2012-06-03 21:05:30
Πριν από δύο εβδομάδες, η είδηση που προκάλεσε αίσθηση και έναν κάποιο τρόμο, πρωτίστως εκτός των ελληνικών συνόρων, ήταν η πληροφορία από την Τράπεζα της Ελλάδος ότι έφυγαν μέσα σε λίγες μέρες σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ από τις καταθέσεις.
Εντός των συνόρων ελάχιστοι τρόμαξαν, αφενός διότι δεν είδαν καμία ουρά μπροστά στις τράπεζες και τα ΑΤΜ, αφετέρου διότι μετά από δύο χρόνια κουράστηκαν να τρομάζουν. Την εβδομάδα που μας πέρασε, η είδηση που προκάλεσε πολύ μεγαλύτερο τρόμο ήταν τα στοιχεία από τα στατιστικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ότι μόνο μέσα στον Απρίλιο μειώθηκαν οι καταθέσεις στις ισπανικές τράπεζες κατά 31,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Επειδή άλλο Ελλάδα και άλλο Ισπανία, άλλο ένα δισεκατομμύριο ευρώ κι άλλο τριάντα, άλλο πανικόβλητες -ή εκφοβιστικές- δηλώσεις σε ένα προεκλογικό περιβάλλον κι άλλο ψιθυριστές παραδοχές σε μια χώρα με κυβέρνηση που έχει νωπή λαϊκή εντολή, χρειάστηκε η είδηση από τη χώρα των Ιβήρων για να φέρει στο καθημερινό λεξιλόγιο των αναλυτών και του Τύπου έναν ακόμη τρομακτικό αγγλισμό: «Bank Run». Ελληνιστί, «πανικόβλητες αναλήψεις από τις τράπεζες».
Ο φόβος της μόδας αυτές τις μέρες, λοιπόν, είναι το Bank Run, που ήρθε να προστεθεί στα σενάρια τρόμου για την περίπτωση που βγει η Ελλάδα από το ευρώ - ενίοτε και σε συνδυασμό μαζί του. Κι αυτόν τον φόβο προσπαθούν να ξορκίσουν Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με την πρότασή τους για τη δημιουργία «Τραπεζικής Ένωσης». Τόσο ο Ζοζέ Μπαρόζο της Κομισιόν όσο και ο Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ θεωρούν ότι θα ήταν ισχυρό εργαλείο για την αντιμετώπιση της κρίσης κι έχουν –για την ώρα;- απέναντι τη Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ.
Τι ακριβώς είναι μια «Τραπεζική Ένωση»; Θα ήταν πρόωρο να την περιγράψει κανείς, πάντως θα ήταν σίγουρα στενότερος συντονισμός των εθνικών εποπτικών αρχών, αμεσότερη εμπλοκή των μηχανισμών στήριξης στις επιχειρήσεις διάσωσης των τραπεζών και με κάποιους κανόνες, εννοείται- κοινή εγγύηση για τις καταθέσεις. Και ποιος θα εγγυάται; Τα κράτη. Μεταξύ όλων των άλλων -των θολών σε αυτή τη φάση- «Τραπεζική Ένωση» θα σήμαινε αλληλεγγύη μεταξύ των Ευρωπαίων καταθετών και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι υπάρχει διάθεση για τέτοια αλληλεγγύη. Ωστόσο, σʼ αυτή την κρίση είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση μεταξύ των χωρών, όχι μόνο της Ευρωζώνης, αλλά και του κόσμου ολόκληρου, ώστε η αλληλεγγύη έστω και με το στανιό να γίνεται μονόδρομος.
Ο αόρατος παίκτης
Κάθε μέρα που περνάει, πλάι στα κακά μαντάτα από την Ισπανία -που μας έχει κλέψει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως φόβητρο- εμφανίζονται αναλύσεις και εκτιμήσεις για τις επιπτώσεις που θα έχουν σε κάθε χώρα χωριστά, στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, τα δύο απευκταία σενάρια καταστροφής: η κατάρρευση του ισπανικού τραπεζικού συστήματος και η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Οι εκτιμήσεις αυτές για τις επιπτώσεις -έως και υποχώρηση του παγκόσμιου ΑΕΠ κατά 3%, σε πρώτη φάση- είναι ο αόρατος ισχυρός παίκτης στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Ευρώπης.
