2012-06-02 00:05:03
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Τα δυσάρεστα νέα είναι ότι η κρίση στην ευρωζώνη οξύνεται και κινδυνεύει να τεθεί εκτός ελέγχου. Ηδη, η φωτιά πάει να αρπάξει και την Ισπανία.
Τα ευχάριστα νέα είναι ότι αυτήν τη φορά δεν φταίμε εμείς ή, για να είμαι πιο ακριβής, φταίμε λιγότερο από πολλούς άλλους.
Γιατί, όμως, παραπαίει εδώ και δυο χρόνια η ευρωζώνη; Για δυο βασικούς λόγους.
Πρώτον, επειδή (όπως απεδείχθη εκ των πραγμάτων) η Ευρώπη δεν διαθέτει πολιτική ηγεσία ικανή να αντιμετωπίσει μια κρίσιμη κατάσταση.
Δεύτερον, επειδή δεν υπάρχει κανένα αξιόπιστο σχέδιο για τη διαχείριση της κρίσης, ούτε καν τα στοιχειώδη μέσα για την αναχαίτισή της.
Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι πατέντες που χρησιμοποιήθηκαν έως τώρα είτε αχρηστεύτηκαν πριν καν εφαρμοστούν είτε απέτυχαν αφού χρησιμοποιήθηκαν. Ολες οι κινήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποδείχθηκαν τελικά «toο little, toο late».
Κι αυτό όχι επειδή οι άνθρωποι έχουν κακές προθέσεις (κάθε άλλο...) αλλά επειδή ο δρόμος τους είναι στραβός.
Οποιος, για παράδειγμα, ανατρέξει στην τελευταία έκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα θα καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι επιμέρους παρατηρήσεις (πολλές από τις οποίες είναι ορθές...) αλλά η συνολική λογική. Η οποία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το αδιέξοδο αλλά το δημιουργεί.
Είναι, με άλλα λόγια, αυτό που παρατήρησε χθες και ο πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ λέγοντας: «Οσα η κυβέρνηση του Βερολίνου επιβάλλει στην Αθήνα δεν έχουν ούτε πολιτικό ούτε οικονομικό νόημα».
Την ίδια στιγμή, όμως, άκουγα τον πρόεδρο της ΕΚΤ να επισείει την ανάγκη να αναζητηθεί ένας «αξιόπιστος μηχανισμός ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών» - και όχι, δηλαδή, κάποιος αξιόπιστος μηχανισμός που θα ανακεφαλαιοποιεί τις χώρες!
Με άλλα λόγια, η πικρή αλλά ωμή αλήθεια είναι το «γερμανικό μοντέλο» πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η ευρωζώνη απέτυχε. Και ότι η σωτηρία του κοινού νομίσματος περνάει μέσα από την τροποποίηση του μοντέλου.
Αλλά ποιος θα αλλάξει μοντέλο από αυτούς που διευθύνουν σήμερα την Ευρώπη; Βλέπετε κανέναν υποψήφιο; Η Δεξιά είναι βουτηγμένη στο κρίμα έως τον λαιμό και η Αριστερά πορεύεται πελαγωμένη στην ανοησία.
Ετσι, λοιπόν, επανερχόμαστε στην αρχική παρατήρηση: το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας. Τόσο σε επίπεδο κρατών όσο και σε επίπεδο ευρωπαϊκών θεσμών.
Ακόμη χειρότερα. Στο έλλειμμα στοιχειώδους επάρκειας.
Είμαι βέβαιος, ας πούμε, πως αν οι υπηρεσίες της Κομισιόν είχαν κυκλοφορήσει την εποχή του Ζακ Ντελόρ μια έκθεση σαν κι αυτήν που δημοσιοποίησαν προχθές για την Ελλάδα, στους συντάκτες της θα είχε πάραυτα ανατεθεί να μετρούν τηγανητές πατάτες στην Grand Place των Βρυξελλών!..
