2018-04-15 11:54:38
Κείμενο του Νίκου Μαζιώτη
Ν. ΜΑΖΙΩΤΗΣ:
Η ένσταση είναι για το δεδικασμένο της κατηγορίας της ‘‘διεύθυνσης’’.
Εμείς είχαμε κατηγορηθεί για συγκρότηση και ‘‘διεύθυνση’’ από το 2010, από τις πρώτες συλλήψεις. Το πρώτο δικαστήριο, το Ε΄ Εφετείο Κακουργημάτων του οποίου η συνεδρίαση ολοκληρώθηκε στις 3 Απριλίου 2013 μας απάλλαξε από την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’. Εμείς από το καλοκαίρι του 2012 και μετά περάσαμε στην παρανομία, συνεχίσαμε την δράση της οργάνωσης. Ο Επαναστατικός Αγώνας έκανε την επίθεση κατά της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος όπου ήταν και το γραφείο του ΔΝΤ και όταν συνελήφθηκα το καλοκαίρι του 2014 ξανακατηγορήθηκα για συγκρότηση και διεύθυνση της οργάνωσης.
Παρένθεση: Πρόσφατα, πάλι ο ειδικός εφέτης ανακριτής Ευτύχιος Νικόπουλος μας ξανακατηγορεί εμένα και την Ρούπα –, τρίτη φορά, για συγκρότηση και ‘‘διεύθυνση’’ του Επαναστατικού Αγώνα. Από μόνο του αυτό είναι και παράλογο και παράδοξο. Η εκ νέου κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ δεν στηρίζεται σε κανένα στοιχείο, αποτελεί αλχημεία και μεθόδευση των δικαστικών αρχών ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη ποινική καταστολή εναντίον μας, να προστεθούν πιο πολλά χρόνια φυλακή στην τελική ποινή, κατηγορούμενοι για δεύτερη και τρίτη φορά για το ίδιο πράγμα.
Αυτή η αλχημεία στηρίχθηκε σε μια αυθαίρετη και αβάσιμη θεωρία περί διαφορετικών χρονικών περιόδων δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, η μία είναι από το 2003 ως το 2010 και η δεύτερη, από την στιγμή που περνάμε στην παρανομία, το καλοκαίρι του 2012 και την ημέρα που συνε-λήφθηκα στις 16 Ιουλίου 2014. Αυτή όμως η θεωρία είναι αυθαίρετη, δεν υπήρξαν δύο περίοδοι της οργάνωσης γιατί δεν διαλύθηκε η οργάνωση το 2010 όταν συλληφθήκαμε. Αυτό θέλω να το καταλάβετε.
Εξακολουθούσαμε μέσα στην φυλακή καθ’ όλη την διάρκεια του δεκαοκτάμηνου και όταν βγήκαμε από την φυλακή μετά την λήξη του 18μηνου να είμαστε μέλη της οργάνωσης. Και μέσα από την φυλακή καθ’ όλη την διάρκεια του δεκαοχτάμηνου αυτοπροσδιοριζόμαστε, και τώρα ακόμα, ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Όποια κείμενα έχουν βγει στο διάστημα του 18μηνου, γιατί έχουμε βγάλει πολλά κείμενα τα οποία είναι δημόσια, έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο και σε εφημερίδες, έχουν μοιραστεί ακόμα και σε απεργίες, υπογράφουμε επώνυμα, οι τάδε ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.
Θα είχε υποθετικά έναν βάσιμο ισχυρισμό η θεωρία αυτή εάν διαλυόταν η οργάνωση και εάν ξανασυγκροτείτο η οργάνωση. Όμως αυτό το πράγμα δεν ισχύει. Θέλω για του λόγου το αληθές να σας το αποδείξω. Εμείς όταν βγήκαμε από την φυλακή, κάναμε μια έκδοση, τα ‘‘Κείμενα από την Φυλακή’’, με ό,τι έχουμε βγάλει το 18μηνο που ήμασταν στη φυλακή που αυτό αποδεικνύει ότι εμείς δεν διαλυθήκαμε με τις συλλήψεις, τον Απρίλιο του 2010.
Ναι μεν αδρανοποιηθήκαμε τη στιγμή που ήμασταν κρατούμενοι αλλά ως πολιτική οργάνωση έχοντας το ίδιο πολιτικό σκεπτικό και τις ίδιες επιδιώξεις ως κρατούμενοι μέσα στην φυλακή με το ονοματεπώνυμό μας αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Νίκος Μαζιώτης, Πόλα Ρούπα, μέλη του Επα-ναστατικού Αγώνα.
Το πρώτο κείμενο που είχαμε βγάλει ήταν η ανάληψη ευθύνης που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα ‘‘Το Ποντίκι’’ που ήταν και η εφημερίδα που δημοσίευε τις προκηρύξεις της οργάνωσης. Είναι η ‘‘Πολιτική επιστολή προς την κοινωνία’’ τον Απρίλιο του 2010. Με αυτό το κείμενο αναλαμβάναμε την ευθύνη της συμμετοχής στον Επαναστατικό Αγώνα.
Ό,τι κείμενα έχουμε βγάλει μετά, ακόμα και απευθυνόμενοι προς ανακριτές που μας καλούσαν για παράδειγμα για την παράταση ή όχι του εξαμήνου ή του δωδεκαμήνου της προφυλάκισης, όλα τα κείμενά μας αυτά ήταν δημοσιοποιημένα όπου λέγαμε ότι είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Να σας δώσω παραδείγματα:
Τον Οκτώβριο του 2010 μας καλεί ο τότε ανακριτής ή ο Μόκκας αν θυμάμαι καλά, ή ο Μπαλτάς, που ήταν οι ειδικοί εφέτες ανακριτές για υποθέσεις ‘‘τρομοκρατίας’’, για συμπληρωματικές ανακρίσεις. Γράφουμε στο κείμενο που του στέλνουμε, ‘‘Δήλωση των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα με την οποία απαντάμε στις κλήσεις για συμπληρωματικές κατηγορίες’’. Όλες οι υπογραφές είναι με το όνομά μας ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.
Για τις μαζικές ανακρίσεις – Νοέμβριος του 2010 –, δημοσιοποιημένο κείμενο ξεκινά, ‘‘Ανακοίνωση των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα’’.
Αρχικά το 2010 είχαμε αναλάβει τρία άτομα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μας στον Επαναστατικό Αγώνα. Ο τρίτος είναι ένας μετανοημένος πια ο οποίος δήλωσε στο εφετείο της 1ης δίκης, ότι ‘‘δεν έχω δηλώσει ποτέ ότι είμαι επαναστάτης’’. Ήταν η δήλωση μετανοίας κάποιου που ήταν μέλος μιας οργάνωσης που λέγεται Επαναστατικός Αγώνας. Δήλωσε στο δικαστήριο ότι δεν έχω πει ποτέ ότι είμαι επαναστάτης. Έτσι κέρδισε και την άδειά του.
Έχουμε βγάλει κείμενα τα οποία έχουν μοιραστεί και σε απεργίες. Θα σας πω ποια. Όλα έχουνε δημοσιοποιηθεί. Το πρώτο ήταν για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση που είχε κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου, τον Ιούνιο του 2010. Είχε τίτλο: ‘‘Η μόνη απάντηση στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό είναι η Κοινωνική Επανάσταση’’. Υπογράφουμε ‘‘τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης και ο μετανοημένος’’. Αυτό το κείμενο μοιράστηκε στην γενική απεργία της 29ης Ιουνίου 2010 για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση από το κίνημά μας.
Τον Δεκέμβριο του ’10 βγάζουμε ένα άλλο κείμενο, το ‘‘Διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης’’. Με αυτό το κείμενο προσκαλούσαμε συντρόφισσες-ους από την Ευρώπη που ήταν μέλη οργανώσεων αντάρτικου να έρθουν μάρτυρες υπεράσπισης στην δίκη μας. Και όντως ήρθε μια συντρόφισσα πρώην κρατούμενη της RAF, της Φράξιας Κόκκινος Στρατός και ένας σύντροφος που ήταν μέλος των Μαχόμενων Κομμουνιστικών Πυρήνων του Βελγίου που το 1984 – 85 είχε πραγματοποιήσει 26 επιθέσεις, αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές, εναντίον της έδρας του ΝΑΤΟ, τραπεζών κλπ.
Ξεκινάμε το κείμενο, ‘‘Είμαστε τρείς πολιτικοί κρατούμενοι μέλη της ένοπλης οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας…’’ Και υπογράφουμε με τα ονόματά μας.
Τον ίδιο μήνα, τον Δεκέμβριο, βγάζουμε ένα άλλο κείμενο, το ‘‘Ας κάνουμε στην Ελλάδα την αρχή για μια παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση’’. Πάλι υπογράφουμε με τα ονόματά μας ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Αυτό το κείμενο είχε μοιραστεί στις γενικές απεργίες της 15ης Δεκεμβρίου 2010 και 23ης Φεβρουαρίου 2011.
Υπάρχει άλλο κείμενο, με τίτλο, ‘‘Επιστολή των τριών φυλακισμένων μελών του Επαναστατικού Αγώνα για τον ένα 1 χρόνο από την ένοπλη συμπλοκή της Δάφνης στην οποία έπεσε μαχόμενος ο επαναστάτης Λάμπρος Φούντας’’, Μάρτιος 2012. Εδώ μιλάμε για τον σύντροφο που είχε σκοτωθεί σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης για να γίνει βομβιστική επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα και είχε σκοτωθεί σε συμπλοκή με την αστυνομία.
Τον Απρίλιο του 2011, ‘‘Δήλωση των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα προς το συμβούλιο εφετών Αθηνών με την οποία αρνούνταν να παραστούν στην εξέταση της παράτασης ή μη της προφυλάκισής τους’’. Απρίλιος του 2011.
Αυτά γιατί σας τα αναφέρω; Δεν υπάρχουν δύο περίοδοι της οργάνωσης. Δεν διαλύθηκε η οργάνωση το 2010. Απλώς είχαμε αδρανοποιηθεί λόγω της σύλληψής μας. Εφόσον μας δόθηκε η ευκαιρία λόγω της αποφυλάκισής μας με το 18μηνο επιλέξαμε να βγούμε στην παρανομία και να συνεχίσουμε και όντως, η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος που εκδικάζετε εσείς είναι η συνέχιση της δράσης της οργάνωσης.
Ο ισχυρισμός περί 2 περιόδων είναι μόνο και μόνο για να κατηγορηθώ για ‘‘διεύθυνση’’, με βάση αυτό να καταδικαστώ και αυτό θα οδηγήσει και στην ισόβια κάθειρξη. Ήταν μια μεθόδευση η οποία εξακολουθεί και υπάρχει και τώρα.
