2018-04-26 08:44:15
Ανάλυση-«φωτιά» από πρώην σύμβουλο του αμερικανικού Πενταγώνου - Πώς οι κακές σχέσεις Άγκυρας-Ουάσιγκτον μπορούν να οδηγήσουν σε εμπόλεμη σύρραξη
- Πιθανό χαρακτηρίζουν το ενδεχόμενο ακόμα και Τούρκοι αναλυτές
Περίπου πριν από 15 χρόνια, οι Τούρκοι συγγραφείς Orkun Ucar και Burak Turna έγραψαν ένα θρίλερ με τίτλο «Metal Storm», με το οποίο περιέγραφαν έναν πιθανό πόλεμο ΗΠΑ-Τουρκίας κατά τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα καταλάμβαναν την Κωνσταντινούπολη, με αφορμή την κλοπή από τον τουρκικό παράγοντα μιας πυρηνικής κεφαλής.
Ρωσία και Κίνα ερχόντουσαν προς διάσωση της Τουρκίας, αναφέρει ο Αμερικανός αναλυτής Michael Rubin. Ο γκουρού Michael Rubin, είναι μέλος του περίφημου και πασίγνωστου American Enterprise Institute και πρώην σύμβουλος του Πενταγώνου.
Ενώ η υπόθεση φαίνεται υπερβολική, πολλοί Τούρκοι αμυντικοί αναλυτές ανέφεραν ότι μια σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε ότι είχαν δίκιο, δηλώνει ο Αμερικανός αναλυτής και συνεχίζει.
Όχι, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν πρόκειται να ξεκινήσουν μια αιφνιδιαστική επίθεση «αύριο» στην Τουρκία. Παρόλο που ένα τέτοιο σενάριο είναι απίθανο, δεν είναι πλέον αδιανόητο διότι Τουρκία και Ηνωμένες Πολιτείες ευρίσκονται σε μια πολύ δύσκολη «φάση» εδώ και μεγάλο διάστημα.
Ο Ερντογάν είναι πλέον φιλικότερος προς τη Ρωσία και το Ιράν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχει μια τάση στην Ουάσινγκτον να αυτοπεριορίσει την σχέση της με την Άγκυρα και να υποθέσουμε ότι η φθορά αυτή των σχέσεων αποτελεί μια τωρινή πτυχή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ , αλλά δεν είναι έτσι.
Η «μετατόπιση» του Ερντογάν προς τη Ρωσία δεν είχε καμία σχέση με τις ΗΠΑ και την υποστήριξη τους στους Κούρδους. Η Μόσχα είχε εκφράσει αρχικά μια φιλική στάση προς τους Σύρους Κούρδους πολιτικούς ηγέτες , ενώ η Ουάσιγκτον είχε κάνει αποδεκτό το αίτημα της Άγκυρας να τους κρατήσει απομονωμένους.
Μάλιστα όταν οι τουρκικές δυνάμεις ξεκίνησαν εισβολή στην βόρεια Συρία, η Ουάσιγκτον την αποδέχτηκε «σιωπηλά» .
Παρόλα αυτά , η μετακίνηση της Τουρκίας προς τη Ρωσία οδηγείται από ιδεολογικά και αντι-αμερικανικά κίνητρα από την ανωτάτη ηγεσία της Τουρκίας. Η αντι-αμερικανική, αντι-δυτική και αντι-νατοϊκή πολιτική είναι άλλωστε καθημερινά θέματα των ομιλιών του Ερντογάν. Άρα το θέμα είναι καθαρά…ιδεολογικό και αφορά την νέα τάξη πραγμάτων της Τουρκίας .
Ο νέος τουρκικός στρατός είναι τώρα ο «κινητήριος μοχλός» του ισλαμισμού και όχι το προπύργιο του κοσμικού κράτους. Κάθε αξιωματικός μέχρι τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη έχει πλέον «πλαστεί» στην εποχή Ερντογάν και, λόγω της χειραγώγησης και προώθησης του δικού του συστήματος, σχεδόν κάθε αξιωματικός με δύο, τρία ή τέσσερα αστέρια είναι πλέον «άνθρωπος» του Ερντογάν.
