2018-03-01 11:51:19
O Τέρι Φοξ έδωσε έναν διαφορετικό αγώνα που δεν κέρδισε. Κατάφερε όμως να γίνει πηγή έμπνευσης για χιλιάδες καρκινοπαθείς στον κόσμο. Αυτή είναι η ιστορία του.
Ξαφνικά κουράστηκε. Μετά από 5.373 χιλιόμετρα έπρεπε να σταματήσει. Το σώμα του έτρεμε. Είχε πυρετό. Ο αγώνας έπρεπε να συνεχιστεί, αυτή τη φορά στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Ο καρκίνος εμφανίστηκε ξανά στους πνεύμονές του.
«Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος επιχείρησε να τρέξει κατά μήκος του Καναδά. Ωστόσο ήταν ο πρώτος που έτρεξε κόντρα στην άνεμο» με αυτά τα λόγια προλόγισε η δημοσιογράφος της Τορόντο Σταρ το ντοκιμαντέρ για τον αγώνα του Τέρι Φοξ. Αυτή άλλωστε ήταν όλη η (σύντομη) ζωή του. Ένας διαρκής αγώνας.
Ο Τέρι Φοξ γεννήθηκε στον Καναδά στις 28 Ιουλίου 1958. Από μικρός είχε έφεση στον αθλητισμό. Ξεκίνησε παίζοντας ποδόσφαιρο, ράγκμπι και μπέιζμπολ για να καταλήξει τελικά στο μπάσκετ που ήταν και η μεγάλη του αγάπη. Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στο μπάσκετ ενώ ήταν και σχετικά κοντός.
Ο Τέρι όμως δεν τα παράτησε, ήταν πεισματάρης και δουλευταράς. Από παγκίτης κατάφερε με σκληρή δουλειά να κατακτήσει τον τίτλο του καλύτερου αθλητή της χρονιάς. Όλα έμοιαζαν υπέροχα μέχρι την στιγμή ενός τροχαίου ατυχήματος.
Το οστεοσάρκωμα
Ο Φοξ χτύπησε το γόνατό του όμως αποφάσισε να μη δώσει σημασία στον πόνο και να τελειώσει την χρονιά με το κολέγιό του.Το Μάρτιο του 1977 οι πόνοι στο γόνατό του έγιναν αφόρητοι. Η διάγνωση ήταν οστεοσάρκωμα, ένα είδους καρκίνου που ξεκινάει από τα οστά. Στην αρχή πιστευόταν ότι η καθυστέρηση του Φοξ επιδείνωσε την κατάστασή του και έδωσε στην αρρώστια πρόσφορο έδαφος ωστόσο οι γιατροί απέκλεισαν το ενδεχόμενο αυτό. Ο Φοξ ξεκίνησε χημειοθεραπείες αφού οι γιατροί ακρωτηρίασαν το πόδι του. Οι πιθανότητες επιβίωσης εκείνη την εποχή ήταν στο 50% ενώ πριν από δύο χρόνια μόλις στο 15%. Ο Φοξ ξεκίνησε προπονήσεις σε ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο. Μέσα σε τρία χρόνια κέρδισε τρεις Εθνικούς τίτλος με την ομάδα του.
Ο μαραθώνιος της Ελπίδας
Πριν μπει στο χειρουργείο ο Φοξ διάβασε ένα άρθρο για τον Ντικ Τράουμ, τον πρώτο αθλητή με πρόσθετο μέλος που τερμάτισε στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Η περίπτωσή του αποτέλεσε έμπνευση για τον ίδιο. Ακολουθώντας 14μηνο πρόγραμμα προπόνησης ανακοίνωσε στην οικογένειά του ότι θα έτρεχε κι εκείνος έναν μαραθώνιο.
