2018-09-02 10:30:30
Πάνε, σχεδόν, δύο χρόνια, από τότε, που ο Υπουργός Εξωτερικών και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, από τη Δυτική Μακεδονία, ανακοίνωναν την ίδρυση Εθνικής Σχολής Πολιτικής Προστασίας.
Μια Σχολή, που λείπει όχι μόνο από τον τόπο μας, αλλά και από τα Δυτικά Βαλκάνια, αλλά και την ευρύτερη περιοχή μας. Ουσιαστικά η χώρας μας θα γίνονταν το εκπαιδευτικό κέντρο της Νότιο-ανατολικής Ευρώπης, της Ασίας άλλα και της Αφρικής. Σημειωτέον υπάρχουν μόνο δύο τρεις σε όλη την Ευρώπη.
Τα κτίρια είχαν βρεθεί στην Πτολεμαΐδα, όπου λειτουργεί και η Σχολή Πυροσβεστών, η χρηματοδότηση ήταν τότε εξασφαλισμένη και απέμεινε μόνο η πολιτική βούληση και τυπικές διαδικασίες.
Κάθε θαύμα κρατά λίγες μέρες, το μικρό θαύμα τρεις, το μεγάλο έξη, λέει ο λαός. Έτσι ακριβώς έγινε. Το θαύμα που ήταν μικρό, δεν κράτησε ούτε μερικά λεπτά. Το πήρε η σκόνη των ορυχείων και το διασκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και η φωνή των επισήμων δεν ακούσθηκε από τη βοή των εργοστασίων του λιγνίτη. Σιωπή.
Όμως η σιωπή αυτή έγινε κραυγή των θυμάτων της πυρκαγιάς στο Μάτι, των σεισμών στη χώρα μας, των πλημμυρών, των ναυτικών ατυχημάτων. Από αυτά τα γεγονότα και από τις διαπιστώσεις για ερασιτεχνική αντιμετώπιση των κρίσεων, ξεπηδά αναπάντητο το ερώτημα. Μα δεν τους κόβει το νιονιό να φτιάξουμε μια σχολή αντιμετώπισης των κρίσεων; Αφού δεν τους κόβει, γιατί ανακοινώνουν και ύστερα γιατί παίρνουν πίσω εκείνα τα παχιά, τα λόγια τα μεγάλα;
Ο Νόμος προέβλεψε, το 2005 νομίζω, την ίδρυση Εθνικής Σχολής Πολιτικής Προστασίας. Γιατί δεν υλοποιήθηκε αυτός ο σπουδαίος Νόμος; Ποιος τον κρατά αλυσοδεμένο στα υπόγεια κάποιου Υπουργείου;
Ερωτά ο κάθε πικραμένος. Που είναι το κράτος; Είναι δυνατόν να βρίσκεται το κράτος στην αυτοθυσία του Πυροσβέστη, του Λιμενικού του Αστυφύλακα, του κάθε δαρμένου και υποψήφιου για την κρεμάλα Δημάρχου;
Που είναι ο Διοικητής Σκηνής, που είναι ο Διοικητής Περιστατικού; Πουθενά. Βρίσκεται στο αγουροξυπνημένο κεφάλι του Υπουργού, του Αρχηγού, του Δημάρχου. Πουθενά δεν βρίσκεται γιατί δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει ένα σχέδιο ενιαίου επιτελικού σχεδίου υπό τις εντολές του αρμόδιου για την περίσταση, Διοικητή Σκηνής. Δεν υπάρχει ένα επιχειρησιακό ενιαίο σχέδιο για τον Διοικητή Περιστατικού ή σε περίπτωση περισσοτέρων έκτακτων γεγονότων των Διοικητών των Περιστατικών.
Για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί ας πάρουμε για παράδειγμα την πυρκαγιά στο πλοίο της γραμμής Κρήτης - Πειραιά.
Ο Πλοίαρχος υπό την καθοδήγηση του κέντρου επιχειρήσεων του Λιμενικού, επέστρεψε στον Πειραιά με μια φωτιά στα σωθικά του. Εγκαταστάθηκε ο Διοικητής Περιστατικού; Σαφώς όχι, αφού μετά δύο μέρες ο Υπουργός ανακοίνωσε την ίδρυση Συντονιστικού Οργάνου!!!
