιος είναι αξιωματούχος του κρατικού μηχανισμού και ειδικά στρατιωτικός, αυτός δεν είναι πολιτικός εγκληματίας και αυτό έρχεται σε αντίθεση με ότι αποφάσεις έχουν βγάλει δικαστήρια όπως τα δικά σας, συναδέλφων σας, οι οποίοι λένε ότι μόνο πραξικοπηματίες οι οποίοι διαπράττουν το έγκλημα της εσχάτης προδοσίες και προσπαθούν να αλλοιώσουν το πολίτευμα, ότι μόνο αυτοί είναι πολιτικοί εγκληματίες. Εδώ ο Μανωλεδάκης λέει το αντίθετο.
Ότι ειδικά αυτοί, οι στρατιωτικοί δεν μπορούν να θεωρηθούν πολιτικοί εγκληματίες γιατί είναι μέρος του κρατικού μηχανισμού.
Και παρακάτω στη σελ. 252 λέει, έχει μία φράση που ακριβώς ανταποκρίνεται σε οργανώσεις όπως είμαστε εμείς, ο Επαναστατικός Αγώνας. Λέει:
‘‘ Ώστε πολιτικός εγκληματίας μπορεί να χαρακτηριστεί ο ενταγμένος σε οργάνωση με πολιτικό σκεπτικό που επιδιώκει δηλαδή την ανατροπή, μεταβολή, κλωνισμό, πίεση του πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος και τελεί αξιόποινες πράξεις ανταποκρινόμενες στο σκεπτικό αυτό και πρόσφορες για τους σκοπούς αυτούς εφόσον ο ίδιος δεν έχει οποιαδήποτε υπαλληλοστρατιωτική ιδιότητα’’.
Αυτή η φράση ταιριάζει γάντι σε εμάς, και γενικά σε οργανώσεις ένοπλου αντάρτικου. Γιατί εμείς είμαστε πολίτες, δεν έχουμε καμία σχέση με τον κρατικό μηχανισμό. Δεν έχουμε καμία υπαλληλική σχέση με τον κρατικό μηχανισμό, άρα εμείς είμαστε αυτοί οι οποίοι έχουμε πολιτική δράση, παράνομη μεν, γιατί δεν είμαστε μέλη του κρατικού μηχανισμού. Δεν έχουμε αυτό που λέει, υπαλληλοστρατιωτική ιδιότητα.
Ο δικός σας λοιπόν συνάδελφος ο οποίος απ’ ότι ξέρω έχει μεγάλο κύρος, έχει εντελώς αντίθετη άποψη από αυτά που έχουν βγάλει κατά καιρούς τα δικαστήρια και η νομολογία αυτή του Αρείου Πάγου.
Επίσης στη σελίδα 248 λέει το τι θεωρεί πολιτικό έγκλημα. Ισχυρίζεται ότι είναι σύνθετο, δηλαδή είναι πολιτικό το οποίο έχει και ποινικά χαρακτηριστικά. Λέει:
‘‘Η ανατροπή μιας πολιτικής εξουσίας και μάλιστα σήμερα που το κράτος διαθέτει τελειοποιημένο τεράστιο μηχανισμό εξουδετέρωσης των πολιτικών αντιπάλων του δεν γίνεται στα χαρτιά ούτε με ευχολόγια.
Για να φτάσει ο πολιτικός εγκληματίας στο στόχο του πρέπει να προσβάλει θέλοντας και μη ένα πλήθος από έννομα αγαθά έτσι ώστε πάντα το έγκλημά του να εμφανίζεται σύνθετο.
Το κράτος είναι ένα έννομο αγαθό περιχαρακωμένο από άλλα έννομα αγαθά (ανθρώπινες ζωές, προσωπικές ελευθερίες, εγκαταστάσεις, υπηρεσίες). Για να φθάσεις σε αυτό πρέπει να περάσεις από τα αγαθά αυτά ετούτα που η προσβολή τους δεν αποτελεί με το κριτήριο της αντικειμενικής θεωρίας πολιτικό αλλά κοινό έγκλημα. Έτσι ενώ η προσβολή αποβλέπει στην ανατροπή της πολιτικής εξουσίας καταλήγει αντικειμενικά σε σύνθετο πάντα πολιτικό έγκλημα ή και σε μόνο κοινό αν ο δράστης είχε την ατυχία να συλληφθεί στην αρχή της πραγμάτωσης του σχεδίου του’’. Δηλαδή, το τελευταίο ανταποκρίνεται στην φράση που λέμε, ‘‘κρίνεσαι εκ του αποτελέσματος’’. Αν τα καταφέρειs αναγνωρίζεται η πολιτική σου ιδιότητα, αν δεν τα καταφέρεις και συλληφθείς όπως εμείς, είσαι κοινός εγκληματίας και τρομοκράτης.
Αυτό λέει ο Μανωλεδάκης στην πραγματικότητα.
Θεωρώ όμως ότι είναι ντροπή για το δικό σας σύστημα να θεωρείτε ότι μόνο τα πραξικοπήματα, όπως της 21ης Απριλίου είναι αυτά που ανταποκρίνονται στον ορισμό του πολιτικού εγκλήματος .
Όταν είχα κάνει στο εφετείο της 1ης δίκης την ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου, ο εισαγγελέας της έδρας ο κ. Πούλιος είχε διαβάσει ως απάντηση τυπικά την συνθήκη του Παλέρμο του 2002 αν θυμάμαι καλά που ήταν φυσικά μετά την ανακήρυξη του πολέμου κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’ μετά τις επιθέσεις σε Ν. Υόρκη και Ουάσιγκτον, που έλεγε ότι η δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων δεν είναι πολιτική, ότι η χρήση όπλων και εκρηκτικών δεν αποτελούν πολιτικό αδίκημα κλπ.