Ο στρατηγός Χούλσουν Ακάρ, ο διοικητής του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου, πρόδωσε και τους δύο συναδέλφους και τους όρκους του για χάρη της προσωπικής του φιλοδοξίας και «πήγε» με τον Ερντογάν.
Τις τελευταίες εβδομάδες, το κανάλι Fetih TV έδειχνε εικόνες σκληροπυρηνικών ισλαμιστών μουλάδων που επισκέπτονταν τουρκικές στρατιωτικές μονάδες.
Ο Dogu Perincek, φιλόσοφος και καθοδηγητής του τουρκικού στρατού, είναι ένας πρώην μαοϊκός που είναι έντονα αντι-νατοϊκός θρησκευτικός ηγέτης με φιλο-ρωσικά αισθήματα.
Ο περιβόητος Adnan Tanriverdi, στρατιωτικός σύμβουλος του Ερντογάν, ο οποίος ίδρυσε την μισθοφορική δύναμη SADAT, αποτελεί σήμερα τον πυρήνα της προσωπικής πολιτοφυλακής του Ερντογάν, που είναι ταυτόχρονα το τουρκικό ισοδύναμο του σώματος της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς του Ιράν.
Υπάρχει όμως ελάχιστη πειθαρχία στον τουρκικό στρατό.
Ο Ερντογάν έχει εκδιώξει τους περισσότερους επαγγελματίες αξιωματικούς που γαλουχήθηκαν σύμφωνα με τα νατοϊκά πρότυπα . Όσοι έχουν μείνει κάνουν φτιάχνουν βίντεο που δείχνουν τους καταδικασθέντες ηγέτες της μαφίας όπως τον Sedat Peker ή ηγέτες συμμοριών όπως τον Burak Doner.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να μην θέλουν έναν πόλεμο με την Τουρκία, στην ουσία όμως θα έρθουν σε αντιπαράθεση με το ριζοσπαστικό Ισλάμ που επικρατεί στην Άγκυρα.
Η Τουρκία έχει γίνει χορηγός της τρομοκρατίας. Ο Ερντογάν «αγκαλιάζει» τους ηγέτες της Χαμάς και τους εξοπλίζει. Δεν θα υπήρχε κανένα ισλαμικό κράτος στο Ιράκ και στην Συρία αν δεν ήταν ανοιχτή η «πόρτα» της Τουρκίας σε δεκάδες χιλιάδες ξένους μαχητές.
Τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του γαμπρού του Ερντογάν δείχνουν ότι τους κέρδισε το Ισλαμικό Κράτος ενώ χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους στην Συρία. Όταν Τούρκοι δημοσιογράφοι με φωτογραφικές αποδείξεις απέδειξαν ότι ο Ερντογάν εξόπλιζε μια θυγατρική οργάνωση της Αλ Κάιντα στη Συρία, οι δημοσιογράφοι αυτοί της εφημερίδας cumhuriyet φυλακίστηκαν.
Η Δύση μπορεί να ευαισθητοποίησε τον Σαουδάραβα πρίγκιπα Mohammad Bin Salman σε σχέση με το θέμα αυτό, σε Ασία, Αφρική και Ευρώπη, δεν έκανε το ίδιο όμως με τον Ερντογάν.
Η χρηματοδότηση των ριζοσπαστικών τζαμιών σε πολλά μέρη του κόσμου από την Τουρκία σημαίνει ότι τώρα η Άγκυρα χρηματοδοτεί και εκπαιδεύει την επόμενη γενιά εξτρεμιστών.
Οι τουρκικές απειλές κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους καθίστανται πλέον συνηθισμένες. Μετά το έναρξη εργασιών της ενεργειακής εταιρείας Noble Energy με έδρα το Χιούστον τον Σεπτέμβριο του 2011, ο Τούρκος υπουργός Egemen Bagis προειδοποίησε τις ΗΠΑ να μην εισέλθουν στην περιοχή και είπε: «Αυτό είναι το θέμα για το τουρκικό ναυτικό. Έχουμε εκπαιδεύσει τους πεζοναύτες μας γι ‘αυτό και του εξοπλίσαμε . Όλες οι επιλογές βρίσκονται στο τραπέζι και πάντα κάτι μπορεί να γίνει.»
