2018-06-04 08:21:15
Επέστρεψα στην δουλειά πριν από περίπου τέσσερα χρόνια Μέχρι τότε ήμουν μαμά-νοικοκυρά και έχαιρα εγκωμιαστικών σχολίων για την επιλογή μου, τόσο από μέλη της οικογένειας, όσο και από συμπαθείς ηλικιωμένες κυρίες στη λαϊκή. Στη συνέχεια, όμως, ανακάλυψα ότι η ζωή της εργαζόμενης μητέρας έχει πολλά να μου προσφέρει. Από αρκετούς η επιλογή αυτή αντιμετωπίζεται με το τυπικό αλλά ενθαρρυντικό «Πώς τα προλαβαίνεις όλα; Είσαι ηρωίδα!». Ωστόσο δεν είμαι χαζή. Συχνά το επικριτικό υπονοούμενο γιγαντώνεται πίσω από τις φιλοφρονήσεις: «Ποιον κοροϊδεύεις; Δεν υπάρχει περίπτωση να τα κάνεις όλα σωστά.
ΩΣ ΜΑΝΑ, ΕΙΣΑΙ ΣΚΕΤΗ ΑΠΑΤΗ!»
Οι παντός τύπου επικριτές είναι το κερασάκι στην τούρτα των καθημερινών δυσκολιών μιας εργαζόμενης μητέρας. Τα καταγγελτικά σχόλια είναι αναπόφευκτα για εμάς που, θρασύτατα, αφοσιωνόμαστε όχι μόνο στα παιδιά μας, αλλά και στον εργοδότη μας. Είναι δύσκολο να μεταφέρω πώς νιώθει μια μαμά που αντιμετωπίζει επιτιμητικά σχόλια, ενώ παλεύει από τη μία να ευχαριστήσει όπως μπορεί τους ανθρώπους που αγαπάει και από την άλλη να είναι επαρκής γι’ αυτούς που της επιτρέπουν να αποπληρώσει το στεγαστικό της δάνειο
. Θα προσπαθήσω, όμως, να κατατοπίσω τιμητές και κατήγορους, παραθέτοντας δέκα πράγματα που δεν πρέπει να (ξανα)πούν ποτέ σε μια εργαζόμενη μαμά.«ΠΟΤΕ δεν θα μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου τόσο μικρά σε παιδικό σταθμό»
Ίσως πραγματικά να αισθάνεστε τόσο αφοσιωμένες στο παιδί σας, ώστε η ιδέα του να το αποχωρίζεστε καθημερινά και να το εμπιστεύεστε σε «ξένα χέρια» να σας φαίνεται εξωπραγματική. Για μερικές από εμάς, όμως, δεν υπάρχει ζήτημα επιλογής. Προσπαθήστε να κατανοήσετε ότι μοιραζόμαστε τα ίδια άγχη και, αν έχετε την καλοσύνη, μην ξανατονίσετε πόσο καλύτερη μαμά είστε!
«Γεια σας! Από τον παιδικό σταθμό τηλεφωνώ… η μικρή ανέβασε πυρετό, πρέπει να περάσετε να την πάρετε»
Είναι μάλλον το προτελευταίο πράγμα που θέλεις να ακούσεις όταν σηκώσεις το τηλέφωνο στη δουλειά (με τελευταίο το «απολύεσαι»). Μυστηριωδώς, τη στιγμή που θα λάβεις αυτό το τηλεφώνημα: α. θα πνίγεσαι στη δουλειά στο γραφείο, β. ο σύζυγος θα είναι μπλεγμένος σε κάποια σύσκεψη, γ. θα βρέχει στην Αθήνα όσο ποτέ κι εσύ θα πρέπει να εγκαταλείψεις τα πάντα και να πετάξεις ως τον παιδικό σταθμό για να σώσεις το παιδί σου. Το οποίο θα είναι άρρωστο για τουλάχιστον τρεις με πέντε ημέρες («Χριστέ μου, θα χάσω τη δουλειά μου!»). Φυσικά δεν θυμώνω με το παιδί μου που αρρώστησε ή με τη νηπιαγωγό που με ενημέρωσε! Απλά αξίζει να επισημανθεί ότι είναι πολύ δύσκολο και απαιτεί πολύ καλό σχεδιασμό να φροντίζεις το μωρό σου και να δουλεύεις παράλληλα.
«Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων θα αναλάβει το τμήμα των παραδοσιακών χορών. Θέλετε να βοηθήσετε;»
Όχι. Δεν θέλω. Μετά βίας προλαβαίνω να μαγειρέψω, να βοηθήσω τα παιδιά με τα μαθήματα του σχολείου και να περάσω λίγο «ποιοτικό χρόνο» μαζί τους τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου. Δεν μπορώ να σας βοηθήσω να μάθετε Τσάμικο τα οκτάχρονα.
