2018-03-12 18:32:48
Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την υποκριτική στάση των πολιτικών και των media, που παριστάνουν τους έκπληκτους για το πιστόλι του Ιβάν την ώρα που η θέα των όπλων είναι ρουτίνα στον επαγγελματικό αθλητισμό.
Θα έπρεπε, αν ήθελα να παίξω με τους σημερινούς μιντιακούς κανόνες, να παραστήσω τον έκπληκτο, τον σοκαρισμένο με την εικόνα της εισβολής του Ιβάν Σαββίδη με το κουμπούρι στο τερέν της Τούμπας.
Θα ήταν όμως παραπάνω από υποκριτικό από μέρους μου, και δεν έχω απολύτως κανένα λόγο να το κάνω, μετά από 25 χρόνια στη δημοσιογραφία, ειδικά σε αυτό το blog, ειδικά σε αυτό το Μέσο, το οποίο, όπως έχετε αντιληφθεί ούτε ανήκει σε ιδιοκτήτη ομάδας, ούτε χρηματοδοτείται από ιδιοκτήτη ομάδας, ούτε ακολουθεί τον άνεμο. Φυσικά μου προκαλεί οργή και με κάνει να χάνω τον ύπνο μου η εικόνα ενός τύπου που εισβάλει σε έναν δημόσιο χώρο με τα όπλα και τους μπράβους του για να επιβάλει τον νόμο του, αλλά όχι, φυσικά όχι, δεν με σοκάρει καθόλου, διότι τα όπλα τα βρήκα στη ρουτίνα του ποδοσφαίρου από τις πρώτες μου ημέρες στην αθλητική δημοσιογραφία, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '90 και δεν με αποχωρίστηκαν ποτέ.
Τι έχει αλλάξει από τότε; Μέχρι και πριν από περίπου 10 χρόνια τα όπλα έμεναν στο παρασκήνιο, οι οπλαρχηγοί ήταν προσεκτικοί. Δεν τα έβλεπες στην κοινή θέα επειδή ήταν προσεκτικοί, επειδή δεν ήθελαν να προκαλέσουν και να τραβήξουν τόσο πολύ πάνω τους την προσοχή, επειδή είχαν μια ανησυχία για τους τύπους, για τα μάτια του κόσμου, για το θεαθήναι. Εδειχναν ή και τραβούσαν τα πιστόλια σε δρόμους, σπίτια, γραφεία, διαδρόμους, αποδυτήρια, αλλά όχι μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, όχι μέχρι εκεί. Κι ύστερα ήρθε η κρίση. Κι αυτοί άρχισαν να χρησιμοποιούν τη δύναμη του χρήματος, σε μια εποχή πείνας, και να αγοράζουν τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε στους οπλαρχηγούς η κοινή αίσθηση ότι είναι πάνω από νόμους, ότι μπορούν να αλλάζουν νόμους και κανονισμούς, ότι μπορούν να επιβάλουν τον δικό τους νόμο, ότι δεν έχουν να φοβούνται κανέναν νόμο, ότι, εφόσον έχεις να πληρώσεις, όλα επιτρέπονται και όλα τα μπορείς, σε μια χώρα που πουλά τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας. Οσο συχνά βλέπουμε εγώ κι εσύ αστυνόμο ή τροχονόμο στα προάστια της Αττικής, τόσο συχνά υπόκεινται και αυτοί σε έλεγχο για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη και την χρήση μπράβων και όπλων. Εσύ περνάς πιο συχνά από ποτέ αυτή την εποχή με κόκκινο φανάρι επειδή δεν ανησυχείς ότι θα συλληφθείς και θα πληρώσεις. Αυτοί βγάζουν πιο εύκολα και πιο συχνά από ποτέ πλέον τα κουμπούρια, επειδή δεν ανησυχούν ότι θα συλληφθούν και ξέρουν ότι αν τους συμβεί, από λάθος, θα πληρώσουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν.
