2018-04-22 22:44:20
Αναδείχθηκε νικητής σε έναν από τους πιο ακραίους μαραθωνίους - «Έκαιγαν τα ρουθούνια μου στους -33 βαθμούς Κελσίου» λέει ο γιατρός που εργάζεται στην Αγγλία και έφυγε από την Ελλάδα γιατί δεν άντεχε τη νοοτροπία
Yπάρχουν αρκετές εκφράσεις κλισέ στη δημοσιογραφία, όπως η δύναμη ψυχής και οι απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπου, που χρησιμοποιούνται κατά κόρον. Στην περίπτωση, όμως, του Αργύρη Παπαθανασόπουλου, ενός 46χρονου Έλληνα γιατρού, δεν ακούγονται υπερβολικές, καθώς αντικατοπτρίζουν πραγματικά αυτό που πέτυχε.
Ο Παπαθανασόπουλος το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, όχι μόνο τόλμησε να τρέξει στο Μαραθώνιο του... Βόρειου Πόλου, αλλά κατάφερε να τερματίσει πρώτος, καλυμμένος από πάγο και κρατώντας την ελληνική σημαία, σε μία εικόνα που συγκλονίζει τον κάθε Έλληνα που τη βλέπει.
Ο καταπληκτικός αυτός δρομέας, που έχει τρέξει στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου, όπως την έρημο Σαχάρα, την Παταγονία, το Μπουτάν και την Κοιλάδα του Θανάτου στις ΗΠΑ, τερμάτισε σε 4 ώρες 34 λεπτά 36 δευτερόλεπτα, σχεδόν μισή ώρα νωρίτερα από τον Μολδαβό Ντμίτρι Βολόσιν (5:03:26) και τον Αυστραλό Ντέιβιντ Φιλντ (5:03:34).
Το Gazzetta Weekend Journal βρήκε τον Αργύρη στα νησιά Svarbalt, που είναι μέσα στον Αρκτικό Κύκλο και τελευταίος σταθμός πριν από το Βόρειο Πόλο, στο ταξίδι της επιστροφής στη Μεγάλη Βρετανία όπου ζει και εργάζεται. και μας μίλησε για τις πολικές θερμοκρασίες στη διάρκεια του αγώνα που έφτασαν ως και τους -37 βαθμούς Κελσίου, για την Ελλάδα που δεν τον κρατούσε πλέον και έφυγε μόνιμα το 2008, αλλά και για την Ελλάδα την οποία δόξασε στον τερματισμό, κρατώντας τη γαλανόλευκη και ξεσπώντας σε λυγμούς.
Από απλός Μαραθωνοδρόμος, νικητής στο Βόρειο Πόλο
Στην αρχή της κουβέντας μέσω της διαδικτυακής κλήσης, ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος έκανε ένα φλας μπακ στη ζωή του, αναλύοντας πως ξεκίνησε να τρέχει. «Ασχολούμαι από την ηλικία των 14 χρονών με το τρέξιμο και από τα 18 ως τα 23 ήταν η καλύτερη εποχή, με συμμετοχές σε πολλούς αγώνες και με καλύτερο χρόνο τα 2.38 στο Μαραθώνιο. Αλλά ένας τραυματισμός το 1994 ουσιαστικά μου απαγόρεψε να συνεχίσω το εντατικό τρέξιμο και με ανάγκασε να στραφώ στο ορειβατικό σκι. Το 1998 όταν και επέστρεψα στην Ελλάδα μετά τις σπουδές μου, μπήκα στην Εθνική ομάδα του ορειβατικού σκι και για τρία χρόνια συμμετείχα σε πολλούς σπουδαίους αγώνες, ενώ πρωταγωνιστούσα στις εγχώριες διοργανώσεις.
Μετά από την περίοδο αυτή ξεκίνησα την ορθοπεδική ειδικότητα στην Ελλάδα, ένα πρόγραμμα αρκετά επιβαρυμένο λόγω της εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να σταματήσω το σκι και να συνεχίσω με τρέξιμο στο βουνό. Από το 2003 ως το 2005 έκανα πολλούς αγώνες στα βουνά με αρκετές πρώτες θέσεις, καθώς τότε δεν ήμασταν και πολλοί αυτοί που τρέχαμε σε τέτοιους αγώνες. Από το 2006 ξεκινάω μία διαφορετική πορεία, καθώς αρχίσω ν' αναζητώ τους πιο ακραίους αγώνες στον κόσμο, είτε από θέμα απόστασης, είτε από θέμα συνθηκών. Μέχρι σήμερα έχω τρέξει γύρω στους 40 Υπερμαραθώνιους σε όλες τις ηπείρους και απομένει ο Νότιος Πόλος για να μπω σε ένα γκρουπ ανθρώπων που το λένε “7 Marathon Grand Slam Club” και έχει λιγότερους από 100 ανθρώπους από όλο τον κόσμο που έχουν τρέξει Βόρειο, Νότιο Πόλο και σε όλες τις ηπείρους, αποστάσεις από 42 χιλιόμετρα και πάνω. Κι αυτός είναι ο τελευταίος στόχος, να τρέξω στο Νότιο Πόλο το 2019, ολοκληρώνοντας 12 χρόνια που έχω τρέξει σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου.»
Ο 46χρονος γιατρός εργάζεται στη Μεγάλη Βρετανία, έξω από το Μάντσεστερ, με την ειδικότητα του επειγοντολόγου σε ορθοπεδικά περιστατικά. Από την Ελλάδα έφυγε το 2008, πριν από την κρίση. «Δεν άντεχα την ελληνική πραγματικότητα. Μπορούσα κάλλιστα να βρω μία θέση στην Ελλάδα και να δουλέψω στην Ορθοπεδική αλλά ήμουν πολύ απογοητευμένος από τη γενικότερη νοοτροπία και στάση και από άλλα δεινά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας. Είπα αρκετά, φεύγω, εγώ δεν είμαι για τέτοια πράγματα...»
