2018-05-22 07:11:30
Το ποδόσφαιρο για την νεολαία της Αφρικής δεν είναι διασκέδαση. Είναι εν δυνάμει σανίδα σωτηρίας από την εξαθλίωση. Ακριβώς πάνω σε αυτό πατάνε κυκλώματα κερδοσκόπων, που μετατρέπουν τα όνειρα των πιτσιρικάδων να παίξουν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, σε εφιάλτες.
Ο Guardian βρήκε και μίλησε με ένα από αυτά τα παιδιά, τον 17χρονο, Αμπουμπακάρ Σιντίμπε, από το Μάλι. Ο οποίος, ενώ ονειρευόταν να παίξει μπάλα στην Τσέλσι, έγινε άλλο θύμα αδίστακτων «μάνατζερ» που υπόσχονται σε νέους άνδρες «δόξα», μόνο για να τους εξαπατήσουν.
Οπως και χιλιάδες άλλοι συνομήλικοί του στο Μάλι, έτσι και ο Σιντίμπε είναι τρελαμένος για ποδόσφαιρο. Οταν λοιπόν ένας ποδοσφαιρικός μάνατζερ τον πλησίασε με την υπόσχεση ενός συμβολαίου σε μια ομάδα την Ινδία - μια «αρχή», όπως του είπαν, για τους ευρωπαϊκούς συλλόγους - άδραξε την «ευκαιρία».
Ούτε το νεαρό της ηλικίας του, ούτε ότι θα έπρεπε να πληρώσει τον μάνατζερ περίπου 3.000 ευρώ είχε σημασία γι΄ αυτόν. Φαινόταν ένα κόστος που άξιζε τον κόπο να πληρώσει για να ξεκινήσει την ποδοσφαιρική του καριέρα.
«Ανώμαλη προσγείωση»
Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Σιντίμπε έπαιζε πράγματι στο εξωτερικό, αλλά δεν ήταν πιο κοντά στο Στάμφορντ από όσο ήταν όταν ζούσε στο Μάλι. Αντίθετα, βρέθηκε να κλοτσάει μια σκισμένη μπάλα, σε ένα σκονισμένο γήπεδο, σε μια χώρα που δεν είχε ξανακούσει ποτέ πριν: Το Νεπάλ.
«Όταν έφτασα δεν ήταν καθόλου αυτό που μου είπε ο μάνατζερ. Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή μαζί του, λέει ότι θα είναι εντάξει. Αλλά δεν θα είναι εντάξει. Τον μισώ. Με εξαπάτησε», λέει ο νεαρός.
Το Νεπάλ καταλαμβάνει την 162η θέση σε σύνολο 207 στην αξιολόγηση των χωρών μελών της FIFA, αποτελώντας έναν μάλλον ασυνήθιστο προορισμό για επίδοξους ποδοσφαιριστές. Ωστόσο, έχει μια πολιτική εισόδου στην χώρα που επιτρέπει στους επισκέπτες από σχεδόν οποιοδήποτε μέρος του κόσμου να αποκτήσουν βίζα κατά την άφιξή τους. Αυτό βοήθησε στο να δημιουργηθεί ένα μικρό αλλά σταθερό ρεύμα νεαρών Αφρικανών από την Δυτική Αφρική προς το Νεπάλ, ελπίζοντας ότι εκεί θα κάνουν το πρώτο βήμα μιας πολλά υποσχόμενης καριέρας. Το 2017, περισσότερα από 100 άτομα από το Μάλι, την Ακτή του Ελεφαντοστού, τη Μπουρκίνα Φάσο, τη Γουινέα, το Μπενίν και το Τόγκο μπήκαν στο Νεπάλ. Μερικοί από αυτούς ήρθαν με δικά τους έξοδα, αλλά το 80% πλήρωσε χιλιάδες δολάρια σε ένα σκιώδες δίκτυο «μάνατζερ» στην Αφρική και το Νεπάλ.
Του υποσχέθηκαν ότι θα του δοθεί η ευκαιρία να παίξει στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του Νεπάλ, μια προσφορά που περιείχε συμβόλαιο με σύλλογο και άδεια εργασίας. Κατά την άφιξή τους, ωστόσο, μάθαιναν ότι είχαν πωληθεί για ένα ψέμα.
