2018-03-27 18:41:26
Αποτελεί μια πάθηση του πέους, άγνωστης αιτιολογίας, η οποία προκαλεί γωνίωση του πέους όταν αυτό βρίσκεται σε στύση.
Η γωνίωση μπορεί να είναι είτε προς τα επάνω, είτε προς τα κάτω, είτε και προς τα πλάγια. Η νόσος Peyronie μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις ηλικίες, αλλά αφορά κυρίως άνδρες της μέσης ηλικίας.
Η νόσος αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Fallopius το 1561, αλλά έγινε γνωστή το 1743 από το Γάλλο ιατρό Francois Gigot de la Peyronie, από τον οποίο πήρε και το όνομά της. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από το σχηματισμό ινωδών οζιδίων (πλάκες ) στο λευκό χιτώνα του πέους με αποτέλεσμα αυτός να χάνει την ελαστικότητά του στο σημείο αυτό και να προκαλείται γωνίωση του οργάνου κατά τη διάρκεια της στύσης. Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι σε μερικές σοβαρές περιπτώσεις μπορούν να εμφανιστούν και σοβαρότερες παραμορφώσεις του πέους.
Ενώ η νόσος έχει μια μεγάλη προϊστορία, όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Ρόκκας, Χειρούργος Ουρολόγος-Ανδρολόγος, η ακριβής αιτιολογία της παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη. Η επικρατούσα θεωρία είναι ότι προκαλείται από μικροτραυματισμούς στο πέος κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης με αποτέλεσμα τη δημιουργία ουλώδους ιστού.
Η συχνότητα της νόσου μεταβάλλεται με την ηλικία, ξεκινώντας από 4,3 πάσχοντες ανά 100.000 άνδρες στις ηλικίες 20-29 ετών και φτάνοντας στη μεγαλύτερη συχνότητα των 66 πασχόντων ανά 100.000 στην ηλικιακή ομάδα των 50-59 ετών. Διάφοροι μελετητές μάλιστα αναφέρουν ότι τα τελευταία χρόνια η συχνότητα αυτή παρουσιάζει αυξητική τάση.
Όπως αναφέρει ο ειδικός, η νόσος αυτή συνδέεται και με άλλες παθολογικές καταστάσεις, όπως η νόσος του Dupuytren (παρόμοια κατάσταση στην παλάμη), η τυμπανοσκλήρυνση, ο σακχαρώδης διαβήτης, η ουρική αρθρίτιδα, η νόσος του Paget, καθώς και με ιατρικούς χειρισμούς στην ουρήθρα και τη χρήση φαρμάκων. Είναι σημαντικό επίσης να αναφέρουμε ότι στην ασθένεια αυτή υπάρχει και κληρονομική επιβάρυνση.
Τα κυριότερα συμπτώματα της νόσου είναι:
Πόνος στο πέος:Παρουσιάζεται κατά την αρχική φλεγμονώδη φάση κυρίως κατά τη στύση. Ο πόνος δεν είναι ιδιαίτερα έντονος, αλλά μπορεί να επηρεάσει τη φυσιολογική σεξουαλική λειτουργία.Γωνίωση ή/και μείωση του μήκους του πέους κατά τη διάρκεια της στύσης: Εκτός λοιπόν από την κλίση, το πέος μπορεί και να κοντύνει σημαντικά εξαιτίας της νόσου.Παρουσία ψηλαφητών σκληρύνσεων στο πέος (πλάκες): Όλοι οι ασθενείς παρουσιάζουν αυτές τις πλάκες κυρίως στη ραχιαία (επάνω) επιφάνεια του οργάνου. Οι αλλοιώσεις αυτές μπορεί να βρίσκονται και στην κοιλιακή (κάτω) επιφάνεια του πέους, είτε στην πλάγια επιφάνεια, είτε και σε συνδυασμούς θέσεων.Στυτική δυσλειτουργία: Το 29-52 % των πασχόντων παρουσιάζει το πρόβλημα αυτό.
Η διάγνωση της νόσου γίνεται, σύμφωνα με τον κ. Ρόκκα, αρχικά από την αναφορά των ίδιων των ασθενών οι οποίοι μετά από την κλίση των πρώτων 10-20 μοιρών το αντιλαμβάνονται και αρχίζουν να αναζητούν ιατρική βοήθεια. Στη συνέχεια η διάγνωση περιλαμβάνει υπερηχοτομογραφικό έλεγχο για την εκτίμηση του μεγέθους και της κατάστασης των βλαβών, καθώς και δυναμικό πεϊκό Doppler για την εκτίμηση της στυτικής λειτουργίας.
