2018-03-25 14:06:40
Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia: Απ' τις απαρχές του 21ου αι. τα καπιταλιστικά κράτη, έχοντας διατυπώσει διακηρύξεις σχετικά με το τέλος των επαναστατικών κινημάτων και του ένοπλου
αντικαπιταλιστικού αγώνα, οι οποίες βασιζόντουσαν μόνο σε μία σειρά πρωτόλειων κατασταλτικών κινήσεων που στόχευαν στην εξάρθρωση οργανώσεων του ένοπλου επαναστατικού αγώνα στον δυτικό κόσμο, έπρεπε να βρουν επιτακτικά και τον τρόπο με τον οποίο θα επαληθεφθούν.
Έπρεπε να βρεθεί μία λύση για την διασφάλιση της σταθερότητας του καθεστώτος, και την ανάκτηση της αξιοπιστίας του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, ειδικά μπροστά στην επικείμενη οικονομική αποσταθεροποίηση η οποία επρόκειτο να κλονίσει τη σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία, στον πυρήνα της, στον δυτικό κόσμο. Κι αν για την αμερική η κήρυξη ενός διεθνοποιήσιμου πολέμου "κατά της τρομοκρατίας" το 2001 μπορούσε να αποτελέσει και εφαλτήριο για την διάνοιξη νέων αγορών και ευκαιριών, για το σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου η αντιτρομοκρατική πολιτική αποτέλεσε, πέρα από ένα νέο εγγυητή τάξης και ασφάλειας που τοτε προωθήθηκε στο κοινωνικό σύνολο ως η μόνη πιθανή διέξοδος μπροστά στην ασύμμετρη απειλή, και έναν από τους παράγοντες διασφάλισης της ομαλότητας μπροστά στην προοπτική των επερχόμενων στιγμών κοινωνικής εξέγερσης.
Σχεδόν μία εικοσαετία αργότερα, η υλοποίηση αντίστοιχων κατασταλτικών μεθοδολογιών έχει παγιωθεί. Η αντιτρομοκρατική στρατηγική, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι συνθήκες της κοινωνικής ζωής στα κράτη του δυτικού κόσμου. Από αυτή την ιστορία προφανως, δεν μπορεί να λείπει και η ελλάδα, μιας και μία από τις κύριες στοχεύσεις της εφαρμογής μίας τέτοιας στρατηγικής, δεν είναι άλλη από την διασφάλιση της εξουσιαστικής κυριαρχίας, ειδικά μπροστά στον κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών. Ποιος μπορεί, για τα δεδομένα της ελλάδας, να πιστέψει πως η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, τα σύγχρονα έκτακτα στρατοδικεία, ο νόμος 187Α, το φακέλωμα με DNA, οι φυλακές τύπου Γ', και κάθε κομμάτι του παζλ που συνθέτει τον "πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία" στοχεύουν στην εξουδετέρωση ενός κινδύνου που ελλοχεύει απ' άκρη σ' άκρη για το "εγχώριο" κοινωνικό σύνολο; Μάλλον, όποιος έχει ξεχάσει τις δυνάμεις των ΕΚΑΜ που παρατάχθηκαν μπροστά σε διαδηλωτές τον Δεκέμβρη του '08, όποιος ξεχνά τις διώξεις στα πλαίσια του αντιτρομοκρατικού νόμου για τους αγωνιζόμενους κατοίκους των Σκουριών.
Άλλωστε, η ψήφιση του αντιτρομοκρατικού νόμου με όλες τις προεκτάσεις του, καθώς και η υλοποίηση του, ήταν πάντα ξεκάθαρο πως αποσκοπούσαν στην πάταξη του εσωτερικού εχθρού των κυριάρχων. Μετά και την στοχοποίηση της Ε.Ο. 17Ν και του Ε.Λ.Α., η αντιτρομοκρατική κατασταλτική στρατηγική πήρε την μορφή ενός αδιάκοπου κυνηγιού που κύριο στόχο είχε το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα. Οι αιτίες είναι περισσότερο από προφανείς: απ' την μια η όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική καταστολή, με στόχο την συνολική εξουδετέρωση των ριζοσπαστικότερων κοινωνικών κομματιών που αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, απ' την άλλη η εγκαθίδρυση του φόβου στο κομμάτι αυτό των καταπιεσμένων που αμφισβητεί σταδιακά την εξουσιαστική πραγματικότητα, και η αποκοπή του από κάθε προοπτική αγώνα.