Τα ήξερε η κυβέρνηση όλα αυτά που συμβαίνουν στον φανταστικό κόσμο του ποδοσφαίρου; Ρωτήστε τον Γιώργο Βασιλειάδη, ο οποίος τις προάλλες προσπαθούσε να εξηγήσει στους ομολόγους του, σε μια συνάντηση των υπουργών Αθλητισμού της Ευρώπης, το γιατί είναι ο μόνος υπουργός Αθλητισμού στην Ευρώπη που κυκλοφορεί με αστυνομική συνοδεία επειδή έχει πραγματικούς λόγους, και όχι επιθυμία show off, για να το κάνει. Φυσικά ο Βασιλειάδης δεν είναι ο πρώτος, το ίδιο συνέβαινε με τους προκατόχους του. Και το ίδιο συμβαίνει με τον πρόεδρο της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας εδώ και περίπου μια 10ετία, από την εποχή της προεδρίας του Σοφοκλή Πιλάβιου. Τις προάλλες ο σημερινός, ο αμίλητος Βαγγέλης Γραμμένος δέχθηκε έναν φάκελο, τον άνοιξε και βρήκε μια σφαίρα. Τι άλλο χρειάζεται κανείς να συμπληρώσει;
Αυτή την πραγματικότητα βρήκε η σημερινή κυβέρνηση. Αυτή την πραγματικότητα παρέλαβε και αυτή, το λιγότερο, συντηρεί. Με κρούσματα βίας σε όλο το πεδίο του επαγγελματικού αθλητισμού. Με ένα σωρό καταγγελίες από θύματα εκφοβισμού, επιθέσεων, απειλών, ξυλοδαρμών, προπηλακισμών. Σε αυτή την πραγματικότητα λειτουργεί η σημερινή κυβέρνηση, και αυτή την πραγματικότητα θα συντηρήσει. Διότι, στο τέλος της ημέρας, η κυβέρνηση αποτελείται από ανθρώπους που φοβούνται και για τη δική τους ζωή, και για τη ζωή των μελών της οικογένειάς τους, και για το μέλλον. Περίπου μια 10ετία πίσω, το θυμάμαι σαν τώρα, ο τότε γενικός γραμματέας Αθλητισμού Πάνος Μπιτσαξής μου περιέγραφε τον τρόμο της συζύγου του και το σοκ που υπέστη όταν κουκουλοφόροι οπαδοί ομάδας του επιτέθηκαν, βράδυ, έξω από ένα σινεμά. Προς τιμήν του, τώρα που πέρασαν τα χρόνια μπορώ να το συμπεράνω με βεβαιότητα, η δική του πολιτική δεν επηρεάστηκε από τον εκφοβισμό. Δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο για όλους. Σε μια χώρα τόσο ζούγκλα όσο η σημερινή Ελλάδα, πώς να μη φοβάσαι για το αύριο, δηλαδή για το πώς θα ζήσεις όταν δεν θα είσαι υπουργός και δεν θα κυκλοφορείς με αστυνομική συνοδεία εσύ ή τα μέλη της οικογένειάς σου; Θα θέλαμε, εγώ κι εσείς, να είναι αλλιώς, θα θέλαμε να σκέφτονται και να λειτουργούν αλλιώς οι πολιτικοί, αλλά ας μη παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας, αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα.
Και σκέψου τώρα αυτό: σε μια χώρα που ο υφυπουργός Αθλητισμού και ο πρόεδρος της ΕΠΟ κυκλοφορούν με αστυνομική συνοδεία, και οι εκπρόσωποι Τύπου των ΠΑΕ έχουν φτάσει να κυκλοφορούν με μπράβους, τι μπορείς να περιμένεις από διαιτητές και δικαστές; Να λειτουργήσουν και να αποφασίσουν χωρίς φόβο; Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας;
Τι έκανε το βράδυ της Κυριακής ο Σαββίδης στην Τούμπα; Απλώς τράβηξε την κουρτίνα και σας έβαλε, τους πολλούς, στο παρασκήνιο. Εδειξε, δηλαδή, στον πολύ κόσμο τι συμβαίνει στην καθημερινή ιδιωτική ζωή της αγοράς και της κοινωνίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Και τώρα όλοι εμείς, οι πολιτικοί και τα media, συμπεριφερόμαστε σαν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, που ανεχόμαστε τη βία πίσω από την κλειστή πόρτα από φόβο αλλά όταν είμαστε σε δημόσια θέα και πέσει κανα χαστούκι παριστάνουμε τους έκπληκτους για να μην καταλάβετε ότι μας δέρνουν και μας απειλούν, ακριβώς επειδή δεν έχουμε το κουράγιο να βγούμε ανοιχτά και να αρχίσουμε να φωνάζουμε, ή επειδή δεν βρίσκουμε νόημα να το κάνουμε, αφού ξέρουμε ότι δεν θα βρεθεί ουδείς με κότσια για να εφαρμόσει τους νόμους.
