ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η Άνοιξη - ένα διήγημα του Κωνσταντίνου Τζέκη

Δειλά-δειλά, μετά τις χειμωνιάτικες βροχές, η αμυγδαλιά μας προειδοποίησε πρώτη και σε συνέχεια ο οργασμός της φύσης, ότι και φέτος, ήρθε επιτέλους η Άνοιξη. Μαζί της, μας δημιουργούν

αισθήματα αναγέννησης και ελπίδας, οι φουσκοδεντριές των  οπορωφόρων δένδρων,  το ξάφνιασμα του κότσυφα, που προετοιμάζεται για το ταξίδι του, ποιος ξέρει που, ενώ σε λίγο θα χαμογελάσουν οι έρημες χελιδονοφωλιές, θα χτυπήσουν τα σήμαντρα των φωλιών του πελαργού στο καμπαναριό , ο κούκος κρυμμένος στα παχιά άνθη της βιαστικής κερασιάς και το αηδόνι, που υμνεί με την κελαριστή φωνή του την επιστροφή της Περσεφόνης, στη γη, από τη σκοτεινιά του Άδη.

Και είναι κάτι νύχτες, γλυκές και μεθυσμένες, απ’ τα πρώιμα αρώματα, που έκρυβε η φύση στο σφραγιστό ταγάρι της, ολάκερο το χειμώνα.

Και είναι κάτι κοπέλες, που ξεπροβάλουν απ’ τις γωνίες ντυμένες ανάλαφρα, βιαστικά ανθισμένες κι’ αυτές, σαν τις τρελές αμυγδαλιές.

Και είναι κάτι δειλινά, μαβιά και τουρκουάζ  πλεγμένα με ότι χρώμα εμπνεύσθηκε ο χρωστήρας του καλύτερου ζωγράφου, στο σύμπαν.

Και είναι και κάτι ψυχές, που διαισθάνονται και οσμίζονται την Άνοιξη, αλλά δυστυχώς και άλλες, που περνούν μακρά περίοδο κρύου χειμώνα. Με τα κλαριά τους ανίκανα να θρέψουν λουλούδια και πράσινα φύλλα, σαν τα ξερά κλωνάρια της αφρόντιστης  ακακίας, στο μετερίζι του γκρεμού.

 Και είναι και κάποιοι ξενέρωτοι,  «τυφλοί τα τ’ ώττα τον τε νουν τα τ’ όμματα», που επιμένουν να μας κρατούν δεμένους, με βουλωμένα αυτιά και παρωπίδες, στα ξάρτια του Οδυσσέα, για να μην ακούσουμε τις σειρήνες, με τη μορφή του βόμβου της μέλισσας, καθώς μας πλησιάζει, να γευτεί το μπουμπούκι, που πρόωρα κρεμάσαμε στο πέτο μας.

Εμπρός, λοιπόν, η φύση μας καλεί, να αναζωογονηθούμε, σαν την Άνοιξη, να ντυθούμε, με όλα τα χρώματα της ίριδας και να τρέξουμε, στα πράσινα λιβάδια.

Μας καλεί, να προτάξουμε την ελπίδα και το όνειρο στις αξίες της ζωής μας και όχι τη μιζέρια και την κακομοιριά.

Μας καλεί, να ξαναγεννηθούμε, σαν το ταπεινό χαμομήλι, που το πατούν συνεχώς και αυτό σε πείσμα όλων των δυσμενών στοιχείων, που το καταπιέζουν ξανανθίζει ευωδιαστό και ανεμίζει στο πρωινό αεράκι της Άνοιξης.

Εμπρός λοιπόν… του Κωνσταντίνου Τζέκη 
_
bloko