Και διαπραγματεύσεις γίνονται πολλές στον δρόμο για την τακτική σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Ιούνιο. Επίσημες και άτυπες, διμερείς, τριμερείς και πολυμερείς, μεταξύ αυτών που συμφωνούν και θέλουν να συντονίσουν τη στρατηγική τους, αλλά και μεταξύ αυτών που διαφωνούν και θέλουν να ανιχνεύσουν τα όρια του αντιπάλου.
Υποτίθεται ότι η σύνοδος του Ιουνίου θα έχει ένα βασικό θέμα στην ατζέντα της, τη νέα στρατηγική για την ανάπτυξη, αλλά ο καθένας αντιλαμβάνεται το ζήτημα διαφορετικά. Επίσης είναι αυτονόητο ότι η σύνοδος θα ασχοληθεί με την Ισπανία, η κρίση της οποίας κλιμακώνεται με ταχύ ρυθμό, άρα και με την πρόταση για την «Τραπεζική Ένωση», και βεβαίως με την Ελλάδα.
Ο γαλλο-γερμανικός άξονας
Στον δρόμο προς αυτή τη σύνοδο οι συσχετισμοί δυνάμεων και οι συμμαχίες δεν είναι δεδομένες. Δεν υπάρχει πια το δίδυμο Μερκοζί, που από ένα σημείο και μετά είχε «μπετοναριστεί». Η ισχυρά κυρία της Ευρώπης, η καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, είναι πιο απομονωμένη παρά ποτέ. Βεβαίως τη στηρίζουν ακόμη χώρες όπως η Ολλανδία, η Φινλανδία, η Αυστρία ή το Λουξεμβούργο -οι χώρες, δηλαδή, που εγγυώνται με την άριστη πιστοληπτική τους ικανότητα τον φθηνό δανεισμό των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης-, όμως χωρίς τη συμφωνία με τη Γαλλία επιτυχημένη σύνοδος δεν γίνεται.
Όσο κι αν πολλοί εκνευρίζονται -όχι μόνο οι «μικροί», αλλά ακόμη και ο απερχόμενος πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ- με την κατά καιρούς αλαζονεία του γαλλο-γερμανικού άξονα, γνωρίζουν και κατά βάθος παραδέχονται ότι χωρίς τη λειτουργία του δεν προχωρά τίποτε στην Ευρώπη.
Για την ώρα, όμως, ο γαλλο-γερμανικός άξονας δεν έχει βρει τις νέες ισορροπίες του, μετά την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Παρά το γεγονός ότι και οι δύο πλευρές αποφεύγουν συστηματικά να ανεβάσουν τους τόνους και δηλώνουν μονότονα ότι «η στενή συνεργασία των χωρών μας είναι προτεραιότητα» και για το Παρίσι και για το Βερολίνο, οι απόψεις που διατυπώνουν για τη διαχείριση της κρίσης απέχουν πολύ η μία από την άλλη. Γι' αυτό και ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι σχεδιάζει μια μίνι σύνοδο, πριν από τη σύνοδο για να ρίξει γέφυρες μεταξύ του «Παρισιού της ανάπτυξης» και του «Βερολίνου της λιτότητας». Ο τέταρτος που καλεί ο Μόντι στο τραπέζι είναι ο Ισπανός Μαριάνο Ραχόι, ο πρωθυπουργός του νέου -και πολύ πιο επικίνδυνου- αδύναμου κρίκου. Ο Μόντι καλεί τους Μέρκελ, Ολάντ και Ραχόι στις 22 Ιουνίου στη Ρώμη σε ένα άτυπο γεύμα ή δείπνο, με μενού δυσκολοχώνευτο: τα ευρωομόλογα, που δεν θέλει η Μέρκελ, το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, που το ξορκίζουν όλοι, και την επιδείνωση της ισπανικής τραπεζικής κρίσης, που την τρέμουν όλοι. Αρχικά ο Μόντι σχεδίαζε ένα τρίο, μια μάζωξη των ηγετών των τριών μεγαλύτερων οικονομικών της Ευρωζώνης, αλλά με τον ισπανικό κίνδυνο να εντείνεται το διεύρυνε σε κουαρτέτο. Υπενθυμίζεται ότι στις 22 Ιουνίου θα έχουν περάσει οι εκλογές στην Ελλάδα και οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία - κι αυτές γίνονται στις 17 του μηνός. Βέβαια, δεν αποκλείεται μέχρι τότε να έχει χτυπήσει η Ισπανία την πόρτα του μηχανισμού, οπότε σίγουρα θα συγκληθεί νωρίτερα έκτακτη σύνοδος και το ραντεβού της Ρώμης δεν θα έχει πολύ νόημα.