Επίσης οι πρόσφατες προτάσεις του Ερντογάν για την δημιουργία ενός “στρατού του Ισλάμ” είναι στο μυαλό του ίδιου και δεν αποτελούν απλή ρητορική.
Η Τουρκία ήταν πάντα ρεβανσιστική δύναμη, αλλά η οικονομία της παραπαίει (το νόμισμα της Τουρκίας έχει χάσει περισσότερο από το ήμισυ της αξία του υπό την ηγεσία του Ερντογάν).
Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν έχει ενισχύσει τις αξιώσεις του σε γειτονικές περιοχές (Ελλάδα-Κύπρος). Για αυτό και εξετάζει τα εξής: Η Τουρκία θέλει να καταλάβει το ένα τρίτο της Κύπρου, να καταλάβει επίσης έδαφος τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, ενάντια στις επιθυμίες και των δύο αυτών κυβερνήσεων.
Τους τελευταίους μήνες, ο Ερντογάν έχει επίσης υποβάλει αξιώσεις σε χερσαία τμήματα της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Και πάλι, αυτό δεν είναι μια απλή ρητορική: Τα περιστατικά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν εκτοξευθεί στα ύψη.
Η Δύση έχει πλέον ένα πρόβλημα να αντιμετωπίσει με την Τουρκία και θα είναι ανόητο να προσποιηθεί κάτι διαφορετικό.
Ναι, η Τουρκία είναι στρατηγικός εταίρος της δύσης, αλλά πλέον έχει χαθεί. Έχει στρέψει το «βλέμμα της» στο στρατόπεδο της Ρωσίας, όπως έκανε και η Αίγυπτος και η Λιβύη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η διαφορά όμως τότε ήταν ότι η Δύση αναγνώρισε την αποτυχία της πολιτικής της και κινήθηκε για να την αλλάξει . Με την Τουρκία όλα έχουν «καταλήξει» όμως.
Ενώ είναι... μοντέρνο μεταξύ των διπλωματών και ορισμένων αναλυτών να υποστηρίζεται ότι η συναλλακτική φύση της Τουρκίας του Ερντογάν απαιτεί περισσότερη και στοχοθετημένη δέσμευση και όχι καταναγκασμό, οι προσπάθειες αυτές έχουν πολύ κακή ιστορία.
Πράγματι, εδώ και 15 χρόνια, η τουρκική εχθρότητα έχει αυξηθεί τόσο στο πλαίσιο της άρνησης του ΝΑΤΟ όσο και στο πλαίσιο άρνησης του Μπούς και του Ομπάμα.
Αντίθετα από την έξυπνη διπλωματία, οι προσπάθειες εμπλοκής του Ερντογάν τώρα δυστυχώς εμφανίζονται σαν προσπάθειες που ομοιάζουν με τον Σαντάμ Χουσεΐν πριν από τρεις δεκαετίες.
Στις 15 Ιουνίου 1990, ο γερουσιαστής Arlen Specter εξήγησε την αντίθεσή του με τις στρατιωτικές κυρώσεις για το Ιράκ.
«Υπάρχει μια ευκαιρία, ή μπορεί να είναι μια ευκαιρία, να συνεχίσουμε τις συζητήσεις με το Ιράκ», είπε, «Και νομίζω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να επιβληθούν κυρώσεις».
Όταν η Spectre πήρε το λόγο στη Γερουσία, η έννοια του πολέμου με το Ιράκ θεωρήθηκε τρελό σενάριο. Αλλά σε λιγότερο από δύο μήνες , οι ενέργειες του Σαντάμ έθεσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πολεμική ετοιμότητα. Αυτό που ήταν κάποτε αδιανόητο έγινε μια πιθανότητα.
