2018-05-03 00:37:05
Τα τελευταία της λόγια ήταν: «δεν υπάρχει σχεδόν κανείς να προσφέρει τον εαυτό του για ένα δίκαιο σκοπό;» «Πώς περιμένουμε να επικρατήσει η δικαιοσύνη, όταν δεν υπάρχει σχεδόν κανείς να προσφέρει τον εαυτό του για ένα δίκαιο σκοπό; Μια τόσο ωραία και ηλιόλουστη μέρα και πρέπει να φύγω, άλλα τι πειράζει ο θάνατος μου, αν μέσω εμάς ξυπνήσουν και κινητοποιηθούν χιλιάδες;» Με αυτά τα λόγια, η Σόφι Σολ περπάτησε προς την γκιλοτίνα όπου και εκτελέστηκε δι΄αποκεφαλισμού στις 22 Φεβρουαρίου 1943. Ήταν μόλις 22 χρόνων. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, μία μικρή ομάδα νέων, ανάμεσά τους και η Σόφι Σολ (Sophie Scholl), ίδρυσαν το κίνημα «Λευκό Ρόδο» το οποίο δρούσε στη Ναζιστική Γερμανία. Σχηματίστηκε όταν η Σολ και η υπόλοιπη ομάδα διάβαζαν μια αντιναζιστική ομιλία του Ρωμαιοκαθολικού Επισκόπου του Μούνστερ, Γκραφ Φον Γκάλεν (γνωστός και ως «Το λιοντάρι του Μούνστερ»).
Η δράση στο Μόναχο
Το κίνημα είχε αντιχιτλερική και αντιναζιστική δράση και τα μέλη της μοίραζαν φυλλάδια με προκηρύξεις κυρίως σε πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά και στους δρόμους του Μονάχου. Τον Μάιο του 1942 η Σολ γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και παρακολουθούσε μαθήματα φιλοσοφίας και βιολογίας. Εκεί σπούδαζε και ο αδερφός της, ο Χανς, ο οποίος μίλησε στους φίλους του για τη Σόφι και πολύ γρήγορα η νεαρή φοιτήτρια κέρδισε τους πάντες με τις πολιτικές της απόψεις.
Ο τότε φίλος της, Φρίτζ Χάρτναγκελ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παθητική αντίσταση της Σόφι κατά του Ναζισμού, καθώς ο ίδιος είχε πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο και της είχε διηγηθεί πολλά από τα εγκλήματα που διέπραξαν Γερμανοί στρατιώτες. Τα όσα της εξιστόρησε ο Φρίτζ, όπως οι δολοφονίες άμαχων Σοβιετικών, δεν άφησαν περιθώρια στη Σόφι να εγκαταλείψει τον αγώνα μέσω του Λευκού Ρόδου και εξελίχθηκε σε ηγετική μορφή του κινήματος.
Κάθε μέρα διένειμε φυλλάδια στους δρόμους του Μονάχου, ενώ κάποιες φορές βοηθούσε και στη σύνταξη των κειμένων. Το πρώτο φυλλάδιο που τυπώθηκε και μοιράστηκε από τα μέλη του Λευκού Ρόδου, έγραφε τα εξής: «Ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί την ντροπή που θα πέσει επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας όταν θα βγουν στο φως τα τρομερά εγκλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία;»
Ο ρουφιάνος και η γκιλοτίνα
Στις 18 Φεβρουαρίου 1943, η Σόφι και ο Χανς πήγαν στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου κρατώντας μια δέσμη από φυλλάδια τα οποία έγραφαν την έκτη προκήρυξη του Λευκού Ρόδου, η οποία έμελλε να ήταν και η τελευταία. «Στους συναδέλφους, μαχητές της ελευθερίας στην αντίσταση.»
Το αρχικό πλάνο των Σόφι και Χανς ήταν να μοιράσουν όλα τα φυλλάδια σε μια διάλεξη, αλλά δεν πρόλαβαν καθώς το μάθημα είχε ήδη ξεκινήσει. Έτσι, αποφάσισαν να μην αφήσουν τα υπόλοιπα φυλλάδια σκορπισμένα και τα πήραν μαζί τους στο αίθριο του πανεπιστημίου. Τότε ήταν που τους είδε ένας υπηρεσιακός υπάλληλος με το όνομα Γιάκομπ Σμιτ, ο οποίος κράτησε τα δύο αδέρφια και χωρίς να χάσει χρόνο κάλεσε τη Γκεστάπο.