Παράλληλα με την εργασία στο νοσοκομείο, αφιέρωνε τον ελεύθερο του χρόνο στο τρέξιμο και συμμετείχε σε εξαιρετικά δύσκολους αγώνες. Ωστόσο ο Νorth Pole Marathon ήταν το μεγάλο του όνειρο, χωρίς μάλιστα να πάει ως εκεί, με διαφορετική προετοιμασία από τη συνηθισμένη. «Κοιτάξτε, να προσομοιώσεις τις συνθήκες του αγώνα είναι αδύνατο, δεν μπορείς να το καταφέρεις. Κάποιοι έχουν δοκιμάσει ακραία πράγματα, έχουν μπει σε ψυγεία κρέατος και άλλες τέτοιες ανοησίες. Όλα αυτά είναι ανούσια. Είναι οι συνθήκες τόσο ακραίες που τίποτα δεν θα βρεις να τους μοιάζει. Τα υλικά σου μπορείς να τα δοκιμάσεις μόνο εκεί και μπορείς να βρεθείς προ εκπλήξεως, είτε καλή είτε κακή. Όπως η δική μου μάσκα που φορούσα για το πρόσωπο, θάμπωνε πάρα πολύ εύκολα και είχε πρόβλημα.
Οπότε έτρεξα χωρίς να έχω προστατευμένο το πρόσωπο μου και αντιμετώπισα πρόβλημα με αυτό. Για να προετοιμαστείς λοιπόν για έναν οποιονδήποτε Μαραθώνιο χρειάζεται μία αξιοπρεπή προετοιμασία και εξαρτάται πάντα από τις απαιτήσεις που έχεις για χρόνο. Εάν θέλεις να κάνεις έναν μεγάλο χρόνο, απαιτείται ένας μεγάλος όγκος προπόνησης. Εγώ επειδή βρίσκομαι πλέον στο τελευταίο στάδιο της καριέρας μου – είναι άσχημο να το λέω – αλλά δεν έχω πλέον τις φιλοδοξίες που είχα κάποτε και στα 46 που είμαι, το σώμα φθίνει, προσπαθώ να κάνω περίπου 60 χιλιόμετρα την εβδομάδα με πολύ γρήγορες προπονήσεις για να σταθώ σε κάποιο επίπεδο ανταγωνισμού.
Για να τρέξεις, όμως, στο Μαραθώνιο του Βόρειου Πόλου, αυτό που χρειάζεσαι περισσότερο είναι μία στάση ζωής και μία εγκεφαλική δύναμη, για να παραβιάσεις όλα αυτά τα μηνύματα που έρχονται από τον εγκέφαλο και λένε “κάνει πολύ κρύο, δεν αισθάνομαι τα χέρια μου, δεν αισθάνομαι τα δάχτυλα των ποδιών, πρέπει να μπω μέσα”. Πρέπει λοιπόν ο καθένας να σταματήσει αυτή τη φωνή της λογικής που έρχεται από το σώμα του και να συνεχίσει ενάντια στη λογική. Αυτό είναι κάτι που το χτίζεις, που το δημιουργείς και δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη.»
Από τη Βρετανία, ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος πέταξε στα νησιά Svalbard. «Φτάσαμε τρεις ημέρες νωρίτερα από τον αγώνα, στα νησιά Svalbard που σας μιλάω τώρα και απέχουν 1.200 χιλιόμετρα από το Βόρειο Πόλο και είναι η βάση της εξόρμησης για να πάμε εκεί. Από εδώ ο διοργανωτής μόλις δώσει το οκ, φεύγουμε για τον αγώνα. Έτσι είχα δύο ημέρες την ευκαιρία να βρεθώ στο -15 και στο -18, οπότε κάπως προετοιμάστηκα.
Για τον ίδιο, ήταν όνειρο ζωής και δεν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει. «Όταν πλέον φτάνεις εδώ, έχει γίνει τέτοια διεργασία που δεν τα παρατάς. Μπορώ να σας πω ότι τα τελευταία χρόνια ζούσα με αυτό το στόχο, με αυτό το όραμα, οπότε όταν προσγειώνεσαι σε αυτή την περιοχή, πραγματικά τα χάνεις. Η περιοχή αυτή είναι σε μία κοιλάδα και το 70% είναι παγετώνες και έχει μία εκπληκτική φυσική ομορφιά. Ξέρεις ότι είσαι μόνο 1000 και κάτι χιλιόμετρα από το Βόρειο Πόλο και λες μέσα σου, εδώ είμαστε, ήρθε η ώρα και αντί να αποθαρρυνθείς η αδρεναλίνη ανεβαίνει και λες να το κάνω.»
Από τα νησιά Svalbard ακολουθεί νέα πτήση για το Βόρειο Πόλο, όπου έχει δημιουργηθεί ένας αυτοσχέδιος διάδρομος προσγείωσης και δίπλα ένας καταυλισμός.
Εκεί περίμεναν σε σκηνές, για να ανάψουν οι διοργανωτές το πράσινο φως και να μεταφερθούν οι περίπου 60 δρομείς, ακριβώς στο Βόρειο Πόλο και να τρέξουν τον Μαραθώνιο. «Ο αγώνας ουσιαστικά γίνεται σε ένα κομμάτι πάγου με τρία μέτρα πάχος που επιπλέει στην Αρκτική Θάλασσα και λιώνει προοδευτικά, μέρα με τη μέρα και μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη να σπάσει.
