2018-03-03 19:38:56
Ιερομόναχος Φιλάρετος
Κωνσταμονίτης
Το Σάββατο 3 Μαρτίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητρο-πολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε και το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Φυτειάς.
Στο τέλος τελέστηκε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού γέροντος Φιλαρέτου Κωνσταμονίτου, ο οποίος γεννήθηκε στη Φυτειά το 1890 και διετέλεσε καθηγούμενος της Ι.Μ. Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στην αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοτικής Κοινότητος του χωριού πραγματοποιήθηκε ομιλία απο τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Σκήτης ΒεροίαςΑρχιμ. Πορφύριο Μπατσαρά για την οσιακή μορφή του εκλεκτού γόνου της Φυτειάς, του μακαριστού Γέροντος Φιλαρέτου Κωνσταμονίτου.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:
«Παρακαλεῖτε ἑαυτούς καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν … ἵνα μή σκληρυνθῇ τις ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας».
Σέ ἕνα ἀπό τά πιό δύσκολα ζητήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας μέ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Προσέχετε, λέγει, καθημερινά, μήπως σκληρυνθεῖ ἡ ψυχή σας ἀπό τήν ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας.
Τί σημαίνει ὅμως, ἀδελφοί μου, αὐτός ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου;
Στήν παραβολή τοῦ Σπορέως ὁ Χριστός παρομοίασε τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μέ ἕναν ἀγρό, πού ἄλλοτε εἶναι καλλιεργημένος καί ὀργωμένος καί μπορεῖ νά δεχθεῖ τόν σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά βλαστήσει καί νά καρποφορήσει «καρπόν ἑκαντοπλασίονα». Ἄλλοτε πάλι, ὅπως συμβαίνει καί στή ζωή, καί στούς πραγματικούς ἀγρούς πού καλλιεργοῦμε ὡς ἄνθρωποι, τό χῶμα εἶναι σκληρό, εἶναι γεμάτο πέτρες, δέν ἔχει σκαφθεῖ γιά πολύν καιρό, δέν ἔχει ποτισθεῖ καί ἔτσι ἀδύνατο νά καλλιεργήσει κανείς ὁτιδήποτε σέ αὐτό.
Καί ἐάν ἡ καλλιέργεια τοῦ πνευματικοῦ ἀγροῦ τῆς ψυχῆς γίνεται μέ τήν προσπάθεια, τήν ἄσκηση, τή νηστεία, τήν προσευχή, τή μετάνοια, ἀλλά καί μέ τίς δοκιμασίες καί μέ τίς θλίψεις καί μέ τίς ἀσθένειες, πού ταπεινώνουν τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνουν νά αἰσθανθεῖ τήν ἀδυναμία του καί τήν ἀνεπάρκειά του ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀπουσία ὅλων αὐτῶν καί συγχρόνως ἡ ἐμμονή τοῦ ἀνθρώπου στίς ἀδυναμίες του, στά πάθη του, στήν ἁμαρτία, στήν ἀποχή ἀπό τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, κάνουν τήν ψυχή σκληρή, ἀδιάφορη γιά τόν Θεό, ἀσυγκίνητη γιά ὅ,τι πνευματικό, ἀλλά καί γιά τήν κατάστασή της.
Καί ὅταν αὐτή ἡ κατάσταση χρονίζει, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό, γίνεται ξένος πρός αὐτόν καί ὑποδουλώνεται στόν διάβολο, πού ἐπιχειρεῖ νά τόν ὁδηγήσει στήν ἀπώλεια καί τήν καταστροφή.
Καί ἐπειδή, ἐάν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, δέν εἶναι δύσκολο νά παρασυρθεῖ ἐξαιτίας τῆς ἀμελείας του καί νά φθάσει σέ αὐτή τή θλιβερή καί δυσάρεστη κατάσταση, γι᾽ αὐτό καί ὁ οὐρανοβάμων ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρακαλεῖ νά προσέχουμε καί νά φροντίζουμε τήν ψυχή μας, ἔτσι ὥστε νά μήν σκληρυνθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία καί κατά συνέπεια νά μήν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν Θεό.
