2012-06-05 07:49:55
Την ώρα που τα κομματικά μας στρατόπεδα, μοιράζουν υποσχέσεις και θέτουν πλαστά διλήμματα, η κατάσταση όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη, πλησιάζει ολοταχώς το… απροχώρητο.
Αμφότερες οι πλευρές κινδυνεύουν να βρεθούν αντιμέτωπες με σκληρά κι επικίνδυνα ερωτήματα. Το ενδεχόμενο να δοθούν λανθασμένες απαντήσεις, ικανές να τινάξουν και την Ελλάδα και την Ευρώπη στον αέρα, συμπαρασύροντας και τον υπόλοιπο κόσμο, είναι δυστυχώς ορατό.
Για αυτό και ορισμένα πράγματα πρέπει να ειπωθούν επιτέλους με το όνομα τους, έστω και επιγραμματικά:
1. Το ελληνικό χρέος ήταν αδύνατο να αποπληρωθεί, ήδη από το Μάιο του 2010. Κι όμως αντί να οργανωθεί μια συμφωνία μερικής διαγραφής, αποφασίστηκε από τους εταίρους μας ότι θα απλώς θα μας δανείζουν για να… πληρώνουμε. Ποιοι κέρδισαν από αυτή τη συμφωνία; Οι ιδιώτες δανειστές που πληρώνονταν κανονικά μέχρι και την υπογραφή του περίφημου PSI, δύο χρόνια αργότερα!
2. To πρώτο μνημόνιο περιελάμβανε όρους που φάνταζαν αστείοι σε οποίον ήξερε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και του κρατικού μηχανισμού, των εγχώριων θεσμών γενικώς. Η αποτυχία του ήταν προδιαγεγραμμένη, γιατί ήταν σα να ζητάς από μια καλομαθημένη παχουλή κυριούλα, να γίνει ξαφνικά…. δεκαθλητής. Ωστόσο η πολιτική του βάση ήταν σαφής: Να φανεί στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι οι «άσωτοι» Έλληνες τιμωρούνται παραδειγματικά.
3. Υπό την πίεση των εταίρων, (και του πανικού του) ο πυρήνας του ελληνικού πολιτικού συστήματος,αποδέχθηκε στη συνέχεια το δεύτερο μνημόνιο, με «τυρί» το κούρεμα του χρέους. Δεν πίεσε το ίδιο για το κούρεμα, απλά το προσυπέγραψε, όταν το πρότειναν οι ξένοι. Και στην εφαρμογή της επιβαλλόμενης «συνταγής», συνέχισε την τακτική του «καπάτσου» υποτακτικού, που είχε ήδη καθιερώσει με το πρώτο μνημόνιο: «Λέγε ναι, κι όπου βολεύει, κάνε… όχι».
4. Δυστυχώς για όλους, ο συνδυασμός των ανωτέρω οδήγησε σε μοιραίο αποτέλεσμα: Απανωτές αποτυχίες σε ότι αφορά τους «στόχους», οικονομική καθίζηση και κοινωνική αδικία που προκάλεσε αγανάκτηση. Μια κατάσταση που δεν γίνεται πλέον να συνεχιστεί γιατί πολύ απλά, είναι αδιέξοδη.
5. Τι μπορεί να γίνει τώρα; Η χώρα μας χρειάζεται απαραίτητα ένα ελληνικό «New Deal» με ευρωπαϊκή στήριξη, που θα της δώσει το χρόνο να αλλάξει. Κατά την γνώμη μου, προκειμένου να αποκτήσουμε τα απαραίτητα «προσόντα» για να είμαστε βιώσιμοι στο ευρώ, απαιτούνται δομικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, στους θεσμούς, τους νόμους, τις «νοοτροπίες» Αλλαγές που θα απαιτήσουν περισσότερο από μια πενταετία, ίσως και δεκαετία,για να ευοδωθούν και να αποδώσουν πλήρως. Αλλαγές που πρέπει όμως να στηρίζονται στηνκοινωνική δικαιοσύνη.