Όπως και έγινε, καθώς κάποια στιγμή έφυγε ένα μεγάλο κομμάτι πάγου, από εκεί που ήμασταν και χώρισε με τα άλλα. Θα μπορούσε να είχε συμβεί στις σκηνές μας ή κάπου αλλού όπου ήμασταν.
Να σας πω επίσης, ότι αυτό το κομμάτι πάγου κινείται με ένα χιλιόμετρο την ώρα γι' αυτό και οι διοργανωτές επειδή έκανες τόσες θυσίες για να φτάσεις εκεί, θέλουν να σου εξασφαλίσουν ότι πήγες κυριολεκτικά στο Βόρειο Γεωγραφικό Πόλο.
Έχουν δύο ρώσικα ελικόπτερα, τα οποία πετάνε από την κατασκήνωση και με βάση το GPS θα βρουν το ακριβές στίγμα και θα προσγειωθούν κυριολεκτικά στο πουθενά. Εκεί αισθάνεσαι το δέος του Βόρειου Πόλου, γιατί στην κατασκήνωση υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο, ο αεροδιάδρομος και αισθάνεσαι κάπως τον πολιτισμό.
Αλλά όταν φτάνεις εκεί, στο απάτητο χιόνι, στα παγόβουνα, εκεί πραγματικά είναι εκστασιακή η εμπειρία.»
Τρέχοντας στο Βόρειο Πόλο
Ο σπουδαίος Ελληνας δρομέας, προτίμησε να ακούσεις τις συμβουλές των διοργανωτών και δεν ντύθηκε βαριά. «Αν είσαι βαριά ντυμένος, θα ιδρώσεις περισσότερο, άρα θα έχεις μεγαλύτερη ποσότητα πάγου μέσα στο σώμα σου. Αυτό που προσπαθείς να κάνεις, είναι να ντυθείς σχετικά ελαφριά, αλλά και συγχρόνως να κρατάς μία σχετική θερμοκρασία. Αυτό που προτείνει η διοργάνωση και εφάρμοσα κι εγώ, ήταν τα τρία στρώματα προστασίας. Ενα λεπτό πρώτο στρώμα που είναι σε επαφή με το σώμα σου για να αναπνέει. Μετά ακόμα ένα υλικό πιο βαρύ, αλλά και πάλι με τη δυνατότητα να αναπνέει το σώμα σου και τέλος ένα αντιανεμικό, που είναι το πιο σημαντικό, γιατί ο αέρας είναι αυτός που σε κάνει να κρυώνεις και αυτό σε προστατεύει από τη χαμηλή θερμοκρασία. Σίγουρα δεν ήταν αρκετό, αλλά εάν έβαζα κάτι πιο ζεστό, θα ίδρωνα και θα είχα πρόβλημα με τον πάγο πάνω στο σώμα μου.»
Στον αγώνα μπήκε ουσιαστικά άυπνος, αλλά δεν επηρεάστηκε, όπως αποκαλύπτει. «Τα αεροπλάνα δεν είναι αρκετά μεγάλα για να μεταφέρουν και τους 60 που είναι οι δρομείς μαζί με τους 30 εθελοντές και εργαζόμενους. Οπότε έφυγε η μία πτήση στις επτά το πρωϊ της Δευτέρας - ο αγώνας έγινε το βράδυ της ίδιας μέρας – και το δικό μου γκρουπ έφυγε στις τέσσερις το απόγευμα. Με το που φτάσαμε, μας είπαν έχετε 2,5 ώρες να προετοιμαστείτε και να ξεκουραστείτε, γιατί στις 10.30 ξεκινάτε τον αγώνα. Ετσι πήρα μέρος χωρίς να έχω κοιμηθεί καθόλου μέσα στα μεσάνυχτα. Φυσικά είναι λευκές οι νύχτες, δεν βλέπεις ανατολή και δύση, αλλά τον ήλιο να περιφέρεται συνεχώς γύρω σου στις 360 μοίρες, σαν μία μεγάλη λάμπα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό...»
Οι θερμοκρασίες ήταν κυριολεκτικά πολικές και ο ιδρώτας, αμέσως μεταβαλλόταν σε πάγο. «Η θερμοκρασία στη διάρκεια του αγώνα ήταν από -28 ως -33, αυτή ήταν η διακύμανση. Οι τελευταίοι πάντως, επειδή άρχισε ένας δυνατός άνεμος να πνέει, λένε ότι έφτασε και στο -37. Ηταν πραγματικά κρύος ο καιρός, ήταν κάτι που αν δεν το βιώσεις, δεν γίνεται να το περιγράψεις. Με το που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο, αισθάνεσαι ότι κάτι καίει τα ρουθούνια σου. Οι πνεύμονες είναι λες και κάτι βαρύ τους πιέζει. Στη διάρκεια του αγώνα κάνεις μία στροφή 4,2 χιλιομέτρων, την οποία επαναλαμβάνεις 10 φορές και τα πρώτα τέσσερα χιλιόμετρα ήταν πραγματικά μία σκληρή δοκιμασία για το σώμα, γιατί έπρεπε να το βάλεις σε κάποιο ρυθμό. Στη συνέχεια, ενώ το ελέγχεις αυτό, δεν ελέγχεις τα υπόλοιπα και αρχίζουν να παγώνουν τα δάχτυλα, κυρίως των ποδιών αλλά και στα χέρια. Δημιουργούνται κρύσταλλοι πάγου και στα ρουθούνια και στα μάτια και προσπαθείς να τα καθαρίσεις για να ανοίξεις τα βλέφαρα σου και να βλέπεις μπροστά. Κάθε μορφή εφίδρωσης στο σώμα, γίνεται κρύσταλλο και πάγος. Οταν έβγαλα τα ρούχα, είχα μία λωρίδα πάγου στη μπλούζα μου, όλος ο ιδρώτας είχε γίνει πάγος...»