Γιά τόν ἴδιο ἀκριβῶς λόγο καί ἡ Ἐκκλησία μας, ἰδιαιτέρως κατά τήν περίοδο αὐτή, προσπαθεῖ νά μᾶς παρακινήσει, ὥστε νά καλλιεργήσουμε τήν ψυχή μας πνευματικά, ἀκόμη καί ἐάν τήν ἔχουμε παραμελήσει ἐξαιτίας τῶν μεριμνῶν καί τῶν φροντίδων τῆς καθημερινότητος ἤ καί τῆς προσωπικῆς μας ἀδρανείας καί ἀμελείας, καί ἔχει ξεραθεῖ, καί δέν ἔχουμε φροντίσει νά τήν ποτίσουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τά δάκρυα τῆς κατανύξεως καί τῆς μετανοίας μας.
Μᾶς παρακινεῖ, προσφέροντάς μας ὅλα ἐκεῖνα τά πνευματικά μέσα πού ἀνέφερα καί προηγουμένως, ἀλλά καί προβάλλοντάς μας παραδείγματα μετανοίας καί ἁγίας ζωῆς τῶν ἁγίων καί τῶν ὁσίων πού μνημονεύει αὐτή τήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Καί σήμερα μᾶς προβάλλει ἕνα ἀκόμη πρότυπο διαρκοῦς πνευματικοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή, τήν ὁσιακή μορφή τοῦ ἐκλεκτοῦ γόνου τῆς Φυτειᾶς, τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Φιλαρέτου Κωνσταμονίτου, τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τό ἱερό μνημόσυνο μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως πενήντα πέντε ἀπό τῆς κοιμήσεώς του.
Πῆγε νέος στό Ἅγιο Ὄρος, μόλις εἰκοσιδύο ἐτῶν, ἐπιστρέφοντας ἀπό μία σύντομη παραμονή στήν Ἀμερική. Πῆγε ὑπακούοντας στήν κλήση τοῦ Θεοῦ, πού τόν προσκάλεσε διά τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου, στοῦ ὁποίου τόν ἱερό ναό πῆγε νά προσκυνήσει, μόλις ἔφθασε στό λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης ἀπό τό μακρινό του ταξίδι, στίς 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912, τήν ἡμέρα δηλαδή τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου ἀλλά καί τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς πόλεως ἀπό τούς Τούρκους.
Καί ὁ ἅγιος Δημήτριος ἐμφανίσθηκε ἐκεῖνο τό βράδυ στόν ὕπνο τοῦ νεαροῦ Ἀντωνίου, ὅπως ἦταν τό κοσμικό ὄνομα τοῦ Γέροντα, καί τόν παρότρυνε νά μήν ἐπιστρέψει στό χωριό του, στή Φυτειά, ἀλλά νά πάει ἀμέσως στό Ἅγιο Ὄρος καί νά γίνει μοναχός.
Ὑπάκουος στήν οὐράνια πρόσκληση ὁ νεαρός Ἀντώνιος πῆγε ὄντως στόν Ἄθωνα καί ἔγινε μοναχός στό πρῶτο μοναστήρι πού σταμάτησε, στήν Ἱερά Μονή Κωνσταμονίτου, καί παρέδωσε στόν ἀγωγιάτη πού τόν μετέφερε ὅλα τά πράγματα καί τά χρήματά του, ὅ,τι ἔφερνε ἀπό τήν Ἀμερική, ἐγκαταλείποντας γιά πάντα τόν κόσμο καί ἀφοσιούμενος διά τῆς ὑπακοῆς στόν Θεό καί στήν Κυρία Θεοτόκο, τήν ἔφορο καί προστάτιδα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὡς ἄνθρωπος τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ταπεινώσεως πέρασε ὅλη τή ζωή του στό Ἅγιο Ὄρος, πενήντα ἕνα χρόνια· καί ἀκόμη καί ὅταν ἔγινε ἡγούμενος τῆς μονῆς τῆς μετανοίας του, αὐτός συνέχισε νά ζεῖ καί συμπεριφέρεται ὡς ἕνας ἁπλός καί ταπεινός μοναχός, πού προσέφερε τήν ἀγάπη του σέ ὅλους ὅσους τόν πλησίαζαν καί προσπαθοῦσε νά βοηθήσει τούς πάντες μέσα στό μοναστήρι, σέ ὅλα τά διακονήματα καί σέ ὅλες τίς ἀνάγκες παρά τίς πολλαπλές ὑποχρεώσεις του καί τίς συνεχεῖς θεῖες λειτουργίες πού τελοῦσε καθημερινά ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἱερέας.
