2018-05-12 12:52:29
Ο κάθε ανθρωπος προσπαθεί να είναι τέλειος. Να είναι άριστος στη δουλειά του, να βγάζει τα περισσότερα χρήματα, να έχει τις καλύτερες σχέσεις με τους γύρω του...
πράγμα που προκαλεί μεγάλο άγχος.
Και όλα αυτά ξεκινούν από πολύ μικρή ηλικία. Από τη στιγμή που οι γονείς έχουν από τα παιδιά τους απαιτήσεις για άριστη απόδοση σε σχολείο, δεξιότητες και περιμένουν και άψογη συμπεριφορά από αυτά.
Μία μαμά τεσσάρων παιδιών, δυο εκ των οποίων φοιτούν στο πανεπιστήμιο και δύο στο Λύκειο, γράφει γι’ αυτήν ακριβώς την «τελειότητα» που ζητάμε από τα παιδιά μας. Τελικά, θα τα κάνει αυτή ευτυχισμένα;
«Αν ρωτήσετε γονείς παιδιών που βρίσκονται στην εφηβεία για το τι θεωρούν επιτυχία, οι περισσότεροι θα σας πουν τους καλούς βαθμούς, την επιτυχημένη συμμετοχή σε δραστηριότητες, την εθελοντική δράση, τις τιμητικές διακρίσεις και φυσικά την φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο. Έχω τέσσερα παιδιά, το ένα φοιτά ήδη στο κολλέγιο, το άλλο ξεκίνησε φέτος και τα δύο πιο μικρά βρίσκονται στο Λύκειο. Ξέρετε τι κατάλαβα;
Σκοτώνουμε τους εφήβους μας.
Όλοι μας. Και δεν ξέρω πώς όλο αυτό ξεκίνησε, γιατί συνεχίζεται και ποιος θα είναι ο πρώτος που θα το σταματήσει. Οι έφηβοί μας υποφέρουν από άγχος, κατάθλιψη και αγωνία για το μέλλον τους. Έρευνες, επιστήμονες, άρθρα και ειδικοί που εστιάζουν στο θέμα το συνδέουν με τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα, την τεχνολογία και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, αλλά είναι μόνο αυτοί οι υπαίτιοι; Θα μπορούσαν -αν σκεφτεί κανείς, ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν έχοντας στο μυαλό τους στις selfies και τις αναρτήσεις. Δεν ειναι, όμως, έτσι.
Κι αν νομίζετε, ότι μόνο τα λυκειόπαιδα επηρεάζονται από αυτήν την αναζήτηση για τελειότητα, κάνετε λάθος. Όπως προκύπτει, τα παιδιά μας, κουβαλούν αυτόν τον θυμό και το άγχος από μικρή ηλικία μέχρι και το πανεπιστήμιο.
Οπότε, ας ξανακάνω την ερώτησή μου: Φταίνε μόνο τα κινητά;
Εμείς σταματήσαμε να ζητάμε το “άριστα”; Σταματήσαμε να συγκρίνουμε τα παιδιά μας με άλλα; Σταματήσαμε να τα βλέπουμε ως συνεχιστές των ονείρων μας και “μηχανές” που πρέπει να μας κάνουν υπερήφανους;
Επειδή, αν εμείς οι γονείς δεν κουραστήκαμε να το κάνουμε, αν οι εκπαιδευτικοί και όσοι αποτελούν πρότυπα στις ζωές των παιδιών μας δεν το έκαναν, τότε να ξέρετε, ότι τα παιδιά μας θα κουραστούν, και μάλιστα σύντομα!
Όχι, δεν θα ζητήσουν βοήθεια. Δεν θα τρέξουν σε εμάς για συμπαράσταση. Θα αναζητήσουν την λύση των προβλημάτων τους αλλού. Και αυτό το “αλλού” μπορεί να είναι πολύ δυσάρεστο Κι αν αναρωτιέστε ακόμα για το πώς φτάσαμε ως εδώ, θα σας πω εγώ. Καταλήξαμε εδώ όταν σταματήσαμε να ζητάμε από τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα και αρχίσαμε να τους ζητάμε να είναι επιτυχημένα!
Κοιτάζω τον 3ο μου γιο, ο οποίος ξεκινά σε λίγο καιρό το Λύκειο και το μόνο που θέλω να του πω είναι: “Να είσαι ευτυχισμένος. Βρες αυτό που θα σε κάνει χαρούμενο και κάνε το πράξη. Γιατί; Επειδή δεν με νοιάζει τι θα πει ένας ξένος για εσένα και το πανεπιστήμιο που –ίσως – δεν θελήσεις να παρακολουθήσεις! Με νοιάζει να είσαι καλά!”. Θέλω τα παιδιά μου να είναι χαρούμενα με τη ζωή τους. Να έχουν όσο γίνεται λιγότερες ανασφάλειες, να αγαπούν τον εαυτό τους και τις επιλογές τους.
Ελπίζω, από εδώ και πέρα όλοι μας να έχουμε συζητήσεις - όπως η παραπάνω - με τα έφηβα παιδιά μας, γιατί αυτές θα φέρουν την πραγματική αλλαγή και στους εκπαιδευτικούς και στην ζωή των παιδιών μας και στην κοινωνία μας…»
Πηγή Tromaktiko
πράγμα που προκαλεί μεγάλο άγχος.
