2012-06-05 09:07:03
Οι εκλογές πέρασαν, μαζί με αυτές κι εκείνες οι παιδικές απειλές των δυο αντίθετων πόλων του παλαιοκομματισμού. Οι εκλογές που έρχονται θα είναι η απαρχή της νέας εποχής. Οι προηγούμενες σήμαναν τη λήξη μιας άλλης, της λεγόμενης της μεταπολίτευσης . Σήμερα ζούμε στο μεσοδιάστημα. Ο χρόνος έχει σταματήσει. Στην οκνή μας μνήμη έχομε μόνο τα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και η σκέψη μας είναι προσκολλημένη στις δέκα επτά του μήνα. Το ανύπαρκτο σήμερα δε μας ενδιαφέρει ‘ ζούμε για τις δέκα επτά του μηνός.
Σαν το αεράκι ενός Κυριακάτικου απογεύματος , τότε που όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους και οι δρόμοι ερημικοί, ξηλώθηκαν και οι τελευταίες αφίσες του παρελθόντος. Λίγο θόρυβο έκαναν αλλά λίγοι έδωσαν σημασία. Την επομένη δεν υπήρχαν. Έτσι εξαφανίστηκαν και οι μέχρι πρότινος σπουδαίοι πολιτικοί μας και όχι μόνο. Το σφουγγάρι της Δευτέρας δεν αφήνει τίποτα απ’ το χθες
. Δεν αντέχει το παλιό στο δυνατό φως της προμεσημβρινής , δεν αντέχει. Ποιος να θυμάται άραγε τα καλοραμμένα τους σακάκια. Μαζί με τον παλαιοκομματισμό θα καταρρεύσει και ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας, και κάποιοι από τους πολλούς τους εαυτούς μας όχι του εαυτού μας, του ενός, αλλά των πολλών. Χορτάσαμε από τα κάθε λογής αγαθά και στο τέλος γίναμε υπέρβαροι, αγωνιζόμαστε για να αντισταθούμε στα όσα κάποτε μας έλειπαν. Δεν υπήρξαμε φειδωλοί σε τίποτα.
Κάθε μέρα γήπεδο ‘ στο καφενείο, στη συζήτηση μεταξύ φίλων, στο σπίτι. Ο νικητής αποδεκτός απ’ όλους ‘ ο ηττημένος συνήθως πίνει τον καφέ μόνος του. Οι ομάδες που δεν είναι άλλες από τα κόμματα της εξουσίας μάς έδιναν πάντα αυτό που κατά βάθος ποθούσαμε ‘ τη νίκη της δικής μας, και την ταπεινωτική ήττα του αντιπάλου. Σκόνη, πάθος και οργή ‘ στο τέλος, ατιμωρησία. Ποιος θα ξεχάσει την ταπεινωτική ήττα του Καραμανλή, και την ομολογία σε κλίμα συγκίνησης, περί αυτής στο Ζάππειο. Τον προσβλητικά εκδιωχθέντα Παπανδρέου. Και όμως πόσοι χαρήκαμε με αυτές τις στιγμές, πόσοι νιώσαμε την ικανοποίηση της νίκης βλέποντας τη συντριβή του αντιπάλου. Νιώθαμε δυνατοί και νικητές όχι για το τρόπαιο, που μόλις είχε αρχίσει να διαφαίνεται ότι ανήκει σε άλλους , αλλά για τη συντριβή, χωρίς καμιά σημασία ποιου . Σηκώσαμε πολλές φορές τα χέρια ψηλά κάθε φορά που κάποιος νάρκισσος πετούσε την μπλούζα στην κερκίδα, συνήθως την έπιαναν οι μπροστινοί, οι καγκελόπληκτοι, αυτοί που φοβούνται σήμερα περισσότερο από όλους , και δεν είναι λίγοι. Κάναμε σημαία την ευκαιρία, και δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το χρηματιστήριο. Γίναμε επιδοτούμενοι επιχειρηματίες και ας είχε πει κάποτε ο Πυθαγόρας, ότι δεν κάνουν όλα τα ξύλα έναν Ερμή. Σήμερα σπέρνουμε όπως και όπου ηλιακά κάτοπτρα.
Στο μεγάλο και κακοφορτωμένο καράβι της Ευρώπης, οι ύπαρχοι μηχανορραφούν για τα γαλόνια του καπετάνιου. Πώς να το αδειάσεις μεσοπέλαγα με τα μάτια του κόσμου στραμμένα επάνω σου, μπροστά σ’ αυτούς που τους έπεισες να κάνουν ένα σαν το δικό σου και τώρα τους φοβάσαι. Εμείς εδώ, φοβόμαστε το άγνωστο αύριο αλλά δεν κοιτάμε το χτες. Δεν είναι μόνο οι μεταρρυθμίσεις, και ποιος να τις κάνει; Μέχρι χθες οι ταγοί του τόπου μας σχοινοβατούσαν προσπαθώντας να κρατήσουν τις ισορροπίες, σήμερα παραμένουν άβουλοι. Δεν αντέχουμε τίποτα που να μην είναι σαν και όσο το δικό μας, δε σηκώνει η κοινωνία μας την αλλαγή. Κατά βάθος δεν αντέχει ο Έλληνας τον Έλληνα. Όταν σβήνουν τα φώτα δεν αντέχουμε τη μικρότητα του τιποτένιου μας εαυτού, κι ας αποκτήσαμε τόσα πολλά. Δεν ακούμε τις ιδέες αλλά βλέπουμε το κάδρο, και αν το φτάνουμε ‘ ε τότε αλίμονό του. Θέλουμε κάποιον μακριά από ‘μας να ‘ρθει να κάνει τη δουλειά για ‘μας. Το μόνο που μένει είναι να ζητήσουμε ένα συγνώμη από όλους εκείνους, τους έντιμους πολίτες που δε φταίνε σε τίποτα γι’ αυτό που θα ζήσουμε. Ας γυρίσουμε πίσω μας, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας και ύστερα ας περπατήσουμε θαρρετά το δρόμο που θα πάρουμε . Ότι πετύχαμε το πετύχαμε διχασμένοι.