Ἔτσι εἵλκυσε τή χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή του, πού ὄχι μόνο δέν σκληρύνθηκε ἀπό τή ὄντως σκληρή ζωή πού ζοῦσε ὁ Γέροντας στή Μονή Κωνσταμονίτου, ἀλλά ἀντίθετα ἀρδεύθηκε πλούσια ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί τά δάκρυα τῆς κατανύξεως, πού ἔτρεχαν ἀπό τά μάτια του, καί ἔδωσε καρπούς ἀρετῶν πολλούς καί ἀγαθούς, καί ἀξιώθηκε οὐρανίων δωρεῶν, ἀνάμεσα στίς ὁποῖες τό θεῖο φῶς τό ὁποῖο τόν κατηύγαζε καί ἡ χαρά ἡ ὁποία πληροῦσε τήν ψυχή του, ὅταν λειτουργοῦσε ἤ μᾶλλον ὅταν συλλειτουργοῦσε μέ τούς ἀγγέλους, ὅπως ἔλεγαν ὅσοι τόν γνώριζαν, καί ὑπερήπτατο τοῦ ἐδάφους. Γι᾽ αὐτό καί τίποτε δέν τόν εὐχαριστοῦσε περισσότερο ἀπό τό νά τελεῖ τή θεία Λειτουργία καθημερινά σέ ὅλη του τή ζωή.
Ἡ θεία χάρη, τήν ὁποία εἶχε στήν ψυχή του καί τήν κάλυπτε μέ τήν ἀπαράμιλλη ἁπλότητα καί τήν ταπείνωσή του, ἦταν αὐτή πού ἀνέπαυε ὅσους τόν πλησίαζαν γιά νά ἐξομολογηθοῦν ἤ γιά νά τόν συμβουλευθοῦν, καί πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦσαν ὅτι στό πρόσωπό του εἶχαν βρεῖ ἕνα πραγματικό πατέρα, ἕνα πραγματικά ἅγιο καί σημειοφόρο μοναχό. Γι᾽ αὐτόν ἄλλωστε, ὅπως σημειώνει καί ὁ μακαριστός πατήρ Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης, ἔλεγε ὁ ὅσιος Παΐσιος ὅτι μέ τήν καθαρότητά του ὁ Γέρων Φιλάρετος ἔβλεπε τό παρελθόν καί τό μέλλον, τίς σκέψεις, τά διανοήματα καί τούς διαλογισμούς τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί τί εἶχαν στήν τσέπη τους.
Καί εἶναι σημαντικό, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁμιλεῖ ἔτσι γιά τόν μακαριστό Γέροντα Φιλάρετο ἕνας ἅγιος, ὁ ἅγιος Παΐσιος, πού τόν γνώρισε καί ὁ ὁποῖος διέθετε ἐπίσης πολλά καί οὐράνια χαρίσματα, ὥστε νά μπορεῖ νά τά διακρίνει καί στούς ἄλλους.
Ἔχοντας, λοιπόν, τέτοια παραδείγματα ἐν Χριστῷ ζωῆς ζωντανά ἀνάμεσά μας, σάν τόν Γέροντα Φιλάρετο, τόν γόνο τῆς Φυτειᾶς, ἄς παρακινηθοῦμε καί ἐμεῖς στόν πνευματικό μας ἀγώνα, ὥστε νά καθαρίζουμε τήν ψυχή μας ἀπό τίς ἁμαρτίες μέ τή μετάνοια καί νά καλλιεργοῦμε ἀντί τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας τίς ἀρετές, γιά νά ζοῦμε κατά τό δυνατόν καί ἐμεῖς τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί νά ἀξιωθοῦμε νά διέλθουμε ἐν κατανύξει τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί νά ἑορτάσουμε ἐν ἀγαλλιάσει τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου διά τῶν εὐχῶν τοῦ μακαριστοῦ καί ἁγίου Γέροντος Φιλαρέτου τοῦ Κωνσταμονίτου.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
https://www.imverias.gr
Κωνσταμονίτης
Το Σάββατο 3 Μαρτίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητρο-πολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε και το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Φυτειάς.