Και απαντάω εγώ, ότι σύμφωνα με αυτή τη συνθήκη, τα τανκς του Παττακού, του Μακαρέζου του Παπαδόπουλου είναι πολιτικό έγκλημα για σας αλλά η βόμβα του Παναγούλη να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο δεν είναι πολιτικό έγκλημα αλλά είναι τρομοκρατία, κοινό ποινικό έγκλημα και μάλιστα με μεγαλύτερη απαξίωση από τα υπόλοιπα κοινά ποινικά αδικήματα. Σ’ αυτό βέβαια ο κ. Πούλιος δεν μου απάντησε τίποτα.
Όμως δεν υπήρχε πάντοτε αυτή η θεώρηση για το τι είναι πολιτικό έγκλημα. Ο ίδιος ο Μανωλεδάκης λέει στη σελ. 247 σε μια υποσημείωση το εξής:
‘‘Είναι χαρακτηριστικό ότι η περί πολιτικού εγκλήματος θεωρία άρχισε να αναπτύσσεται μετά την Γαλλική Επανάσταση κάτω από την επίδραση της ιδεολογίας της. Έτσι εξηγούνται και οι νόμοι υπέρ των πολιτικών εγκληματιών’’. Εδώ αναφέρει τον Λομπρόζο, έναν εγκληματολόγο του 19ου αιώνα ο οποίος θεωρούσε ότι οι αναρχικοί είναι εκ γενετής εγκληματίες. Αυτή την θεωρία είχε. ‘‘ Όταν όμως το επαναστατικό πνεύμα πέρασε από τα χέρια των αστών στα χέρια των αναρχικών, άρχισε η στροφή από την υποκειμενική στην αντικειμενική θεωρία που σήμαινε και την κατάργηση της έννοιας και του πολιτικού εγκλήματος για την αντιμετώπιση των αναρχικών’’. Του δικού μας κινήματος.
Τι σημαίνει αυτό να το πούμε πιο λιανά;
Κάποτε ακόμα και οι αστοί, η τάξη που εσείς εκπροσωπείτε γιατί δεν αντιπροσωπεύετε τον λαό, εξυμνούσε τους πολιτικούς εγκληματίες. Αλλά πότε γινόταν αυτό; Όταν η ίδια η αστική τάξη στη Γαλλική Επανάσταση στρεφόταν κατά του παλαιού καθεστώτος και οδηγούσε τους οπαδούς του στην γκιλοτίνα, στην καρμανιόλα και τους αποκεφάλιζε.
Ήταν αυτό που έλεγα στην πρώτη μου τοποθέτηση, ότι η τρομοκρατία ακόμα και με την επαναστατική έννοια είναι, ήταν οργανωμένη επιχείρηση καταστολής από την τότε επαναστατική κυβέρνηση του Ροβεσπιέρου που στρεφόταν κατά των οπαδών του παλαιού καθεστώτος. Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα υπήρχε αυτή η εξύμνηση του πολιτικού εγκλήματος όταν η αστική τάξη στρεφόταν κατά της φεουδαρχίας, του παλαιού καθεστώτος. Όταν όμως εμφανίστηκε το εργατικό κίνημα ως αντίπαλο δέος, ειδικά μετά την Παρισινή Κομμούνα, τότε άλλαξε η θεωρία του πολιτικού εγκλήματος. Οι αντίπαλοι της αστικής τάξης δεν θεωρούνταν ότι είναι πολιτικοί αδικηματίες, ότι έχουν πολιτική δράση, ότι είναι κοινοί εγκληματίες, φονιάδες, ληστές κλπ.
Η πρώτη εφαρμογή αυτής της θεώρησης έγινε στους αναρχικούς οι οποίοι ήταν διαχρονικά υπέρ αυτής της δράσης, δηλαδή εκτελέσεις αρχηγών κρατών, βομβιστικές επιθέσεις.
Στην Γαλλία αν θυμάμαι καλά το 1894, όταν δικαζόταν ένας Γάλλος αναρχικός, ο Ραβασόλ, - αυτός έβαζε βόμβες σε αστυνομικά τμήματα, είχε βάλλει βόμβα στο σπίτι ενός δικαστή, σε στρατώνες - όταν συνελήφθη είχε γίνει ένας διάλογος με τον εισαγγελέα στη δίκη του όπου ο Ραβασόλ έλεγε ότι η δράση μου είναι πολιτική και του απαντάει ο εισαγγελέας ειρωνικά, ‘‘εσείς είστε πολιτικός ανήρ; Εσείς είστε ιππότης της δυναμίτιδας’’, του είπε.
Όλοι αυτοί καταδικάζονταν σε θάνατο και αποκεφαλιζόντουσαν στην γκιλοτίνα.
Από τότε υπάρχει ο ισχυρισμός στην αστική τάξη ότι ''εμείς (ως αστική τάξη) δεν έχουμε κανέναν αντίπαλο.Αυτοί που θεωρούνται αντίπαλοί μας δεν έχουν πολιτική δράση, ότι είναι κοινοί εγκληματίες και με μεγαλύτερη απαξία από το κοινό ποινικό έγκλημα, ότι είναι τρομοκράτες''. Όμως οι αναρχικοί είναι η τάση η οποία έχει την ευθύνη για τις περισσότερες εκτελέσεις μέχρι τον μεσοπόλεμο τουλάχιστον αρχηγών κρατών. Έχουν εκτελέσει τρεις Ισπανούς πρωθυπουργούς, έναν Αμερικανό πρόεδρο τον Μακ Κίνλεϋ το 1901, έναν Ιταλό βασιλιά, έναν Γάλλο πρόεδρο, έχουν κάνει απόπειρες κατά του Μουσολίνι και κατά του Φράνκο. Ουσιαστικά είμαστε η τάση η οποία έχει στραφεί κατά επιλεγμένων στόχων, κατά αρχηγών κρατών, κατά ηγετών κρατών.
