2018-05-25 11:49:57
Μόλις πρόσφατα βρέθηκα σε ένα μεγάλο προσωπικό δίλημμα. Δεν έχει σημασία ο λόγος του διλήμματος. Η ουσία μετράει. Έπρεπε λοιπόν να επιλέξω ανάμεσα σε μια παρόρμηση ή την απόλυτη τετράγωνη λογική. Γιατί για εμάς τους άντρες υπάρχουν δυο είδη επιλογών.
Η δική μας, άρα και σωστή, και όλες οι άλλες. Άσπρο ή μαύρο με άλλα λόγια. Η μαλακία με εμένα είναι πως σχεδόν πάντα υπέρ αναλύω καταστάσεις. Βέβαια αυτό δεν είναι και πάντα κακό, γιατί με έχω γλυτώσει πολλές φορές. Όπως και στην πρόσφατη περίπτωση που αναφέρομαι.
Πάντα όταν βρίσκεσαι προ του διλήμματος, πάνω κάτω ξέρεις πού θα καταλήξει ό,τι κι αν αποφασίσεις. Κάποιες φορές απλώς δεν σε νοιάζει και τόσο και λες «πάμε κι όπου βγει». Συνήθως αυτό το «όπου» είναι στα τσακίδια και τότε αποδέχεσαι το πόσο μαλάκας είσαι και βάζεις μυαλό. Όταν όμως πλησιάζεις σε απόσταση αναπνοής από τα πρώτα σου «άντα» τότε κάνεις αυτό που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, second thoughts. Ζυγίζεις διαφορετικά τα δεδομένα και καταλήγεις, σχεδόν πάντα, στη σωστή απόφαση. Γιατί οι λεγόμενες κακοτυχίες της ζωής είναι λάθος επιλογές και αποφάσεις που κληθήκαμε να λάβουμε σε λάθος ηλικία και με λάθος ψυχολογική φόρτιση.
Κλήθηκα κι εγώ, που λες, να επιλέξω αν θα γυρίσω σε μια εκ των πραγμάτων διαλυμένη σχέση ζωής, ή αν θα συνεχίσω μόνος. Δεν ήταν τόσο εύκολη απόφαση εδώ που τα λέμε, αλλά είπαμε, είμαι σε ηλικία που βαρέθηκα τα «παίγνια».
Ζύγισα όλα τα δεδομένα τρεις και τέσσερις φορές, μπορεί να λέω και λίγες. Σκέφτηκα αναλυτικά το κάθε ενδεχόμενο. Οι λίγες στιγμές που επέτρεπα να περνάμε μαζί ήταν υπέροχες. Αλλά έτσι δεν συμβαίνει πάντα; Στην αρχή όλα είναι μέλι-γάλα. Αλλά για να διαλύθηκε την πρώτη φορά κάτι τόσο δυνατό, σίγουρα θα υπήρχαν χαρακτηριστικά που αργά ή γρήγορα θα κάνουν και πάλι αισθητή την παρουσία τους. Και τότε τι; Φτου κι από την αρχή;
Πέρασα ατελείωτες ώρες σκέψης. Βράδια ολόκληρα μιλώντας με φίλους αδερφικούς. Ο καρκίνος είχε δημιουργηθεί και χρειαζόμουν επειγόντως χημειοθεραπεία.
Ξύπνησα μεθυσμένος και το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ ήταν τα λόγια του Μήτσου: «Αν αυτό θέλεις πραγματικά, να το κάνεις, εγώ θα είμαι μαζί σου». «Αλλά να είσαι προετοιμασμένος για τις συνέπειες, γιατί ξέρεις πώς θα καταλήξει πάλι.»
Χαστούκι που με επανέφερε πάραυτα. Έκανα το ντουζάκι μου και πήρα την απόφαση.
Σε αγαπώ, σε εκτιμώ αλλά όχι. Θα ήταν εξαιρετικά εύκολο να πω «πάμε και ό,τι θέλει ας γίνει». Το δύσκολο είναι να πας κόντρα στον εαυτό σου, κόντρα στο ρεύμα. Οι σοβαρές αποφάσεις πάντα είναι δύσκολες. Αυτή η δυσκολία και η κρισιμότητά τους είναι που τις καθιστά και σοβαρές. Δε μιλάμε για ποιο μπαρ θα πιούμε τα ποτά μας. Μιλάμε για την ίδια μας τη ζωή και την εξέλιξη που εμείς μπορούμε να της δώσουμε.
