2018-07-12 08:45:48
Η έξοδος από τα Μνημόνια (αλλά και η Συμφωνία για το Σκοπιανό) ανέδειξε και μια, όχι τόσο κρυφή, πτυχή της νοοτροπίας της άρχουσας τάξης: την πρόταξη των δικών της ειδικών συμφερόντων
έναντι της προάσπισης των γενικότερων συμφερόντων του Εθνους, της Πατρίδας, της Κοινωνίας.
Βασιζόμενοι στην υπάρχουσα κρίση (μέρος της οποίας είναι και οι ίδιοι) έχουν εδώ και πολύ καιρό καταλήξει σε δύο επιλογές: 1] όποιος επιβιώσει, επιβίωσε (ακραίος κοινωνιοβιολογισμός) και 2] το ελληνικό ολιγαρχικό σύστημα πρέπει να επιβιώσει με κάθε τρόπο και κόστος.
Η Αριστερά οφείλει ν’ απαντήσει σ’ αυτά τα ψευτοδιλήμματα (τόσο θεωρητικά, όσο και με τις πράξεις της).
Καταρχήν η κρίση του Κοινωνικού κράτους Πρόνοιας δεν σήμανε και το τέλος των θεσμικών μεταρρυθμίσεων ή της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ούτε την οριστική ανατροπή της ισορροπίας προσωπικής ανεξαρτησίας, συλλογικότητας και δικαιωμάτων των πολιτών.
Η εξάπλωση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού δεν σήμανε την «κοινωνική εξορία» των χαμένων, την εξαίρεσή τους από τα αγαθά και τις υπηρεσίες, ούτε την πλήρη εξάρτηση της πολιτικής από τις αγορές. Ουδείς δικαιούται να στερεί κοινωνικές ταυτότητες ή ν’ ακυρώνει αμετάκλητα τα σχέδια ζωής των ανθρώπων.Η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη συνιστούν ένα φαινόμενο που δεν αντιμετωπίζεται από Αγελαίο Κράτος (Gregarious state).
Καθώς ανισότητες και συνοχή παραμένουν έννοιες αντίθετες και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες δεν μπορούμε να υπερβούμε την κρίση με πολιτικό αυταρχισμό, θεσμικές αποκλίσεις και πολιτισμική εξαθλίωση ή με πελατειακό εκσυγχρονισμό.
Ακόμα και τα προτεινόμενα νέα λειτουργικά προαπαιτούμενα, οργανωτικά σχήματα και ωφελιμιστικά κίνητρα δεν απελευθερώνουν αυτόματα τον άνθρωπο από τις «δουλείες» των ψευδοεπιστημών και των ψευδοθρησκειών, ούτε διαμορφώνουν όρους κοινών αξιών και κοινής κουλτούρας.
Κατά δεύτερον, το προβαλλόμενο επιχείρημα της αμοιβαίας ωφέλειας (κρυμμένης μέσα σε δήθεν αλτρουισμό) και η εγγύηση της φιλόδοξης προσωπικής επιτυχίας (κρυμμένης μέσα στη διαφθορά/διαπλοκή) δεν αποτελούν συστατικά της «πολιτικής καλοκαγαθίας». Η πολιτικο-ηθική διαδικασία αναπτύσσεται μέσα στους θεσμούς στη βάση σταθερών κοινωνικών αναπαραστάσεων περί του κοινού Καλού και του απευκταίου Κακού.
Δυστυχώς οι περισσότεροι πολιτικοί δεν (φαίνεται να) έχουν περάσει τη φάση της «προκαταρκτικής κοινωνικοποίησης», καθώς υιοθέτησαν εξαρχής ρόλους πελατειακής και οικογενειοκρατικής φύσης. Παίρνουν δηλαδή το status δίχως να έχουν ενσωματώσει τα πλαίσια δράσης τους (δικαιώματα/υποχρεώσεις).
