2018-04-02 10:10:52
Ο τυφλός φοιτητής φυσικής Αργύρης Κουμτζής «στοχεύει…στα άστρα» και μιλά στο thebest.gr
Άλλο ένα φωτεινό παράδειγμα ανθρώπινης δύναμης και θέλησης είναι ο Αντώνης Κουμτζής. Από μικρός ήθελε να ασχοληθεί με την Φυσική και κατάφερε να μπει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.
Έγινε ο πρώτος τυφλός φοιτητής του Τμήματος και χάρη σε αυτόν, άλλαξε ο νόμος που έδινε στα πανεπιστημιακά Τμήματα τη δικαιοδοσία να μην δέχονται φοιτητές με αναπηρία.
Πριν από αυτό ήταν αιτία μαζί με τον αδελφό του που έχει επίσης προβλήματα όρασης, να εφαρμοστεί σε κανονικό σχολείο παράλληλη στήριξη.
Σημαντική υποστήριξη είχε από τους δύο γονείς του που επίσης έχουν προβλήματα όρασης. Κάπως έτσι, το περασμένο καλοκαίρι έφτασε ως την Οξφόρδη ενώ σύντομα ετοιμάζεται να πάρει πτυχίο και να κάνει διδακτορικό
«στοχεύοντας… στα άστρα»!
Ο Αργύρης Κουμτζής μίλησε για όλα στο thebest.gr.
Όπως είπε:
«Μου έδωσαν ένα θέμα πάνω στο οποίο έπρεπε να δουλέψω και έναν επιβλέποντα. Κάθε μέρα έπρεπε να υπάρχει πρόοδος πάνω σε αυτό. Δούλεψα πάνω στα διαγαλαξιακά μαγνητικά πεδία.
Σημασία δεν έχει τόσο το αντικείμενο, σε αυτή τη φάση, αλλά η εμπειρία, οι γνώσεις και οι άνθρωποι που γνωρίζεις» ανέφερε για την παραμονή του στην Οξφόρδη.
Ερώτηση: Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να ασχοληθείς με τη φυσική;
Απάντηση: Το κατάλαβα στο δημοτικό. Δεν ήξερα όμως με ποια από τις θετικές επιστήμες ήθελα να ασχοληθώ. Συμμετείχα σε διαγωνισμούς από τα πρώτα μου σχολικά χρόνια αλλά στην Α΄ Λυκείου επέλεξα την Φυσική καθώς μου αρέσει το πώς λειτουργεί… είμαι και άνθρωπος της λογικής. Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο όπου ήρθα σε επαφή με όλους τους κλάδους κατέληξα στην Αστροφυσική. Κατάλαβα ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτό τον κλάδο για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Τουλάχιστον θα το προσπαθήσω.
Ερώτηση: Λές πως είσαι άνθρωπος της λόγικης…. αλλά την κατέριψες… Αυτό δείχνει η πορεία σου αλλά και όσα έχεις καταφέρει.
Απάντηση: Είμαι άνθρωπος της λογικής με την έννοια του πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα γύρω μου. Όταν έχω ένα πρόβλημα δε θα απελπιστώ αλλά θα ψάξω τη λύση.
Ερώτηση: Πώς κατάφερες να μπεις στο Πανεπιστήμιο;
Απάντηση: Η ιστορία ξεκίνησε όταν ήμουν στην Β’ Λυκείου όταν μίλησα με ένα φίλο μου ο οποίος ήταν στο Τμήμα Φυσικής. Τον γνώρισα μέσα από την ενασχόληση μου με το σκάκι.
Με ενημέρωσε λοιπόν ότι Τμήμα Φυσικής δε δέχονται άτομα με πρόβλημα στην όραση. Ευτυχώς από τη στιγμή που το έμαθα ξεκίνησε μία συζήτηση με τον Πρόεδρο του Τμήματος και κάποιες επιτροπές αποφάσισαν ότι είναι σίγουρες πώς εγώ δε μπορώ να φοιτήσω στο συγκεκριμένο Τμήμα.