Αυτά όμως η αστική τάξη ποτέ δεν τα θεώρησε ότι είναι πολιτικά εγκλήματα ενώ όταν αυτή πάλευε με τα παλαιά καθεστώτα και με την φεουδαρχία, τότε εξυμνούσε τους πολιτικούς εγκληματίες. Αυτό όμως είναι υποκρισία.
Επίσης υπάρχει η αντίφαση αυτή που σας διάβασα που λέει ότι πολιτική δράση σημαίνει μια διαδικασία η οποία θα έχει την δυνατότητα να οδηγήσει σε ανατροπή ή αλλοίωση του πολιτεύματος σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και όχι σε ένα μακρινό και αβέβαιο μέλλον. Αυτό όμως έχει την εξής αντίφαση.
Αν μπορείς σε μια δεδομένη στιγμή να ανατρέψεις ένα καθεστώς αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προϋπάρχεις ως οργάνωση, πρέπει να έχεις πολιτική εμπειρία, να έχεις ένοπλη εμπειρία, να υπάρχεις χρόνια πριν, στο παρελθόν. Δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη να ανατρέψεις ένα καθεστώς. Αυτό είναι μια χρόνια διαδικασία.
Ακόμα και οι πραξικοπηματίες προϋπήρχαν της 21ης Απριλίου. Είχαν μηχανισμό, ήταν πράκτορες της CIA,προϋπήρχαν χρόνια. Ακόμα και για τους πραξικοπηματίες ισχύει αυτό. Είναι αντιφατική αυτή η διατύπωση. Ιστορικά δεν στέκει.
Ακόμα και ο Φιντέλ Κάστρο που έκανε 3 χρόνια να ανατρέψει τον Μπατίστα με βάση αυτές τις νομολογίες, δεν είναι πολιτικό υποκείμενο, δεν είχε πολιτική δράση γιατί έκανε 3 χρόνια να τον ανατρέψει, δεν το έκανε με μια κίνηση ματ να ανατρέψει το καθεστώς σε μια δεδομένη στιγμή, το έκανε σε 3 χρόνια.
Το ίδιο ισχύει και για τους μπολσεβίκους το 1917. Αυτοί κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα σε μια δεδομένη στιγμή άρα είναι πολιτικά υποκείμενα, έχουν πολιτική δράση ενώ αν δεν τα καταφέρνανε δεν θα ήτανε;
Αυτοί όμως είχαν έναν παράνομο μηχανισμό για χρόνια και είχαν ένοπλο μηχανισμό, ήταν ένοπλη οργάνωση. Για να κάνεις κάτι τέτοιο όπως λέει αυτή η διατύπωση πρέπει να προϋπάρχεις ως οργάνωση, να έχεις την δυνατότητα να έχεις ένοπλο μηχανισμό, να έχεις την υποδομή ώστε να μπορείς να το επιχειρήσεις αυτό σε μια δεδομένη στιγμή. Αυτές οι νομολογίες έχουν κραυγαλέες αντιφάσεις.
Στην Ελλάδα από την δεκαετία του ’20 υπήρχαν διαφορετικές θεωρίες για το πολιτικό έγκλημα. Αυτό σας το γράφουμε και στην αίτηση την οποία θα σας παραδώσω.
Για παράδειγμα, την δεκαετία του ’20 στον μεσοπόλεμο υπήρχε η λεγόμενη υποκειμενική θεωρία που βασιζόταν απλώς και μόνο στο πολιτικό κίνητρο του δράστη για να χαρακτηριστεί μια πράξη ως πολιτική. Μάλιστα με το νόμο του Βενιζέλου, το λεγόμενο ιδιώνυμο, ασκούσαν διώξεις σε όποιον επιδιώκει την εφαρμογή ιδεών που στόχευαν στη βίαιη ανατροπή του κρατούντος καθεστώτος και όχι του πολιτεύματος. Μόνο και μόνο αν μοίραζες μία προκήρυξη που προέτρεπε σε βίαιη ανατροπή του καθεστώτος πήγαινες φυλακή και εξορία σε κάποιο ξερονήσι του Αιγαίου. Αργότερα, αυτό όμως άλλαξε, ειδικά από τον Μεταξά και μετά όπου σκλήρυνε το καθεστώς και το ποινικό οπλοστάσιο κατά των αντιπάλων του καθεστώτος.
Με αποκορύφωμα στον εμφύλιο είχε φτιαχτεί ο νόμος 509 περί κατασκοπίας, για απόπειρα απόσπασης εδαφικής επικράτειας της χώρας. Με αυτό τον νόμο είχαν εκτελεστεί χιλιάδες κομμουνιστές και αριστεροί οπαδοί του ΕΑΜ και του Δημοκρατικού Στρατού την δεκαετία του ’40. Και οι τελευταίοι ακόμα πολιτικοί κρατούμενοι που εκτελέστηκαν ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης με βάση τον 509 εκτελέστηκαν ως κατάσκοποι, δεν τους αναγνώρισαν την πολιτική τους ιδιότητα ότι ήταν αντίπαλοι του καθεστώτος.
Αλλά δεν υπήρχε πάντα αυτή η κουλτούρα ακόμα και στους δικαστές. Και θα αναφέρω – το έχουμε ξανακάνει αυτό στην πρώτη δίκη – το είχε πει η συντρόφισσα Ρούπα σε σχέση με την υπόθεση Πόλε, Ρόλφ Πόλε την δεκαετία του ’70 στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το είχαμε πει και στο πρώτο δικαστήριο. Και θα σας διαβάσω τι λέχθηκε από τα πρακτικά της 1ης δίκης. Θα σας πω τι ήταν η υπόθεση Πόλε.
Στη σελ. 51 από τα πρακτικά της πρώτης δίκης: Ο Πόλε ήταν μέλος της δυτικογερμανικής οργάνωσης RAF Φράξια Κόκκινος Στρατός. Η RAF ιδρύθηκε το 1970.
