2018-05-25 11:19:49
Μου πήρε όλη μου τη ζωή για να συνειδητοποιήσω ότι έχω μια υπερδύναμη – και ότι είναι η ενσυναίσθηση. Για μένα, εκδηλώνεται πρώτα απ ‘όλα με τη μορφή του κλάματος. Ζεστά, τρεχούμενα δάκρυα, μύξες, λιωμένο πρόσωπο, καρδιά τεντωμένη σε χωρητικότητα. Ολόκληρο το πακέτο.
Είμαι μια κλαψιάρα. Κλαίω πολύ συχνά. Και συνήθιζα να βλέπω την τάση μου να κλαιω σαν αδυναμία. Δημόσια, όταν τα αισθήματα μου έρχονταν στην επιφάνεια, δάγκωνα σκληρά στο εσωτερικό στο μάγουλο μου ή έμπηγα τα νύχια στο μηρό μου σε μια προσπάθεια να σταματήσω το δημόσιο ξέσπασμα.
Μήπως νομίζεις ότι είμαι ανάστατη, ασταθής, ανίκανη να συγκρατηθώ; Ακριβώς έτσι σκεφτόμουν για τον εαυτό μου.
Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, όταν τόσο η εφηβική κόρη μου όσο και ο έφηβος γιος μου έκλαψαν σκληρά. Δεν μπορώ πραγματικά να πω ποια παιδικά δάκρυα είναι πιο σπάνια. Είναι τόσο τόσο στωικά παιδιά. Αλλά παλεύουν με τη ζωή και κάποιες φορές σπάνε. Και ενώ δεν κατάφεραν να κρατήσουν το λυγμό τους και τα δάκρυα τους, και οι δύο είπαν το ίδιο πράγμα με θλίψη στα μάτια τους: «λυπάμαι».
Τα παιδιά μου ζητούσαν συγγνώμη που έκλαιγαν. Ήταν και οι δύο λυπημένοι που δεν αισθάνονται και φαίνονται αρκετά δυνατοί για να κρατήσουν τα συναισθήματά τους μέσα τους. Και δεν το καταλαβαίνω. Σε κάθε περίπτωση που τύχαινε, έκανα άκρη από το δρόμο και τραβούσα χειρόφρενο και έβαζα αλάρμ για να τους βοηθήσω να δουλέψουν αυτό που νιώθουν, να τους αγκαλιάσω ενώ κλαίνε και να τους προσφέρω ανακούφιση.
«Το κλάμα και η εκδήλωση συναισθημάτων είναι αυτό που σε επηρεάζει βαθιά. Πάνω από το σκληρό κόσμο που σπάει την καρδιά σου. Πάνω από τις αδικίες που σε κάνουν να θέλεις να προσπαθήσεις να τις αλλάξεις – ή ακόμα και πάνω από τη χαρά που είναι τόσο μεγάλη που δύσκολα μπορείς να τη χειριστείς. Το να επιτρέπεις στον αληθινό εαυτό σου να είναι εκτεθειμένος και ευάλωτος είναι το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορείς να κάνεις για εσένα – ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Είμαι τόσο υπερήφανη για το ότι δείξατε τον ανθρώπινο εαυτό σας – γιατί ξεπεράσατε τον φόβο σας για να δείξετε την αυθεντική κατάσταση της ψυχής σας. «
Επιβεβαιώνοντας αυτή την αλήθεια που αναγνώρισα στα παιδιά μου, έκανε κλικ και για μένα. Η ενσυναίσθηση μου δεν είναι αδυναμία ούτε είναι επιβάρυνση για μένα. Είναι το πώς μπορώ να συνδεθώ με άλλους. Η ενσυναίσθηση είναι η απόδειξη που αποδεικνύει σε εκείνους που απεγνωσμένα πρέπει να το ξέρουν ότι δεν πηγαίνουν μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Και όλοι χρειαζόμαστε λιγότερη μοναξιά με τον ίδιο τρόπο που χρειαζόμαστε αέρα και νερό.
Για να αισθανθούμε λιγότερο μόνοι, πρέπει να νιώθουμε πιο εμφανείς. Η ενσυναίσθηση που χρησιμοποιώ είναι στο πώς δείχνω στους ανθρώπους που τους βλέπω και, ξαφνικά, την βλέπω ως απίστευτο πλεονέκτημα. Ένα δώρο για το καλύτερο καλό καθώς και για το δικό μου.
Όταν ο σύζυγος σας επιστρέφει στο σπίτι μετά από μήνες και σας κάνει έκπληξη, θα κλάψω με ανακούφιση για την οικογένειά σας. Όταν χάνεις έναν αγαπημένο σου ή βρίσκεσαι στον αγώνα της ζωής σου με μια ασθένεια, θα κλαίω μαζί σου. Όταν βρίσκεται την μεγάλη αγάπη της ζωής σας, θα κλάψω με χαρά για την τύχη σας. Όταν αγωνίζεστε για να πετύχετε αυτό που θέλετε, θα κλαίω από την αγωνία μου. Όταν η υπερβολική ευτυχία έρχεται στο δρόμο σας θα κλαίω μαζί σας για τη χαρά σας. Είναι ακριβώς αυτό που κάνω.
Δίνω προσοχή. Παρατηρώ. Σε βλέπω. Σε ακούω. Σε νιώθω. Και στο σημερινό αποστασιοποιημένο και κακό κόσμο, νομίζω ότι είναι υπερβολικά ισχυρό. Γιατί όταν κλαίω για εσένα, με ενθαρρύνει να σε καταλάβω και να σε αποδεχτώ.
