2018-05-03 11:06:09
Όλοι μου έλεγαν οτι θα γινόταν πιο δύσκολο Οι μαμάδες μου έλεγαν: «Απλά περίμενε μέχρι να μεγαλώσουν!» Δεν τις πίστευα!
Με σταματούσαν στα καταστήματα και μου έλεγαν πόσο θα μου λείψουν αυτές οι μέρες. Μου έλεγαν να αγαπάω και να απολαμβάνω το κάθε λεπτό. Χα! Λεπτό. Το μόνο πράγμα που αγαπούσα εκείνη την εποχή ήταν τα λίγα λεπτά ύπνου κάθε νύχτα. Και το εννοώ οτι ήταν λεπτά, επειδή ώρες δεν κατάφερα ποτέ να κοιμηθώ.
Χάλια. Νόμιζα οτι ήταν η πιο χάλια περίοδος της ζωής μου.
Δεν υπάρχει εξάντληση μεγαλύτερη από αυτή του να έχεις ένα νεογέννητο.
Περιμένετε.
Θέλω να πω, δεν υπάρχει εξάντληση μεγαλύτερη από εκείνη του να έχεις ένα νεογέννητο και ένα μικρό παιδί.
Όχι,όχι, περιμένετε.
Θέλω να πω, ένα νεογέννητο, ένα μικρό παιδί, και ένα παιδί προσχολικής ηλικίας.
Ένα δευτερόλεπτο. Περιμένετε.
Αυτό που πραγματικά εννοώ είναι ότι δεν υπάρχει εξάντληση μεγαλύτερη από το να έχεις ένα νεογέννητο, ένα μικρό παιδί, ένα παιδί προσχολικής ηλικίας και ένα παιδί σχολικής ηλικίας. Ναί. Τώρα αυτό είναι πραγματικά εξαντλητικό.
Είναι η φυσικότητα όλων.
Το πάνω και κάτω σε κούνιες, τραπέζια αλλάγματος πάνας και ψηλές καρέκλες. Το μόνιμο βάρος των ποδιών και ο πόνος της μέσης που κάθε μέρα γίνεται και χειρότερος.
Το σκύψιμο πάνω από την κούνια για να βάλεις το μωρό που κοιμάται, λίγο μετά για να το βγάλεις, να το αλλάξεις, να το ξαναβάλεις στην κούνια αφού το νανούρισες στα χέρια σου. Κάθε βράδυ τα ίδια.
Καρότισα, καλαθούνες και πορτ μπεμπέ, με ένα μωρό 30 κιλών, ένα 15, πένα 10 και ένα 4. Που να πας με όλα αυτά μαζί. Πώς να διαπραγματευτείς το να βάλουν ζώνη στο αυτοκίνητο. Όλα θέλουν αγκαλιές – πολλές φορές χοροπηδούν απλά πάνω σου και εσύ πρέπει να τα κρατήσεις.
Κάνετε έναν πραγματικό, φυσικό μαραθώνιο που καθηλώνει τα οστά σας καθημερινά όταν έχετε μικρά παιδιά και φυσικά είστε εξαντλημένες.
Πώς θα μπορούσε να γίνει πιο εξαντλητικό από αυτό; Σκεφτείτε τα χρόνια με τους έφηβους Γιατί όταν έχετε έφηβους, τρέχετε καθημερινά έναν μεταφορικό ψυχολογικό μαραθώνιο. Και όλες οι μαμάδες εφήβων μας προειδοποιούν για όλα αυτά. Στην αρχή είναι δύσκολο να καταπιούμε το σιρόπι γλυκόζης όταν κάνουμε την καμπύλη ζαχάρου στην εγκυμοσύνη μας, μετά ο θηλασμός, μετά το να ηρεμούμε ένα μωρό με κολικούς, οι αϋπνίες, ο φόβος, το άγχος, οι πρώτες αρρώστιες…
Το τρίχρονο σας φωνάζει , χτυπά μια πόρτα, σφίγγει τα πόδια του και ξαναφωνάζει, γιατί ξεχάσατε να κόψετε την κρούστα από το σάντουιτς του. Εύκολη λύση, απλά παίρνετε το σάντουιτς και κόβετε την κρούστα. Το πρόβλημα λύθηκε.
Ο έφηβος ουρλιάζει, χτυπάει την πόρτα του, χτυπά τα πόδια του, και δείχνει ασέβεια σε σας απλά επειδή υπάρχει. Δεν υπάρχει εύκολη λύση για αυτό – απλά θα περιμένετε μέχρι να πάει να σπουδάσει.