Ο Πόλε συνελήφθη το 1971 πριν ακόμα η οργάνωση προχωρήσει σε αμιγώς ενέργειες αντάρτικου όπως η ανατίναξη του αμερικάνικου στρατηγείου της Χαϊδελβέργης, της βάσης της Χαϊδελβέργης στη Δ. Γερμανία με νεκρούς Αμερικανούς στρατιώτες. Είχε δηλαδή συλληφθεί στο πρώτο διάστημα που η οργάνωση έκανε απαλλοτριώσεις τραπεζών, ως προπαρασκευαστικές ενέργειες. Το 1975 μια άλλη οργάνωση αντάρτικου, η 2 Ιούνη απαγάγει τον υποψήφιο δήμαρχο του Δ. Βερολίνου, τον Πέτερ Λόρεντς και ζητά ως αντάλλαγμα την απελευθέρωση κρατουμένων ανταρτών πόλεων στη Δ. Γερμανία. Ένας από αυτούς που απελευθερώθηκαν ήταν και ο Πόλε ο οποίος αρχικά πήγε στην Υεμένη και κατέληξε στην Ελλάδα όπου συνελήφθη. Τον ζήτησε λοιπόν να εκδοθεί η Δ. Γερμανία. Αυτός ζήτησε πολιτικό άσυλο ισχυριζόμενος ότι η δράση του είναι πολιτική και ότι δεν θα πρέπει να εκδοθεί στην Δ. Γερμανία.
Και όντως η απόφαση του συμβουλίου εφετών που ήταν πενταμελές με πλειοψηφία 3 έναντι 2, είπανε ναι, ότι τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνταν ο Πόλε είναι πολιτικά και απορρίπτουν το αίτημα της Δ. Γερμανίας να τον εκδώσει η Ελλάδα.
Λέει λοιπόν η συντρόφισσα Ρούπα στην πρώτη δίκη τοποθετούμενη στην απόφαση, για τον Πόλε:‘‘Υπήρξε βέβαια στο παρελθόν στη δεκαετία του ’70 μια δικαστική απόφαση την οποία αξίζει να την αναφέρουμε η οποία βγήκε από ένα πενταμελές συμβούλιο εφετών που είχε κληθεί να αποφασίσει για την έκδοση του Ρόλφ Πόλε. Τον οποίον τον κατηγόρησαν για συμμετοχή στη RAF. Συνελήφθη το ’76 και έπρεπε να εκδοθεί στη Δ. Γερμανία’’.
Έλεγε τότε η απόφαση για τον Πόλε, σας την διαβάζω σε καθαρεύουσα: ‘‘Ο Πόλε ήτο κατά το 1971 μέλος μιας επαναστατικής εξτρεμιστικής οργανώσεως ήτις είχε πολιτικούς σκοπούς και απέβλεπε εις ενεργόν δράσιν για την ανατροπή του κρατούντος εις την Δυτική Γερμανία πολιτικού καθεστώτος και εις αγώνα από κοινού μετά των καταπιεζομένων εις όλον τον κόσμο κατά του Ιμπεριαλισμού και του μονοπωλιακού Καπιταλισμού και εστρέφετο εν γένει κατά του πολιτικού κατεστημένου της Δυτικής Κοινωνίας’’.
Με αυτή την απόφαση δεν θα μπορούσαμε και εμείς να διαφωνήσουμε, με την απόφαση των 3 μελών του συμβουλίου εφετών. Δηλαδή σε μια παράγραφο τα είπανε όλα. Και αυτή είναι η αλήθεια.
‘‘Τότε η πλειοψηφία του δικαστηρίου, 3 στους 5 είχε αποφανθεί ότι τα εγκλήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί ο Πόλε στη Γερμανία συνάπτονται με τους πολιτικούς σκοπούς της οργάνωσης. Κατά συνέπεια η έκδοση δεν πρέπει να γίνει’’.
Την εποχή εκείνη στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών ο Χαραλαμπόπουλος, ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου, ο Μαγκάκης που ήταν τότε βουλευτής της ΕΔΗΚ και μετέπειτα υπουργός Δικαιοσύνης είχαν πει, ‘‘μπράβο στο γενναίο συμβούλιο εφετών το οποίο πήρε αυτή την απόφαση και σήκωσε ανάστημα στις απαιτήσεις της Δυτικής Γερμανίας’’ η οποία ως ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη ήθελε να επιβάλει την άποψή της στο ελληνικό κράτος. Όποιος θυμάται μέρος του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου τότε όπως το ΠΑΣΟΚ κρατούσε ισορροπίες ανάμεσα στο ανατολικό και δυτικό μπλοκ.
Δεν ήταν τόσο ευθυγραμμισμένες οι απόψεις σε σχέση με το ‘‘ανήκομεν εις την Δύση’’ που έλεγε τότε ο Καραμανλής.
Ο Μαγκάκης είχε πει: ‘‘Το θέμα είναι καθαρά νομικό. Οι πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε (ο Πόλε) στη Γερμανία έχουν αποδοθεί από την απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου. Η απόφαση αυτή διαπίστωσε πολιτικό κίνητρο στον Πόλε. Αυτό σημαίνει ότι οι πράξεις του συνιστούσαν μεικτό πολιτικό αδίκημα’’.
Ότι λέει ο Μανωλεδάκης δηλαδή. ‘‘Τα μεικτά πολιτικά αδικήματα υπάγονται στην απαγόρευση εκδόσεως. Πρέπει να κατανοηθεί ότι η απόφαση περί μη εκδόσεως του Πόλε δεν σημαίνει πολιτική ταύτιση μαζί του, αλλά σεβασμό στις δικονομικές αρχές του κράτους δικαίου’’.