Κατηγορούμαστε για 3η φορά για το ίδιο πράγμα, για 3η φορά για συγκρότηση μιας οργάνωσης η οποία δεν διαλύθηκε ούτε το ’10, ούτε το ’14. Υποθετικά για να έχει βάση αυτή η κατηγορία, πρέπει να είχαμε διαλυθεί. Δεν υπήρξε όμως διάλυση.
Και το πρωτοβάθμιο δικαστήριο (η 2η δίκη) όντως αποφάνθηκε ότι δεν υφίσταται η κατηγορία της συγκρότησης και την απέρριψε.
Όμως θα αναφέρω με ποιο σκεπτικό απέρριψαν την ένσταση για την ‘‘διεύθυνση’’.
Στη σελ.139 – είχα κάνει την ένσταση και για την κατηγορία της συγκρότηση και για αυτή της ‘‘διεύθυνσης’’ –, για την μεν συγκρότηση κάνει δεκτή την ένσταση, για την δε ‘‘διεύθυνση’’ λέει: ‘‘Να κηρυχθεί απαράδεκτη η δεύτερη ασκηθείσα κατά του ως άνω κατηγορουμένου ποινική δίωξη για το διαρκές έγκλημα της συγκρότησης τρομοκρατικής οργάνωσης για το οποίο παραπέμφθηκε να δικαστεί ενώπιον του δικαστηρίου τούτου λόγω της υφιστάμενης εκκρεμοδικίας, αντίθετα όμως για το έγκλημα της διεύθυνσης της ίδιας τρομοκρατικής οργάνωσης με το οποίο παραπέμφθηκε με το ανωτέρω βούλευμα ενώπιον του δικαστηρίου, αυτό φέρεται να τελέστηκε από τα τέλη Ιουνίου του 2012 μέχρι τις 16/7/2014, δηλαδή σε χρόνο διαφορετικό και σαφώς διακριτό του χρόνου από την 1/7/2003 μέχρι 10/4/2010’’.
Αυτό ήταν το σκεπτικό που βασίστηκε η απόρριψη της ένστασης, ότι είναι λέει διαφορετικός χρόνος. Τι όμως έχει αλλάξει;
Εγώ στις 1000 σελίδες, ειδικά στο τέλος της απόφασης του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου δεν βρήκα κάτι χειροπιαστό που να βασίζεται το δικαστήριο στο ότι ενώ με έχει απαλλάξει το Ε΄ Εφετείο Κακουργημάτων από διευθυντή, ότι ξαφνικά έγινα διευθυντής από το ’12 μέχρι το 2014. Δεν βρήκα κάτι επαρκές που να βασίζεται αυτό το πράγμα.
Ούτε καν υπάρχει υποθετικά ότι η οργάνωση έχει αλλάξει χαρακτήρα, έχει αλλάξει σύνθεση, έχει αλλάξει πολιτικό σκεπτικό, εκεί που ήμασταν αναρχικοί και απεχθανόμαστε κάθε μορφή ιεραρχίας, που αυτό έλεγε η απόφαση της 1ης δίκης που θα σας διαβάσω στη συνέχεια – αυτή ήταν η φράση που θα σας διαβάσω στην συνέχεια –, τώρα έχετε αλλάξει και αποδέχεστε την ιεραρχική οργάνωση και την αρχηγία.
Ούτε καν ότι υπάρχει άλλη γενιά. Υπήρχαν για παράδειγμα στην ιστορία οργανώσεις οι οποίες μέσα στον χρόνο και η σύνθεσή τους είχε αλλάξει, 1η γενιά Ερυθρών Ταξιαρχιών, 2η γενιά της RAF. Διαφορετικές γενιές αλλά επ’ ουδενί λέγονταν ότι αυτές οι οργανώσεις έχουν αλλάξει όχι σύνθεση, στρατηγική, πολιτικό σκεπτικό, έχουν μεταβληθεί.
Ο Επαναστατικός Αγώνας από το 2003 ως σήμερα τα ίδια λέμε, την ίδια στρατηγική έχουμε και βασικά το πιο παράδοξο είναι ότι μιλάμε για τα ίδια πρόσωπα. Δηλαδή, οι ίδιοι κατηγορούμενοι, Ρούπα, Μαζιώτης που έχουν απαλλαγεί από την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ από το 2003 ως το ’10, ξανακατηγορούμαστε από το 2012 ως το ’14 μόνο και μόνο με την επίκληση ότι είναι άλλο διάστημα.
Αλλά λέει ότι ενώ η κατηγορία της συγκρότησης είναι διαρκές έγκλημα, η ‘‘διεύθυνση’’ είναι στιγμιαία. Πού το βασίζει αυτό το πρωτοβάθμιο δικαστήριο; Γιατί είναι διαρκές έγκλημα η συγκρότηση και στιγμιαίο η ‘‘διεύθυνση’’; Γιατί; Γιατί στον αντιτρομοκρατικό αν είναι η ‘‘διεύθυνση’’ στιγμιαίο, η κατηγορία πάει μαζί, ‘‘συγκρότηση και διεύθυνση’’.
Εμείς τουλάχιστον που έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη και αυτό δεν είναι σύμπτωση, όσοι έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη έχουν κατηγορηθεί και για ‘‘διεύθυνση’’ και αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτές οι κατηγορίες πάνε μαζί, ‘‘συγκρότηση και διεύθυνση’’.
Θα μπορούσε να πει κανείς αν όλοι οι κατηγορούμενοι είχαν αναλάβει την πολιτική ευθύνη θα κατηγορούνταν και για ‘‘διεύθυνση’’; Και ποιος θα ήταν ο διευθυνόμενος; Ο υφιστάμενος στο τέλος-τέλος; Γιατί αν υπάρχει διευθυντής θα πρέπει να υπάρχει και υφιστάμενος. Δεν μπορεί να είναι όλοι διευθυντές, αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος πολύ καλά.
Η μόνη διαφορά στη δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν όσον αφορά την στρατηγική του και αυτό το έχουμε πει στα δικαστήρια. Αλλά αυτό δεν αφορά το χρονικό διάστημα στο οποίο βασίζεται εκ νέου η κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’.
Είχαμε διαφορετική στρατηγική από το 2003 ως το 2007. Χτυπούσαμε στόχους που είχαν σχέση με τον πόλεμο κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’, π.χ. η αμερικάνικη πρεσβεία, π.χ. τα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων (απευθυνόμενος εδώ προς τους δικαστές) φυσικά, είστε συνένοχοι και συνεργοί στον πόλεμο κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’ με τις αντιτρομοκρατικές διατάξεις, την αστυνομία, τον πρώην υπουργό Δημόσιας Τάξης Βουλγαράκη, ή χτυπούσαμε τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της τότε κυβέρνησης Καραμανλή, π.χ. επιθέσεις στα υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας.
Από το ’09 και μετά, η αιχμή της στρατηγικής μας είναι η οικονομική κρίση. Αυτή είναι η μόνη διαφοροποίηση όσον αφορά την δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Δεν υπάρχει καμία ταύτιση με το σκεπτικό αυτό απ’ όταν συλληφθήκαμε το ’10 και μετά. Αυτό είναι ένα ψέμα, μια αλχημεία για να προσθέσουν εκ νέου κατηγορίες και ποινές και να φθάσει μέχρι την ισόβια κάθειρξη.
Θα αναφερθώ λίγο στο τι λέει η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου στο τέλος, για το ότι με καταδικάζει για την ‘‘διεύθυνση’’, στην οποία δεν αναφέρεται κάποιο γεγονός το οποίο αποδεικνύει ως τεκμήριο στο ότι εγώ έγινα ‘‘διευθυντής’’ από το 2012 και μετά. Βασίζεται απλώς σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Λέει στην σελ. 961 ότι εγώ ‘‘κατά την εκδίκαση της υπόθεσης που είναι κατά-χωρημένες στα πρακτικά – οι δηλώσεις μας – αλλά κατά την απολογία του προέβαλε εμμέσως πλην σαφώς την ηγετική του ιδιότητα στην εν λόγω οργάνωση αναλαμβάνοντας εκτός από την ποινική και την πολιτική ευθύνη εγκληματικών πράξεων για λογαριασμό της οργάνωσης, ενέργεια στην οποία οπωσδήποτε – προσέξτε εδώ – οποιοδήποτε μέλος προβαίνοντας και σε πολιτικές αναλύσεις και ερμηνείες για την νομιμοποίησή τους’’.
Το πρώτο είναι ότι εγώ δεν ανέλαβα καμία ποινική ευθύνη. Αυτό σας το είπα από την πρώτη συνε-δρίαση. Εγώ δεν είπα ότι ήμουν στην Τράπεζα της Ελλάδας όπως και στην πρώτη δίκη – η κυρία πάρεδρος μπορεί να σας το επιβεβαιώσει – δεν αναφέρθηκε κανένας μας που αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη αν ήμασταν στην ενέργεια των δικαστηρίων, στην αμερικάνικη πρεσβεία, σε οποιαδήποτε από τις 16 ενέργειες, Δεν είπε κανένας που ήταν. Άρα αυτό είναι καταφανώς ψέμα.
Όσον αφορά την πολιτική ευθύνη γιατί εδώ γίνεται ένας συσχετισμός, αυτό που σας είπα και προηγουμένως, ότι όποιος αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη γίνεται ‘‘διευθυντής’’, προϊστάμενος. Υποθετικά όμως, ακόμα και αν υπήρχε μια ιεραρχική οργάνωση, μια ιεραρχία σε μια οργάνωση, σημαίνει ότι όποιος είναι απλό μέλος δεν αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη; Το σωστό είναι να αναλάβει και ο ‘‘διευθυντής’’ και το απλό μέλος.
Αυτό είναι μια εικασία και μια αυθαιρεσία που βγάζει ο δικαστής από το κεφάλι του. Ακόμα και υποθετικά μιλώντας, σε μια ιεραρχική οργάνωση που υπάρχουν αρχηγοί κάποιοι που διατάζουν και κάποιοι εκτελούν δεν σημαίνει ότι μόνο ο ‘‘διευθυντής’’ ή ο αρχηγός θα πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη αλλά και αυτός που είναι απλό μέλος. Γιατί αυτό είναι το πολιτικά και ανθρωπίνως αξιοπρεπές κατά την δική μου άποψη.
Υπάρχουν όμως και άλλα αντιφατικά στην απόφαση. Λέει στη σελ.960, ‘‘η εν λόγω οργάνωση διέθετε εν τοις πράγμασι ηγετική ομάδα η οποία οπωσδήποτε δεν φέρει κάποιον τίτλο ούτε της έχει απονεμηθεί κάποιο αξίωμα δεδομένου ότι στο εσωτερικό της δεν υφίσταται οποιαδήποτε μορφή ιεραρχικής εξάρτησης’’.
