2018-04-13 12:00:22
Το πολιτικό θέατρο στο οποίο άλλοτε παίζεται το έργο της δημοκρατίας κι άλλοτε της δικτατορίας καλά κρατεί και θα κρατεί.
Κάποια από τα χαρακτηριστικά που το διέπουν είναι:
Υποσχέσεις, όταν κυριαρχεί η μανία για ανάληψη ή διατήρηση της διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων.
Υπαναχωρήσεις και φραστικοί ελιγμοί, όταν γίνεται προφανέστατη η ψευδολογία.
Υπεροψία και ακατάσχετη ψευδολογία, όταν έχει εξασφαλισθεί η διατήρηση στην διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων από τους διευθύνοντες την ΕΕ ή τις ΗΠΑ ή και των δύο.
Άσκηση βίας (πάντοτε επενδυμένης με κάποιο δημοκρατικό νόμο) προς εκείνους οι οποίοι δεν πλανώνται από τους χειρισμούς εκ μέρους των κρατούντων.
Ας μην αναφερθούμε στις «ψύχραιμες» στάσεις ή τους παλληκαρισμούς και σε άλλα παρομοίου είδους καραγκιοζιλίκια (που γίνονται για να συγκαλυφθούν ουσιωδέστερες καταστάσεις) ή τις διάφορες κινήσεις εντυπωσιασμού (όπως η πρόσφατη στην Ρώ) και ας ασχοληθούμε για λίγο με τις υποσχέσεις.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι στις εκάστοτε υποσχέσεις που δίνουν οι πολιτικοί (είτε καθημερινά, είτε προεκλογικά) δεν ορίζεται το πλήρες περιεχόμενο, ο τρόπος και ο χρόνος εντός του οποίου θα πραγματοποιηθεί κάθε μία από αυτές και δεν κατατίθενται εναλλακτικές σε περίπτωση που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν αυτά τα οποία διακηρύσσουν. Ακόμη, όμως, και εάν υπάρξουν τέτοιες με κάθε λεπτομέρεια (αυτό ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, βέβαια) τίποτε δεν αποκλείει την μη πραγματοποίησή τους με την προβολή διαφόρων εμποδίων (σε αυτόν τον τομέα, ιδιαίτερα, η πολιτική είναι πλήρης εφοδίων και τεχνικών). Τα ίδια ισχύουν και ως προς την στάση που πρόκειται να τηρηθεί για κάποιο από τα χαρακτηριζόμενα ως «μείζονα» ζητήματα-προβλήματα. Είναι προφανές ότι στο πολιτικό θέατρο οι γενικολογίες είναι το μεγάλο «ατού».
Έτσι, παραμένει ελεύθερο το έδαφος για κάθε είδους ελιγμούς και δικαιολογίες, όταν δεν υλοποιηθούν τα υπεσχημένα, εάν ζητηθούν εξηγήσεις από τους ψηφοφόρους (αυτό είναι ανέκδοτο). Οι «πλειοψηφίες» (όπως και οι «μειοψηφίες»), χάφτουν τα παραμύθια περί δήθεν έξωθεν πιέσεων (επειδή δεν υπάρχουν, πλέον, έξωθεν πιέσεις, αλλά προειλημμένες αποφάσεις και κατευθύνσεις, οι οποίες είναι δεδομένες και ακολουθητέες, ούτως ή άλλως) απρόσμενων καταστάσεων, αλλαγής των συνθηκών και ούτω καθεξής, μη τολμώσες να θέσουν σε πράξη τα αυτονόητα και να στείλουν τους μπαγαπόντες εκεί που ανήκουν.
Μια και ομιλούμε για τις «κυβερνώσες» πλειοψηφίες των ψηφοφόρων θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι πρόκειται για αυτές που στις τελευταίες εκλογές ποσοστιαία αντιστοιχούσαν στο 20% των ψηφοφόρων και όχι του πληθυσμού και είναι αδιαμφισβήτητο ότι αυτή την στιγμή βρίσκονται σε πολύ χαμηλότερο ποσοστό.