Πάντως, όπως ομολογεί, δεν είχε ανταγωνισμό από τους αντιπάλους του. «Είχα την τύχη να μην έχω την πίεση του ανταγωνισμού και αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσω καλύτερα τα προβλήματα με το κρύο. Αν είχα θέμα να παλέψω για την πρώτη θέση αρκετά σκληρά, τότε θα υπήρχε πρόβλημα. Είχα κάποιον που με καταδίωκε στα πρώτα 10 χιλιόμετρα, αλλά μετά εξαφανίστηκε. Αφού έκανα ακόμα πέντε χιλιόμετρα, διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε άλλος κοντά μου κι εκεί άρχισα να απολαμβάνω κατά κάποιο τρόπο τον αγώνα και να έρχονται στην επιφάνεια οι όμορφες εσωτερικές σκέψεις: το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, η πιθανή νίκη και άλλα θετικά πράγματα. Ολη αυτή όμως, η θετική σκέψη κράτησε μία ώρα πριν τον τερματισμό γιατί μετά η διαδρομή είχε γίνει τεχνητά αδύνατη να την τρέξεις. Φανταστείτε 60 άτομα να έχουν πατήσει τον πάγο τόσες φορές, η διαδρομή είχε γίνει σαν οργωμένο χωράφι που δεν μπορούσες να τρέξεις κανονικά. Είχε λακούβες, σκαλοπατάκια και άλλες ανωμαλίες που πραγματικά σε εμπόδιζαν.»
Πολικός Μαραθώνιος χωρίς ανεφοδιασμό!
Οσο κι αν φαίνεται απίστευτο, έκανε 42 χιλιόμετρα στο Βόρειο Πόλο, χωρίς ίχνος ανεφοδιασμού! «Μας είχαν ζεστά ροφήματα, όπως σοκολάτα, τσάι, καφές και φυσικά υπήρχε η επιλογή σε ένα τραπέζι με το όνομα σου, να βάλεις όσα πράγματα σου αρέσουν. Οπότε κάθε φορά που έμπαινες στη σκηνή, να έχεις τα δικά σου πράγματα έτοιμα για κατανάλωση. Εγώ βέβαια, επειδή η ιδέα να μπω στο ζεστό χώρο και να πιω και να φάω κάτι, ήταν αποτρεπτική εντελώς, αποφάσισα να τρέξω 4,5 ώρες χωρίς ίχνος ροφήματος, χωρίς ίχνος φαγητού. Αυτό ήταν κάτι που με δοκίμασε την τελευταία ώρα και ήταν αρκετά δύσκολα, αλλά τα κατάφερα...»
Η σκηνή του τερματισμού είναι πραγματικά συγκλονιστική. Με αργό βήμα και κρατώντας την ελληνική σημαία, τερματίζει πρώτος και βάζει τα κλάματα. Η συναισθηματική του φόρτιση δεν περιγράφεται. «Θα σας πω κάτι που είναι αληθινό. Εχω κάνει τόσους αγώνες στη ζωή μου, αλλά ποτέ δεν ένιωσα τέτοια συγκίνηση όπως στον συγκεκριμένο αγώνα. Ηταν κάτι ακριβό και τεχνικά δύσκολο για να φτάσω ως εκεί. Πέρσι συνέβη κάτι και δεν μπόρεσα να πάω και φέτος δυσκολεύτηκα, καθώς μεταφέρθηκε ο αγώνας 10 μέρες αργότερα. Οταν φτάσαμε εκεί, είχαμε προβλήματα με τον πάγο, καθώς υπήρχε ένα ρήγμα και δεν μπορούσε να προσγειωθεί το αεροπλάνο. Οπότε όταν κάνεις το φλας μπακ και σκέφτεσαι τι πέρασες για να φτάσεις ως εκεί, λες άξιξε τον κόπο. Οταν τερμάτισα ξέσπασα σε κλάματα, είχα και τη γαλανόλευκη που είναι η αδυναμία για τον κάθε Ελληνα της ομογένειας γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι αντιπροσωπεύεις την πατρίδα. Είναι και όλοι αυτοί, οι Βορειοευρωπαίοι, οι Αμερικάνοι και είναι ωραίο το συναίσθημα να νιώθεις ότι υπάρχουμε ως λαός, ότι δεν είμαστε ψωροκώσταινα!»
Χωρίς μάσκα στο πρόσωπο, δεν απέφυγε το κρυοπάγημα. «Τα χιλιόμετρα δεν ήταν πολλά για να με επηρεάσουν. Αλλά έχω πάθει ένα κρυοπάγημα πρώτου βαθμού στη μύτη, επειδή την είχα εκτεθειμένη κι έχω έναν πόνο. Αλλά γυρνώντας στα Svalbard, νιώθω λες και ήρθα από την Αγγλία στην Κρήτη, είναι τέτοια η διαφορά. Εδώ έχει -10 και γυρίσαμε από τους -30, οπότε είναι μία τροπική αίσθηση. Είναι πραγματικά απίστευτο το κρύο που ένιωσα.»
Κάπου εκεί, ήρθε η ώρα να τον αποχαιρετήσω. H απόσταση που μας χώριζε ήταν πάνω από 4.000 χιλιόμετρα, αλλά δεν τον ένιωσα ποτέ τόσο μακρυά, ίσως επειδή αισθανόμουν συγκλονισμένος από την αφήγηση του, με αυτό που έζησε και τον τρόπο που το αντιμετώπισε. Ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος, με την πρώτη θέση στ Μαραθώνιο του Βόρειου Πόλου, με έπεισε ότι το ανθρώπινο μυαλό δεν έχει όρια. Μόνο αυτά που βάζει το ίδιο.