Δηλαδή λέει ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει ιεραρχία στο εσωτερικό του Επαναστατικού Αγώνα. ‘‘Αντίθετα λέει η άσκηση της διεύθυνσης – προσέξτε εδώ σύλληψη, ότι θέλουμε λέμε –, αντίθετα η άσκηση της διεύθυνσης στην οργάνωση αυτή από ένα ή περισσότερα μέλη της αναδεικνύεται και επιβάλλει τρόπο τινά ως εκ της προσωπικότητας και της δυναμικότητάς του, του ριψοκινδύνου του χαρακτήρα τους – εμένα εννοεί δηλαδή – ως προς την ανάληψη του κινδύνου, της ιδεολογικής επάρκειάς τους, του χρόνου ένταξης, εάν είναι παλιά ή νέα μέλη’’. Δηλαδή από την μία λέει, ότι δεν υπάρχει ιεραρχία αλλά υπάρχει ‘‘διεύθυνση’’ επειδή είσαι παλιός, επειδή έχεις ιδεολογική συγκρότηση, επειδή ξέρεις να μιλάς, επειδή είσαι ριψοκίνδυνος.
Αλλά όποιον ρωτήσετε έξω απλό πολίτη και του πείτε, τι είναι ρε μεγάλε ο αρχηγός, τι σημαίνει διεύθυνση ή αρχηγία, θα σας πει, αρχηγός είναι αυτός που διατάζει και λέει στους άλλους τι να κάνουν. Εδώ που υπάρχει αυτό; Υπήρχε κανένα τεκμήριο που να λέει, κάποιος που να πει ότι εγώ δεχόμουν διαταγές από τον Μαζιώτη; Ή από την Ρούπα; Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα.
Και προσέξτε, επειδή στην απόφαση αναφέρει την απόφαση του Ε΄ Εφετείου Κακουργημάτων που έκανε την δίκη που λέει ‘‘δεν δεσμευόμαστε από την απόφαση του Ε΄ Πενταμελούς’’. Δεν είπε κανείς ότι πρέπει να δεσμευτεί αλλά είναι βλάκες οι συνάδελφοί σας του Ε΄ Πενταμελούς. Και το λέω αυτό όχι για να προσβάλω εσάς και τους συναδέλφους σας. Αλλά θα διαβάσω τι έλεγε και η πρόταση του κ. Λιόγα, του εισαγγελέα της 1ης δίκης αλλά και την απόφαση του δικαστηρίου που κάνει δεκτό την πρότασή του. Λέει ο κ. Λιόγας στην σελίδα 1004, μιλάει για την ‘‘διεύθυνση’’: ‘‘Από κανένα στοιχείο της δικογραφίας δεν προέκυψε κατά την γνώμη μου η βασιμότητα της κατηγορίας αυτής, της καθοδηγητικής θέσης δηλαδή των τριών πρώτων κατηγορουμένων στην δομή της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα, της αρχηγίας τους, της διεύθυνσής τους ιδιότητες που πρώτα απ’ όλα προϋποθέτουν και απαιτούν αποφασιστικές αρμοδιότητες’’.
Αυτό που σας είπα, κάποιος που διατάζει και οι άλλοι εκτελούν. Γιατί η αρχηγία, η ‘‘διεύθυνση’’ αυτό τον διαχωρισμό έχε, κάποιοι που διατάζουν και κάποιοι που εκτελούν.
‘‘Αντίθετα προέκυψε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν μια αναρχική τρομοκρατική οργάνωση της οποίας τα μέλη εύλογο είναι εκ πεποιθήσεως ότι απεχθάνονται κάθε μορφής ιεραρχική εξάρτηση όπως οι ίδιοι οι πρώτοι τρεις κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν. Η έλλειψη άλλωστε ιεραρχικής δομής προκύπτει από αυτές τις ίδιες υποκλαπείσες τηλεφωνικές συνομιλίες των κατηγορουμένων’’.
Εδώ ο εισαγγελέας επικαλείται μια συνομιλία υποκλαπείσα που λέει – αυτός επικαλείται, εμείς δεν αναγνωρίζουμε καμιά τηλεφωνική συνομιλία –, όπου λέει ότι από την συνομιλία μεταξύ τους αποδεικνύεται η αρχή της συναπόφασης και όχι της αρχηγίας.
‘‘Γι’ αυτό το λόγο θα προτείνω την απαλλαγή των τριών πρώτων κατηγορουμένων από το συγκεκριμένο αδίκημα. Η έλλειψη άλλωστε ιεραρχικής δομής στον Επαναστατικό Αγώνα δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι τα μέλη της είναι όλα ίδια, ότι όλα κάνουν τις ίδιες δουλειές, καθώς και ότι η γνώμη τους μετράει το ίδιο. Όμως λέει το κάθε μέλος έχει την δική του προσωπικότητα, τις δικές του δεξιότητες, την δική του εμπειρία, τα δικά του προσόντα. Τα διαφορετικά όμως αυτά καθήκοντα δεν μπορούν να ιεραρχηθούν και να καταστήσουν, να αναγορεύσουν, το μεν μέλος αρχηγό, το δε άλλο υφιστάμενο. Ούτε βέβαια μπορούν να ανατρέψουν όσα σας ανέφερα στην αρχή’’.
Τα ίδια ακριβώς λέει στην σελ.1277 η απόφαση του δικαστηρίου. Που λέει πανομοιότυπα ότι:
‘‘ Όπως με πληρότητα και ορθή αξιολόγηση εκτίθεται στην εισαγγελική πρόταση, στην οποία και το δικαστήριο αναφέρεται κατά κύριο λόγο για το ζήτημα αυτό, δεν προέκυψαν αποδεικτικά στοιχεία ικανά για την στήριξη της εν λόγω κατηγορίας.
Ειδικότερα δεν προέκυψε ότι οι τρείς αυτοί κατηγορούμενοι είχαν καθοδηγητική θέση στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας ούτε αποφασιστικές αρμοδιότητες δεσμευτικές για τα λοιπά μέλη. Αντίθετα μάλιστα προέκυψε ότι η εν λόγω οργάνωση είχε ως μέλη της πρόσωπα του λεγόμενου αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου που απεχθάνονται κάθε μορφή ιεραρχικής οργάνωσης. Επί αυτά τα δεδομένα πρέπει οι τρεις πρώτοι κατηγορούμενοι να κηρυχθούν αθώοι της προκειμένης αποδιδόμενης σ’ αυτούς αξιόποινης πράξεως της διεύθυνσης τρομοκρατικής οργάνωσης’’. Σας παραδίδω αυτό το απόσπασμα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τώρα τι άλλαξε από το ’12 και μετά; Δεν είμαι πια αναρχικός δηλαδή; Έχω γίνει τι; Κάποιος ο οποίος πλέον πιστεύει στην αρχηγία, στην ‘‘διεύθυνση’’; Ότι πρέπει να είμαι αρχηγός, προϊστάμενος; Τι άλλαξε εδώ πέρα; Απολύτως τίποτα!
Το πρώτο δικαστήριο έκανε μια άλλη αλχημεία που είχε σχέση πάλι με την ανάληψη ευθύνης αλλά και κυρίως με την υπεράσπιση των ενεργειών της οργάνωσης.
Επειδή τότε το δικαστήριο απέρριψε την αρχηγία και την ‘‘διεύθυνση’’ έπρεπε να βρει έναν τρόπο νομικό, να στέκει έτσι ώστε να μας καταδικάσει για όλες και για τις 16 ενέργειες τη στιγμή που οι δράσεις, οι φυσικοί αυτουργοί ήταν άγνωστοι, άρα έπρεπε να καταδικάσει για τις 16 ενέργειες αυτές, αυτούς που είχαν αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Και πώς το έκανε αυτό;
Αφού απέκλεισε την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’, με πρόταση πάλι του κ. Λιόγα η μέθοδος ήταν η απλή συνέργεια και ψυχική συνδρομή. Νομικά αυτό ήτανε.
Ούτε βέβαια αποδείχθηκε αυτό το πράγμα γιατί σύμφωνα με τον νόμο και με άλλες αποφάσεις δικαστηρίων – έχω επικαλεστεί το εφετείο για την υπόθεση ΕΛΑ που έλεγε ότι ακόμα και η απλή συνέργεια και η ψυχική συνδρομή θα πρέπει να στηρίζονται σε πράξεις –, ούτε τώρα, ούτε το πρώτο δικαστήριο είχε επικαλεστεί συγκεκριμένες πράξεις, αλλά είπε το εξής:
Εφόσον αναλάβατε την πολιτική ευθύνη, εφόσον εγώ και η Ρούπα ειδικά στο πρώτο στάδιο (της β΄ δίκης) που ήμασταν παρόντες πριν βγούμε στην παρανομία – στο πρώτο στάδιο που ήταν οι μάρτυρες του κατηγορητηρίου – και είχαμε τοποθετηθεί για μία προς μία όλες τις ενέργειες της οργάνωσης και τις είχαμε πολιτικά υπερασπιστεί, άρα ‘‘αυτοδικαίως’’ αφού τις υπερασπιστήκατε, άρα υπήρξε ψυχική συνδρομή και απλή συνέργεια στους φυσικούς δράστες. Αυτό ήταν το επιχείρημα.
Εδώ τώρα όμως η κ. Κλάπα και οι συνάδελφοί σας πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Όπως λέει και στη σελ. 962 η απόφαση όντως εγώ υπερασπίστηκα την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Και εμφανίζεται πάλι εκεί ο συσχετισμός μεταξύ ανάληψης πολιτικής ευθύνης, υπεράσπισης και ‘‘διεύθυνσης’’. Εδώ τώρα δεν αρκούσε η απλή συνέργεια και η ψυχική συνδρομή. Έπρεπε να καταδικαστώ ως ‘‘διευθυντής’’ για να μου ρίξει ισόβια. Αυτή ήταν η μεθόδευση και η αλχημεία σε αυτή την περίπτωση. Αλλά δικαστές είμαστε, ό, τι θέλουμε λέμε, ποιος μας ελέγχει στο τέλος – τέλος. Γιατί αυτό έγινε στην πραγματικότητα.
Θα επαναλάβω όμως αυτό που είπα και στην πρώτη συνεδρίαση. Ότι στην πραγματικότητα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύουν και δεν υπάρχει κανένα τεκμήριο ότι ενώ εγώ με επίσημη βούλα του κράτους απαλλάχθηκα από την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ από το 2003 ως το 2010, έγινα ‘‘διευθυντής’’ από το ’12 και μετά.
Το θέμα είναι ότι εγώ έπρεπε να κατηγορηθώ για να μου επιβληθούν παραπάνω χρόνια φυλακή και όντως καταδικάστηκα για την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ και έφαγα το ανώτερο, 20 χρόνια, και με αυτό και μέσω της συναυτουργίας και του ‘‘επιτελικού ρόλου’’ και του ριψοκίνδυνου του χαρακτήρα, ότι έχω ιδεολογική επάρκεια και ότι έπρεπε να δίνω και καθοδηγητικές εντολές σε άλλους φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ήσουνα (εγώ δηλαδή) και στην Τράπεζα της Ελλάδας στο συγκεκριμένο σημείο και αφού ανέλαβα ψευδώς και την ποινική ευθύνη, άρα ισόβια εφόσον τραυματίστηκαν ελαφρά και 2 σεκιουριτάδες. Αυτό ήταν στην πραγματικότητα το νόημα της μεθόδευσης αυτής.
