2018-05-25 07:35:00
Γιορτάζουμε απόψε την τρίτη, όπως λέγεται, εύρεση της τιμίας κεφαλής του αγίου Προδρόμου, ενώ η πρώτη και η δεύτερη εύρεση εορτάζονται μαζί στις 24 Φεβρουαρίου. Βέβαια, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν και είναι αυτός που είναι μέσα στην Εκκλησία.
Όπως επίσης και η κάρα του ήταν και είναι θησαυρός για την Εκκλησία. Και βλέπετε, η Εκκλησία βρίσκει ότι πρέπει να θεωρήσει πως είναι ιδιαίτερο γεγονός κάθε φορά που βρίσκει την κάρα του Τιμίου Προδρόμου και γι’ αυτό καθιέρωσε εορτή και για την πρώτη και δεύτερη εύρεσή της και για την τρίτη.
Και μάλιστα, όχι απλώς τελούμε τη μνήμη της ευρέσεως –μια απλή μνήμη– αλλά τα βιβλία τα εκκλησιαστικά έχουν πλήρη ακολουθία και τώρα και στις 24 Φεβρουαρίου. Για την Εκκλησία όχι απλώς η κάρα του τιμίου Προδρόμου είναι αγία κάρα, αλλά είναι σημαντικό και μεγάλο και το γεγονός της ευρέσεώς της.
Αυτό, νομίζω, μας βοηθάει να δούμε μερικά πράγματα καλύτερα
. Μέσα στην Εκκλησία έχουμε τα πάντα. Έχουμε τον ίδιο τον Κύριο, έχουμε τα μυστήρια, έχουμε τους αγίους, έχουμε όλο τον ουράνιο θησαυρό που μπορούσε ο Θεός να δώσει στους ανθρώπους, στο σύνολό τους και στον καθένα χωριστά. Όμως αυτός ο θησαυρός μπορεί να είναι κρυμμένος. Υπάρχει ως θησαυρός, και αυτός καθ’ εαυτόν ο θησαυρός δεν χάνει καθόλου την αξία του ούτε φθείρεται, όπως ο χρυσός, που όπου κι αν είναι, είναι χρυσός και ούτε λερώνεται ούτε φθείρεται ούτε σκουριάζει. Αλλ’ εάν όμως είναι κρυμμένος, είναι θησαυρός κρυμμένος. Δεν αρκεί να υπάρχει ο θησαυρός. Χρειάζεται να βρεθεί κιόλας.
Στην Εκκλησία είναι όλος ο θησαυρός που θα μπορούσε να επιθυμήσει και να δεχθεί η ανθρώπινη ψυχή. Όμως μπορεί να είναι κρυμμένος αυτός ο θησαυρός. Επαναλαμβάνω, η Εκκλησία θεώρησε μεγάλο γεγονός το ότι βρέθηκε η κάρα του Τιμίου Προδρόμου. Όχι το ότι ήταν αγία· αυτό το ήξερε, αλλά το ότι βρέθηκε η κάρα, και ήταν πλέον στη διάθεση των πιστών να την προσκυνήσουν και να ευλογηθούν απ’ αυτήν. Και η Εκκλησία το γιορτάζει αυτό το γεγονός. Δεν αρκεί λοιπόν απλώς να υπάρχει ο ουράνιος θησαυρός, αλλά πρέπει να τον βρούμε τον θησαυρό αυτό, πρέπει να μας αποκαλυφθεί ο θησαυρός αυτός.
Στον υλικό χρυσό χρειάζεται να ερευνήσει κανείς, να εργασθεί, να κοπιάσει, και κατά κάποιο τρόπο με μαθηματική ακρίβεια βρίσκει τον χρυσό. Εδώ δεν είναι ακριβώς έτσι. Όσο κι αν ερευνήσει κανείς, άμα δεν φανερωθεί, άμα δεν αποκαλυφθεί, αυτός ο ουράνιος θησαυρός, δεν τον βρίσκει κανείς. Αυτό βέβαια καθόλου δεν σημαίνει ότι απλώς θα περιμένει κανείς να του φανερωθεί ο ουράνιος θησαυρός. Ο ουράνιος θησαυρός φανερώνεται ο ίδιος, αποκαλύπτεται ο ίδιος, αλλά σ’ εκείνον που τον γυρεύει, σ’ εκείνον που τον ζητάει, σ’ εκείνον που τον πιστεύει, σ’ εκείνον που τόσο πολύ έχει ελπίσει σ’ αυτόν, όσο κι εκείνος –όπως λέει ο Κύριος στη σχετική παραβολή– που βρήκε χωράφι με θησαυρό και πήγε και τα πούλησε όλα, ό,τι είχε και δεν είχε, για να πάρει ακριβώς αυτό το χωράφι (Ματθ. 13:44). Από κει και πέρα είναι στη διάθεσή του ο θησαυρός. Κάνει εντύπωση ότι ο Κύριος το τονίζει αυτό, ότι πούλησε τα πάντα, για ν’ αγοράσει το χωράφι που είχε τον θησαυρό. Ύστερα βέβαια θα χρειαζόταν να γίνει αρκετή εργασία στο χωράφι, αλλά έπρεπε πρώτα ν’ αγορασθεί το χωράφι δίνοντας τα πάντα.