Τον Αύγουστο του 1979 ολοκλήρωσε τον Μαραθώνιο του Πρίγκιπα Γεωργίου στον Καναδά. Αν και τερμάτισε στην τελευταία θέση όλοι αναγνώρισαν την τεράστια προσπάθειά του. Τότε αποφάσισε να διασχίσει τον Καναδά και να μαζέψει χρήματα για την έρευνα του καρκίνου. Σαν στόχο είχε να μαζέψει ένα δολάριο για κάθε Καναδό δηλαδή 24 εκατομμύρια δολάρια.
Μαζί του ως συνοδοιπόρο είχε τον καλύτερό του φίλο. Εκείνος τον ακολουθούσε με ένα φορτηγάκι στο οποίο ζούσαν. Ξεκίνησε τον μαραθώνιο του στις 12 Απριλίου 1980. Το ταξίδι επίπονο όπως και η συνεχής προσπάθεια που έκανε. Έτρεξε κάθε μέρα επί 143 μέρες απόσταση σχεδόν ίση με έναν μαραθώνιο.
Στην αρχή της προσπάθειάς του δεν υπήρξε η ανταπόκριση που περίμενε από τους κατοίκους του Καναδά. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να γίνει γνωστός ο αγώνας του. Σε κάθε του άφιξη σε κάποια πόλη αποθεωνόταν ενώ αργότερα σύμμαχός του έγινε και η τηλεόραση. Μετά από λίγους μήνες το σώμα του άρχισε να εξαντλείται ώσπου αναγκάστηκε να σταματήσει την 1η Σεπτεμβρίου έχοντας διανύσει συνολικά 5.373 χιλιόμετρα. Αρνήθηκε οποιαδήποτε πρόταση να ολοκληρώσει τον αγώνα του κάποιος εθελοντής.
Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στους πνεύμονές του. Ο Τέρι Φοξ είχε συγκεντρώσει 1,7 εκατομμύρια δολάρια όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα του. Μέσω δωρεών και άλλων ενεργειών στην τηλεόραση μέχρι τον Απρίλιο του 1981 είχε συγκεντρώσει 23 εκατομμύρια δολάρια.
Μετά από άνισο αγώνα με την αρρώστια ο Τέρι Φοξ έφυγε από τη ζωή στις 28 Ιουνίου 1981, έναν μήνα πριν από τα 23α γενέθλιά του. Στον Καναδά κηρύχθηκε εθνικό πένθος ενώ οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες. Οι γονείς του δημιούργησαν ένα ίδρυμα που φέρει το όνομά του και που βοηθάει στην έρευνα για τον καρκίνο.
Ο Τέρι Φοξ μπορεί να έχασε τη δική του μάχη όμως ο δικός του αγώνας έμεινε για πάντα ως παράδειγμα ότι δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Στον Καναδά θεωρείται Εθνικός ήρωας ενώ κατέλαβε τη δεύτερη θέση στην ψηφοφορία για τον σπουδαιότερο Καναδό της ιστορίας (το αντίστοιχο «Μεγάλοι Έλληνες»).