Ήδη από τώρα, πάντως, οι τέσσερις έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πολιτικό ζόρι λιγότερο. Την Πέμπτη που μας πέρασε, οι Ιρλανδοί ψήφισαν τελικά «ναι» στο νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο, άρα δεν άνοιξαν μιαν ακόμη ρωγμή στο αμφιλεγόμενο αυτό κατασκεύασμα γερμανικής εμπνεύσεως. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όλα βαίνουν καλώς για τους Γερμανούς της δημοσιονομικής ορθοδοξίας στο μέτωπο της Ιρλανδίας. Αμέσως μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, Έντα Κένι, έθεσε κι αυτός με τις δικές του διατυπώσεις θέμα «Τραπεζικής Ένωσης». Οι ιρλανδικές τράπεζες μπορεί να μην έχουν το μέγεθος των ισπανικών, αλλά κατέρρευσαν πολύ νωρίτερα και δεν λένε να συνέλθουν παρά τις οικονομικές «ενέσεις» από τον κρατικό κορβανά. Οπότε θα πρέπει να βρεθεί και γιʼ αυτές τρόπος αναχρηματοδότησης -υπολογίζεται ότι θα χρειαστούν 30 δισεκατομμύρια- πέραν των αγορών.
Πηγή / Η ΑΥΓΗ
communenews
Εντός των συνόρων ελάχιστοι τρόμαξαν, αφενός διότι δεν είδαν καμία ουρά μπροστά στις τράπεζες και τα ΑΤΜ, αφετέρου διότι μετά από δύο χρόνια κουράστηκαν να τρομάζουν. Την εβδομάδα που μας πέρασε, η είδηση που προκάλεσε πολύ μεγαλύτερο τρόμο ήταν τα στοιχεία από τα στατιστικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ότι μόνο μέσα στον Απρίλιο μειώθηκαν οι καταθέσεις στις ισπανικές τράπεζες κατά 31,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Επειδή άλλο Ελλάδα και άλλο Ισπανία, άλλο ένα δισεκατομμύριο ευρώ κι άλλο τριάντα, άλλο πανικόβλητες -ή εκφοβιστικές- δηλώσεις σε ένα προεκλογικό περιβάλλον κι άλλο ψιθυριστές παραδοχές σε μια χώρα με κυβέρνηση που έχει νωπή λαϊκή εντολή, χρειάστηκε η είδηση από τη χώρα των Ιβήρων για να φέρει στο καθημερινό λεξιλόγιο των αναλυτών και του Τύπου έναν ακόμη τρομακτικό αγγλισμό: «Bank Run». Ελληνιστί, «πανικόβλητες αναλήψεις από τις τράπεζες».
Ο φόβος της μόδας αυτές τις μέρες, λοιπόν, είναι το Bank Run, που ήρθε να προστεθεί στα σενάρια τρόμου για την περίπτωση που βγει η Ελλάδα από το ευρώ - ενίοτε και σε συνδυασμό μαζί του. Κι αυτόν τον φόβο προσπαθούν να ξορκίσουν Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με την πρότασή τους για τη δημιουργία «Τραπεζικής Ένωσης». Τόσο ο Ζοζέ Μπαρόζο της Κομισιόν όσο και ο Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ θεωρούν ότι θα ήταν ισχυρό εργαλείο για την αντιμετώπιση της κρίσης κι έχουν –για την ώρα;- απέναντι τη Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ.