Ο Κύριος περιμένει να δει ότι τον ζητούμε, ότι τον αγαπούμε, ότι τον ποθούμε και ότι δίνουμε γι’ αυτόν τα πάντα. Δεν θα βρούμε τον θησαυρό, επειδή δίνουμε τα πάντα. Ο Κύριος θα φανερώσει τον θησαυρό, αλλ’ όμως θα τον φανερώσει, όταν μας δει έτσι. Όταν συναντήσει ο Κύριος μια ψυχή η οποία έτσι τα παίρνει τα πράγματα, δεν μπορεί να μην της δώσει αυτόν τον ουράνιο θησαυρό.
Καλείται κανείς να γίνει κληρονόμος αυτού του θησαυρού, να γίνει κοινωνός και μέτοχος αυτού του θησαυρού. Δεν εκλήθη για κάτι άλλο, ώστε να αρκεί απλώς να είναι και λίγο χριστιανός, αλλά εκλήθη γι’ αυτό. Δηλαδή πρέπει να στραφεί προς τον θησαυρό, να επιθυμήσει τον θησαυρό, αλλά και να εκδηλωθεί η επιθυμία του αυτή έτσι, σαν να πουλάει τα πάντα και αγοράζει αυτό το ένα χωράφι που έχει αυτόν τον θησαυρό, σαν να πουλάει τα πάντα και αγοράζει τον πολύτιμο μαργαρίτη, για τον οποίο επίσης ομιλεί ο Κύριος (Ματθ. 13:45).
Εμείς που είμαστε αυτή την ώρα εδώ, έχουμε ο καθένας μας και τα βάσανά μας –σαν πολύ αυτά τα μελετούμε και τα προσέχουμε– και τις στενοχώριες μας και τα προβλήματά μας και τα κουσούρια μας και τις αδυναμίες μας. Ε, ναι. Αυτά είναι γνωστό ότι υπάρχουν. Όμως αυτά υπάρχουν, για να βοηθήσουν κι αυτά να κάνουμε ακριβώς αυτό το ένα: να πουλήσουμε τα πάντα και ν’ αγοράσουμε αυτόν τον θησαυρό. Η κίνησή μας προς τον Χριστό να έχει αυτή την έννοια, ότι πουλούμε τα πάντα και αγοράζουμε τον θησαυρό.
Και για να μη σας κουράζω, κάτι ακόμη να πούμε και να τελειώσουμε. Όπως εδώ η Εκκλησία βρίσκει τον θησαυρό –την κάρα του Προδρόμου– και το κάνει γιορτή, έτσι όταν σου αποκαλύπτεται ο θησαυρός, τρόπον τινά, θέλεις δεν θέλεις, γίνεται γιορτή στην ψυχή σου, θέλεις δεν θέλεις, η ψυχή σου έχει πανηγύρι, τρόπον τινά έχεις διάθεση δεν έχεις διάθεση, η ψυχή σου έχει πάσχα μέσα της, έχει ανάσταση μέσα της.
Κι όταν αυτό γίνεται συχνά-πυκνά, κι όταν αυτό μετά φθάσει να έχει έναν σταθερό χαρακτήρα, δηλαδή κάθε μέρα όλο και περισσότερο φανερώνεται ο θησαυρός, κάθε μέρα όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται, τότε έχεις γιορτή, άσχετα από τα οποιαδήποτε προβλήματα και τις οποιεσδήποτε καταστάσεις. Γιορτάζεις και όλους τους καλείς να γιορτάσουν μαζί σου, να χαρούν μαζί σου, όπως η Εκκλησία κάθε φορά που έβρισκε θησαυρούς –τα λείψανα των αγίων κλπ.– καλούσε τους πιστούς να γιορτάσουν. Όχι άπαξ, αλλά κάθε χρόνο, όπως και απόψε συναχθήκαμε, ακριβώς για να πανηγυρίσουμε ένα τέτοιο γεγονός. Η Εκκλησία δηλαδή και απόψε μας καλεί και σαν να μας λέει: «Ας πανηγυρίσουμε, ας γιορτάσουμε και φέτος την εύρεση της κάρας του Τιμίου Προδρόμου».
