2018-03-05 14:07:28
Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που ξιφουλκούν με τον «αριστερό και δεξιό λαϊκισμό» ενδέχεται να βρεθούν προ νέων εκπλήξεων, όχι μόνο από το αποτέλεσμα της κάλπης αλλά και από τις μετεκλογικές συμμαχίες.
Η αγωνία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών στην Ιταλία είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης ανεβάζει πυρετό επί χρόνια. Οι ανισότητες μεγαλώνουν, η ανεργία των νέων είναι στα ύψη, η «ευέλικτη» εργασία κάνει θραύση, ενώ το ιταλικό χρέος (2,3 τρισεκατομμύρια ευρώ) αντιστοιχεί στο είκοσι τοις εκατό του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης. Η προειδοποίηση που απηύθηνε ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για μεγάλη αναταραχή στις αγορές μάλλον ανέβασε κι άλλο τον αντιευρωπαϊκό πυρετό αντί να τον καταστείλει.
Το φάρμακο της νεοφιλελεύθερης λιτότητας όχι μόνο αποδείχθηκε αναποτελεσματικό, αλλά επιδείνωσε την κατάσταση του ασθενούς. Η καταστροφή των μικρομεσαίων, η μεταναστευτική κρίση, το οργανωμένο έγκλημα και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προσφέρει χειροπιαστές λύσεις για την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, αποτέλεσαν το λίπασμα με το οποίο δυνάμωσε το θηρίο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του φασισμού.
Αντί να διαχωρίσει τη θέση της από την Ακροδεξιά, η Δεξιά του Μπερλουσκόνι αγκάλιασε τη Λέγκα του Βορρά και τους νεοφασίστες Αδελφούς της Ιταλίας σχηματίζοντας έναν «κεντροδεξιό συνασπισμό». Στα τελευταία μέτρα του προεκλογικού μαραθώνιου εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός ο δεξιός πρόεδρος της Ευρωβουλής Αντόνιο Ταγιάνι, στον οποίο φιλοδοξεί να αναθέσει την πρωθυπουργία ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Στην Κεντροαριστερά, που βλέπει με δέος τα φώτα του επερχόμενου τρένου, ο Ματέο Ρέντζι ποντάρει στα αντανακλαστικά των πολιτών απέναντι σε μια ακροδεξιά παλινόρθωση, ενώ ξεκαθάρισε ότι σκοπεύει να παραμείνει στο τιμόνι του Δημοκρατικού Κόμματος ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Με τη στάση του αυτή έδωσε πόντους σε ένα άλλο σενάριο εκ Βρυξελλών (και Βερολίνου) για «μεγάλο συνασπισμό α λα ιταλικά», έναν κυβερνητικό αρραβώνα της Κεντροαριστεράς με τον μπερλουσκονισμό.
Κατακερματισμένη πάει στις κάλπες η Αριστερά στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος καθώς οι καλές προθέσεις δεν ήταν αρκετές για να υπάρξει πολιτική σύγκλιση ούτε για να ξεπεραστούν σκληρές προσωπικές αντιπαραθέσεις. Υπάρχουν περιθώρια για κυβερνητική συνεργασία ενός τμήματός της με το Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά δύσκολα θα βγουν τα... κουκιά.
Η αντισυστημική οργή των πολιτών εκφράζεται με το υψηλό δημοσκοπικό ποσοστό του κινήματος που ίδρυσε ο Μπέπε Γκρίλο για να το παραδώσει στα χέρια του 32χρονου Λουίτζι Ντι Μάιο, βάζοντας όμως νερό στο κρασί του αντιευρωπαϊσμού. Αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις για μεγάλη αποχή, αυτό δεν θα οφείλεται τόσο στην κακοκαιρία όσο στον κακό... καιρό ενός συστήματος που ωθεί τους πολίτες εκτός παιχνιδιού. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που ξιφουλκούν με τον «αριστερό και δεξιό λαϊκισμό» ενδέχεται να βρεθούν προ νέων εκπλήξεων, όχι μόνο από το αποτέλεσμα της κάλπης αλλά και από τις μετεκλογικές συμμαχίες.