Δεν υπάρχει ούτε κάρμα ούτε πεπρωμένο κι ευτυχώς για εμάς, οι μοίρες που κλώθουν το κουβάρι της ζωής είναι μύθος.
Σαφώς, η σωστή επιλογή πονάει περισσότερο αλλά όπως λέμε εμείς οι ψαράδες, «αν δεν βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρια». Δηλαδή αν είσαι φυγόπονος και λιγόψυχος, μια ζωή θα κλαις τη μαύρη σου τη μοίρα, την οποία παρεμπίπτοντος εσύ μαύρισες. Οπότε γίνε λίγο αντράκι και επέλεξε τον δύσκολο δρόμο.
Τα αρώματα και το σωστό ποτό δεν ξεχωρίζουν τα αγόρια από τους άντρες, όπως διδάχθηκες από τις διαφημίσεις. Οι σωστές και ενίοτε δύσκολες επιλογές το κάνουν. Διώξε μακριά σου το ροζ συννεφάκι που τριγυρίζει το κεφάλι σου, και ως κυρίαρχος του παιχνιδιού κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις.
Εσύ και μόνο καθορίζεις τη μοίρα σου. Τι περιμένεις λοιπόν; Τη σωστή συμβουλή από τη μαμά ή τον Νίκο Χορταρέα να σου διαβάσει την κρυστάλλινη σφαίρα;
Πρόσφατα κάπου διάβασα, και συγχωρέστε με που δεν θυμάμαι που, το εξής: «Να φοβάσαι τον άνθρωπο που είναι διατεθειμένος να πάει κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό». Κι εγώ συμπληρώνω: «Αυτός ο άνθρωπος είναι ικανός να φτιάξει την ευτυχία του από το τίποτα».
Τέτοιος άνθρωπος να είσαι λοιπόν.
Πάρε τη σωστή επιλογή κι ας πονάει.
Συντάκτης: Βασίλης Δεμιρτζόγλουhttp://www.pillowfights.gr/kati-na-kaiei/pare-ti-sosti-apofasi-ki-as-ponaei/
Η δική μας, άρα και σωστή, και όλες οι άλλες. Άσπρο ή μαύρο με άλλα λόγια. Η μαλακία με εμένα είναι πως σχεδόν πάντα υπέρ αναλύω καταστάσεις. Βέβαια αυτό δεν είναι και πάντα κακό, γιατί με έχω γλυτώσει πολλές φορές. Όπως και στην πρόσφατη περίπτωση που αναφέρομαι.
Πάντα όταν βρίσκεσαι προ του διλήμματος, πάνω κάτω ξέρεις πού θα καταλήξει ό,τι κι αν αποφασίσεις. Κάποιες φορές απλώς δεν σε νοιάζει και τόσο και λες «πάμε κι όπου βγει». Συνήθως αυτό το «όπου» είναι στα τσακίδια και τότε αποδέχεσαι το πόσο μαλάκας είσαι και βάζεις μυαλό. Όταν όμως πλησιάζεις σε απόσταση αναπνοής από τα πρώτα σου «άντα» τότε κάνεις αυτό που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, second thoughts. Ζυγίζεις διαφορετικά τα δεδομένα και καταλήγεις, σχεδόν πάντα, στη σωστή απόφαση. Γιατί οι λεγόμενες κακοτυχίες της ζωής είναι λάθος επιλογές και αποφάσεις που κληθήκαμε να λάβουμε σε λάθος ηλικία και με λάθος ψυχολογική φόρτιση.
Κλήθηκα κι εγώ, που λες, να επιλέξω αν θα γυρίσω σε μια εκ των πραγμάτων διαλυμένη σχέση ζωής, ή αν θα συνεχίσω μόνος. Δεν ήταν τόσο εύκολη απόφαση εδώ που τα λέμε, αλλά είπαμε, είμαι σε ηλικία που βαρέθηκα τα «παίγνια».