Ας σημειωθεί, επίσης, ότι ένα μέρος του πληθυσμού, που έχει κατατάξει τον εαυτό του στην αριστερά, πάσχει από το «σύνδρομο της αιμομιξίας». Προτιμά να το περιγελούν οι δικοί του παρά οι άλλοι, ανέχεται να το ποδοπατούν και να του επιβάλλουν εξοντωτικά οικονομικά και πολιτικά μέτρα οι δικοί του και όχι οι άλλοι. Δέχεται τις ψεύτικες υποσχέσεις από το «αίμα» του τους αριστερούς πολιτικούς κι όχι από τους δεξιούς κ.λπ.
Σ’ αυτό το θεατρικό έργο που παίζεται εδώ και 39 μήνες ο διεθνούς φήμης Περίγελος, που ακούει στο όνομα Τσίπρας, μαζί με την κομπανία υποστήριξης (των, επίσης, Περιγέλων ΑΝΕΛ), επιβεβαιώνει περίτρανα ότι το δημοκρατικό σύστημα επιβολής διαφέρει μόνο στο όνομα και σε ορισμένες τεχνικές –και όχι στην ουσία– από μία δικτατορία. [Αυτό ας είναι τροφή σκέψης για αυτούς, οι οποίοι απερίσκεπτα τοποθετούνται υπέρ της δημοκρατίας ή της άμεσης παραλλαγής της]. Πρόκειται, δηλαδή, για την επαλήθευση της αναρχικής άποψης ότι: Χούντα ή δημοκρατία ίδια είναι η εξουσία.
Ο Περίγελος, λοιπόν, διαλαλούσε προς κάθε κατεύθυνση ότι θα καταργήσει τα μνημόνια και μεσ’ την πλημμυρίδα των ψευδολογιών του «πέταξε» και το τυράκι για ανόητα ποντίκια: «με ένα άρθρο και ένα νόμο» . Ποιὀ από αυτά δεν θα έσπευδε προς τη φάκα με το δόλωμα; Τώρα αν αντί να καταργηθούν πολλαπλασιάσθηκαν, ας όψεται αυτό το άτιμο το σύνδρομο.
Όμως, εδώ αξίζει τον κόπο να ειπωθεί πως όταν ο Περίγελος δήλωνε την προσήλωσή του στην ΕΕ και ταυτόχρονα ισχυριζόταν ότι θα καταργήσει τα μνημόνια έλεγε διπλά ψέμματα διότι η παραμονή στην ΕΕ απέκλειε την κατάργηση των μνημονίων, όπως και η κατάργηση των μνημονίων απέκλειε την παραμονή στην ΕΕ. Ήταν τόσο απλό, που λίγο να έβαζαν το μυαλό τους να λειτουργήσει οι ψηφοφόροι, θα το καταλάβαιναν. Αλλά δυστυχώς η χρήση του μυαλού έχει μπει στο περιθώριο.
Να το θυμηθείτε. Στο επερχόμενο εκλογικό πανηγύρι το Τσιπραίϊκο θα ισχυρίζεται ότι «έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια» (ενώ στην πραγματικότητα σταθεροποίησε αναβάθμισε την πεντηκονταετία εξαθλίωσης και αλλοτρίωσης που είχαν θεμελιώσει οι προγενέστεροί του) κάτω από τα χειροκροτήματα των κουταλοφόρων (και των καιροφυλακτούντων ψιχουλοσυλλεκτών), που ξεδιάντροπα θα αραδιάζουν ψέμματα, έτσι ώστε να ξεχαστούν τα εξοντωτικά μέτρα εναντίον μεγάλης μερίδας των μεσαίων και κυρίως των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας. Η επανάληψη των ψευδών θα κυριαρχήσει.
Άλλωστε, η εξουσία, είτε με την μορφή της δημοκρατίας είτε με την άλλη της δικτατορίας, απευθύνεται στα πλέον επιπόλαια, ασταθή και ανοήμονα άτομα της κοινωνίας τα οποία, με όποια όψη της κι αν συνταχθούν, την στηρίζουν με φανατισμό.