Είναι άπειρες οι φορές που με έχουν βρει να κλείνω τα μάτια και να αισθάνομαι όπως στη φωτογραφία, δηλαδή ότι λειτουργώ με το πιστόλι στον κρόταφο. Είναι πολλές οι φορές που έχω απειληθεί ευθέως και ωμά, κι είναι άπειρες, αμέτρητες, απείρως περισσότερες οι φορές που έχω λειτουργήσει υπό την απειλή χωρίς κανείς να με απειλήσει σε απευθείας σύνδεση. Και δεν είναι ότι απειλείσαι μόνο για τη ζωή σου. Απειλείσαι ότι θα βρεθείς χωρίς δουλειά, ή με ένα σπασμένο πόδι, ή με τρομοκρατημένα τα παιδιά σου, ή Σκεφθείτε, αν αυτό συμβαίνει σε εμένα, που εργάζομαι σε ανένταχτο Μέσο και είμαι από τους πιο προβεβλημένους αθλητικούς δημοσιογράφους της γενιάς μου, τι μπορεί να συμβαίνει σε παιδιά που μοιάζουν ακόμη περισσότερο αναλώσιμα και ευάλωτα στα μάτια των οπλαρχηγών; Το φαντάζεσαι; Ε, είναι χειρότερα από αυτό που φαντάζεσαι.
Δεν έχουμε απολύτως καμία τύχη. Ολο αυτό συμβαίνει επειδή ο μέσος Ελληνας, η πλατιά μάζα δεν έχει απολύτως καμία διάθεση να ασχοληθεί με την επικρατούσα κατάσταση στον επαγγελματικό αθλητισμό. Για να ασχοληθείς, πρέπει να έχεις χρόνο και διάθεση. Οταν από το πρωί μέχρι το βράδυ είσαι συγκεντρωμένος στην διαρκή προσπάθειά σου να επιβιώσεις, να βρεις λεφτά για να πληρώσεις λογαριασμούς και χρέη, όταν όλη σου η ενέργεια ξοδεύεται στον αγώνα σου να τα καταφέρεις, πού να βρεις χρόνο για να πληροφορηθείς και να φιλοσοφήσεις, πού να βρεις δύναμη για να ενοχληθείς με όσα συμβαίνουν στη δημόσια ζωή;
Μας συμβαίνει όλων να πιανόμαστε αδιάβαστοι για ένα σωρό σημαντικά ζητήματα, που αφορούν και πλήττουν την πραγματική ζωή μας, και κατά συνέπεια να μην αντιδράμε, να μη βγαίνουμε στους δρόμους, να μη σηκώνουμε κεφάλι. Οταν μας συμβαίνει με τα σημαντικά, πώς να μην μας συμβαίνει με τα αθλητικά;
Ναι, φυσικά ναι, περιμένω να δω τη συμπεριφορά της κυβέρνησης. Και ναι, η ημέρα με βρίσκει να προσπαθώ να εξηγήσω στους Ευρωπαίους συναδέλφους μου πώς είναι δυνατόν σήμερα, το 2018, σε μια ευρωπαϊκή χώρα ένας παράγοντας να μπουκάρει με το όπλο και τους μπράβους του στον αγωνιστικό χώρο και να απειλεί τον διαιτητή. Στους ξένους ναι, καταλαβαίνω ότι πρέπει να εξηγήσω τα ανεξήγητα. Μεταξύ μας όμως δεν έχει απολύτως κανένα νόημα αυτή η συζήτηση. Ολοι ξέρουμε. Σε όλους μας συμβαίνει. Η ενδοοικογενειακή βία είναι ρουτίνα στην αγορά και την κοινωνία του επαγγελματικού αθλητισμού στην Ελλάδα. Απλώς δεν έχουμε τα κότσια να μιλήσουμε ανοιχτά. Κανείς. Με πρώτη την κυβέρνηση, η οποία δεν μπορεί καν να τους τρομάξει για να μαζευτούν.
Η πιο μαύρη σκέψη που θα κάνεις διαβάζοντας αυτό το κείμενο όμως δεν αναφέρεται παραπάνω. Είναι αυτή: αν βγαίνουν όπλα για την μπάλα, τι συμβαίνει εκεί που τα συμφέροντα είναι μεγαλύτερα φίλε μου;
ΥΓ. Μην ανησυχείτε, αυτό που κρατάω στη φωτογραφία είναι ψεύτικο.