Πρόκειται για ιδιοκτησιακές και προνομιακές κι όχι για δικαιωματοκρατικές αντιλήψεις, που πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι στην πρώτη δυσκολία ή αλλαγή κλίματος. Οι ruling classes, «οι ανώτερες τάξεις», δεν εμφορούνται από αισθήματα φιλαλληλίας και ήπιας ισχύος γιατί ενδιαφέρονται κυρίως για την ίδρυση και διαιώνιση πολιτικών δυναστειών.
Η απολυτοποίηση μιας οιονεί βιολογικής θεωρίας γενεαλογικής γραμμικής εξουσίας καταλήγει συνήθως σε μια γενικευμένη πολεμολογία κατά παντός εχθρού/διεκδικητή του «κληρονομικού τους δικαιώματος άρχειν».
Αυτή όμως η αντιδημοκρατική αντίληψη συνιστά ένα ultimatum, δηλαδή σηματοδοτεί την οριστική από-ιδεολογικοποίηση της πολιτικής (αφού μαγικο-θρησκευτικοί μύθοι υποκαθιστούν τις δημοκρατικές διαδικασίες).
Η ηθικότητα των πολιτικών δεν συνδέεται με «κριτήρια υπεροχής» (λόγω καταγωγής) ή με αφηγήματα που επιχειρούν να κρατήσουν σε λανθάνουσα κατάσταση τις πραγματικές πολιτικο-κοινωνικές αντι-θέσεις. Αξιολογείται την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων. Κι εκεί χάνουν τα κατασκευασμένα πλεονεκτήματα των ελίτ γιατί δεν έχουν μάθει να μάχονται για το σύνολο.
Κλειστά κυκλώματα, κλειστά στόματα, κλειστοί ορίζοντες για το αύριο. Εκεί νομίζω ότι χάθηκε το ηθικό στοιχείο στο παιχνίδι των κινήσεων μέρους της Αντιπολίτευσης στην περίπτωση της εξόδου από τα Μνημόνια (αλλά και του Σκοπιανού): στη διαφύλαξη του status quo των κεκτημένων (μερικά είναι συμβολικά, όπως π.χ. το μονοπώλιο του πατριωτισμού, κι άλλα ιδιοτελή, όπως π.χ. η ακραία κομματική πελατεία).
Ενα -συνεπώς- από τα πλέον δύσκολα στοιχήματα της Αριστεράς είναι να δώσει στην πολιτική καθαρό οξυγόνο διαφάνειας, κοινωνική ευαισθησία, πολιτιστική διάσταση και δημιουργική ελευθερία και να μειώσει τον «βουλευτικό επαγγελματισμό».
Το αμαρτωλό τρίγωνο «Οικονομική Δύναμη-Πολιτική Εξουσία-Κομματική Πειθαρχία» (στον ελληνικό μικρόκοσμο) πρέπει το ταχύτερο ν’ αντικατασταθεί από το «Πολιτική καθαρότητα - Ηθική αυτονομία - Στρατηγική win/win» (στη διεθνή σκακιέρα).
Συμπέρασμα: το «Ποιος διασφαλίζει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του λαού έχει καίρια εθνική σημασία κι όχι το ποιος κραυγάζει πιο δυνατά για τα προνόμια του σήμερα». Οποιος επιχειρεί να βάλει την όποια συγκυριακή σκοπιμότητα πάνω από την αυτοτελή αξία των γεγονότων δεν έχει παρά να περιμένει το μήνυμα της Ιστορίας. Και ο νοών νοείτω ΥΓ.: «Παροπλισμένα τα παλιά ασημικά
μέσα στις ξεχασμένες αποσκευές
φέρουν αποτυπώματα δακτύλων
Ανεξίτηλα»
efsyn.gr
_
έναντι της προάσπισης των γενικότερων συμφερόντων του Εθνους, της Πατρίδας, της Κοινωνίας.