Δεν υπήρχε προθυμία για ουσιαστική συζήτηση ώστε να βρεθούν λύσεις δημοσιοποιήσαμε το θέμα, έγινε ένας… «μικρός χαμός» και παρέμβει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Δήμαρχος μας, κ. Δανιηλίδης έτυχε να με γνωρίζει από διάφορες εκδηλώσεις του Δήμου και έκανε μία συνάντηση με τον Αντρέα Λοβέρδο που τότε ήταν υπουργός παιδείας και άλλαξαν το νόμο που έδινε στα Τμήματα όλης της χώρας τη δικαιοδοσία να αποφασίζουν αν θα δεχτούν κάποιο φοιτητή με αναπηρία.
Μετά από αυτό, που έγινε πραγματικά στο παρά πέντε, μπήκα στο Τμήμα και αμέσως μετά ξεκίνησε ο επόμενος μεγάλος αγώνας. Πώς θα μπορούσα να τελειώσω αυτό το Τμήμα; Δεν υπήρχα υποδομές. Ήμουν στο απόλυτο μηδέν.
Ερώτηση: Πώς ήταν λοιπόν τα φοιτητικά σου χρόνια;
Απάντηση: Στο πρώτο εξάμηνο έπρεπε να διαχειριστώ ότι ήμουν σε ένα εντελώς καινούργιο περιβάλλον. Έπρεπε να επιβιώσω.
Έπρεπε να μάθω να κινούμε σε έναν καινούργιο χώρο. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που είναι πραγματικά πίσω στο τι προσφέρουμε στους φοιτητές με αναπηρία.
Όταν ένας καθηγητής εξηγεί κάτι το φυσιολογικό είναι να βλέπεις τι κάνει, τι γράφει στον πίνακα…εγώ καταλαβαίνω τι θέλει να πει και μετά …μαντεύω τι λέει.
Πρακτικά ήταν σαν ένα μεγάλο παζλ που έπρεπε να λύνω κάθε στιγμή στο αμφιθέατρο.
Τα κατάφερνα σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό επειδή αγαπούσα το αντικείμενο και γιατί ,κατά τη γνώμη μου, είμαι αρκετά καλός.
Τελειώνοντας το πρώτο εξάμηνο πέρασα όλα τα μαθήματα με βαθμούς 9 και 10. Χρειάστηκε δουλειά. Μπορεί να έβγαινα μία Παρασκευή ή ένα Σάββατο άλλα όλο τον υπόλοιπο χρόνο τον διέθετα στη σχολή.
Τα εργαστήρια ήταν το μεγάλο πρόβλημα και χρειάστηκε έξτρα προσπάθεια καθώς χρησιμοποιείς τα χέρια σου, όργανα, κάνεις μετρήσεις Και πάλι αφιέρωσα περισσότερο χρόνο, έκανα συναντήσεις πριν τα εργαστήρια για να συζητάμε τα πειράματα, να δούμε τι διαφορετικά όργανα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε.
Αγόρασα με δικά μου έξοδα ένα εξειδικευμένο όργανο στο οποίο «κουμπώνουν» άλλα όργανα και που έχει τη δυνατότητα να εκφωνεί τις μετρήσεις. Οι συμφοιτητές μου βλέπουν τις μετρήσεις. Εγώ τις ακούω.
Ένας καθηγητής έφτιαξε δικά του όργανα με τέτοιο τρόπο που ήταν κατάλληλα και για εμένα. Υπήρχε πολλή βοήθεια από το Τμήμα. Μπορεί αρχικά το άγνωστο να τους φόβισε αλλά στην πορεία όταν είδαν ότι προσπαθώ και ασχολούμαι… με βοήθησαν. Όσες φορές ζήτησα βοήθεια την είχα.
Ερώτηση: Η οικογένεια σου;
Απάντηση: Η οικογένεια μου ήταν πάντα δίπλα μου. Η πρώτη σημαντική απόφαση που έπρεπε να πάρουμε ήταν όταν θα πήγαινα Α’ Δημοτικού εγώ και στη συνέχεια ο αδελφός μου. Θα πήγαινα σε σχολείο τυφλών;
Ο πατέρας που είναι επίσης τυφλός και είχε πάει δεν ήθελε να πάμε κι εμείς. Έτσι πήγαμε σε κανονικό και εφαρμόστηκε για εμάς, για πρώτη φορά, η παράλληλη στήριξη. Μέχρι τότε υπήρχε σα νόμος αλλά δεν είχε εφαρμοστεί. Μία λιγότερο τολμηρή οικογένεια με λιγότερη εμπιστοσύνη στα παιδιά της και στις δυνατότητες τους δε θα είχε κάνει όσα η δική μας.