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
Θα έπρεπε, αν ήθελα να παίξω με τους σημερινούς μιντιακούς κανόνες, να παραστήσω τον έκπληκτο, τον σοκαρισμένο με την εικόνα της εισβολής του Ιβάν Σαββίδη με το κουμπούρι στο τερέν της Τούμπας.
Θα ήταν όμως παραπάνω από υποκριτικό από μέρους μου, και δεν έχω απολύτως κανένα λόγο να το κάνω, μετά από 25 χρόνια στη δημοσιογραφία, ειδικά σε αυτό το blog, ειδικά σε αυτό το Μέσο, το οποίο, όπως έχετε αντιληφθεί ούτε ανήκει σε ιδιοκτήτη ομάδας, ούτε χρηματοδοτείται από ιδιοκτήτη ομάδας, ούτε ακολουθεί τον άνεμο. Φυσικά μου προκαλεί οργή και με κάνει να χάνω τον ύπνο μου η εικόνα ενός τύπου που εισβάλει σε έναν δημόσιο χώρο με τα όπλα και τους μπράβους του για να επιβάλει τον νόμο του, αλλά όχι, φυσικά όχι, δεν με σοκάρει καθόλου, διότι τα όπλα τα βρήκα στη ρουτίνα του ποδοσφαίρου από τις πρώτες μου ημέρες στην αθλητική δημοσιογραφία, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '90 και δεν με αποχωρίστηκαν ποτέ.
Τι έχει αλλάξει από τότε; Μέχρι και πριν από περίπου 10 χρόνια τα όπλα έμεναν στο παρασκήνιο, οι οπλαρχηγοί ήταν προσεκτικοί. Δεν τα έβλεπες στην κοινή θέα επειδή ήταν προσεκτικοί, επειδή δεν ήθελαν να προκαλέσουν και να τραβήξουν τόσο πολύ πάνω τους την προσοχή, επειδή είχαν μια ανησυχία για τους τύπους, για τα μάτια του κόσμου, για το θεαθήναι. Εδειχναν ή και τραβούσαν τα πιστόλια σε δρόμους, σπίτια, γραφεία, διαδρόμους, αποδυτήρια, αλλά όχι μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, όχι μέχρι εκεί. Κι ύστερα ήρθε η κρίση. Κι αυτοί άρχισαν να χρησιμοποιούν τη δύναμη του χρήματος, σε μια εποχή πείνας, και να αγοράζουν τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε στους οπλαρχηγούς η κοινή αίσθηση ότι είναι πάνω από νόμους, ότι μπορούν να αλλάζουν νόμους και κανονισμούς, ότι μπορούν να επιβάλουν τον δικό τους νόμο, ότι δεν έχουν να φοβούνται κανέναν νόμο, ότι, εφόσον έχεις να πληρώσεις, όλα επιτρέπονται και όλα τα μπορείς, σε μια χώρα που πουλά τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας. Οσο συχνά βλέπουμε εγώ κι εσύ αστυνόμο ή τροχονόμο στα προάστια της Αττικής, τόσο συχνά υπόκεινται και αυτοί σε έλεγχο για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη και την χρήση μπράβων και όπλων. Εσύ περνάς πιο συχνά από ποτέ αυτή την εποχή με κόκκινο φανάρι επειδή δεν ανησυχείς ότι θα συλληφθείς και θα πληρώσεις. Αυτοί βγάζουν πιο εύκολα και πιο συχνά από ποτέ πλέον τα κουμπούρια, επειδή δεν ανησυχούν ότι θα συλληφθούν και ξέρουν ότι αν τους συμβεί, από λάθος, θα πληρώσουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν.
