2018-06-03 22:25:44
Εκείνο το οποίο πρέπει να προσέξουμε για να έχουμε και τον Θεό βοηθό και τους Αγίους να μας βοηθούν σε κάθε ανάγκη, κάθε περίσταση, κάθε ασθένεια και συμφορά, είναι να γίνουμε και εμείς άγιοι. Και είναι δυνατόν εμείς οι αμαρτωλοί να γίνουμε άγιοι;
Είναι, διότι αν δεν ήταν δυνατόν, δεν θα έλεγε ο Θεός: «Γίνεσθε άγιοι, ότι εγώ άγιος ειμί» (Α’ Πέτρ. 1:16).
Αν δεν ήταν δυνατόν, δεν θα γίνονταν οι Άγιοι Πάντες άγιοι, επειδή και εκείνοι άνθρωποι ήταν σαν κι εμάς. Επομένως, να μην προφασιζόμαστε προφάσεις εν αμαρτίαις.
Για να γίνουμε όμως άγιοι, πρέπει να αγαπήσουμε τον Θεό με όλη μας την ψυχή και με όλη μας την καρδιά και να μιμηθούμε κι εμείς τους Αγίους. Διότι οι Άγιοι, που αγίασαν, δεν αγίασαν έτσι απλά. Αγίασαν διότι είχαν πίστη προς τον Θεό, και η πίστη οδηγεί τον άνθρωπο προς την αγάπη, όπως λέει ένας μεγάλος και θεοφόρος Άγιος, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. «Ο πιστεύων», λέει, «φοβείται, ο φοβούμενος ταπεινούται, ο ταπεινούμενος πραΰνεται, ο πραΰς καθαίρεται, ο καθαρθείς ελλάμπεται, ο δε ελλαμφθείς αξιούται συγκοιτασθήναι τω Νυμφίω Χριστώ» (Περί θεολογίας Α’ 16).
Η πίστη δηλαδή οδηγεί τον άνθρωπο στον φόβο. Σε ποιον φόβο; Να φοβάται την αμαρτία. Να φοβάται να μη λυπήσει τον Θεό.
Ο φοβούμενος ταπεινώνεται. Γίνεται ταπεινός, και εκείνος που είναι ταπεινός, σ’ αυτόν κατοικεί το Πνεύμα το Άγιο. «Επί τίνα γαρ επιβλέψω αλλ’ ή επί τον πράον και ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντά μου τους λόγους;» (Ησ. 66:2) Όταν ταπεινωνόμαστε, τότε θα κατοικήσει ο Θεός μέσα μας.
Ο ταπεινούμενος πραΰνεται. Εκείνος που έχει ταπείνωση, αυτός γίνεται πράος, άκακος, μιμείται τον Θεό, ο οποίος λέει: «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11:29).
Όταν, λοιπόν, ο άνθρωπος γίνει πράος, καθαίρεται. Από τι καθαίρεται; Από τις αμαρτίες, διότι μέσα στον πράο τότε κατοικεί ο Θεός, ο οποίος αναπαύεται σε καρδιές πράων.
Και ο καθαρθείς ελλάμπεται από τις ακτίνες του Αγίου Πνεύματος, «ο δε ελλαμφθείς αξιούται συγκοιτασθήναι τω Νυμφίω Χριστώ», δηλαδή αποκτά την αγάπη, η οποία αγάπη είναι ο Θεός. Και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α’ Ιω. 4:16).
Είθε η χάρη του Παναγίου Πνεύματος να φωτίσει τις ψυχές, τις διάνοιες και τις καρδιές μας, ώστε να γνωρίσουμε πώς περιπατούμε, διότι περιπατούμε ως άσοφοι, και ο Απόστολος μάς λέει: «Μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» (Εφ. 5:16). Επειδή λοιπόν οι ημέρες είναι λίγες, ας γίνουμε κι εμείς σοφοί και ας αγαπήσουμε τον Θεό, για να Τον έχουμε μαζί μας και εδώ στην πρόσκαιρη ζωή και εκεί στην αιώνια. Αμήν.