6. Αυτό το «New Deal» όμως, σημαίνει ότι οι εταίροι μας θα πρέπει να βάλουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, όχι μόνο δίνοντας περισσότερα χρήματα, αλλά ενδεχομένως… χάνοντας κι ένα μέρος από αυτά που έδωσαν.
7. Εδώ ανακύπτει το πρώτο πρόβλημα: Οι ξένοι πολιτικοί δεν μπορούν να πουν εύκολα στους πολίτες τους «ξέρετε κάναμε ένα λάθος, αφήσαμε επί δύο χρόνια να πληρώνονται οι ιδιώτες επενδυτές και τραπεζίτες, κι έτσι τώρα επειδή έχουμε εμείς το 70-75% του ελληνικού χρέους, θα πρέπει να πληρώσετε το μάρμαρο».
8. Το δεύτερο πρόβλημα αφορά την πειστικότητα που θα έχουν οι ελληνικές πολιτικές δεσμεύσεις, ώστε να υπάρξει αυτό το «New Deal». Προφανώς θα πρέπει να προέρχονται από μια κυβέρνηση με ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή και την κοινωνία. Προφανώς θα πρέπει να συνοδεύονται από ρεαλιστικές προτάσεις, από ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης με συγκεκριμένους άξονες και στόχους, όχι μόνο σε δημοσιονομικά μεγέθη αλλά συνολικά στους θεσμούς και το νομικό πλαίσιο.Είμαστε ικανοί για κάτι τέτοιο; Το εύχομαι αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος.
9. Το τρίτο πρόβλημα αφορά όχι απλά τη διάθεση αλλά και τη δυνατότητα της σημερινής Ευρωζώνης, που έχει ατύπως διαιρεθεί σε «Βορρά» και «Νότο», σε ισχυρούς και αδύναμους, να χειριστεί μια τέτοια διαδικασία. Πέραν των ελληνικών προβλημάτων, υπάρχει η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, όπως συνεχίζουν να υπάρχουν οι δομικές ελλείψεις της Ευρωζώνης που προκάλεσαν την κρίση. Το πιθανότερο είναι ότι τα κράτη μέλη θα βρεθούν –μάλλον σύντομα- αντιμέτωπα με σοβαρά διλήμματα. Που συνοψίζονται στην φράση «περαιτέρω ένωση ή διάλυση».
10. Εν ολίγοις, το τι θα γίνει τελικά με την Ελλάδα, πέρα από «ηθικοπλαστικές» προσεγγίσεις και επιθυμίες, είναι συνάρτηση του τι θα γίνει με την ίδια την Ευρωζώνη. Περί αυτού υπάρχουν μόνον συγκεχυμένα σημάδια στον ορίζοντα. Πρόσφατο ρεπορτάζ του Reuters είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό, για τις κυοφορούμενες εξελίξεις και τα εμπόδια, ενώ οι πληροφορίες του Euro2day.grφωτίζουν προθέσεις σε σχέση με το ειδικότερο θέμα της Ελλάδας.
Δεν μπορώ να ξέρω πως θα απαντηθούν τελικώς τα καυτά διλήμματα. Ίσως και να μην δοθεί λύση. Πιστεύω όμως ότι αν εμείς οι Έλληνες δεν αντιληφθούμε γρήγορα πόσο χρειαζόμαστε ένα «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», όχι για να ικανοποιήσουμε τους δανειστές μας αλλά για να ανατάξουμε τη χώρα μας, θα βγούμε χαμένοι σε κάθε περίπτωση.
Δυστυχώς αυτή η εσωτερική πλευρά της ελληνικής κρίσης, οι γενεσιουργές αιτίες της, δεν φαίνεται να έχουν προβληματίσει ούτε τις ηγεσίες, ούτε την κοινωνία. Και δεν θα κουραστώ να γράφω ότι όσο συνεχίζεται αυτό, τόσο στενεύουν τα όρια αντίδρασης ενόψει μιας πραγματικής καταστροφής, εντός ή εκτός του ευρώ.