Αν κάπου στόχευσε το κράτος μέσα από την υϊοθέτηση της "διεθνούς φήμης" αντικατασταλτικής στρατηγικής, αυτό δεν ήταν τίποτα λιγότερο από την κοινωνική νομιμοποίηση όχι τόσο συγκεκριμένων κατασταλτικών μεθόδων και πρακτικών, αλλά κυρίως της δυνατότητας να αναβαθμίζει διαρκώς και με ραγδαίους ρυθμούς το νομικό-κατασταλτικό οπλοστάσιό του. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό επιδόθηκε σε μία σκληρή προπαγανδιστική δουλειά, προσπαθώντας να διαχύσει δογματικές αντιλήψεις όπως αυτή της ταύτισης των αγώνων που στοχεύουν στην απελευθέρωση από τα δεσμά της καταπίεσης, με ενέργειες ισλαμοφασιστών που στοχοποιούν καταπιεσμένους, κάτω από την μεγάλη ομπρέλα του όρου "τρομοκρατία".
Η προσπάθεια απονοηματοδότησης του αναρχικού αγώνα αποτελεί πάγια στόχευση της κυριαρχίας, με σκοπό την αποδυνάμωση του κινήματος και των κοινωνικών του ερεισμάτων σε μία κατεύθυνση αποτροπής της κοινωνικής πόλωσης και της ριζοσπαστικοποίησης κομματιών της κοινωνίας. Έτσι και στη δεδομένη χρονική συγκυρία, κατά την οποία η εκμετάλλευση και η οικονομική αφαίμαξη των καταπιεσμένων ολοένα και εντείνεται, και που το κράτος οχυρώνεται αναβαθμίζοντας τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, οι ενέργειες αντιπαράθεσης με κράτος και κεφάλαιο βαφτίζονται απ' την κυριαρχία ως "τρομοκρατία".
Έτσι λοιπόν, την τελευταία δεκαετία μόνο, το κράτος και τα αφεντικά, στοχεύοντας αποκλειστικά στην διασφάλιση της δικιάς τους κυριαρχίας επιδόθηκαν σε έναν πόλεμο που με κάθε μέσο στοχεύει στην εξουδετέρωση όσων την αμφισβητούν. Επιδόθηκαν, μέσω του θεσμού της δικαισύνης σε μία διαρκή προσπάθεια αναβάθμισης των ποινών εναντίον αγωνιστών και διασφάλισής της ένταξης τους σε κάποια "τρομοκρατική" οργάνωση χρησιμοποιώντας στημμένα κατηγορητήρια με δείγματα DNA, ή την εφαρμογή μεθόδων όπως αυτή της "ομπρέλας" επιχειρώντας να εντάξουν διαφορετικές μεταξύ τους υποθέσεις σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης επαναστατικών οργανώσεων, ενώ ταυτόχρονα δεν έλειψαν και οι περιπτώσεις στοχοποίησης φιλικών και συντροφικών σχέσεων.
Από τις 29 Νοεμβρίου 2017 στο έκτακτο στρατοδικείο του Κορυδαλλού βρίσκεται σε εξέλιξη η εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό μίας ακόμη υπόθεσης εναντίον των αναρχικών συντρόφων Γ. Μιχαηλίδη, Δ. Πολίτη, Α. Ντάλιου, Ν. Ρωμανού και του μέλους της ΣΠΦ Γ. Τσάκαλου, ενώ στις 26 Μαρτίου αναμένεται η ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου. Αν κάτι ξεφεύγει από τις συνηθισμένες προσπάθειες του κράτους για πλήρη εξουδετέρωση των αναρχικών που δικάζονται, είναι το ότι επιχειρείται η εγκαθίδρυση ενός νέου κατασταλτικού σχήματος από πλευράς δικαστικής εξουσίας, σύμφωνα με το οποίο πλέον γίνεται λόγος για "ατομικούς τρομοκράτες". Αρχικά λοιπόν, στην συγκεκριμένη υπόθεση, και προκείμενου να ενταχθούν όλες οι επιμέρους πράξεις για τις οποίες διώκονται οι σύντροφοι στις επιβαρυντικές διατάξεις του τρομονόμου, εντάχθηκαν στο πλαίσιο δράσης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Ωστόσο, παρόλο που οι σύντροφοι Μιχαηλίδης, Πολίτης, Ντάλιος και Ρωμανός αθωώθηκαν για τη συμμετοχή στην συγκεκριμένη οργάνωση, οι επιμέρους πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται, χαρακτηρίστηκαν ως "τρομοκρατικές", και επομένως οι ίδιοι ως "τρομοκράτες".
Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει πως προκειμένου να χαρακτηριστεί κάποιος ως "τρομοκράτης", δεν απαιτείται η συμμετοχή του σε κάποια οργάνωση, παρα μόνο η φύση των πράξεων για τις οποίες διώκεται. Επι της ουσίας, επιχειρείται στο σήμερα η διεύρυνση του νομικού πλαισίου με τέτοιο τρόπο ώστε η αναρχική πολιτική ταυτότητα και οι αναρχικές επιλογές αγώνα να συνεπάγονται τον χαρακτηρισμό κάποιου ως "τρομοκράτη" και των πράξεών του ως "τρομοκρατικών".
Η καινούργια αυτή κατασταλτική μέθοδος έρχεται να επικυρώσει το ρόλο της δικαστικής εξουσίας που δεν είναι άλλος απ' τη διασφάλιση των συμφερόντων κράτους και κεφαλαίου. Και αν σε πρώτο βαθμό στοχεύει στην άμεση καταστολή αναρχικών αγωνιστών επιφυλάσσοντας πολλά χρόνια εγκλεισμού με την επιβολή εκδικητικών ποινών απέναντι σε αναρχικές πρακτικές, σε δεύτερο βαθμό στοχεύει όλους όσους αρνούνται να ζήσουν μια ζωή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, όπως ακριβώς και στην περίπτωση της κατασταλτικής μεθόδου της υποχρεωτικής λήψης DNA που αφού βρήκε έδαφος εφαρμογής σε υποθέσεις ένοπλου αγώνα, επεκτάθηκε (έχοντας πλέον νομιμοποιηθεί ως μέθοδος) σε υποθέσεις διαδηλωτών και ευρύτερων κοινωνικών αντιστάσεων. Στοχεύει, κατά συνέπεια, να δράσει αναχαιτιστικά απέναντι στον κόσμο του αγώνα και με τη μέθοδο του εκφοβισμού να καταστείλει όλες τις προοπτικές αντιπαράθεσης με την κυριαρχία.
Ταυτόχρονα, αποτελεί έναν πειραματισμό από πλευράς του κράτους για τη διεκδίκηση χώρου και την περαιτέρω παγίωση αυστηρότερων όρων επιβολής που θα αποτυπώνονται σε κάθε πεδίο της κοινωνικής σφαίρας, κι αυτό γιατί έρχεται να προστεθεί σε μία πραγματικότητα καθημερινής αναβάθμισης των μεθόδων εκμετάλλευσης, που στοχεύοντας ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα (καταστολή κοινωνικών αντιστάσεων, οικονομικά και εργασιακά μέτρα), σκοπεύει στον κατακερματισμό και την υποβάθμιση των αντιστάσεων. Η απόπειρα κατοχύρωσης ενός τέτοιου δικαστικού δεδικασμένου αποτελεί ένα ακόμη πεδίο αναμέτρησης, στο οποίο δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά του κινήματος, ένα πεδίο αντιπαράθεσης και συσχετισμού δυνάμεων.
Η νέα αυτή δικαστική μεθόδευση, αλλά και η αντιτρομοκρατική πολιτική στο σύνολό της, άλλωστε, δεν αποτελούν μία κατασταλτική εξαίρεση αλλά αντικατοπτρίζουν την ίδια τη βίαιη φύση της νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας και της κυριαρχίας στο σύνολό της. Όπως και η υποβολή στο βασανιστήριο του εγκλεισμού χιλιάδων φτωχοδιαβόλων, μικροπαραβατικών, αγωνιστών, μεταναστών, οι εργατικές δολοφονίες, τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα, οι μαζικές δολοφονίες κατά τη διάρκεια επεκτατικών πολέμων, δεν αποτελούν βίαιες παραφωνίες ενός αρμονικού συστήματος, αλλά την ίδια την ουσία της καθολικής εξουσιαστικής ύπαρξης.Συνιστούν τις πιο ορατές πληγές ενός καθολικού κοινωνικού πολέμου που λαμβάνει χώρα, τόσο σε υλικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο, σε κάθε σημείο της καθημερινότητας, σε κάθε πεδίο της δημόσιας σφαίρας.
Στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί όπου η κυριαρχία απομονώνει, τιμωρεί και στερεί χρόνια ζωής από όσους θεωρεί παρείσακτους και μη χρήσιμους για τις καπιταλιστικές επιδιώξεις, από όσους δε συμβιβάζονται με την αστική νομιμότητα.
Στα αποστειρωμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα και στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, εκεί που η δημιουργικότητα και η φαντασία περιορίζονται μέσα στα κυρίαρχα καλούπια για τη δημιουργία πειθήνιων και παραγωγικών υπηκόων, εκεί που τα ανθρώπινα όνειρα δολοφονούνται.
