2018-05-20 15:00:16
Το να ξεκινάς την σκηνοθετική σου πορεία με μια ταινία νεονουάρ μορφής είναι μια αρκετά safe επιλογή. Δεν πετυχαίνει όμως πάντοτε.
Ο Βον Στάιν βρήκε τον τρόπο να κάνει το Terminal μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και να της προσδώσει όλα εκείνα τα gimmicks των dark storytellers. Η ταινία που κυκλοφορεί στις 24 Μαΐου στις αίθουσες από την Tanweer έχει πολλές μικρές πινελιές που την στήνουν σαν έναν φουτουριστικό πίνακα.
Μια πόλη βροχερή, όπου η βροχή είναι μόνο για να σπάει τη σιωπή και δεν σταματάει ποτέ. Κτήρια σαν αυτά που βλέπουμε στο Blade Runner. «Σχιστομάτικοι» φωτισμοί σαν μάτια κουκουβάγιας. Άνθρωποι με μοναδικό κίνητρο την μυρωδιά του αίματος. Και στη μέση αυτών η Μάργκο Ρόμπι.
Με τα στοιχεία του ρόλου της να ενώνουν την Χάρλι Κουίν και το Sin City, η Ρόμπι καταθέτει την γκάμα του ταλέντου της. Αφήνει στην άκρη το I,Tonya και ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν και ανοίγει νέα μονοπάτια για τις ερμηνευτικές τις ικανότητες. Δοκιμάζεται σε κάτι που ίσως να θυμίζει προηγούμενους ρόλους, αλλά αυτή τη φορά είναι πιο απαιτητικό. Περισσότερο απ΄όλα εμφανίζει μια άνεση στο πως χειρίζεται τον ρόλο της. Λες και είναι κάτι που το έχει ξανακάνει.
Μόνο που δεν είναι. Κι απαιτεί να εμπλουτίζει σε κάθε νέα σεκάνς το προσωπείο της. Σερβιτόρα, μοιραία ερωμένη, νοσοκόμα, παρανοϊκή σε κάθε περίπτωση.
Το στόρι:
Δύο πληρωμένοι δολοφόνοι (Ντέξτερ Φλέτσερ, Μαξ Άιρονς) αναλαμβάνουν μία ακόμα καταχθόνια αποστολή στη ζοφερή καρδιά μιας αχανούς πόλης χωρίς όνομα.
Στον δρόμο τους θα συναντήσουν έναν δάσκαλο (Σάιμον Πεγκ ) που πάσχει από θανάσιμη ασθένεια, έναν αινιγματικό επιστάτη (Μάικ Μάγιερς ) και μία παράξενη σερβιτόρα με διπλή ζωή (Μάργκο Ρόμπι).
Δυσοίωνες συνέπειες ξετυλίγονται καθώς οι ζωές τους διασταυρώνονται στα χέρια ενός μυστηριώδους εγκληματία που διψάει για εκδίκηση και φόνο. Πριν ακόμα ξημερώσει, όλοι θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την ανελέητη δικαιοσύνη.
Ο τρόπος που γίνονται οι λήψεις, το πως συντίθεται το σκηνικό, φανερώνουν μια αγάπη του Στάιν για τα pulp στοιχεία.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το Terminal είναι ένα κάλεσμα, ένας φόρος τιμής του σκηνοθέτη σε όσα τον δημιούργησαν σκηνοθετικά.
Στην διεισδυτική ματιά του Ταραντίνο, στις τεχνικές των νουάρ σκηνοθετών και πολλά ακόμα. Το Terminal είναι σαν ένα escape room σε ένα undercover πορνείο που εκπαιδεύει δολοφόνους-γκέισες. Κι αυτή είναι μια προσέγγιση που μόνο γοητευτική μπορεί να κάνει την ταινία.
Η Μάργκο Ρόμπι κλέβει την παράσταση, αλλά εξίσου ιντριγκαδόρικη είναι και η παρουσία του Μάικ Μάγιερς που έχει να παίξει σε ταινία από το 2009 και το Inglorius Basterds.