Καθώς ο Ερντογάν επιλέγει το δρόμο του, επιβάλλεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη να αναγνωρίσουν ότι αυτό που ήταν κάποτε εκτός του πεδίου των δυνατοτήτων τους, τώρα είναι εφικτό .
Και ενώ πρέπει να καταβληθούν όλες οι προσπάθειες για την αποφυγή ενός τέτοιου σεναρίου, τουλάχιστον είναι καιρός να απομονωθούν και να σκεφτούν , παρά να συνεργαστούν με τον Ερντογάν.
Ήρθε η ώρα να αποσυρθεί όλο το αμερικανικό προσωπικό (και τυχόν εναπομένουσες πυρηνικές κεφαλές) από την αεροπορική βάση του Incirlik και να βρεθεί άλλη βάση, πριν βρεθούν τυχόν Τούρκοι εθνικιστές και μπουκάρουν στο Incirlik, κάνοντας την βάση ένα σημείο ανάφλεξης για σύγκρουση.
Είναι απαραίτητο για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ να αποτραπεί η Τουρκία από την ανταλλαγή πληροφοριών και στρατιωτικής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένου της παραλαβής του αεροσκάφους F-35 Joint Strike Fighter, και να αναγνωριστεί ότι η πρόληψη των συγκρούσεων απαιτεί καλύτερη προετοιμασία των περιφερειακών κρατών όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ.
Το Ιράκ, καθώς και οι Σύροι και Ιρακινοί Κούρδοι, πρέπει να προετοιμαστούν για να αντιμετωπίσουν επίσης την τουρκική πρόκληση. Οι ιστορικοί μπορούν να συζητήσουν στο μέλλον ποιος «έχασε» την Τουρκία, αλλά αυτό που είναι προφανές είναι ότι η Τουρκία δεν είναι απλώς πια φίλος και σύμμαχος, αλλά μάλλον έχει γίνει αντίπαλος και πιθανός ανταγωνιστής, καταλήγει ο Αμερικανός αναλυτής…προμηνύοντας «θύελλες» στην περιοχή μας τους επόμενους μήνες. Tromaktiko
- Πιθανό χαρακτηρίζουν το ενδεχόμενο ακόμα και Τούρκοι αναλυτές
Περίπου πριν από 15 χρόνια, οι Τούρκοι συγγραφείς Orkun Ucar και Burak Turna έγραψαν ένα θρίλερ με τίτλο «Metal Storm», με το οποίο περιέγραφαν έναν πιθανό πόλεμο ΗΠΑ-Τουρκίας κατά τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα καταλάμβαναν την Κωνσταντινούπολη, με αφορμή την κλοπή από τον τουρκικό παράγοντα μιας πυρηνικής κεφαλής.
Ρωσία και Κίνα ερχόντουσαν προς διάσωση της Τουρκίας, αναφέρει ο Αμερικανός αναλυτής Michael Rubin. Ο γκουρού Michael Rubin, είναι μέλος του περίφημου και πασίγνωστου American Enterprise Institute και πρώην σύμβουλος του Πενταγώνου.
Ενώ η υπόθεση φαίνεται υπερβολική, πολλοί Τούρκοι αμυντικοί αναλυτές ανέφεραν ότι μια σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε ότι είχαν δίκιο, δηλώνει ο Αμερικανός αναλυτής και συνεχίζει.
Όχι, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν πρόκειται να ξεκινήσουν μια αιφνιδιαστική επίθεση «αύριο» στην Τουρκία. Παρόλο που ένα τέτοιο σενάριο είναι απίθανο, δεν είναι πλέον αδιανόητο διότι Τουρκία και Ηνωμένες Πολιτείες ευρίσκονται σε μια πολύ δύσκολη «φάση» εδώ και μεγάλο διάστημα.
Ο Ερντογάν είναι πλέον φιλικότερος προς τη Ρωσία και το Ιράν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχει μια τάση στην Ουάσινγκτον να αυτοπεριορίσει την σχέση της με την Άγκυρα και να υποθέσουμε ότι η φθορά αυτή των σχέσεων αποτελεί μια τωρινή πτυχή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ , αλλά δεν είναι έτσι.
