ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Μπροστά στον φόβο του θανάτου...

Στέφανος Μαντζαρίδης 

Όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό περίεργες σκέψεις εισβάλουν στον εγκέφαλο μου. Σκέψεις πρωτόγνωρες, σκέψεις που ως τώρα δεν με είχαν απασχολήσει ποτέ, σκέψεις που αναστατώνουν τους νευρώνες μου και απειλούν να γκρεμίσουν λες και είναι πύργος από τραπουλόχαρτα όλα όσα πίστευα πως έχω βάλει σε τάξη στη ζωή μου Για πρώτη φορά στη ζωή μου αναρωτιέμαι τι μορφή να έχει ο θάνατος. Τι αναρωτιέμαι δηλαδή, τρομάζω κανονικά! Ποιες μπορεί να είναι οι τελευταίες σου σκέψεις πριν σε πάρει ο θάνατος από το χέρι και αρχίσει να στροβιλίζεται μαζί σου στο άπειρο οδηγώντας τα βήματα σου στον τελευταίο αυτόν χορό. Είναι αλήθεια πως περνάει από μπροστά από τα μάτια σου ολόκληρη η ζωή σου τις στιγμές εκείνες σαν μια παλιά ταινία του κινηματογράφου με εσένα πρωταγωνιστή; Κι αν ναι, τι γεύση θα σου αφήσει η ζωή σου; Θα έχει τελικά γλυκό άρωμα ή θα νιώθεις πως σου δόθηκε ένα τεράστιο δώρο που εσύ απλά το καταχώνιασες σε ένα σεντούκι και το χαράμισες; Θα παραλύσεις από τον φόβο ή απλά θα νιώθεις γαλήνη και λύτρωση; Θα είναι σαν να σε παίρνει από το χέρι ο Μορφέας και σε οδηγεί στη χώρα του ύπνου ή θα είναι σαν να πνίγεσαι, σαν να βυθίζεσαι στα βάθη των ωκεανών, εκεί που δεν έχει βρεθεί ποτέ ξανά ανθρώπινη ψυχή, δίχως να μπορείς πια να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με αέρα;

Θέλεις να είναι τα χρόνια που γίνονται όλο και βαρύτερα στην πλάτη μου, θέλεις όλα εκείνα τα γκρίζα που συμβαίνουν στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια, θέλεις όλα αυτά μαζί κι άλλα τόσα που δεν μπορώ καν να φανταστώ, η ουσία είναι πως ώρες ώρες πραγματικά νιώθω πως στερεύει η ανάσα μου στη σκέψη και μόνο της συνάντησης με ένα πρόσωπο που μέχρι τώρα με είχε απασχολήσει μονάχα ακαδημαϊκά, του αξιότιμου ''κυρίου Θανάτου''...

Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει τι είναι χειρότερο από τα δυο, ο θάνατος αυτός καθαυτός ή ο φόβος του θανάτου; Τι από τα δυο θα προτιμούσα, έναν γρήγορο κι ανώδυνο τέλος που όμως δεν θα μου δώσει την ευκαιρία να αποχαιρετήσω όλα εκείνα που αγάπησα με περίσσιο πάθος στην πορεία του βίου μου ή ένας αργό και βασανιστικό που όμως θα μου χαρίσει περισσότερες στιγμές με τους ανθρώπους μου;

Σε μεταφυσικά πράγματα έχω πάψει να πιστεύω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Θρησκείες και άλλες συναφείς ανησυχίες έχουν αραχνιάσει σε μια γωνιά του μυαλού μου, άχρηστες και αχρησιμοποίητες για αιώνες ολάκερους... Ούτε λοιπόν σε δεύτερες ευκαιρίες σε κάποια άλλη διάσταση πιστεύω ούτε και σε Θεούς και δαίμονες. Είμαι πεπεισμένος πως όλα τελειώνουν εδώ. Πως όσο κι αν το θέλεις, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως μετά το τέλος. Πως υπάρχει για όλους μας ένας τερματικός σταθμός που όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουμε τον συρμό...

Κι όλα εκείνα που αφήνουμε πίσω μας; Τα παιδιά μας, οι φίλοι μας, οι αναμνήσεις μας; Όλα εκείνα που χάραξαν ανεξίτηλα το στίγμα του πάνω στην ψυχή μας; Χάνονται; Σβήνουν έτσι απλά απ' τον σκληρό μας δίσκο; Και το μόνο που απομένει τελικά είναι τα συναισθήματα που γεννήσαμε με τον τρόπο που ζήσαμε στους ανθρώπους γύρω μας και οι μνήμες που αφήσαμε πίσω μας;

Είναι τελικά αυτό η αθανασία; Οι μνήμες που αφήνουμε πίσω μας φεύγοντας είναι ο παράδεισος ή η κόλαση μας, η αιωνιότητα μας; Ποιος άραγε να ξέρει, ποιος θα μπορούσε να μας πει;

Πηγή: enfo.gr

http://sioualtec.blogspot.gr/2018/04/blog-post_6.html