Τι ακριβώς είναι μια «Τραπεζική Ένωση»; Θα ήταν πρόωρο να την περιγράψει κανείς, πάντως θα ήταν σίγουρα στενότερος συντονισμός των εθνικών εποπτικών αρχών, αμεσότερη εμπλοκή των μηχανισμών στήριξης στις επιχειρήσεις διάσωσης των τραπεζών και με κάποιους κανόνες, εννοείται- κοινή εγγύηση για τις καταθέσεις. Και ποιος θα εγγυάται; Τα κράτη. Μεταξύ όλων των άλλων -των θολών σε αυτή τη φάση- «Τραπεζική Ένωση» θα σήμαινε αλληλεγγύη μεταξύ των Ευρωπαίων καταθετών και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι υπάρχει διάθεση για τέτοια αλληλεγγύη. Ωστόσο, σʼ αυτή την κρίση είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση μεταξύ των χωρών, όχι μόνο της Ευρωζώνης, αλλά και του κόσμου ολόκληρου, ώστε η αλληλεγγύη έστω και με το στανιό να γίνεται μονόδρομος.
Ο αόρατος παίκτης
Κάθε μέρα που περνάει, πλάι στα κακά μαντάτα από την Ισπανία -που μας έχει κλέψει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως φόβητρο- εμφανίζονται αναλύσεις και εκτιμήσεις για τις επιπτώσεις που θα έχουν σε κάθε χώρα χωριστά, στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, τα δύο απευκταία σενάρια καταστροφής: η κατάρρευση του ισπανικού τραπεζικού συστήματος και η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Οι εκτιμήσεις αυτές για τις επιπτώσεις -έως και υποχώρηση του παγκόσμιου ΑΕΠ κατά 3%, σε πρώτη φάση- είναι ο αόρατος ισχυρός παίκτης στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Ευρώπης.
Και διαπραγματεύσεις γίνονται πολλές στον δρόμο για την τακτική σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Ιούνιο. Επίσημες και άτυπες, διμερείς, τριμερείς και πολυμερείς, μεταξύ αυτών που συμφωνούν και θέλουν να συντονίσουν τη στρατηγική τους, αλλά και μεταξύ αυτών που διαφωνούν και θέλουν να ανιχνεύσουν τα όρια του αντιπάλου.
Υποτίθεται ότι η σύνοδος του Ιουνίου θα έχει ένα βασικό θέμα στην ατζέντα της, τη νέα στρατηγική για την ανάπτυξη, αλλά ο καθένας αντιλαμβάνεται το ζήτημα διαφορετικά. Επίσης είναι αυτονόητο ότι η σύνοδος θα ασχοληθεί με την Ισπανία, η κρίση της οποίας κλιμακώνεται με ταχύ ρυθμό, άρα και με την πρόταση για την «Τραπεζική Ένωση», και βεβαίως με την Ελλάδα.
Ο γαλλο-γερμανικός άξονας
Στον δρόμο προς αυτή τη σύνοδο οι συσχετισμοί δυνάμεων και οι συμμαχίες δεν είναι δεδομένες. Δεν υπάρχει πια το δίδυμο Μερκοζί, που από ένα σημείο και μετά είχε «μπετοναριστεί». Η ισχυρά κυρία της Ευρώπης, η καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, είναι πιο απομονωμένη παρά ποτέ. Βεβαίως τη στηρίζουν ακόμη χώρες όπως η Ολλανδία, η Φινλανδία, η Αυστρία ή το Λουξεμβούργο -οι χώρες, δηλαδή, που εγγυώνται με την άριστη πιστοληπτική τους ικανότητα τον φθηνό δανεισμό των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης-, όμως χωρίς τη συμφωνία με τη Γαλλία επιτυχημένη σύνοδος δεν γίνεται.
Όσο κι αν πολλοί εκνευρίζονται -όχι μόνο οι «μικροί», αλλά ακόμη και ο απερχόμενος πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ- με την κατά καιρούς αλαζονεία του γαλλο-γερμανικού άξονα, γνωρίζουν και κατά βάθος παραδέχονται ότι χωρίς τη λειτουργία του δεν προχωρά τίποτε στην Ευρώπη.
