2018-06-15 16:00:15
Πόσους έχεις βρει στο πέρασμά σου αλήθεια που να σε έχουν αγαπήσει τόσο πολύ; Είναι εκείνοι οι τύποι που παραδίνονται σε αυτό το μεγαλόπρεπο συναίσθημα που λέγεται αγάπη, χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι πάνω από τις δυνάμεις τους να κρατήσουν τις λέξεις μοναχά για εκείνους, είναι μεγάλη αδικία θεωρούν.
Η επιλογή τους είναι μονόδρομος, διαλέγουν τα δύσκολα και εξελίσσονται. Θα έρθουν να σου το πουν δίχως περισπασμούς και ντροπές. Κατευθείαν στο ψαχνό. Έτσι, δεν είναι κι ο έρωτας; Έτσι, δεν τον σκεφτόμαστε; Περπατάς λέει αμέριμνος και σου έρχεται από το πουθενά και μετά ψάχνεσαι. Ε, λοιπόν γιατί η έκφραση αυτών να διαφοροποιείται;
Δεν λέω χρειάζεται ανεξάντλητο θάρρος να ρίξεις το «εγώ» σου στα τάρταρα, αλλά για μένα είναι χειρότερο να δειλιάζεις να πεις κάτι που αισθάνεσαι ευθέως. Εντάξει, αρκετοί σκέφτονται το μετά. Αν το κάνω τι θα γίνει; Μήπως εξευτελιστώ; Και πως θα συνεχίσω; Αλλά κανένας δεν σκέφτεται ότι η καταπίεση είναι ανώφελη. Αργά ή γρήγορα το ξέσπασμα θα έρθει και δεν θα σε ρωτήσει, να το θυμάσαι.
Ένα άλλο μερίδιο ανθρώπων αισθάνεται δυσφορία στην ιδέα να συμβούν όλα αυτά. Από φόβο ίσως, από απειρία. Φοβούνται γιατί όπως μάθανε να αγαπούν στο έπακρο έτσι και μισούν. Και το μίσος τότε δεν είναι επιλογή. Είναι ο πληγωμένος τους εγωισμός.
Είναι εκείνοι που δηλώνουν πως αν ραγίσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει. Κι αν κολλήσει δεν θα είναι όπως πριν. Δεν σκέφτηκαν μια φορά να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους. Δεν πιστεύουν και στις δεύτερες ευκαιρίες, είναι κάθετοι.
Για μένα το μίσος δεν βοηθά κανέναν πιστεύω, είναι η αγάπη καμουφλαρισμένη. Δεν τολμάμε να παραδεχτούμε τα πραγματικά μας συναισθήματα και κάνουμε αυτήν την επιλογή. Δεν είδε κανένας από εμάς πως το μίσος πληγώνει καρδιές. Κάνει τους ανθρώπους έρμαια στα ίδια τους τα πάθη. Πως είναι ικανό να τυφλώσει. Για μένα προτιμότερη είναι μια συγχώρεση που άργησε να έρθει παρά ένα ατελείωτο μίσος.
Γράφει η Παρασκευή Χατζή
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
Η επιλογή τους είναι μονόδρομος, διαλέγουν τα δύσκολα και εξελίσσονται. Θα έρθουν να σου το πουν δίχως περισπασμούς και ντροπές. Κατευθείαν στο ψαχνό. Έτσι, δεν είναι κι ο έρωτας; Έτσι, δεν τον σκεφτόμαστε; Περπατάς λέει αμέριμνος και σου έρχεται από το πουθενά και μετά ψάχνεσαι. Ε, λοιπόν γιατί η έκφραση αυτών να διαφοροποιείται;
Δεν λέω χρειάζεται ανεξάντλητο θάρρος να ρίξεις το «εγώ» σου στα τάρταρα, αλλά για μένα είναι χειρότερο να δειλιάζεις να πεις κάτι που αισθάνεσαι ευθέως. Εντάξει, αρκετοί σκέφτονται το μετά. Αν το κάνω τι θα γίνει; Μήπως εξευτελιστώ; Και πως θα συνεχίσω; Αλλά κανένας δεν σκέφτεται ότι η καταπίεση είναι ανώφελη. Αργά ή γρήγορα το ξέσπασμα θα έρθει και δεν θα σε ρωτήσει, να το θυμάσαι.
Ένα άλλο μερίδιο ανθρώπων αισθάνεται δυσφορία στην ιδέα να συμβούν όλα αυτά. Από φόβο ίσως, από απειρία. Φοβούνται γιατί όπως μάθανε να αγαπούν στο έπακρο έτσι και μισούν. Και το μίσος τότε δεν είναι επιλογή. Είναι ο πληγωμένος τους εγωισμός.
Είναι εκείνοι που δηλώνουν πως αν ραγίσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει. Κι αν κολλήσει δεν θα είναι όπως πριν. Δεν σκέφτηκαν μια φορά να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους. Δεν πιστεύουν και στις δεύτερες ευκαιρίες, είναι κάθετοι.
Για μένα το μίσος δεν βοηθά κανέναν πιστεύω, είναι η αγάπη καμουφλαρισμένη. Δεν τολμάμε να παραδεχτούμε τα πραγματικά μας συναισθήματα και κάνουμε αυτήν την επιλογή. Δεν είδε κανένας από εμάς πως το μίσος πληγώνει καρδιές. Κάνει τους ανθρώπους έρμαια στα ίδια τους τα πάθη. Πως είναι ικανό να τυφλώσει. Για μένα προτιμότερη είναι μια συγχώρεση που άργησε να έρθει παρά ένα ατελείωτο μίσος.
Γράφει η Παρασκευή Χατζή
Πηγή
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
https://trelogaidouri.blogspot.gr/
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πλατεία Βικτωρίας: Νεκρός από μαχαιριές ομοεθνή του 26χρονος Αφγανός
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