Επαγγελματικό ποδόσφαιρο στο Νεπάλ δεν υπάρχει ουσιαστικά εδώ και τρία χρόνια. Η αρχή του τέλους ήταν στον σεισμό του 2015, όταν το εθνικό στάδιο υπέστη ζημιές και στη συνέχεια χτυπήθηκε από την κακοδιαχείριση και την διαμάχη μεταξύ διαφόρων φατριών της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου του Νεπάλ (Anfa).
Ο γενικός γραμματέας της Anfa είπε στον Guardian ότι αν οι νεπαλέζικοι σύλλογοι καλούν ξένους ποδοσφαιριστές πρέπει να ακολουθούν τους κανόνες και να τους εκδίδουν πιστοποιητικά και βίζες.
Αλλά οι περισσότεροι Αφρικανοί που φτάνουν στο Νεπάλ δεν έχουν καμία πρόσκληση από κανένα σύλλογο.
Αποκλεισμένοι
Με τους μήνες να περνούν χωρίς νόημα, ο Σιντίμπε εγκατέλειψε και την προπόνηση. Τώρα περνά τις μέρες του άσκοπα, παρακολουθώντας αγώνες της Premier League στο τηλέφωνό του, σε ένα κρύο δωμάτιο στο νότιο προάστιο του Κατμαντού. Οταν είναι καθαρή η ατμόσφαιρα μπορεί να δει από το παράθυρό του και τα πανύψηλα χιονισμένα Ιμαλάια. «Ποτέ δεν είχα ακούσει για το Νεπάλ πριν έρθω εδώ. Είναι μια χώρα για τουρίστες. Δεν είναι ένα μέρος να έρθεις να κερδίσεις το ψωμί σου», λέει.
Χωρίς συμβόλαια και παιχνίδια πρωταθλήματος, πολλοί από τους νέους Αφρικανούς αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Ο,τι κερδίζουν πηγαίνει για φαγητό, νοίκι και παράταση της βίζας. «Εβγαζα περισσότερα στο Μάλι από ό, τι κερδίζω τώρα. Προσπαθώ να φύγω και να παίξω σε άλλη χώρα, λέει ο Σιντίμπε.
Αλλά και αυτό είναι δύσκολο. Όπως και σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές της Δυτικής Αφρικής στο Νεπάλ, ο Σιντίμπε αγόρασε μόνο ένα αεροπορικό εισιτήριο για να έρθει. Χωρίς χρήματα για να αγοράσει εισιτήριο επιστροφής, είναι παγιδευμένος. «Πρέπει να επιστρέψω το χρέος μου. Είμαι τόσο απογοητευμένος ... Δεν έχουμε αρκετό φαγητό. Τη νύχτα, ξαπλώνουμε, αλλά δεν κοιμόμαστε» Ο Σιντίμπε μοιράζεται το διαμέρισμα με πέντε άλλους Δυτικοαφρικανούς ποδοσφαιριστές. Δεν υπάρχουν έπιπλα, κάθονται στο τσιμεντένιο πάτωμα ή πάνω σε αναποδογυρισμένους κάδους στην κουζίνα. Ο συγκάτοικός τους, ο Κάντε, επίσης από το Μάλι, που πλήρωσε χιλιάδες δολάρια στον ίδιο «μάνατζερ» εκφράζει τη διάθεση του καθενός. «Λυπάμαι πραγματικά που ήρθα εδώ ... Έχω παίξει μόνο τέσσερις ή πέντε αγώνες σε πέντε μήνες ... Τώρα υποφέρουμε. Είναι πολύ δύσκολο».
«Το όνειρό μας είναι να παίζουμε με μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη», λέει ο Ντίε από την Ακτή του Ελεφαντοστού. «Ευρωπαίοι μάνατζερ έρχονται στην Ασία για να αναζητήσουν ταλέντα».
Οσο περιμένουν να «εντοπιστούν» από κάποιον Ευρωπαίο μάνατζερ, ο μόνος τρόπος που μπορούν να κερδίσουν κάτι είναι να ταξιδεύουν στη χώρα παίζοντας σε μικρά τουρνουά για περίπου 20 ευρώ ανά αγώνα. Μια εξαντλητική ρουτίνα. «Τελειώνεις έναν αγώνα στις 6 το απόγευμα, παίρνεις ένα νυχτερινό λεωφορείο στην άλλη πλευρά της χώρας και περιμένεις να παίξεις πάλι στις 3 το απόγευμα της επόμενης. Αν χάσει η ομάδα στον πρώτο γύρο του τουρνουά είσαι έξω, έτσι προσευχόμαστε να κερδίζουμε πάντα τον πρώτο αγώνα » λέει ο Λέο από το Καμερούν, ο οποίος ζει σε ένα μικρό δωμάτιο στο Κατμαντού.