Ο δε Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος αν θυμάμαι καλά ήταν μέλος του ΠΑΚ που έβαζε βόμβες την εποχή της χούντας, ήταν πιο κατηγορηματικός. ‘‘Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα αδικήματα του Πόλε είναι πολιτικά. Ο Πόλε αγωνίστηκε και αγωνίζεται για την επικράτηση των ιδεών του.
Η απόφαση του εφετείου δεν επιδέχεται παρερμηνείες ως προς το σημείο αυτό. Και ήταν μια απόφαση που τιμά τους Έλληνες δικαστές που την εξέδωσαν. Καμία σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί την έκδοση του Πόλε’’.
Ο Παπανδρέου ο ίδιος , έλεγε τότε: ‘‘Αναμένεται από ολόκληρο τον ελληνικό λαό να αποδείξει η ελληνική δικαιοσύνη την ανεξαρτησία της τόσο απέναντι στην εκτελεστική εξουσία όσο και απέναντι στις αφόρητες και απαράδεκτες επεμβάσεις της γερμανικής κυβέρνησης. Ο λαός αναμένει και θα κρίνει’’.
Μετά όμως ο Άρειος Πάγος που είχε πρόεδρο τον Ευστάθιο Μπλέτσα εξαφάνισε την απόφαση του συμβουλίου για την υπόθεση του Πόλε και αποφάσισε να εκδοθεί, ότι τα κίνητρά του δεν είναι πολιτικά, ότι είναι τρομοκράτης. Και μάλιστα ήθελε να ασκήσει πειθαρχική δίωξη κατά των τριών εφετών οι οποίοι είχαν πει ότι ήταν πολιτικά τα αδικήματα του Πόλε και ότι δεν πρέπει να εκδοθεί στην Δ. Γερμανία.
Η απόφαση του Αρείου Πάγου να ασκήσει πειθαρχική δίωξη είχε προκαλέσει πολιτικές τριβές. Γενικά η υπόθεση Πόλε τότε είχε προκαλέσει πολιτικές τριβές και ο Παπανδρέου είχε συγκρίνει την υπόθεση αυτή, δηλαδή να ασκηθεί δίωξη στους τρείς εφέτες δικαστές, την είχε συγκρίνει με την επέμβαση του εισαγγελέα Κόλλια στην υπόθεση Λαμπράκη. Ο Κόλλιας ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της χούντας και είχε επέμβει για να μην διωχθούν οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, οι δολοφόνοι του Λαμπράκη αν θυμάμαι καλά.
Αλλά ήταν άλλη εποχή. Μιλάμε για το 1976. Δεν υπήρχε αυτή η ευθυγράμμιση των κρατών με αυτό που λέγεται σήμερα, πόλεμος κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’ που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Ακόμα και στους δικαστές υπήρχε η αντίληψη ότι υπάρχουν πολιτικά αδικήματα, ότι δεν μόνο οι πραξικοπηματίες πολιτικοί εγκληματίες, ότι υπάρχει πολιτικός αντίπαλος. Αλλά από τότε έχουν περάσει 40 χρόνια. Σήμερα υπάρχει αυτό που εμείς χαρακτηρίζουμε ως δικτατορία των αγορών, δικτατορία του κεφαλαίου. Και αυτό αντανακλάται και σε ποινικό επίπεδο.
Δηλαδή εφόσον προχωράει ο ολοκληρωτισμός στην οικονομία, δηλαδή να κάνει ό, τι θέλει το κεφάλαιο, έχουμε και σκλήρυνση του ποινικού καθεστώτος και αυτό αντανακλάται και στους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Και εδώ θέλω να επισημάνω τι έκανε το ΠΑΣΟΚ τότε, στην υπόθεση Πόλε και τι έκανε αργότερα όταν έκανε μια πλήρη μεταστροφή.
Στην Ελλάδα η πρώτη εφαρμογή αντιτρομοκρατικού νόμου ήταν επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη το 1990 – ’93 αν θυμάστε καλά. Και αν θυμάστε πάλι καλά, το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να μπουν φυλακή κάποιοι εκδότες εφημερίδων, της Ελευθεροτυπίας, των Νέων κλπ, γιατί η τότε διάταξη του Μητσοτάκη απαγόρευε ρητώς στον τύπο να αναδημοσιεύσει προκηρύξεις ενόπλων οργανώσεων.Το ’93 όταν επανέρχεται το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία επί Α. Παπανδρέου καταργεί τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Και επαναφέρει το παλαιό καθεστώς, δηλαδή οι υποθέσεις αυτές όπως η δική μας να εκδικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια.
Πώς γίνεται μετά από 8 χρόνια το ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη βέβαια, να επαναφέρει τον αντιτρομοκρατικό νόμο; Και μάλιστα όταν τον έφερε με υπουργό Δικαιοσύνης τον Σταθόπουλο ο οποίος ήταν μια μαριονέτα - τον έκανε υπουργό ακριβώς για να κάνει τον αντιτρομοκρατικό νόμο, δεν ήταν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, - πώς γίνεται μετά από 8 χρόνια, μετά την κατάργηση του αντιτρομοκρατικού νόμου το ’93 να τον επαναφέρει με τον νόμο 2928/2001 αν θυμάμαι καλά, τον νόμο περί ‘‘οργανωμένου εγκλήματος’’;
Γιατί πια το ελληνικό κράτος που πάντα έδινε ‘‘γη και ύδωρ’’ στις μεγάλες δυνάμεις, π.χ. στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία, είχε ευθυγραμμιστεί πλήρως με την πολιτική τους που είναι πόλεμος κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’.
Και δέχεται δουλικά οτιδήποτε του υπαγορεύσουν. Ο πρώτος νόμος αυτός νομοθετήθηκε κατόπιν πιέσεων της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ μετά την εκτέλεση Σόντερς, του στρατιωτικού ακολούθου της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα. Μας τον επέβαλαν ξένοι ουσιαστικά.