«Αχ, τι ωραία τσάντα/μαλλιά/βραχιόλι… μακάρι να είχα κι εγώ την οικονομική σου άνεση.»
Να μια φράση που ακούγεται αθώα, αλλά αν ειπωθεί από συγκεκριμένους ανθρώπους σημαίνει απλά : «Αχά! Σ’ έπιασα! Μας παραμυθιάζεις ότι δουλεύεις για να βοηθήσεις την οικογένειά σου να επιβιώσει, ενώ στην πραγματικότητα εξασφαλίζεις κομμωτήριο, καινούρια παπούτσια και κοσμήματα, όσο εμείς κυκλοφορούμε όλο τον χειμώνα με το ίδιο παλτό!». Μακάρι να είχα την ζωή και τις ανέσεις που μου καταλογίζονται. Στην πραγματικότητα, το συντριπτικό ποσοστό του μισθού μου πληρώνει τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών και το σούπερ-μάρκετ.
«Δεν μπορείς τουλάχιστον να πιάσεις μια part time δουλειά; Λείπεις πολλές ώρες από το σπίτι.»
Αν προσφερόταν μια θέση μερικής απασχόλησης των προσόντων μου και, ταυτόχρονα, είχε τις ίδιες οικονομικές απολαβές με τη full time, θα είχα σκοτώσει για να την πάρω. Προφανώς θα προτιμούσα να δουλεύω λιγότερο και να βλέπω τα παιδιά και τον άνδρα μου περισσότερο. Για τους περισσότερους, η πολλή, καθημερινή δουλειά είναι ανάγκη, όχι επιλογή.
«ΜΑ… ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ;»
Αυτή είναι μια τυπική περίπτωση καμουφλαρισμένου δηλητηρίου. Η φράση αυτή δείχνει να είναι φιλοφρόνηση-επιβράβευση για τις σπουδαίες επιδόσεις σου. Μα, όχι. Σύμφωνα με την εμπειρία μου δεν είναι τίποτα λιγότερο κακεντρεχές από το εξής: «Εμπρός λοιπόν! Απόδειξέ μου ότι η οικογένειά σου δεν ζει σε μια ρυπαρή φωλιά μικροβίων κι ότι τα παιδιά σου δεν τρέφονται με περσινά γαριδάκια!»
«Δεν σου λείπουν τα παιδιά όσο είσαι στη δουλειά;»
Φυσικά και μου λείπουν! Μου λείπουν πολύ. Και με αγχώνει το γεγονός ότι μια γυναίκα που δεν είμαι εγώ είναι υπεύθυνη γι’ αυτά. Και νιώθω τύψεις που παίζουν μαζί τους νηπιαγωγοί και δασκάλες αντί για ‘μενα. Και με στενοχωρεί πολύ κάθε μικρό κατόρθωμά τους που γίνεται μακριά μου. Και -καμιά φορά- αν με στέλνουν από το γραφείο για κάποια εξωτερική δουλειά, περνάω σκαστή από το σταθμό, να τους δώσω ένα φιλί. Ευχαριστημένοι τώρα;
Πηγή Tromaktiko
ΩΣ ΜΑΝΑ, ΕΙΣΑΙ ΣΚΕΤΗ ΑΠΑΤΗ!»
Οι παντός τύπου επικριτές είναι το κερασάκι στην τούρτα των καθημερινών δυσκολιών μιας εργαζόμενης μητέρας. Τα καταγγελτικά σχόλια είναι αναπόφευκτα για εμάς που, θρασύτατα, αφοσιωνόμαστε όχι μόνο στα παιδιά μας, αλλά και στον εργοδότη μας. Είναι δύσκολο να μεταφέρω πώς νιώθει μια μαμά που αντιμετωπίζει επιτιμητικά σχόλια, ενώ παλεύει από τη μία να ευχαριστήσει όπως μπορεί τους ανθρώπους που αγαπάει και από την άλλη να είναι επαρκής γι’ αυτούς που της επιτρέπουν να αποπληρώσει το στεγαστικό της δάνειο
Ίσως πραγματικά να αισθάνεστε τόσο αφοσιωμένες στο παιδί σας, ώστε η ιδέα του να το αποχωρίζεστε καθημερινά και να το εμπιστεύεστε σε «ξένα χέρια» να σας φαίνεται εξωπραγματική. Για μερικές από εμάς, όμως, δεν υπάρχει ζήτημα επιλογής. Προσπαθήστε να κατανοήσετε ότι μοιραζόμαστε τα ίδια άγχη και, αν έχετε την καλοσύνη, μην ξανατονίσετε πόσο καλύτερη μαμά είστε!