πηγη:euro2day.gr
Αμφότερες οι πλευρές κινδυνεύουν να βρεθούν αντιμέτωπες με σκληρά κι επικίνδυνα ερωτήματα. Το ενδεχόμενο να δοθούν λανθασμένες απαντήσεις, ικανές να τινάξουν και την Ελλάδα και την Ευρώπη στον αέρα, συμπαρασύροντας και τον υπόλοιπο κόσμο, είναι δυστυχώς ορατό.
Για αυτό και ορισμένα πράγματα πρέπει να ειπωθούν επιτέλους με το όνομα τους, έστω και επιγραμματικά:
1. Το ελληνικό χρέος ήταν αδύνατο να αποπληρωθεί, ήδη από το Μάιο του 2010. Κι όμως αντί να οργανωθεί μια συμφωνία μερικής διαγραφής, αποφασίστηκε από τους εταίρους μας ότι θα απλώς θα μας δανείζουν για να… πληρώνουμε. Ποιοι κέρδισαν από αυτή τη συμφωνία; Οι ιδιώτες δανειστές που πληρώνονταν κανονικά μέχρι και την υπογραφή του περίφημου PSI, δύο χρόνια αργότερα!
2. To πρώτο μνημόνιο περιελάμβανε όρους που φάνταζαν αστείοι σε οποίον ήξερε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και του κρατικού μηχανισμού, των εγχώριων θεσμών γενικώς. Η αποτυχία του ήταν προδιαγεγραμμένη, γιατί ήταν σα να ζητάς από μια καλομαθημένη παχουλή κυριούλα, να γίνει ξαφνικά…. δεκαθλητής. Ωστόσο η πολιτική του βάση ήταν σαφής: Να φανεί στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι οι «άσωτοι» Έλληνες τιμωρούνται παραδειγματικά.
3. Υπό την πίεση των εταίρων, (και του πανικού του) ο πυρήνας του ελληνικού πολιτικού συστήματος,αποδέχθηκε στη συνέχεια το δεύτερο μνημόνιο, με «τυρί» το κούρεμα του χρέους. Δεν πίεσε το ίδιο για το κούρεμα, απλά το προσυπέγραψε, όταν το πρότειναν οι ξένοι. Και στην εφαρμογή της επιβαλλόμενης «συνταγής», συνέχισε την τακτική του «καπάτσου» υποτακτικού, που είχε ήδη καθιερώσει με το πρώτο μνημόνιο: «Λέγε ναι, κι όπου βολεύει, κάνε… όχι».
4. Δυστυχώς για όλους, ο συνδυασμός των ανωτέρω οδήγησε σε μοιραίο αποτέλεσμα: Απανωτές αποτυχίες σε ότι αφορά τους «στόχους», οικονομική καθίζηση και κοινωνική αδικία που προκάλεσε αγανάκτηση. Μια κατάσταση που δεν γίνεται πλέον να συνεχιστεί γιατί πολύ απλά, είναι αδιέξοδη.
5. Τι μπορεί να γίνει τώρα; Η χώρα μας χρειάζεται απαραίτητα ένα ελληνικό «New Deal» με ευρωπαϊκή στήριξη, που θα της δώσει το χρόνο να αλλάξει. Κατά την γνώμη μου, προκειμένου να αποκτήσουμε τα απαραίτητα «προσόντα» για να είμαστε βιώσιμοι στο ευρώ, απαιτούνται δομικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, στους θεσμούς, τους νόμους, τις «νοοτροπίες» Αλλαγές που θα απαιτήσουν περισσότερο από μια πενταετία, ίσως και δεκαετία,για να ευοδωθούν και να αποδώσουν πλήρως. Αλλαγές που πρέπει όμως να στηρίζονται στηνκοινωνική δικαιοσύνη.
6. Αυτό το «New Deal» όμως, σημαίνει ότι οι εταίροι μας θα πρέπει να βάλουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, όχι μόνο δίνοντας περισσότερα χρήματα, αλλά ενδεχομένως… χάνοντας κι ένα μέρος από αυτά που έδωσαν.