Βρέθηκε Νοσοκομείο να ετοιμασθεί για τη μεταφορά τραυματιών, που ευτυχώς δεν υπήρξαν; Δημιουργήθηκε με μέτρα τροχαίας ανοικτός δρόμος προς αυτό; Ετοιμάσθηκε αίθουσα ή χώρος για την περίθαλψη των επιβατών; Την υποδοχή τους, τη δυνατότητα επικοινωνίας τους με τους δικούς τους; Ετοιμάσθηκε χώρος για την υποδοχή των συγγενών που ασφαλώς θα έτρεξαν στο λιμάνι;
Πήγαν ψυχολόγοι, γιατροί, ασθενοφόρα;
Δημιουργήθηκε κέντρο ενημέρωσης των ΜΜΕ; Έβγαιναν δελτία τύπου αληθινά και ενήμερα;
Δημιουργήθηκε κέντρο πληροφόρησης των ενδιαφερομένων συγγενών ή επιβατών;
Αυτά θα μπορούσε να τα προβλέψει μια πολιτεία που δεν εξαγγέλλει μόνο, αλλά υλοποιεί. Αν δεν γνωρίζουν οι υπεύθυνοι ας μάθουν. Αν είναι ανεπίδεκτοι μάθησης ας πάνε στο Δημοτικό Σχολείο, αλλά προς Θεού όχι στα πόστα διαχείρισης ζωών, υπολήψεων, περιουσιών.
Η χώρα μας δεν αντέχει άλλο να βλέπει τραγωδίες να εκτυλίσσονται χωρίς έναν αποτελεσματικό σχεδιασμό, που να απαλύνει τον πόνο και να περιθάλπει τις πληγές των θυμάτων. Δεν πρέπει να στηρίζεται στον ηρωισμό λίγων ενσυνείδητων, αλλά χρειάζεται δομή και οργάνωση, όχι μόνο των πανηγυριών αλλά και των κρίσεων.
Λίγη ομίχλη να έφευγε από τα μάτια των αρμοδίων και αμέσως θα φαίνονταν το σωστό.
Αλλά ο βαρδάρης δεν φυσά ποτέ στις χαράδρες
_
bloko
Μια Σχολή, που λείπει όχι μόνο από τον τόπο μας, αλλά και από τα Δυτικά Βαλκάνια, αλλά και την ευρύτερη περιοχή μας. Ουσιαστικά η χώρας μας θα γίνονταν το εκπαιδευτικό κέντρο της Νότιο-ανατολικής Ευρώπης, της Ασίας άλλα και της Αφρικής. Σημειωτέον υπάρχουν μόνο δύο τρεις σε όλη την Ευρώπη.
Τα κτίρια είχαν βρεθεί στην Πτολεμαΐδα, όπου λειτουργεί και η Σχολή Πυροσβεστών, η χρηματοδότηση ήταν τότε εξασφαλισμένη και απέμεινε μόνο η πολιτική βούληση και τυπικές διαδικασίες.
Κάθε θαύμα κρατά λίγες μέρες, το μικρό θαύμα τρεις, το μεγάλο έξη, λέει ο λαός. Έτσι ακριβώς έγινε. Το θαύμα που ήταν μικρό, δεν κράτησε ούτε μερικά λεπτά. Το πήρε η σκόνη των ορυχείων και το διασκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και η φωνή των επισήμων δεν ακούσθηκε από τη βοή των εργοστασίων του λιγνίτη. Σιωπή.