Στις κατακερματισμένες γειτονιές και στους ολοένα και πιο ελεγχόμενους δρόμους, εκεί που η ιδιώτευση, ο φιλοτομαρισμός και ο φόβος αντιπαλεύουν με την αλληλεγγύη και τη θέληση για ζωή και ελευθερία.
Εκεί λοιπόν, θα δώσουμε τις μάχες μας. Εκεί θα καταδείξουμε με το λόγο μας τις διάφορες εκφάνσεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και τις θανατηφόρες καπιταλιστικές ορέξεις στο βωμό του κέρδους, και θα απαντήσουμε βίαια σε αυτές. Εκεί θα συντονίσουμε τις δυνάμεις μας και θα στήσουμε αναχώματα μπροστά σε νέες κατασταλτικές μεθοδεύσεις και στην ολοένα και μεγαλύτερη υποτίμηση των ζωών μας, Θα προκαλέσουμε υλικές καταστροφές σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, θα απαλλοτριώσουμε χώρο από το αντεπαναστατικό στρατόπεδο, δομώντας καταλήψεις και εστίες αγώνα, θα αντιπαραβάλουμε τις δικές μας αναγνώσεις για τον σύγχρονο εξουσιαστικό τρόπο ζωής, απέναντι στα μέσα μαζικής εξαπάτησης και σε κάθε μηχανισμό κρατικής προπαγάνδας.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, οφείλουμε να πολεμήσουμε τις αιτίες που την γεννάν, το κράτος και το κεφάλαιο, και όχι μόνο τα εκάστοτε συμπτώματά τους. Οφείλουμε να αντιληφθούμε τον αγώνα ενάντια σε τέτοια νομοθετήματα και στρατηγικές ως μία μόνο μάχη που πρέπει να κερδιθεί στα πλαίσια ενός αδιάκοπου κοινωνικού πολέμου που δεν θα σταματήσει μέχρι την οριστική καταστροφή κράτους και καπιταλισμού και την δημιουργία ενός ελεύθερου κόσμου.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε πως διανύουμε μία περίοδο που σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια αναπτύσσεται μία προσπάθεια διάχυσης κοινωνικής ειρήνευσης, χωρίς να παραγνωρίζουμε την απειροελάχιστη συμβολή μας στην εγκαθίδρυση της, απαιτούμενης για την απελευθέρωση, πραγματικότητας ενός εντεινόμενου κοινωνικού πολέμου, οφείλουμε και μπορούμε να αντιληφθούμε πως η αναρχική δράση δεν βρίσκει μόνο τις αφορμές και τις αιτίες της στην ύπαρξη της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Η αναρχική δράση έχει λόγο ύπαρξης μέσα στις δυνατότητες που ανοίγει. Χωρίς λοιπόν να τασσόμαστε οπαδοί οποιασδήποτε μονολιθηκής ανάγνωσης, ξέρουμε πως η προοπτική της επανάστασης των καταπιεσμένων, η δυνατότητα της ατομικής και συλλογικής απελευθέρωσης μπορεί να διαφανεί μόνο μέσα από την σκληρή ατομική και συλλογική δουλειά σε όλα τα πεδία του αγώνα.
Θέλοντας να συμβάλουμε με μαχητικούς όρους στην οικοδόμηση ενός αναχώματος μπροστά στην νέα κατασταλτική μεθόδευση που σήμερα στοχοποιεί τους συντρόφους Ντάλιο, Πολίτη, Μιχαηλίδη, Ρωμανό και το μέλος της ΣΠΦ Γ. Τσάκαλο, πραγματοποιήσαμε μία σειρά επιθετικών ενεργειών εναντίον κρατικών, καπιταλιστικών και κατασταλτικών στόχων το τριήμερο 20-22 Μαρτίου:
Την Τρίτη 20/3 πυρπολήσαμε 5 κρατικά αυτοκίνητα του υπουργείου οικονομίας και ανάπτυξης απέναντι από τα διοικητικά δικαστήρια
Την Τετάρτη 21/3 βάλαμε φωτιά σε 2 οχήματα εταιρίας security στην οδό Τζαβέλα στην ανατολική Θεσ/νίκη
Την Πέμπτη 22/3 επιτεθήκαμε στο πάρκινγκ του υποκαταστήματος των ΕΛΤΑ courrier στην Β. Όλγας, καίγοντας 2 οχήματα
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ Α. ΝΤΑΛΙΟ, Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Δ. ΠΟΛΙΤΗ, Ν. ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΠΦ Γ. ΤΣΑΚΑΛΟ
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συγκρουσιακό Αναρχικό Μέτωπο Θεσ/νίκης
_
bloko
αντικαπιταλιστικού αγώνα, οι οποίες βασιζόντουσαν μόνο σε μία σειρά πρωτόλειων κατασταλτικών κινήσεων που στόχευαν στην εξάρθρωση οργανώσεων του ένοπλου επαναστατικού αγώνα στον δυτικό κόσμο, έπρεπε να βρουν επιτακτικά και τον τρόπο με τον οποίο θα επαληθεφθούν.