Η «μετατόπιση» του Ερντογάν προς τη Ρωσία δεν είχε καμία σχέση με τις ΗΠΑ και την υποστήριξη τους στους Κούρδους. Η Μόσχα είχε εκφράσει αρχικά μια φιλική στάση προς τους Σύρους Κούρδους πολιτικούς ηγέτες , ενώ η Ουάσιγκτον είχε κάνει αποδεκτό το αίτημα της Άγκυρας να τους κρατήσει απομονωμένους.
Μάλιστα όταν οι τουρκικές δυνάμεις ξεκίνησαν εισβολή στην βόρεια Συρία, η Ουάσιγκτον την αποδέχτηκε «σιωπηλά» .
Παρόλα αυτά , η μετακίνηση της Τουρκίας προς τη Ρωσία οδηγείται από ιδεολογικά και αντι-αμερικανικά κίνητρα από την ανωτάτη ηγεσία της Τουρκίας. Η αντι-αμερικανική, αντι-δυτική και αντι-νατοϊκή πολιτική είναι άλλωστε καθημερινά θέματα των ομιλιών του Ερντογάν. Άρα το θέμα είναι καθαρά…ιδεολογικό και αφορά την νέα τάξη πραγμάτων της Τουρκίας .
Ο νέος τουρκικός στρατός είναι τώρα ο «κινητήριος μοχλός» του ισλαμισμού και όχι το προπύργιο του κοσμικού κράτους. Κάθε αξιωματικός μέχρι τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη έχει πλέον «πλαστεί» στην εποχή Ερντογάν και, λόγω της χειραγώγησης και προώθησης του δικού του συστήματος, σχεδόν κάθε αξιωματικός με δύο, τρία ή τέσσερα αστέρια είναι πλέον «άνθρωπος» του Ερντογάν.
Ο στρατηγός Χούλσουν Ακάρ, ο διοικητής του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου, πρόδωσε και τους δύο συναδέλφους και τους όρκους του για χάρη της προσωπικής του φιλοδοξίας και «πήγε» με τον Ερντογάν.
Τις τελευταίες εβδομάδες, το κανάλι Fetih TV έδειχνε εικόνες σκληροπυρηνικών ισλαμιστών μουλάδων που επισκέπτονταν τουρκικές στρατιωτικές μονάδες.
Ο Dogu Perincek, φιλόσοφος και καθοδηγητής του τουρκικού στρατού, είναι ένας πρώην μαοϊκός που είναι έντονα αντι-νατοϊκός θρησκευτικός ηγέτης με φιλο-ρωσικά αισθήματα.
Ο περιβόητος Adnan Tanriverdi, στρατιωτικός σύμβουλος του Ερντογάν, ο οποίος ίδρυσε την μισθοφορική δύναμη SADAT, αποτελεί σήμερα τον πυρήνα της προσωπικής πολιτοφυλακής του Ερντογάν, που είναι ταυτόχρονα το τουρκικό ισοδύναμο του σώματος της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς του Ιράν.
Υπάρχει όμως ελάχιστη πειθαρχία στον τουρκικό στρατό.
Ο Ερντογάν έχει εκδιώξει τους περισσότερους επαγγελματίες αξιωματικούς που γαλουχήθηκαν σύμφωνα με τα νατοϊκά πρότυπα . Όσοι έχουν μείνει κάνουν φτιάχνουν βίντεο που δείχνουν τους καταδικασθέντες ηγέτες της μαφίας όπως τον Sedat Peker ή ηγέτες συμμοριών όπως τον Burak Doner.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να μην θέλουν έναν πόλεμο με την Τουρκία, στην ουσία όμως θα έρθουν σε αντιπαράθεση με το ριζοσπαστικό Ισλάμ που επικρατεί στην Άγκυρα.