Πηγή: www.gazzetta.gr
Yπάρχουν αρκετές εκφράσεις κλισέ στη δημοσιογραφία, όπως η δύναμη ψυχής και οι απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπου, που χρησιμοποιούνται κατά κόρον. Στην περίπτωση, όμως, του Αργύρη Παπαθανασόπουλου, ενός 46χρονου Έλληνα γιατρού, δεν ακούγονται υπερβολικές, καθώς αντικατοπτρίζουν πραγματικά αυτό που πέτυχε.
Ο Παπαθανασόπουλος το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, όχι μόνο τόλμησε να τρέξει στο Μαραθώνιο του... Βόρειου Πόλου, αλλά κατάφερε να τερματίσει πρώτος, καλυμμένος από πάγο και κρατώντας την ελληνική σημαία, σε μία εικόνα που συγκλονίζει τον κάθε Έλληνα που τη βλέπει.
Ο καταπληκτικός αυτός δρομέας, που έχει τρέξει στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου, όπως την έρημο Σαχάρα, την Παταγονία, το Μπουτάν και την Κοιλάδα του Θανάτου στις ΗΠΑ, τερμάτισε σε 4 ώρες 34 λεπτά 36 δευτερόλεπτα, σχεδόν μισή ώρα νωρίτερα από τον Μολδαβό Ντμίτρι Βολόσιν (5:03:26) και τον Αυστραλό Ντέιβιντ Φιλντ (5:03:34).
Το Gazzetta Weekend Journal βρήκε τον Αργύρη στα νησιά Svarbalt, που είναι μέσα στον Αρκτικό Κύκλο και τελευταίος σταθμός πριν από το Βόρειο Πόλο, στο ταξίδι της επιστροφής στη Μεγάλη Βρετανία όπου ζει και εργάζεται. και μας μίλησε για τις πολικές θερμοκρασίες στη διάρκεια του αγώνα που έφτασαν ως και τους -37 βαθμούς Κελσίου, για την Ελλάδα που δεν τον κρατούσε πλέον και έφυγε μόνιμα το 2008, αλλά και για την Ελλάδα την οποία δόξασε στον τερματισμό, κρατώντας τη γαλανόλευκη και ξεσπώντας σε λυγμούς.
Από απλός Μαραθωνοδρόμος, νικητής στο Βόρειο Πόλο
Στην αρχή της κουβέντας μέσω της διαδικτυακής κλήσης, ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος έκανε ένα φλας μπακ στη ζωή του, αναλύοντας πως ξεκίνησε να τρέχει. «Ασχολούμαι από την ηλικία των 14 χρονών με το τρέξιμο και από τα 18 ως τα 23 ήταν η καλύτερη εποχή, με συμμετοχές σε πολλούς αγώνες και με καλύτερο χρόνο τα 2.38 στο Μαραθώνιο. Αλλά ένας τραυματισμός το 1994 ουσιαστικά μου απαγόρεψε να συνεχίσω το εντατικό τρέξιμο και με ανάγκασε να στραφώ στο ορειβατικό σκι. Το 1998 όταν και επέστρεψα στην Ελλάδα μετά τις σπουδές μου, μπήκα στην Εθνική ομάδα του ορειβατικού σκι και για τρία χρόνια συμμετείχα σε πολλούς σπουδαίους αγώνες, ενώ πρωταγωνιστούσα στις εγχώριες διοργανώσεις.
Μετά από την περίοδο αυτή ξεκίνησα την ορθοπεδική ειδικότητα στην Ελλάδα, ένα πρόγραμμα αρκετά επιβαρυμένο λόγω της εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να σταματήσω το σκι και να συνεχίσω με τρέξιμο στο βουνό. Από το 2003 ως το 2005 έκανα πολλούς αγώνες στα βουνά με αρκετές πρώτες θέσεις, καθώς τότε δεν ήμασταν και πολλοί αυτοί που τρέχαμε σε τέτοιους αγώνες. Από το 2006 ξεκινάω μία διαφορετική πορεία, καθώς αρχίσω ν' αναζητώ τους πιο ακραίους αγώνες στον κόσμο, είτε από θέμα απόστασης, είτε από θέμα συνθηκών. Μέχρι σήμερα έχω τρέξει γύρω στους 40 Υπερμαραθώνιους σε όλες τις ηπείρους και απομένει ο Νότιος Πόλος για να μπω σε ένα γκρουπ ανθρώπων που το λένε “7 Marathon Grand Slam Club” και έχει λιγότερους από 100 ανθρώπους από όλο τον κόσμο που έχουν τρέξει Βόρειο, Νότιο Πόλο και σε όλες τις ηπείρους, αποστάσεις από 42 χιλιόμετρα και πάνω. Κι αυτός είναι ο τελευταίος στόχος, να τρέξω στο Νότιο Πόλο το 2019, ολοκληρώνοντας 12 χρόνια που έχω τρέξει σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου.»
Ο 46χρονος γιατρός εργάζεται στη Μεγάλη Βρετανία, έξω από το Μάντσεστερ, με την ειδικότητα του επειγοντολόγου σε ορθοπεδικά περιστατικά. Από την Ελλάδα έφυγε το 2008, πριν από την κρίση. «Δεν άντεχα την ελληνική πραγματικότητα. Μπορούσα κάλλιστα να βρω μία θέση στην Ελλάδα και να δουλέψω στην Ορθοπεδική αλλά ήμουν πολύ απογοητευμένος από τη γενικότερη νοοτροπία και στάση και από άλλα δεινά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας. Είπα αρκετά, φεύγω, εγώ δεν είμαι για τέτοια πράγματα...»