Για την ώρα, όμως, ο γαλλο-γερμανικός άξονας δεν έχει βρει τις νέες ισορροπίες του, μετά την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Παρά το γεγονός ότι και οι δύο πλευρές αποφεύγουν συστηματικά να ανεβάσουν τους τόνους και δηλώνουν μονότονα ότι «η στενή συνεργασία των χωρών μας είναι προτεραιότητα» και για το Παρίσι και για το Βερολίνο, οι απόψεις που διατυπώνουν για τη διαχείριση της κρίσης απέχουν πολύ η μία από την άλλη. Γι' αυτό και ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι σχεδιάζει μια μίνι σύνοδο, πριν από τη σύνοδο για να ρίξει γέφυρες μεταξύ του «Παρισιού της ανάπτυξης» και του «Βερολίνου της λιτότητας». Ο τέταρτος που καλεί ο Μόντι στο τραπέζι είναι ο Ισπανός Μαριάνο Ραχόι, ο πρωθυπουργός του νέου -και πολύ πιο επικίνδυνου- αδύναμου κρίκου. Ο Μόντι καλεί τους Μέρκελ, Ολάντ και Ραχόι στις 22 Ιουνίου στη Ρώμη σε ένα άτυπο γεύμα ή δείπνο, με μενού δυσκολοχώνευτο: τα ευρωομόλογα, που δεν θέλει η Μέρκελ, το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, που το ξορκίζουν όλοι, και την επιδείνωση της ισπανικής τραπεζικής κρίσης, που την τρέμουν όλοι. Αρχικά ο Μόντι σχεδίαζε ένα τρίο, μια μάζωξη των ηγετών των τριών μεγαλύτερων οικονομικών της Ευρωζώνης, αλλά με τον ισπανικό κίνδυνο να εντείνεται το διεύρυνε σε κουαρτέτο. Υπενθυμίζεται ότι στις 22 Ιουνίου θα έχουν περάσει οι εκλογές στην Ελλάδα και οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία - κι αυτές γίνονται στις 17 του μηνός. Βέβαια, δεν αποκλείεται μέχρι τότε να έχει χτυπήσει η Ισπανία την πόρτα του μηχανισμού, οπότε σίγουρα θα συγκληθεί νωρίτερα έκτακτη σύνοδος και το ραντεβού της Ρώμης δεν θα έχει πολύ νόημα.
Ήδη από τώρα, πάντως, οι τέσσερις έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πολιτικό ζόρι λιγότερο. Την Πέμπτη που μας πέρασε, οι Ιρλανδοί ψήφισαν τελικά «ναι» στο νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο, άρα δεν άνοιξαν μιαν ακόμη ρωγμή στο αμφιλεγόμενο αυτό κατασκεύασμα γερμανικής εμπνεύσεως. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όλα βαίνουν καλώς για τους Γερμανούς της δημοσιονομικής ορθοδοξίας στο μέτωπο της Ιρλανδίας. Αμέσως μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, Έντα Κένι, έθεσε κι αυτός με τις δικές του διατυπώσεις θέμα «Τραπεζικής Ένωσης». Οι ιρλανδικές τράπεζες μπορεί να μην έχουν το μέγεθος των ισπανικών, αλλά κατέρρευσαν πολύ νωρίτερα και δεν λένε να συνέλθουν παρά τις οικονομικές «ενέσεις» από τον κρατικό κορβανά. Οπότε θα πρέπει να βρεθεί και γιʼ αυτές τρόπος αναχρηματοδότησης -υπολογίζεται ότι θα χρειαστούν 30 δισεκατομμύρια- πέραν των αγορών.
Πηγή / Η ΑΥΓΗ
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αποθέωση για την εθνική μας στη Βαρσοβία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έρχεται για υπογραφές ο Ζαρντίμ...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Αεροπορική τραγωδία στη Νιγηρία[ΦΩΤΟ]](https://images.newsnowgreece.com/11/116016/aeroporiki-tragodia-sti-nigiriafoto-1-124x78.jpg)