Έπαιξε σημαντικό ρόλο που ξεκινήσαμε σε ένα υγιές περιβάλλον, μία κανονική τάξη και αντιμετωπίσαμε ότι θα αντιμετωπίζαμε στην κοινωνία.
Ερώτηση: Τι υπάρχει στα σχέδια σου;
Απάντηση: Ό,τι κάνω έχει στόχο να πάρω υποτροφία για διδακτορικό, μάλλον στην Αμερική. Προσπαθώ να αποκτήσω ερευνητική εμπειρία και είμαι τυχερός γιατί ο καθηγητής μου, ο κ. Βλάχος ο οποίος είναι ο ακαδημαϊκός μου πατέρας, πρότεινε να μπω στην ερευνητική του ομάδα. Σημαντική ήταν και η υποστήριξη που είχα από τον κ. Πολάτογλου όλα αυτά τα χρόνια.
Ερώτηση: Θα γυρίσεις στην Ελλάδα;
Απάντηση: Θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα μετά το διδακτορικό. Αναγκάζομαι να φύγω γιατί δε θα ήθελα να παλεύω για τα αυτονόητα πράγματα που δεν έχουμε στη χώρα μας.
Έχω ταξιδέψει πολλές φορές σε ακαδημαϊκούς χώρους και είδα ότι οι Έλληνες θα ήθελαν να γυρίσουν πίσω αλλά δεν έχουν προοπτικές και γι αυτό δε το κάνουν. Παρά τη πίκρα που έχουν την αγαπάνε τη χώρα τους.
Ερώτηση: Ποιο είναι το μότο σου;
Απάντηση: Τίποτα δεν είναι αδύνατο, αν το θέλεις αρκετά.
Πηγή
Tromaktiko
Άλλο ένα φωτεινό παράδειγμα ανθρώπινης δύναμης και θέλησης είναι ο Αντώνης Κουμτζής. Από μικρός ήθελε να ασχοληθεί με την Φυσική και κατάφερε να μπει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.
Έγινε ο πρώτος τυφλός φοιτητής του Τμήματος και χάρη σε αυτόν, άλλαξε ο νόμος που έδινε στα πανεπιστημιακά Τμήματα τη δικαιοδοσία να μην δέχονται φοιτητές με αναπηρία.
Πριν από αυτό ήταν αιτία μαζί με τον αδελφό του που έχει επίσης προβλήματα όρασης, να εφαρμοστεί σε κανονικό σχολείο παράλληλη στήριξη.
Σημαντική υποστήριξη είχε από τους δύο γονείς του που επίσης έχουν προβλήματα όρασης. Κάπως έτσι, το περασμένο καλοκαίρι έφτασε ως την Οξφόρδη ενώ σύντομα ετοιμάζεται να πάρει πτυχίο και να κάνει διδακτορικό
«στοχεύοντας… στα άστρα»!
Ο Αργύρης Κουμτζής μίλησε για όλα στο thebest.gr.
Όπως είπε:
«Μου έδωσαν ένα θέμα πάνω στο οποίο έπρεπε να δουλέψω και έναν επιβλέποντα. Κάθε μέρα έπρεπε να υπάρχει πρόοδος πάνω σε αυτό. Δούλεψα πάνω στα διαγαλαξιακά μαγνητικά πεδία.
Σημασία δεν έχει τόσο το αντικείμενο, σε αυτή τη φάση, αλλά η εμπειρία, οι γνώσεις και οι άνθρωποι που γνωρίζεις» ανέφερε για την παραμονή του στην Οξφόρδη.