Ο Τέρι Φοξ μέσα από τα δικά του λόγια
«Πιστεύω στα θαύματα. Πρέπει να το κάνω»
«Θέλω να γίνω ένα παράδειγμα που δε θα ξεχαστεί ποτέ»
«Αν έτρεχα στον γιατρό κάθε φορά που έχω μια κύστη ή με ενοχλεί η τρίβει θα έπρεπε να έχω σταματήσει ή να μην έχω αρχίσει καν. Έχω δει ανθρώπους να πονάνε τόσο πολύ. Ο λίγος πόνος που περνάω εγώ δεν είναι τίποτα. Δεν μπορούν να τα παρατήσουν εκείνοι και δεν μπορώ να σταματήσω ούτε εγώ»
«Ο καρκίνος με βοήθησε να καταλάβω ότι να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου δεν είναι ο σωστός τρόπος ζωής. Η απάντηση είναι να προσπαθέις να βοηθήσεις τους άλλους»
«Οι άνθρωποι παίρνουν στραβά όταν λέω ότι θέλω να τρέχω μόνος. Αλλά πρέπει να το κάνω με τον τρόπο μου. Πρέπει να συγκεντρώνομαι να ξεχνάω τον πόνο και να συνεχίζω. Μερικές φορές κλαίω όταν τρέχω αλλά απλά δεν το σκέφτομαι»
«Βάζω καθημερινούς στόχους για μένα και είναι σημαντικό να τους πετυχαίνω. Πρέπει να έχω καθημερινή αίσθηση πληρότητας. Ξέρω ότι αν αποτύχω σε κάποιον από αυτούς τους στόχους μου δε θα τερματίσω»
«Αποφάσισα να συμβιβαστώ με τον καρκίνο. Δε θέλω οι άνθρωποι να με λυπούνται. Θέλω να κάνω οτιδήποτε μπορούσα, οτιδήποτε μπορούσε να γίνει»
«Κάθε τι είναι ικανό όταν προσπαθείς»
«Έχω καρκίνο στους πνεύμονές μου. Πρέπει να επιστρέψω σπίτι και να κάνω θεραπείας. Αλλά μπορώ να πω ότι αν υπάρξει κάποιος τρόπος να τρέξω ξανά και να τερματίσω θα ντο κάνω»
«Σήμερα ξυπνήσαμε στις 4 το πρωί. Ως συνήθως ήταν δύσκολα. Αν πεθάνω θα πεθάνω χαρούμενος γιατί έκανα ο,τι ήθελα. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να το πουν αυτό; Βγαίνω έξω και κάνω ένα σετ 15 πους απς στον δρόμο και ξεκινάω. Θέλω να γίνω ένα παράδειγμα που δε θα ξεχαστεί»
«Θέλω να δοκιμάσω το απίθανο και να δείξω ότι μπορεί να γίνει»
Πηγή Tromaktiko
Ξαφνικά κουράστηκε. Μετά από 5.373 χιλιόμετρα έπρεπε να σταματήσει. Το σώμα του έτρεμε. Είχε πυρετό. Ο αγώνας έπρεπε να συνεχιστεί, αυτή τη φορά στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Ο καρκίνος εμφανίστηκε ξανά στους πνεύμονές του.
«Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος επιχείρησε να τρέξει κατά μήκος του Καναδά. Ωστόσο ήταν ο πρώτος που έτρεξε κόντρα στην άνεμο» με αυτά τα λόγια προλόγισε η δημοσιογράφος της Τορόντο Σταρ το ντοκιμαντέρ για τον αγώνα του Τέρι Φοξ. Αυτή άλλωστε ήταν όλη η (σύντομη) ζωή του. Ένας διαρκής αγώνας.
Ο Τέρι Φοξ γεννήθηκε στον Καναδά στις 28 Ιουλίου 1958. Από μικρός είχε έφεση στον αθλητισμό. Ξεκίνησε παίζοντας ποδόσφαιρο, ράγκμπι και μπέιζμπολ για να καταλήξει τελικά στο μπάσκετ που ήταν και η μεγάλη του αγάπη. Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στο μπάσκετ ενώ ήταν και σχετικά κοντός.
Ο Τέρι όμως δεν τα παράτησε, ήταν πεισματάρης και δουλευταράς. Από παγκίτης κατάφερε με σκληρή δουλειά να κατακτήσει τον τίτλο του καλύτερου αθλητή της χρονιάς. Όλα έμοιαζαν υπέροχα μέχρι την στιγμή ενός τροχαίου ατυχήματος.