Τα ήξερε η κυβέρνηση όλα αυτά που συμβαίνουν στον φανταστικό κόσμο του ποδοσφαίρου; Ρωτήστε τον Γιώργο Βασιλειάδη, ο οποίος τις προάλλες προσπαθούσε να εξηγήσει στους ομολόγους του, σε μια συνάντηση των υπουργών Αθλητισμού της Ευρώπης, το γιατί είναι ο μόνος υπουργός Αθλητισμού στην Ευρώπη που κυκλοφορεί με αστυνομική συνοδεία επειδή έχει πραγματικούς λόγους, και όχι επιθυμία show off, για να το κάνει. Φυσικά ο Βασιλειάδης δεν είναι ο πρώτος, το ίδιο συνέβαινε με τους προκατόχους του. Και το ίδιο συμβαίνει με τον πρόεδρο της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας εδώ και περίπου μια 10ετία, από την εποχή της προεδρίας του Σοφοκλή Πιλάβιου. Τις προάλλες ο σημερινός, ο αμίλητος Βαγγέλης Γραμμένος δέχθηκε έναν φάκελο, τον άνοιξε και βρήκε μια σφαίρα. Τι άλλο χρειάζεται κανείς να συμπληρώσει;
Αυτή την πραγματικότητα βρήκε η σημερινή κυβέρνηση. Αυτή την πραγματικότητα παρέλαβε και αυτή, το λιγότερο, συντηρεί. Με κρούσματα βίας σε όλο το πεδίο του επαγγελματικού αθλητισμού. Με ένα σωρό καταγγελίες από θύματα εκφοβισμού, επιθέσεων, απειλών, ξυλοδαρμών, προπηλακισμών. Σε αυτή την πραγματικότητα λειτουργεί η σημερινή κυβέρνηση, και αυτή την πραγματικότητα θα συντηρήσει. Διότι, στο τέλος της ημέρας, η κυβέρνηση αποτελείται από ανθρώπους που φοβούνται και για τη δική τους ζωή, και για τη ζωή των μελών της οικογένειάς τους, και για το μέλλον. Περίπου μια 10ετία πίσω, το θυμάμαι σαν τώρα, ο τότε γενικός γραμματέας Αθλητισμού Πάνος Μπιτσαξής μου περιέγραφε τον τρόμο της συζύγου του και το σοκ που υπέστη όταν κουκουλοφόροι οπαδοί ομάδας του επιτέθηκαν, βράδυ, έξω από ένα σινεμά. Προς τιμήν του, τώρα που πέρασαν τα χρόνια μπορώ να το συμπεράνω με βεβαιότητα, η δική του πολιτική δεν επηρεάστηκε από τον εκφοβισμό. Δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο για όλους. Σε μια χώρα τόσο ζούγκλα όσο η σημερινή Ελλάδα, πώς να μη φοβάσαι για το αύριο, δηλαδή για το πώς θα ζήσεις όταν δεν θα είσαι υπουργός και δεν θα κυκλοφορείς με αστυνομική συνοδεία εσύ ή τα μέλη της οικογένειάς σου; Θα θέλαμε, εγώ κι εσείς, να είναι αλλιώς, θα θέλαμε να σκέφτονται και να λειτουργούν αλλιώς οι πολιτικοί, αλλά ας μη παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας, αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα.
Και σκέψου τώρα αυτό: σε μια χώρα που ο υφυπουργός Αθλητισμού και ο πρόεδρος της ΕΠΟ κυκλοφορούν με αστυνομική συνοδεία, και οι εκπρόσωποι Τύπου των ΠΑΕ έχουν φτάσει να κυκλοφορούν με μπράβους, τι μπορείς να περιμένεις από διαιτητές και δικαστές; Να λειτουργήσουν και να αποφασίσουν χωρίς φόβο; Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας;
Τι έκανε το βράδυ της Κυριακής ο Σαββίδης στην Τούμπα; Απλώς τράβηξε την κουρτίνα και σας έβαλε, τους πολλούς, στο παρασκήνιο. Εδειξε, δηλαδή, στον πολύ κόσμο τι συμβαίνει στην καθημερινή ιδιωτική ζωή της αγοράς και της κοινωνίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Και τώρα όλοι εμείς, οι πολιτικοί και τα media, συμπεριφερόμαστε σαν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, που ανεχόμαστε τη βία πίσω από την κλειστή πόρτα από φόβο αλλά όταν είμαστε σε δημόσια θέα και πέσει κανα χαστούκι παριστάνουμε τους έκπληκτους για να μην καταλάβετε ότι μας δέρνουν και μας απειλούν, ακριβώς επειδή δεν έχουμε το κουράγιο να βγούμε ανοιχτά και να αρχίσουμε να φωνάζουμε, ή επειδή δεν βρίσκουμε νόημα να το κάνουμε, αφού ξέρουμε ότι δεν θα βρεθεί ουδείς με κότσια για να εφαρμόσει τους νόμους.
