2018-03-27 19:19:17
Δημοσιεύουμε κείμενο αναγνώστη του bloko.gr: «Καλοί μου φίλοι Γιώργο, Νίκο, Βασίλη, Έχει περάσει σχεδόν μισός χρόνος από εκείνη την ημέρα. Εσείς ίσως και να την είχατε ξεχάσει μέχρι
χθες. Ενδεχομένως εκείνη την ευχάριστη στιγμή να την κέρδισε κάποια άλλη, πιο διασκεδαστική, περισσότερο σαδιστική. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δυσκολεύομαι να την ξεχάσω. Ζητώ συγγνώμη που σας διακόπτω από ό,τι κάνετε, απλά ένιωσα την ανάγκη να σας στείλω αυτό το γράμμα. Ίσως και να σας είναι δύσκολο να το ανοίξετε, ίσως και να σας πέσει δύσπεπτο όταν το διαβάσετε.
Δεν είναι ευχάριστο για έναν καλό πολίτη να ανασύρει στο μυαλό του τα χρόνια της θητείας του. Δύσκολη δοκιμασία το φανταριλίκι. Το κατάλαβα καλά τότε. Είχατε ανάγκη να διασκεδάσετε, να γελάσετε, να ξεσπάσετε. Και επιλέξατε εμένα... Μετά από τόσο καιρό, σκέφτομαι ότι, έστω κι έτσι, κατάφερα να σας βοηθήσω. Να εκπληρώσω τον «στόχο», τον «ρόλο» και το «νόημα» ύπαρξής μου, σύμφωνα με κάποιους ανθρώπους, στις προβληματικές τους ζωές, στις μοναχικές τους στιγμές, στις αρρωστημένες τους σκέψεις
. Έστω κι έτσι, ακόμα κι έτσι, χαίρομαι που σας βοήθησα να περάσετε όμορφα. Να διασκεδάσετε μαζί μου. Με έναν σκύλο. Και χαίρομαι που ήμουν εγώ και όχι κάποιος από τους φίλους μου, είτε σκύλος, είτε ακόμα και άνθρωπος. Τόσα χρόνια στα στρατόπεδα, έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Αυτός δεν είναι άλλωστε ο ρόλος μου; Να είμαι ο καλύτερός σας φίλος; Ακόμη κι αν εσείς δεν έχετε ορίσει ή αποδεχτεί καμία τέτοια φιλία, ακόμη κι αν για εσάς είμαι ένα παράσιτο με τέσσερα πόδια, ακόμη κι αν νομίζετε ότι δεν διαφέρω σε τίποτα από ένα άψυχο αρκουδάκι που μπορεί και να ξεκοιλιάζατε μικροί, αισθάνομαι μία ικανοποίηση.
Γιατί, ακόμα και με αυτόν τον τρόπο, κατάφερα να σταθώ δίπλα σας σε αυτή την ατυχή, όπως είπατε κι εσείς, στιγμή.
Δεν με ρωτήσατε βέβαια αν θέλω να συμμετέχω, αλλά σάμπως είμαι ο πρώτος σκύλος που γίνεται παιχνίδι διεστραμμένης φαντασίωσης χωρίς να ερωτηθεί; Μήπως είμαι ο πρώτος σκύλος που κακοποιείται, που παραμελείται, που αφήνεται αιμόφυρτος στην άκρη του δρόμου ή του γκρεμού, βασανισμένος από ανθρώπινα χέρια, χτυπημένος από αυτοκίνητα, τραυματισμένος από φλοπεράκια, νεκρός από φόλες; Θα μπορούσατε όμως να με ρωτήσετε. Όπως επίσης, θα μπορούσα να σταθώ δίπλα σας, σαν πραγματικός φίλος, και σε άλλες στιγμές. Πιο δύσκολες. Αλλά και πιο ανθρώπινες. Όχι μόνο για να ικανοποιήσετε την ανάγκη σας για καλοπέραση, ξεγνοιασιά και ωμή βία. Εγώ ήμουν εκεί και ήθελα να σας κάνω παρέα παντού: Στις μοναχικές νύχτες της σκοπιάς, στα παγωμένα πρωινά διαλείμματα, στις βαρετές στιγμές κάθε αγγαροδουλειάς. Να παίζαμε, να σας έβλεπα να γελάτε και