2012-06-05 19:46:02
του Αντώνη Βλαχονικολού
Στη ζωή μας ως γονείς, όλοι θα έχουμε πάρει από τα παιδιά μας και χαρές και πίκρες. Φυσικά κρατάμε μόνο τις χαρές, όχι γιατί έτσι πρέπει, αλλά... δεν είναι δυνατόν σαν γονείς να κάνουμε κάτι άλλο. Τα παιδιά μας είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε δημιουργήσει σαν άνθρωποι. Είναι πάνω από κάθε τι και οποιονδήποτε.
Κάποτε νόμιζα ότι μεγαλώνω ένα παιδί σωστά, σημαίνει ότι του προσφέρω ότι καλύτερο μπορώ, τόσο σε υλικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Το υλικό νομίζω ότι είναι απόλυτα κατανοητό. Το πνευματικό όμως; Αλήθεια πόσο προσφέρουμε τα αναγκαία προς πνευματικό ζειν πράγματα στο παιδί μας; Ο καθένας το αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο. Δεν υπάρχει κανένας μπούσουλας που να μας δίνει μια λίστα αναγκαίων πραγμάτων που πρέπει να κάνουμε για το παιδί μας ώστε να ξέρουμε με σιγουριά ότι το ''γεμίσαμε'' πνευματικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έρθει μια μέρα που οι ίδιες οι πράξεις του, θα αποδείξουν το πόσο το πετύχαμε ή όχι.
Η μέρα αυτή ήρθε για μένα και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας.
Την Τετάρτη 30 Μαΐου, έλαβα στο σπίτι μου μια επιστολή που απευθυνόταν στο γιο μου Χρήστο
. Επειδή σπουδάζει στο εξωτερικό, τον πήρα τηλέφωνο και μου έδωσε την άδειά του να ανοίξω το φάκελλο.
Εκεί με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Υπήρχε μέσα μια επιστολή και μία ''ταυτότητα''. Η επιστολή ήταν ένα ευχαριστήριο από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων και η ταυτότητα ήταν δωρητού οργάνων στο όνομα του γιου μου. Η επιστολή επίσης ενημέρωνε ότι έγινε δεκτή με μεγάλη χαρά η δωρεά οργάνων του Χρήστου Βλαχονικολού, η αίτηση του οποίου είχε κατατεθεί μέσα από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Νεφροπαθών Σπάρτης.-synefros.gr- (υπάρχει σχετική φόρμα υποβολής).
Σημαντική λεπτομέρεια:
Εγώ αν και πρόεδρος του Συλλόγου, δεν γνώριζα καν για αυτή την ενέργεια του γιου μου και το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι, ότι η δωρεά σε καμία περίπτωση δεν αφορά το άτομό μου, μιας και η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια από τη οποία πάσχω δεν επιδέχεται μεταμόσχευσης.
Για μένα αυτό ήταν το κλείσιμο του κύκλου που λέγεται ανατροφή παιδιών.
Όλα τα υπόλοιπα, φαντάζουν τόσο ασήμαντα, γιατί δεν ξέρω αν κατάφερα με το φτωχό μου το μυαλό, να δημιουργήσω ένα επιστήμονα και ένα χρήσιμο μέλος στην κοινωνία, αλλά ξέρω πως με τη βοήθεια του Θεού δημιούργησα ένα άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου αυτή τη χαρά.
Αντώνης Βλαχονικολός
Νεφροπαθής, πατέρας του Χρήστου
Tromaktiko
Στη ζωή μας ως γονείς, όλοι θα έχουμε πάρει από τα παιδιά μας και χαρές και πίκρες. Φυσικά κρατάμε μόνο τις χαρές, όχι γιατί έτσι πρέπει, αλλά... δεν είναι δυνατόν σαν γονείς να κάνουμε κάτι άλλο. Τα παιδιά μας είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε δημιουργήσει σαν άνθρωποι. Είναι πάνω από κάθε τι και οποιονδήποτε.
Κάποτε νόμιζα ότι μεγαλώνω ένα παιδί σωστά, σημαίνει ότι του προσφέρω ότι καλύτερο μπορώ, τόσο σε υλικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Το υλικό νομίζω ότι είναι απόλυτα κατανοητό. Το πνευματικό όμως; Αλήθεια πόσο προσφέρουμε τα αναγκαία προς πνευματικό ζειν πράγματα στο παιδί μας; Ο καθένας το αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο. Δεν υπάρχει κανένας μπούσουλας που να μας δίνει μια λίστα αναγκαίων πραγμάτων που πρέπει να κάνουμε για το παιδί μας ώστε να ξέρουμε με σιγουριά ότι το ''γεμίσαμε'' πνευματικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έρθει μια μέρα που οι ίδιες οι πράξεις του, θα αποδείξουν το πόσο το πετύχαμε ή όχι.
Η μέρα αυτή ήρθε για μένα και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας.
Την Τετάρτη 30 Μαΐου, έλαβα στο σπίτι μου μια επιστολή που απευθυνόταν στο γιο μου Χρήστο
. Επειδή σπουδάζει στο εξωτερικό, τον πήρα τηλέφωνο και μου έδωσε την άδειά του να ανοίξω το φάκελλο.
Εκεί με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Υπήρχε μέσα μια επιστολή και μία ''ταυτότητα''. Η επιστολή ήταν ένα ευχαριστήριο από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων και η ταυτότητα ήταν δωρητού οργάνων στο όνομα του γιου μου. Η επιστολή επίσης ενημέρωνε ότι έγινε δεκτή με μεγάλη χαρά η δωρεά οργάνων του Χρήστου Βλαχονικολού, η αίτηση του οποίου είχε κατατεθεί μέσα από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Νεφροπαθών Σπάρτης.-synefros.gr- (υπάρχει σχετική φόρμα υποβολής).
Σημαντική λεπτομέρεια:
Εγώ αν και πρόεδρος του Συλλόγου, δεν γνώριζα καν για αυτή την ενέργεια του γιου μου και το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι, ότι η δωρεά σε καμία περίπτωση δεν αφορά το άτομό μου, μιας και η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια από τη οποία πάσχω δεν επιδέχεται μεταμόσχευσης.
Για μένα αυτό ήταν το κλείσιμο του κύκλου που λέγεται ανατροφή παιδιών.
Όλα τα υπόλοιπα, φαντάζουν τόσο ασήμαντα, γιατί δεν ξέρω αν κατάφερα με το φτωχό μου το μυαλό, να δημιουργήσω ένα επιστήμονα και ένα χρήσιμο μέλος στην κοινωνία, αλλά ξέρω πως με τη βοήθεια του Θεού δημιούργησα ένα άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου αυτή τη χαρά.
Αντώνης Βλαχονικολός
Νεφροπαθής, πατέρας του Χρήστου
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
To πρώτο υβριδικό αεροσκάφος μαζικής παραγωγής
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