Παράλληλα με την εργασία στο νοσοκομείο, αφιέρωνε τον ελεύθερο του χρόνο στο τρέξιμο και συμμετείχε σε εξαιρετικά δύσκολους αγώνες. Ωστόσο ο Νorth Pole Marathon ήταν το μεγάλο του όνειρο, χωρίς μάλιστα να πάει ως εκεί, με διαφορετική προετοιμασία από τη συνηθισμένη. «Κοιτάξτε, να προσομοιώσεις τις συνθήκες του αγώνα είναι αδύνατο, δεν μπορείς να το καταφέρεις. Κάποιοι έχουν δοκιμάσει ακραία πράγματα, έχουν μπει σε ψυγεία κρέατος και άλλες τέτοιες ανοησίες. Όλα αυτά είναι ανούσια. Είναι οι συνθήκες τόσο ακραίες που τίποτα δεν θα βρεις να τους μοιάζει. Τα υλικά σου μπορείς να τα δοκιμάσεις μόνο εκεί και μπορείς να βρεθείς προ εκπλήξεως, είτε καλή είτε κακή. Όπως η δική μου μάσκα που φορούσα για το πρόσωπο, θάμπωνε πάρα πολύ εύκολα και είχε πρόβλημα.
Οπότε έτρεξα χωρίς να έχω προστατευμένο το πρόσωπο μου και αντιμετώπισα πρόβλημα με αυτό. Για να προετοιμαστείς λοιπόν για έναν οποιονδήποτε Μαραθώνιο χρειάζεται μία αξιοπρεπή προετοιμασία και εξαρτάται πάντα από τις απαιτήσεις που έχεις για χρόνο. Εάν θέλεις να κάνεις έναν μεγάλο χρόνο, απαιτείται ένας μεγάλος όγκος προπόνησης. Εγώ επειδή βρίσκομαι πλέον στο τελευταίο στάδιο της καριέρας μου – είναι άσχημο να το λέω – αλλά δεν έχω πλέον τις φιλοδοξίες που είχα κάποτε και στα 46 που είμαι, το σώμα φθίνει, προσπαθώ να κάνω περίπου 60 χιλιόμετρα την εβδομάδα με πολύ γρήγορες προπονήσεις για να σταθώ σε κάποιο επίπεδο ανταγωνισμού.
Για να τρέξεις, όμως, στο Μαραθώνιο του Βόρειου Πόλου, αυτό που χρειάζεσαι περισσότερο είναι μία στάση ζωής και μία εγκεφαλική δύναμη, για να παραβιάσεις όλα αυτά τα μηνύματα που έρχονται από τον εγκέφαλο και λένε “κάνει πολύ κρύο, δεν αισθάνομαι τα χέρια μου, δεν αισθάνομαι τα δάχτυλα των ποδιών, πρέπει να μπω μέσα”. Πρέπει λοιπόν ο καθένας να σταματήσει αυτή τη φωνή της λογικής που έρχεται από το σώμα του και να συνεχίσει ενάντια στη λογική. Αυτό είναι κάτι που το χτίζεις, που το δημιουργείς και δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη.»
Από τη Βρετανία, ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος πέταξε στα νησιά Svalbard. «Φτάσαμε τρεις ημέρες νωρίτερα από τον αγώνα, στα νησιά Svalbard που σας μιλάω τώρα και απέχουν 1.200 χιλιόμετρα από το Βόρειο Πόλο και είναι η βάση της εξόρμησης για να πάμε εκεί. Από εδώ ο διοργανωτής μόλις δώσει το οκ, φεύγουμε για τον αγώνα. Έτσι είχα δύο ημέρες την ευκαιρία να βρεθώ στο -15 και στο -18, οπότε κάπως προετοιμάστηκα.
Για τον ίδιο, ήταν όνειρο ζωής και δεν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει. «Όταν πλέον φτάνεις εδώ, έχει γίνει τέτοια διεργασία που δεν τα παρατάς. Μπορώ να σας πω ότι τα τελευταία χρόνια ζούσα με αυτό το στόχο, με αυτό το όραμα, οπότε όταν προσγειώνεσαι σε αυτή την περιοχή, πραγματικά τα χάνεις. Η περιοχή αυτή είναι σε μία κοιλάδα και το 70% είναι παγετώνες και έχει μία εκπληκτική φυσική ομορφιά. Ξέρεις ότι είσαι μόνο 1000 και κάτι χιλιόμετρα από το Βόρειο Πόλο και λες μέσα σου, εδώ είμαστε, ήρθε η ώρα και αντί να αποθαρρυνθείς η αδρεναλίνη ανεβαίνει και λες να το κάνω.»
Από τα νησιά Svalbard ακολουθεί νέα πτήση για το Βόρειο Πόλο, όπου έχει δημιουργηθεί ένας αυτοσχέδιος διάδρομος προσγείωσης και δίπλα ένας καταυλισμός.
Εκεί περίμεναν σε σκηνές, για να ανάψουν οι διοργανωτές το πράσινο φως και να μεταφερθούν οι περίπου 60 δρομείς, ακριβώς στο Βόρειο Πόλο και να τρέξουν τον Μαραθώνιο. «Ο αγώνας ουσιαστικά γίνεται σε ένα κομμάτι πάγου με τρία μέτρα πάχος που επιπλέει στην Αρκτική Θάλασσα και λιώνει προοδευτικά, μέρα με τη μέρα και μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη να σπάσει.
Όπως και έγινε, καθώς κάποια στιγμή έφυγε ένα μεγάλο κομμάτι πάγου, από εκεί που ήμασταν και χώρισε με τα άλλα. Θα μπορούσε να είχε συμβεί στις σκηνές μας ή κάπου αλλού όπου ήμασταν.