να σας άκουγα να μου μιλάτε: για τα πρόσωπα που σας λείπουν, για την κοπέλα σας, για τους φίλους σας, για τα όνειρά σας μετά τον στρατό. Να με παίρνατε μαζί σας στις εξόδους σας, να βολτάραμε μαζί και να σας βοηθούσα ακόμα και για να ρίξτε γκόμενες. Δεν θα είχα πρόβλημα αν με χρησιμοποιούσατε έτσι. Θα περνούσα καλύτερα. Το μεγαλύτερό μου παράπονο, όμως, είναι άλλο: Έχουν περάσει τόσοι μήνες και δεν ήρθατε ούτε μία φορά να με επισκεφτείτε. Όχι για να μου ζητήσετε συγγνώμη. Αλλά για να δείτε αν είμαι καλά. Είδα ότι με κάνανε viral στο ίντερνετ. Όλοι μιλάνε για μένα. Εγώ δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Ούτε να πέσουν να σας φάνε θέλω. Ξέρω ότι ο κόσμος διψάει για αίμα. Το δικό σας ζεστό αίμα, όμως, δεν θα επουλώσει τα δικά μου παγωμένα ψυχικά τραύματα. Και ναι, ξέρω, αυτό που μόλις είπα μπερδεύει ακόμη περισσότερο τη σκέψη σας για το αν τελικά έχουμε κι εμείς τα ζώα ψυχή. Όπως σας είπα, έχω γίνει καλά. Δεν έχω πληγές στο σώμα μου. Απλά πλέον φοβάμαι λίγο περισσότερο. Θέλω να ξέρετε ότι εγώ δέχομαι τη συγγνώμη σας, ακόμα και τώρα, έστω κι από ανάγκη, έστω και υπό την ασφυκτική πίεση της κοινωνικής κατακραυγής. Κι ας με βασανίσατε. Κι ας με πετάξατε στον γκρεμό. Κι ας με αφήσατε εκεί παρατημένο. Κι σας μην ήρθατε να με δείτε ούτε μία φορά. Εγώ δεν σας κρατάω κακία. Και θα ζητήσω από τους ανθρώπους να είναι επιεικείς μαζί σας. Εγώ πάντως, σας συγχωρώ. Περασμένα ξεχασμένα. Γιατί αυτό σημαίνει να είσαι σωστός φίλος.
Με αγάπη, ο πληγωμένος, και κάπως προδομένος, φίλος σας από τον στρατό.
Y.Γ: Τα παραπάνω λόγια τα ψιθύρισε στον Χρήστο Μπαρούνη, ζητώντας του να τα μεταφέρει ως έχουν στους τρεις φαντάρους. Και σε εσάς _
bloko
χθες. Ενδεχομένως εκείνη την ευχάριστη στιγμή να την κέρδισε κάποια άλλη, πιο διασκεδαστική, περισσότερο σαδιστική. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δυσκολεύομαι να την ξεχάσω. Ζητώ συγγνώμη που σας διακόπτω από ό,τι κάνετε, απλά ένιωσα την ανάγκη να σας στείλω αυτό το γράμμα. Ίσως και να σας είναι δύσκολο να το ανοίξετε, ίσως και να σας πέσει δύσπεπτο όταν το διαβάσετε.
Δεν είναι ευχάριστο για έναν καλό πολίτη να ανασύρει στο μυαλό του τα χρόνια της θητείας του. Δύσκολη δοκιμασία το φανταριλίκι. Το κατάλαβα καλά τότε. Είχατε ανάγκη να διασκεδάσετε, να γελάσετε, να ξεσπάσετε. Και επιλέξατε εμένα... Μετά από τόσο καιρό, σκέφτομαι ότι, έστω κι έτσι, κατάφερα να σας βοηθήσω. Να εκπληρώσω τον «στόχο», τον «ρόλο» και το «νόημα» ύπαρξής μου, σύμφωνα με κάποιους ανθρώπους, στις προβληματικές τους ζωές, στις μοναχικές τους στιγμές, στις αρρωστημένες τους σκέψεις
Γιατί, ακόμα και με αυτόν τον τρόπο, κατάφερα να σταθώ δίπλα σας σε αυτή την ατυχή, όπως είπατε κι εσείς, στιγμή.