«Γεια σας! Από τον παιδικό σταθμό τηλεφωνώ… η μικρή ανέβασε πυρετό, πρέπει να περάσετε να την πάρετε»
Είναι μάλλον το προτελευταίο πράγμα που θέλεις να ακούσεις όταν σηκώσεις το τηλέφωνο στη δουλειά (με τελευταίο το «απολύεσαι»). Μυστηριωδώς, τη στιγμή που θα λάβεις αυτό το τηλεφώνημα: α. θα πνίγεσαι στη δουλειά στο γραφείο, β. ο σύζυγος θα είναι μπλεγμένος σε κάποια σύσκεψη, γ. θα βρέχει στην Αθήνα όσο ποτέ κι εσύ θα πρέπει να εγκαταλείψεις τα πάντα και να πετάξεις ως τον παιδικό σταθμό για να σώσεις το παιδί σου. Το οποίο θα είναι άρρωστο για τουλάχιστον τρεις με πέντε ημέρες («Χριστέ μου, θα χάσω τη δουλειά μου!»). Φυσικά δεν θυμώνω με το παιδί μου που αρρώστησε ή με τη νηπιαγωγό που με ενημέρωσε! Απλά αξίζει να επισημανθεί ότι είναι πολύ δύσκολο και απαιτεί πολύ καλό σχεδιασμό να φροντίζεις το μωρό σου και να δουλεύεις παράλληλα.
«Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων θα αναλάβει το τμήμα των παραδοσιακών χορών. Θέλετε να βοηθήσετε;»
Όχι. Δεν θέλω. Μετά βίας προλαβαίνω να μαγειρέψω, να βοηθήσω τα παιδιά με τα μαθήματα του σχολείου και να περάσω λίγο «ποιοτικό χρόνο» μαζί τους τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου. Δεν μπορώ να σας βοηθήσω να μάθετε Τσάμικο τα οκτάχρονα.
«Αχ, τι ωραία τσάντα/μαλλιά/βραχιόλι… μακάρι να είχα κι εγώ την οικονομική σου άνεση.»
Να μια φράση που ακούγεται αθώα, αλλά αν ειπωθεί από συγκεκριμένους ανθρώπους σημαίνει απλά : «Αχά! Σ’ έπιασα! Μας παραμυθιάζεις ότι δουλεύεις για να βοηθήσεις την οικογένειά σου να επιβιώσει, ενώ στην πραγματικότητα εξασφαλίζεις κομμωτήριο, καινούρια παπούτσια και κοσμήματα, όσο εμείς κυκλοφορούμε όλο τον χειμώνα με το ίδιο παλτό!». Μακάρι να είχα την ζωή και τις ανέσεις που μου καταλογίζονται. Στην πραγματικότητα, το συντριπτικό ποσοστό του μισθού μου πληρώνει τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών και το σούπερ-μάρκετ.
«Δεν μπορείς τουλάχιστον να πιάσεις μια part time δουλειά; Λείπεις πολλές ώρες από το σπίτι.»
Αν προσφερόταν μια θέση μερικής απασχόλησης των προσόντων μου και, ταυτόχρονα, είχε τις ίδιες οικονομικές απολαβές με τη full time, θα είχα σκοτώσει για να την πάρω. Προφανώς θα προτιμούσα να δουλεύω λιγότερο και να βλέπω τα παιδιά και τον άνδρα μου περισσότερο. Για τους περισσότερους, η πολλή, καθημερινή δουλειά είναι ανάγκη, όχι επιλογή.
«ΜΑ… ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ;»
Αυτή είναι μια τυπική περίπτωση καμουφλαρισμένου δηλητηρίου. Η φράση αυτή δείχνει να είναι φιλοφρόνηση-επιβράβευση για τις σπουδαίες επιδόσεις σου. Μα, όχι. Σύμφωνα με την εμπειρία μου δεν είναι τίποτα λιγότερο κακεντρεχές από το εξής: «Εμπρός λοιπόν! Απόδειξέ μου ότι η οικογένειά σου δεν ζει σε μια ρυπαρή φωλιά μικροβίων κι ότι τα παιδιά σου δεν τρέφονται με περσινά γαριδάκια!»
«Δεν σου λείπουν τα παιδιά όσο είσαι στη δουλειά;»
Φυσικά και μου λείπουν! Μου λείπουν πολύ. Και με αγχώνει το γεγονός ότι μια γυναίκα που δεν είμαι εγώ είναι υπεύθυνη γι’ αυτά. Και νιώθω τύψεις που παίζουν μαζί τους νηπιαγωγοί και δασκάλες αντί για ‘μενα. Και με στενοχωρεί πολύ κάθε μικρό κατόρθωμά τους που γίνεται μακριά μου. Και -καμιά φορά- αν με στέλνουν από το γραφείο για κάποια εξωτερική δουλειά, περνάω σκαστή από το σταθμό, να τους δώσω ένα φιλί. Ευχαριστημένοι τώρα;
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
