2012-05-30 20:47:06
Προκαταβολές προσωπικών δεδομένων για λόγους στοιχειώδους γνωριμίας. Και ο δικός μου μισθός μειώθηκε δραματικά, και το δικό μου καταναλωτικό επίπεδο έπεσε στα τάρταρα και η δική μου ζωή γέμισε ανασφάλειες και αβεβαιότητες για το μέλλον. Ούτε βολεμένος είμαι, ούτε διαπλεκόμενος, ούτε έχω εξασφαλίσει τα προς το ζην για τα επόμενα χρόνια, λόγω... της πρόνοιας των γονέων μου να με εξασφαλίσουν.
Και εγώ σε αυτή τη χώρα κατοικώ, και εγώ μέρος του λαού της είμαι και, φυσικά, επιχειρήματα του τύπου «όλοι εσείς οι ανήθικοι και διαπλεκόμενοι που βρίζετε τον Τσίπρα και τρέμετε τον ερχομό του » και «όλοι εμείς οι ηθικοί και ακέραιοι που στηρίζουμε τον αγέρωχο Αλέξη» , τα επιστρέφω ως γραφικά στους εμπνευστές τους. Μάλλον δεν κατάλαβαν ακόμα οι συγκεκριμένοι τι ακριβώς διακυβεύεται για τη χώρα μας και προσπαθούν με ηλίθιες διαιρέσεις και ηθικολογικές εξάρσεις να κομίσουν αριστερό επιχείρημα. Ας είναι. Καμιά φορά τα like υπαγορεύουν ταύτιση με το συρμό.
Όποιος, όμως, έχει στοιχειώδη επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα ξέρει πολύ καλά πως ο «προεκλογικός» Αλέξης δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με τον «κυβερνητικό» Αλέξη. Της κωλοτούμπας το κάγκελο θα γίνει και ως γνωστόν εμείς οι δύσμοιροι πολίτες θα κληθούμε να υποστούμε για μια ακόμα φορά τη διάψευση υψηλών προσδοκιών.
Γιατί αυτό που προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι μια νέα πρόταση διακυβερνήσης, με μια ξεκάθαρη πρόταση εξουσίας, με στοχευμένες πολιτικές ανασυγκρότησης της χώρας, με μια ηγετική ομάδα έτοιμη να απεγκλωβιστεί αυθωρεί και παραχρήμα από την ανευθυνότητα και τους παλληκαρισμούς του αντιπολιτευτικού λόγου και να προσγειωθεί ομαλά στην σκληρή πραγματικότητα του πολιτικά εφικτού, με έναν αλλιώτικο τρόπο εξασφάλισης της κοινωνικής συναίνεσης – πέραν του γνωστού, «ικανοποιώ όποια μαλακία μου ζητήσει ο καθένας μόνο και μόνο επειδή είναι παιδί του λαού» - και με ένα νέο πλέγμα νοοτροπιών και συμπεριφορών για τον μέσο πολίτη.
Αυτό που προτάσσει, αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ηθικός Σκουρλέτης απέναντι στον ανήθικο Λοβέρδο! Η αψεγάδιαστη οικογενειοκρατία της κόρης του Κωνσταντόπουλου απέναντι στην κατάπτυστη οικογενειοκρατία της κόρης του Μητσοτάκη! Ο ηθικός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ , ο οποίος μέχρι χθες ξεχείμαζε στις στάνες των πρασινοφρουρών, απέναντι στον ανήθικο, βολεμένο ψηφοφόρο της γαλαζοπράσινης πολυκατοικίας!