Το μόνο πράγμα χειρότερο από το να παίξεις σε ένα τέτοιο τουρνουά.. είναι να μην παίξεις. Για να πάρουν στο ματς, οι Αφρικανοί χρειάζονται συνήθως να τους συστήσει ένας Νεπαλέζος, με το αζημίωτο φυσικά. Επειδή οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν χρήματα από πριν, συνήθως συμφωνούν σε ένα ποσοστό επί της αμοιβής τους. τα χρήματα που απαιτούν οι ντόπιοι «μάνατζερ» από τους παίκτες μπορεί να φτάσουν και τα 200 ευρώ. Αν δεν συμφωνήσεις, δεν παίζεις.
Στο δίκτυο εμπλέκονται και Αφρικανοί, πρώην θύματά του, που «ψαρεύουν» νέα θύματα. «Είναι σαν μια μαφία, αλλά δεν είναι οργανωμένη», λέει ο Djibril Kabore από τη Μπουρκίνα Φάσο. «Όλοι θέλουν να φύγουν από την Αφρική, γι’ αυτό είναι τόσο εύκολο να εκμεταλλευτούν τα όνειρά τους. Πονάει πραγματικά να βλέπεις Αφρικανούς να υποφέρουν. Οι Αφρικανοί μάνατζερ που ζουν στο Νεπάλ και γνωρίζουν τι γίνεται, πώς μπορούν να βάλουν τους αδελφούς τους σε αυτή την κατάσταση;».
Τελικά ο Σιντίμπε τα κατάφερε να φύγει από το Νεπάλ. Αλλά αντί να επιστρέψει στο Μάλι, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο Μαρόκο. Το όνειρό του να παίξει κάποτε στην Τσέλσι είναι ακόμη μακρινό.
Πηγή
Tromaktiko
Ο Guardian βρήκε και μίλησε με ένα από αυτά τα παιδιά, τον 17χρονο, Αμπουμπακάρ Σιντίμπε, από το Μάλι. Ο οποίος, ενώ ονειρευόταν να παίξει μπάλα στην Τσέλσι, έγινε άλλο θύμα αδίστακτων «μάνατζερ» που υπόσχονται σε νέους άνδρες «δόξα», μόνο για να τους εξαπατήσουν.
Οπως και χιλιάδες άλλοι συνομήλικοί του στο Μάλι, έτσι και ο Σιντίμπε είναι τρελαμένος για ποδόσφαιρο. Οταν λοιπόν ένας ποδοσφαιρικός μάνατζερ τον πλησίασε με την υπόσχεση ενός συμβολαίου σε μια ομάδα την Ινδία - μια «αρχή», όπως του είπαν, για τους ευρωπαϊκούς συλλόγους - άδραξε την «ευκαιρία».
Ούτε το νεαρό της ηλικίας του, ούτε ότι θα έπρεπε να πληρώσει τον μάνατζερ περίπου 3.000 ευρώ είχε σημασία γι΄ αυτόν. Φαινόταν ένα κόστος που άξιζε τον κόπο να πληρώσει για να ξεκινήσει την ποδοσφαιρική του καριέρα.
«Ανώμαλη προσγείωση»
Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Σιντίμπε έπαιζε πράγματι στο εξωτερικό, αλλά δεν ήταν πιο κοντά στο Στάμφορντ από όσο ήταν όταν ζούσε στο Μάλι. Αντίθετα, βρέθηκε να κλοτσάει μια σκισμένη μπάλα, σε ένα σκονισμένο γήπεδο, σε μια χώρα που δεν είχε ξανακούσει ποτέ πριν: Το Νεπάλ.
«Όταν έφτασα δεν ήταν καθόλου αυτό που μου είπε ο μάνατζερ. Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή μαζί του, λέει ότι θα είναι εντάξει. Αλλά δεν θα είναι εντάξει. Τον μισώ. Με εξαπάτησε», λέει ο νεαρός.