Βασιζόμενοι στην υπάρχουσα κρίση (μέρος της οποίας είναι και οι ίδιοι) έχουν εδώ και πολύ καιρό καταλήξει σε δύο επιλογές: 1] όποιος επιβιώσει, επιβίωσε (ακραίος κοινωνιοβιολογισμός) και 2] το ελληνικό ολιγαρχικό σύστημα πρέπει να επιβιώσει με κάθε τρόπο και κόστος.
Η Αριστερά οφείλει ν’ απαντήσει σ’ αυτά τα ψευτοδιλήμματα (τόσο θεωρητικά, όσο και με τις πράξεις της).
Καταρχήν η κρίση του Κοινωνικού κράτους Πρόνοιας δεν σήμανε και το τέλος των θεσμικών μεταρρυθμίσεων ή της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ούτε την οριστική ανατροπή της ισορροπίας προσωπικής ανεξαρτησίας, συλλογικότητας και δικαιωμάτων των πολιτών.
Η εξάπλωση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού δεν σήμανε την «κοινωνική εξορία» των χαμένων, την εξαίρεσή τους από τα αγαθά και τις υπηρεσίες, ούτε την πλήρη εξάρτηση της πολιτικής από τις αγορές. Ουδείς δικαιούται να στερεί κοινωνικές ταυτότητες ή ν’ ακυρώνει αμετάκλητα τα σχέδια ζωής των ανθρώπων.Η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη συνιστούν ένα φαινόμενο που δεν αντιμετωπίζεται από Αγελαίο Κράτος (Gregarious state).
Καθώς ανισότητες και συνοχή παραμένουν έννοιες αντίθετες και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες δεν μπορούμε να υπερβούμε την κρίση με πολιτικό αυταρχισμό, θεσμικές αποκλίσεις και πολιτισμική εξαθλίωση ή με πελατειακό εκσυγχρονισμό.
Ακόμα και τα προτεινόμενα νέα λειτουργικά προαπαιτούμενα, οργανωτικά σχήματα και ωφελιμιστικά κίνητρα δεν απελευθερώνουν αυτόματα τον άνθρωπο από τις «δουλείες» των ψευδοεπιστημών και των ψευδοθρησκειών, ούτε διαμορφώνουν όρους κοινών αξιών και κοινής κουλτούρας.
Κατά δεύτερον, το προβαλλόμενο επιχείρημα της αμοιβαίας ωφέλειας (κρυμμένης μέσα σε δήθεν αλτρουισμό) και η εγγύηση της φιλόδοξης προσωπικής επιτυχίας (κρυμμένης μέσα στη διαφθορά/διαπλοκή) δεν αποτελούν συστατικά της «πολιτικής καλοκαγαθίας». Η πολιτικο-ηθική διαδικασία αναπτύσσεται μέσα στους θεσμούς στη βάση σταθερών κοινωνικών αναπαραστάσεων περί του κοινού Καλού και του απευκταίου Κακού.
Δυστυχώς οι περισσότεροι πολιτικοί δεν (φαίνεται να) έχουν περάσει τη φάση της «προκαταρκτικής κοινωνικοποίησης», καθώς υιοθέτησαν εξαρχής ρόλους πελατειακής και οικογενειοκρατικής φύσης. Παίρνουν δηλαδή το status δίχως να έχουν ενσωματώσει τα πλαίσια δράσης τους (δικαιώματα/υποχρεώσεις).
Πρόκειται για ιδιοκτησιακές και προνομιακές κι όχι για δικαιωματοκρατικές αντιλήψεις, που πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι στην πρώτη δυσκολία ή αλλαγή κλίματος. Οι ruling classes, «οι ανώτερες τάξεις», δεν εμφορούνται από αισθήματα φιλαλληλίας και ήπιας ισχύος γιατί ενδιαφέρονται κυρίως για την ίδρυση και διαιώνιση πολιτικών δυναστειών.