Η τύχη τους ήταν προδιαγεγραμμένη, καθώς η μυστική αστυνομία των Ναζί είχε στα χέρια της και τα φυλλάδια ως τεκμήρια για την «ενοχή» των δύο θαραλλέων φοιτητών. Ο Εισαγγελέας του Λαϊκού Δικαστηρίου του Τρίτου Ράιχ είχε διαβάσει το κατηγορητήριο με το οποίο η Σόφι Σολ θα οδηγείτο στη γκιλοτίνα. «Η κατηγορούμενη, Σόφι Σολ, ήδη από το καλοκαίρι του 1942 έλαβε μέρος σε πολιτικές συζητήσεις στις οποίες η ίδια και ο αδελφός της, Χανς Σολ, κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η Γερμανία είχε χάσει τον πόλεμο. Παραδέχεται ότι έλαβε μέρος στην προετοιμασία και τη διανομή των φυλλαδίων το 1943. Μαζί με τον αδελφό της, συνέταξε το κείμενο των ανατρεπτικών προκηρύξεων με το όνομα «Φυλλάδια της Αντίστασης» στη Γερμανία.
Επιπλέον, είχε ένα ρόλο στην αγορά χαρτιού, φακέλων και μεμβράνης πολυγράφου και μαζί με τον αδελφό της, συνέταξε πράγματι τα αντίγραφα αυτού του φυλλαδίου. Τοποθέτησε τα κατασκευασμένα φυλλάδια σε διάφορα γραμματοκιβώτια, και πήρε μέρος στην διανομή φυλλαδίων στο Μόναχο. Συνόδευσε τον αδελφό της στο πανεπιστήμιο, και την είδαν εκεί να σκορπίζει τα φυλλάδια, όπου και συνελήφθη».
Όταν της παρέδωσαν το κατηγορητήριο για να το δει, εκείνη έγραψε στην πίσω σελίδα τη λέξη «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Κατά τη διάρκεια της δίκης – παρωδίας, η Σόφι μοιράστηκε το ίδιο κελί με μία άλλη πολιτική κρατούμενη, την Έλσε Γκέμπελ, η οποία αργότερα είχε ισχυριστεί ότι τα τελευταία λόγια της Σόφι πριν την απόφαση ήταν: «Είναι μια τέτοια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα, και εγώ πρέπει να φύγω. Αλλά όμως πόσοι πρέπει να πεθάνουν στα πεδία της μάχης αυτές τις ημέρες, πόσες νέες, πολλά υποσχόμενες ζωές; Τι σημαίνει ο θάνατος μας, αν από τις πράξεις μας χιλιάδες άλλοι προειδοποιούνται και επωφελούνται; Μεταξύ του φοιτητικού σώματος είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει επανάσταση». Η Σόφι και ο Χανς καταδικάστηκαν σε θάνατο δι΄αποκεφαλισμού, ποινή η οποία εκτελέστηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1943.
Πηγή Tromaktiko
Η δράση στο Μόναχο
Το κίνημα είχε αντιχιτλερική και αντιναζιστική δράση και τα μέλη της μοίραζαν φυλλάδια με προκηρύξεις κυρίως σε πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά και στους δρόμους του Μονάχου. Τον Μάιο του 1942 η Σολ γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και παρακολουθούσε μαθήματα φιλοσοφίας και βιολογίας. Εκεί σπούδαζε και ο αδερφός της, ο Χανς, ο οποίος μίλησε στους φίλους του για τη Σόφι και πολύ γρήγορα η νεαρή φοιτήτρια κέρδισε τους πάντες με τις πολιτικές της απόψεις.
Ο τότε φίλος της, Φρίτζ Χάρτναγκελ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παθητική αντίσταση της Σόφι κατά του Ναζισμού, καθώς ο ίδιος είχε πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο και της είχε διηγηθεί πολλά από τα εγκλήματα που διέπραξαν Γερμανοί στρατιώτες. Τα όσα της εξιστόρησε ο Φρίτζ, όπως οι δολοφονίες άμαχων Σοβιετικών, δεν άφησαν περιθώρια στη Σόφι να εγκαταλείψει τον αγώνα μέσω του Λευκού Ρόδου και εξελίχθηκε σε ηγετική μορφή του κινήματος.
