2018-08-19 07:20:29
Εν μέσω πανηγυρισμών για την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας από τις τουρκικές φυλακές της Αδριανούπολης άρχισε μια συζήτηση που επανέφερε το σύνδρομο που μας
κατατρέχει δεκαετίες τώρα. Όχι άδικα, αφού όσοι έσπευσαν να μας κυβερνήσουν έκαναν ότι μπορούσαν για να μας το ενισχύουν: το σύνδρομο της πάντα χαμένης Ελλάδας. Ακόμη και στις σπάνιες περιπτώσεις που κάτι κερδίζαμε, πάντα ηττημένοι αισθανόμαστε… Έχουμε όλοι την αίσθηση ότι μετά από το έπος του ’40 , μόνο ήττες έχουμε να θυμόμαστε.
Στην περίπτωση των δύο στρατιωτικών παρακολουθούμε με ενδιαφέρον ,αλλά όχι με έκπληξη την “διαμάχη” που βρίσκεται σε εξέλιξη, αφού κι αυτό το ζήτημα μέρα με τη μέρα γίνεται αντικείμενο πολιτικής κοκορομαχίας. “Δεν είχε ιδέα η κυβέρνηση για την απελευθέρωση”, “όλα έγιναν επειδή το ήθελαν οι ξένοι” -βάλτε όποιους ξένουν θέλετε- “όλα έγιναν επειδή ο Ερντογάν στριμώχθηκε” και τέλος πάντων εμείς δεν είχαμε καμία απολύτως συμμετοχή στην απελευθέρωση. Απλά μας τηλεφώνησαν και μας είπαν “ελάτε να τους πάρετε”.
Ακόμη κι αυτό το τελευταίο να ίσχυε, θα ΄θέλαμε κάποιος να μας υπενθυμίσει την τελευταία φορά που κάποιος “μεγάλος” μας τηλεφώνησε για να μας ανακοινώσει τη λύση ενός προβλήματος που αντιμετώπιζε η χώρα. Συνήθως αν όχι πάντα, τα τηλέφωνά μας χτυπούσαν για να μας ανακοινώσουν πως θα υποχωρήσουμε -βλέπε τα τηλεφωνήματα του Χόμπρουκ στα Ίμια για παράδειγμα- ή απλά να μας πουν ότι χάσαμε. Πάντα χωρίς να ΄χουμε “παίξει” καν Το “σύνδρομο της χαμένης Ελλαδίτσας”, ήταν και παραμένει πολύ χρήσιμο για τους “ξένους” που θέλουν να ΄χουν μια χώρα με τη θέση που έχει η Ελλάδα, να ΄ναι “ποτισμένη” από την βεβαιότητα ότι δεν μπορεί τίποτα να επιδιώξει, να πετύχει, να διεκδικήσει. Και άρα γιατί να παλέψει για να το κάνει. Της αρκεί να έχει την ησυχία της, η οποία εξαρτάται κι αυτοί από τους “ξένους”.
Το σύνδρομο αυτό πάει φυσικά “πακέτο” με τη βαθιά ριζωμένη μέσα μας, τουρκοφοβία που μας κατατρέχει και μας οδήγησε τα τελευταία -πολλά- χρόνια στην αναποτελεσματική και καταστροφική επιλογή της προσπάθειας “εξημέρωσης του θηρίου”. Το οποίο όπως διαπιστώνουμε το τελευταίο διάστημα δεν είναι και τόσο θηρίο.
