2012-06-05 13:44:03
του Θανάση Μπελεμέμη
Ζωή σαν Σινέμα.
Η Ελλάδα με γοργά βήματα γυρίζει πίσω κι όλα έρχονται πάνω κάτω. Τα περισσότερα απ’ αυτά μέσα απ’ τον ασπρόμαυρο κυρίως κινηματογράφο του παρελθόντος μας μοιάζουν τρομακτικά.
Η αλήθεια είναι ότι πολλές απ’ τις κινηματογραφικές αυτές στιγμές θα τις ξαναζήσουν οι παλαιότεροι, ενώ πρωτόγνωρες θα φανούν στους νεότερους.
Θα γνωρίσουν τον Έλληνα σαν τον (Μπλοφατζή) με τον «Λάμπρο Κωνσταντάρα», που κλέβει ζωές που δεν του ανήκουν, για να βιοποριστεί, να γίνει κάποιος που δεν μπορεί να είναι. Είναι ο ίδιος που όταν κατορθώνει πια να γίνει ο πραγματικός του εαυτός του ξαναφέρνει στην πραγματική ζωή τον αμνησιακό φίλο του «Βόγλη». Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου και πάλι φίλε μου απόψε.
Είναι η πραγματική φιλία της «Λατέρνας Φτώχειας και φιλότιμο» που έχει χαθεί και μαζί της κινδυνεύουμε να χαθούμε και εμείς.
-Είστε συγγενής… αδερφός; Ρωτά ο γιατρός του Αυλωνίτη τον Μίμη Φωτόπουλο.
-«Κάτι παραπάνω… του λέει… Φίλος».
Θα γνωρίσουν την ποίηση και την τέχνη μέσα απ’ την πολιτική.
Μιας και με την ποίηση μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα βαθιά μηνύματα των επιλογών τους. Αν μάλιστα υπάρχει και καλλιτεχνική φλέβα στα γονίδια τους, τόσο το καλύτερο.
Παραθέτω απόσπασμα από απαγγελία αρχηγού κόμματος από στίχους του Φλαμανδού ποιητή Anton Van Wilederode του 1947:
«Ω Ελληνική ακτή όπου κατοικούσαν οι Πατέρες μας,
Τα ευρύχωρα δώματα από το παλάτι όπου γεννήθηκε η Σοφία μας
Για τη συμβολή σου μιλάνε όλα τα έθνη πάνω στους λόφους σου για πρώτη φορά πήραμε την ευλογία,
Κάτω από τους ουρανούς σου γεννήθηκε το Πνεύμα της Ευρώπης,
Κι ολούθε τριγύρω, οι θάλασσές σου μουρμουρίζουν και σαλπίζουν
ακατάπαυστα, σαν αυλοί σε γιορτή».
Ολούθε-ολούθε που έλεγε κι ο «Γιάννης Γκιωνάκης» στα «Κίτρινα γάντια». Ή όπως καλύτερα έλεγε ο Ντίνος Ηλιόπουλος στο «Δόλωμα» (1964): (Αλήθεια ποιοι να είναι το δόλωμα;)
Παιδί μου, η ποίηση είναι ποίηση, άμα δεν την καταλαβαίνει κανείς. Άμα την καταλαβαίνουν όλοι δεν είναι ποίηση, είναι τσιφτετέλι. Κατάλαβες;
Όλοι πολιτικοί, δανειστές, τοκογλύφοι, τραπεζίτες, χρηματιστές , ξένοι εταίροι κι εγχώριες και ξένες εταίρες μας λένε πως πρέπει να εργαστούμε σκληρά για να βγούμε απ’ την ύφεση.
«Βάρδα ρε Καραβάκο…ειδοποία ρε… ότι ξαναπιάνουμε δουλειά…ειδοποία ρε μπούρδα Καραβάκο…!» που έλεγε και ο Κώστας Δούκας, στο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γ.Τζαβέλλα (1965). Εγώ πάλι κι όλο μου το σόι είμαστε άνεργοι, τι δουλειά θέλουν να πιάσουμε;
Η αλήθεια όμως είναι ότι για πρώτη φορά έγινε πραγματική διαπραγμάτευση και με την Τρόικα αλλά και με τους κοινωνικούς εταίρους.