Να σας πω επίσης, ότι αυτό το κομμάτι πάγου κινείται με ένα χιλιόμετρο την ώρα γι' αυτό και οι διοργανωτές επειδή έκανες τόσες θυσίες για να φτάσεις εκεί, θέλουν να σου εξασφαλίσουν ότι πήγες κυριολεκτικά στο Βόρειο Γεωγραφικό Πόλο.
Έχουν δύο ρώσικα ελικόπτερα, τα οποία πετάνε από την κατασκήνωση και με βάση το GPS θα βρουν το ακριβές στίγμα και θα προσγειωθούν κυριολεκτικά στο πουθενά. Εκεί αισθάνεσαι το δέος του Βόρειου Πόλου, γιατί στην κατασκήνωση υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο, ο αεροδιάδρομος και αισθάνεσαι κάπως τον πολιτισμό.
Αλλά όταν φτάνεις εκεί, στο απάτητο χιόνι, στα παγόβουνα, εκεί πραγματικά είναι εκστασιακή η εμπειρία.»
Τρέχοντας στο Βόρειο Πόλο
Ο σπουδαίος Ελληνας δρομέας, προτίμησε να ακούσεις τις συμβουλές των διοργανωτών και δεν ντύθηκε βαριά. «Αν είσαι βαριά ντυμένος, θα ιδρώσεις περισσότερο, άρα θα έχεις μεγαλύτερη ποσότητα πάγου μέσα στο σώμα σου. Αυτό που προσπαθείς να κάνεις, είναι να ντυθείς σχετικά ελαφριά, αλλά και συγχρόνως να κρατάς μία σχετική θερμοκρασία. Αυτό που προτείνει η διοργάνωση και εφάρμοσα κι εγώ, ήταν τα τρία στρώματα προστασίας. Ενα λεπτό πρώτο στρώμα που είναι σε επαφή με το σώμα σου για να αναπνέει. Μετά ακόμα ένα υλικό πιο βαρύ, αλλά και πάλι με τη δυνατότητα να αναπνέει το σώμα σου και τέλος ένα αντιανεμικό, που είναι το πιο σημαντικό, γιατί ο αέρας είναι αυτός που σε κάνει να κρυώνεις και αυτό σε προστατεύει από τη χαμηλή θερμοκρασία. Σίγουρα δεν ήταν αρκετό, αλλά εάν έβαζα κάτι πιο ζεστό, θα ίδρωνα και θα είχα πρόβλημα με τον πάγο πάνω στο σώμα μου.»
Στον αγώνα μπήκε ουσιαστικά άυπνος, αλλά δεν επηρεάστηκε, όπως αποκαλύπτει. «Τα αεροπλάνα δεν είναι αρκετά μεγάλα για να μεταφέρουν και τους 60 που είναι οι δρομείς μαζί με τους 30 εθελοντές και εργαζόμενους. Οπότε έφυγε η μία πτήση στις επτά το πρωϊ της Δευτέρας - ο αγώνας έγινε το βράδυ της ίδιας μέρας – και το δικό μου γκρουπ έφυγε στις τέσσερις το απόγευμα. Με το που φτάσαμε, μας είπαν έχετε 2,5 ώρες να προετοιμαστείτε και να ξεκουραστείτε, γιατί στις 10.30 ξεκινάτε τον αγώνα. Ετσι πήρα μέρος χωρίς να έχω κοιμηθεί καθόλου μέσα στα μεσάνυχτα. Φυσικά είναι λευκές οι νύχτες, δεν βλέπεις ανατολή και δύση, αλλά τον ήλιο να περιφέρεται συνεχώς γύρω σου στις 360 μοίρες, σαν μία μεγάλη λάμπα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό...»
Οι θερμοκρασίες ήταν κυριολεκτικά πολικές και ο ιδρώτας, αμέσως μεταβαλλόταν σε πάγο. «Η θερμοκρασία στη διάρκεια του αγώνα ήταν από -28 ως -33, αυτή ήταν η διακύμανση. Οι τελευταίοι πάντως, επειδή άρχισε ένας δυνατός άνεμος να πνέει, λένε ότι έφτασε και στο -37. Ηταν πραγματικά κρύος ο καιρός, ήταν κάτι που αν δεν το βιώσεις, δεν γίνεται να το περιγράψεις. Με το που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο, αισθάνεσαι ότι κάτι καίει τα ρουθούνια σου. Οι πνεύμονες είναι λες και κάτι βαρύ τους πιέζει. Στη διάρκεια του αγώνα κάνεις μία στροφή 4,2 χιλιομέτρων, την οποία επαναλαμβάνεις 10 φορές και τα πρώτα τέσσερα χιλιόμετρα ήταν πραγματικά μία σκληρή δοκιμασία για το σώμα, γιατί έπρεπε να το βάλεις σε κάποιο ρυθμό. Στη συνέχεια, ενώ το ελέγχεις αυτό, δεν ελέγχεις τα υπόλοιπα και αρχίζουν να παγώνουν τα δάχτυλα, κυρίως των ποδιών αλλά και στα χέρια. Δημιουργούνται κρύσταλλοι πάγου και στα ρουθούνια και στα μάτια και προσπαθείς να τα καθαρίσεις για να ανοίξεις τα βλέφαρα σου και να βλέπεις μπροστά. Κάθε μορφή εφίδρωσης στο σώμα, γίνεται κρύσταλλο και πάγος. Οταν έβγαλα τα ρούχα, είχα μία λωρίδα πάγου στη μπλούζα μου, όλος ο ιδρώτας είχε γίνει πάγος...»