Όσον αφορά την εξέλιξη της διαταραχής αυτής, μελέτες αναφέρουν ότι στο 42% των ασθενών χειροτερεύει σταδιακά με χαρακτηριστική επιδείνωση της γωνίωσης, στο 42% παραμένει σταθερή , ενώ μόνο ένα 13% αναφέρει μια μικρή βελτίωση.
Οι διαθέσιμες θεραπείες είναι πολλές και περιλαμβάνουν:
Φάρμακα από το στόμα:βιταμίνη Ε, κολχικίνη, ταμοξιφαίνη, potaba καθώς και διάφοροι συνδυασμοί αυτών.Τοπικές θεραπείες:χορήγηση ουσιών τοπικά είτε απευθείας, είτε με τη χρήση ειδικών συσκευών οι οποίες διευκολύνουν την απορρόφηση των φαρμάκων από τις αλλοιώσεις χωρίς να προκαλούν τραυματισμούς στο πέος (ιοντοφόρεση). Στη θεραπευτική μέθοδο αυτή, αναφέρει ο κ. Ρόκκας, ένας συλλέκτης, ο οποίος γεμίζει με το κατάλληλο φαρμακευτικό διάλυμα, επικολλάται στο δέρμα του πέους πάνω από την προκαλούμενη από τη νόσο αλλοίωση και με μία συσκευή, η οποία προκαλεί ιοντισμό των συστατικών του διαλύματος με αποτέλεσμα αυτά να απορροφούνται χωρίς να είναι αναγκαίος κανενός είδους τραυματισμός.Χειρουργικές θεραπείες: απαραίτητη προϋπόθεση η νόσος να είναι σταθερή για 12 μήνες γιατί διαφορετικά είναι πιθανόν να εμφανιστούν υποτροπές. Οι χειρουργικές επεμβάσεις χωρίζονται σε εκείνες που γίνονται χωρίς διατομή ή εκτομή της πλάκας και προκαλούν ευθειασμό αλλά και βράχυνση του πέους και σε εκείνες που γίνονται με εκτομή ή διατομή της πλάκας και την τοποθέτηση ειδικών μοσχευμάτων.
Πηγή: health.in.gr
_
Η γωνίωση μπορεί να είναι είτε προς τα επάνω, είτε προς τα κάτω, είτε και προς τα πλάγια. Η νόσος Peyronie μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις ηλικίες, αλλά αφορά κυρίως άνδρες της μέσης ηλικίας.
Η νόσος αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Fallopius το 1561, αλλά έγινε γνωστή το 1743 από το Γάλλο ιατρό Francois Gigot de la Peyronie, από τον οποίο πήρε και το όνομά της. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από το σχηματισμό ινωδών οζιδίων (πλάκες ) στο λευκό χιτώνα του πέους με αποτέλεσμα αυτός να χάνει την ελαστικότητά του στο σημείο αυτό και να προκαλείται γωνίωση του οργάνου κατά τη διάρκεια της στύσης. Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι σε μερικές σοβαρές περιπτώσεις μπορούν να εμφανιστούν και σοβαρότερες παραμορφώσεις του πέους.
Ενώ η νόσος έχει μια μεγάλη προϊστορία, όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Ρόκκας, Χειρούργος Ουρολόγος-Ανδρολόγος, η ακριβής αιτιολογία της παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη. Η επικρατούσα θεωρία είναι ότι προκαλείται από μικροτραυματισμούς στο πέος κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης με αποτέλεσμα τη δημιουργία ουλώδους ιστού.
Η συχνότητα της νόσου μεταβάλλεται με την ηλικία, ξεκινώντας από 4,3 πάσχοντες ανά 100.000 άνδρες στις ηλικίες 20-29 ετών και φτάνοντας στη μεγαλύτερη συχνότητα των 66 πασχόντων ανά 100.000 στην ηλικιακή ομάδα των 50-59 ετών. Διάφοροι μελετητές μάλιστα αναφέρουν ότι τα τελευταία χρόνια η συχνότητα αυτή παρουσιάζει αυξητική τάση.