Το πραγματικό γεγονός όμως είναι το εξής: Ότι εμείς δεν παραδοθήκαμε στη φυλακή, επιλέξαμε να φύγουμε, να περάσουμε στην παρανομία και να συνεχίσουμε την δράση μας. Αυτό ήταν το επίδικο. Η απόφαση της ισόβιας και να ξανακατηγορηθούμε ως ‘‘διευθυντές’’ ήταν ο δρόμος και ο τρόπος έτσι ώστε να μας προστεθούν χρόνια φυλακή και να φθάσουμε μέχρι την ισόβια.
Και δεν είναι τυχαίο ότι κατηγορούμαστε για τρίτη φορά οι ίδιοι άνθρωποι, ότι συγκροτήσαμε τρίτη φορά τον Επαναστατικό Αγώνα, ότι ακόμα και τώρα που έχει συλληφθεί η Ρούπα, ότι μέχρι τον Αύγουστο του 2017 – μας έχει έρθει χαρτί – ότι βρέθηκε ένα αυτοκίνητο με εκρηκτικά και τα κατέχουμε τώρα μέσα από την φυλακή. Έχουμε κατοχή εκρηκτικών μέσα από την φυλακή.
Τρίτη φορά κατηγορούμαστε για το ίδιο πράγμα τα ίδια πρόσωπα. Όποιος το ακούσει αυτό το πράγμα, θα πει ότι αυτά είναι παραλογισμοί.
Και παρ’ όλα αυτά υπάρχει η αντίφαση ότι ενώ δεν ξανακατηγορούμαστε για συγκρότηση απομένει η ‘‘διεύθυνση’’. Πόσες φορές θα ξανακατηγορηθούμε για το ίδιο πράγμα;
Το πρόβλημα είναι αυτό: Είσαστε αμετανόητοι; Εξακολουθείτε να πιστεύετε τα ίδια πράγματα; Εξακολουθείτε να υπερασπίζεστε την δράση της οργάνωσης; Όχι μόνο δεν παραδοθήκατε αλλά συνεχίσατε κιόλας. Άρα η ποινική σας μεταχείριση θα πρέπει να είναι πιο αυστηρή.
Αυτό είναι το νόημα το να ξανακατηγορούμαστε για τα ίδια πράγματα, για την ‘‘διεύθυνση’’ για να φθάσουμε να τρώμε την εσχάτη των ποινών.
Πρόεδρος: (απευθυνόμενος προς τη Ρούπα). Θα τοποθετηθείτε επ’ αυτού;
Ρούπα: Επ’ αυτού, επί της ‘‘διεύθυνσης’’.
Εισαγγελέας: Δεν κατηγορείστει γι’ αυτό.
Ρούπα: Δεν κατηγορούμαι. Δεν μπορώ να μιλήσω λίγο;
Πρόεδρος: Α, ναι, εσείς είστε για τα πλημμελήματα.
Ρούπα: Το ξέρω. Λίγα πράγματα θα πω.
Πρόεδρος: Δεν σας αφορά.
Ρούπα: Να σας πω κάτι. Εδώ πέρα δεν δικάζομαι για ‘‘διεύθυνση’’ αλλά το ζήτημα αυτό……Πρόεδρος: Έχει γίνει κατανοητό από το δικαστήριο.
Ρούπα: ‘Ένα πράγμα θέλω να πω, ένα πράγμα να επισημάνω.
Πρόεδρος: Δικονομικά δεν δικαιούστε αλλά είμαστε δικαστήριο, μια φράση μόνο.
Δικηγόρος: Επειδή εγώ δεν θα μιλήσω, ας μιλήσει.
Πρόεδρος: Όχι, μετά τον κ. εισαγγελέα. Δεν μιλάτε εσείς τώρα.
Δικηγόρος: Ναι, εντάξει δεν θα μιλήσω. Εγώ όμως θα μίλαγα για τον κ. Μαζιώτη.
Ρούπα: Μια επισήμανση να κάνω για το ζήτημα της ‘‘διεύθυνσης’’, ναι αυτό δεν το έχω εδώ αλλά περιμένω και άλλο δικαστήριο με την απόπειρα απόδρασης και εκεί πάλι ‘‘διευθύντρια’’ είμαι.
‘‘Διευθύντρια’’, ξανά συγκρότηση, ξανά ‘‘διεύθυνση’’. Η δίκη αυτή αφορά μια κατηγορία η οποία έρχεται και ξανάρχεται. Και στο πρωτόδικο (για την Τράπεζα της Ελλάδας) δικάζομαι και εγώ γι’ αυτό. Απλά πρέπει να πω κάτι γιατί στην ουσία είναι ίδια υπόθεση. Το για ποιο λόγο βρίσκομαι πρωτόδικα να δικάζομαι για τα κακουργήματα, έρχομαι στο εφετείο για τα πλημμελήματα, θα ξανακάνω ένα εφετείο για το κακούργημα κλπ, είναι άλλο θέμα.
Αλλά πρέπει να κάνω μια επισήμανση η οποία έχει να κάνει με το εξής: Συγκρότηση και διεύθυνση σε σχέση με μια οργάνωση είναι πράγματα αλληλένδετα και δεν διαχωρίζονται. Δηλαδή εδώ μιλάς για συγκρότηση μιας οργάνωσης σαν οντότητα και συμπεριλαμβάνεις και την δομή της. Η δομή της εφόσον είναι ιεραρχική ή δεν είναι ιεραρχική στην αρχή της, θα πρέπει να παραμείνει η ίδια. Δηλαδή εφόσον αναγνωρίζει το δικαστήριο ότι δεν υφίσταται συγκρότηση γιατί συγκροτήθηκε μια φορά το 2003 και δεν επανασυγκροτήθηκε, δεν μιλάει κανένα δικαστήριο για διάλυση της οργάνωσης…..
Πρόεδρος: Το ανέπτυξε ο κ. Μαζιώτης αυτό. Το δικαστήριο γνωρίζει, δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβετε Ρούπα; Δεν επαναλαμβάνω, λέω κάτι επιπλέον. Το επιπλέον είναι η αντίφαση ανάμεσα στο να αναγνωρίζεται ότι όχι, δεν διαλύθηκε η οργάνωση και συνεχίζει, είναι ίδια, είναι διαρκές που λέτε και εσείς η πράξη της συγκρότησης από το 2003 μέχρι σήμερα και εσαεί και πάμε παραπέρα, παράλληλα όμως για την ίδια οργάνωση μιλάς για άλλη δομή αλλά στην πραγματικότητα αν θέλεις να είσαι ακριβής και ότι πρέπει να επανεξετάσεις την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ θα πρέπει να πεις ότι όχι, δεν μιλάμε για την ίδια οργάνωση. Μιλάμε για άλλη οργάνωση. Αυτή διαλύθηκε. Έχω στοιχεία ότι διαλυθήκατε και ξανασυγκροτηθήκατε τότε, οπότε το επαναξετάζουμε.
Μαζιώτης: Θέλω να συμπληρώσω κάτι κ. πρόεδρε.
Πρόεδρος: Μα ολοκληρώσατε. Τι άλλο να πείτε; Τα έχετε καλύψει όλα. Μιλάτε με τρόπο σαν έχετε αμφιβολίες για την εφυΐα των μελών της σύνθεσης. Εγώ αυτό εισπράττω αυτή την στιγμή.
Μαζιώτης: Να μας κατηγορείτε για ‘‘προκατάληψη’’, εντάξει, όχι ότι έχουμε αμφιβολία για την εφυΐα σας.
Πρόεδρος: Το δικαστήριο πάντως δεν είναι προκατειλημμένο κατά κανενός. Συνεχίστε.
Μαζιώτης: Εντάξει. Επειδή όπως και στο πρωτοβάθμιο θεωρώ ότι και εσείς θα απορρίψετε την ένσταση και θα πείτε ότι ‘‘θα δούμε τι θα προκύψει από την εξέλιξη της διαδικασίας’’ – αυτό είπε και το πρωτοβάθμιο –, σας λέω ότι γι’ αυτό το πράγμα θα πρέπει να υπάρχει ένα πραγματικό περιστατικό και ένα τεκμήριο που να λέει κάποιος ότι εγώ είμαι αρχηγός. Πρέπει κάποιος να με κατονομάζει, ότι εγώ δεχόμουν διαταγές απ’ αυτόν. Ότι αυτός όντως είναι ‘‘διευθυντής’’ από το 2012 και μετά. Εσείς πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αυτό το πράγμα;
Να υπάρξει τεκμήριο που να λέει ότι έχω γίνει αρχηγός. Γιατί θα πείτε ότι θα εξετάσουμε 100 μάρτυρες οι οποίοι δεν θα πούνε τίποτα σε σχέση με το αν είμαι ‘‘διευθυντής’’ ή όχι. Αυτά περί ‘‘διεύθυνσης’’ ήταν αυθαίρετη ερμηνεία του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου.
Θα σας πω και κάτι άλλο και αυτό αν θέλετε το πιστεύετε. Επειδή είχαμε κάποιους θερμούς διαλόγους στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο – σε κάποιες στιγμές δεν ήταν ήρεμη η διαδικασία – επειδή ήθελαν να κάνουν μια fast track διαδικασία σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και αν δεν ήταν η αποχή των δικηγόρων του 2015 θα τελείωνε ακόμα πιο γρήγορα – υπήρχε ένα θέμα δεκαοκτάμηνου γι’ αυτό βιαζόντουσαν να τελειώσουν – όταν σε μια συνεδρίαση τελείωσε η διαδικασία και δεν έγραφε η γραμματέας, στη μέση της δίκης όταν ήταν ακόμα το στάδιο που κατέθεσαν μάρτυρες του κατηγορητηρίου, ρωτάω προς την έδρα, κυρίως προς την κ. εισαγγελέα, γιατί βιάζεστε τόσο πολύ να τελειώσετε, θα πάρετε προαγωγή;
Και μου απαντάει ετοιμόλογη, θα πάρετε και εσείς προαγωγή κ. Μαζιώτη.
Εγώ το εξέλαβα ότι ήταν σαφές από την αρχή της διαδικασίας ότι ήταν δεδομένο ότι θα καταδικαστώ ως ‘‘διευθυντής’’. Αυτή ήταν η προαγωγή που μου έλεγε η κ. Παντελάκη (εισαγγελέας του πρωτοβάθμιου).
_
bloko
Ν. ΜΑΖΙΩΤΗΣ:
Η ένσταση είναι για το δεδικασμένο της κατηγορίας της ‘‘διεύθυνσης’’.
