2018-03-03 10:20:26
Ένα μικρό και ταπεινό προσφυγικό σπίτι στη Νέα Ιωνία κλείνει στους τέσσερις τοίχους του τη λαμπρή πορεία προς τη δόξα ενός από τους πιο δημοφιλείς λαϊκούς ήρωες, που έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στη συνείδηση των απλών ανθρώπων με τα κατορθώματά του, τον Σαμψών.
Μόνο το σπινθηροβόλο βλέμμα του υπερήλικα ενοίκου θυμίζει τον θρυλικό Σαμψών, που με τους άθλους του μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Τσακισμένος πια από τα χρόνια και την κακή υγεία του, ζει πια με μόνη συντροφιά τις αναμνήσεις και τη νοσταλγία.
«Νιώθω μοναξιά... Από τότε που έχασα τη γυναίκα μου, το στήριγμά μου, αφέθηκα. Ζω για να ζω. Η μόνη παρηγοριά μου πλέον είναι τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Νοσταλγώ όσα έζησα όταν ο κόσμος με χειροκροτούσε στις αλάνες και τις πλατείες. Με αγάπησε ο κόσμος και τον αγάπησα πολύ. Όλα αυτά, όμως, είναι παρελθόν. Πλέον... σιωπή» λέει μελαγχολικά και τα μάτια του δακρύζουν.
Ο Σαμψών προσπαθεί να μιλήσει με βαριά τρεμάμενη φωνή και με αρκετή δυσκολία. Κοιτάζει τα άλμπουμ με τα κατορθώματά του και δακρύζει.
«Για μένα το χειροκρότημα ήταν τα πάντα. Ηταν μια δικαίωση και μια αναγνώριση. Ο κόσμος με λάτρεψε. Γύρισα όλη την Ελλάδα δεκάδες φορές, προσφέροντας θέαμα. Το ίδιο γύρισα και την Ανατολή. Πήγα παντού. Πόνεσα, μάτωσα, έσπασα σπόνδυλο, όμως άντεξα γιατί έπρεπε να επιβιώσει η οικογένειά μου.
Πλέον, κλείστηκα σπίτι. Δεν αντέχω...» λέει και τα μάτια του χαμηλώνουν σχεδόν βουρκωμένα.
Tromaktiko
Μόνο το σπινθηροβόλο βλέμμα του υπερήλικα ενοίκου θυμίζει τον θρυλικό Σαμψών, που με τους άθλους του μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Τσακισμένος πια από τα χρόνια και την κακή υγεία του, ζει πια με μόνη συντροφιά τις αναμνήσεις και τη νοσταλγία.
«Νιώθω μοναξιά... Από τότε που έχασα τη γυναίκα μου, το στήριγμά μου, αφέθηκα. Ζω για να ζω. Η μόνη παρηγοριά μου πλέον είναι τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Νοσταλγώ όσα έζησα όταν ο κόσμος με χειροκροτούσε στις αλάνες και τις πλατείες. Με αγάπησε ο κόσμος και τον αγάπησα πολύ. Όλα αυτά, όμως, είναι παρελθόν. Πλέον... σιωπή» λέει μελαγχολικά και τα μάτια του δακρύζουν.
Ο Σαμψών προσπαθεί να μιλήσει με βαριά τρεμάμενη φωνή και με αρκετή δυσκολία. Κοιτάζει τα άλμπουμ με τα κατορθώματά του και δακρύζει.
«Για μένα το χειροκρότημα ήταν τα πάντα. Ηταν μια δικαίωση και μια αναγνώριση. Ο κόσμος με λάτρεψε. Γύρισα όλη την Ελλάδα δεκάδες φορές, προσφέροντας θέαμα. Το ίδιο γύρισα και την Ανατολή. Πήγα παντού. Πόνεσα, μάτωσα, έσπασα σπόνδυλο, όμως άντεξα γιατί έπρεπε να επιβιώσει η οικογένειά μου.
Πλέον, κλείστηκα σπίτι. Δεν αντέχω...» λέει και τα μάτια του χαμηλώνουν σχεδόν βουρκωμένα.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χαράλαμπος Άνδραλης, Η πρόκληση του θρησκευτικού αισθήματος
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Προμαχώνας: Έκρυψαν όπλα σε παιδικές πάνες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