Τη σαχλαμάρα του συγκεκριμένου επιχειρήματος ελπίζω να την κατανοούμε όλοι μας ( όποιοι δεν μπορούν να την κατανοήσουν θα τους παρακαλέσω να αποχωρήσουν και να ψάξουν την επιβεβαίωση της φαντασίωσής τους σε άλλα επαναστατικά άρθρα του συρμού ). Στην Αριστερά εμφιλοχωρούν, όπως στο Κέντρο και στη Δεξιά, λαμόγια, μωροφιλόδοξοι, αριβίστες, λαίμαργοι, πειναλέοι και κάθε καρυδιάς καρύδι. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα δείτε νυν αμετανόητους σοσιαλιστές του βαθέος ΠΑΣΟΚ (Φωτόπουλος, Κοτσακάς, Κατσέλη, Ραυτόπουλος κ.α) και πρώην ρομαντικούς Συριζαίους του 4% να ξερογλείφονται για τις θέσεις εξουσίας που ξεπροβάλλουν μπροστά τους. Όσοι ανοήτως ισχυρίζονται πως θα έρθει η ηθική Αριστερά για να κυβερνήσει αυτή τη χώρα, απομονώνοντας τους ανήθικους και αμετροεπείς του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, καλύτερα να πάνε σε καμιά παιδική χαρά να κάνουν «κούνια μπέλα» ή σε καμιά κουζίνα να μαγειρέψουν μια από τις θεϊκές συνταγές του Παρλιάρου, μιας και η πολιτική δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις παιδικές κούνιες και τα ζαχαρωτά που ονειρεύονται.
Ακόμα και το ψευτοδίλημμα Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο, πάνω στο οποίο επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να χτίσει την ηγεμονία του, δεν μπορεί να αποτελέσει τη βάση άρθρωσης του νέου δικομματισμού γιατί πολύ απλά η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί τελεσίδικα μέσα στους επόμενους μήνες με μια από τις ακόλουθες καταλήξεις. Είτε θα το καταγγείλει μια πλειοψηφική Αριστερά και θα πετύχει το μορατόριουμ που ευαγγελίζεται- και στην περίπτωση αυτή θα μας έχει όλους στο πλευρό της- είτε θα το επαναδιαπραγματευτεί μια κυβέρνηση αστικής κατεύθυνσης και θα πετύχει χαλάρωση των όρων του, είτε θα γυρίσουν όλοι σαν βρεγμένες γάτες από τις Βρυξέλλες και συναισθανόμενοι τις επιπτώσεις μιας άτακτης χρεοκοπίας θα εφαρμόσουν το παρόν Μνημόνιο, είτε θα αναλάβουν ορισμένοι την ευθύνη της εξόδου της χώρας μας από το ευρώ.
Όποια και αν είναι η κατάληξη, το δίλημμα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο , που σήμερα καθορίζει την πολιτική στάση των πολιτών, θα μπει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Την αμέσως επόμενη ημέρα θα κληθεί το πολιτικό σύστημα να μας πει ξεκάθαρα τι θα κάνει για την λαθρομετανάστευση, για την κομματική αθλιότητα και τη μετριοκρατία των ελληνικών Πανεπιστημίων, για τον εξορθολογισμό και την ανασυγκρότηση του κράτους, για τις μεγάλες «δεξιώσεις» που δίνουν καθημερινά μεγαλογιατροί του ΕΣΥ στις κλινικές τους με έξοδα του Έλληνα και Ευρωπαίου φορολογούμενου, για την αστική υποβάθμιση όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας, για την παταγώδη αποτυχία των αυτοδιοικητικών θεσμών, για τη φοροδιαφυγή χιλιάδων ελεύθερων επαγγελματιών, για τις εστίες ρεμούλας και διαπλοκής σε πολλές ΔΕΚΟ και για τόσα άλλα ζητήματα που άπτονται της καθημερινότητας αλλά και της προοπτικής των Ελλήνων πολιτών. Και επί αυτών των θεμάτων θα κληθούν και αυτοί να αποφασίσουν, συμμετέχοντας ενεργά στην λήψη των συλλογικών αποφάσεων.