“Και τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα”, θα πουν πολλοί. Ποιες είναι η δυνατότητές της;
Η Ελλάδα δεν είναι μεγάλη χώρα. Δεν είναι περιφερειακή δύναμη. Είναι όμως μια χώρα σε θέση του πλανήτη που την κάνει εξαιρετικά χρήσιμη σε πολλούς “μεγάλους ξένους”. Μια χώρα που έχει γεωπολιτική αξία και πάνω απ΄ όλα μια χώρα που έχει καταφέρει να μπορεί να μιλά με πολλούς, αν όχι μ΄ όλους στην ευρύτερη “γειτονιά” της. Παλαιότερα αυτό το καταφέρναμε ακόμη καλύτερα, οι νεότερες γενιές πολιτικών κάνουν ότι μπορούν για να το καταστρέψουν, αλλά παρόλα αυτά η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να επικοινωνεί εξίσου καλά με τους γύρω της, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι σε αντιπαράθεση. Η Ελλάδα στο παρελθόν, κυρίως την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου έπαιξε τον ρόλο του ενδιάμεσου, είτε για να μεταφέρει μηνύματα, είτε για φέρει “αντιπάλους” να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Ήταν και τότε δύσκολα τα πράγματα στην περιοχή και όπως τώρα ,έτσι και τότε χλευάζαμε εκείνες τις πρωτοβουλίες. Τώρα που βλέπουμε τα χειρότερα καταλαβαίνουμε τι συνέβαινε τότε…
Το ποιοι και πως ενήργησαν για την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας όσο ο καιρός περνά ,θα γίνεται πιο ξεκάθαρο. Προφανώς οι “φίλοι μας οι ξένοι” βοήθησαν, μεσολάβησαν και πίεσαν. Δεδομένο είναι επίσης το γεγονός ότι το στρίμωγμα που έχει υποστεί ο Ερντογάν έπαιξε ρόλο καθοριστικό. Αλλά από την εξίσωση της επιτυχίας ,γιατί πρέπει να εξαιρέσουμε τους εαυτούς μας; Όσα μπορούσαν να γίνουν για την υπόθεση έγιναν και εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι είχαν θετικό αποτέλεσμα. Η λίστα των ομήρων του Ερντογάν είναι πολύ μεγάλη. Κι απ΄ αυτή πρώτοι απελευθερώθηκαν οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί , σ΄ αυτή τη φάση, γιατί πολλούς μήνες πριν είχε προηγηθεί η απελευθέρωση ενός Γερμανού με τουρκική καταγωγή δημοσιογράφου.
Επίσης οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς να δοθεί τίποτα ως αντάλλαγμα. Ούτε οι 8 επέστρεψαν , ούτε κανένας άλλος δόθηκε στον Ερντογάν. Αν υπήρξαν ανταλλάγματα, σύντομα θα φανεί και τότε το συζητάμε. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι κάτι σημαντικό δόθηκε για να ΄χουμε αυτή την επιτυχία. Γιατί αν δεν το ΄χουμε καταλάβει ακόμη η “πάντα χαμένη Ελλαδίτσα” στην περίπτωση της απελευθερώσης των δύο στρατιωτικών της, κέρδισε…
militaire.gr
_
κατατρέχει δεκαετίες τώρα. Όχι άδικα, αφού όσοι έσπευσαν να μας κυβερνήσουν έκαναν ότι μπορούσαν για να μας το ενισχύουν: το σύνδρομο της πάντα χαμένης Ελλάδας. Ακόμη και στις σπάνιες περιπτώσεις που κάτι κερδίζαμε, πάντα ηττημένοι αισθανόμαστε… Έχουμε όλοι την αίσθηση ότι μετά από το έπος του ’40 , μόνο ήττες έχουμε να θυμόμαστε.
Στην περίπτωση των δύο στρατιωτικών παρακολουθούμε με ενδιαφέρον ,αλλά όχι με έκπληξη την “διαμάχη” που βρίσκεται σε εξέλιξη, αφού κι αυτό το ζήτημα μέρα με τη μέρα γίνεται αντικείμενο πολιτικής κοκορομαχίας. “Δεν είχε ιδέα η κυβέρνηση για την απελευθέρωση”, “όλα έγιναν επειδή το ήθελαν οι ξένοι” -βάλτε όποιους ξένουν θέλετε- “όλα έγιναν επειδή ο Ερντογάν στριμώχθηκε” και τέλος πάντων εμείς δεν είχαμε καμία απολύτως συμμετοχή στην απελευθέρωση. Απλά μας τηλεφώνησαν και μας είπαν “ελάτε να τους πάρετε”.
Ακόμη κι αυτό το τελευταίο να ίσχυε, θα ΄θέλαμε κάποιος να μας υπενθυμίσει την τελευταία φορά που κάποιος “μεγάλος” μας τηλεφώνησε για να μας ανακοινώσει τη λύση ενός προβλήματος που αντιμετώπιζε η χώρα. Συνήθως αν όχι πάντα, τα τηλέφωνά μας χτυπούσαν για να μας ανακοινώσουν πως θα υποχωρήσουμε -βλέπε τα τηλεφωνήματα του Χόμπρουκ στα Ίμια για παράδειγμα- ή απλά να μας πουν ότι χάσαμε. Πάντα χωρίς να ΄χουμε “παίξει” καν Το “σύνδρομο της χαμένης Ελλαδίτσας”, ήταν και παραμένει πολύ χρήσιμο για τους “ξένους” που θέλουν να ΄χουν μια χώρα με τη θέση που έχει η Ελλάδα, να ΄ναι “ποτισμένη” από την βεβαιότητα ότι δεν μπορεί τίποτα να επιδιώξει, να πετύχει, να διεκδικήσει. Και άρα γιατί να παλέψει για να το κάνει. Της αρκεί να έχει την ησυχία της, η οποία εξαρτάται κι αυτοί από τους “ξένους”.