Και όλα αυτά ξεκινούν από πολύ μικρή ηλικία. Από τη στιγμή που οι γονείς έχουν από τα παιδιά τους απαιτήσεις για άριστη απόδοση σε σχολείο, δεξιότητες και περιμένουν και άψογη συμπεριφορά από αυτά.
Μία μαμά τεσσάρων παιδιών, δυο εκ των οποίων φοιτούν στο πανεπιστήμιο και δύο στο Λύκειο, γράφει γι’ αυτήν ακριβώς την «τελειότητα» που ζητάμε από τα παιδιά μας. Τελικά, θα τα κάνει αυτή ευτυχισμένα;
«Αν ρωτήσετε γονείς παιδιών που βρίσκονται στην εφηβεία για το τι θεωρούν επιτυχία, οι περισσότεροι θα σας πουν τους καλούς βαθμούς, την επιτυχημένη συμμετοχή σε δραστηριότητες, την εθελοντική δράση, τις τιμητικές διακρίσεις και φυσικά την φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο. Έχω τέσσερα παιδιά, το ένα φοιτά ήδη στο κολλέγιο, το άλλο ξεκίνησε φέτος και τα δύο πιο μικρά βρίσκονται στο Λύκειο. Ξέρετε τι κατάλαβα;
Σκοτώνουμε τους εφήβους μας.
Όλοι μας. Και δεν ξέρω πώς όλο αυτό ξεκίνησε, γιατί συνεχίζεται και ποιος θα είναι ο πρώτος που θα το σταματήσει. Οι έφηβοί μας υποφέρουν από άγχος, κατάθλιψη και αγωνία για το μέλλον τους. Έρευνες, επιστήμονες, άρθρα και ειδικοί που εστιάζουν στο θέμα το συνδέουν με τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα, την τεχνολογία και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, αλλά είναι μόνο αυτοί οι υπαίτιοι; Θα μπορούσαν -αν σκεφτεί κανείς, ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν έχοντας στο μυαλό τους στις selfies και τις αναρτήσεις. Δεν ειναι, όμως, έτσι.
Κι αν νομίζετε, ότι μόνο τα λυκειόπαιδα επηρεάζονται από αυτήν την αναζήτηση για τελειότητα, κάνετε λάθος. Όπως προκύπτει, τα παιδιά μας, κουβαλούν αυτόν τον θυμό και το άγχος από μικρή ηλικία μέχρι και το πανεπιστήμιο.
Οπότε, ας ξανακάνω την ερώτησή μου: Φταίνε μόνο τα κινητά;
Εμείς σταματήσαμε να ζητάμε το “άριστα”; Σταματήσαμε να συγκρίνουμε τα παιδιά μας με άλλα; Σταματήσαμε να τα βλέπουμε ως συνεχιστές των ονείρων μας και “μηχανές” που πρέπει να μας κάνουν υπερήφανους;
Επειδή, αν εμείς οι γονείς δεν κουραστήκαμε να το κάνουμε, αν οι εκπαιδευτικοί και όσοι αποτελούν πρότυπα στις ζωές των παιδιών μας δεν το έκαναν, τότε να ξέρετε, ότι τα παιδιά μας θα κουραστούν, και μάλιστα σύντομα!
Όχι, δεν θα ζητήσουν βοήθεια. Δεν θα τρέξουν σε εμάς για συμπαράσταση. Θα αναζητήσουν την λύση των προβλημάτων τους αλλού. Και αυτό το “αλλού” μπορεί να είναι πολύ δυσάρεστο Κι αν αναρωτιέστε ακόμα για το πώς φτάσαμε ως εδώ, θα σας πω εγώ. Καταλήξαμε εδώ όταν σταματήσαμε να ζητάμε από τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα και αρχίσαμε να τους ζητάμε να είναι επιτυχημένα!
Κοιτάζω τον 3ο μου γιο, ο οποίος ξεκινά σε λίγο καιρό το Λύκειο και το μόνο που θέλω να του πω είναι: “Να είσαι ευτυχισμένος. Βρες αυτό που θα σε κάνει χαρούμενο και κάνε το πράξη. Γιατί; Επειδή δεν με νοιάζει τι θα πει ένας ξένος για εσένα και το πανεπιστήμιο που –ίσως – δεν θελήσεις να παρακολουθήσεις! Με νοιάζει να είσαι καλά!”. Θέλω τα παιδιά μου να είναι χαρούμενα με τη ζωή τους. Να έχουν όσο γίνεται λιγότερες ανασφάλειες, να αγαπούν τον εαυτό τους και τις επιλογές τους.
Ελπίζω, από εδώ και πέρα όλοι μας να έχουμε συζητήσεις - όπως η παραπάνω - με τα έφηβα παιδιά μας, γιατί αυτές θα φέρουν την πραγματική αλλαγή και στους εκπαιδευτικούς και στην ζωή των παιδιών μας και στην κοινωνία μας…»
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αποφασισμένος ήταν ο άντρας που αυτοπυροβολήθηκε στο Νοσοκομείο Χανίων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