Και να θυμίσω ότι ούτε οι πασόκοι δεν τον έχουν ψηφίσει αυτό τον νόμο τον 2928.Τον ψήφισαν σε μια ολομέλεια σε ένα άδειο κοινοβούλιο 14 βουλευτές της Ν. Δ.
Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ ως εκτελεστική εξουσία έφερε αυτό το έκτρωμα και τον ψήφισε η αντιπολίτευση στην πραγματικότητα.
Αλλά αυτό το αναφέρω επειδή ο κ. Λιόγας στην πρώτη δίκη είχε πει ‘‘ότι εγώ εκπροσωπώ τον λαό και βάσει του νόμου εγώ εκπροσωπώ τον λαό και επιτελώ καθήκοντα’’, δηλαδή των αντιτρομοκρατικών νόμων επειδή είναι επιθυμία του λαού.
Και λέω ποιά επιθυμία του λαού; Ήταν επιθυμία του λαού η ψήφιση των αντιτρομοκρατικών νόμων; Και να βγάλουν τους πολίτες από τα δικαστήρια που αυτοί κανονικά θα έπρεπε να μας δικάζουν γιατί αυτοί είναι οι φυσικοί δικαστές μας εντός εισαγωγικών;
Οι πολίτες, τη στιγμή που η κατηγορία είναι ότι είμαστε αντικοινωνικοί εγκληματίες, ότι στρεφόμαστε κατά του πληθυσμού γενικότερα, ότι εκφοβίζουμε τον πληθυσμό.
Ας δεχτούμε όμως υποθετικά τον ισχυρισμό και τις νομολογίες γενικά των δικαστηρίων ότι τα πραξικοπήματα ή τα στρατιωτικά κινήματα κατ’ άλλους είναι αυτά που ανταποκρίνονται στον χαρακτηρισμό του πολιτικού εγκλήματος.Υπάρχει αυτή η κουλτούρα, αυτό που είπα προηγουμένως ότι κρίνεσαι εκ του αποτελέσματος. Αν τα καταφέρεις, θα θεωρηθεί ότι είναι πολιτική η δράση σου. Τη στιγμή μάλιστα που άμα γίνεις εξουσία και δεδομένου ότι ο λαός και όλοι οι άνθρωποι λένε ότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές, άμα ήμασταν και εμείς νικητές θα επιβάλαμε σε εσάς τους δικαστές ότι εμείς έχουμε την πολιτική ιδιότητα και όλοι οι αντίπαλοί μας δεν την έχουν.
Όμως αυτή η αντίληψη δεν στέκει μπροστά στην ιστορική κριτική, στα γεγονότα.
Δηλαδή, ας πάρουμε αμιγώς τα ‘‘στρατιωτικά κινήματα’’ στην Ελλάδα τα οποία δεν ήταν λίγα.
Από το 1909 από το Γουδί, μέχρι το ’67 έχουμε πολλά στρατιωτικά πραξικοπήματα τα οποία δεν ήταν όλα σκοταδιστικά όπως των Απριλιανών. Υπήρχαν πραξικοπήματα ή ‘‘κινήματα’’ τα οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ‘‘προοδευτικά’’. Ένα ήταν το Γουδί (1909).
Προσέξτε τώρα αντιφάσεις που έχει αυτή η θεωρία του πολιτικού εγκλήματος περί εσχάτης προδοσίας. Μία περίπτωση είναι και αφορά μάλιστα το ίδιο πρόσωπο σε δύο ιστορικές στιγμές ο οποίος είναι στρατιωτικός που εμπίπτει στη δική σας ερμηνεία και νομολογία:
Τον Νικόλαο Πλαστήρα. Ο οποίος το 1922 καταφέρνει μετά την Μικρασιατική Καταστροφή να εκθρονίσει τον βασιλιά Κωνσταντίνο τον Α΄ τον Γλύξμπουργκ, τότε με αυτή την νομολογία που έχετε εσείς είναι πολιτικός ανήρ όμως όταν ο ίδιος το 1933 κάνει πραξικόπημα και μάλιστα την ημέρα των εκλογών για να μην επανέλθει στην εξουσία η μοναρχική παράταξη, το Λαϊκό κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη και αποτυγχάνει, τότε, κατά την δική σας νομολογία δεν είναι πολιτικός ανήρ, είναι εγκληματίας και μάλιστα μετά την αποτυχία του αυτοεξορίζεται στη Γαλλία.
Μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο. Τα κατάφερες, έχεις πολιτική δράση, δεν τα κατάφερες, είσαι εγκληματίας τη στιγμή που δεν τα κατάφερες να πάρεις την εξουσία. Αυτές τις αντιφάσεις έχουν οι αποφάσεις οι δικές σας και των δικαστηρίων.
Και μιλάμε για μια εποχή, αυτή του Εθνικού Διχασμού που ήταν η διαμάχη μεταξύ βενιζελικών – μοναρχικών που κατέληξε αν θυμάστε καλά με την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου του Α΄ το ’22 και στην αλλαγή πολιτεύματος. Και τότε στον μεσοπόλεμο είχαμε προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία όπως έχουμε από το ’74 και μετά. Από το 1924 ως το ’35 είχαμε το ίδιο σύστημα που έχουμε σήμερα, προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία με πρώτο πρόεδρο τον Παύλο Κουντουριώτη, τον ναύαρχο των βαλκανικών πολέμων και κυβερνήτη του ‘‘Αβέρωφ’’.
Οι βενιζελικοί αξιωματικοί ουσιαστικά κατέληξαν με την διαμάχη αυτή να εκθρονίσουν τον βασιλιά και όταν επανήλθε με εκλογές στην εξουσία η μοναρχική παράταξη, το Λαϊκό κόμμα δηλαδή, έκαναν 2 φορές στρατιωτικά κινήματα ή πραξικοπήματα, μία το ’33 ο ίδιος ο Πλαστήρας και μία το ’35 όταν απέτυχαν πάλι, μάλιστα εκτελέστηκαν κάποιοι από αυτούς και επανήλθε η μοναρχία με τους Γλύξμπουργκ.