Εύχομαι, αδελφοί μου, ο Θεός να μας βοηθήσει, για να κάνουμε εμείς από τη δική μας πλευρά ό,τι χρειάζεται, για να κινηθούμε έτσι όπως είπαμε. Πρώτα δηλαδή για να καταλάβουμε όλ’ αυτά και ν’ ανησυχήσουμε λίγο, και στη συνέχεια για να ξυπνήσουμε και να μη μας αιχμαλωτίζουν πλέον άλλα πράγματα, αλλά να ποθήσουμε αυτόν τον ουράνιο θησαυρό. Και ο Κύριος που μένει πιστός στον λόγο του, θα μας τον αποκαλύψει τον θησαυρό.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Θέλεις να αγιάσεις;», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 333 (αποσπάσματα).
Πηγή
paraklisi
Όπως επίσης και η κάρα του ήταν και είναι θησαυρός για την Εκκλησία. Και βλέπετε, η Εκκλησία βρίσκει ότι πρέπει να θεωρήσει πως είναι ιδιαίτερο γεγονός κάθε φορά που βρίσκει την κάρα του Τιμίου Προδρόμου και γι’ αυτό καθιέρωσε εορτή και για την πρώτη και δεύτερη εύρεσή της και για την τρίτη.
Και μάλιστα, όχι απλώς τελούμε τη μνήμη της ευρέσεως –μια απλή μνήμη– αλλά τα βιβλία τα εκκλησιαστικά έχουν πλήρη ακολουθία και τώρα και στις 24 Φεβρουαρίου. Για την Εκκλησία όχι απλώς η κάρα του τιμίου Προδρόμου είναι αγία κάρα, αλλά είναι σημαντικό και μεγάλο και το γεγονός της ευρέσεώς της.
Αυτό, νομίζω, μας βοηθάει να δούμε μερικά πράγματα καλύτερα
Στην Εκκλησία είναι όλος ο θησαυρός που θα μπορούσε να επιθυμήσει και να δεχθεί η ανθρώπινη ψυχή. Όμως μπορεί να είναι κρυμμένος αυτός ο θησαυρός. Επαναλαμβάνω, η Εκκλησία θεώρησε μεγάλο γεγονός το ότι βρέθηκε η κάρα του Τιμίου Προδρόμου. Όχι το ότι ήταν αγία· αυτό το ήξερε, αλλά το ότι βρέθηκε η κάρα, και ήταν πλέον στη διάθεση των πιστών να την προσκυνήσουν και να ευλογηθούν απ’ αυτήν. Και η Εκκλησία το γιορτάζει αυτό το γεγονός. Δεν αρκεί λοιπόν απλώς να υπάρχει ο ουράνιος θησαυρός, αλλά πρέπει να τον βρούμε τον θησαυρό αυτό, πρέπει να μας αποκαλυφθεί ο θησαυρός αυτός.
Στον υλικό χρυσό χρειάζεται να ερευνήσει κανείς, να εργασθεί, να κοπιάσει, και κατά κάποιο τρόπο με μαθηματική ακρίβεια βρίσκει τον χρυσό. Εδώ δεν είναι ακριβώς έτσι. Όσο κι αν ερευνήσει κανείς, άμα δεν φανερωθεί, άμα δεν αποκαλυφθεί, αυτός ο ουράνιος θησαυρός, δεν τον βρίσκει κανείς. Αυτό βέβαια καθόλου δεν σημαίνει ότι απλώς θα περιμένει κανείς να του φανερωθεί ο ουράνιος θησαυρός. Ο ουράνιος θησαυρός φανερώνεται ο ίδιος, αποκαλύπτεται ο ίδιος, αλλά σ’ εκείνον που τον γυρεύει, σ’ εκείνον που τον ζητάει, σ’ εκείνον που τον πιστεύει, σ’ εκείνον που τόσο πολύ έχει ελπίσει σ’ αυτόν, όσο κι εκείνος –όπως λέει ο Κύριος στη σχετική παραβολή– που βρήκε χωράφι με θησαυρό και πήγε και τα πούλησε όλα, ό,τι είχε και δεν είχε, για να πάρει ακριβώς αυτό το χωράφι (Ματθ. 13:44). Από κει και πέρα είναι στη διάθεσή του ο θησαυρός. Κάνει εντύπωση ότι ο Κύριος το τονίζει αυτό, ότι πούλησε τα πάντα, για ν’ αγοράσει το χωράφι που είχε τον θησαυρό. Ύστερα βέβαια θα χρειαζόταν να γίνει αρκετή εργασία στο χωράφι, αλλά έπρεπε πρώτα ν’ αγορασθεί το χωράφι δίνοντας τα πάντα.