Το οστεοσάρκωμα
Ο Φοξ χτύπησε το γόνατό του όμως αποφάσισε να μη δώσει σημασία στον πόνο και να τελειώσει την χρονιά με το κολέγιό του.Το Μάρτιο του 1977 οι πόνοι στο γόνατό του έγιναν αφόρητοι. Η διάγνωση ήταν οστεοσάρκωμα, ένα είδους καρκίνου που ξεκινάει από τα οστά. Στην αρχή πιστευόταν ότι η καθυστέρηση του Φοξ επιδείνωσε την κατάστασή του και έδωσε στην αρρώστια πρόσφορο έδαφος ωστόσο οι γιατροί απέκλεισαν το ενδεχόμενο αυτό. Ο Φοξ ξεκίνησε χημειοθεραπείες αφού οι γιατροί ακρωτηρίασαν το πόδι του. Οι πιθανότητες επιβίωσης εκείνη την εποχή ήταν στο 50% ενώ πριν από δύο χρόνια μόλις στο 15%. Ο Φοξ ξεκίνησε προπονήσεις σε ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο. Μέσα σε τρία χρόνια κέρδισε τρεις Εθνικούς τίτλος με την ομάδα του.
Ο μαραθώνιος της Ελπίδας
Πριν μπει στο χειρουργείο ο Φοξ διάβασε ένα άρθρο για τον Ντικ Τράουμ, τον πρώτο αθλητή με πρόσθετο μέλος που τερμάτισε στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Η περίπτωσή του αποτέλεσε έμπνευση για τον ίδιο. Ακολουθώντας 14μηνο πρόγραμμα προπόνησης ανακοίνωσε στην οικογένειά του ότι θα έτρεχε κι εκείνος έναν μαραθώνιο.
Τον Αύγουστο του 1979 ολοκλήρωσε τον Μαραθώνιο του Πρίγκιπα Γεωργίου στον Καναδά. Αν και τερμάτισε στην τελευταία θέση όλοι αναγνώρισαν την τεράστια προσπάθειά του. Τότε αποφάσισε να διασχίσει τον Καναδά και να μαζέψει χρήματα για την έρευνα του καρκίνου. Σαν στόχο είχε να μαζέψει ένα δολάριο για κάθε Καναδό δηλαδή 24 εκατομμύρια δολάρια.
Μαζί του ως συνοδοιπόρο είχε τον καλύτερό του φίλο. Εκείνος τον ακολουθούσε με ένα φορτηγάκι στο οποίο ζούσαν. Ξεκίνησε τον μαραθώνιο του στις 12 Απριλίου 1980. Το ταξίδι επίπονο όπως και η συνεχής προσπάθεια που έκανε. Έτρεξε κάθε μέρα επί 143 μέρες απόσταση σχεδόν ίση με έναν μαραθώνιο.
Στην αρχή της προσπάθειάς του δεν υπήρξε η ανταπόκριση που περίμενε από τους κατοίκους του Καναδά. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να γίνει γνωστός ο αγώνας του. Σε κάθε του άφιξη σε κάποια πόλη αποθεωνόταν ενώ αργότερα σύμμαχός του έγινε και η τηλεόραση. Μετά από λίγους μήνες το σώμα του άρχισε να εξαντλείται ώσπου αναγκάστηκε να σταματήσει την 1η Σεπτεμβρίου έχοντας διανύσει συνολικά 5.373 χιλιόμετρα. Αρνήθηκε οποιαδήποτε πρόταση να ολοκληρώσει τον αγώνα του κάποιος εθελοντής.
Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στους πνεύμονές του. Ο Τέρι Φοξ είχε συγκεντρώσει 1,7 εκατομμύρια δολάρια όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα του. Μέσω δωρεών και άλλων ενεργειών στην τηλεόραση μέχρι τον Απρίλιο του 1981 είχε συγκεντρώσει 23 εκατομμύρια δολάρια.
Μετά από άνισο αγώνα με την αρρώστια ο Τέρι Φοξ έφυγε από τη ζωή στις 28 Ιουνίου 1981, έναν μήνα πριν από τα 23α γενέθλιά του. Στον Καναδά κηρύχθηκε εθνικό πένθος ενώ οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες. Οι γονείς του δημιούργησαν ένα ίδρυμα που φέρει το όνομά του και που βοηθάει στην έρευνα για τον καρκίνο.