Δεν με ρωτήσατε βέβαια αν θέλω να συμμετέχω, αλλά σάμπως είμαι ο πρώτος σκύλος που γίνεται παιχνίδι διεστραμμένης φαντασίωσης χωρίς να ερωτηθεί; Μήπως είμαι ο πρώτος σκύλος που κακοποιείται, που παραμελείται, που αφήνεται αιμόφυρτος στην άκρη του δρόμου ή του γκρεμού, βασανισμένος από ανθρώπινα χέρια, χτυπημένος από αυτοκίνητα, τραυματισμένος από φλοπεράκια, νεκρός από φόλες; Θα μπορούσατε όμως να με ρωτήσετε. Όπως επίσης, θα μπορούσα να σταθώ δίπλα σας, σαν πραγματικός φίλος, και σε άλλες στιγμές. Πιο δύσκολες. Αλλά και πιο ανθρώπινες. Όχι μόνο για να ικανοποιήσετε την ανάγκη σας για καλοπέραση, ξεγνοιασιά και ωμή βία. Εγώ ήμουν εκεί και ήθελα να σας κάνω παρέα παντού: Στις μοναχικές νύχτες της σκοπιάς, στα παγωμένα πρωινά διαλείμματα, στις βαρετές στιγμές κάθε αγγαροδουλειάς. Να παίζαμε, να σας έβλεπα να γελάτε και να σας άκουγα να μου μιλάτε: για τα πρόσωπα που σας λείπουν, για την κοπέλα σας, για τους φίλους σας, για τα όνειρά σας μετά τον στρατό. Να με παίρνατε μαζί σας στις εξόδους σας, να βολτάραμε μαζί και να σας βοηθούσα ακόμα και για να ρίξτε γκόμενες. Δεν θα είχα πρόβλημα αν με χρησιμοποιούσατε έτσι. Θα περνούσα καλύτερα. Το μεγαλύτερό μου παράπονο, όμως, είναι άλλο: Έχουν περάσει τόσοι μήνες και δεν ήρθατε ούτε μία φορά να με επισκεφτείτε. Όχι για να μου ζητήσετε συγγνώμη. Αλλά για να δείτε αν είμαι καλά. Είδα ότι με κάνανε viral στο ίντερνετ. Όλοι μιλάνε για μένα. Εγώ δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Ούτε να πέσουν να σας φάνε θέλω. Ξέρω ότι ο κόσμος διψάει για αίμα. Το δικό σας ζεστό αίμα, όμως, δεν θα επουλώσει τα δικά μου παγωμένα ψυχικά τραύματα. Και ναι, ξέρω, αυτό που μόλις είπα μπερδεύει ακόμη περισσότερο τη σκέψη σας για το αν τελικά έχουμε κι εμείς τα ζώα ψυχή. Όπως σας είπα, έχω γίνει καλά. Δεν έχω πληγές στο σώμα μου. Απλά πλέον φοβάμαι λίγο περισσότερο. Θέλω να ξέρετε ότι εγώ δέχομαι τη συγγνώμη σας, ακόμα και τώρα, έστω κι από ανάγκη, έστω και υπό την ασφυκτική πίεση της κοινωνικής κατακραυγής. Κι ας με βασανίσατε. Κι ας με πετάξατε στον γκρεμό. Κι ας με αφήσατε εκεί παρατημένο. Κι σας μην ήρθατε να με δείτε ούτε μία φορά. Εγώ δεν σας κρατάω κακία. Και θα ζητήσω από τους ανθρώπους να είναι επιεικείς μαζί σας. Εγώ πάντως, σας συγχωρώ. Περασμένα ξεχασμένα. Γιατί αυτό σημαίνει να είσαι σωστός φίλος.
Με αγάπη, ο πληγωμένος, και κάπως προδομένος, φίλος σας από τον στρατό.
Y.Γ: Τα παραπάνω λόγια τα ψιθύρισε στον Χρήστο Μπαρούνη, ζητώντας του να τα μεταφέρει ως έχουν στους τρεις φαντάρους. Και σε εσάς _
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μία συγγνώμη δεν αρκεί...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