Η απολυτοποίηση μιας οιονεί βιολογικής θεωρίας γενεαλογικής γραμμικής εξουσίας καταλήγει συνήθως σε μια γενικευμένη πολεμολογία κατά παντός εχθρού/διεκδικητή του «κληρονομικού τους δικαιώματος άρχειν».
Αυτή όμως η αντιδημοκρατική αντίληψη συνιστά ένα ultimatum, δηλαδή σηματοδοτεί την οριστική από-ιδεολογικοποίηση της πολιτικής (αφού μαγικο-θρησκευτικοί μύθοι υποκαθιστούν τις δημοκρατικές διαδικασίες).
Η ηθικότητα των πολιτικών δεν συνδέεται με «κριτήρια υπεροχής» (λόγω καταγωγής) ή με αφηγήματα που επιχειρούν να κρατήσουν σε λανθάνουσα κατάσταση τις πραγματικές πολιτικο-κοινωνικές αντι-θέσεις. Αξιολογείται την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων. Κι εκεί χάνουν τα κατασκευασμένα πλεονεκτήματα των ελίτ γιατί δεν έχουν μάθει να μάχονται για το σύνολο.
Κλειστά κυκλώματα, κλειστά στόματα, κλειστοί ορίζοντες για το αύριο. Εκεί νομίζω ότι χάθηκε το ηθικό στοιχείο στο παιχνίδι των κινήσεων μέρους της Αντιπολίτευσης στην περίπτωση της εξόδου από τα Μνημόνια (αλλά και του Σκοπιανού): στη διαφύλαξη του status quo των κεκτημένων (μερικά είναι συμβολικά, όπως π.χ. το μονοπώλιο του πατριωτισμού, κι άλλα ιδιοτελή, όπως π.χ. η ακραία κομματική πελατεία).
Ενα -συνεπώς- από τα πλέον δύσκολα στοιχήματα της Αριστεράς είναι να δώσει στην πολιτική καθαρό οξυγόνο διαφάνειας, κοινωνική ευαισθησία, πολιτιστική διάσταση και δημιουργική ελευθερία και να μειώσει τον «βουλευτικό επαγγελματισμό».
Το αμαρτωλό τρίγωνο «Οικονομική Δύναμη-Πολιτική Εξουσία-Κομματική Πειθαρχία» (στον ελληνικό μικρόκοσμο) πρέπει το ταχύτερο ν’ αντικατασταθεί από το «Πολιτική καθαρότητα - Ηθική αυτονομία - Στρατηγική win/win» (στη διεθνή σκακιέρα).
Συμπέρασμα: το «Ποιος διασφαλίζει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του λαού έχει καίρια εθνική σημασία κι όχι το ποιος κραυγάζει πιο δυνατά για τα προνόμια του σήμερα». Οποιος επιχειρεί να βάλει την όποια συγκυριακή σκοπιμότητα πάνω από την αυτοτελή αξία των γεγονότων δεν έχει παρά να περιμένει το μήνυμα της Ιστορίας. Και ο νοών νοείτω ΥΓ.: «Παροπλισμένα τα παλιά ασημικά
μέσα στις ξεχασμένες αποσκευές
φέρουν αποτυπώματα δακτύλων
Ανεξίτηλα»
efsyn.gr
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το παρασκήνιο πίσω από την ξαφνική κρίση Ελλάδας - Ρωσίας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έκτακτες Μεταθέσεις Μηχανικού
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Όταν ο Κώστας Καραμανλής πάντρεψε την κόρη του Ερντογάν - Το φόρεμα της Νατάσας που προκάλεσε σχόλια [Photos]](https://images.newsnowgreece.com/116/1165489/otan-o-kostas-karamanlis-pantrepse-tin-kori-tou-erntogan---to-forema-tis-natasas-pou-prokalese-sxolia-Photos-1-124x78.jpg)