Αυτό που ψάχνει σήμερα απεγνωσμένα η χώρα μας δεν είναι νέα κόμματα εξουσίας, νέες αρχηγεσίες και νέους λαμπερούς πρωταγωνιστές σε δευτεροκλασάτες χολιγουντιανές φαντασιώσεις του κάθε πικραμένου, αλλά νέες διαδικασίες και νέους θεσμούς διακυβέρνησης, τους οποίους θα κληθεί να υπηρετήσει ένα ανανεωμένο πολιτικό προσωπικό. Αυτό που έχουμε άμεσα ανάγκη σήμερα δεν είναι μια νέα παρέα αγγέλων που θα τεθεί επικεφαλής του διεφθαρμένου κράτους μας και θα μας βάλει όλους στο σωστό το δρόμο του αριστερού παραδείγματος, αλλά μια νέα παραγωγική βάση που θα στηρίξει ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας. Δομές χρειαζόμαστε και όχι πολιτικές παρθένες, οι οποίες σε λίγα χρόνια θα περπατούν με τα πόδια ορθάνοιχτα από το «παρά φύσιν» και το «κατά φύσιν» της διακόρευσής τους από τα παλούκια του σημερινού συστήματος διακυβέρνησης. Η εξουσία, εξάλλου, ως γνωστόν διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Και πουθενά, ανόητε, δεν υπάρχει το «πλην αριστερών Λακεδαιμονίων».
Σίγουρα, πάντως, δε χρειαζόμαστε επιχειρήματα του τύπου «είδαμε και οι δυο μεγάλοι τι κάνανε, ας δώσουμε και μια ευκαιρία στον Αλέξη», μιας και αυτού του είδους τα επιχειρήματα, απεγνωσμένες προσπάθειες εκλογίκευσης μιας εκτός τόπου και χρόνου πραγματικότητας που απλά μας βολεύει, οδήγησαν πριν από 31 χρόνια στο θριαμβευτικό 47% του μεγάλου και μέχρι τότε άγνωστου, για τις κυβερνητικές του ικανότητες, Αντρέα με τις γνωστές σε όλους μας συνέπειες για το μέλλον αυτής της χώρας. Δεν είναι δυνατόν, όμως, να γνωρίζουμε πως ο παπανδρεισμός, ως ήθος διακυβέρνησης, ως πλέγμα νοοτροπιών και συμπεριφορών και ως τρόπος εξασφάλισης της κοινωνικής συναίνεσης αποτέλεσε την ταφόπλακα αυτής της χώρας και σήμερα τρομαγμένοι και απελπισμένοι να προσβλέπουμε στον καμουφλαρισμένο παπανδρεισμό του Τσίπρα για να βγούμε από την κρίση. Ήμαρτον. Πόσες ακόμα φορές θα διαψευστούμε για να μάθουμε;
Πέρα, λοιπόν, από κάτι γραφικά παραληρήματα ορισμένων θαυμαστών του συγκεκαλλυμένου Κομμουνισμού και κάτι απλοϊκές αναλύσεις της εγχώριας πολιτικής πραγματικότητας από δημοσιολόγους που ψάχνουν απεγνωσμένα τη νέα θέση τους στο διαμορφούμενο πολιτικό σκηνικό, όλοι μας καλούμαστε να τοποθετηθούμε με παρρησία στο ερώτημα αν η χώρα αυτή αντέχει να πορεύεται άλλο με Εθνικούς Διχασμούς, χρωματιστά καφενεία, διλήμματα της πλάκας και μανιχαϊσμούς της σφαλιάρας ή αν θα πρέπει επιτέλους να προχωρήσει στις μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις του κράτους και της οικονομίας , έστω και αν αυτές οι τελευταίες ξεβολέψουν τις συνήθειες πολλών εξ ημών.