Ζύγισα όλα τα δεδομένα τρεις και τέσσερις φορές, μπορεί να λέω και λίγες. Σκέφτηκα αναλυτικά το κάθε ενδεχόμενο. Οι λίγες στιγμές που επέτρεπα να περνάμε μαζί ήταν υπέροχες. Αλλά έτσι δεν συμβαίνει πάντα; Στην αρχή όλα είναι μέλι-γάλα. Αλλά για να διαλύθηκε την πρώτη φορά κάτι τόσο δυνατό, σίγουρα θα υπήρχαν χαρακτηριστικά που αργά ή γρήγορα θα κάνουν και πάλι αισθητή την παρουσία τους. Και τότε τι; Φτου κι από την αρχή;
Πέρασα ατελείωτες ώρες σκέψης. Βράδια ολόκληρα μιλώντας με φίλους αδερφικούς. Ο καρκίνος είχε δημιουργηθεί και χρειαζόμουν επειγόντως χημειοθεραπεία.
Ξύπνησα μεθυσμένος και το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ ήταν τα λόγια του Μήτσου: «Αν αυτό θέλεις πραγματικά, να το κάνεις, εγώ θα είμαι μαζί σου». «Αλλά να είσαι προετοιμασμένος για τις συνέπειες, γιατί ξέρεις πώς θα καταλήξει πάλι.»
Χαστούκι που με επανέφερε πάραυτα. Έκανα το ντουζάκι μου και πήρα την απόφαση.
Σε αγαπώ, σε εκτιμώ αλλά όχι. Θα ήταν εξαιρετικά εύκολο να πω «πάμε και ό,τι θέλει ας γίνει». Το δύσκολο είναι να πας κόντρα στον εαυτό σου, κόντρα στο ρεύμα. Οι σοβαρές αποφάσεις πάντα είναι δύσκολες. Αυτή η δυσκολία και η κρισιμότητά τους είναι που τις καθιστά και σοβαρές. Δε μιλάμε για ποιο μπαρ θα πιούμε τα ποτά μας. Μιλάμε για την ίδια μας τη ζωή και την εξέλιξη που εμείς μπορούμε να της δώσουμε.
Δεν υπάρχει ούτε κάρμα ούτε πεπρωμένο κι ευτυχώς για εμάς, οι μοίρες που κλώθουν το κουβάρι της ζωής είναι μύθος.
Σαφώς, η σωστή επιλογή πονάει περισσότερο αλλά όπως λέμε εμείς οι ψαράδες, «αν δεν βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρια». Δηλαδή αν είσαι φυγόπονος και λιγόψυχος, μια ζωή θα κλαις τη μαύρη σου τη μοίρα, την οποία παρεμπίπτοντος εσύ μαύρισες. Οπότε γίνε λίγο αντράκι και επέλεξε τον δύσκολο δρόμο.
Τα αρώματα και το σωστό ποτό δεν ξεχωρίζουν τα αγόρια από τους άντρες, όπως διδάχθηκες από τις διαφημίσεις. Οι σωστές και ενίοτε δύσκολες επιλογές το κάνουν. Διώξε μακριά σου το ροζ συννεφάκι που τριγυρίζει το κεφάλι σου, και ως κυρίαρχος του παιχνιδιού κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις.
Εσύ και μόνο καθορίζεις τη μοίρα σου. Τι περιμένεις λοιπόν; Τη σωστή συμβουλή από τη μαμά ή τον Νίκο Χορταρέα να σου διαβάσει την κρυστάλλινη σφαίρα;
Πρόσφατα κάπου διάβασα, και συγχωρέστε με που δεν θυμάμαι που, το εξής: «Να φοβάσαι τον άνθρωπο που είναι διατεθειμένος να πάει κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό». Κι εγώ συμπληρώνω: «Αυτός ο άνθρωπος είναι ικανός να φτιάξει την ευτυχία του από το τίποτα».
Τέτοιος άνθρωπος να είσαι λοιπόν.
Πάρε τη σωστή επιλογή κι ας πονάει.
Συντάκτης: Βασίλης Δεμιρτζόγλουhttp://www.pillowfights.gr/kati-na-kaiei/pare-ti-sosti-apofasi-ki-as-ponaei/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σκοπιανό «ώρα μηδέν»: Αυτό είναι το όνομα - φαβορί
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