Πηγή Tromaktiko
Η αγωνία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών στην Ιταλία είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης ανεβάζει πυρετό επί χρόνια. Οι ανισότητες μεγαλώνουν, η ανεργία των νέων είναι στα ύψη, η «ευέλικτη» εργασία κάνει θραύση, ενώ το ιταλικό χρέος (2,3 τρισεκατομμύρια ευρώ) αντιστοιχεί στο είκοσι τοις εκατό του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης. Η προειδοποίηση που απηύθηνε ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για μεγάλη αναταραχή στις αγορές μάλλον ανέβασε κι άλλο τον αντιευρωπαϊκό πυρετό αντί να τον καταστείλει.
Το φάρμακο της νεοφιλελεύθερης λιτότητας όχι μόνο αποδείχθηκε αναποτελεσματικό, αλλά επιδείνωσε την κατάσταση του ασθενούς. Η καταστροφή των μικρομεσαίων, η μεταναστευτική κρίση, το οργανωμένο έγκλημα και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προσφέρει χειροπιαστές λύσεις για την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, αποτέλεσαν το λίπασμα με το οποίο δυνάμωσε το θηρίο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του φασισμού.
Αντί να διαχωρίσει τη θέση της από την Ακροδεξιά, η Δεξιά του Μπερλουσκόνι αγκάλιασε τη Λέγκα του Βορρά και τους νεοφασίστες Αδελφούς της Ιταλίας σχηματίζοντας έναν «κεντροδεξιό συνασπισμό». Στα τελευταία μέτρα του προεκλογικού μαραθώνιου εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός ο δεξιός πρόεδρος της Ευρωβουλής Αντόνιο Ταγιάνι, στον οποίο φιλοδοξεί να αναθέσει την πρωθυπουργία ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Στην Κεντροαριστερά, που βλέπει με δέος τα φώτα του επερχόμενου τρένου, ο Ματέο Ρέντζι ποντάρει στα αντανακλαστικά των πολιτών απέναντι σε μια ακροδεξιά παλινόρθωση, ενώ ξεκαθάρισε ότι σκοπεύει να παραμείνει στο τιμόνι του Δημοκρατικού Κόμματος ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Με τη στάση του αυτή έδωσε πόντους σε ένα άλλο σενάριο εκ Βρυξελλών (και Βερολίνου) για «μεγάλο συνασπισμό α λα ιταλικά», έναν κυβερνητικό αρραβώνα της Κεντροαριστεράς με τον μπερλουσκονισμό.
Κατακερματισμένη πάει στις κάλπες η Αριστερά στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος καθώς οι καλές προθέσεις δεν ήταν αρκετές για να υπάρξει πολιτική σύγκλιση ούτε για να ξεπεραστούν σκληρές προσωπικές αντιπαραθέσεις. Υπάρχουν περιθώρια για κυβερνητική συνεργασία ενός τμήματός της με το Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά δύσκολα θα βγουν τα... κουκιά.
Η αντισυστημική οργή των πολιτών εκφράζεται με το υψηλό δημοσκοπικό ποσοστό του κινήματος που ίδρυσε ο Μπέπε Γκρίλο για να το παραδώσει στα χέρια του 32χρονου Λουίτζι Ντι Μάιο, βάζοντας όμως νερό στο κρασί του αντιευρωπαϊσμού. Αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις για μεγάλη αποχή, αυτό δεν θα οφείλεται τόσο στην κακοκαιρία όσο στον κακό... καιρό ενός συστήματος που ωθεί τους πολίτες εκτός παιχνιδιού. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που ξιφουλκούν με τον «αριστερό και δεξιό λαϊκισμό» ενδέχεται να βρεθούν προ νέων εκπλήξεων, όχι μόνο από το αποτέλεσμα της κάλπης αλλά και από τις μετεκλογικές συμμαχίες.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