7. Εδώ ανακύπτει το πρώτο πρόβλημα: Οι ξένοι πολιτικοί δεν μπορούν να πουν εύκολα στους πολίτες τους «ξέρετε κάναμε ένα λάθος, αφήσαμε επί δύο χρόνια να πληρώνονται οι ιδιώτες επενδυτές και τραπεζίτες, κι έτσι τώρα επειδή έχουμε εμείς το 70-75% του ελληνικού χρέους, θα πρέπει να πληρώσετε το μάρμαρο».
8. Το δεύτερο πρόβλημα αφορά την πειστικότητα που θα έχουν οι ελληνικές πολιτικές δεσμεύσεις, ώστε να υπάρξει αυτό το «New Deal». Προφανώς θα πρέπει να προέρχονται από μια κυβέρνηση με ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή και την κοινωνία. Προφανώς θα πρέπει να συνοδεύονται από ρεαλιστικές προτάσεις, από ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης με συγκεκριμένους άξονες και στόχους, όχι μόνο σε δημοσιονομικά μεγέθη αλλά συνολικά στους θεσμούς και το νομικό πλαίσιο.Είμαστε ικανοί για κάτι τέτοιο; Το εύχομαι αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος.
9. Το τρίτο πρόβλημα αφορά όχι απλά τη διάθεση αλλά και τη δυνατότητα της σημερινής Ευρωζώνης, που έχει ατύπως διαιρεθεί σε «Βορρά» και «Νότο», σε ισχυρούς και αδύναμους, να χειριστεί μια τέτοια διαδικασία. Πέραν των ελληνικών προβλημάτων, υπάρχει η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, όπως συνεχίζουν να υπάρχουν οι δομικές ελλείψεις της Ευρωζώνης που προκάλεσαν την κρίση. Το πιθανότερο είναι ότι τα κράτη μέλη θα βρεθούν –μάλλον σύντομα- αντιμέτωπα με σοβαρά διλήμματα. Που συνοψίζονται στην φράση «περαιτέρω ένωση ή διάλυση».
10. Εν ολίγοις, το τι θα γίνει τελικά με την Ελλάδα, πέρα από «ηθικοπλαστικές» προσεγγίσεις και επιθυμίες, είναι συνάρτηση του τι θα γίνει με την ίδια την Ευρωζώνη. Περί αυτού υπάρχουν μόνον συγκεχυμένα σημάδια στον ορίζοντα. Πρόσφατο ρεπορτάζ του Reuters είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό, για τις κυοφορούμενες εξελίξεις και τα εμπόδια, ενώ οι πληροφορίες του Euro2day.grφωτίζουν προθέσεις σε σχέση με το ειδικότερο θέμα της Ελλάδας.
Δεν μπορώ να ξέρω πως θα απαντηθούν τελικώς τα καυτά διλήμματα. Ίσως και να μην δοθεί λύση. Πιστεύω όμως ότι αν εμείς οι Έλληνες δεν αντιληφθούμε γρήγορα πόσο χρειαζόμαστε ένα «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», όχι για να ικανοποιήσουμε τους δανειστές μας αλλά για να ανατάξουμε τη χώρα μας, θα βγούμε χαμένοι σε κάθε περίπτωση.
Δυστυχώς αυτή η εσωτερική πλευρά της ελληνικής κρίσης, οι γενεσιουργές αιτίες της, δεν φαίνεται να έχουν προβληματίσει ούτε τις ηγεσίες, ούτε την κοινωνία. Και δεν θα κουραστώ να γράφω ότι όσο συνεχίζεται αυτό, τόσο στενεύουν τα όρια αντίδρασης ενόψει μιας πραγματικής καταστροφής, εντός ή εκτός του ευρώ.
πηγη:euro2day.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η πιο μεγάλη ποινή στην ιστορία της Μπουντεσλίγκα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