Και μάλιστα ο Πλαστήρας όταν είχε καταλάβει την εξουσία το ’22 έστειλε στο έκτακτο στρατοδικείο τον τότε πρωθυπουργό Δημήτριο Γούναρη – ήταν η λεγόμενη δίκη των έξι –, τον Χατζηανέστη αρχιστράτηγο της στρατιάς της Μικράς Ασίας και τους εκτέλεσε όλους και τους έξι με πρόεδρο του στρατοδικείου τον Οθωναίο και τον παππού του σημερινού καθάρματος Πάγκαλου που έκανε και αυτός πραξικόπημα το ’25.
Κατά τις δικές σας νομολογίες ο Πλαστήρας το ’22 είναι πολιτικός ανήρ, το ’33 όμως δεν ήταν.
Και επειδή μιλάμε μόνο για το πολίτευμα, δεν μιλάμε για το καθεστώς γιατί ο νόμος για την εσχάτη προδοσία μιλάει μόνο για το πολίτευμα, δεν μιλάει γενικά για την ανατροπή του καθεστώτος, ας πάρουμε την περίπτωση του εμφυλίου πολέμου.
Ποια ήταν η αιτία του εμφυλίου πολέμου , από το 43 ως το ’49; Γιατί το ’43 ξεκίνησε, όχι το 1946 με το Λιτόχωρο. Ξεκίνησε το ’43 με την διαμάχη των δύο αντιστασιακών οργανώσεων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ. Το πολιτειακό ήτανε, ότι λέει ο νόμος περί εσχάτης προδοσίας. Το Μοναρχία ή Δημοκρατία.
Αυτά ήταν τα αίτια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’40. Δεν ήταν η επικράτηση του κομμουνισμού όπως λέγανε οι προδότες, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες ή οι δεξιοί ‘‘εθνικόφρονες’’. Το πολιτειακό ήτανε.
Και αυτό άμα θέλει κάποιος να ψάξει και να διαβάσει, αυτή την αλήθεια, θα βρει.
Όταν ξέσπασε η διαμάχη μεταξύ του ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ το ’43 μέσα στην κατοχή, δεν είχανε φύγει οι Γερμανοί, ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ ο Κομνηνός Πυρομάγλου ο οποίος ήταν πολύ πιο έντιμος από τον αρχηγό του τον Ναπολέοντα Ζέρβα ο οποίος ήταν ένας από τους βενιζελικούς κινηματίες ή πραξικοπηματίες του ’35 που έκανε κίνημα κατά της μοναρχίας, ρωτάει τον αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ τον Άρη Βελουχιώτη. Πες τι θέλεις να κάνει ο Ζέρβας να σταματήσει η εμφύλια σύρραξη; Και του λέει ο Βελουχιώτης, να βγει ο Ζέρβας στο μπαλκόνι ενός οποιουδήποτε χωριού στην Ελεύθερη Ελλάδα και να πει ότι ο λαός μετά την απελευθέρωση θα κάνει δημοψήφισμα και θα εκλέξει το πολίτευμά του. Το πολιτειακό ήταν το πρόβλημα. Γιατί ο Ζέρβας ήταν όργανο των Άγγλων ο οποίοι ήθελαν να επαναφέρουνε την μοναρχία και τους Γλύξμπουργκ.
Αναγνωρίστηκαν οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού ως πολιτικά όντα, αφού η αιτία του εμφυλίου ήταν το πολιτειακό; Σαφέστατα και όχι.
Στην επίσημη ιστορία ο εμφύλιος πόλεμος έχει μείνει ως ληστοσυμμοριτισμός. Ότι ήταν ληστοσυμμορίτες οι αντάρτες του ΔΣΕ. Δεν ήταν πολιτικά υποκείμενα, δεν έκαναν αγώνα πολιτικό, εγκληματίες ήταν και μάλιστα οι χειρότεροι!
Μέχρι την δεκαετία του ’80 στην επίσημη ιστορία της χώρας αυτό είχε μείνει ότι ήταν ο εμφύλιος πόλεμος. Ότι ήταν ληστοσυμμορίτες.
Η αιτία του εμφυλίου ήταν το πολίτευμα, όχι η απόπειρα να εγκαθιδρυθεί ένα σύστημα σοβιετικού τύπου.
Άρα λοιπόν ακόμα και με τις δικές σας νομολογίες, πότε εφαρμόστηκε, πότε αναγνωρίστηκε κάποιος διαχρονικά ρωτάω, ότι είναι πολιτικός εγκληματίας; Ποτέ!
Όλα αυτά που έχουν λεχθεί στα δικαστήρια είναι απλά προσχήματα για να πείτε τι; Ότι δεν έχετε πολιτική δράση, ότι η δράση σας δεν είναι πολιτική, ότι είστε εγκληματίες και τρομοκράτες και μάλιστα με μεγαλύτερη απαξία από τα κοινά ποινικά αδικήματα. Όλες αυτές οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν στέκονται στην ιστορική κριτική στην πραγματικότητα, είτε στην ελληνική ιστορία, είτε στην παγκόσμια διεθνή ιστορία.
Ας πάρουμε και ένα άλλο παράδειγμα στην Ελλάδα, τη Συνθήκη της Βάρκιζας.
Στο άρθρο 2 αν θυμάμαι καλά μιλούσε για αμνηστία των πολιτικών αδικημάτων. Αυτό έγινε μετά την σύγκρουση των Δεκεμβριανών. Αυτό όμως περί πολιτικών αδικημάτων ήταν πολύ αφηρημένο, δεν αποσαφηνίζει τι θεωρούσε πολιτικά αδικήματα.