Κάθε μέρα διένειμε φυλλάδια στους δρόμους του Μονάχου, ενώ κάποιες φορές βοηθούσε και στη σύνταξη των κειμένων. Το πρώτο φυλλάδιο που τυπώθηκε και μοιράστηκε από τα μέλη του Λευκού Ρόδου, έγραφε τα εξής: «Ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί την ντροπή που θα πέσει επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας όταν θα βγουν στο φως τα τρομερά εγκλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία;»
Ο ρουφιάνος και η γκιλοτίνα
Στις 18 Φεβρουαρίου 1943, η Σόφι και ο Χανς πήγαν στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου κρατώντας μια δέσμη από φυλλάδια τα οποία έγραφαν την έκτη προκήρυξη του Λευκού Ρόδου, η οποία έμελλε να ήταν και η τελευταία. «Στους συναδέλφους, μαχητές της ελευθερίας στην αντίσταση.»
Το αρχικό πλάνο των Σόφι και Χανς ήταν να μοιράσουν όλα τα φυλλάδια σε μια διάλεξη, αλλά δεν πρόλαβαν καθώς το μάθημα είχε ήδη ξεκινήσει. Έτσι, αποφάσισαν να μην αφήσουν τα υπόλοιπα φυλλάδια σκορπισμένα και τα πήραν μαζί τους στο αίθριο του πανεπιστημίου. Τότε ήταν που τους είδε ένας υπηρεσιακός υπάλληλος με το όνομα Γιάκομπ Σμιτ, ο οποίος κράτησε τα δύο αδέρφια και χωρίς να χάσει χρόνο κάλεσε τη Γκεστάπο.
Η τύχη τους ήταν προδιαγεγραμμένη, καθώς η μυστική αστυνομία των Ναζί είχε στα χέρια της και τα φυλλάδια ως τεκμήρια για την «ενοχή» των δύο θαραλλέων φοιτητών. Ο Εισαγγελέας του Λαϊκού Δικαστηρίου του Τρίτου Ράιχ είχε διαβάσει το κατηγορητήριο με το οποίο η Σόφι Σολ θα οδηγείτο στη γκιλοτίνα. «Η κατηγορούμενη, Σόφι Σολ, ήδη από το καλοκαίρι του 1942 έλαβε μέρος σε πολιτικές συζητήσεις στις οποίες η ίδια και ο αδελφός της, Χανς Σολ, κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η Γερμανία είχε χάσει τον πόλεμο. Παραδέχεται ότι έλαβε μέρος στην προετοιμασία και τη διανομή των φυλλαδίων το 1943. Μαζί με τον αδελφό της, συνέταξε το κείμενο των ανατρεπτικών προκηρύξεων με το όνομα «Φυλλάδια της Αντίστασης» στη Γερμανία.
Επιπλέον, είχε ένα ρόλο στην αγορά χαρτιού, φακέλων και μεμβράνης πολυγράφου και μαζί με τον αδελφό της, συνέταξε πράγματι τα αντίγραφα αυτού του φυλλαδίου. Τοποθέτησε τα κατασκευασμένα φυλλάδια σε διάφορα γραμματοκιβώτια, και πήρε μέρος στην διανομή φυλλαδίων στο Μόναχο. Συνόδευσε τον αδελφό της στο πανεπιστήμιο, και την είδαν εκεί να σκορπίζει τα φυλλάδια, όπου και συνελήφθη».
Όταν της παρέδωσαν το κατηγορητήριο για να το δει, εκείνη έγραψε στην πίσω σελίδα τη λέξη «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Κατά τη διάρκεια της δίκης – παρωδίας, η Σόφι μοιράστηκε το ίδιο κελί με μία άλλη πολιτική κρατούμενη, την Έλσε Γκέμπελ, η οποία αργότερα είχε ισχυριστεί ότι τα τελευταία λόγια της Σόφι πριν την απόφαση ήταν: «Είναι μια τέτοια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα, και εγώ πρέπει να φύγω. Αλλά όμως πόσοι πρέπει να πεθάνουν στα πεδία της μάχης αυτές τις ημέρες, πόσες νέες, πολλά υποσχόμενες ζωές; Τι σημαίνει ο θάνατος μας, αν από τις πράξεις μας χιλιάδες άλλοι προειδοποιούνται και επωφελούνται; Μεταξύ του φοιτητικού σώματος είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει επανάσταση». Η Σόφι και ο Χανς καταδικάστηκαν σε θάνατο δι΄αποκεφαλισμού, ποινή η οποία εκτελέστηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1943.
Πηγή Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
The Weeknd - Call Out My Name
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