Εμείς είχαμε κατηγορηθεί για συγκρότηση και ‘‘διεύθυνση’’ από το 2010, από τις πρώτες συλλήψεις. Το πρώτο δικαστήριο, το Ε΄ Εφετείο Κακουργημάτων του οποίου η συνεδρίαση ολοκληρώθηκε στις 3 Απριλίου 2013 μας απάλλαξε από την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’. Εμείς από το καλοκαίρι του 2012 και μετά περάσαμε στην παρανομία, συνεχίσαμε την δράση της οργάνωσης. Ο Επαναστατικός Αγώνας έκανε την επίθεση κατά της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος όπου ήταν και το γραφείο του ΔΝΤ και όταν συνελήφθηκα το καλοκαίρι του 2014 ξανακατηγορήθηκα για συγκρότηση και διεύθυνση της οργάνωσης.
Παρένθεση: Πρόσφατα, πάλι ο ειδικός εφέτης ανακριτής Ευτύχιος Νικόπουλος μας ξανακατηγορεί εμένα και την Ρούπα –, τρίτη φορά, για συγκρότηση και ‘‘διεύθυνση’’ του Επαναστατικού Αγώνα. Από μόνο του αυτό είναι και παράλογο και παράδοξο. Η εκ νέου κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ δεν στηρίζεται σε κανένα στοιχείο, αποτελεί αλχημεία και μεθόδευση των δικαστικών αρχών ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη ποινική καταστολή εναντίον μας, να προστεθούν πιο πολλά χρόνια φυλακή στην τελική ποινή, κατηγορούμενοι για δεύτερη και τρίτη φορά για το ίδιο πράγμα.
Αυτή η αλχημεία στηρίχθηκε σε μια αυθαίρετη και αβάσιμη θεωρία περί διαφορετικών χρονικών περιόδων δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, η μία είναι από το 2003 ως το 2010 και η δεύτερη, από την στιγμή που περνάμε στην παρανομία, το καλοκαίρι του 2012 και την ημέρα που συνε-λήφθηκα στις 16 Ιουλίου 2014. Αυτή όμως η θεωρία είναι αυθαίρετη, δεν υπήρξαν δύο περίοδοι της οργάνωσης γιατί δεν διαλύθηκε η οργάνωση το 2010 όταν συλληφθήκαμε. Αυτό θέλω να το καταλάβετε.
Εξακολουθούσαμε μέσα στην φυλακή καθ’ όλη την διάρκεια του δεκαοκτάμηνου και όταν βγήκαμε από την φυλακή μετά την λήξη του 18μηνου να είμαστε μέλη της οργάνωσης. Και μέσα από την φυλακή καθ’ όλη την διάρκεια του δεκαοχτάμηνου αυτοπροσδιοριζόμαστε, και τώρα ακόμα, ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Όποια κείμενα έχουν βγει στο διάστημα του 18μηνου, γιατί έχουμε βγάλει πολλά κείμενα τα οποία είναι δημόσια, έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο και σε εφημερίδες, έχουν μοιραστεί ακόμα και σε απεργίες, υπογράφουμε επώνυμα, οι τάδε ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.
Θα είχε υποθετικά έναν βάσιμο ισχυρισμό η θεωρία αυτή εάν διαλυόταν η οργάνωση και εάν ξανασυγκροτείτο η οργάνωση. Όμως αυτό το πράγμα δεν ισχύει. Θέλω για του λόγου το αληθές να σας το αποδείξω. Εμείς όταν βγήκαμε από την φυλακή, κάναμε μια έκδοση, τα ‘‘Κείμενα από την Φυλακή’’, με ό,τι έχουμε βγάλει το 18μηνο που ήμασταν στη φυλακή που αυτό αποδεικνύει ότι εμείς δεν διαλυθήκαμε με τις συλλήψεις, τον Απρίλιο του 2010.
Ναι μεν αδρανοποιηθήκαμε τη στιγμή που ήμασταν κρατούμενοι αλλά ως πολιτική οργάνωση έχοντας το ίδιο πολιτικό σκεπτικό και τις ίδιες επιδιώξεις ως κρατούμενοι μέσα στην φυλακή με το ονοματεπώνυμό μας αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Νίκος Μαζιώτης, Πόλα Ρούπα, μέλη του Επα-ναστατικού Αγώνα.
Το πρώτο κείμενο που είχαμε βγάλει ήταν η ανάληψη ευθύνης που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα ‘‘Το Ποντίκι’’ που ήταν και η εφημερίδα που δημοσίευε τις προκηρύξεις της οργάνωσης. Είναι η ‘‘Πολιτική επιστολή προς την κοινωνία’’ τον Απρίλιο του 2010. Με αυτό το κείμενο αναλαμβάναμε την ευθύνη της συμμετοχής στον Επαναστατικό Αγώνα.
Ό,τι κείμενα έχουμε βγάλει μετά, ακόμα και απευθυνόμενοι προς ανακριτές που μας καλούσαν για παράδειγμα για την παράταση ή όχι του εξαμήνου ή του δωδεκαμήνου της προφυλάκισης, όλα τα κείμενά μας αυτά ήταν δημοσιοποιημένα όπου λέγαμε ότι είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Να σας δώσω παραδείγματα:
Τον Οκτώβριο του 2010 μας καλεί ο τότε ανακριτής ή ο Μόκκας αν θυμάμαι καλά, ή ο Μπαλτάς, που ήταν οι ειδικοί εφέτες ανακριτές για υποθέσεις ‘‘τρομοκρατίας’’, για συμπληρωματικές ανακρίσεις. Γράφουμε στο κείμενο που του στέλνουμε, ‘‘Δήλωση των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα με την οποία απαντάμε στις κλήσεις για συμπληρωματικές κατηγορίες’’. Όλες οι υπογραφές είναι με το όνομά μας ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.
Για τις μαζικές ανακρίσεις – Νοέμβριος του 2010 –, δημοσιοποιημένο κείμενο ξεκινά, ‘‘Ανακοίνωση των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα’’.
Αρχικά το 2010 είχαμε αναλάβει τρία άτομα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μας στον Επαναστατικό Αγώνα. Ο τρίτος είναι ένας μετανοημένος πια ο οποίος δήλωσε στο εφετείο της 1ης δίκης, ότι ‘‘δεν έχω δηλώσει ποτέ ότι είμαι επαναστάτης’’. Ήταν η δήλωση μετανοίας κάποιου που ήταν μέλος μιας οργάνωσης που λέγεται Επαναστατικός Αγώνας. Δήλωσε στο δικαστήριο ότι δεν έχω πει ποτέ ότι είμαι επαναστάτης. Έτσι κέρδισε και την άδειά του.
Έχουμε βγάλει κείμενα τα οποία έχουν μοιραστεί και σε απεργίες. Θα σας πω ποια. Όλα έχουνε δημοσιοποιηθεί. Το πρώτο ήταν για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση που είχε κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου, τον Ιούνιο του 2010. Είχε τίτλο: ‘‘Η μόνη απάντηση στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό είναι η Κοινωνική Επανάσταση’’. Υπογράφουμε ‘‘τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης και ο μετανοημένος’’. Αυτό το κείμενο μοιράστηκε στην γενική απεργία της 29ης Ιουνίου 2010 για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση από το κίνημά μας.
Τον Δεκέμβριο του ’10 βγάζουμε ένα άλλο κείμενο, το ‘‘Διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης’’. Με αυτό το κείμενο προσκαλούσαμε συντρόφισσες-ους από την Ευρώπη που ήταν μέλη οργανώσεων αντάρτικου να έρθουν μάρτυρες υπεράσπισης στην δίκη μας. Και όντως ήρθε μια συντρόφισσα πρώην κρατούμενη της RAF, της Φράξιας Κόκκινος Στρατός και ένας σύντροφος που ήταν μέλος των Μαχόμενων Κομμουνιστικών Πυρήνων του Βελγίου που το 1984 – 85 είχε πραγματοποιήσει 26 επιθέσεις, αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές, εναντίον της έδρας του ΝΑΤΟ, τραπεζών κλπ.
Ξεκινάμε το κείμενο, ‘‘Είμαστε τρείς πολιτικοί κρατούμενοι μέλη της ένοπλης οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας…’’ Και υπογράφουμε με τα ονόματά μας.
Τον ίδιο μήνα, τον Δεκέμβριο, βγάζουμε ένα άλλο κείμενο, το ‘‘Ας κάνουμε στην Ελλάδα την αρχή για μια παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση’’. Πάλι υπογράφουμε με τα ονόματά μας ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Αυτό το κείμενο είχε μοιραστεί στις γενικές απεργίες της 15ης Δεκεμβρίου 2010 και 23ης Φεβρουαρίου 2011.
Υπάρχει άλλο κείμενο, με τίτλο, ‘‘Επιστολή των τριών φυλακισμένων μελών του Επαναστατικού Αγώνα για τον ένα 1 χρόνο από την ένοπλη συμπλοκή της Δάφνης στην οποία έπεσε μαχόμενος ο επαναστάτης Λάμπρος Φούντας’’, Μάρτιος 2012. Εδώ μιλάμε για τον σύντροφο που είχε σκοτωθεί σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης για να γίνει βομβιστική επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα και είχε σκοτωθεί σε συμπλοκή με την αστυνομία.
Τον Απρίλιο του 2011, ‘‘Δήλωση των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα προς το συμβούλιο εφετών Αθηνών με την οποία αρνούνταν να παραστούν στην εξέταση της παράτασης ή μη της προφυλάκισής τους’’. Απρίλιος του 2011.
Αυτά γιατί σας τα αναφέρω; Δεν υπάρχουν δύο περίοδοι της οργάνωσης. Δεν διαλύθηκε η οργάνωση το 2010. Απλώς είχαμε αδρανοποιηθεί λόγω της σύλληψής μας. Εφόσον μας δόθηκε η ευκαιρία λόγω της αποφυλάκισής μας με το 18μηνο επιλέξαμε να βγούμε στην παρανομία και να συνεχίσουμε και όντως, η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος που εκδικάζετε εσείς είναι η συνέχιση της δράσης της οργάνωσης.
Ο ισχυρισμός περί 2 περιόδων είναι μόνο και μόνο για να κατηγορηθώ για ‘‘διεύθυνση’’, με βάση αυτό να καταδικαστώ και αυτό θα οδηγήσει και στην ισόβια κάθειρξη. Ήταν μια μεθόδευση η οποία εξακολουθεί και υπάρχει και τώρα.
Κατηγορούμαστε για 3η φορά για το ίδιο πράγμα, για 3η φορά για συγκρότηση μιας οργάνωσης η οποία δεν διαλύθηκε ούτε το ’10, ούτε το ’14. Υποθετικά για να έχει βάση αυτή η κατηγορία, πρέπει να είχαμε διαλυθεί. Δεν υπήρξε όμως διάλυση.