Αν δεν απαντηθεί σήμερα με γενναιότητα και ειλικρίνεια το ερώτημα αυτό, τότε το επόμενο ερώτημα στο οποίο θα κληθούμε να απαντήσουμε ως χώρα θα είναι αυτό του Αλέξη, λίγο πριν από τον επίλογο του ευρωπαϊκού μας ανέμου «Και τώρα τι θα κάνω; Πού θα πάω με όλον αυτόν τον λαϊκισμό που εξέθρεψα, δίχως μάλιστα να έχω στη φαρέτρα μου τα βέλη που είχε στη δική του ο Αντρέας; Εθνικό νόμισμα, ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης, μικρό δημόσιο χρέος, στοιχειώδη παραγωγική βάση, χαμηλό καταναλωτικό επίπεδο των πολιτών». Ανεξαρτήτως της δικής σας απάντησης εγώ καταθέτω από τώρα τη δική μου: «Ειλικρινά, αγαπητέ μου Αλέξη, δεν δίνω δεκάρα! Ο καθένας να αναλάβει επιτέλους, τις ευθύνες του».
ΥΓ. Εννοείται πως ο πάλαι ποτέ κραταιός δικομματισμός έχει τελειώσει με την μορφή που τον γνωρίσαμε. Αν δεν επιχειρήσει ο αστικός πολιτικός κόσμος μια ειλικρινή κάθοδο στην κοινωνία, αν δεν προχωρήσει σε μια γενναία ανανέωση του πολιτικού του προσωπικού, τόσο σε κεντρικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο, και αν δεν απεγκλωβιστεί από την αδιέξοδη πολιτική του αμιγώς οικονομικού σκέλους του Μνημονίου, διαμορφώνοντας ένα ορθολογικό και ρεαλιστικό σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης δεν έχει καμία ελπίδα διάσωσης απέναντι στην πλημμυρίδα του λαϊκισμού. Οι ιδέες της μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού στέκουν σιωπηλές μέσα στην κοινωνία και περιμένουν τις κομματικές ηγεσίες να τις εντοπίσουν και να τις αναδείξουν. Αν δεν τα καταφέρουν θα τεθεί λίαν συντόμως θέμα ηγεσίας και για την αφεντιά τους. Και ο κάθε κατεργάρης θα επιστρέψει τότε στον πάγκο του.
*Ο Τάσος Φούντογλου είναι γιατρός – ειδικευόμενος νεφρολογίας
Kafeneio
Και εγώ σε αυτή τη χώρα κατοικώ, και εγώ μέρος του λαού της είμαι και, φυσικά, επιχειρήματα του τύπου «όλοι εσείς οι ανήθικοι και διαπλεκόμενοι που βρίζετε τον Τσίπρα και τρέμετε τον ερχομό του » και «όλοι εμείς οι ηθικοί και ακέραιοι που στηρίζουμε τον αγέρωχο Αλέξη» , τα επιστρέφω ως γραφικά στους εμπνευστές τους. Μάλλον δεν κατάλαβαν ακόμα οι συγκεκριμένοι τι ακριβώς διακυβεύεται για τη χώρα μας και προσπαθούν με ηλίθιες διαιρέσεις και ηθικολογικές εξάρσεις να κομίσουν αριστερό επιχείρημα. Ας είναι. Καμιά φορά τα like υπαγορεύουν ταύτιση με το συρμό.
Όποιος, όμως, έχει στοιχειώδη επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα ξέρει πολύ καλά πως ο «προεκλογικός» Αλέξης δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με τον «κυβερνητικό» Αλέξη. Της κωλοτούμπας το κάγκελο θα γίνει και ως γνωστόν εμείς οι δύσμοιροι πολίτες θα κληθούμε να υποστούμε για μια ακόμα φορά τη διάψευση υψηλών προσδοκιών.