Προσέξτε όμως, με βάση αυτό το άρθρο οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα αυτοί οι οποίοι, π.χ. η ΟΠΛΑ, οι οποίοι εκτελούσαν στην κατοχή προδότες, γερμανοτσολιάδες, χίτες, ταγματασφαλίτες, μέλη της Ειδικής Ασφάλειας, η οποία ήταν μια αστυνομική υπηρεσία που είχε φτιάξει ο Βενιζέλος κατά των κομμουνιστών και την τελειοποίησε ο Μεταξάς στην δικτατορία του. Αυτά σύμφωνα με την συνθήκη της Βάρκιζας δεν θεωρούνταν πολιτικά αδικήματα, οι εκτελέσεις δηλαδή των προδοτών στην κατοχή αλλά κοινά ποινικά αδικήματα. Με βάση αυτό, χιλιάδες οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, μέλη και του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ η οποία ήταν μία ειδική οργάνωση που ελεγχόταν από το ΚΚΕ η οποία ήταν μία οργάνωση εκτελεστών.
Τελικά ποιό είναι το πολιτικό αδίκημα που αναγνωρίζει το καθεστώς σας δηλαδή;
Το να είσαι στρατιωτικός, να έχεις την εξουσία και να κάνεις αλλοίωση πολιτεύματος σαν τον Παπαδόπουλο ή τον Ιωαννίδη. Αυτό είναι λιγάκι ντροπή για το δικό σας σύστημα το να αναγνωρίζει αυτό τα πράγμα.
Να θυμίσω όμως ότι και ο Μανωλεδάκης και ο Παρασκευόπουλος είχαν κληθεί νομίζω στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή για να φτιάξει τον πρώτο αντιτρομοκρατικό, δηλαδή τον νόμο Σταθόπουλο του 2001, είχαν διαφωνήσει και δεν είχαν δεχθεί να συμμετέχουν.
Βέβαια ο Παρασκευόπουλος μετά επί Σύριζα έγινε υπουργός Δικαιοσύνης και όταν κάποιοι πολιτικοί κρατούμενοι κάναμε απεργία πείνας το 2015 και ζητούσαμε μεταξύ άλλων να καταργηθούν οι 2 νόμοι, και ο 187 και ο 187Α, είχε πει ότι αυτά δεν γίνονται γιατί τους επιβάλουν οι Αμερικανοί. Αυτό είχε πει σε έναν συνήγορό μας.
Δεν γίνονται να αποσυρθούν αυτοί οι νόμοι. Μιλάμε για τον νόμο με τον οποίον είχε διαφωνήσει ο ίδιος το 2001 να είναι μέλος της επιτροπής που θα τον συνέταξε.
Επίσης θα σας δώσω μια δημοσκόπηση της ZΟUGLA του 2009. Η δημοσκόπηση αυτή έγινε λίγο μετά που ο Επαναστατικός Αγώνας τον Φλεβάρη του 2009 είχε κάνει μία ενέργεια εναντίον των κεντρικών γραφείων της Citibank.Και εδώ αποδεικνύεται γιατί ο αντιτρομοκρατικός νόμος έχει βγάλει τους πολίτες από τα δικαστήρια να μας δικάζουν μόνο επαγγελματίες δικαστές.
Σε αυτή την δημοσκόπηση που ήταν ηλεκτρονική, συμμετείχαν 24.091 χρήστες. Ήταν ηλεκτρονική, την έκανε η ZOUGLA από τις 24 Μαρτίου ως τις 26 Μαρτίου 2009. Ήταν λίγο μετά τις επιθέσεις που έγιναν στη Citibank στα κεντρικά στη Ν. Κηφισιά και στο υποκατάστημα της Φιλοθέης – Ν. Ιωνίας.
Υπήρχαν πολλά ερωτήματα αλλά δύο είναι αυτά που θέλω να αναφέρω. Το ένα ερώτημα είναι σε σχέση με το αν δικαιολογείτε την ένοπλη βία.
Μιλούσε καθαρά για εμάς γιατί τότε εμείς ήμασταν η κυριότερη οργάνωση αντάρτικου.
Και το 34% δικαιολογούσε την ένοπλη βία ενώ το 58% έλεγε ότι είναι πολιτικά τα κίνητρα των ένοπλων οργανώσεων. Αυτό μάλιστα τότε, ο 1 στους 3 που συμμετείχε, το 34% θεωρεί ότι η ένοπλη βία είναι δικαιολογημένη, επίσης το 58% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι οι οργανώσεις ένοπλης βίας έχουν πολιτικά κίνητρα. Αυτό στην αρχή της κρίσης, το 2009.
Εάν γινόταν μία παρόμοια δημοσκόπηση σήμερα θα ήταν διπλάσια τα ποσοστά. Ειδικά μετά από τόσα χρόνια που το κράτος που εκπροσωπείτε έχει καταληστέψει τον κόσμο και τον έχει εξοντώσει.
Και κατηγορείτε εμάς ότι εκφοβίζουμε τον πληθυσμό ή ότι είμαστε κίνδυνος για τους πολίτες. Αυτό θα σας το δώσω όπως και την ένσταση γραπτώς βέβαια.
Υπάρχει όμως και μια άλλη απόδειξη η οποία δεν είναι επίσημη αλλά θα την ξανααναφέρω γιατί την είχα αναφέρει και στο εφετείο της 1ης δίκης που αποδεικνύει γιατί δεν δικαζόμαστε από πολίτες.
Μου είχε πει ιδιωτικά ένας μέλος της ΕΟΜ, από τους αστυνομικούς που μας βάζουν χειροπέδες για να μας φέρουν εδώ. Όταν είχε έρθει ο Βουλγαράκης στο εφετείο, ήταν εδώ, άκουσε τι εί bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΡΧΕΤΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θα επιστρέψει και το κοινό;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