Και το πρωτοβάθμιο δικαστήριο (η 2η δίκη) όντως αποφάνθηκε ότι δεν υφίσταται η κατηγορία της συγκρότησης και την απέρριψε.
Όμως θα αναφέρω με ποιο σκεπτικό απέρριψαν την ένσταση για την ‘‘διεύθυνση’’.
Στη σελ.139 – είχα κάνει την ένσταση και για την κατηγορία της συγκρότηση και για αυτή της ‘‘διεύθυνσης’’ –, για την μεν συγκρότηση κάνει δεκτή την ένσταση, για την δε ‘‘διεύθυνση’’ λέει: ‘‘Να κηρυχθεί απαράδεκτη η δεύτερη ασκηθείσα κατά του ως άνω κατηγορουμένου ποινική δίωξη για το διαρκές έγκλημα της συγκρότησης τρομοκρατικής οργάνωσης για το οποίο παραπέμφθηκε να δικαστεί ενώπιον του δικαστηρίου τούτου λόγω της υφιστάμενης εκκρεμοδικίας, αντίθετα όμως για το έγκλημα της διεύθυνσης της ίδιας τρομοκρατικής οργάνωσης με το οποίο παραπέμφθηκε με το ανωτέρω βούλευμα ενώπιον του δικαστηρίου, αυτό φέρεται να τελέστηκε από τα τέλη Ιουνίου του 2012 μέχρι τις 16/7/2014, δηλαδή σε χρόνο διαφορετικό και σαφώς διακριτό του χρόνου από την 1/7/2003 μέχρι 10/4/2010’’.
Αυτό ήταν το σκεπτικό που βασίστηκε η απόρριψη της ένστασης, ότι είναι λέει διαφορετικός χρόνος. Τι όμως έχει αλλάξει;
Εγώ στις 1000 σελίδες, ειδικά στο τέλος της απόφασης του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου δεν βρήκα κάτι χειροπιαστό που να βασίζεται το δικαστήριο στο ότι ενώ με έχει απαλλάξει το Ε΄ Εφετείο Κακουργημάτων από διευθυντή, ότι ξαφνικά έγινα διευθυντής από το ’12 μέχρι το 2014. Δεν βρήκα κάτι επαρκές που να βασίζεται αυτό το πράγμα.
Ούτε καν υπάρχει υποθετικά ότι η οργάνωση έχει αλλάξει χαρακτήρα, έχει αλλάξει σύνθεση, έχει αλλάξει πολιτικό σκεπτικό, εκεί που ήμασταν αναρχικοί και απεχθανόμαστε κάθε μορφή ιεραρχίας, που αυτό έλεγε η απόφαση της 1ης δίκης που θα σας διαβάσω στη συνέχεια – αυτή ήταν η φράση που θα σας διαβάσω στην συνέχεια –, τώρα έχετε αλλάξει και αποδέχεστε την ιεραρχική οργάνωση και την αρχηγία.
Ούτε καν ότι υπάρχει άλλη γενιά. Υπήρχαν για παράδειγμα στην ιστορία οργανώσεις οι οποίες μέσα στον χρόνο και η σύνθεσή τους είχε αλλάξει, 1η γενιά Ερυθρών Ταξιαρχιών, 2η γενιά της RAF. Διαφορετικές γενιές αλλά επ’ ουδενί λέγονταν ότι αυτές οι οργανώσεις έχουν αλλάξει όχι σύνθεση, στρατηγική, πολιτικό σκεπτικό, έχουν μεταβληθεί.
Ο Επαναστατικός Αγώνας από το 2003 ως σήμερα τα ίδια λέμε, την ίδια στρατηγική έχουμε και βασικά το πιο παράδοξο είναι ότι μιλάμε για τα ίδια πρόσωπα. Δηλαδή, οι ίδιοι κατηγορούμενοι, Ρούπα, Μαζιώτης που έχουν απαλλαγεί από την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ από το 2003 ως το ’10, ξανακατηγορούμαστε από το 2012 ως το ’14 μόνο και μόνο με την επίκληση ότι είναι άλλο διάστημα.
Αλλά λέει ότι ενώ η κατηγορία της συγκρότησης είναι διαρκές έγκλημα, η ‘‘διεύθυνση’’ είναι στιγμιαία. Πού το βασίζει αυτό το πρωτοβάθμιο δικαστήριο; Γιατί είναι διαρκές έγκλημα η συγκρότηση και στιγμιαίο η ‘‘διεύθυνση’’; Γιατί; Γιατί στον αντιτρομοκρατικό αν είναι η ‘‘διεύθυνση’’ στιγμιαίο, η κατηγορία πάει μαζί, ‘‘συγκρότηση και διεύθυνση’’.
Εμείς τουλάχιστον που έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη και αυτό δεν είναι σύμπτωση, όσοι έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη έχουν κατηγορηθεί και για ‘‘διεύθυνση’’ και αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτές οι κατηγορίες πάνε μαζί, ‘‘συγκρότηση και διεύθυνση’’.
Θα μπορούσε να πει κανείς αν όλοι οι κατηγορούμενοι είχαν αναλάβει την πολιτική ευθύνη θα κατηγορούνταν και για ‘‘διεύθυνση’’; Και ποιος θα ήταν ο διευθυνόμενος; Ο υφιστάμενος στο τέλος-τέλος; Γιατί αν υπάρχει διευθυντής θα πρέπει να υπάρχει και υφιστάμενος. Δεν μπορεί να είναι όλοι διευθυντές, αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος πολύ καλά.
Η μόνη διαφορά στη δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν όσον αφορά την στρατηγική του και αυτό το έχουμε πει στα δικαστήρια. Αλλά αυτό δεν αφορά το χρονικό διάστημα στο οποίο βασίζεται εκ νέου η κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’.
Είχαμε διαφορετική στρατηγική από το 2003 ως το 2007. Χτυπούσαμε στόχους που είχαν σχέση με τον πόλεμο κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’, π.χ. η αμερικάνικη πρεσβεία, π.χ. τα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων (απευθυνόμενος εδώ προς τους δικαστές) φυσικά, είστε συνένοχοι και συνεργοί στον πόλεμο κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’ με τις αντιτρομοκρατικές διατάξεις, την αστυνομία, τον πρώην υπουργό Δημόσιας Τάξης Βουλγαράκη, ή χτυπούσαμε τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της τότε κυβέρνησης Καραμανλή, π.χ. επιθέσεις στα υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας.
Από το ’09 και μετά, η αιχμή της στρατηγικής μας είναι η οικονομική κρίση. Αυτή είναι η μόνη διαφοροποίηση όσον αφορά την δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Δεν υπάρχει καμία ταύτιση με το σκεπτικό αυτό απ’ όταν συλληφθήκαμε το ’10 και μετά. Αυτό είναι ένα ψέμα, μια αλχημεία για να προσθέσουν εκ νέου κατηγορίες και ποινές και να φθάσει μέχρι την ισόβια κάθειρξη.
Θα αναφερθώ λίγο στο τι λέει η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου στο τέλος, για το ότι με καταδικάζει για την ‘‘διεύθυνση’’, στην οποία δεν αναφέρεται κάποιο γεγονός το οποίο αποδεικνύει ως τεκμήριο στο ότι εγώ έγινα ‘‘διευθυντής’’ από το 2012 και μετά. Βασίζεται απλώς σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Λέει στην σελ. 961 ότι εγώ ‘‘κατά την εκδίκαση της υπόθεσης που είναι κατά-χωρημένες στα πρακτικά – οι δηλώσεις μας – αλλά κατά την απολογία του προέβαλε εμμέσως πλην σαφώς την ηγετική του ιδιότητα στην εν λόγω οργάνωση αναλαμβάνοντας εκτός από την ποινική και την πολιτική ευθύνη εγκληματικών πράξεων για λογαριασμό της οργάνωσης, ενέργεια στην οποία οπωσδήποτε – προσέξτε εδώ – οποιοδήποτε μέλος προβαίνοντας και σε πολιτικές αναλύσεις και ερμηνείες για την νομιμοποίησή τους’’.
Το πρώτο είναι ότι εγώ δεν ανέλαβα καμία ποινική ευθύνη. Αυτό σας το είπα από την πρώτη συνε-δρίαση. Εγώ δεν είπα ότι ήμουν στην Τράπεζα της Ελλάδας όπως και στην πρώτη δίκη – η κυρία πάρεδρος μπορεί να σας το επιβεβαιώσει – δεν αναφέρθηκε κανένας μας που αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη αν ήμασταν στην ενέργεια των δικαστηρίων, στην αμερικάνικη πρεσβεία, σε οποιαδήποτε από τις 16 ενέργειες, Δεν είπε κανένας που ήταν. Άρα αυτό είναι καταφανώς ψέμα.
Όσον αφορά την πολιτική ευθύνη γιατί εδώ γίνεται ένας συσχετισμός, αυτό που σας είπα και προηγουμένως, ότι όποιος αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη γίνεται ‘‘διευθυντής’’, προϊστάμενος. Υποθετικά όμως, ακόμα και αν υπήρχε μια ιεραρχική οργάνωση, μια ιεραρχία σε μια οργάνωση, σημαίνει ότι όποιος είναι απλό μέλος δεν αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη; Το σωστό είναι να αναλάβει και ο ‘‘διευθυντής’’ και το απλό μέλος.
Αυτό είναι μια εικασία και μια αυθαιρεσία που βγάζει ο δικαστής από το κεφάλι του. Ακόμα και υποθετικά μιλώντας, σε μια ιεραρχική οργάνωση που υπάρχουν αρχηγοί κάποιοι που διατάζουν και κάποιοι εκτελούν δεν σημαίνει ότι μόνο ο ‘‘διευθυντής’’ ή ο αρχηγός θα πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη αλλά και αυτός που είναι απλό μέλος. Γιατί αυτό είναι το πολιτικά και ανθρωπίνως αξιοπρεπές κατά την δική μου άποψη.
Υπάρχουν όμως και άλλα αντιφατικά στην απόφαση. Λέει στη σελ.960, ‘‘η εν λόγω οργάνωση διέθετε εν τοις πράγμασι ηγετική ομάδα η οποία οπωσδήποτε δεν φέρει κάποιον τίτλο ούτε της έχει απονεμηθεί κάποιο αξίωμα δεδομένου ότι στο εσωτερικό της δεν υφίσταται οποιαδήποτε μορφή ιεραρχικής εξάρτησης’’.