Τα γεγονότα σε αυτό το είδος γονικής μέριμνας ξεπερνούν οτιδήποτε λύνετε εύκολα όπως τα προβλήματα του ψωμιού, τα σνακ, τα ξυπνήματα στις 2 μ.μ., τα ατυχήματα κατά την εκπαίδευση της πανας, τις μουτζορες στους τοίχους. Αυτά τα πράγματα – όσο απογοητευτικά κι αν είναι – είναι προβλήματα με αμελητέες συνέπειες. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε με τους εφήβους έρχονται με συνέπειες που μπορούν να φέρουν δια βίου επιπτώσεις. Θα τολμούσα ακόμη να πω ότι το επίπεδο πανικού, ανησυχίας και φόβου φαίνεται να αυξάνεται δεκαπλάσια με κάθε χρόνο μετά την ηλικία των 13 ετών.
Ένα λάθος ποτήρι σε ένα 3χρονο μπορεί να φέρει κλάματα και να προκαλέσει την υπομονή σας – αλλά ένας 16χρονος με το μηχανάκι του μπορεί να κάνει το μυαλό σας να εκραγεί μέχρι να δείτε την πόρτα να ανοίγει και να σιγουρευτείτε οτι επέστρεψε σπίτι σώος.
Αυτά τα ανησυχητικά ζητήματα δεν εξαφανίζονται μαγικά μετά τα πρώτα χρόνια της εφηβείας. Διαρκούν καθ ‘όλη τη διάρκεια των γυμνασιακών χρόνων και τα έτη σπουδών στο πανεπιστήμιο – τα οποία παρεμπιπτόντως φέρνουν μαζί τους ένα εντελώς διαφορετικό μενού ανησυχιών. Τι θα κάνουν με τον εαυτό τους; Θα πάρουν τις σωστές αποφάσεις; Θα γυρίσουν πίσω στο σπίτι; Θα διαβάζουν όσο πρέπει; Θα βρουν συνεργάτες ζωής; Θα κάνουν τις σωστές επιλογές σταδιοδρομίας;
Τα άγχη μιας μαμάς δεν τελειώνουν ποτέ… Αλλά τουλάχιστον, κάποια στιγμή όταν τα απιδιά φύγουν από το σπίτι θα μπορέσουμε να κοιμηθούμε κανονικά!
Πηγή Tromaktiko
Με σταματούσαν στα καταστήματα και μου έλεγαν πόσο θα μου λείψουν αυτές οι μέρες. Μου έλεγαν να αγαπάω και να απολαμβάνω το κάθε λεπτό. Χα! Λεπτό. Το μόνο πράγμα που αγαπούσα εκείνη την εποχή ήταν τα λίγα λεπτά ύπνου κάθε νύχτα. Και το εννοώ οτι ήταν λεπτά, επειδή ώρες δεν κατάφερα ποτέ να κοιμηθώ.
Χάλια. Νόμιζα οτι ήταν η πιο χάλια περίοδος της ζωής μου.
Δεν υπάρχει εξάντληση μεγαλύτερη από αυτή του να έχεις ένα νεογέννητο.
Περιμένετε.
Θέλω να πω, δεν υπάρχει εξάντληση μεγαλύτερη από εκείνη του να έχεις ένα νεογέννητο και ένα μικρό παιδί.
Όχι,όχι, περιμένετε.
Θέλω να πω, ένα νεογέννητο, ένα μικρό παιδί, και ένα παιδί προσχολικής ηλικίας.
Ένα δευτερόλεπτο. Περιμένετε.
Αυτό που πραγματικά εννοώ είναι ότι δεν υπάρχει εξάντληση μεγαλύτερη από το να έχεις ένα νεογέννητο, ένα μικρό παιδί, ένα παιδί προσχολικής ηλικίας και ένα παιδί σχολικής ηλικίας. Ναί. Τώρα αυτό είναι πραγματικά εξαντλητικό.
Είναι η φυσικότητα όλων.
Το πάνω και κάτω σε κούνιες, τραπέζια αλλάγματος πάνας και ψηλές καρέκλες. Το μόνιμο βάρος των ποδιών και ο πόνος της μέσης που κάθε μέρα γίνεται και χειρότερος.
Το σκύψιμο πάνω από την κούνια για να βάλεις το μωρό που κοιμάται, λίγο μετά για να το βγάλεις, να το αλλάξεις, να το ξαναβάλεις στην κούνια αφού το νανούρισες στα χέρια σου. Κάθε βράδυ τα ίδια.