Αναγνώστης
Tromaktiko
Σαν το αεράκι ενός Κυριακάτικου απογεύματος , τότε που όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους και οι δρόμοι ερημικοί, ξηλώθηκαν και οι τελευταίες αφίσες του παρελθόντος. Λίγο θόρυβο έκαναν αλλά λίγοι έδωσαν σημασία. Την επομένη δεν υπήρχαν. Έτσι εξαφανίστηκαν και οι μέχρι πρότινος σπουδαίοι πολιτικοί μας και όχι μόνο. Το σφουγγάρι της Δευτέρας δεν αφήνει τίποτα απ’ το χθες
Κάθε μέρα γήπεδο ‘ στο καφενείο, στη συζήτηση μεταξύ φίλων, στο σπίτι. Ο νικητής αποδεκτός απ’ όλους ‘ ο ηττημένος συνήθως πίνει τον καφέ μόνος του. Οι ομάδες που δεν είναι άλλες από τα κόμματα της εξουσίας μάς έδιναν πάντα αυτό που κατά βάθος ποθούσαμε ‘ τη νίκη της δικής μας, και την ταπεινωτική ήττα του αντιπάλου. Σκόνη, πάθος και οργή ‘ στο τέλος, ατιμωρησία. Ποιος θα ξεχάσει την ταπεινωτική ήττα του Καραμανλή, και την ομολογία σε κλίμα συγκίνησης, περί αυτής στο Ζάππειο. Τον προσβλητικά εκδιωχθέντα Παπανδρέου. Και όμως πόσοι χαρήκαμε με αυτές τις στιγμές, πόσοι νιώσαμε την ικανοποίηση της νίκης βλέποντας τη συντριβή του αντιπάλου. Νιώθαμε δυνατοί και νικητές όχι για το τρόπαιο, που μόλις είχε αρχίσει να διαφαίνεται ότι ανήκει σε άλλους , αλλά για τη συντριβή, χωρίς καμιά σημασία ποιου . Σηκώσαμε πολλές φορές τα χέρια ψηλά κάθε φορά που κάποιος νάρκισσος πετούσε την μπλούζα στην κερκίδα, συνήθως την έπιαναν οι μπροστινοί, οι καγκελόπληκτοι, αυτοί που φοβούνται σήμερα περισσότερο από όλους , και δεν είναι λίγοι. Κάναμε σημαία την ευκαιρία, και δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το χρηματιστήριο. Γίναμε επιδοτούμενοι επιχειρηματίες και ας είχε πει κάποτε ο Πυθαγόρας, ότι δεν κάνουν όλα τα ξύλα έναν Ερμή. Σήμερα σπέρνουμε όπως και όπου ηλιακά κάτοπτρα.
Στο μεγάλο και κακοφορτωμένο καράβι της Ευρώπης, οι ύπαρχοι μηχανορραφούν για τα γαλόνια του καπετάνιου. Πώς να το αδειάσεις μεσοπέλαγα με τα μάτια του κόσμου στραμμένα επάνω σου, μπροστά σ’ αυτούς που τους έπεισες να κάνουν ένα σαν το δικό σου και τώρα τους φοβάσαι. Εμείς εδώ, φοβόμαστε το άγνωστο αύριο αλλά δεν κοιτάμε το χτες. Δεν είναι μόνο οι μεταρρυθμίσεις, και ποιος να τις κάνει; Μέχρι χθες οι ταγοί του τόπου μας σχοινοβατούσαν προσπαθώντας να κρατήσουν τις ισορροπίες, σήμερα παραμένουν άβουλοι. Δεν αντέχουμε τίποτα που να μην είναι σαν και όσο το δικό μας, δε σηκώνει η κοινωνία μας την αλλαγή. Κατά βάθος δεν αντέχει ο Έλληνας τον Έλληνα. Όταν σβήνουν τα φώτα δεν αντέχουμε τη μικρότητα του τιποτένιου μας εαυτού, κι ας αποκτήσαμε τόσα πολλά. Δεν ακούμε τις ιδέες αλλά βλέπουμε το κάδρο, και αν το φτάνουμε ‘ ε τότε αλίμονό του. Θέλουμε κάποιον μακριά από ‘μας να ‘ρθει να κάνει τη δουλειά για ‘μας. Το μόνο που μένει είναι να ζητήσουμε ένα συγνώμη από όλους εκείνους, τους έντιμους πολίτες που δε φταίνε σε τίποτα γι’ αυτό που θα ζήσουμε. Ας γυρίσουμε πίσω μας, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας και ύστερα ας περπατήσουμε θαρρετά το δρόμο που θα πάρουμε . Ότι πετύχαμε το πετύχαμε διχασμένοι.
Αναγνώστης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι γίνεται με τα αντικαρκινικά φάρμακα;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποια κόμματα "έκοψε" ο Άρειος Πάγος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