Ο Κύριος περιμένει να δει ότι τον ζητούμε, ότι τον αγαπούμε, ότι τον ποθούμε και ότι δίνουμε γι’ αυτόν τα πάντα. Δεν θα βρούμε τον θησαυρό, επειδή δίνουμε τα πάντα. Ο Κύριος θα φανερώσει τον θησαυρό, αλλ’ όμως θα τον φανερώσει, όταν μας δει έτσι. Όταν συναντήσει ο Κύριος μια ψυχή η οποία έτσι τα παίρνει τα πράγματα, δεν μπορεί να μην της δώσει αυτόν τον ουράνιο θησαυρό.
Καλείται κανείς να γίνει κληρονόμος αυτού του θησαυρού, να γίνει κοινωνός και μέτοχος αυτού του θησαυρού. Δεν εκλήθη για κάτι άλλο, ώστε να αρκεί απλώς να είναι και λίγο χριστιανός, αλλά εκλήθη γι’ αυτό. Δηλαδή πρέπει να στραφεί προς τον θησαυρό, να επιθυμήσει τον θησαυρό, αλλά και να εκδηλωθεί η επιθυμία του αυτή έτσι, σαν να πουλάει τα πάντα και αγοράζει αυτό το ένα χωράφι που έχει αυτόν τον θησαυρό, σαν να πουλάει τα πάντα και αγοράζει τον πολύτιμο μαργαρίτη, για τον οποίο επίσης ομιλεί ο Κύριος (Ματθ. 13:45).
Εμείς που είμαστε αυτή την ώρα εδώ, έχουμε ο καθένας μας και τα βάσανά μας –σαν πολύ αυτά τα μελετούμε και τα προσέχουμε– και τις στενοχώριες μας και τα προβλήματά μας και τα κουσούρια μας και τις αδυναμίες μας. Ε, ναι. Αυτά είναι γνωστό ότι υπάρχουν. Όμως αυτά υπάρχουν, για να βοηθήσουν κι αυτά να κάνουμε ακριβώς αυτό το ένα: να πουλήσουμε τα πάντα και ν’ αγοράσουμε αυτόν τον θησαυρό. Η κίνησή μας προς τον Χριστό να έχει αυτή την έννοια, ότι πουλούμε τα πάντα και αγοράζουμε τον θησαυρό.
Και για να μη σας κουράζω, κάτι ακόμη να πούμε και να τελειώσουμε. Όπως εδώ η Εκκλησία βρίσκει τον θησαυρό –την κάρα του Προδρόμου– και το κάνει γιορτή, έτσι όταν σου αποκαλύπτεται ο θησαυρός, τρόπον τινά, θέλεις δεν θέλεις, γίνεται γιορτή στην ψυχή σου, θέλεις δεν θέλεις, η ψυχή σου έχει πανηγύρι, τρόπον τινά έχεις διάθεση δεν έχεις διάθεση, η ψυχή σου έχει πάσχα μέσα της, έχει ανάσταση μέσα της.
Κι όταν αυτό γίνεται συχνά-πυκνά, κι όταν αυτό μετά φθάσει να έχει έναν σταθερό χαρακτήρα, δηλαδή κάθε μέρα όλο και περισσότερο φανερώνεται ο θησαυρός, κάθε μέρα όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται, τότε έχεις γιορτή, άσχετα από τα οποιαδήποτε προβλήματα και τις οποιεσδήποτε καταστάσεις. Γιορτάζεις και όλους τους καλείς να γιορτάσουν μαζί σου, να χαρούν μαζί σου, όπως η Εκκλησία κάθε φορά που έβρισκε θησαυρούς –τα λείψανα των αγίων κλπ.– καλούσε τους πιστούς να γιορτάσουν. Όχι άπαξ, αλλά κάθε χρόνο, όπως και απόψε συναχθήκαμε, ακριβώς για να πανηγυρίσουμε ένα τέτοιο γεγονός. Η Εκκλησία δηλαδή και απόψε μας καλεί και σαν να μας λέει: «Ας πανηγυρίσουμε, ας γιορτάσουμε και φέτος την εύρεση της κάρας του Τιμίου Προδρόμου».
Εύχομαι, αδελφοί μου, ο Θεός να μας βοηθήσει, για να κάνουμε εμείς από τη δική μας πλευρά ό,τι χρειάζεται, για να κινηθούμε έτσι όπως είπαμε. Πρώτα δηλαδή για να καταλάβουμε όλ’ αυτά και ν’ ανησυχήσουμε λίγο, και στη συνέχεια για να ξυπνήσουμε και να μη μας αιχμαλωτίζουν πλέον άλλα πράγματα, αλλά να ποθήσουμε αυτόν τον ουράνιο θησαυρό. Και ο Κύριος που μένει πιστός στον λόγο του, θα μας τον αποκαλύψει τον θησαυρό.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Θέλεις να αγιάσεις;», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 333 (αποσπάσματα).
Πηγή
paraklisi
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σπάρτη: 38χρονος αυτοπυροβολήθηκε πάνω από τον τάφο του φίλου του!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