Η Τουρκία έχει γίνει χορηγός της τρομοκρατίας. Ο Ερντογάν «αγκαλιάζει» τους ηγέτες της Χαμάς και τους εξοπλίζει. Δεν θα υπήρχε κανένα ισλαμικό κράτος στο Ιράκ και στην Συρία αν δεν ήταν ανοιχτή η «πόρτα» της Τουρκίας σε δεκάδες χιλιάδες ξένους μαχητές.
Τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του γαμπρού του Ερντογάν δείχνουν ότι τους κέρδισε το Ισλαμικό Κράτος ενώ χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους στην Συρία. Όταν Τούρκοι δημοσιογράφοι με φωτογραφικές αποδείξεις απέδειξαν ότι ο Ερντογάν εξόπλιζε μια θυγατρική οργάνωση της Αλ Κάιντα στη Συρία, οι δημοσιογράφοι αυτοί της εφημερίδας cumhuriyet φυλακίστηκαν.
Η Δύση μπορεί να ευαισθητοποίησε τον Σαουδάραβα πρίγκιπα Mohammad Bin Salman σε σχέση με το θέμα αυτό, σε Ασία, Αφρική και Ευρώπη, δεν έκανε το ίδιο όμως με τον Ερντογάν.
Η χρηματοδότηση των ριζοσπαστικών τζαμιών σε πολλά μέρη του κόσμου από την Τουρκία σημαίνει ότι τώρα η Άγκυρα χρηματοδοτεί και εκπαιδεύει την επόμενη γενιά εξτρεμιστών.
Οι τουρκικές απειλές κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους καθίστανται πλέον συνηθισμένες. Μετά το έναρξη εργασιών της ενεργειακής εταιρείας Noble Energy με έδρα το Χιούστον τον Σεπτέμβριο του 2011, ο Τούρκος υπουργός Egemen Bagis προειδοποίησε τις ΗΠΑ να μην εισέλθουν στην περιοχή και είπε: «Αυτό είναι το θέμα για το τουρκικό ναυτικό. Έχουμε εκπαιδεύσει τους πεζοναύτες μας γι ‘αυτό και του εξοπλίσαμε . Όλες οι επιλογές βρίσκονται στο τραπέζι και πάντα κάτι μπορεί να γίνει.»
Επίσης οι πρόσφατες προτάσεις του Ερντογάν για την δημιουργία ενός “στρατού του Ισλάμ” είναι στο μυαλό του ίδιου και δεν αποτελούν απλή ρητορική.
Η Τουρκία ήταν πάντα ρεβανσιστική δύναμη, αλλά η οικονομία της παραπαίει (το νόμισμα της Τουρκίας έχει χάσει περισσότερο από το ήμισυ της αξία του υπό την ηγεσία του Ερντογάν).
Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν έχει ενισχύσει τις αξιώσεις του σε γειτονικές περιοχές (Ελλάδα-Κύπρος). Για αυτό και εξετάζει τα εξής: Η Τουρκία θέλει να καταλάβει το ένα τρίτο της Κύπρου, να καταλάβει επίσης έδαφος τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, ενάντια στις επιθυμίες και των δύο αυτών κυβερνήσεων.
Τους τελευταίους μήνες, ο Ερντογάν έχει επίσης υποβάλει αξιώσεις σε χερσαία τμήματα της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Και πάλι, αυτό δεν είναι μια απλή ρητορική: Τα περιστατικά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν εκτοξευθεί στα ύψη.
Η Δύση έχει πλέον ένα πρόβλημα να αντιμετωπίσει με την Τουρκία και θα είναι ανόητο να προσποιηθεί κάτι διαφορετικό.
Ναι, η Τουρκία είναι στρατηγικός εταίρος της δύσης, αλλά πλέον έχει χαθεί. Έχει στρέψει το «βλέμμα της» στο στρατόπεδο της Ρωσίας, όπως έκανε και η Αίγυπτος και η Λιβύη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η διαφορά όμως τότε ήταν ότι η Δύση αναγνώρισε την αποτυχία της πολιτικής της και κινήθηκε για να την αλλάξει . Με την Τουρκία όλα έχουν «καταλήξει» όμως.