Το Νεπάλ καταλαμβάνει την 162η θέση σε σύνολο 207 στην αξιολόγηση των χωρών μελών της FIFA, αποτελώντας έναν μάλλον ασυνήθιστο προορισμό για επίδοξους ποδοσφαιριστές. Ωστόσο, έχει μια πολιτική εισόδου στην χώρα που επιτρέπει στους επισκέπτες από σχεδόν οποιοδήποτε μέρος του κόσμου να αποκτήσουν βίζα κατά την άφιξή τους. Αυτό βοήθησε στο να δημιουργηθεί ένα μικρό αλλά σταθερό ρεύμα νεαρών Αφρικανών από την Δυτική Αφρική προς το Νεπάλ, ελπίζοντας ότι εκεί θα κάνουν το πρώτο βήμα μιας πολλά υποσχόμενης καριέρας. Το 2017, περισσότερα από 100 άτομα από το Μάλι, την Ακτή του Ελεφαντοστού, τη Μπουρκίνα Φάσο, τη Γουινέα, το Μπενίν και το Τόγκο μπήκαν στο Νεπάλ. Μερικοί από αυτούς ήρθαν με δικά τους έξοδα, αλλά το 80% πλήρωσε χιλιάδες δολάρια σε ένα σκιώδες δίκτυο «μάνατζερ» στην Αφρική και το Νεπάλ.
Του υποσχέθηκαν ότι θα του δοθεί η ευκαιρία να παίξει στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του Νεπάλ, μια προσφορά που περιείχε συμβόλαιο με σύλλογο και άδεια εργασίας. Κατά την άφιξή τους, ωστόσο, μάθαιναν ότι είχαν πωληθεί για ένα ψέμα.
Επαγγελματικό ποδόσφαιρο στο Νεπάλ δεν υπάρχει ουσιαστικά εδώ και τρία χρόνια. Η αρχή του τέλους ήταν στον σεισμό του 2015, όταν το εθνικό στάδιο υπέστη ζημιές και στη συνέχεια χτυπήθηκε από την κακοδιαχείριση και την διαμάχη μεταξύ διαφόρων φατριών της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου του Νεπάλ (Anfa).
Ο γενικός γραμματέας της Anfa είπε στον Guardian ότι αν οι νεπαλέζικοι σύλλογοι καλούν ξένους ποδοσφαιριστές πρέπει να ακολουθούν τους κανόνες και να τους εκδίδουν πιστοποιητικά και βίζες.
Αλλά οι περισσότεροι Αφρικανοί που φτάνουν στο Νεπάλ δεν έχουν καμία πρόσκληση από κανένα σύλλογο.
Αποκλεισμένοι
Με τους μήνες να περνούν χωρίς νόημα, ο Σιντίμπε εγκατέλειψε και την προπόνηση. Τώρα περνά τις μέρες του άσκοπα, παρακολουθώντας αγώνες της Premier League στο τηλέφωνό του, σε ένα κρύο δωμάτιο στο νότιο προάστιο του Κατμαντού. Οταν είναι καθαρή η ατμόσφαιρα μπορεί να δει από το παράθυρό του και τα πανύψηλα χιονισμένα Ιμαλάια. «Ποτέ δεν είχα ακούσει για το Νεπάλ πριν έρθω εδώ. Είναι μια χώρα για τουρίστες. Δεν είναι ένα μέρος να έρθεις να κερδίσεις το ψωμί σου», λέει.
Χωρίς συμβόλαια και παιχνίδια πρωταθλήματος, πολλοί από τους νέους Αφρικανούς αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Ο,τι κερδίζουν πηγαίνει για φαγητό, νοίκι και παράταση της βίζας. «Εβγαζα περισσότερα στο Μάλι από ό, τι κερδίζω τώρα. Προσπαθώ να φύγω και να παίξω σε άλλη χώρα, λέει ο Σιντίμπε.