Στο τέλος τελέστηκε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού γέροντος Φιλαρέτου Κωνσταμονίτου, ο οποίος γεννήθηκε στη Φυτειά το 1890 και διετέλεσε καθηγούμενος της Ι.Μ. Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στην αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοτικής Κοινότητος του χωριού πραγματοποιήθηκε ομιλία απο τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Σκήτης ΒεροίαςΑρχιμ. Πορφύριο Μπατσαρά για την οσιακή μορφή του εκλεκτού γόνου της Φυτειάς, του μακαριστού Γέροντος Φιλαρέτου Κωνσταμονίτου.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:
«Παρακαλεῖτε ἑαυτούς καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν … ἵνα μή σκληρυνθῇ τις ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας».
Σέ ἕνα ἀπό τά πιό δύσκολα ζητήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας μέ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Προσέχετε, λέγει, καθημερινά, μήπως σκληρυνθεῖ ἡ ψυχή σας ἀπό τήν ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας.
Τί σημαίνει ὅμως, ἀδελφοί μου, αὐτός ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου;
Στήν παραβολή τοῦ Σπορέως ὁ Χριστός παρομοίασε τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μέ ἕναν ἀγρό, πού ἄλλοτε εἶναι καλλιεργημένος καί ὀργωμένος καί μπορεῖ νά δεχθεῖ τόν σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά βλαστήσει καί νά καρποφορήσει «καρπόν ἑκαντοπλασίονα». Ἄλλοτε πάλι, ὅπως συμβαίνει καί στή ζωή, καί στούς πραγματικούς ἀγρούς πού καλλιεργοῦμε ὡς ἄνθρωποι, τό χῶμα εἶναι σκληρό, εἶναι γεμάτο πέτρες, δέν ἔχει σκαφθεῖ γιά πολύν καιρό, δέν ἔχει ποτισθεῖ καί ἔτσι ἀδύνατο νά καλλιεργήσει κανείς ὁτιδήποτε σέ αὐτό.
Καί ἐάν ἡ καλλιέργεια τοῦ πνευματικοῦ ἀγροῦ τῆς ψυχῆς γίνεται μέ τήν προσπάθεια, τήν ἄσκηση, τή νηστεία, τήν προσευχή, τή μετάνοια, ἀλλά καί μέ τίς δοκιμασίες καί μέ τίς θλίψεις καί μέ τίς ἀσθένειες, πού ταπεινώνουν τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνουν νά αἰσθανθεῖ τήν ἀδυναμία του καί τήν ἀνεπάρκειά του ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀπουσία ὅλων αὐτῶν καί συγχρόνως ἡ ἐμμονή τοῦ ἀνθρώπου στίς ἀδυναμίες του, στά πάθη του, στήν ἁμαρτία, στήν ἀποχή ἀπό τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, κάνουν τήν ψυχή σκληρή, ἀδιάφορη γιά τόν Θεό, ἀσυγκίνητη γιά ὅ,τι πνευματικό, ἀλλά καί γιά τήν κατάστασή της.
Καί ὅταν αὐτή ἡ κατάσταση χρονίζει, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό, γίνεται ξένος πρός αὐτόν καί ὑποδουλώνεται στόν διάβολο, πού ἐπιχειρεῖ νά τόν ὁδηγήσει στήν ἀπώλεια καί τήν καταστροφή.
Καί ἐπειδή, ἐάν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, δέν εἶναι δύσκολο νά παρασυρθεῖ ἐξαιτίας τῆς ἀμελείας του καί νά φθάσει σέ αὐτή τή θλιβερή καί δυσάρεστη κατάσταση, γι᾽ αὐτό καί ὁ οὐρανοβάμων ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρακαλεῖ νά προσέχουμε καί νά φροντίζουμε τήν ψυχή μας, ἔτσι ὥστε νά μήν σκληρυνθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία καί κατά συνέπεια νά μήν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν Θεό.