Εδώ μάλιστα σε παγκόσμια αποκλειστικότητα έχουμε τους αυτούσιους διαλόγους αυτής της διαπραγμάτευσης.
-Πόσο βαστάει αυτή η δουλειά, βάσταξε μισή ώρα;
-Άντε κυρ Αντώνη δώσε ένα εικοσάρι να τελειώνουμε.
-Ένα εικοσάρι για μισή ώρα, ένα σαραντάρι την ώρα, στο οκτάωρο τέσσερεις οκτώ τριάντα δύο. Τριακόσιες είκοσι και το μήνα, τρεις τριάντα δύο ενενήντα έξη. Ποιος είσαι εσύ που θα πάρεις εννιά εξακόσιες το μήνα. Ρωτάς αν τα παίρνει ένας αντιναύαρχος εν ενεργεία;
-Έλα τώρα κυρ Αντώνη, όλο την ψυχή μου βγάζεις. Σαββατόβραδο απόψε να πάω κι εγώ σπίτι μου.
Αλλά μετά τις πρώτες εκλογές και την νίκη του Ολάντ είναι αποφασισμένοι να ξαναμαναεπαναδιαπραγματευτούν και να μας ξαναματασώσουν, μιας και το κλίμα στο Παρίσι βλέπουν πως έχει αλλάξει.
Αλησμόνητη εδώ η ατάκα του Μάρλον Μπράντο, στο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι»: “Πήγαινε και φέρε το βούτυρο”.
Όλοι είναι πλέον έτοιμοι να επαναδιαπραγματευτούν και όπως έλεγε ο Αλ Πατσίνο στο «Νονό» Θα τους κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορούν να αρνηθούν. Που πας ρε Καραμήτρο… ή όπως έλεγε ο Roy Schneider στο “Tα σαγόνια του καρχαρία” «Θα χρειαστείς μεγαλύτερη βάρκα»
Και όταν διαβάζω τις επιστολές των πολιτικών μας:
“Εξοχότατη, Frau Merkel.
Σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειες που κάνετε να προσφέρετε αίμα στην Ελλάδα, για να βγει από την εντατική, αλλά, όπως διαπιστώνετε κάθε μέρα, δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα η αιμορραγία.
Τότε αυτόματα έρχεται στο μυαλό μου η φωνή του Δήμου Σταρένιου απ’ την ταινία “Η Χαραυγή Της Νίκης” του 1971: «Μας αγαπάνε οι Γερμανοί, σαν φίλοι ήρθανε. »
Κύριε πολιτικέ που ντε και καλά θες να μας σώσεις για να σε λατρέψουμε. Αν θες να σε λατρεύουν; Πήγαινε στην Ινδία και κάνε «μουου..» όπως έλεγε και ο Τζων Τορτούρο στο Quiz Show” (1994)
Ένα είναι σίγουρο. Το βράδυ της 17ης Ιουνίου ακολουθείστε την συμβουλή της Μπέτυ Ντέιβις στο (Όλα γύρω απ’ την Εύα): Δέστε τις ζώνες σας. Θα είναι μια ανώμαλη νύχτα.
Ο Θανάσης Βέγγος μας έκανε όμως να γελάμε μέσα απ’ την δυστυχία μας. Μήπως το γέλιο του Έλληνα να είναι και το μυστικό της φυλής μας που μας κρατάει ζωντανούς;
Απόψε, σήμερα και χθες
όλες οι πόρτες είν’ κλειστές
κι’ εγώ έχω μείνει ΟΞΩ.
και μες’ στο θάμπος το θαμπό
παίρνω αμπάριζα να μπω
και με πετάνε ΟΞΩ.
Όλος ο κόσμος μ’ αγνοεί
βαρέθηκα πια τη ζωή,
τους φόνους και τα μίση.
Αλί αλί και τρισαλί,
φωνάξτε αμέσως τον Αλή
να με καρατομήσει.
freepen.gr
Ζωή σαν Σινέμα.