Ερώτηση: Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να ασχοληθείς με τη φυσική;
Απάντηση: Το κατάλαβα στο δημοτικό. Δεν ήξερα όμως με ποια από τις θετικές επιστήμες ήθελα να ασχοληθώ. Συμμετείχα σε διαγωνισμούς από τα πρώτα μου σχολικά χρόνια αλλά στην Α΄ Λυκείου επέλεξα την Φυσική καθώς μου αρέσει το πώς λειτουργεί… είμαι και άνθρωπος της λογικής. Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο όπου ήρθα σε επαφή με όλους τους κλάδους κατέληξα στην Αστροφυσική. Κατάλαβα ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτό τον κλάδο για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Τουλάχιστον θα το προσπαθήσω.
Ερώτηση: Λές πως είσαι άνθρωπος της λόγικης…. αλλά την κατέριψες… Αυτό δείχνει η πορεία σου αλλά και όσα έχεις καταφέρει.
Απάντηση: Είμαι άνθρωπος της λογικής με την έννοια του πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα γύρω μου. Όταν έχω ένα πρόβλημα δε θα απελπιστώ αλλά θα ψάξω τη λύση.
Ερώτηση: Πώς κατάφερες να μπεις στο Πανεπιστήμιο;
Απάντηση: Η ιστορία ξεκίνησε όταν ήμουν στην Β’ Λυκείου όταν μίλησα με ένα φίλο μου ο οποίος ήταν στο Τμήμα Φυσικής. Τον γνώρισα μέσα από την ενασχόληση μου με το σκάκι.
Με ενημέρωσε λοιπόν ότι Τμήμα Φυσικής δε δέχονται άτομα με πρόβλημα στην όραση. Ευτυχώς από τη στιγμή που το έμαθα ξεκίνησε μία συζήτηση με τον Πρόεδρο του Τμήματος και κάποιες επιτροπές αποφάσισαν ότι είναι σίγουρες πώς εγώ δε μπορώ να φοιτήσω στο συγκεκριμένο Τμήμα.
Δεν υπήρχε προθυμία για ουσιαστική συζήτηση ώστε να βρεθούν λύσεις δημοσιοποιήσαμε το θέμα, έγινε ένας… «μικρός χαμός» και παρέμβει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Δήμαρχος μας, κ. Δανιηλίδης έτυχε να με γνωρίζει από διάφορες εκδηλώσεις του Δήμου και έκανε μία συνάντηση με τον Αντρέα Λοβέρδο που τότε ήταν υπουργός παιδείας και άλλαξαν το νόμο που έδινε στα Τμήματα όλης της χώρας τη δικαιοδοσία να αποφασίζουν αν θα δεχτούν κάποιο φοιτητή με αναπηρία.
Μετά από αυτό, που έγινε πραγματικά στο παρά πέντε, μπήκα στο Τμήμα και αμέσως μετά ξεκίνησε ο επόμενος μεγάλος αγώνας. Πώς θα μπορούσα να τελειώσω αυτό το Τμήμα; Δεν υπήρχα υποδομές. Ήμουν στο απόλυτο μηδέν.
Ερώτηση: Πώς ήταν λοιπόν τα φοιτητικά σου χρόνια;
Απάντηση: Στο πρώτο εξάμηνο έπρεπε να διαχειριστώ ότι ήμουν σε ένα εντελώς καινούργιο περιβάλλον. Έπρεπε να επιβιώσω.
Έπρεπε να μάθω να κινούμε σε έναν καινούργιο χώρο. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που είναι πραγματικά πίσω στο τι προσφέρουμε στους φοιτητές με αναπηρία.
Όταν ένας καθηγητής εξηγεί κάτι το φυσιολογικό είναι να βλέπεις τι κάνει, τι γράφει στον πίνακα…εγώ καταλαβαίνω τι θέλει να πει και μετά …μαντεύω τι λέει.
Πρακτικά ήταν σαν ένα μεγάλο παζλ που έπρεπε να λύνω κάθε στιγμή στο αμφιθέατρο.
Τα κατάφερνα σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό επειδή αγαπούσα το αντικείμενο και γιατί ,κατά τη γνώμη μου, είμαι αρκετά καλός.