Γιατί αυτό που προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι μια νέα πρόταση διακυβερνήσης, με μια ξεκάθαρη πρόταση εξουσίας, με στοχευμένες πολιτικές ανασυγκρότησης της χώρας, με μια ηγετική ομάδα έτοιμη να απεγκλωβιστεί αυθωρεί και παραχρήμα από την ανευθυνότητα και τους παλληκαρισμούς του αντιπολιτευτικού λόγου και να προσγειωθεί ομαλά στην σκληρή πραγματικότητα του πολιτικά εφικτού, με έναν αλλιώτικο τρόπο εξασφάλισης της κοινωνικής συναίνεσης – πέραν του γνωστού, «ικανοποιώ όποια μαλακία μου ζητήσει ο καθένας μόνο και μόνο επειδή είναι παιδί του λαού» - και με ένα νέο πλέγμα νοοτροπιών και συμπεριφορών για τον μέσο πολίτη.
Αυτό που προτάσσει, αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ηθικός Σκουρλέτης απέναντι στον ανήθικο Λοβέρδο! Η αψεγάδιαστη οικογενειοκρατία της κόρης του Κωνσταντόπουλου απέναντι στην κατάπτυστη οικογενειοκρατία της κόρης του Μητσοτάκη! Ο ηθικός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ , ο οποίος μέχρι χθες ξεχείμαζε στις στάνες των πρασινοφρουρών, απέναντι στον ανήθικο, βολεμένο ψηφοφόρο της γαλαζοπράσινης πολυκατοικίας!
Τη σαχλαμάρα του συγκεκριμένου επιχειρήματος ελπίζω να την κατανοούμε όλοι μας ( όποιοι δεν μπορούν να την κατανοήσουν θα τους παρακαλέσω να αποχωρήσουν και να ψάξουν την επιβεβαίωση της φαντασίωσής τους σε άλλα επαναστατικά άρθρα του συρμού ). Στην Αριστερά εμφιλοχωρούν, όπως στο Κέντρο και στη Δεξιά, λαμόγια, μωροφιλόδοξοι, αριβίστες, λαίμαργοι, πειναλέοι και κάθε καρυδιάς καρύδι. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα δείτε νυν αμετανόητους σοσιαλιστές του βαθέος ΠΑΣΟΚ (Φωτόπουλος, Κοτσακάς, Κατσέλη, Ραυτόπουλος κ.α) και πρώην ρομαντικούς Συριζαίους του 4% να ξερογλείφονται για τις θέσεις εξουσίας που ξεπροβάλλουν μπροστά τους. Όσοι ανοήτως ισχυρίζονται πως θα έρθει η ηθική Αριστερά για να κυβερνήσει αυτή τη χώρα, απομονώνοντας τους ανήθικους και αμετροεπείς του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, καλύτερα να πάνε σε καμιά παιδική χαρά να κάνουν «κούνια μπέλα» ή σε καμιά κουζίνα να μαγειρέψουν μια από τις θεϊκές συνταγές του Παρλιάρου, μιας και η πολιτική δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις παιδικές κούνιες και τα ζαχαρωτά που ονειρεύονται.
Ακόμα και το ψευτοδίλημμα Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο, πάνω στο οποίο επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να χτίσει την ηγεμονία του, δεν μπορεί να αποτελέσει τη βάση άρθρωσης του νέου δικομματισμού γιατί πολύ απλά η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί τελεσίδικα μέσα στους επόμενους μήνες με μια από τις ακόλουθες καταλήξεις. Είτε θα το καταγγείλει μια πλειοψηφική Αριστερά και θα πετύχει το μορατόριουμ που ευαγγελίζεται- και στην περίπτωση αυτή θα μας έχει όλους στο πλευρό της- είτε θα το επαναδιαπραγματευτεί μια κυβέρνηση αστικής κατεύθυνσης και θα πετύχει χαλάρωση των όρων του, είτε θα γυρίσουν όλοι σαν βρεγμένες γάτες από τις Βρυξέλλες και συναισθανόμενοι τις επιπτώσεις μιας άτακτης χρεοκοπίας θα εφαρμόσουν το παρόν Μνημόνιο, είτε θα αναλάβουν ορισμένοι την ευθύνη της εξόδου της χώρας μας από το ευρώ.