Αλλά και αυτό είναι δύσκολο. Όπως και σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές της Δυτικής Αφρικής στο Νεπάλ, ο Σιντίμπε αγόρασε μόνο ένα αεροπορικό εισιτήριο για να έρθει. Χωρίς χρήματα για να αγοράσει εισιτήριο επιστροφής, είναι παγιδευμένος. «Πρέπει να επιστρέψω το χρέος μου. Είμαι τόσο απογοητευμένος ... Δεν έχουμε αρκετό φαγητό. Τη νύχτα, ξαπλώνουμε, αλλά δεν κοιμόμαστε» Ο Σιντίμπε μοιράζεται το διαμέρισμα με πέντε άλλους Δυτικοαφρικανούς ποδοσφαιριστές. Δεν υπάρχουν έπιπλα, κάθονται στο τσιμεντένιο πάτωμα ή πάνω σε αναποδογυρισμένους κάδους στην κουζίνα. Ο συγκάτοικός τους, ο Κάντε, επίσης από το Μάλι, που πλήρωσε χιλιάδες δολάρια στον ίδιο «μάνατζερ» εκφράζει τη διάθεση του καθενός. «Λυπάμαι πραγματικά που ήρθα εδώ ... Έχω παίξει μόνο τέσσερις ή πέντε αγώνες σε πέντε μήνες ... Τώρα υποφέρουμε. Είναι πολύ δύσκολο».
«Το όνειρό μας είναι να παίζουμε με μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη», λέει ο Ντίε από την Ακτή του Ελεφαντοστού. «Ευρωπαίοι μάνατζερ έρχονται στην Ασία για να αναζητήσουν ταλέντα».
Οσο περιμένουν να «εντοπιστούν» από κάποιον Ευρωπαίο μάνατζερ, ο μόνος τρόπος που μπορούν να κερδίσουν κάτι είναι να ταξιδεύουν στη χώρα παίζοντας σε μικρά τουρνουά για περίπου 20 ευρώ ανά αγώνα. Μια εξαντλητική ρουτίνα. «Τελειώνεις έναν αγώνα στις 6 το απόγευμα, παίρνεις ένα νυχτερινό λεωφορείο στην άλλη πλευρά της χώρας και περιμένεις να παίξεις πάλι στις 3 το απόγευμα της επόμενης. Αν χάσει η ομάδα στον πρώτο γύρο του τουρνουά είσαι έξω, έτσι προσευχόμαστε να κερδίζουμε πάντα τον πρώτο αγώνα » λέει ο Λέο από το Καμερούν, ο οποίος ζει σε ένα μικρό δωμάτιο στο Κατμαντού.
Το μόνο πράγμα χειρότερο από το να παίξεις σε ένα τέτοιο τουρνουά.. είναι να μην παίξεις. Για να πάρουν στο ματς, οι Αφρικανοί χρειάζονται συνήθως να τους συστήσει ένας Νεπαλέζος, με το αζημίωτο φυσικά. Επειδή οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν χρήματα από πριν, συνήθως συμφωνούν σε ένα ποσοστό επί της αμοιβής τους. τα χρήματα που απαιτούν οι ντόπιοι «μάνατζερ» από τους παίκτες μπορεί να φτάσουν και τα 200 ευρώ. Αν δεν συμφωνήσεις, δεν παίζεις.
Στο δίκτυο εμπλέκονται και Αφρικανοί, πρώην θύματά του, που «ψαρεύουν» νέα θύματα. «Είναι σαν μια μαφία, αλλά δεν είναι οργανωμένη», λέει ο Djibril Kabore από τη Μπουρκίνα Φάσο. «Όλοι θέλουν να φύγουν από την Αφρική, γι’ αυτό είναι τόσο εύκολο να εκμεταλλευτούν τα όνειρά τους. Πονάει πραγματικά να βλέπεις Αφρικανούς να υποφέρουν. Οι Αφρικανοί μάνατζερ που ζουν στο Νεπάλ και γνωρίζουν τι γίνεται, πώς μπορούν να βάλουν τους αδελφούς τους σε αυτή την κατάσταση;».
Τελικά ο Σιντίμπε τα κατάφερε να φύγει από το Νεπάλ. Αλλά αντί να επιστρέψει στο Μάλι, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο Μαρόκο. Το όνειρό του να παίξει κάποτε στην Τσέλσι είναι ακόμη μακρινό.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![Φάμπρικα πιστοποιητικών τοξικομανίας στις φυλακές Κορυδαλλού-Αποκαλύψεις για κύκλωμα ναρκωτικών [pics]](https://images.newsnowgreece.com/114/1144949/famprika-pistopoiitikon-toxikomanias-stis-fylakes-korydallou-apokalypseis-gia-kykloma-narkotikon-pics-1-124x78.jpg)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κύπρος: €10.000 πρόστιμο στο ΡΙΚ για την κρουαζιέρα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