Η Ελλάδα με γοργά βήματα γυρίζει πίσω κι όλα έρχονται πάνω κάτω. Τα περισσότερα απ’ αυτά μέσα απ’ τον ασπρόμαυρο κυρίως κινηματογράφο του παρελθόντος μας μοιάζουν τρομακτικά.
Η αλήθεια είναι ότι πολλές απ’ τις κινηματογραφικές αυτές στιγμές θα τις ξαναζήσουν οι παλαιότεροι, ενώ πρωτόγνωρες θα φανούν στους νεότερους.
Θα γνωρίσουν τον Έλληνα σαν τον (Μπλοφατζή) με τον «Λάμπρο Κωνσταντάρα», που κλέβει ζωές που δεν του ανήκουν, για να βιοποριστεί, να γίνει κάποιος που δεν μπορεί να είναι. Είναι ο ίδιος που όταν κατορθώνει πια να γίνει ο πραγματικός του εαυτός του ξαναφέρνει στην πραγματική ζωή τον αμνησιακό φίλο του «Βόγλη». Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου και πάλι φίλε μου απόψε.
Είναι η πραγματική φιλία της «Λατέρνας Φτώχειας και φιλότιμο» που έχει χαθεί και μαζί της κινδυνεύουμε να χαθούμε και εμείς.
-Είστε συγγενής… αδερφός; Ρωτά ο γιατρός του Αυλωνίτη τον Μίμη Φωτόπουλο.
-«Κάτι παραπάνω… του λέει… Φίλος».
Θα γνωρίσουν την ποίηση και την τέχνη μέσα απ’ την πολιτική.
Μιας και με την ποίηση μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα βαθιά μηνύματα των επιλογών τους. Αν μάλιστα υπάρχει και καλλιτεχνική φλέβα στα γονίδια τους, τόσο το καλύτερο.
Παραθέτω απόσπασμα από απαγγελία αρχηγού κόμματος από στίχους του Φλαμανδού ποιητή Anton Van Wilederode του 1947:
«Ω Ελληνική ακτή όπου κατοικούσαν οι Πατέρες μας,
Τα ευρύχωρα δώματα από το παλάτι όπου γεννήθηκε η Σοφία μας
Για τη συμβολή σου μιλάνε όλα τα έθνη πάνω στους λόφους σου για πρώτη φορά πήραμε την ευλογία,
Κάτω από τους ουρανούς σου γεννήθηκε το Πνεύμα της Ευρώπης,
Κι ολούθε τριγύρω, οι θάλασσές σου μουρμουρίζουν και σαλπίζουν
ακατάπαυστα, σαν αυλοί σε γιορτή».
Ολούθε-ολούθε που έλεγε κι ο «Γιάννης Γκιωνάκης» στα «Κίτρινα γάντια». Ή όπως καλύτερα έλεγε ο Ντίνος Ηλιόπουλος στο «Δόλωμα» (1964): (Αλήθεια ποιοι να είναι το δόλωμα;)
Παιδί μου, η ποίηση είναι ποίηση, άμα δεν την καταλαβαίνει κανείς. Άμα την καταλαβαίνουν όλοι δεν είναι ποίηση, είναι τσιφτετέλι. Κατάλαβες;
Όλοι πολιτικοί, δανειστές, τοκογλύφοι, τραπεζίτες, χρηματιστές , ξένοι εταίροι κι εγχώριες και ξένες εταίρες μας λένε πως πρέπει να εργαστούμε σκληρά για να βγούμε απ’ την ύφεση.
«Βάρδα ρε Καραβάκο…ειδοποία ρε… ότι ξαναπιάνουμε δουλειά…ειδοποία ρε μπούρδα Καραβάκο…!» που έλεγε και ο Κώστας Δούκας, στο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γ.Τζαβέλλα (1965). Εγώ πάλι κι όλο μου το σόι είμαστε άνεργοι, τι δουλειά θέλουν να πιάσουμε;
Η αλήθεια όμως είναι ότι για πρώτη φορά έγινε πραγματική διαπραγμάτευση και με την Τρόικα αλλά και με τους κοινωνικούς εταίρους.