Πάντως, όπως ομολογεί, δεν είχε ανταγωνισμό από τους αντιπάλους του. «Είχα την τύχη να μην έχω την πίεση του ανταγωνισμού και αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσω καλύτερα τα προβλήματα με το κρύο. Αν είχα θέμα να παλέψω για την πρώτη θέση αρκετά σκληρά, τότε θα υπήρχε πρόβλημα. Είχα κάποιον που με καταδίωκε στα πρώτα 10 χιλιόμετρα, αλλά μετά εξαφανίστηκε. Αφού έκανα ακόμα πέντε χιλιόμετρα, διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε άλλος κοντά μου κι εκεί άρχισα να απολαμβάνω κατά κάποιο τρόπο τον αγώνα και να έρχονται στην επιφάνεια οι όμορφες εσωτερικές σκέψεις: το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, η πιθανή νίκη και άλλα θετικά πράγματα. Ολη αυτή όμως, η θετική σκέψη κράτησε μία ώρα πριν τον τερματισμό γιατί μετά η διαδρομή είχε γίνει τεχνητά αδύνατη να την τρέξεις. Φανταστείτε 60 άτομα να έχουν πατήσει τον πάγο τόσες φορές, η διαδρομή είχε γίνει σαν οργωμένο χωράφι που δεν μπορούσες να τρέξεις κανονικά. Είχε λακούβες, σκαλοπατάκια και άλλες ανωμαλίες που πραγματικά σε εμπόδιζαν.»
Πολικός Μαραθώνιος χωρίς ανεφοδιασμό!
Οσο κι αν φαίνεται απίστευτο, έκανε 42 χιλιόμετρα στο Βόρειο Πόλο, χωρίς ίχνος ανεφοδιασμού! «Μας είχαν ζεστά ροφήματα, όπως σοκολάτα, τσάι, καφές και φυσικά υπήρχε η επιλογή σε ένα τραπέζι με το όνομα σου, να βάλεις όσα πράγματα σου αρέσουν. Οπότε κάθε φορά που έμπαινες στη σκηνή, να έχεις τα δικά σου πράγματα έτοιμα για κατανάλωση. Εγώ βέβαια, επειδή η ιδέα να μπω στο ζεστό χώρο και να πιω και να φάω κάτι, ήταν αποτρεπτική εντελώς, αποφάσισα να τρέξω 4,5 ώρες χωρίς ίχνος ροφήματος, χωρίς ίχνος φαγητού. Αυτό ήταν κάτι που με δοκίμασε την τελευταία ώρα και ήταν αρκετά δύσκολα, αλλά τα κατάφερα...»
Η σκηνή του τερματισμού είναι πραγματικά συγκλονιστική. Με αργό βήμα και κρατώντας την ελληνική σημαία, τερματίζει πρώτος και βάζει τα κλάματα. Η συναισθηματική του φόρτιση δεν περιγράφεται. «Θα σας πω κάτι που είναι αληθινό. Εχω κάνει τόσους αγώνες στη ζωή μου, αλλά ποτέ δεν ένιωσα τέτοια συγκίνηση όπως στον συγκεκριμένο αγώνα. Ηταν κάτι ακριβό και τεχνικά δύσκολο για να φτάσω ως εκεί. Πέρσι συνέβη κάτι και δεν μπόρεσα να πάω και φέτος δυσκολεύτηκα, καθώς μεταφέρθηκε ο αγώνας 10 μέρες αργότερα. Οταν φτάσαμε εκεί, είχαμε προβλήματα με τον πάγο, καθώς υπήρχε ένα ρήγμα και δεν μπορούσε να προσγειωθεί το αεροπλάνο. Οπότε όταν κάνεις το φλας μπακ και σκέφτεσαι τι πέρασες για να φτάσεις ως εκεί, λες άξιξε τον κόπο. Οταν τερμάτισα ξέσπασα σε κλάματα, είχα και τη γαλανόλευκη που είναι η αδυναμία για τον κάθε Ελληνα της ομογένειας γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι αντιπροσωπεύεις την πατρίδα. Είναι και όλοι αυτοί, οι Βορειοευρωπαίοι, οι Αμερικάνοι και είναι ωραίο το συναίσθημα να νιώθεις ότι υπάρχουμε ως λαός, ότι δεν είμαστε ψωροκώσταινα!»
Χωρίς μάσκα στο πρόσωπο, δεν απέφυγε το κρυοπάγημα. «Τα χιλιόμετρα δεν ήταν πολλά για να με επηρεάσουν. Αλλά έχω πάθει ένα κρυοπάγημα πρώτου βαθμού στη μύτη, επειδή την είχα εκτεθειμένη κι έχω έναν πόνο. Αλλά γυρνώντας στα Svalbard, νιώθω λες και ήρθα από την Αγγλία στην Κρήτη, είναι τέτοια η διαφορά. Εδώ έχει -10 και γυρίσαμε από τους -30, οπότε είναι μία τροπική αίσθηση. Είναι πραγματικά απίστευτο το κρύο που ένιωσα.»
Κάπου εκεί, ήρθε η ώρα να τον αποχαιρετήσω. H απόσταση που μας χώριζε ήταν πάνω από 4.000 χιλιόμετρα, αλλά δεν τον ένιωσα ποτέ τόσο μακρυά, ίσως επειδή αισθανόμουν συγκλονισμένος από την αφήγηση του, με αυτό που έζησε και τον τρόπο που το αντιμετώπισε. Ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος, με την πρώτη θέση στ Μαραθώνιο του Βόρειου Πόλου, με έπεισε ότι το ανθρώπινο μυαλό δεν έχει όρια. Μόνο αυτά που βάζει το ίδιο.
Πηγή: www.gazzetta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Ὅλοι οἱ ψυχικὰ ἀσθενεῖς ἔχουν ὡς κέντρο τὸν ἑαυτό τους»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