Δηλαδή λέει ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει ιεραρχία στο εσωτερικό του Επαναστατικού Αγώνα. ‘‘Αντίθετα λέει η άσκηση της διεύθυνσης – προσέξτε εδώ σύλληψη, ότι θέλουμε λέμε –, αντίθετα η άσκηση της διεύθυνσης στην οργάνωση αυτή από ένα ή περισσότερα μέλη της αναδεικνύεται και επιβάλλει τρόπο τινά ως εκ της προσωπικότητας και της δυναμικότητάς του, του ριψοκινδύνου του χαρακτήρα τους – εμένα εννοεί δηλαδή – ως προς την ανάληψη του κινδύνου, της ιδεολογικής επάρκειάς τους, του χρόνου ένταξης, εάν είναι παλιά ή νέα μέλη’’. Δηλαδή από την μία λέει, ότι δεν υπάρχει ιεραρχία αλλά υπάρχει ‘‘διεύθυνση’’ επειδή είσαι παλιός, επειδή έχεις ιδεολογική συγκρότηση, επειδή ξέρεις να μιλάς, επειδή είσαι ριψοκίνδυνος.
Αλλά όποιον ρωτήσετε έξω απλό πολίτη και του πείτε, τι είναι ρε μεγάλε ο αρχηγός, τι σημαίνει διεύθυνση ή αρχηγία, θα σας πει, αρχηγός είναι αυτός που διατάζει και λέει στους άλλους τι να κάνουν. Εδώ που υπάρχει αυτό; Υπήρχε κανένα τεκμήριο που να λέει, κάποιος που να πει ότι εγώ δεχόμουν διαταγές από τον Μαζιώτη; Ή από την Ρούπα; Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα.
Και προσέξτε, επειδή στην απόφαση αναφέρει την απόφαση του Ε΄ Εφετείου Κακουργημάτων που έκανε την δίκη που λέει ‘‘δεν δεσμευόμαστε από την απόφαση του Ε΄ Πενταμελούς’’. Δεν είπε κανείς ότι πρέπει να δεσμευτεί αλλά είναι βλάκες οι συνάδελφοί σας του Ε΄ Πενταμελούς. Και το λέω αυτό όχι για να προσβάλω εσάς και τους συναδέλφους σας. Αλλά θα διαβάσω τι έλεγε και η πρόταση του κ. Λιόγα, του εισαγγελέα της 1ης δίκης αλλά και την απόφαση του δικαστηρίου που κάνει δεκτό την πρότασή του. Λέει ο κ. Λιόγας στην σελίδα 1004, μιλάει για την ‘‘διεύθυνση’’: ‘‘Από κανένα στοιχείο της δικογραφίας δεν προέκυψε κατά την γνώμη μου η βασιμότητα της κατηγορίας αυτής, της καθοδηγητικής θέσης δηλαδή των τριών πρώτων κατηγορουμένων στην δομή της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα, της αρχηγίας τους, της διεύθυνσής τους ιδιότητες που πρώτα απ’ όλα προϋποθέτουν και απαιτούν αποφασιστικές αρμοδιότητες’’.
Αυτό που σας είπα, κάποιος που διατάζει και οι άλλοι εκτελούν. Γιατί η αρχηγία, η ‘‘διεύθυνση’’ αυτό τον διαχωρισμό έχε, κάποιοι που διατάζουν και κάποιοι που εκτελούν.
‘‘Αντίθετα προέκυψε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν μια αναρχική τρομοκρατική οργάνωση της οποίας τα μέλη εύλογο είναι εκ πεποιθήσεως ότι απεχθάνονται κάθε μορφής ιεραρχική εξάρτηση όπως οι ίδιοι οι πρώτοι τρεις κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν. Η έλλειψη άλλωστε ιεραρχικής δομής προκύπτει από αυτές τις ίδιες υποκλαπείσες τηλεφωνικές συνομιλίες των κατηγορουμένων’’.
Εδώ ο εισαγγελέας επικαλείται μια συνομιλία υποκλαπείσα που λέει – αυτός επικαλείται, εμείς δεν αναγνωρίζουμε καμιά τηλεφωνική συνομιλία –, όπου λέει ότι από την συνομιλία μεταξύ τους αποδεικνύεται η αρχή της συναπόφασης και όχι της αρχηγίας.
‘‘Γι’ αυτό το λόγο θα προτείνω την απαλλαγή των τριών πρώτων κατηγορουμένων από το συγκεκριμένο αδίκημα. Η έλλειψη άλλωστε ιεραρχικής δομής στον Επαναστατικό Αγώνα δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι τα μέλη της είναι όλα ίδια, ότι όλα κάνουν τις ίδιες δουλειές, καθώς και ότι η γνώμη τους μετράει το ίδιο. Όμως λέει το κάθε μέλος έχει την δική του προσωπικότητα, τις δικές του δεξιότητες, την δική του εμπειρία, τα δικά του προσόντα. Τα διαφορετικά όμως αυτά καθήκοντα δεν μπορούν να ιεραρχηθούν και να καταστήσουν, να αναγορεύσουν, το μεν μέλος αρχηγό, το δε άλλο υφιστάμενο. Ούτε βέβαια μπορούν να ανατρέψουν όσα σας ανέφερα στην αρχή’’.
Τα ίδια ακριβώς λέει στην σελ.1277 η απόφαση του δικαστηρίου. Που λέει πανομοιότυπα ότι:
‘‘ Όπως με πληρότητα και ορθή αξιολόγηση εκτίθεται στην εισαγγελική πρόταση, στην οποία και το δικαστήριο αναφέρεται κατά κύριο λόγο για το ζήτημα αυτό, δεν προέκυψαν αποδεικτικά στοιχεία ικανά για την στήριξη της εν λόγω κατηγορίας.
Ειδικότερα δεν προέκυψε ότι οι τρείς αυτοί κατηγορούμενοι είχαν καθοδηγητική θέση στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας ούτε αποφασιστικές αρμοδιότητες δεσμευτικές για τα λοιπά μέλη. Αντίθετα μάλιστα προέκυψε ότι η εν λόγω οργάνωση είχε ως μέλη της πρόσωπα του λεγόμενου αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου που απεχθάνονται κάθε μορφή ιεραρχικής οργάνωσης. Επί αυτά τα δεδομένα πρέπει οι τρεις πρώτοι κατηγορούμενοι να κηρυχθούν αθώοι της προκειμένης αποδιδόμενης σ’ αυτούς αξιόποινης πράξεως της διεύθυνσης τρομοκρατικής οργάνωσης’’. Σας παραδίδω αυτό το απόσπασμα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τώρα τι άλλαξε από το ’12 και μετά; Δεν είμαι πια αναρχικός δηλαδή; Έχω γίνει τι; Κάποιος ο οποίος πλέον πιστεύει στην αρχηγία, στην ‘‘διεύθυνση’’; Ότι πρέπει να είμαι αρχηγός, προϊστάμενος; Τι άλλαξε εδώ πέρα; Απολύτως τίποτα!
Το πρώτο δικαστήριο έκανε μια άλλη αλχημεία που είχε σχέση πάλι με την ανάληψη ευθύνης αλλά και κυρίως με την υπεράσπιση των ενεργειών της οργάνωσης.
Επειδή τότε το δικαστήριο απέρριψε την αρχηγία και την ‘‘διεύθυνση’’ έπρεπε να βρει έναν τρόπο νομικό, να στέκει έτσι ώστε να μας καταδικάσει για όλες και για τις 16 ενέργειες τη στιγμή που οι δράσεις, οι φυσικοί αυτουργοί ήταν άγνωστοι, άρα έπρεπε να καταδικάσει για τις 16 ενέργειες αυτές, αυτούς που είχαν αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Και πώς το έκανε αυτό;
Αφού απέκλεισε την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’, με πρόταση πάλι του κ. Λιόγα η μέθοδος ήταν η απλή συνέργεια και ψυχική συνδρομή. Νομικά αυτό ήτανε.
Ούτε βέβαια αποδείχθηκε αυτό το πράγμα γιατί σύμφωνα με τον νόμο και με άλλες αποφάσεις δικαστηρίων – έχω επικαλεστεί το εφετείο για την υπόθεση ΕΛΑ που έλεγε ότι ακόμα και η απλή συνέργεια και η ψυχική συνδρομή θα πρέπει να στηρίζονται σε πράξεις –, ούτε τώρα, ούτε το πρώτο δικαστήριο είχε επικαλεστεί συγκεκριμένες πράξεις, αλλά είπε το εξής:
Εφόσον αναλάβατε την πολιτική ευθύνη, εφόσον εγώ και η Ρούπα ειδικά στο πρώτο στάδιο (της β΄ δίκης) που ήμασταν παρόντες πριν βγούμε στην παρανομία – στο πρώτο στάδιο που ήταν οι μάρτυρες του κατηγορητηρίου – και είχαμε τοποθετηθεί για μία προς μία όλες τις ενέργειες της οργάνωσης και τις είχαμε πολιτικά υπερασπιστεί, άρα ‘‘αυτοδικαίως’’ αφού τις υπερασπιστήκατε, άρα υπήρξε ψυχική συνδρομή και απλή συνέργεια στους φυσικούς δράστες. Αυτό ήταν το επιχείρημα.
Εδώ τώρα όμως η κ. Κλάπα και οι συνάδελφοί σας πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Όπως λέει και στη σελ. 962 η απόφαση όντως εγώ υπερασπίστηκα την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Και εμφανίζεται πάλι εκεί ο συσχετισμός μεταξύ ανάληψης πολιτικής ευθύνης, υπεράσπισης και ‘‘διεύθυνσης’’. Εδώ τώρα δεν αρκούσε η απλή συνέργεια και η ψυχική συνδρομή. Έπρεπε να καταδικαστώ ως ‘‘διευθυντής’’ για να μου ρίξει ισόβια. Αυτή ήταν η μεθόδευση και η αλχημεία σε αυτή την περίπτωση. Αλλά δικαστές είμαστε, ό, τι θέλουμε λέμε, ποιος μας ελέγχει στο τέλος – τέλος. Γιατί αυτό έγινε στην πραγματικότητα.
Θα επαναλάβω όμως αυτό που είπα και στην πρώτη συνεδρίαση. Ότι στην πραγματικότητα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύουν και δεν υπάρχει κανένα τεκμήριο ότι ενώ εγώ με επίσημη βούλα του κράτους απαλλάχθηκα από την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ από το 2003 ως το 2010, έγινα ‘‘διευθυντής’’ από το ’12 και μετά.
Το θέμα είναι ότι εγώ έπρεπε να κατηγορηθώ για να μου επιβληθούν παραπάνω χρόνια φυλακή και όντως καταδικάστηκα για την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ και έφαγα το ανώτερο, 20 χρόνια, και με αυτό και μέσω της συναυτουργίας και του ‘‘επιτελικού ρόλου’’ και του ριψοκίνδυνου του χαρακτήρα, ότι έχω ιδεολογική επάρκεια και ότι έπρεπε να δίνω και καθοδηγητικές εντολές σε άλλους φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ήσουνα (εγώ δηλαδή) και στην Τράπεζα της Ελλάδας στο συγκεκριμένο σημείο και αφού ανέλαβα ψευδώς και την ποινική ευθύνη, άρα ισόβια εφόσον τραυματίστηκαν ελαφρά και 2 σεκιουριτάδες. Αυτό ήταν στην πραγματικότητα το νόημα της μεθόδευσης αυτής.
