2018-02-27 22:00:17
Στην βραδινή μοναχική σιγή
σαν σε υφάδι από μετάξι
πλέκονται οι λογισμοί,
άλλοι λυσιτελείς και εύκρατοι
άλλοι θνησιγενείς και άποροι.
Κάποιοι βυθίζουν ακέραιο το υνί τους
στο σώμα του χρόνου,
κάπου εκεί εγκάρσια στης καρδιάς το ορόσημο
και κάποιοι αναδιφούν εξιλαστήριες δικαιώσεις
σε παρελθόν συνωστιζόμενο αενάως.
Πάντως όλοι διεκδικούν μερίδιο
στον αναπόδραστο βιοπορισμό του μέλλοντος
κομίζοντας ανθρωποπαθείς,
εναγώνιες ελπίδες Εκεί, στης σιωπής το βουερό ψυχομιλητό
ξακρίζω συχνά ρακένδυτο
μα αληθινό πρωτόγνωρα τον εαυτό μου,
δίχως τα παράσημα του ειδήμονος
και αποκομμένος από το ήθος το κοσμικό,
απλός μάρτυς στη δίκη των λογισμών μου,
προσβλέποντας – με το ικετήριο νεύμα μου –
σε μια ετυμηγορία ελέους.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: William Gedney.]
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