Εδώ μάλιστα σε παγκόσμια αποκλειστικότητα έχουμε τους αυτούσιους διαλόγους αυτής της διαπραγμάτευσης.
-Πόσο βαστάει αυτή η δουλειά, βάσταξε μισή ώρα;
-Άντε κυρ Αντώνη δώσε ένα εικοσάρι να τελειώνουμε.
-Ένα εικοσάρι για μισή ώρα, ένα σαραντάρι την ώρα, στο οκτάωρο τέσσερεις οκτώ τριάντα δύο. Τριακόσιες είκοσι και το μήνα, τρεις τριάντα δύο ενενήντα έξη. Ποιος είσαι εσύ που θα πάρεις εννιά εξακόσιες το μήνα. Ρωτάς αν τα παίρνει ένας αντιναύαρχος εν ενεργεία;
-Έλα τώρα κυρ Αντώνη, όλο την ψυχή μου βγάζεις. Σαββατόβραδο απόψε να πάω κι εγώ σπίτι μου.
Αλλά μετά τις πρώτες εκλογές και την νίκη του Ολάντ είναι αποφασισμένοι να ξαναμαναεπαναδιαπραγματευτούν και να μας ξαναματασώσουν, μιας και το κλίμα στο Παρίσι βλέπουν πως έχει αλλάξει.
Αλησμόνητη εδώ η ατάκα του Μάρλον Μπράντο, στο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι»: “Πήγαινε και φέρε το βούτυρο”.
Όλοι είναι πλέον έτοιμοι να επαναδιαπραγματευτούν και όπως έλεγε ο Αλ Πατσίνο στο «Νονό» Θα τους κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορούν να αρνηθούν. Που πας ρε Καραμήτρο… ή όπως έλεγε ο Roy Schneider στο “Tα σαγόνια του καρχαρία” «Θα χρειαστείς μεγαλύτερη βάρκα»
Και όταν διαβάζω τις επιστολές των πολιτικών μας:
“Εξοχότατη, Frau Merkel.
Σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειες που κάνετε να προσφέρετε αίμα στην Ελλάδα, για να βγει από την εντατική, αλλά, όπως διαπιστώνετε κάθε μέρα, δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα η αιμορραγία.
Τότε αυτόματα έρχεται στο μυαλό μου η φωνή του Δήμου Σταρένιου απ’ την ταινία “Η Χαραυγή Της Νίκης” του 1971: «Μας αγαπάνε οι Γερμανοί, σαν φίλοι ήρθανε. »
Κύριε πολιτικέ που ντε και καλά θες να μας σώσεις για να σε λατρέψουμε. Αν θες να σε λατρεύουν; Πήγαινε στην Ινδία και κάνε «μουου..» όπως έλεγε και ο Τζων Τορτούρο στο Quiz Show” (1994)
Ένα είναι σίγουρο. Το βράδυ της 17ης Ιουνίου ακολουθείστε την συμβουλή της Μπέτυ Ντέιβις στο (Όλα γύρω απ’ την Εύα): Δέστε τις ζώνες σας. Θα είναι μια ανώμαλη νύχτα.
Ο Θανάσης Βέγγος μας έκανε όμως να γελάμε μέσα απ’ την δυστυχία μας. Μήπως το γέλιο του Έλληνα να είναι και το μυστικό της φυλής μας που μας κρατάει ζωντανούς;
Απόψε, σήμερα και χθες
όλες οι πόρτες είν’ κλειστές
κι’ εγώ έχω μείνει ΟΞΩ.
και μες’ στο θάμπος το θαμπό
παίρνω αμπάριζα να μπω
και με πετάνε ΟΞΩ.
Όλος ο κόσμος μ’ αγνοεί
βαρέθηκα πια τη ζωή,
τους φόνους και τα μίση.
Αλί αλί και τρισαλί,
φωνάξτε αμέσως τον Αλή
να με καρατομήσει.
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΛΟΥΚΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καραγκούνης: «Θα ματώσουμε»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