Το πραγματικό γεγονός όμως είναι το εξής: Ότι εμείς δεν παραδοθήκαμε στη φυλακή, επιλέξαμε να φύγουμε, να περάσουμε στην παρανομία και να συνεχίσουμε την δράση μας. Αυτό ήταν το επίδικο. Η απόφαση της ισόβιας και να ξανακατηγορηθούμε ως ‘‘διευθυντές’’ ήταν ο δρόμος και ο τρόπος έτσι ώστε να μας προστεθούν χρόνια φυλακή και να φθάσουμε μέχρι την ισόβια.
Και δεν είναι τυχαίο ότι κατηγορούμαστε για τρίτη φορά οι ίδιοι άνθρωποι, ότι συγκροτήσαμε τρίτη φορά τον Επαναστατικό Αγώνα, ότι ακόμα και τώρα που έχει συλληφθεί η Ρούπα, ότι μέχρι τον Αύγουστο του 2017 – μας έχει έρθει χαρτί – ότι βρέθηκε ένα αυτοκίνητο με εκρηκτικά και τα κατέχουμε τώρα μέσα από την φυλακή. Έχουμε κατοχή εκρηκτικών μέσα από την φυλακή.
Τρίτη φορά κατηγορούμαστε για το ίδιο πράγμα τα ίδια πρόσωπα. Όποιος το ακούσει αυτό το πράγμα, θα πει ότι αυτά είναι παραλογισμοί.
Και παρ’ όλα αυτά υπάρχει η αντίφαση ότι ενώ δεν ξανακατηγορούμαστε για συγκρότηση απομένει η ‘‘διεύθυνση’’. Πόσες φορές θα ξανακατηγορηθούμε για το ίδιο πράγμα;
Το πρόβλημα είναι αυτό: Είσαστε αμετανόητοι; Εξακολουθείτε να πιστεύετε τα ίδια πράγματα; Εξακολουθείτε να υπερασπίζεστε την δράση της οργάνωσης; Όχι μόνο δεν παραδοθήκατε αλλά συνεχίσατε κιόλας. Άρα η ποινική σας μεταχείριση θα πρέπει να είναι πιο αυστηρή.
Αυτό είναι το νόημα το να ξανακατηγορούμαστε για τα ίδια πράγματα, για την ‘‘διεύθυνση’’ για να φθάσουμε να τρώμε την εσχάτη των ποινών.
Πρόεδρος: (απευθυνόμενος προς τη Ρούπα). Θα τοποθετηθείτε επ’ αυτού;
Ρούπα: Επ’ αυτού, επί της ‘‘διεύθυνσης’’.
Εισαγγελέας: Δεν κατηγορείστει γι’ αυτό.
Ρούπα: Δεν κατηγορούμαι. Δεν μπορώ να μιλήσω λίγο;
Πρόεδρος: Α, ναι, εσείς είστε για τα πλημμελήματα.
Ρούπα: Το ξέρω. Λίγα πράγματα θα πω.
Πρόεδρος: Δεν σας αφορά.
Ρούπα: Να σας πω κάτι. Εδώ πέρα δεν δικάζομαι για ‘‘διεύθυνση’’ αλλά το ζήτημα αυτό……Πρόεδρος: Έχει γίνει κατανοητό από το δικαστήριο.
Ρούπα: ‘Ένα πράγμα θέλω να πω, ένα πράγμα να επισημάνω.
Πρόεδρος: Δικονομικά δεν δικαιούστε αλλά είμαστε δικαστήριο, μια φράση μόνο.
Δικηγόρος: Επειδή εγώ δεν θα μιλήσω, ας μιλήσει.
Πρόεδρος: Όχι, μετά τον κ. εισαγγελέα. Δεν μιλάτε εσείς τώρα.
Δικηγόρος: Ναι, εντάξει δεν θα μιλήσω. Εγώ όμως θα μίλαγα για τον κ. Μαζιώτη.
Ρούπα: Μια επισήμανση να κάνω για το ζήτημα της ‘‘διεύθυνσης’’, ναι αυτό δεν το έχω εδώ αλλά περιμένω και άλλο δικαστήριο με την απόπειρα απόδρασης και εκεί πάλι ‘‘διευθύντρια’’ είμαι.
‘‘Διευθύντρια’’, ξανά συγκρότηση, ξανά ‘‘διεύθυνση’’. Η δίκη αυτή αφορά μια κατηγορία η οποία έρχεται και ξανάρχεται. Και στο πρωτόδικο (για την Τράπεζα της Ελλάδας) δικάζομαι και εγώ γι’ αυτό. Απλά πρέπει να πω κάτι γιατί στην ουσία είναι ίδια υπόθεση. Το για ποιο λόγο βρίσκομαι πρωτόδικα να δικάζομαι για τα κακουργήματα, έρχομαι στο εφετείο για τα πλημμελήματα, θα ξανακάνω ένα εφετείο για το κακούργημα κλπ, είναι άλλο θέμα.
Αλλά πρέπει να κάνω μια επισήμανση η οποία έχει να κάνει με το εξής: Συγκρότηση και διεύθυνση σε σχέση με μια οργάνωση είναι πράγματα αλληλένδετα και δεν διαχωρίζονται. Δηλαδή εδώ μιλάς για συγκρότηση μιας οργάνωσης σαν οντότητα και συμπεριλαμβάνεις και την δομή της. Η δομή της εφόσον είναι ιεραρχική ή δεν είναι ιεραρχική στην αρχή της, θα πρέπει να παραμείνει η ίδια. Δηλαδή εφόσον αναγνωρίζει το δικαστήριο ότι δεν υφίσταται συγκρότηση γιατί συγκροτήθηκε μια φορά το 2003 και δεν επανασυγκροτήθηκε, δεν μιλάει κανένα δικαστήριο για διάλυση της οργάνωσης…..
Πρόεδρος: Το ανέπτυξε ο κ. Μαζιώτης αυτό. Το δικαστήριο γνωρίζει, δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβετε Ρούπα; Δεν επαναλαμβάνω, λέω κάτι επιπλέον. Το επιπλέον είναι η αντίφαση ανάμεσα στο να αναγνωρίζεται ότι όχι, δεν διαλύθηκε η οργάνωση και συνεχίζει, είναι ίδια, είναι διαρκές που λέτε και εσείς η πράξη της συγκρότησης από το 2003 μέχρι σήμερα και εσαεί και πάμε παραπέρα, παράλληλα όμως για την ίδια οργάνωση μιλάς για άλλη δομή αλλά στην πραγματικότητα αν θέλεις να είσαι ακριβής και ότι πρέπει να επανεξετάσεις την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ θα πρέπει να πεις ότι όχι, δεν μιλάμε για την ίδια οργάνωση. Μιλάμε για άλλη οργάνωση. Αυτή διαλύθηκε. Έχω στοιχεία ότι διαλυθήκατε και ξανασυγκροτηθήκατε τότε, οπότε το επαναξετάζουμε.
Μαζιώτης: Θέλω να συμπληρώσω κάτι κ. πρόεδρε.
Πρόεδρος: Μα ολοκληρώσατε. Τι άλλο να πείτε; Τα έχετε καλύψει όλα. Μιλάτε με τρόπο σαν έχετε αμφιβολίες για την εφυΐα των μελών της σύνθεσης. Εγώ αυτό εισπράττω αυτή την στιγμή.
Μαζιώτης: Να μας κατηγορείτε για ‘‘προκατάληψη’’, εντάξει, όχι ότι έχουμε αμφιβολία για την εφυΐα σας.
Πρόεδρος: Το δικαστήριο πάντως δεν είναι προκατειλημμένο κατά κανενός. Συνεχίστε.
Μαζιώτης: Εντάξει. Επειδή όπως και στο πρωτοβάθμιο θεωρώ ότι και εσείς θα απορρίψετε την ένσταση και θα πείτε ότι ‘‘θα δούμε τι θα προκύψει από την εξέλιξη της διαδικασίας’’ – αυτό είπε και το πρωτοβάθμιο –, σας λέω ότι γι’ αυτό το πράγμα θα πρέπει να υπάρχει ένα πραγματικό περιστατικό και ένα τεκμήριο που να λέει κάποιος ότι εγώ είμαι αρχηγός. Πρέπει κάποιος να με κατονομάζει, ότι εγώ δεχόμουν διαταγές απ’ αυτόν. Ότι αυτός όντως είναι ‘‘διευθυντής’’ από το 2012 και μετά. Εσείς πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αυτό το πράγμα;
Να υπάρξει τεκμήριο που να λέει ότι έχω γίνει αρχηγός. Γιατί θα πείτε ότι θα εξετάσουμε 100 μάρτυρες οι οποίοι δεν θα πούνε τίποτα σε σχέση με το αν είμαι ‘‘διευθυντής’’ ή όχι. Αυτά περί ‘‘διεύθυνσης’’ ήταν αυθαίρετη ερμηνεία του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου.
Θα σας πω και κάτι άλλο και αυτό αν θέλετε το πιστεύετε. Επειδή είχαμε κάποιους θερμούς διαλόγους στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο – σε κάποιες στιγμές δεν ήταν ήρεμη η διαδικασία – επειδή ήθελαν να κάνουν μια fast track διαδικασία σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και αν δεν ήταν η αποχή των δικηγόρων του 2015 θα τελείωνε ακόμα πιο γρήγορα – υπήρχε ένα θέμα δεκαοκτάμηνου γι’ αυτό βιαζόντουσαν να τελειώσουν – όταν σε μια συνεδρίαση τελείωσε η διαδικασία και δεν έγραφε η γραμματέας, στη μέση της δίκης όταν ήταν ακόμα το στάδιο που κατέθεσαν μάρτυρες του κατηγορητηρίου, ρωτάω προς την έδρα, κυρίως προς την κ. εισαγγελέα, γιατί βιάζεστε τόσο πολύ να τελειώσετε, θα πάρετε προαγωγή;
Και μου απαντάει ετοιμόλογη, θα πάρετε και εσείς προαγωγή κ. Μαζιώτη.
Εγώ το εξέλαβα ότι ήταν σαφές από την αρχή της διαδικασίας ότι ήταν δεδομένο ότι θα καταδικαστώ ως ‘‘διευθυντής’’. Αυτή ήταν η προαγωγή που μου έλεγε η κ. Παντελάκη (εισαγγελέας του πρωτοβάθμιου).
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εξομολόγηση μιας Γυναίκας, ΠΙΛΌΤΟΥ,
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Η μυική δυστροφία την κρατά μακριά από το να ανακαλύψει τον κόσμο – Εκείνη όμως τον ζωγραφίζει [video]](https://images.newsnowgreece.com/112/1129090/i-myiki-dystrofia-tin-krata-makria-apo-to-na-anakalypsei-ton-kosmo--ekeini-omos-ton-zografizei-video-1-124x78.jpg)