Ο Τέρι Φοξ μπορεί να έχασε τη δική του μάχη όμως ο δικός του αγώνας έμεινε για πάντα ως παράδειγμα ότι δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Στον Καναδά θεωρείται Εθνικός ήρωας ενώ κατέλαβε τη δεύτερη θέση στην ψηφοφορία για τον σπουδαιότερο Καναδό της ιστορίας (το αντίστοιχο «Μεγάλοι Έλληνες»).
Ο Τέρι Φοξ μέσα από τα δικά του λόγια
«Πιστεύω στα θαύματα. Πρέπει να το κάνω»
«Θέλω να γίνω ένα παράδειγμα που δε θα ξεχαστεί ποτέ»
«Αν έτρεχα στον γιατρό κάθε φορά που έχω μια κύστη ή με ενοχλεί η τρίβει θα έπρεπε να έχω σταματήσει ή να μην έχω αρχίσει καν. Έχω δει ανθρώπους να πονάνε τόσο πολύ. Ο λίγος πόνος που περνάω εγώ δεν είναι τίποτα. Δεν μπορούν να τα παρατήσουν εκείνοι και δεν μπορώ να σταματήσω ούτε εγώ»
«Ο καρκίνος με βοήθησε να καταλάβω ότι να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου δεν είναι ο σωστός τρόπος ζωής. Η απάντηση είναι να προσπαθέις να βοηθήσεις τους άλλους»
«Οι άνθρωποι παίρνουν στραβά όταν λέω ότι θέλω να τρέχω μόνος. Αλλά πρέπει να το κάνω με τον τρόπο μου. Πρέπει να συγκεντρώνομαι να ξεχνάω τον πόνο και να συνεχίζω. Μερικές φορές κλαίω όταν τρέχω αλλά απλά δεν το σκέφτομαι»
«Βάζω καθημερινούς στόχους για μένα και είναι σημαντικό να τους πετυχαίνω. Πρέπει να έχω καθημερινή αίσθηση πληρότητας. Ξέρω ότι αν αποτύχω σε κάποιον από αυτούς τους στόχους μου δε θα τερματίσω»
«Αποφάσισα να συμβιβαστώ με τον καρκίνο. Δε θέλω οι άνθρωποι να με λυπούνται. Θέλω να κάνω οτιδήποτε μπορούσα, οτιδήποτε μπορούσε να γίνει»
«Κάθε τι είναι ικανό όταν προσπαθείς»
«Έχω καρκίνο στους πνεύμονές μου. Πρέπει να επιστρέψω σπίτι και να κάνω θεραπείας. Αλλά μπορώ να πω ότι αν υπάρξει κάποιος τρόπος να τρέξω ξανά και να τερματίσω θα ντο κάνω»
«Σήμερα ξυπνήσαμε στις 4 το πρωί. Ως συνήθως ήταν δύσκολα. Αν πεθάνω θα πεθάνω χαρούμενος γιατί έκανα ο,τι ήθελα. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να το πουν αυτό; Βγαίνω έξω και κάνω ένα σετ 15 πους απς στον δρόμο και ξεκινάω. Θέλω να γίνω ένα παράδειγμα που δε θα ξεχαστεί»
«Θέλω να δοκιμάσω το απίθανο και να δείξω ότι μπορεί να γίνει»
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν μας φτάνει ο σουλτάνος, έχουμε και τους "δικούς μας".
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Tα 10 πιο απίθανα μαγικά κόλπα που προκαλούν παραισθήσεις... [video]](https://images.newsnowgreece.com/110/1109628/Ta-10-pio-apithana-magika-kolpa-pou-prokaloun-paraisthiseis-video-1-124x78.jpg)