Καρότισα, καλαθούνες και πορτ μπεμπέ, με ένα μωρό 30 κιλών, ένα 15, πένα 10 και ένα 4. Που να πας με όλα αυτά μαζί. Πώς να διαπραγματευτείς το να βάλουν ζώνη στο αυτοκίνητο. Όλα θέλουν αγκαλιές – πολλές φορές χοροπηδούν απλά πάνω σου και εσύ πρέπει να τα κρατήσεις.
Κάνετε έναν πραγματικό, φυσικό μαραθώνιο που καθηλώνει τα οστά σας καθημερινά όταν έχετε μικρά παιδιά και φυσικά είστε εξαντλημένες.
Πώς θα μπορούσε να γίνει πιο εξαντλητικό από αυτό; Σκεφτείτε τα χρόνια με τους έφηβους Γιατί όταν έχετε έφηβους, τρέχετε καθημερινά έναν μεταφορικό ψυχολογικό μαραθώνιο. Και όλες οι μαμάδες εφήβων μας προειδοποιούν για όλα αυτά. Στην αρχή είναι δύσκολο να καταπιούμε το σιρόπι γλυκόζης όταν κάνουμε την καμπύλη ζαχάρου στην εγκυμοσύνη μας, μετά ο θηλασμός, μετά το να ηρεμούμε ένα μωρό με κολικούς, οι αϋπνίες, ο φόβος, το άγχος, οι πρώτες αρρώστιες…
Το τρίχρονο σας φωνάζει , χτυπά μια πόρτα, σφίγγει τα πόδια του και ξαναφωνάζει, γιατί ξεχάσατε να κόψετε την κρούστα από το σάντουιτς του. Εύκολη λύση, απλά παίρνετε το σάντουιτς και κόβετε την κρούστα. Το πρόβλημα λύθηκε.
Ο έφηβος ουρλιάζει, χτυπάει την πόρτα του, χτυπά τα πόδια του, και δείχνει ασέβεια σε σας απλά επειδή υπάρχει. Δεν υπάρχει εύκολη λύση για αυτό – απλά θα περιμένετε μέχρι να πάει να σπουδάσει.
Τα γεγονότα σε αυτό το είδος γονικής μέριμνας ξεπερνούν οτιδήποτε λύνετε εύκολα όπως τα προβλήματα του ψωμιού, τα σνακ, τα ξυπνήματα στις 2 μ.μ., τα ατυχήματα κατά την εκπαίδευση της πανας, τις μουτζορες στους τοίχους. Αυτά τα πράγματα – όσο απογοητευτικά κι αν είναι – είναι προβλήματα με αμελητέες συνέπειες. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε με τους εφήβους έρχονται με συνέπειες που μπορούν να φέρουν δια βίου επιπτώσεις. Θα τολμούσα ακόμη να πω ότι το επίπεδο πανικού, ανησυχίας και φόβου φαίνεται να αυξάνεται δεκαπλάσια με κάθε χρόνο μετά την ηλικία των 13 ετών.
Ένα λάθος ποτήρι σε ένα 3χρονο μπορεί να φέρει κλάματα και να προκαλέσει την υπομονή σας – αλλά ένας 16χρονος με το μηχανάκι του μπορεί να κάνει το μυαλό σας να εκραγεί μέχρι να δείτε την πόρτα να ανοίγει και να σιγουρευτείτε οτι επέστρεψε σπίτι σώος.
Αυτά τα ανησυχητικά ζητήματα δεν εξαφανίζονται μαγικά μετά τα πρώτα χρόνια της εφηβείας. Διαρκούν καθ ‘όλη τη διάρκεια των γυμνασιακών χρόνων και τα έτη σπουδών στο πανεπιστήμιο – τα οποία παρεμπιπτόντως φέρνουν μαζί τους ένα εντελώς διαφορετικό μενού ανησυχιών. Τι θα κάνουν με τον εαυτό τους; Θα πάρουν τις σωστές αποφάσεις; Θα γυρίσουν πίσω στο σπίτι; Θα διαβάζουν όσο πρέπει; Θα βρουν συνεργάτες ζωής; Θα κάνουν τις σωστές επιλογές σταδιοδρομίας;
Τα άγχη μιας μαμάς δεν τελειώνουν ποτέ… Αλλά τουλάχιστον, κάποια στιγμή όταν τα απιδιά φύγουν από το σπίτι θα μπορέσουμε να κοιμηθούμε κανονικά!
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αγρίνιο: Απεβίωσε ο ιατρός Δημήτριος Μάνος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