Ομιλία του π. Φιλοθέου Ζερβάκου στον Ι. Ναό των Αγίων Πάντων της Πάρου το 1966. Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 29, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 28.
Πηγή
paraklisi
Είναι, διότι αν δεν ήταν δυνατόν, δεν θα έλεγε ο Θεός: «Γίνεσθε άγιοι, ότι εγώ άγιος ειμί» (Α’ Πέτρ. 1:16).
Αν δεν ήταν δυνατόν, δεν θα γίνονταν οι Άγιοι Πάντες άγιοι, επειδή και εκείνοι άνθρωποι ήταν σαν κι εμάς. Επομένως, να μην προφασιζόμαστε προφάσεις εν αμαρτίαις.
Για να γίνουμε όμως άγιοι, πρέπει να αγαπήσουμε τον Θεό με όλη μας την ψυχή και με όλη μας την καρδιά και να μιμηθούμε κι εμείς τους Αγίους. Διότι οι Άγιοι, που αγίασαν, δεν αγίασαν έτσι απλά. Αγίασαν διότι είχαν πίστη προς τον Θεό, και η πίστη οδηγεί τον άνθρωπο προς την αγάπη, όπως λέει ένας μεγάλος και θεοφόρος Άγιος, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. «Ο πιστεύων», λέει, «φοβείται, ο φοβούμενος ταπεινούται, ο ταπεινούμενος πραΰνεται, ο πραΰς καθαίρεται, ο καθαρθείς ελλάμπεται, ο δε ελλαμφθείς αξιούται συγκοιτασθήναι τω Νυμφίω Χριστώ» (Περί θεολογίας Α’ 16).
Η πίστη δηλαδή οδηγεί τον άνθρωπο στον φόβο. Σε ποιον φόβο; Να φοβάται την αμαρτία. Να φοβάται να μη λυπήσει τον Θεό.
Ο φοβούμενος ταπεινώνεται. Γίνεται ταπεινός, και εκείνος που είναι ταπεινός, σ’ αυτόν κατοικεί το Πνεύμα το Άγιο. «Επί τίνα γαρ επιβλέψω αλλ’ ή επί τον πράον και ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντά μου τους λόγους;» (Ησ. 66:2) Όταν ταπεινωνόμαστε, τότε θα κατοικήσει ο Θεός μέσα μας.
Ο ταπεινούμενος πραΰνεται. Εκείνος που έχει ταπείνωση, αυτός γίνεται πράος, άκακος, μιμείται τον Θεό, ο οποίος λέει: «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11:29).
Όταν, λοιπόν, ο άνθρωπος γίνει πράος, καθαίρεται. Από τι καθαίρεται; Από τις αμαρτίες, διότι μέσα στον πράο τότε κατοικεί ο Θεός, ο οποίος αναπαύεται σε καρδιές πράων.
Και ο καθαρθείς ελλάμπεται από τις ακτίνες του Αγίου Πνεύματος, «ο δε ελλαμφθείς αξιούται συγκοιτασθήναι τω Νυμφίω Χριστώ», δηλαδή αποκτά την αγάπη, η οποία αγάπη είναι ο Θεός. Και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α’ Ιω. 4:16).
Είθε η χάρη του Παναγίου Πνεύματος να φωτίσει τις ψυχές, τις διάνοιες και τις καρδιές μας, ώστε να γνωρίσουμε πώς περιπατούμε, διότι περιπατούμε ως άσοφοι, και ο Απόστολος μάς λέει: «Μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» (Εφ. 5:16). Επειδή λοιπόν οι ημέρες είναι λίγες, ας γίνουμε κι εμείς σοφοί και ας αγαπήσουμε τον Θεό, για να Τον έχουμε μαζί μας και εδώ στην πρόσκαιρη ζωή και εκεί στην αιώνια. Αμήν.
Ομιλία του π. Φιλοθέου Ζερβάκου στον Ι. Ναό των Αγίων Πάντων της Πάρου το 1966. Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 29, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 28.
Πηγή
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