Έπρεπε να βρεθεί μία λύση για την διασφάλιση της σταθερότητας του καθεστώτος, και την ανάκτηση της αξιοπιστίας του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, ειδικά μπροστά στην επικείμενη οικονομική αποσταθεροποίηση η οποία επρόκειτο να κλονίσει τη σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία, στον πυρήνα της, στον δυτικό κόσμο. Κι αν για την αμερική η κήρυξη ενός διεθνοποιήσιμου πολέμου "κατά της τρομοκρατίας" το 2001 μπορούσε να αποτελέσει και εφαλτήριο για την διάνοιξη νέων αγορών και ευκαιριών, για το σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου η αντιτρομοκρατική πολιτική αποτέλεσε, πέρα από ένα νέο εγγυητή τάξης και ασφάλειας που τοτε προωθήθηκε στο κοινωνικό σύνολο ως η μόνη πιθανή διέξοδος μπροστά στην ασύμμετρη απειλή, και έναν από τους παράγοντες διασφάλισης της ομαλότητας μπροστά στην προοπτική των επερχόμενων στιγμών κοινωνικής εξέγερσης.
Σχεδόν μία εικοσαετία αργότερα, η υλοποίηση αντίστοιχων κατασταλτικών μεθοδολογιών έχει παγιωθεί. Η αντιτρομοκρατική στρατηγική, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι συνθήκες της κοινωνικής ζωής στα κράτη του δυτικού κόσμου. Από αυτή την ιστορία προφανως, δεν μπορεί να λείπει και η ελλάδα, μιας και μία από τις κύριες στοχεύσεις της εφαρμογής μίας τέτοιας στρατηγικής, δεν είναι άλλη από την διασφάλιση της εξουσιαστικής κυριαρχίας, ειδικά μπροστά στον κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών. Ποιος μπορεί, για τα δεδομένα της ελλάδας, να πιστέψει πως η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, τα σύγχρονα έκτακτα στρατοδικεία, ο νόμος 187Α, το φακέλωμα με DNA, οι φυλακές τύπου Γ', και κάθε κομμάτι του παζλ που συνθέτει τον "πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία" στοχεύουν στην εξουδετέρωση ενός κινδύνου που ελλοχεύει απ' άκρη σ' άκρη για το "εγχώριο" κοινωνικό σύνολο; Μάλλον, όποιος έχει ξεχάσει τις δυνάμεις των ΕΚΑΜ που παρατάχθηκαν μπροστά σε διαδηλωτές τον Δεκέμβρη του '08, όποιος ξεχνά τις διώξεις στα πλαίσια του αντιτρομοκρατικού νόμου για τους αγωνιζόμενους κατοίκους των Σκουριών.
Άλλωστε, η ψήφιση του αντιτρομοκρατικού νόμου με όλες τις προεκτάσεις του, καθώς και η υλοποίηση του, ήταν πάντα ξεκάθαρο πως αποσκοπούσαν στην πάταξη του εσωτερικού εχθρού των κυριάρχων. Μετά και την στοχοποίηση της Ε.Ο. 17Ν και του Ε.Λ.Α., η αντιτρομοκρατική κατασταλτική στρατηγική πήρε την μορφή ενός αδιάκοπου κυνηγιού που κύριο στόχο είχε το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα. Οι αιτίες είναι περισσότερο από προφανείς: απ' την μια η όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική καταστολή, με στόχο την συνολική εξουδετέρωση των ριζοσπαστικότερων κοινωνικών κομματιών που αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, απ' την άλλη η εγκαθίδρυση του φόβου στο κομμάτι αυτό των καταπιεσμένων που αμφισβητεί σταδιακά την εξουσιαστική πραγματικότητα, και η αποκοπή του από κάθε προοπτική αγώνα.