Γιά τόν ἴδιο ἀκριβῶς λόγο καί ἡ Ἐκκλησία μας, ἰδιαιτέρως κατά τήν περίοδο αὐτή, προσπαθεῖ νά μᾶς παρακινήσει, ὥστε νά καλλιεργήσουμε τήν ψυχή μας πνευματικά, ἀκόμη καί ἐάν τήν ἔχουμε παραμελήσει ἐξαιτίας τῶν μεριμνῶν καί τῶν φροντίδων τῆς καθημερινότητος ἤ καί τῆς προσωπικῆς μας ἀδρανείας καί ἀμελείας, καί ἔχει ξεραθεῖ, καί δέν ἔχουμε φροντίσει νά τήν ποτίσουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τά δάκρυα τῆς κατανύξεως καί τῆς μετανοίας μας.
Μᾶς παρακινεῖ, προσφέροντάς μας ὅλα ἐκεῖνα τά πνευματικά μέσα πού ἀνέφερα καί προηγουμένως, ἀλλά καί προβάλλοντάς μας παραδείγματα μετανοίας καί ἁγίας ζωῆς τῶν ἁγίων καί τῶν ὁσίων πού μνημονεύει αὐτή τήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Καί σήμερα μᾶς προβάλλει ἕνα ἀκόμη πρότυπο διαρκοῦς πνευματικοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή, τήν ὁσιακή μορφή τοῦ ἐκλεκτοῦ γόνου τῆς Φυτειᾶς, τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Φιλαρέτου Κωνσταμονίτου, τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τό ἱερό μνημόσυνο μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως πενήντα πέντε ἀπό τῆς κοιμήσεώς του.
Πῆγε νέος στό Ἅγιο Ὄρος, μόλις εἰκοσιδύο ἐτῶν, ἐπιστρέφοντας ἀπό μία σύντομη παραμονή στήν Ἀμερική. Πῆγε ὑπακούοντας στήν κλήση τοῦ Θεοῦ, πού τόν προσκάλεσε διά τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου, στοῦ ὁποίου τόν ἱερό ναό πῆγε νά προσκυνήσει, μόλις ἔφθασε στό λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης ἀπό τό μακρινό του ταξίδι, στίς 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912, τήν ἡμέρα δηλαδή τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου ἀλλά καί τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς πόλεως ἀπό τούς Τούρκους.
Καί ὁ ἅγιος Δημήτριος ἐμφανίσθηκε ἐκεῖνο τό βράδυ στόν ὕπνο τοῦ νεαροῦ Ἀντωνίου, ὅπως ἦταν τό κοσμικό ὄνομα τοῦ Γέροντα, καί τόν παρότρυνε νά μήν ἐπιστρέψει στό χωριό του, στή Φυτειά, ἀλλά νά πάει ἀμέσως στό Ἅγιο Ὄρος καί νά γίνει μοναχός.
Ὑπάκουος στήν οὐράνια πρόσκληση ὁ νεαρός Ἀντώνιος πῆγε ὄντως στόν Ἄθωνα καί ἔγινε μοναχός στό πρῶτο μοναστήρι πού σταμάτησε, στήν Ἱερά Μονή Κωνσταμονίτου, καί παρέδωσε στόν ἀγωγιάτη πού τόν μετέφερε ὅλα τά πράγματα καί τά χρήματά του, ὅ,τι ἔφερνε ἀπό τήν Ἀμερική, ἐγκαταλείποντας γιά πάντα τόν κόσμο καί ἀφοσιούμενος διά τῆς ὑπακοῆς στόν Θεό καί στήν Κυρία Θεοτόκο, τήν ἔφορο καί προστάτιδα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὡς ἄνθρωπος τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ταπεινώσεως πέρασε ὅλη τή ζωή του στό Ἅγιο Ὄρος, πενήντα ἕνα χρόνια· καί ἀκόμη καί ὅταν ἔγινε ἡγούμενος τῆς μονῆς τῆς μετανοίας του, αὐτός συνέχισε νά ζεῖ καί συμπεριφέρεται ὡς ἕνας ἁπλός καί ταπεινός μοναχός, πού προσέφερε τήν ἀγάπη του σέ ὅλους ὅσους τόν πλησίαζαν καί προσπαθοῦσε νά βοηθήσει τούς πάντες μέσα στό μοναστήρι, σέ ὅλα τά διακονήματα καί σέ ὅλες τίς ἀνάγκες παρά τίς πολλαπλές ὑποχρεώσεις του καί τίς συνεχεῖς θεῖες λειτουργίες πού τελοῦσε καθημερινά ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἱερέας.