Όπως αναφέρει ο ειδικός, η νόσος αυτή συνδέεται και με άλλες παθολογικές καταστάσεις, όπως η νόσος του Dupuytren (παρόμοια κατάσταση στην παλάμη), η τυμπανοσκλήρυνση, ο σακχαρώδης διαβήτης, η ουρική αρθρίτιδα, η νόσος του Paget, καθώς και με ιατρικούς χειρισμούς στην ουρήθρα και τη χρήση φαρμάκων. Είναι σημαντικό επίσης να αναφέρουμε ότι στην ασθένεια αυτή υπάρχει και κληρονομική επιβάρυνση.
Τα κυριότερα συμπτώματα της νόσου είναι:
Πόνος στο πέος:Παρουσιάζεται κατά την αρχική φλεγμονώδη φάση κυρίως κατά τη στύση. Ο πόνος δεν είναι ιδιαίτερα έντονος, αλλά μπορεί να επηρεάσει τη φυσιολογική σεξουαλική λειτουργία.Γωνίωση ή/και μείωση του μήκους του πέους κατά τη διάρκεια της στύσης: Εκτός λοιπόν από την κλίση, το πέος μπορεί και να κοντύνει σημαντικά εξαιτίας της νόσου.Παρουσία ψηλαφητών σκληρύνσεων στο πέος (πλάκες): Όλοι οι ασθενείς παρουσιάζουν αυτές τις πλάκες κυρίως στη ραχιαία (επάνω) επιφάνεια του οργάνου. Οι αλλοιώσεις αυτές μπορεί να βρίσκονται και στην κοιλιακή (κάτω) επιφάνεια του πέους, είτε στην πλάγια επιφάνεια, είτε και σε συνδυασμούς θέσεων.Στυτική δυσλειτουργία: Το 29-52 % των πασχόντων παρουσιάζει το πρόβλημα αυτό.
Η διάγνωση της νόσου γίνεται, σύμφωνα με τον κ. Ρόκκα, αρχικά από την αναφορά των ίδιων των ασθενών οι οποίοι μετά από την κλίση των πρώτων 10-20 μοιρών το αντιλαμβάνονται και αρχίζουν να αναζητούν ιατρική βοήθεια. Στη συνέχεια η διάγνωση περιλαμβάνει υπερηχοτομογραφικό έλεγχο για την εκτίμηση του μεγέθους και της κατάστασης των βλαβών, καθώς και δυναμικό πεϊκό Doppler για την εκτίμηση της στυτικής λειτουργίας.
Όσον αφορά την εξέλιξη της διαταραχής αυτής, μελέτες αναφέρουν ότι στο 42% των ασθενών χειροτερεύει σταδιακά με χαρακτηριστική επιδείνωση της γωνίωσης, στο 42% παραμένει σταθερή , ενώ μόνο ένα 13% αναφέρει μια μικρή βελτίωση.
Οι διαθέσιμες θεραπείες είναι πολλές και περιλαμβάνουν:
Φάρμακα από το στόμα:βιταμίνη Ε, κολχικίνη, ταμοξιφαίνη, potaba καθώς και διάφοροι συνδυασμοί αυτών.Τοπικές θεραπείες:χορήγηση ουσιών τοπικά είτε απευθείας, είτε με τη χρήση ειδικών συσκευών οι οποίες διευκολύνουν την απορρόφηση των φαρμάκων από τις αλλοιώσεις χωρίς να προκαλούν τραυματισμούς στο πέος (ιοντοφόρεση). Στη θεραπευτική μέθοδο αυτή, αναφέρει ο κ. Ρόκκας, ένας συλλέκτης, ο οποίος γεμίζει με το κατάλληλο φαρμακευτικό διάλυμα, επικολλάται στο δέρμα του πέους πάνω από την προκαλούμενη από τη νόσο αλλοίωση και με μία συσκευή, η οποία προκαλεί ιοντισμό των συστατικών του διαλύματος με αποτέλεσμα αυτά να απορροφούνται χωρίς να είναι αναγκαίος κανενός είδους τραυματισμός.Χειρουργικές θεραπείες: απαραίτητη προϋπόθεση η νόσος να είναι σταθερή για 12 μήνες γιατί διαφορετικά είναι πιθανόν να εμφανιστούν υποτροπές. Οι χειρουργικές επεμβάσεις χωρίζονται σε εκείνες που γίνονται χωρίς διατομή ή εκτομή της πλάκας και προκαλούν ευθειασμό αλλά και βράχυνση του πέους και σε εκείνες που γίνονται με εκτομή ή διατομή της πλάκας και την τοποθέτηση ειδικών μοσχευμάτων.
Πηγή: health.in.gr
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Σάκης Ρουβάς πάει… Epsilontv;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