πηγη:tanea.gr
Τα δυσάρεστα νέα είναι ότι η κρίση στην ευρωζώνη οξύνεται και κινδυνεύει να τεθεί εκτός ελέγχου. Ηδη, η φωτιά πάει να αρπάξει και την Ισπανία.
Τα ευχάριστα νέα είναι ότι αυτήν τη φορά δεν φταίμε εμείς ή, για να είμαι πιο ακριβής, φταίμε λιγότερο από πολλούς άλλους.
Γιατί, όμως, παραπαίει εδώ και δυο χρόνια η ευρωζώνη; Για δυο βασικούς λόγους.
Πρώτον, επειδή (όπως απεδείχθη εκ των πραγμάτων) η Ευρώπη δεν διαθέτει πολιτική ηγεσία ικανή να αντιμετωπίσει μια κρίσιμη κατάσταση.
Δεύτερον, επειδή δεν υπάρχει κανένα αξιόπιστο σχέδιο για τη διαχείριση της κρίσης, ούτε καν τα στοιχειώδη μέσα για την αναχαίτισή της.
Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι πατέντες που χρησιμοποιήθηκαν έως τώρα είτε αχρηστεύτηκαν πριν καν εφαρμοστούν είτε απέτυχαν αφού χρησιμοποιήθηκαν. Ολες οι κινήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποδείχθηκαν τελικά «toο little, toο late».
Κι αυτό όχι επειδή οι άνθρωποι έχουν κακές προθέσεις (κάθε άλλο...) αλλά επειδή ο δρόμος τους είναι στραβός.
Οποιος, για παράδειγμα, ανατρέξει στην τελευταία έκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα θα καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι επιμέρους παρατηρήσεις (πολλές από τις οποίες είναι ορθές...) αλλά η συνολική λογική. Η οποία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το αδιέξοδο αλλά το δημιουργεί.
Είναι, με άλλα λόγια, αυτό που παρατήρησε χθες και ο πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ λέγοντας: «Οσα η κυβέρνηση του Βερολίνου επιβάλλει στην Αθήνα δεν έχουν ούτε πολιτικό ούτε οικονομικό νόημα».
Την ίδια στιγμή, όμως, άκουγα τον πρόεδρο της ΕΚΤ να επισείει την ανάγκη να αναζητηθεί ένας «αξιόπιστος μηχανισμός ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών» - και όχι, δηλαδή, κάποιος αξιόπιστος μηχανισμός που θα ανακεφαλαιοποιεί τις χώρες!
Με άλλα λόγια, η πικρή αλλά ωμή αλήθεια είναι το «γερμανικό μοντέλο» πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η ευρωζώνη απέτυχε. Και ότι η σωτηρία του κοινού νομίσματος περνάει μέσα από την τροποποίηση του μοντέλου.
Αλλά ποιος θα αλλάξει μοντέλο από αυτούς που διευθύνουν σήμερα την Ευρώπη; Βλέπετε κανέναν υποψήφιο; Η Δεξιά είναι βουτηγμένη στο κρίμα έως τον λαιμό και η Αριστερά πορεύεται πελαγωμένη στην ανοησία.
Ετσι, λοιπόν, επανερχόμαστε στην αρχική παρατήρηση: το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας. Τόσο σε επίπεδο κρατών όσο και σε επίπεδο ευρωπαϊκών θεσμών.
Ακόμη χειρότερα. Στο έλλειμμα στοιχειώδους επάρκειας.
Είμαι βέβαιος, ας πούμε, πως αν οι υπηρεσίες της Κομισιόν είχαν κυκλοφορήσει την εποχή του Ζακ Ντελόρ μια έκθεση σαν κι αυτήν που δημοσιοποίησαν προχθές για την Ελλάδα, στους συντάκτες της θα είχε πάραυτα ανατεθεί να μετρούν τηγανητές πατάτες στην Grand Place των Βρυξελλών!..
πηγη:tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