Είσαι αυτός που είσαι για κάποιο λόγο, με έναν σκοπό. Δηλώστε το σκοπό σας, φίλοι μου. Επειδή όπου ο σκοπός σας και η προσωπικότητά σας τέμνουν είναι εκεί όπου σας περιμένει η υπερδύναμη. Και είναι καιρός να το καταλάβετε. Για το καλό όλων αλλά και για το δικό σας.
Πηγή Tromaktiko
Είμαι μια κλαψιάρα. Κλαίω πολύ συχνά. Και συνήθιζα να βλέπω την τάση μου να κλαιω σαν αδυναμία. Δημόσια, όταν τα αισθήματα μου έρχονταν στην επιφάνεια, δάγκωνα σκληρά στο εσωτερικό στο μάγουλο μου ή έμπηγα τα νύχια στο μηρό μου σε μια προσπάθεια να σταματήσω το δημόσιο ξέσπασμα.
Μήπως νομίζεις ότι είμαι ανάστατη, ασταθής, ανίκανη να συγκρατηθώ; Ακριβώς έτσι σκεφτόμουν για τον εαυτό μου.
Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, όταν τόσο η εφηβική κόρη μου όσο και ο έφηβος γιος μου έκλαψαν σκληρά. Δεν μπορώ πραγματικά να πω ποια παιδικά δάκρυα είναι πιο σπάνια. Είναι τόσο τόσο στωικά παιδιά. Αλλά παλεύουν με τη ζωή και κάποιες φορές σπάνε. Και ενώ δεν κατάφεραν να κρατήσουν το λυγμό τους και τα δάκρυα τους, και οι δύο είπαν το ίδιο πράγμα με θλίψη στα μάτια τους: «λυπάμαι».
Τα παιδιά μου ζητούσαν συγγνώμη που έκλαιγαν. Ήταν και οι δύο λυπημένοι που δεν αισθάνονται και φαίνονται αρκετά δυνατοί για να κρατήσουν τα συναισθήματά τους μέσα τους. Και δεν το καταλαβαίνω. Σε κάθε περίπτωση που τύχαινε, έκανα άκρη από το δρόμο και τραβούσα χειρόφρενο και έβαζα αλάρμ για να τους βοηθήσω να δουλέψουν αυτό που νιώθουν, να τους αγκαλιάσω ενώ κλαίνε και να τους προσφέρω ανακούφιση.
«Το κλάμα και η εκδήλωση συναισθημάτων είναι αυτό που σε επηρεάζει βαθιά. Πάνω από το σκληρό κόσμο που σπάει την καρδιά σου. Πάνω από τις αδικίες που σε κάνουν να θέλεις να προσπαθήσεις να τις αλλάξεις – ή ακόμα και πάνω από τη χαρά που είναι τόσο μεγάλη που δύσκολα μπορείς να τη χειριστείς. Το να επιτρέπεις στον αληθινό εαυτό σου να είναι εκτεθειμένος και ευάλωτος είναι το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορείς να κάνεις για εσένα – ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Είμαι τόσο υπερήφανη για το ότι δείξατε τον ανθρώπινο εαυτό σας – γιατί ξεπεράσατε τον φόβο σας για να δείξετε την αυθεντική κατάσταση της ψυχής σας. «
Επιβεβαιώνοντας αυτή την αλήθεια που αναγνώρισα στα παιδιά μου, έκανε κλικ και για μένα. Η ενσυναίσθηση μου δεν είναι αδυναμία ούτε είναι επιβάρυνση για μένα. Είναι το πώς μπορώ να συνδεθώ με άλλους. Η ενσυναίσθηση είναι η απόδειξη που αποδεικνύει σε εκείνους που απεγνωσμένα πρέπει να το ξέρουν ότι δεν πηγαίνουν μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Και όλοι χρειαζόμαστε λιγότερη μοναξιά με τον ίδιο τρόπο που χρειαζόμαστε αέρα και νερό.
Για να αισθανθούμε λιγότερο μόνοι, πρέπει να νιώθουμε πιο εμφανείς. Η ενσυναίσθηση που χρησιμοποιώ είναι στο πώς δείχνω στους ανθρώπους που τους βλέπω και, ξαφνικά, την βλέπω ως απίστευτο πλεονέκτημα. Ένα δώρο για το καλύτερο καλό καθώς και για το δικό μου.
Όταν ο σύζυγος σας επιστρέφει στο σπίτι μετά από μήνες και σας κάνει έκπληξη, θα κλάψω με ανακούφιση για την οικογένειά σας. Όταν χάνεις έναν αγαπημένο σου ή βρίσκεσαι στον αγώνα της ζωής σου με μια ασθένεια, θα κλαίω μαζί σου. Όταν βρίσκεται την μεγάλη αγάπη της ζωής σας, θα κλάψω με χαρά για την τύχη σας. Όταν αγωνίζεστε για να πετύχετε αυτό που θέλετε, θα κλαίω από την αγωνία μου. Όταν η υπερβολική ευτυχία έρχεται στο δρόμο σας θα κλαίω μαζί σας για τη χαρά σας. Είναι ακριβώς αυτό που κάνω.
Δίνω προσοχή. Παρατηρώ. Σε βλέπω. Σε ακούω. Σε νιώθω. Και στο σημερινό αποστασιοποιημένο και κακό κόσμο, νομίζω ότι είναι υπερβολικά ισχυρό. Γιατί όταν κλαίω για εσένα, με ενθαρρύνει να σε καταλάβω και να σε αποδεχτώ.
Είσαι αυτός που είσαι για κάποιο λόγο, με έναν σκοπό. Δηλώστε το σκοπό σας, φίλοι μου. Επειδή όπου ο σκοπός σας και η προσωπικότητά σας τέμνουν είναι εκεί όπου σας περιμένει η υπερδύναμη. Και είναι καιρός να το καταλάβετε. Για το καλό όλων αλλά και για το δικό σας.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