Ενώ είναι... μοντέρνο μεταξύ των διπλωματών και ορισμένων αναλυτών να υποστηρίζεται ότι η συναλλακτική φύση της Τουρκίας του Ερντογάν απαιτεί περισσότερη και στοχοθετημένη δέσμευση και όχι καταναγκασμό, οι προσπάθειες αυτές έχουν πολύ κακή ιστορία.
Πράγματι, εδώ και 15 χρόνια, η τουρκική εχθρότητα έχει αυξηθεί τόσο στο πλαίσιο της άρνησης του ΝΑΤΟ όσο και στο πλαίσιο άρνησης του Μπούς και του Ομπάμα.
Αντίθετα από την έξυπνη διπλωματία, οι προσπάθειες εμπλοκής του Ερντογάν τώρα δυστυχώς εμφανίζονται σαν προσπάθειες που ομοιάζουν με τον Σαντάμ Χουσεΐν πριν από τρεις δεκαετίες.
Στις 15 Ιουνίου 1990, ο γερουσιαστής Arlen Specter εξήγησε την αντίθεσή του με τις στρατιωτικές κυρώσεις για το Ιράκ.
«Υπάρχει μια ευκαιρία, ή μπορεί να είναι μια ευκαιρία, να συνεχίσουμε τις συζητήσεις με το Ιράκ», είπε, «Και νομίζω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να επιβληθούν κυρώσεις».
Όταν η Spectre πήρε το λόγο στη Γερουσία, η έννοια του πολέμου με το Ιράκ θεωρήθηκε τρελό σενάριο. Αλλά σε λιγότερο από δύο μήνες , οι ενέργειες του Σαντάμ έθεσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πολεμική ετοιμότητα. Αυτό που ήταν κάποτε αδιανόητο έγινε μια πιθανότητα.
Καθώς ο Ερντογάν επιλέγει το δρόμο του, επιβάλλεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη να αναγνωρίσουν ότι αυτό που ήταν κάποτε εκτός του πεδίου των δυνατοτήτων τους, τώρα είναι εφικτό .
Και ενώ πρέπει να καταβληθούν όλες οι προσπάθειες για την αποφυγή ενός τέτοιου σεναρίου, τουλάχιστον είναι καιρός να απομονωθούν και να σκεφτούν , παρά να συνεργαστούν με τον Ερντογάν.
Ήρθε η ώρα να αποσυρθεί όλο το αμερικανικό προσωπικό (και τυχόν εναπομένουσες πυρηνικές κεφαλές) από την αεροπορική βάση του Incirlik και να βρεθεί άλλη βάση, πριν βρεθούν τυχόν Τούρκοι εθνικιστές και μπουκάρουν στο Incirlik, κάνοντας την βάση ένα σημείο ανάφλεξης για σύγκρουση.
Είναι απαραίτητο για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ να αποτραπεί η Τουρκία από την ανταλλαγή πληροφοριών και στρατιωτικής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένου της παραλαβής του αεροσκάφους F-35 Joint Strike Fighter, και να αναγνωριστεί ότι η πρόληψη των συγκρούσεων απαιτεί καλύτερη προετοιμασία των περιφερειακών κρατών όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ.
Το Ιράκ, καθώς και οι Σύροι και Ιρακινοί Κούρδοι, πρέπει να προετοιμαστούν για να αντιμετωπίσουν επίσης την τουρκική πρόκληση. Οι ιστορικοί μπορούν να συζητήσουν στο μέλλον ποιος «έχασε» την Τουρκία, αλλά αυτό που είναι προφανές είναι ότι η Τουρκία δεν είναι απλώς πια φίλος και σύμμαχος, αλλά μάλλον έχει γίνει αντίπαλος και πιθανός ανταγωνιστής, καταλήγει ο Αμερικανός αναλυτής…προμηνύοντας «θύελλες» στην περιοχή μας τους επόμενους μήνες. Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο μοναδικός ρόλος που αρνείται να υποδυθεί ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