Είναι άπειρες οι φορές που με έχουν βρει να κλείνω τα μάτια και να αισθάνομαι όπως στη φωτογραφία, δηλαδή ότι λειτουργώ με το πιστόλι στον κρόταφο. Είναι πολλές οι φορές που έχω απειληθεί ευθέως και ωμά, κι είναι άπειρες, αμέτρητες, απείρως περισσότερες οι φορές που έχω λειτουργήσει υπό την απειλή χωρίς κανείς να με απειλήσει σε απευθείας σύνδεση. Και δεν είναι ότι απειλείσαι μόνο για τη ζωή σου. Απειλείσαι ότι θα βρεθείς χωρίς δουλειά, ή με ένα σπασμένο πόδι, ή με τρομοκρατημένα τα παιδιά σου, ή Σκεφθείτε, αν αυτό συμβαίνει σε εμένα, που εργάζομαι σε ανένταχτο Μέσο και είμαι από τους πιο προβεβλημένους αθλητικούς δημοσιογράφους της γενιάς μου, τι μπορεί να συμβαίνει σε παιδιά που μοιάζουν ακόμη περισσότερο αναλώσιμα και ευάλωτα στα μάτια των οπλαρχηγών; Το φαντάζεσαι; Ε, είναι χειρότερα από αυτό που φαντάζεσαι.
Δεν έχουμε απολύτως καμία τύχη. Ολο αυτό συμβαίνει επειδή ο μέσος Ελληνας, η πλατιά μάζα δεν έχει απολύτως καμία διάθεση να ασχοληθεί με την επικρατούσα κατάσταση στον επαγγελματικό αθλητισμό. Για να ασχοληθείς, πρέπει να έχεις χρόνο και διάθεση. Οταν από το πρωί μέχρι το βράδυ είσαι συγκεντρωμένος στην διαρκή προσπάθειά σου να επιβιώσεις, να βρεις λεφτά για να πληρώσεις λογαριασμούς και χρέη, όταν όλη σου η ενέργεια ξοδεύεται στον αγώνα σου να τα καταφέρεις, πού να βρεις χρόνο για να πληροφορηθείς και να φιλοσοφήσεις, πού να βρεις δύναμη για να ενοχληθείς με όσα συμβαίνουν στη δημόσια ζωή;
Μας συμβαίνει όλων να πιανόμαστε αδιάβαστοι για ένα σωρό σημαντικά ζητήματα, που αφορούν και πλήττουν την πραγματική ζωή μας, και κατά συνέπεια να μην αντιδράμε, να μη βγαίνουμε στους δρόμους, να μη σηκώνουμε κεφάλι. Οταν μας συμβαίνει με τα σημαντικά, πώς να μην μας συμβαίνει με τα αθλητικά;
Ναι, φυσικά ναι, περιμένω να δω τη συμπεριφορά της κυβέρνησης. Και ναι, η ημέρα με βρίσκει να προσπαθώ να εξηγήσω στους Ευρωπαίους συναδέλφους μου πώς είναι δυνατόν σήμερα, το 2018, σε μια ευρωπαϊκή χώρα ένας παράγοντας να μπουκάρει με το όπλο και τους μπράβους του στον αγωνιστικό χώρο και να απειλεί τον διαιτητή. Στους ξένους ναι, καταλαβαίνω ότι πρέπει να εξηγήσω τα ανεξήγητα. Μεταξύ μας όμως δεν έχει απολύτως κανένα νόημα αυτή η συζήτηση. Ολοι ξέρουμε. Σε όλους μας συμβαίνει. Η ενδοοικογενειακή βία είναι ρουτίνα στην αγορά και την κοινωνία του επαγγελματικού αθλητισμού στην Ελλάδα. Απλώς δεν έχουμε τα κότσια να μιλήσουμε ανοιχτά. Κανείς. Με πρώτη την κυβέρνηση, η οποία δεν μπορεί καν να τους τρομάξει για να μαζευτούν.
Η πιο μαύρη σκέψη που θα κάνεις διαβάζοντας αυτό το κείμενο όμως δεν αναφέρεται παραπάνω. Είναι αυτή: αν βγαίνουν όπλα για την μπάλα, τι συμβαίνει εκεί που τα συμφέροντα είναι μεγαλύτερα φίλε μου;
ΥΓ. Μην ανησυχείτε, αυτό που κρατάω στη φωτογραφία είναι ψεύτικο.
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μπορείς να βγεις με τη σύντροφό σου χωρίς να ξοδέψεις ούτε ένα ευρώ;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