Όποια και αν είναι η κατάληξη, το δίλημμα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο , που σήμερα καθορίζει την πολιτική στάση των πολιτών, θα μπει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Την αμέσως επόμενη ημέρα θα κληθεί το πολιτικό σύστημα να μας πει ξεκάθαρα τι θα κάνει για την λαθρομετανάστευση, για την κομματική αθλιότητα και τη μετριοκρατία των ελληνικών Πανεπιστημίων, για τον εξορθολογισμό και την ανασυγκρότηση του κράτους, για τις μεγάλες «δεξιώσεις» που δίνουν καθημερινά μεγαλογιατροί του ΕΣΥ στις κλινικές τους με έξοδα του Έλληνα και Ευρωπαίου φορολογούμενου, για την αστική υποβάθμιση όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας, για την παταγώδη αποτυχία των αυτοδιοικητικών θεσμών, για τη φοροδιαφυγή χιλιάδων ελεύθερων επαγγελματιών, για τις εστίες ρεμούλας και διαπλοκής σε πολλές ΔΕΚΟ και για τόσα άλλα ζητήματα που άπτονται της καθημερινότητας αλλά και της προοπτικής των Ελλήνων πολιτών. Και επί αυτών των θεμάτων θα κληθούν και αυτοί να αποφασίσουν, συμμετέχοντας ενεργά στην λήψη των συλλογικών αποφάσεων.
Αυτό που ψάχνει σήμερα απεγνωσμένα η χώρα μας δεν είναι νέα κόμματα εξουσίας, νέες αρχηγεσίες και νέους λαμπερούς πρωταγωνιστές σε δευτεροκλασάτες χολιγουντιανές φαντασιώσεις του κάθε πικραμένου, αλλά νέες διαδικασίες και νέους θεσμούς διακυβέρνησης, τους οποίους θα κληθεί να υπηρετήσει ένα ανανεωμένο πολιτικό προσωπικό. Αυτό που έχουμε άμεσα ανάγκη σήμερα δεν είναι μια νέα παρέα αγγέλων που θα τεθεί επικεφαλής του διεφθαρμένου κράτους μας και θα μας βάλει όλους στο σωστό το δρόμο του αριστερού παραδείγματος, αλλά μια νέα παραγωγική βάση που θα στηρίξει ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας. Δομές χρειαζόμαστε και όχι πολιτικές παρθένες, οι οποίες σε λίγα χρόνια θα περπατούν με τα πόδια ορθάνοιχτα από το «παρά φύσιν» και το «κατά φύσιν» της διακόρευσής τους από τα παλούκια του σημερινού συστήματος διακυβέρνησης. Η εξουσία, εξάλλου, ως γνωστόν διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Και πουθενά, ανόητε, δεν υπάρχει το «πλην αριστερών Λακεδαιμονίων».