Ἔτσι εἵλκυσε τή χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή του, πού ὄχι μόνο δέν σκληρύνθηκε ἀπό τή ὄντως σκληρή ζωή πού ζοῦσε ὁ Γέροντας στή Μονή Κωνσταμονίτου, ἀλλά ἀντίθετα ἀρδεύθηκε πλούσια ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί τά δάκρυα τῆς κατανύξεως, πού ἔτρεχαν ἀπό τά μάτια του, καί ἔδωσε καρπούς ἀρετῶν πολλούς καί ἀγαθούς, καί ἀξιώθηκε οὐρανίων δωρεῶν, ἀνάμεσα στίς ὁποῖες τό θεῖο φῶς τό ὁποῖο τόν κατηύγαζε καί ἡ χαρά ἡ ὁποία πληροῦσε τήν ψυχή του, ὅταν λειτουργοῦσε ἤ μᾶλλον ὅταν συλλειτουργοῦσε μέ τούς ἀγγέλους, ὅπως ἔλεγαν ὅσοι τόν γνώριζαν, καί ὑπερήπτατο τοῦ ἐδάφους. Γι᾽ αὐτό καί τίποτε δέν τόν εὐχαριστοῦσε περισσότερο ἀπό τό νά τελεῖ τή θεία Λειτουργία καθημερινά σέ ὅλη του τή ζωή.
Ἡ θεία χάρη, τήν ὁποία εἶχε στήν ψυχή του καί τήν κάλυπτε μέ τήν ἀπαράμιλλη ἁπλότητα καί τήν ταπείνωσή του, ἦταν αὐτή πού ἀνέπαυε ὅσους τόν πλησίαζαν γιά νά ἐξομολογηθοῦν ἤ γιά νά τόν συμβουλευθοῦν, καί πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦσαν ὅτι στό πρόσωπό του εἶχαν βρεῖ ἕνα πραγματικό πατέρα, ἕνα πραγματικά ἅγιο καί σημειοφόρο μοναχό. Γι᾽ αὐτόν ἄλλωστε, ὅπως σημειώνει καί ὁ μακαριστός πατήρ Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης, ἔλεγε ὁ ὅσιος Παΐσιος ὅτι μέ τήν καθαρότητά του ὁ Γέρων Φιλάρετος ἔβλεπε τό παρελθόν καί τό μέλλον, τίς σκέψεις, τά διανοήματα καί τούς διαλογισμούς τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί τί εἶχαν στήν τσέπη τους.
Καί εἶναι σημαντικό, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁμιλεῖ ἔτσι γιά τόν μακαριστό Γέροντα Φιλάρετο ἕνας ἅγιος, ὁ ἅγιος Παΐσιος, πού τόν γνώρισε καί ὁ ὁποῖος διέθετε ἐπίσης πολλά καί οὐράνια χαρίσματα, ὥστε νά μπορεῖ νά τά διακρίνει καί στούς ἄλλους.
Ἔχοντας, λοιπόν, τέτοια παραδείγματα ἐν Χριστῷ ζωῆς ζωντανά ἀνάμεσά μας, σάν τόν Γέροντα Φιλάρετο, τόν γόνο τῆς Φυτειᾶς, ἄς παρακινηθοῦμε καί ἐμεῖς στόν πνευματικό μας ἀγώνα, ὥστε νά καθαρίζουμε τήν ψυχή μας ἀπό τίς ἁμαρτίες μέ τή μετάνοια καί νά καλλιεργοῦμε ἀντί τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας τίς ἀρετές, γιά νά ζοῦμε κατά τό δυνατόν καί ἐμεῖς τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί νά ἀξιωθοῦμε νά διέλθουμε ἐν κατανύξει τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί νά ἑορτάσουμε ἐν ἀγαλλιάσει τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου διά τῶν εὐχῶν τοῦ μακαριστοῦ καί ἁγίου Γέροντος Φιλαρέτου τοῦ Κωνσταμονίτου.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
https://www.imverias.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έσπασε το ρεκόρ στα 50 μ. ελεύθερο ο 99χρονος Τζορτζ Κορόνες!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