Ρομφαίοςhttps://anarchypress.wordpress.com/2018/04/10/%cf%83%ce%ba%ce%ad%cf%88%ce%b5%ce%b9%cf%82/
Κάποια από τα χαρακτηριστικά που το διέπουν είναι:
Υποσχέσεις, όταν κυριαρχεί η μανία για ανάληψη ή διατήρηση της διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων.
Υπαναχωρήσεις και φραστικοί ελιγμοί, όταν γίνεται προφανέστατη η ψευδολογία.
Υπεροψία και ακατάσχετη ψευδολογία, όταν έχει εξασφαλισθεί η διατήρηση στην διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων από τους διευθύνοντες την ΕΕ ή τις ΗΠΑ ή και των δύο.
Άσκηση βίας (πάντοτε επενδυμένης με κάποιο δημοκρατικό νόμο) προς εκείνους οι οποίοι δεν πλανώνται από τους χειρισμούς εκ μέρους των κρατούντων.
Ας μην αναφερθούμε στις «ψύχραιμες» στάσεις ή τους παλληκαρισμούς και σε άλλα παρομοίου είδους καραγκιοζιλίκια (που γίνονται για να συγκαλυφθούν ουσιωδέστερες καταστάσεις) ή τις διάφορες κινήσεις εντυπωσιασμού (όπως η πρόσφατη στην Ρώ) και ας ασχοληθούμε για λίγο με τις υποσχέσεις.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι στις εκάστοτε υποσχέσεις που δίνουν οι πολιτικοί (είτε καθημερινά, είτε προεκλογικά) δεν ορίζεται το πλήρες περιεχόμενο, ο τρόπος και ο χρόνος εντός του οποίου θα πραγματοποιηθεί κάθε μία από αυτές και δεν κατατίθενται εναλλακτικές σε περίπτωση που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν αυτά τα οποία διακηρύσσουν. Ακόμη, όμως, και εάν υπάρξουν τέτοιες με κάθε λεπτομέρεια (αυτό ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, βέβαια) τίποτε δεν αποκλείει την μη πραγματοποίησή τους με την προβολή διαφόρων εμποδίων (σε αυτόν τον τομέα, ιδιαίτερα, η πολιτική είναι πλήρης εφοδίων και τεχνικών). Τα ίδια ισχύουν και ως προς την στάση που πρόκειται να τηρηθεί για κάποιο από τα χαρακτηριζόμενα ως «μείζονα» ζητήματα-προβλήματα. Είναι προφανές ότι στο πολιτικό θέατρο οι γενικολογίες είναι το μεγάλο «ατού».
Έτσι, παραμένει ελεύθερο το έδαφος για κάθε είδους ελιγμούς και δικαιολογίες, όταν δεν υλοποιηθούν τα υπεσχημένα, εάν ζητηθούν εξηγήσεις από τους ψηφοφόρους (αυτό είναι ανέκδοτο). Οι «πλειοψηφίες» (όπως και οι «μειοψηφίες»), χάφτουν τα παραμύθια περί δήθεν έξωθεν πιέσεων (επειδή δεν υπάρχουν, πλέον, έξωθεν πιέσεις, αλλά προειλημμένες αποφάσεις και κατευθύνσεις, οι οποίες είναι δεδομένες και ακολουθητέες, ούτως ή άλλως) απρόσμενων καταστάσεων, αλλαγής των συνθηκών και ούτω καθεξής, μη τολμώσες να θέσουν σε πράξη τα αυτονόητα και να στείλουν τους μπαγαπόντες εκεί που ανήκουν.
Μια και ομιλούμε για τις «κυβερνώσες» πλειοψηφίες των ψηφοφόρων θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι πρόκειται για αυτές που στις τελευταίες εκλογές ποσοστιαία αντιστοιχούσαν στο 20% των ψηφοφόρων και όχι του πληθυσμού και είναι αδιαμφισβήτητο ότι αυτή την στιγμή βρίσκονται σε πολύ χαμηλότερο ποσοστό.