Αν κάπου στόχευσε το κράτος μέσα από την υϊοθέτηση της "διεθνούς φήμης" αντικατασταλτικής στρατηγικής, αυτό δεν ήταν τίποτα λιγότερο από την κοινωνική νομιμοποίηση όχι τόσο συγκεκριμένων κατασταλτικών μεθόδων και πρακτικών, αλλά κυρίως της δυνατότητας να αναβαθμίζει διαρκώς και με ραγδαίους ρυθμούς το νομικό-κατασταλτικό οπλοστάσιό του. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό επιδόθηκε σε μία σκληρή προπαγανδιστική δουλειά, προσπαθώντας να διαχύσει δογματικές αντιλήψεις όπως αυτή της ταύτισης των αγώνων που στοχεύουν στην απελευθέρωση από τα δεσμά της καταπίεσης, με ενέργειες ισλαμοφασιστών που στοχοποιούν καταπιεσμένους, κάτω από την μεγάλη ομπρέλα του όρου "τρομοκρατία".
Η προσπάθεια απονοηματοδότησης του αναρχικού αγώνα αποτελεί πάγια στόχευση της κυριαρχίας, με σκοπό την αποδυνάμωση του κινήματος και των κοινωνικών του ερεισμάτων σε μία κατεύθυνση αποτροπής της κοινωνικής πόλωσης και της ριζοσπαστικοποίησης κομματιών της κοινωνίας. Έτσι και στη δεδομένη χρονική συγκυρία, κατά την οποία η εκμετάλλευση και η οικονομική αφαίμαξη των καταπιεσμένων ολοένα και εντείνεται, και που το κράτος οχυρώνεται αναβαθμίζοντας τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, οι ενέργειες αντιπαράθεσης με κράτος και κεφάλαιο βαφτίζονται απ' την κυριαρχία ως "τρομοκρατία".
Έτσι λοιπόν, την τελευταία δεκαετία μόνο, το κράτος και τα αφεντικά, στοχεύοντας αποκλειστικά στην διασφάλιση της δικιάς τους κυριαρχίας επιδόθηκαν σε έναν πόλεμο που με κάθε μέσο στοχεύει στην εξουδετέρωση όσων την αμφισβητούν. Επιδόθηκαν, μέσω του θεσμού της δικαισύνης σε μία διαρκή προσπάθεια αναβάθμισης των ποινών εναντίον αγωνιστών και διασφάλισής της ένταξης τους σε κάποια "τρομοκρατική" οργάνωση χρησιμοποιώντας στημμένα κατηγορητήρια με δείγματα DNA, ή την εφαρμογή μεθόδων όπως αυτή της "ομπρέλας" επιχειρώντας να εντάξουν διαφορετικές μεταξύ τους υποθέσεις σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης επαναστατικών οργανώσεων, ενώ ταυτόχρονα δεν έλειψαν και οι περιπτώσεις στοχοποίησης φιλικών και συντροφικών σχέσεων.
Από τις 29 Νοεμβρίου 2017 στο έκτακτο στρατοδικείο του Κορυδαλλού βρίσκεται σε εξέλιξη η εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό μίας ακόμη υπόθεσης εναντίον των αναρχικών συντρόφων Γ. Μιχαηλίδη, Δ. Πολίτη, Α. Ντάλιου, Ν. Ρωμανού και του μέλους της ΣΠΦ Γ. Τσάκαλου, ενώ στις 26 Μαρτίου αναμένεται η ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου. Αν κάτι ξεφεύγει από τις συνηθισμένες προσπάθειες του κράτους για πλήρη εξουδετέρωση των αναρχικών που δικάζονται, είναι το ότι επιχειρείται η εγκαθίδρυση ενός νέου κατασταλτικού σχήματος από πλευράς δικαστικής εξουσίας, σύμφωνα με το οποίο πλέον γίνεται λόγος για "ατομικούς τρομοκράτες". Αρχικά λοιπόν, στην συγκεκριμένη υπόθεση, και προκείμενου να ενταχθούν όλες οι επιμέρους πράξεις για τις οποίες διώκονται οι σύντροφοι στις επιβαρυντικές διατάξεις του τρομονόμου, εντάχθηκαν στο πλαίσιο δράσης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Ωστόσο, παρόλο που οι σύντροφοι Μιχαηλίδης, Πολίτης, Ντάλιος και Ρωμανός αθωώθηκαν για τη συμμετοχή στην συγκεκριμένη οργάνωση, οι επιμέρους πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται, χαρακτηρίστηκαν ως "τρομοκρατικές", και επομένως οι ίδιοι ως "τρομοκράτες".
Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει πως προκειμένου να χαρακτηριστεί κάποιος ως "τρομοκράτης", δεν απαιτείται η συμμετοχή του σε κάποια οργάνωση, παρα μόνο η φύση των πράξεων για τις οποίες διώκεται. Επι της ουσίας, επιχειρείται στο σήμερα η διεύρυνση του νομικού πλαισίου με τέτοιο τρόπο ώστε η αναρχική πολιτική ταυτότητα και οι αναρχικές επιλογές αγώνα να συνεπάγονται τον χαρακτηρισμό κάποιου ως "τρομοκράτη" και των πράξεών του ως "τρομοκρατικών".
Η καινούργια αυτή κατασταλτική μέθοδος έρχεται να επικυρώσει το ρόλο της δικαστικής εξουσίας που δεν είναι άλλος απ' τη διασφάλιση των συμφερόντων κράτους και κεφαλαίου. Και αν σε πρώτο βαθμό στοχεύει στην άμεση καταστολή αναρχικών αγωνιστών επιφυλάσσοντας πολλά χρόνια εγκλεισμού με την επιβολή εκδικητικών ποινών απέναντι σε αναρχικές πρακτικές, σε δεύτερο βαθμό στοχεύει όλους όσους αρνούνται να ζήσουν μια ζωή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, όπως ακριβώς και στην περίπτωση της κατασταλτικής μεθόδου της υποχρεωτικής λήψης DNA που αφού βρήκε έδαφος εφαρμογής σε υποθέσεις ένοπλου αγώνα, επεκτάθηκε (έχοντας πλέον νομιμοποιηθεί ως μέθοδος) σε υποθέσεις διαδηλωτών και ευρύτερων κοινωνικών αντιστάσεων. Στοχεύει, κατά συνέπεια, να δράσει αναχαιτιστικά απέναντι στον κόσμο του αγώνα και με τη μέθοδο του εκφοβισμού να καταστείλει όλες τις προοπτικές αντιπαράθεσης με την κυριαρχία.
Ταυτόχρονα, αποτελεί έναν πειραματισμό από πλευράς του κράτους για τη διεκδίκηση χώρου και την περαιτέρω παγίωση αυστηρότερων όρων επιβολής που θα αποτυπώνονται σε κάθε πεδίο της κοινωνικής σφαίρας, κι αυτό γιατί έρχεται να προστεθεί σε μία πραγματικότητα καθημερινής αναβάθμισης των μεθόδων εκμετάλλευσης, που στοχεύοντας ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα (καταστολή κοινωνικών αντιστάσεων, οικονομικά και εργασιακά μέτρα), σκοπεύει στον κατακερματισμό και την υποβάθμιση των αντιστάσεων. Η απόπειρα κατοχύρωσης ενός τέτοιου δικαστικού δεδικασμένου αποτελεί ένα ακόμη πεδίο αναμέτρησης, στο οποίο δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά του κινήματος, ένα πεδίο αντιπαράθεσης και συσχετισμού δυνάμεων.
Η νέα αυτή δικαστική μεθόδευση, αλλά και η αντιτρομοκρατική πολιτική στο σύνολό της, άλλωστε, δεν αποτελούν μία κατασταλτική εξαίρεση αλλά αντικατοπτρίζουν την ίδια τη βίαιη φύση της νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας και της κυριαρχίας στο σύνολό της. Όπως και η υποβολή στο βασανιστήριο του εγκλεισμού χιλιάδων φτωχοδιαβόλων, μικροπαραβατικών, αγωνιστών, μεταναστών, οι εργατικές δολοφονίες, τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα, οι μαζικές δολοφονίες κατά τη διάρκεια επεκτατικών πολέμων, δεν αποτελούν βίαιες παραφωνίες ενός αρμονικού συστήματος, αλλά την ίδια την ουσία της καθολικής εξουσιαστικής ύπαρξης.Συνιστούν τις πιο ορατές πληγές ενός καθολικού κοινωνικού πολέμου που λαμβάνει χώρα, τόσο σε υλικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο, σε κάθε σημείο της καθημερινότητας, σε κάθε πεδίο της δημόσιας σφαίρας.
Στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί όπου η κυριαρχία απομονώνει, τιμωρεί και στερεί χρόνια ζωής από όσους θεωρεί παρείσακτους και μη χρήσιμους για τις καπιταλιστικές επιδιώξεις, από όσους δε συμβιβάζονται με την αστική νομιμότητα.
Στα αποστειρωμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα και στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, εκεί που η δημιουργικότητα και η φαντασία περιορίζονται μέσα στα κυρίαρχα καλούπια για τη δημιουργία πειθήνιων και παραγωγικών υπηκόων, εκεί που τα ανθρώπινα όνειρα δολοφονούνται.