Το σύνδρομο αυτό πάει φυσικά “πακέτο” με τη βαθιά ριζωμένη μέσα μας, τουρκοφοβία που μας κατατρέχει και μας οδήγησε τα τελευταία -πολλά- χρόνια στην αναποτελεσματική και καταστροφική επιλογή της προσπάθειας “εξημέρωσης του θηρίου”. Το οποίο όπως διαπιστώνουμε το τελευταίο διάστημα δεν είναι και τόσο θηρίο.
“Και τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα”, θα πουν πολλοί. Ποιες είναι η δυνατότητές της;
Η Ελλάδα δεν είναι μεγάλη χώρα. Δεν είναι περιφερειακή δύναμη. Είναι όμως μια χώρα σε θέση του πλανήτη που την κάνει εξαιρετικά χρήσιμη σε πολλούς “μεγάλους ξένους”. Μια χώρα που έχει γεωπολιτική αξία και πάνω απ΄ όλα μια χώρα που έχει καταφέρει να μπορεί να μιλά με πολλούς, αν όχι μ΄ όλους στην ευρύτερη “γειτονιά” της. Παλαιότερα αυτό το καταφέρναμε ακόμη καλύτερα, οι νεότερες γενιές πολιτικών κάνουν ότι μπορούν για να το καταστρέψουν, αλλά παρόλα αυτά η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να επικοινωνεί εξίσου καλά με τους γύρω της, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι σε αντιπαράθεση. Η Ελλάδα στο παρελθόν, κυρίως την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου έπαιξε τον ρόλο του ενδιάμεσου, είτε για να μεταφέρει μηνύματα, είτε για φέρει “αντιπάλους” να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Ήταν και τότε δύσκολα τα πράγματα στην περιοχή και όπως τώρα ,έτσι και τότε χλευάζαμε εκείνες τις πρωτοβουλίες. Τώρα που βλέπουμε τα χειρότερα καταλαβαίνουμε τι συνέβαινε τότε…
Το ποιοι και πως ενήργησαν για την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας όσο ο καιρός περνά ,θα γίνεται πιο ξεκάθαρο. Προφανώς οι “φίλοι μας οι ξένοι” βοήθησαν, μεσολάβησαν και πίεσαν. Δεδομένο είναι επίσης το γεγονός ότι το στρίμωγμα που έχει υποστεί ο Ερντογάν έπαιξε ρόλο καθοριστικό. Αλλά από την εξίσωση της επιτυχίας ,γιατί πρέπει να εξαιρέσουμε τους εαυτούς μας; Όσα μπορούσαν να γίνουν για την υπόθεση έγιναν και εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι είχαν θετικό αποτέλεσμα. Η λίστα των ομήρων του Ερντογάν είναι πολύ μεγάλη. Κι απ΄ αυτή πρώτοι απελευθερώθηκαν οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί , σ΄ αυτή τη φάση, γιατί πολλούς μήνες πριν είχε προηγηθεί η απελευθέρωση ενός Γερμανού με τουρκική καταγωγή δημοσιογράφου.
Επίσης οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς να δοθεί τίποτα ως αντάλλαγμα. Ούτε οι 8 επέστρεψαν , ούτε κανένας άλλος δόθηκε στον Ερντογάν. Αν υπήρξαν ανταλλάγματα, σύντομα θα φανεί και τότε το συζητάμε. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι κάτι σημαντικό δόθηκε για να ΄χουμε αυτή την επιτυχία. Γιατί αν δεν το ΄χουμε καταλάβει ακόμη η “πάντα χαμένη Ελλαδίτσα” στην περίπτωση της απελευθερώσης των δύο στρατιωτικών της, κέρδισε…
militaire.gr
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φλωρεντίνες αμυγδάλου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