Ας σημειωθεί, επίσης, ότι ένα μέρος του πληθυσμού, που έχει κατατάξει τον εαυτό του στην αριστερά, πάσχει από το «σύνδρομο της αιμομιξίας». Προτιμά να το περιγελούν οι δικοί του παρά οι άλλοι, ανέχεται να το ποδοπατούν και να του επιβάλλουν εξοντωτικά οικονομικά και πολιτικά μέτρα οι δικοί του και όχι οι άλλοι. Δέχεται τις ψεύτικες υποσχέσεις από το «αίμα» του τους αριστερούς πολιτικούς κι όχι από τους δεξιούς κ.λπ.
Σ’ αυτό το θεατρικό έργο που παίζεται εδώ και 39 μήνες ο διεθνούς φήμης Περίγελος, που ακούει στο όνομα Τσίπρας, μαζί με την κομπανία υποστήριξης (των, επίσης, Περιγέλων ΑΝΕΛ), επιβεβαιώνει περίτρανα ότι το δημοκρατικό σύστημα επιβολής διαφέρει μόνο στο όνομα και σε ορισμένες τεχνικές –και όχι στην ουσία– από μία δικτατορία. [Αυτό ας είναι τροφή σκέψης για αυτούς, οι οποίοι απερίσκεπτα τοποθετούνται υπέρ της δημοκρατίας ή της άμεσης παραλλαγής της]. Πρόκειται, δηλαδή, για την επαλήθευση της αναρχικής άποψης ότι: Χούντα ή δημοκρατία ίδια είναι η εξουσία.
Ο Περίγελος, λοιπόν, διαλαλούσε προς κάθε κατεύθυνση ότι θα καταργήσει τα μνημόνια και μεσ’ την πλημμυρίδα των ψευδολογιών του «πέταξε» και το τυράκι για ανόητα ποντίκια: «με ένα άρθρο και ένα νόμο» . Ποιὀ από αυτά δεν θα έσπευδε προς τη φάκα με το δόλωμα; Τώρα αν αντί να καταργηθούν πολλαπλασιάσθηκαν, ας όψεται αυτό το άτιμο το σύνδρομο.
Όμως, εδώ αξίζει τον κόπο να ειπωθεί πως όταν ο Περίγελος δήλωνε την προσήλωσή του στην ΕΕ και ταυτόχρονα ισχυριζόταν ότι θα καταργήσει τα μνημόνια έλεγε διπλά ψέμματα διότι η παραμονή στην ΕΕ απέκλειε την κατάργηση των μνημονίων, όπως και η κατάργηση των μνημονίων απέκλειε την παραμονή στην ΕΕ. Ήταν τόσο απλό, που λίγο να έβαζαν το μυαλό τους να λειτουργήσει οι ψηφοφόροι, θα το καταλάβαιναν. Αλλά δυστυχώς η χρήση του μυαλού έχει μπει στο περιθώριο.
Να το θυμηθείτε. Στο επερχόμενο εκλογικό πανηγύρι το Τσιπραίϊκο θα ισχυρίζεται ότι «έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια» (ενώ στην πραγματικότητα σταθεροποίησε αναβάθμισε την πεντηκονταετία εξαθλίωσης και αλλοτρίωσης που είχαν θεμελιώσει οι προγενέστεροί του) κάτω από τα χειροκροτήματα των κουταλοφόρων (και των καιροφυλακτούντων ψιχουλοσυλλεκτών), που ξεδιάντροπα θα αραδιάζουν ψέμματα, έτσι ώστε να ξεχαστούν τα εξοντωτικά μέτρα εναντίον μεγάλης μερίδας των μεσαίων και κυρίως των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας. Η επανάληψη των ψευδών θα κυριαρχήσει.
Άλλωστε, η εξουσία, είτε με την μορφή της δημοκρατίας είτε με την άλλη της δικτατορίας, απευθύνεται στα πλέον επιπόλαια, ασταθή και ανοήμονα άτομα της κοινωνίας τα οποία, με όποια όψη της κι αν συνταχθούν, την στηρίζουν με φανατισμό.
Ρομφαίοςhttps://anarchypress.wordpress.com/2018/04/10/%cf%83%ce%ba%ce%ad%cf%88%ce%b5%ce%b9%cf%82/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