Σίγουρα, πάντως, δε χρειαζόμαστε επιχειρήματα του τύπου «είδαμε και οι δυο μεγάλοι τι κάνανε, ας δώσουμε και μια ευκαιρία στον Αλέξη», μιας και αυτού του είδους τα επιχειρήματα, απεγνωσμένες προσπάθειες εκλογίκευσης μιας εκτός τόπου και χρόνου πραγματικότητας που απλά μας βολεύει, οδήγησαν πριν από 31 χρόνια στο θριαμβευτικό 47% του μεγάλου και μέχρι τότε άγνωστου, για τις κυβερνητικές του ικανότητες, Αντρέα με τις γνωστές σε όλους μας συνέπειες για το μέλλον αυτής της χώρας. Δεν είναι δυνατόν, όμως, να γνωρίζουμε πως ο παπανδρεισμός, ως ήθος διακυβέρνησης, ως πλέγμα νοοτροπιών και συμπεριφορών και ως τρόπος εξασφάλισης της κοινωνικής συναίνεσης αποτέλεσε την ταφόπλακα αυτής της χώρας και σήμερα τρομαγμένοι και απελπισμένοι να προσβλέπουμε στον καμουφλαρισμένο παπανδρεισμό του Τσίπρα για να βγούμε από την κρίση. Ήμαρτον. Πόσες ακόμα φορές θα διαψευστούμε για να μάθουμε;
Πέρα, λοιπόν, από κάτι γραφικά παραληρήματα ορισμένων θαυμαστών του συγκεκαλλυμένου Κομμουνισμού και κάτι απλοϊκές αναλύσεις της εγχώριας πολιτικής πραγματικότητας από δημοσιολόγους που ψάχνουν απεγνωσμένα τη νέα θέση τους στο διαμορφούμενο πολιτικό σκηνικό, όλοι μας καλούμαστε να τοποθετηθούμε με παρρησία στο ερώτημα αν η χώρα αυτή αντέχει να πορεύεται άλλο με Εθνικούς Διχασμούς, χρωματιστά καφενεία, διλήμματα της πλάκας και μανιχαϊσμούς της σφαλιάρας ή αν θα πρέπει επιτέλους να προχωρήσει στις μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις του κράτους και της οικονομίας , έστω και αν αυτές οι τελευταίες ξεβολέψουν τις συνήθειες πολλών εξ ημών.
Αν δεν απαντηθεί σήμερα με γενναιότητα και ειλικρίνεια το ερώτημα αυτό, τότε το επόμενο ερώτημα στο οποίο θα κληθούμε να απαντήσουμε ως χώρα θα είναι αυτό του Αλέξη, λίγο πριν από τον επίλογο του ευρωπαϊκού μας ανέμου «Και τώρα τι θα κάνω; Πού θα πάω με όλον αυτόν τον λαϊκισμό που εξέθρεψα, δίχως μάλιστα να έχω στη φαρέτρα μου τα βέλη που είχε στη δική του ο Αντρέας; Εθνικό νόμισμα, ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης, μικρό δημόσιο χρέος, στοιχειώδη παραγωγική βάση, χαμηλό καταναλωτικό επίπεδο των πολιτών». Ανεξαρτήτως της δικής σας απάντησης εγώ καταθέτω από τώρα τη δική μου: «Ειλικρινά, αγαπητέ μου Αλέξη, δεν δίνω δεκάρα! Ο καθένας να αναλάβει επιτέλους, τις ευθύνες του».
ΥΓ. Εννοείται πως ο πάλαι ποτέ κραταιός δικομματισμός έχει τελειώσει με την μορφή που τον γνωρίσαμε. Αν δεν επιχειρήσει ο αστικός πολιτικός κόσμος μια ειλικρινή κάθοδο στην κοινωνία, αν δεν προχωρήσει σε μια γενναία ανανέωση του πολιτικού του προσωπικού, τόσο σε κεντρικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο, και αν δεν απεγκλωβιστεί από την αδιέξοδη πολιτική του αμιγώς οικονομικού σκέλους του Μνημονίου, διαμορφώνοντας ένα ορθολογικό και ρεαλιστικό σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης δεν έχει καμία ελπίδα διάσωσης απέναντι στην πλημμυρίδα του λαϊκισμού. Οι ιδέες της μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού στέκουν σιωπηλές μέσα στην κοινωνία και περιμένουν τις κομματικές ηγεσίες να τις εντοπίσουν και να τις αναδείξουν. Αν δεν τα καταφέρουν θα τεθεί λίαν συντόμως θέμα ηγεσίας και για την αφεντιά τους. Και ο κάθε κατεργάρης θα επιστρέψει τότε στον πάγκο του.
*Ο Τάσος Φούντογλου είναι γιατρός – ειδικευόμενος νεφρολογίας
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Για κάθε Τσε, υπάρχει ένας… Φιντέλ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