Όμως η σιωπή αυτή έγινε κραυγή των θυμάτων της πυρκαγιάς στο Μάτι, των σεισμών στη χώρα μας, των πλημμυρών, των ναυτικών ατυχημάτων. Από αυτά τα γεγονότα και από τις διαπιστώσεις για ερασιτεχνική αντιμετώπιση των κρίσεων, ξεπηδά αναπάντητο το ερώτημα. Μα δεν τους κόβει το νιονιό να φτιάξουμε μια σχολή αντιμετώπισης των κρίσεων; Αφού δεν τους κόβει, γιατί ανακοινώνουν και ύστερα γιατί παίρνουν πίσω εκείνα τα παχιά, τα λόγια τα μεγάλα;
Ο Νόμος προέβλεψε, το 2005 νομίζω, την ίδρυση Εθνικής Σχολής Πολιτικής Προστασίας. Γιατί δεν υλοποιήθηκε αυτός ο σπουδαίος Νόμος; Ποιος τον κρατά αλυσοδεμένο στα υπόγεια κάποιου Υπουργείου;
Ερωτά ο κάθε πικραμένος. Που είναι το κράτος; Είναι δυνατόν να βρίσκεται το κράτος στην αυτοθυσία του Πυροσβέστη, του Λιμενικού του Αστυφύλακα, του κάθε δαρμένου και υποψήφιου για την κρεμάλα Δημάρχου;
Που είναι ο Διοικητής Σκηνής, που είναι ο Διοικητής Περιστατικού; Πουθενά. Βρίσκεται στο αγουροξυπνημένο κεφάλι του Υπουργού, του Αρχηγού, του Δημάρχου. Πουθενά δεν βρίσκεται γιατί δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει ένα σχέδιο ενιαίου επιτελικού σχεδίου υπό τις εντολές του αρμόδιου για την περίσταση, Διοικητή Σκηνής. Δεν υπάρχει ένα επιχειρησιακό ενιαίο σχέδιο για τον Διοικητή Περιστατικού ή σε περίπτωση περισσοτέρων έκτακτων γεγονότων των Διοικητών των Περιστατικών.
Για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί ας πάρουμε για παράδειγμα την πυρκαγιά στο πλοίο της γραμμής Κρήτης - Πειραιά.
Ο Πλοίαρχος υπό την καθοδήγηση του κέντρου επιχειρήσεων του Λιμενικού, επέστρεψε στον Πειραιά με μια φωτιά στα σωθικά του. Εγκαταστάθηκε ο Διοικητής Περιστατικού; Σαφώς όχι, αφού μετά δύο μέρες ο Υπουργός ανακοίνωσε την ίδρυση Συντονιστικού Οργάνου!!!
Βρέθηκε Νοσοκομείο να ετοιμασθεί για τη μεταφορά τραυματιών, που ευτυχώς δεν υπήρξαν; Δημιουργήθηκε με μέτρα τροχαίας ανοικτός δρόμος προς αυτό; Ετοιμάσθηκε αίθουσα ή χώρος για την περίθαλψη των επιβατών; Την υποδοχή τους, τη δυνατότητα επικοινωνίας τους με τους δικούς τους; Ετοιμάσθηκε χώρος για την υποδοχή των συγγενών που ασφαλώς θα έτρεξαν στο λιμάνι;
Πήγαν ψυχολόγοι, γιατροί, ασθενοφόρα;
Δημιουργήθηκε κέντρο ενημέρωσης των ΜΜΕ; Έβγαιναν δελτία τύπου αληθινά και ενήμερα;
Δημιουργήθηκε κέντρο πληροφόρησης των ενδιαφερομένων συγγενών ή επιβατών;
Αυτά θα μπορούσε να τα προβλέψει μια πολιτεία που δεν εξαγγέλλει μόνο, αλλά υλοποιεί. Αν δεν γνωρίζουν οι υπεύθυνοι ας μάθουν. Αν είναι ανεπίδεκτοι μάθησης ας πάνε στο Δημοτικό Σχολείο, αλλά προς Θεού όχι στα πόστα διαχείρισης ζωών, υπολήψεων, περιουσιών.
Η χώρα μας δεν αντέχει άλλο να βλέπει τραγωδίες να εκτυλίσσονται χωρίς έναν αποτελεσματικό σχεδιασμό, που να απαλύνει τον πόνο και να περιθάλπει τις πληγές των θυμάτων. Δεν πρέπει να στηρίζεται στον ηρωισμό λίγων ενσυνείδητων, αλλά χρειάζεται δομή και οργάνωση, όχι μόνο των πανηγυριών αλλά και των κρίσεων.
Λίγη ομίχλη να έφευγε από τα μάτια των αρμοδίων και αμέσως θα φαίνονταν το σωστό.
Αλλά ο βαρδάρης δεν φυσά ποτέ στις χαράδρες
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