Τελειώνοντας το πρώτο εξάμηνο πέρασα όλα τα μαθήματα με βαθμούς 9 και 10. Χρειάστηκε δουλειά. Μπορεί να έβγαινα μία Παρασκευή ή ένα Σάββατο άλλα όλο τον υπόλοιπο χρόνο τον διέθετα στη σχολή.
Τα εργαστήρια ήταν το μεγάλο πρόβλημα και χρειάστηκε έξτρα προσπάθεια καθώς χρησιμοποιείς τα χέρια σου, όργανα, κάνεις μετρήσεις Και πάλι αφιέρωσα περισσότερο χρόνο, έκανα συναντήσεις πριν τα εργαστήρια για να συζητάμε τα πειράματα, να δούμε τι διαφορετικά όργανα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε.
Αγόρασα με δικά μου έξοδα ένα εξειδικευμένο όργανο στο οποίο «κουμπώνουν» άλλα όργανα και που έχει τη δυνατότητα να εκφωνεί τις μετρήσεις. Οι συμφοιτητές μου βλέπουν τις μετρήσεις. Εγώ τις ακούω.
Ένας καθηγητής έφτιαξε δικά του όργανα με τέτοιο τρόπο που ήταν κατάλληλα και για εμένα. Υπήρχε πολλή βοήθεια από το Τμήμα. Μπορεί αρχικά το άγνωστο να τους φόβισε αλλά στην πορεία όταν είδαν ότι προσπαθώ και ασχολούμαι… με βοήθησαν. Όσες φορές ζήτησα βοήθεια την είχα.
Ερώτηση: Η οικογένεια σου;
Απάντηση: Η οικογένεια μου ήταν πάντα δίπλα μου. Η πρώτη σημαντική απόφαση που έπρεπε να πάρουμε ήταν όταν θα πήγαινα Α’ Δημοτικού εγώ και στη συνέχεια ο αδελφός μου. Θα πήγαινα σε σχολείο τυφλών;
Ο πατέρας που είναι επίσης τυφλός και είχε πάει δεν ήθελε να πάμε κι εμείς. Έτσι πήγαμε σε κανονικό και εφαρμόστηκε για εμάς, για πρώτη φορά, η παράλληλη στήριξη. Μέχρι τότε υπήρχε σα νόμος αλλά δεν είχε εφαρμοστεί. Μία λιγότερο τολμηρή οικογένεια με λιγότερη εμπιστοσύνη στα παιδιά της και στις δυνατότητες τους δε θα είχε κάνει όσα η δική μας.
Έπαιξε σημαντικό ρόλο που ξεκινήσαμε σε ένα υγιές περιβάλλον, μία κανονική τάξη και αντιμετωπίσαμε ότι θα αντιμετωπίζαμε στην κοινωνία.
Ερώτηση: Τι υπάρχει στα σχέδια σου;
Απάντηση: Ό,τι κάνω έχει στόχο να πάρω υποτροφία για διδακτορικό, μάλλον στην Αμερική. Προσπαθώ να αποκτήσω ερευνητική εμπειρία και είμαι τυχερός γιατί ο καθηγητής μου, ο κ. Βλάχος ο οποίος είναι ο ακαδημαϊκός μου πατέρας, πρότεινε να μπω στην ερευνητική του ομάδα. Σημαντική ήταν και η υποστήριξη που είχα από τον κ. Πολάτογλου όλα αυτά τα χρόνια.
Ερώτηση: Θα γυρίσεις στην Ελλάδα;
Απάντηση: Θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα μετά το διδακτορικό. Αναγκάζομαι να φύγω γιατί δε θα ήθελα να παλεύω για τα αυτονόητα πράγματα που δεν έχουμε στη χώρα μας.
Έχω ταξιδέψει πολλές φορές σε ακαδημαϊκούς χώρους και είδα ότι οι Έλληνες θα ήθελαν να γυρίσουν πίσω αλλά δεν έχουν προοπτικές και γι αυτό δε το κάνουν. Παρά τη πίκρα που έχουν την αγαπάνε τη χώρα τους.
Ερώτηση: Ποιο είναι το μότο σου;
Απάντηση: Τίποτα δεν είναι αδύνατο, αν το θέλεις αρκετά.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νηστίσιμα κουλουράκια με λάδι και κανέλα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