Εδώ μεταμφιέζεται κιόλας για να γίνει ένας υπέργηρος επιστάτης.
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
Ο Βον Στάιν βρήκε τον τρόπο να κάνει το Terminal μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και να της προσδώσει όλα εκείνα τα gimmicks των dark storytellers. Η ταινία που κυκλοφορεί στις 24 Μαΐου στις αίθουσες από την Tanweer έχει πολλές μικρές πινελιές που την στήνουν σαν έναν φουτουριστικό πίνακα.
Μια πόλη βροχερή, όπου η βροχή είναι μόνο για να σπάει τη σιωπή και δεν σταματάει ποτέ. Κτήρια σαν αυτά που βλέπουμε στο Blade Runner. «Σχιστομάτικοι» φωτισμοί σαν μάτια κουκουβάγιας. Άνθρωποι με μοναδικό κίνητρο την μυρωδιά του αίματος. Και στη μέση αυτών η Μάργκο Ρόμπι.
Με τα στοιχεία του ρόλου της να ενώνουν την Χάρλι Κουίν και το Sin City, η Ρόμπι καταθέτει την γκάμα του ταλέντου της. Αφήνει στην άκρη το I,Tonya και ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν και ανοίγει νέα μονοπάτια για τις ερμηνευτικές τις ικανότητες. Δοκιμάζεται σε κάτι που ίσως να θυμίζει προηγούμενους ρόλους, αλλά αυτή τη φορά είναι πιο απαιτητικό. Περισσότερο απ΄όλα εμφανίζει μια άνεση στο πως χειρίζεται τον ρόλο της. Λες και είναι κάτι που το έχει ξανακάνει.
Μόνο που δεν είναι. Κι απαιτεί να εμπλουτίζει σε κάθε νέα σεκάνς το προσωπείο της. Σερβιτόρα, μοιραία ερωμένη, νοσοκόμα, παρανοϊκή σε κάθε περίπτωση.
Το στόρι:
Δύο πληρωμένοι δολοφόνοι (Ντέξτερ Φλέτσερ, Μαξ Άιρονς) αναλαμβάνουν μία ακόμα καταχθόνια αποστολή στη ζοφερή καρδιά μιας αχανούς πόλης χωρίς όνομα.
Στον δρόμο τους θα συναντήσουν έναν δάσκαλο (Σάιμον Πεγκ ) που πάσχει από θανάσιμη ασθένεια, έναν αινιγματικό επιστάτη (Μάικ Μάγιερς ) και μία παράξενη σερβιτόρα με διπλή ζωή (Μάργκο Ρόμπι).
Δυσοίωνες συνέπειες ξετυλίγονται καθώς οι ζωές τους διασταυρώνονται στα χέρια ενός μυστηριώδους εγκληματία που διψάει για εκδίκηση και φόνο. Πριν ακόμα ξημερώσει, όλοι θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την ανελέητη δικαιοσύνη.
Ο τρόπος που γίνονται οι λήψεις, το πως συντίθεται το σκηνικό, φανερώνουν μια αγάπη του Στάιν για τα pulp στοιχεία.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το Terminal είναι ένα κάλεσμα, ένας φόρος τιμής του σκηνοθέτη σε όσα τον δημιούργησαν σκηνοθετικά.
Στην διεισδυτική ματιά του Ταραντίνο, στις τεχνικές των νουάρ σκηνοθετών και πολλά ακόμα. Το Terminal είναι σαν ένα escape room σε ένα undercover πορνείο που εκπαιδεύει δολοφόνους-γκέισες. Κι αυτή είναι μια προσέγγιση που μόνο γοητευτική μπορεί να κάνει την ταινία.
Η Μάργκο Ρόμπι κλέβει την παράσταση, αλλά εξίσου ιντριγκαδόρικη είναι και η παρουσία του Μάικ Μάγιερς που έχει να παίξει σε ταινία από το 2009 και το Inglorius Basterds.
Εδώ μεταμφιέζεται κιόλας για να γίνει ένας υπέργηρος επιστάτης.
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
VIDEO
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έρχονται αλλαγές στον μπασκετικό Ολυμπιακό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