Στις κατακερματισμένες γειτονιές και στους ολοένα και πιο ελεγχόμενους δρόμους, εκεί που η ιδιώτευση, ο φιλοτομαρισμός και ο φόβος αντιπαλεύουν με την αλληλεγγύη και τη θέληση για ζωή και ελευθερία.
Εκεί λοιπόν, θα δώσουμε τις μάχες μας. Εκεί θα καταδείξουμε με το λόγο μας τις διάφορες εκφάνσεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και τις θανατηφόρες καπιταλιστικές ορέξεις στο βωμό του κέρδους, και θα απαντήσουμε βίαια σε αυτές. Εκεί θα συντονίσουμε τις δυνάμεις μας και θα στήσουμε αναχώματα μπροστά σε νέες κατασταλτικές μεθοδεύσεις και στην ολοένα και μεγαλύτερη υποτίμηση των ζωών μας, Θα προκαλέσουμε υλικές καταστροφές σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, θα απαλλοτριώσουμε χώρο από το αντεπαναστατικό στρατόπεδο, δομώντας καταλήψεις και εστίες αγώνα, θα αντιπαραβάλουμε τις δικές μας αναγνώσεις για τον σύγχρονο εξουσιαστικό τρόπο ζωής, απέναντι στα μέσα μαζικής εξαπάτησης και σε κάθε μηχανισμό κρατικής προπαγάνδας.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, οφείλουμε να πολεμήσουμε τις αιτίες που την γεννάν, το κράτος και το κεφάλαιο, και όχι μόνο τα εκάστοτε συμπτώματά τους. Οφείλουμε να αντιληφθούμε τον αγώνα ενάντια σε τέτοια νομοθετήματα και στρατηγικές ως μία μόνο μάχη που πρέπει να κερδιθεί στα πλαίσια ενός αδιάκοπου κοινωνικού πολέμου που δεν θα σταματήσει μέχρι την οριστική καταστροφή κράτους και καπιταλισμού και την δημιουργία ενός ελεύθερου κόσμου.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε πως διανύουμε μία περίοδο που σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια αναπτύσσεται μία προσπάθεια διάχυσης κοινωνικής ειρήνευσης, χωρίς να παραγνωρίζουμε την απειροελάχιστη συμβολή μας στην εγκαθίδρυση της, απαιτούμενης για την απελευθέρωση, πραγματικότητας ενός εντεινόμενου κοινωνικού πολέμου, οφείλουμε και μπορούμε να αντιληφθούμε πως η αναρχική δράση δεν βρίσκει μόνο τις αφορμές και τις αιτίες της στην ύπαρξη της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Η αναρχική δράση έχει λόγο ύπαρξης μέσα στις δυνατότητες που ανοίγει. Χωρίς λοιπόν να τασσόμαστε οπαδοί οποιασδήποτε μονολιθηκής ανάγνωσης, ξέρουμε πως η προοπτική της επανάστασης των καταπιεσμένων, η δυνατότητα της ατομικής και συλλογικής απελευθέρωσης μπορεί να διαφανεί μόνο μέσα από την σκληρή ατομική και συλλογική δουλειά σε όλα τα πεδία του αγώνα.
Θέλοντας να συμβάλουμε με μαχητικούς όρους στην οικοδόμηση ενός αναχώματος μπροστά στην νέα κατασταλτική μεθόδευση που σήμερα στοχοποιεί τους συντρόφους Ντάλιο, Πολίτη, Μιχαηλίδη, Ρωμανό και το μέλος της ΣΠΦ Γ. Τσάκαλο, πραγματοποιήσαμε μία σειρά επιθετικών ενεργειών εναντίον κρατικών, καπιταλιστικών και κατασταλτικών στόχων το τριήμερο 20-22 Μαρτίου:
Την Τρίτη 20/3 πυρπολήσαμε 5 κρατικά αυτοκίνητα του υπουργείου οικονομίας και ανάπτυξης απέναντι από τα διοικητικά δικαστήρια
Την Τετάρτη 21/3 βάλαμε φωτιά σε 2 οχήματα εταιρίας security στην οδό Τζαβέλα στην ανατολική Θεσ/νίκη
Την Πέμπτη 22/3 επιτεθήκαμε στο πάρκινγκ του υποκαταστήματος των ΕΛΤΑ courrier στην Β. Όλγας, καίγοντας 2 οχήματα
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ Α. ΝΤΑΛΙΟ, Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Δ. ΠΟΛΙΤΗ, Ν. ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΠΦ Γ. ΤΣΑΚΑΛΟ
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συγκρουσιακό Αναρχικό Μέτωπο Θεσ/νίκης
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φωτογραφικό υλικό από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
